Camp Half Blood ll Amedeo Deluxe

เนื้อเรื่อง

Camp Half Blood ll ค่ายเลือดผสม

ณ ค่ายเลือดผสม [เมื่อ10นาทีก่อน]

เรือนผมสีแดงยาวถึงหน้าขาตัดกับผิวขาวซีดเหมือนคนไม่ออกแดดเป็นอย่างดี ดวงตาสีกรีนแซฟไฟร์ไหนจะกรอบแว่นสีแดงสดที่ดูจะเข้ากันได้ดี  ร่างโปร่งสวมเสื้อคล้ายพ่อบ้าน เสื้อนอกสวมเป็นชุดคลุมสีแดงเข้มเสริมให้ร่างโปรงดูโดดเด่นยิ่งขึ้น    เขาผู้นั้นก็คือ...

‘ ชื่ออะไรละ รีบๆ ตอบมาซะ ฉันไม่ได้มีเวลาว่างทั้งวันหรอกนะ ’

          ‘ เอ่อ ...อาเมนเดล์ เดอลุกซ์ครับ อายุ18 ’ ผมยิ้มแห้งๆ ก่อนจะเดินออกมาจากบริเวณนั้น ก่อนจะมาเดินสำรวจบริเวณรอบนอกของค่าย ต้นไม้สูงใหญ่ยิ่งทำให้ทางเดินดูไม่ปลอดภัย ไหนจะสัตว์นานาชนิดที่มีพิษร้ายแรงอีก ‘อันตราย’

ครืดดด ครืดดด

เสียงปริศนาดังขึ้นไปทั่วบริเวณเหมือนอะไรบ้างอย่างกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ร่างโปร่งกระโดด3จังหวะขึ้นมายืนอยู่ตรงกิ่งไม้ที่สูงอยู่พอสมควรไม่ไกลจากเสียงมากนัก
 

          ‘โอโหเหะ  ทำไมยักษ์ไซคลอปส์ถึงมาโผล่ในที่แบบนี้ได้เนีย เหลือเชื่อ’ แต่ดูเหมือนความอยากรู้อยากเห็นของเขาจะเป็นภัย เมื่อสายตาของ ‘ลุกซ์’ ไปสบเข้ากับยักษ์ตัวนั้นพอดิบพอดี  ไม่ทันได้ตั้งตัว ตอไม้ถูกเขวี้ยงมาทันที ต้นไม้บริเวณรอบตัวร่างโปร่งโค่นลงมาทันทีพื้นดินโดยรอบก็ยุบตัวลงเช่นกัน

‘ หึ หึ ข้าไม่ได้กิน 'เลือดผสม' อย่างเจ้ามานานแล้ว ’ เสียงกดต่ำดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ แถวนี้ก็อยู่ภายนอกห่างจากค่ายอยู่พอสมควรจึงแน่ใจได้ว่า

          ....เขาจะได้ตายอย่างสงบแน่นอน  แต่ก็ไม่แน่ เสมอไป หรอก

         ‘ พูดแบบนี้ก็สวยเดะ คิดว่าจะได้แอ้มผมจริงๆงั้นเหรอครับ ’ ร่างโปร่งถามใบหน้ายียวนเหมือนจะไม่ได้ใส่ใจกับประโยคเด็ดหัวเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย ก่อนจะกระโดดลงมาประจันหน้ากับไซคลอปส์ตนนั้นอย่างท้าทาย

 

          ‘ บังอาจนัก!! เป็นเพียง ‘เลือดผสม’ ริอาจมาต่อกรกับข้างั้นเหรอ ’ดูเหมือนยักษ์ไซคลอปส์ จะเริ่มทนไม่ไหวเสียแล้ว ไม่ว่ายังไงก็ไม่อาจจะปล่อยให้เจ้าเด็กเลือดผสมนี่หนีไปได้เป็นแน่
 

          ‘ แล้วแต่จะคิด ผมไม่ได้มีเวลาว่างทั้งวันหรอกนะ ..จะทำอะไรก็ระ ’ ร่างโปร่งพูดไม่ทันจบประโยค เส้นผมสีแดงถูกกระชากเหวี่ยงร่างโปร่งกระแทกกับต้นไม้ใหญ่จนโค่นลงมา เลือดสีสดไหลออกมาจากขอบปากเล็กน้อยก่อนจะถูกเจ้าตัวเช็ดอย่างลวกๆ ใบเลื่อยตัดผ่านเส้นผมสีเพลิงสะบั้น เพื่อให้เจ้าตัวหลุดจากการพันธนาการแต่เส้นผมกลับยาวขึ้นมาใหม่ดังเดิมทันที ร่างโปร่งแสยะยิ้มเล็กน้อยก่อนที่ใบเลื่อยจะหยุดตรงหน้า
 

          ‘ผมว่า ลุงคงจะไม่รอดแล้วแหละ’ สิ้นเสียง ร่างโปร่งพุ่งตรงไปที่เป้าหมายทันที เสียเลื่อยดังสนั่น เมื่อคมเฉี่ยวถากกับผิวหนาตรงหน้า
 

          ‘ บ้าน่า เป็นไปไม่ได้ ’ เลือดสีแดงสดทะลักออกมาจากบริเวณที่โดนใบเลื่อยปากแผลค่อยๆ เปื่อยเน่าลงช้าๆและกัดกินผิวหนังโดยรอบไปเรื่อยๆ

          ‘ ฮิ ฮิ ฮิ ลาหล่ะ ’

แซก แซก ซืดดดด อ้ากกกกกก

 

เสียงโหยหวนกึกก้องดั่งไปทั่วบริเวณ หยดเลือดสาดลงมาเหมือสายฝน เศษซากชิ้นเนื้อตกลงมาเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย  ร่างโปร่งหันหลังให้กับผลงานชิ้นใหญ่ยักษ์ก่อนที่จะ...

          ครืดดด ครืดดด

          ‘ อะไรอีกหล่ะ ทีนี้ ’ร่างโปร่งขยับแว่นก่อนจะหันซ้ายขวา แต่ก็ไม่พบสิ่งใด หรือว่าจะมาจากข้างบะ

 

         
          “ ไม่ได้เรื่อง ถึงฝีมือจะดี แต่ก็ยังอ่อนหัด ” แสงสีนวลของดวงจันทร์สาดส่องมาตรงเขา ร่างโปร่งตอนนี้สภาพไม่ต่างอะไรกับ ชุดย้อมเลือดและเศษเนื้อก็ไม่ปาน
 

          “..เอ่ออ ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าท่านคือ? ” ร่างโปร่งเช็ดแว่นอย่างลวกๆก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูง
 

          “ ไร้มารยาธ เจ้าเด็กน้อย ก่อนที่เจ้าจะถามนามของผู้อื่นจงบอกนามของเจ้าออกมาเสียก่อนสิ ” เธอมาพร้อมกับโล่และหอกแหม หากมองดีๆแล้วใบหน้าของเธอถึงจะดูน่าเกรงขามแต่ก็ยังมีแววตาที่อ่อนโยน อีกทั้งน้ำเสียงยังนุ่มชวนให้เคลิ้ม น่าหลงใหล

          “ อาเมนเดล์ เดอลุกซ์ครับ ขอโทษที่เสียมารยาธ ” ผมโค้งให้เธออย่าสุภาพ
 

          “ ดีมาก ข้ามีนามว่า อาเธน่า เทพีอาเธน่า ถึงแม้เจ้าจะกล้าหาญ และมีกำลังมาก แต่ภายภาคหน้าหากเจ้าไม่วางแผนในการสู้รบ ความชะล่าใจของเจ้าจะทำให้คนรอบกายเจ้าเดือดร้อน แม้กระทั่งตัวของเจ้าเองก็เช่นกัน  ”
 

          “ .... ” ร่างโปร่งนิ่งเงียบ คิดตามในสิ่งที่เทพีอาเธน่าพูด ...ใช่ เพราะความประมาทของเขา ทำให้เสีย ‘คู่หูไป’
 

          “ อย่าได้เสียงใจให้กับอดีตเลยเด็กน้อย เจ้าจงเก็บอดีตเป็นบทเรียนและอย่าได้ทำผิดในเรื่องเป็นครั้งที่สอง ” โล่และหอกส่องแสงสีม่วงม่นก่อนจะหายไป  มือเรียวลูบหัวเขาอย่างอ่อนโยน ร่างโปร่งสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่มือเรียวจะเชิดใบหน้าขึ้น ก่อนที่แผลบริเวณริมฝีปากจะค่อยๆเลือนหายไปอย่างช้าๆ

          “ ... เราคงได้เจอกันในไม่ช้า เดล์ ” ก่อนที่แสงสีม่วงม่นจะสว่างวาบ ทิ้งให้ร่างโปร่งยืนงุนงง สัมผัสอุ่นที่ยังคงหลงเหลืออยู่ตรงริมฝีปาก

 

          “ ...เหมือน ‘แม่’ เลยแหะ ฮ่ะๆ ” ร่างโปรงหัวเราะยิ้ม ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในค่าย โดยสภาพโชกเลือดแต่ไม่มีบาดแผลเลยแม้แต่น้อย แต่เรื่องที่ผมฆ่ายักษ์ไซคลอปส์ได้ เหมือนจะไม่มีใครรู้เรื่องเนื่องจากบริเวณที่เกิดเหตุอยู่ไกลจากค่ายมาก วันต่อมาก็มีคนในค่ายไปเจอกับเศษซากของยักษ์ตนนั้น แต่ก็ไม่มีใครถามถึงสาเหตุว่าทำไม ยักษ์ ตนนั้นถึงได้มาตายเป็นเศษแบบนี้ อีกอย่างไม่เห็นจำเป็นที่จะไปป่าวประกาศว่าตนเป็นคนฆ่านี่ ปล่อยไว้แบบนี้ ‘อินดี้’ กว่าเยอะ

          2 วันต่อมา

[ Amedeo Deluxe ]
- Son of Athena –

          “ .... ” ร่างโปร่งวิ่งตรงไปที่บ้านหลังสีฟ้านวลสวย หน้าประตูมีรูปของนกฮูกอยู่ ภายในตกแต่งอย่างสวยงาม ก่อนที่สายตาจะตวัดไปเห็นเทพีอาเธน่า ยืนยิ้มอยู่
 

          “ ไงเจ้าเด็กน้อย ปรับตัวได้รึยัง ” เสียงของประตูที่เปิดอยู่ดังขึ้นทำให้ร่างโปร่งหันไปมองอย่างระแวง ก่อนที่ประตูจะปิดลงอย่างช้าๆ เมื่อหันกลับมาอีกที ภายในบ้านตอนนี้กลายเป็นป่าไม้รกร้าง โดยรอบมีเพียงมีดเล่มเดียวที่วางอยู่ กับยักษ์ตัวเดิมที่เจ้าตัวพึ่งฆ่าไปเมื่อ2วันก่อน เลื่อยของเขาหายไป ทั้งตัวเหลือเพียงเสื้อเชิดสีข้าวกับกางเกงที่ใส่มาเท่านั้น ไม่ทันไรเจ้ายักษ์ก็พุ่งตัวเข้ามาประชิดอย่างรวดเร็ว แต่ลุกซ์นั้นอาศัยช่วงตัวเล็กและไวกว่า คว้ามีดมาได้ทันพอดี
 

          “ข้าจะยอมรับเจ้าก็ต่อเมื่อ เจ้าสามารถชนะเจ้ายักษ์ตัวนี้ได้ และ ไม่มีบาดแผลกลับมา หากทำไม่ได้ ข้าจะถือว่าเจ้าไม่ผ่านและไม่รับรองเจ้าเป็นบุตร อย่าวู่วามล่ะ เดล์ เจ้ามีเวลา30นาที ” สิ้นเสียงนั้น หมัดขอยักษ์ถากหน้าไปเพียงไม่กี่เซน ร่างโปร่งกระโดดออกมาตั้งหลัง พลางหาจุดอ่อนของเจ้ายักษ์ ถึงแม้เจ้าตัวจะมีกำลังน้อยกว่า แต่ก็ได้เปรียบที่เร็วกว่ามัน หากจะเล่นงานก็ต้องเล่นที่จุดอ่อน ไม่ก็จุดน็อค

 

“ ได้การหล่ะ ” ร่างโปร่งล่อให้มันต่อยมาบริเวณใกล้ๆ ใช้โอกาสนั้นกระโดดไปบนแขนของยักษ์ก่อนจะกระโดดเสยคางและดิ่งตัวลงมาปักคมมีดลงไปตรงกลางอกจรดลงมาถึงท้อง ไส้ไหลทะลักออกมาอย่างน่าสยดสยอง ก่อนที่ร่างของยักษ์ล้มลง มันคว้างกระบองอย่างสุดแรง แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อร่างบางเอียงหลบอย่างรู้ทันก่อนจะหันกลับมาปามีดนั้นปักคาศีรษะของมันทันที

 

          “ ก็บอกแล้วไงลุง ว่าจะทำอะไรก็รีบทำน่ะ แบร่ ” ร่างของยักษ์ล้มลง ก่อนที่ภาพทั้งหมดจะเป็นเพียงการ ‘ ปลอกแอบเปิ้ล (?) ’ ลุกซ์จ้องมองไปที่ผลแอบเปิ้ลที่อยู่ในมือ แต่เมื่อมองไปเบื้องหน้าที่ผนังมีมีดตัดสเต็กปักอยู่

 

          “ ดีมาก อาเมนเดล์  เดอลุกซ์ ต่อไปนี้เจ้าเป็นลูกของข้า ”
 

            “ … อ่าครับ”
 

          “ ส่วนที่มือนั่น ข้าให้เจ้าเป็นของต้อนรับละกัน มันคือผลแห่งปัญญา ” ร่างโปร่งได้ยินดังนั้นก็ตาเป็นประกาย กระโดดโลดเต้นไปทั่วบริเวณก่อนจะกลืนแอบเปิ้ลเข้าไปทีเดียวทั่งลูก



 

                ผลที่ได้ก็คือ มันทั้งฝาดและขม พอคายออกมากลับมีสีม่วงเข้มแทนร่างของเทพีอาเธน่าหัวเราะจนน้ำตาเล็ดก่อนจะแบมือออกมาก็ปรากฏว่า ที่เขากินเข้าไปนั้นไม่ใช่ผลแอบเปิ้ลแต่เป็นผลมังคุด ผลไม้ของเมืองไทยที่เปลือกมีรสขมแต่ผลสีขาวมีรสหวานอมเปรี้ยว
 

          “ แค่กๆ แค่กๆ ท่าน ท่านแกล้งผม ” ร่างโปรงกลืนผล ‘ มังคุด ’ ลงอย่างช่วยไม่ได้ ไหนจะความฝาดที่แผ่ไปทั่วโคนลิ้นนี่อีก
 

          “ ฮ่ะๆ เจ้าไม่ระวังตัวเองนะเด็กน้อย โอย ข้าหล่ะตลกเจ้าจริงๆ ” เทพีอาเธน่าหัวเราะจนเหนื่อย ก่อนจะไล่ให้ผมไปพักเพราะเธอจะไปธุระแล้วเช่นกัน
 

          “ เอาหล่ะ เลยเวลามามากแล้วข้าขอตัวก่อนเดล์ ” ไม่ทันที่ร่างโปร่งจะได้กล่าวลา เทพีอาเธน่าก็หายไปจากบริเวณข้างหน้าไปอย่างรวดเร็ว
 

          “ ...ครับ ท่านแม่ ” ร่างโปร่งยิ้มมุมปากก่อนจะไปเดินออกไปคุยกับเลือดผสมคนอื่นๆ

          น่าสนุกชะมัด

themy butter