OS/SF | Diary's Pecktom

ตอนที่ 8 : 2017 : พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส

B
E
R
L
I
N
❀

 

2

พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส

เป๊ก ผลิตโชค.. มนุษย์หนุ่มที่เกิดมาเพื่อนโค่นบัลลังก์สามีแห่งชาติที่แท้ทรู.. ทั้งหน้าตา มารยาท คำพูด การวางตัว การเรียน ฐานะทางบ้าน.. เอเวอรี่ติงอีสโซกู๊ดม๊ากมากกก(สำเนียงไทยแลนด์) ใครเห็นก็อยากได้ เดินผ่านนี่เป็นต้องเหลียวหลังมองตามๆกัน..

แต่!!! ขอเบรกไว้สักนิดว่าไม่ใช่กับอิศราผู้นี้ เพราะว่าเขาเองก็(อยากจะ)เป็นแบบที่หมอนั่นเป็นด้วยเหมือนกัน

"หมอทอมนี่หว่า.."

"มึงง หมอคนนั้นหล่ออ่ะ!"

"หมอทอมมม"

อิ้! (≧∇≦)b

นี่แหล่ะที่พิทอมต้องการ

"เห้อ~ เบื่อจัง คนหน้าตาดี" คนตัวเล็กสะบัดผมที่ปรกหน้าผากออกเล็กน้อยแล้วส่งยิ้มให้เพื่อนสาวที่ทำหน้าเอือมอยู่ข้างๆ

"โอ้ยย มั่นหน้ามั่นโหนกมั่นกะโหลกมั่นเบ้า!" หล่อนตวัดเสียงพลางขมวดคิ้ว นี่ถ้าไม่ใช่เพราะว่าไอเป๊กมาจีบก็คงไม่มีใครรู้จักหรอก!

"อะร่ะ? อิจฉาอ่ะดิ" ยัง ยังมีหน้ามายักคิ้วกวนตีนอีก..

"อิจฉาที่หน้ามึงสิ -- ถ้าไม่ใช่เพราะไอเป๊กมึงก็ไม่ต่างจากกูเท่าไหร่หรอก!"

อืม.. ความจริง 100 ล้าน % มักจะอยู่ในกรอบคำพูดของคนสวยเสมอ

คนแมนจิ๊ปากทันที "แล้วมึงจะพูดถึงมันทำไมเนี่ย?" เขาขมวดคิ้วขัดใจ ยกกาแฟที่ซื้อมาจากป้าเจ้าเดิมขึ้นดื่มอึกใหญ่แล้วปรายตามองเพื่อนที่กำลังจะอ้าปากพูดต่อ

"ไอทอม กูถามจริงๆเหอะ -- ไอเป๊กมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอวะ มึงถึงไม่เอา" มันขมวดคิ้ว เรื่องนี้ก็จริงๆจรังๆมาพอสมควรแล้วเพราะตัวเองก็เป็นแม่สื่อให้ไอเป๊กด้วย แถมก็อยากเห็นเพื่อนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่มัธยมมีแฟนกับเขาบ้าง

ถึงจะเป็นผู้ชายก็เห้อะ -- ยุคสมัยมันเปลี่ยน อะไรก็เปลี่ยน

แต่เพื่อนกูไม่เปลี่ยน..

"เออ! แย่ มันแย่มาก -- แย่ที่สุดในชีวิตที่กูเคยเจอมา"

มนขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่ ไอหมอเป๊กอ่ะนะ?!!

คนที่อยู่ในโอวาทปาฏิโมทย์ เดินทางทางสายกลางอย่างไอเป๊กอ่ะนะแย่!!

โอย.. ประสาทแดกใหญ่แล้วอิท๊อมมม

"มันก็จีบมึงมาจะปีนึงแล้วนะไอทอม ไม่ใจอ่อนหน่อยหรอวะ? คนดีๆมาจีบมึงก็มีไม่เยอะนะ ..แถมคนนี้ก็หล่อชิบหายด้วย" เหอะ อวยกันเข้าไป บอกเลยว่าพิทอมไม่เอาไอเป๊กเป็นแฟนแน่นอน หัวเด็ดตีนขาดยังไงกูก็ไม่คบกับมันเด็ดขาด!

"กูชอบผู้หญิง"

"แน่ใจ?"

"ยาห์~" ตอบเท่านั้นแล้วทำหน้าระรื่น ถามว่านี่ใคร ตอบเลยว่าพิทอมสัตวปีสองนะครับผม ไม่ใช่ขี้ๆนะฮะ

"เห้อ.. เอาเหอะมึง" มนกรอกตาไปมาแล้วเหลือบไปมองแก้วน้ำที่เพื่อนสนิทถืออยู่ จู่ๆความคิดอันชั่วร้ายก็ผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด หล่อนยิ้มเยาะในใจ หวังจะแกล้งเพื่อนสนิทที่ยืนเคี้ยวน้ำแข็งเสียงดังอยู่ข้างๆ "เหี้-!!! จิ้งเหลนๆ!!!"

"หะ! ไหนๆๆ!!!" เขาร้องลั่น กระทืบเท้าไปมาก่อนจะโยนแก้วในมือทิ้งทันที

แต่

ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือ..

แม่งโยนสูงมาก--

มึงคิดว่าตัวเองเล่นโนราห์เรียกชื่ออยู่หรออิท๊อมมมม!!!

"มน!!!"

ไม่!! มึงไม่ต้องมาเรียกชื่อกู!

ฮ๊าาา เล ลู๊ ยา (เลลู๊ยา)

สถานการณ์ที่ 1 >> ทั้งคู่เอาชีทปิดหัว วิ่งกันไปคนละทิศละทาง

สถานการณ์ที่ 2 >> ด้วยความที่ลืมบอก.. -- ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนของคณะแพทย์พอดิบพอดี ..จึงมีคนเดินไปเดินมาอยู่ด้วย

สถานการณ์ที่ 3 >> แก้วน้ำที่ลอยขึ้นเหนือหัวไปประมาณสองเมตรแม่งตีลังกากลางอากาศประหนึ่งนักกีฬาโอลิมปิก และฝาก็ถูกดีดออก..

และ.. และ และและ..

สถานการณ์ที่ 4 >> อิอ้วนที่มาจากไหนไม่รู้วิ่งผ่าเข้ามากลางวงไม่ดูสิ่งรอบข้างเลยแม้แต่น้อย--

"ทอมคะ..--"

ปั่ก! โพล๊ะ!!

"เชี่ยย!" >> ชุติมน

"แหม่มึ้งง!" >> อิศรา

ทอมกระโดดหลบน้ำกาแฟที่หล่นใส่หัวคนตัวสูง ไม่วายกอดชีทเอาไว้แน่น ในขณะเดียวกัน.. อิหมอเด๋อก็ยืนช็อคกับเหตุการณ์เมื่อครู่แล้วก้มดูสภาพตัวเองที่เปียกโชกไปด้วยกาแฟที่เหลืออยู่ครึ่งค่อนแก้วมาแต้มสีสันบนเสื้อนักศึกษาสีขาวเป็นดวงเล็กดวงน้อย..

ดวงน้อย -- ครับ

"ไออ้วน! มึงวิ่งเข้ามาทำห่าอะไร๊?!! ლ(ಥ益ಥლ)" ตามึงบอดเรอะ! แก้วแม่งจะแทงตามึงอยู่แล้วมึงเห็นมั้ย!

"..." ยัง ยังช็อคอยู่

"เป๊กก มึงเป็นไรมั้ยเนี่ย!" มนรีบถลาเข้ามาดู ปัดๆเสื้อผ้าให้แล้วสายตาก็ไปหยุดที่ชีทในมือของอีกฝ่าย

โฮลลี่ชิต.. ชิบหายแล้ว

"ชีทผม" คนตัวสูงเงียบ ดึงแว่นสายตาที่ใส่อยู่ออกแล้วยกชีทในมือขึ้นมาดูด้วยสายตาตัดพ้อ

กู -- ผิด ใช่มั้ยเนี่ย..?

จะโทษความตกใจรัชดาลัยของกู หรือความโง่ของมึงดีอิอ้วน..

"ใจเย็นอ้วน อย่าโกรธนะ ขอโทษๆ" ในที่สุดก็ต้องยกมือไหว้ขอโทษขอโพยมันยกใหญ่เพราะสีหน้าไม่สู้ดีของไอหมอเป๊ก นับเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เขาเห็นอีกฝ่ายเงียบขนาดนี้

ก็ช่วยไม่ได้อ่ะ! คนมันตกใจ!

จิ้งเหลนนะเว้ย ไม่ใช่จิ้งหลาน!

...

ตึ่งโป๊ะ.. ผ่ามพาม..

อืม -- กูเล่นในใจคนเดียวก็ได้ (จริงๆมุขนี้ไม่ผ่านนะทอม..)

"..." ยังเงียบอยู่..

นี่โกรธจริงป่ะเนี่ยย

ชิบหายเลยนะ ไม่เคยง้อใครด้วยเนี่ยกู

"อ้วน อย่าโกรธนะ เดี๋ยวพาไปอาบน้ำ"

"..." <<< อิอ้วน

"..." <<< ไอมน

ทำไม? กูพูดอะไรผิด?

"..."

"(≖V≖)” <<< ไอมน

"..."

"กู เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมของไว้อ่ะ" ชุติมนรีบพูดตัดบทสนทนากลุ่มทันที หล่อนยิ้มเล็กยิ้มน้อยแล้วหันมาโบกมือให้เพื่อน "กูไปก่อนนะ" พูดจบก็วิ่งสับขาวิ่งออกไปประหนึ่งฟาสแปด ทิ้งให้คนตัวเล็กยืนหน้าแห้งอยู่ข้างอดีตเดือนคณะตัวสูง..

"อ..อ่าวเห้ย!" อย่าทิ้งกูไว้คนเดี๊ยววววTT

"..."

คราวนี้.. ก็ยังไงล่ะ? คิดว่าพิทอมจะสนสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาที่มองเขาด้วยสายตาคาดโทษปนเหยียดนิดๆนั่นน่ะหรอ?

อืม.. ก็ไม่สนใจนะ

ไม่สนใจเลยจริงๆ..

"เอามานี่" แย่งชีทของอีกฝ่ายมาถือไว้ในอ้อมแขนแล้วดึงข้อมือหนาให้เดินตามมาด้วย 

เหอะ! ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อยากจะช่วยเท่าไหร่หรอกนะ

"..." อีกฝ่ายยังคงเงียบเหมือนเดิม ยอมเดินตามมาต้อยๆแล้วมองข้อมือของตัวเองที่มือเรียวของอีกฝ่ายจับเอาไว้แล้วลอบยิ้มออกมาน้อยๆ

สกิล : พลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส

รอบแรก -- หมอเป๊ก WIN

ร่างเล็กเปิดประตูรถของตัวเองแล้วเอ่ยปากสั่งให้อีกฝ่ายเข้าไปนั่ง ซึ่งคนตัวสูงก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย ส่วนตัวเองก็วางชีทไว้ข้างเบาะหลังแล้วเดินอ้อมมานั่งฝั่งคนขับ

ฮึ่ยยย ไอมนนะไอมน

ทิ้งเพื่อนกันได้ลงคอ

สัญญาที่จะไปกินหมูกระทะกันวันนี้เลยเป็นอันต้องยกเลิกอีกตามเคย

"..."

"(ಠ益ಠ)"

ใช้เวลาไม่นาน รถมินิสีครีมก็เคลื่อนตัวมาจอดในที่จอดรถของหอพัก คนตัวเล็กเหลือบมองร่างสูงที่ไม่พูดไม่จาแล้วเปิดประตูลงมาข้างนอกอย่างจำใจ

จริงจังนะ ทำไมกูต้องมาเจออะไรแบบนี้

หายใจใช้ออกซิเจนร่วมกันยังพอทน นี่มันต้องย่างกรายเข้าประตูห้องกูอี๊กกกTT

กูจะบ้าตาย

"ถือแปป" เขายื่นชีทในมือให้ร่างสูงแล้วก็ล้วงหยิบกุญแจในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาปลดล็อคประตู

"..."

เดินอาดๆเข้ามาในห้อง ปรายตามองไอหมออ้วนที่มองไปรอบๆอย่างสนอกสนใจแล้วกรอกตาไปมา เขาเดินไปเอาผ้าเช็ดตัวในตู้มาแล้วโยนให้คนที่ยังอยู่ในสภาพเสื้อผ้าเลอะเทอะเปรอะเปื้อน

"เอ้า" โยนของให้มือให้แล้วพยักเพยิดหน้าไปทางประตูห้องน้ำ

"..." เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยเชิงถาม

"มึงก็ไปถอดเสื้อผ้าสิวะ กูจะได้ซักให้" เขาเท้าเอว เอียงคอสี่สิบหาองศาได้รูป ขมวดคิ้วเพื่อความคูลเล็กน้อยพร้อมอ้าปากสั่งประหนึ่งตัวเองเป็นพี่ว้าก

เนี่ย ถึงจะเรียกพิทอมสายโหด

ความรู้สึกผิดตอนนี้ค่าติดลบ เพราะหมอทอมแม่งไม่ได้รู้สึกอะไรเลย

"..." ยัง ยังเงียบอยู่

"เงียบ.. หรือมึงจะถอดตรงนี้ หา?" เขาฮึดฮัดขัดใจในลำคอแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา เหยียดขาเล็กน้อยก่อนจะเอาชีทของอีกฝ่ายขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะเล็กข้างหน้า 

"ถอดตรงนี้ได้หรอ?"

"..."

"..."

"ได้แม่มึงสิ!"

ไอ้หมอเป๊ก คนผีทะเล!!!

TBC.

มัลล้าวววว เป็นไงบ้างคะ? สนุกมั้ยเอ่ย?

อย่าลืมว่าเราต้องวนลูปกลับไปยุค ๒๓๕๕ อีกนะคะ

และ และ และและ เราจะกลับมาเจอกันในยุคนี้กับ 2018

แต่ไม่บอกหรอกว่าจะตัดจบตอนไหน

กด Feb. ก่อนสิคะ แล้วจะรู้เองง 555555

โคตรโฆษณาอ่ะ