OS/SF | Diary's Pecktom

ตอนที่ 23 : FORGET ME NOT : Part 2

B
E
R
L
I
N
❀

 

FORGET ME NOT

(Part 2)

ร่างสูงวิ่งกระหืดกระหอบมาถึงหน้ารั้วโรงเรียนของคนตัวเล็ก เขาหยุดพักหายใจเล็กน้อยด้วยความเหนื่อย ทอดมองไปยังเด็กนักเรียนที่เริ่มทยอยลงมาจากตึกก็โล่งใจไปได้เปราะนึง

อย่างน้อยก็มาทันล่ะนะ..

เขาก้มหน้ามองนาฬิกาที่บ่งบอกถึงเวลาบ่ายสามโมงครึ่งพอดีเป๊ะ เสียงออดบอกเลิกชั้นเรียนเป็นเหมือนกับระฆังแห่งสวรรค์ของใครหลายๆคนที่ยังติดแหง็กในคาบเรียนสุดแสนจะน่าเบื่อ

ผลิตโชคหยิบแมสปิดปากขึ้นมาใส่ไม่ให้คนอื่นจำหน้าได้ แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีคนจำเขาได้อยู่ดี..

เด็กสาวหลายคนเหลียวหลังกลับมามองเขาไม่ต่ำกว่าสองรอบ เสียงกรี๊ดวี๊ดว้ายมีแทรกเข้าโสตประสาทเข้ามาบ้าง แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาละความสนใจไปจากคนที่กำลังตามหาอยู่เลยแม้เพียงเสี้ยววินาที

อิศราอยู่ตรงนั้น.. -- เด็กหนุ่มเดินออกมาจากโรงเรียนด้วยแววตาเศร้าหมองไม่ต่างจากเมื่อวันศุกร์เท่าไหร่นัก ร่างสูงรีบสาวเท้าเข้าไปหาเงียบๆไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว จ้องมองแผ่นหลังเล็กที่เดินอยู่ตรงหน้าด้วยรอยยิ้มใต้แมสปิดปาก

ผลิตโชคกำลังมีความสุข.. แถมมากซะด้วยสิ

เขาเดินตามอีกฝ่ายมาเรื่อยๆจนมาถึงทางม้าลายเช่นเดียวกันกับเมื่อวาน คนตัวเล็กหยิบไดอารี่ออกมาอีกแล้ว.. -- เขาไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องปกติหรือความบังเอิญ แต่ในความคิดของเขาการกระทำแบบนี้จะเกิดขึ้นในทุกๆวันหลังเลิกเรียนแน่ๆ

บางที.. เหตุการณ์เดจาวูอาจจะทำให้คนตัวเล็กจำเขาได้ก็ได้นะ

...

ร่างบางก้มลงมองไดอารี่ของตัวเองพร้อมลมหายใจที่ถูกพ่นออกมาผ่านริมฝีปากสีพีช.. ชักจะเบื่อเต็มทีกับการทำอะไรซ้ำๆในแต่ละวัน แต่ถึงจะพูดว่าเบื่อเขาก็ไม่เคยจำได้เสียที

มันกลายเป็นเรื่องปกติสำหรับเขาไปแล้วด้วยสิ

ปึ่กก!

"อ่ะ..!" เขาอุทานออกมาพร้อมกับสมุดเล็กจิ๋วในมือตกลงไปอยู่ที่พื้น อิศราเงยหน้ามองชายหนุ่มที่วิ่งเข้ามาชนเขานิ่งๆ -- ที่แท้ก็เป็นเด็กนักเรียนจาก Michale International School นี่เอง..

จะว่าไปก็เหมือนกับในไดอารี่ไม่มีผิดเลยแฮะ

"ขอโทษด้วยนะครับ" เขาพูดด้วยท่าทีร้อนใจ อิศราพยักหน้าเบาๆเชิงไม่เป็นไรก่อนจะหยิบไดอารี่ของตัวเองขึ้นมาถือเอาไว้ 

ร่างสูงลอบยิ้ม นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ทำอะไรซ้ำๆแบบนี้แต่กลับมีความสุขอย่างประหลาด เขาเดินลากขาไปยังทางม้าลายตรงหน้าก่อนจะก้มมองนาฬิกาเสมือนว่าตัวเองกำลังรีบ

คนตัวเล็กชำเรืองมองบุคคลที่ชนเขาเมื่อครู่ แต่ไม่ถึงห้าวินาทีสัญญาณจราจรก็แปรเปลี่ยนไปเปลี่ยนสีแดงเสียแล้ว ผลิตโชครีบจ้ำอ้าวเดินข้ามถนนเร็วๆ -- เขาใช้เวลาตลอดเสาร์อาทิตย์คิดแผนการในวันนี้เพื่อทำให้เด็กผู้ชายคนนี้จำตัวเองได้..

ทำไมเขาต้องทุ่มเทขนาดนั้นนะ? เพียงแค่อยากเห็นรอยยิ้มนั่นอีกครั้งน่ะหรอ?

เด็กหนุ่มจ้องมองแผ่นหลังนั้นห่างออกไปด้วยความแปลกใจ ผู้ชายคนนั้นมีเสน่ห์เหลือล้นถึงขนาดที่เขาต้องเหลียวหลังมองเชียวหรอ? อิศราส่ายหน้าไล่ความคิดนั้นเบาๆ หน้าก็ยังไม่เห็นด้วยซ้ำจะเอาอะไรมาตัดสินว่าหล่อไม่หล่อ

เขาเดินอาดๆไปยังร้านไอศกรีมที่เดียวกับเมื่อวาน คนตัวสูงแอบเดินตามเข้ามาในร้านเงียบๆพร้อมกีตาร์ที่สะพายอยู่บนบ่า เขาเดินไปหยุดอยู่ที่หน้ากระจกใสตรงหน้าที่มีไอศกรีมหลากหลายรสชาติก่อนจะดึงแมสสีขาวขึ้นชิดถุงใต้ตา

นี่เขาลงทุนเปลี่ยนแมสไม่ให้จับได้เลยนะเนี่ย..

ชำเรืองมองคนตัวเล็กที่จับจ้องของตรงหน้าเหมือนเด็กๆพร้อมรอยยิ้มที่สามารถฆ่าสาวๆได้ทั้งร้าน อิศราหันไปชี้ไอศกรีมรสแมคคาเดเมียร์กับพนักงานหนุ่มหน้าเคาท์เตอร์แล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาจ่ายเงิน

ผลิตโชคมองไปรอบๆ ตอนนี้คนก็เยอะแน่นร้านอย่างที่เขาคิดเอาไว้ไม่มีผิด แต่กระนั้นก็ยังเหลือที่นั่งบาร์หน้าร้านอยู่สองสามที่พอที่จะให้เขาไปนั่งข้างๆล่ะนะ..

มีใครเคยบอกมั้ยว่าผลิตโชคไม่ชอบเป็นคนชอบทานไอศกรีม..?

"ไอศกรีมมินต์ช็อคโกแล็ตครับ"

แต่เหตุผลที่เขามาอยู่ในร้านนี้ได้ ทั้งวันนี้และเมื่อวานก็เป็นเพราะคนตัวเล็กที่กำลังนั่งทานไอศกรีมเงียบๆคนเดียวหน้าร้านนั่นต่างหากล่ะ..

เขาค่อยๆเดินไปยังบาร์หน้าร้านด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ยิ่งเข้าใกล้แผ่นหลังนั้นมากเท่าไหร่.. เขาก็รู้สึกมือเย็นขึ้นเรื่อยๆราวกับว่าอยู่ในห้องที่แอร์อุณภูมิต่ำกว่ายี่สิบองศา

ผลิตโชคเลื่อนเก้าอี้สูงออกมาก่อนจะแทรกตัวขึ้นไปนั่งบนนั้นทันที คนตัวเล็กชำเรืองมองคนข้างกายที่กำลังดึงแมสออกจากใบหน้า เขาไม่สนใจ หันกลับมาตักไอศกรีมรสโปรดเข้าปากต่อเงียบๆ

วันนี้ไม่มีการบ้าน นั่นหมายความว่าเขาจะกลับบ้านกี่โมงก็ได้ คนตัวเล็กหยิบไดอารี่ของตัวเองออกมาจากกระเป๋า ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนที่ชอบกลับบ้านดึก แต่วันนี้กลับรู้สึกแปลกๆ..

มันรู้สึกดี ตื้นตันจนอยากจะร้องไห้ แต่เขากลับไม่รู้สาเหตุ.. เด็กหนุ่มลอบถอนหายใจออกมาแผ่วเบา ลอบมองคนข้างกายที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดเพลงแล้วเริ่มจดไดอารี่ของตัวเองบ้าง

เริ่มจากผู้ชายคนข้างๆก่อนเลยดีมั้ยนะ? หรือบางทีเขาอาจจะต้องเริ่มจากสิ่งที่ตัวเองจำได้?เพราะคนอย่างเขาจะจดจำอะไรได้ไม่นานเท่าไหร่นัก มากสุดคือหนึ่งวัน พอตื่นมาก็ลืม.. แต่ถ้าน้อยสุดก็คงจะสิบห้านาที ไม่มากไปกว่านี้หรอก

ผลิตโชคเหล่มองคนตัวเล็กข้างกาย ใบหน้าน่ารักดูเอาจริงเอาจังกับไดอารี่ตรงหน้านั่นมากกว่าไอศกรีมเสียอีก พนันได้เลยว่ามันคือสิ่งที่อิศราพกติดตัวไว้ตลอด เขาวางช้อนลงเงียบๆแล้วแอบหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาถ่ายรูปของร่างบางเอาไว้

เผื่อเอาไว้วันไหนไม่ได้เจอกันเขาจะได้เอาไปเพ้อได้ -- การกระทำแบบนั้นมันใช่พวกโรคจิตหรือเปล่า?

เขาแอบมองคนข้างๆเป็นระยะๆจนไอศกรีมในถ้วยเริ่มจะละลายหมดแล้ว ผลิตโชคหยัดตัวขึ้นเล็กน้อย คนข้างกายยังคงจดจ่ออยู่กับการเขียนตรงหน้า เขากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ถ้าเกิดปล่อยไว้แบบนี้ทอมจะจำเขาได้ยังไงล่ะในเมื่อเราไม่ได้คุยกัน?

เอาวะ.. ไหนๆก็ไหนๆแล้ว

"เอ่อ..ขอโทษนะ" เขาสะกิดคนตัวเล็กเบาๆ ร่างนั้นหันมามองเขาด้วยแววตาสงสัย ริมฝีปากสีพีชเม้มเข้าหากันเล็กน้อยราวกับประหม่า โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำนั้นเรียกรอยยิ้มคนมองเอาได้ง่ายๆ "ทอมใช่มั้ย?"

"..." คนตรงหน้าพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายคนนี้เป็นอะไรกับเขามาก่อน ร่างสูงยิ้มบางๆใต้แมสปิดปากสีขาวก่อนจะตัดสินใจดึงมันไปไว้ที่คาง

"ฉันชื่อเป๊ก ผลิตโชค เอ่อ..คือว่าเราเคยเจอกันมาก่อนน่ะ" เขายิ้มออกมาบางๆ ทำเอาคิ้วสวยขมวดเข้าหากันแทบจะทันที

เคยเจอด้วยหรอ?

อิศราหันไปเปิดไดอารี่หน้าเก่าๆด้วยความสงสัย ไล่มองตัวหนังสือทุกบรรทัดโดยมีสายตาคมจ้องมองการกระทำนั้นแทบจะตลอดเวลา คนตัวเล็กค่อยๆหันกลับมามองบุคคลแปลกหน้าข้างกายพร้อมคิ้วเรียวที่เลิกขึ้นเล็กน้อย

"เรา..เคยเจอกันหรอ?"

"อื้อ วันศุกร์น่ะ" เขายิ้ม เด็กคนนี้ยังคงน่ารักเหมือนเคย ไร้การปรุงแต่งใดๆเหมือนผู้หญิงทุกคนที่ผ่านมาหาเขา.. ที่สำคัญคืออิศราไม่ได้เป็นคนเข้าหาเขาก่อนด้วย

อิศราหันกลับไปมองที่ไดอารี่ในมือ วันศุกร์ที่แล้วเขาเจอกับเด็กมิคาเอลคนนึงเหมือนที่คนตรงหน้าบอกจริงๆ.. "นายเองหรอ?"

ผลิตโชคพยักหน้าแทนคำตอบ เขายื่นมือไปจัดผมที่ปรกหน้าผากคนตัวเล็กแล้วยิ้มออกมาบางๆ  "จะใครซะอีกล่ะ.. กินเสร็จแล้วไปร้านหนังสือกันมั้ย?" ออกปากชวนคนตรงหน้าที่ยังคงงุนงงกับสถานการณ์ อิศรากระพริบตาปริบๆ

ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายตรงหน้าเป็นใคร แต่เขากลับรู้สึกอบอุ่นเวลาอยู่ใกล้แปลกๆราวกับว่ากำลังมีความสุขอย่างนั้นล่ะ

"อื้อ.."

ผู้ชายคนนี้น่าจะเชื่อใจได้อยู่นะ

...

"ทอม ชอบหนังสือแบบไหนหรอ?"

"หือ..?" คนตัวเล็กเงยหน้ามองร่างสูงที่อยู่อีกฟากของหนังสือกำลังดึงมองหน้าเขาด้วยความสงสัยระหว่างช่องหนังสือ อิศราส่ายหน้ายิ้มๆ ตั้งแต่เข้าโรงเรียนนี้มาก็ยังไม่เคยมีใครทำให้เขายิ้มออกนอกจากเด็กต่างโรงเรียนในไดอารี่นั่นสักคน..

อา.. ก็คนเดียวกันนี่

"ว่าไง? ชอบอ่านเล่มไหนมากกว่ากัน?" คราวนี้เขาเดินอ้อมชั้นมาหาร่างบางด้วยใบหน้าที่สนอกสนใจจนปิดไว้ไม่มิด ปกติแล้วเขาเป็นคนชอบสังเกตคนอื่นเหมือนที่ทำกับคนตัวเล็กหรือเปล่านะ?

"..." เจ้าของร่างเล็กไม่ได้ตอบ เขาก้มมองหนังสือในมืออีกฝ่ายทั้งสองเล่มด้วยความงุนงงข้างซ้ายเป็นนวนิยายผจญภัยในดินแดนสยองขวัญ ส่วนอีกข้างเป็นนิยายรักโรแมนติก..

ช่างเป็นอะไรที่ง่ายเสียจริง

"..."

"เราชอบนิยายรัก.." ตอบเสียงแผ่วพร้อมกับริ้วแดงอ่อนๆที่ปรากฏบนแก้มใสทั้งสองข้างอย่างไม่รู้ตัว อิศราวางหนังสือที่อยู่ในมือเก็บเข้าชั้นอย่างเดิมก่อนจะทำเป็นเลือกหนังสือในหมวดนิยายแฟนตาซีต่อเงียบๆ ทำเอาคนมองอยู่เผลอหลุดยิ้มออกมาเพราะการกระทำน่ารักนั่น

"วันนี้ฉันไปส่งที่ป้ายรถเมล์เหมือนเดิมนะ"

"..? -- เคยไปส่งเราหรอ?" อิศราหันมามองคนข้างกายพร้อมสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย ทำไมเขาถึงจำไม่ได้เลยนะ?

"ใช่ ฉันเคยไปส่ง"

"หรอ.."

"..." ผลิตโชคเงียบไปสักพัก เขาต้องทำยังไงถึงจะทำให้คนตัวเล็กจำเขาได้สักทีนะ หรือบางทีเขาอาจจะต้องไปปรึกษาพี่ชายข้างบ้านดู?

"ขอโทษนะ ที่เราจำอะไรไม่ได้เลย" คนตรงหน้าก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด 

เขาไม่ได้อยากเกิดมาเป็นแบบนี้สักหน่อย..

"ไม่เห็นเป็นไรเลย" เขาขยับเข้ามาใกล้อีกนิด คนตัวเล็กเม้มริมฝีปากพร้อมมองร่างสูงตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม ผลิตโชคยิ้มออกมาบางๆ เล่นเอาหัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะอีกแล้ว.. "สักวันฉันจะทำให้นายจำฉันให้ได้:)"

Plz waiting for Part 3

มาล้าวว คิดถึงเค้ามั้ยยย

ภาวนาให้เรื่องนี้จบแบบแฮปปี้ซะนะครัช

555555555555

 อย่าลืมคอมเม้น ตรงนี้ ตรงนี้ ตรงนี้.. (โคตรก๊อป5555)

แล้วเจอกันกับ 2018 ตอน เมื่อหมอไม่สบาย นะ!

บรั๊ยส์~!

PS.

Update Fanfiction

Instragram : gdxsynsia

twitter : @_synsia

ไอจีเป็นศูนย์รวมการสปอยล์ทุกอย่างที่แท้เอไอเอส..

สปอยล์ทั้งโปรเจคใหม่ด้วย 55555555