ความหลังที่มีความทรงจำ

หัวใจที่ชุ่มช่ำเปียกปอนด้วยหยาดน้ำฝน คืนแห่งความเหน็บหนาวก็ย่างกายมาเยือน พาเอาหัวใจดวงน้อยๆนับล้านดวงเต้นสั่นไหวเป็นจังหวะพร้อมฝนที่โปรยปรายลงมากับความอ้างว้าง เสียงฟ้าร้องก็ดังกึกก้องกรีดเข้าไปในความรู้สึกหวาดกลัว เธอยืนมองผู้คนที่วิ่งหนีสายฝนที่ยังคงตกลงมา บางคนก็รอเพื่อจะให้ฝนซาลง แต่กลับอีกบางคนไม่หยุดที่จะรออะไรให้เปลืองเวลาเปล่า และก็อีกบางคนที่มีคนกางร่มเคียงข้างไปอย่างไม่ต้องกลัวอะไร

อ้อน หญิงสาวพนักงานจอมซุ่มซ่ามประจำปีของบริษัท................. เธอกำลังเคลียร์งานชิ้นสำคัญที่ได้รับมอบหมายจากเจ้านายจอมเฮี้ยนโดยไม่ได้แยแสเรื่องเวลาสักนิด เธอกำลังยุ่งเหยิงกับงานชิ้นคอขาบาดตายจึงรู้ไม่เลยว่าใครเปิดประตูเข้ามาและค่อยๆเดินตรงเข้ามาที่โต๊ะอย่างสงสัย

   "อ้าว คุณอ้อนยังไม่กลับบ้านอีกหรอครับ" เสียงใครบ้างคนกล่าวถามด้วยความงุนงง อ้อนหันไปมองชายคนนั้นแล้วตอบไปว่า

"เออ อ้อนกำลังเคลียร์งานละค่ะ พอดีเสร็จแล้วด้วย  ว่าแต่คุณลุงมาตรวจความเรียบร้อยหรอค่ะ นี่พึ่งกี่โมงเอง"

"นี่มัน 4 ทุ่มแล้วนะครับคุณอ้อน" ชายแก่บอกเธอด้วยยิ้ม