OS/SF | Diary's Pecktom

ตอนที่ 18 : 2018 : มิชชั่นอ่อยขั้นเริ่มต้น

B
E
R
L
I
N
❀

 

4

มิชชั่นอ่อยขั้นเริ่มต้น

"ใช่ป่ะเนี่ย -- มึงโกหกกูใช่ป่ะมน" อิศราพร่ำเพ้อสบถคำหยาบออกมาทุกห้าวินาทีจนเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆได้แต่กรอกตาไปมา

"เอออ" ตอบคำถามนี้รอบที่ล้านแล้วถอนหายใจออกมายาวๆประชดเพื่อนสนิท แต่มันกลับไม่สนใจแถมยังพรรณาห่าอะไรไม่รู้คนเดียวงุ้งงิ้งๆ

บางทีก็เบื่อนะ-- กูก็อยากออกไปเที่ยวบ้างไรบ้าง

"แม่งหล่อขึ้นขนาดนี้เลยอ่อวะ" ทอมชันขาขึ้นข้างนึงเหมือนอีลำยองแล้วยัดยาดมไว้ในจมูกกันเป็นลมพลางขมวดคิ้วกับตัวเอง

ดีนะที่ตอนนั้นไอกอล์ฟมันเสนอหน้ามารอหน้าคณะพอดีเลยขอให้มันช่วยอุ้มไอก้อนไปที่รถ

เจ้าหล่อนเอียงคอมองตามรูปสมัยตัวเองยังอยู่มอปลายแล้วก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจแปลกๆ--นี่เป็นหนังสือรุ่นที่ไอมนมันซื้อเก็บเอาไว้ดูเล่น ส่วนอิศราก็เบ้ปากไม่ซื้อเพราะแม่งราคาเกินกว่าจะฮีลจิตใจได้

สี่ร้อยกว่าบาท พ่อมึง..

คือตอนนั้นมันแพงมากอ่ะ เอาตังไปหาของกินดีกว่า ประทังชีวิตได้ดีกว่าเยอะ!!

"เออ" มนตอบเสียงเนือยอีกครั้ง

"มันชอบกูแล้วทำไมกูไม่รู้เรื่องเลยวะ?"

"มึงมันโง่ไง" ไม่น่าถามให้กูเกรี้ยวกราดเล่นเลยอิทอม

"ไม่ใช่ ก็มันกวนตีนกูทุกวัน --แล้วมันก็ไม่ยอมบอกชื่อ.. กูก็เรียกแว่นมาสามปีเลยอิห่า" ทอมขยี้หัวตัวเองแรงๆ

ใครแม่งจะคิดว่ามันจะหล่อได้เป็นกองขนาดนี้!!

ใช้ความหล่อสิ้นเปลืองว่ะ --ไม่เหมือนกู

หล่อวันละนิด จิตแจ่มใส;3

"แล้วรู้อย่างงี้มึงรู้สึกไงบ้าง? --เสร่อทิ้งคนที่เขาอุตส่าห์รอมึงมาหกปี"

"มึงอย่าเพิ่งว่ากู --นี่กูยังอึ้งไม่หายเลยนะ รู้ยัง?"

"แล้วจะเอาไง? ง้อมั้ย?" ไอมนชูโทรศัพท์ขึ้นมาตรงหน้าเพื่อนสนิท

แต่มันกลับเบี่ยงตัวแล้วเอามือปิดหน้าอก ทำท่าเหมือนคนจะเสียตัว

อะไร-- มึงเป็นอะไร

"กูไม่อยากง้อมันเลยว่ะ --ทำไงดีวะ.. ไม่อยากเสียหน้าไงเข้าใจฟีลป่ะ" มันคว่ำปากก่อนจะหันมาสบตาปิ๊งๆใส่เพื่อนสาว

"อะไรอีก" มนขมวดคิ้ว ไล่สายตามองมันอย่างไม่ไว้ใจ

รู้สึกวูบๆวาบๆเหมือนจะมีความชิบหายมาเยือนยังไงชอบกล

"มึง--"

"เออ"

"กูว่ากูจะอ่อยไอเป๊กว่ะ ..มึงต้องช่วยกูนะ"

"..."

"..."

"หะ?"

.

.

.

ร่างสูงก้มมองชีทในมือของตัวเองด้วยความเบื่อหน่ายแล้วเงยหน้ามองเพื่อนสนิทสาวที่กำลังขีดๆเขียนๆชีทอะไรไม่รู้อยู่ข้างๆ..

นี่ก็เข้าวันที่ห้าแล้วที่เขาไม่ได้ไปหาก้อนเลย--

ไม่ใช่เพราะว่าเขากำลังตัดใจ แต่เป็นเพราะว่าการเรียนที่หนักขึ้นมันค้ำคอเขาเอาไว้อยู่เนี่ยสิ ทำให้แทบไม่ได้ออกไปไหนมาไหนเหมือนเมื่อก่อน

"แพรว --มีควิซวันไหนนะครับ" เสียงทุ้มเอ่ยถามเบาๆแล้วเอนหลังกับพนักพิง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากโต๊ะแล้วมองหน้าจอที่ว่างเปล่า..

คิดถึงจนจะเป็นบ้า

ยิ่งรูปล่าสุดที่คนตัวเล็กโพสก็ทำเขาเรียนไม่รู้เรื่องจนถูกแพรวพร่ำด่าไปตลอดวันว่าให้คอนเซ็นเทรทอยู่ตลอดเวลา--

ก็คนมันไม่ชอบนี่..

"วันอังคาร-- รีบอ่านหนังสือได้แล้วไอหอย รู้เรื่องแล้วรึไง?" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจากชีทในมือแล้วขมวดคิ้วถาม แต่คำตอบที่ได้ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมเสมอมา..

"ผมอ่านจบไปแล้วสองรอบครับ"

เออ-- เอาเหอะ

บางคนมันก็เกิดมาเพื่อนบอร์นทูบีโดยที่แทบจะไม่ต้องพยายามอะไรเลย

ผิดกับคนบางคนที่ต้องเคร่งกับการอ่านหนังสือจนลากเลือดเพื่อที่จะได้ติดท็อปกับเขาบ้าง..

อาทิเช่นคณิตกุลเป็นต้น

"มึงก็นั่งเฉยๆไปสิ ไม่ก็ทวนอีกรอบ" หล่อนพูดอย่างอารมณ์เสียแล้วหันกลับมาสนใจชีทของตัวเองต่อ

โง่แล้วพาลที่แท้ทรู

ร่างสูงพยักหน้ารับคำ.. มองไปรอบๆก็เห็นว่ามีนักศึกษาอยู่มากเหมือนกันที่เข้ามาอ่านหนังสือหรือทบทวนชีทเรียนในห้องสมุดนี่--

แต่ก็ไม่เห็นจะเจอก้อนเลยสักทีเนี่ยสิ:(

ผลิตโชคถอนหายใจแล้วตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูทวิตเตอร์ที่เพื่อนสาวโหลดไว้ให้ช่วงที่ทอมทอมของเขาติดเทรน --ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นแฟนคลับของคนตัวเล็กไม่ก็ของเขาที่จะออกมาปกป้องและด่าพวกแอนตี้ไปจนกลายมาเป็นแท็กทีมพิทอมที่แท้ทรู

ถ้าถามว่าทำไมถึงผันจากแอนตี้เป็นเอฟซีได้-- ก็คงจะเป็นเพราะความคนจริงของทอมทอมที่เปลี่ยนตัวเองแล้วเย้ยหยันคนพวกนั้นจนหน้าหงาย แถมยังมีคนเห็นดีเห็นงามด้วย จึงคอยตามถ่ายรูปร่างเล็กมาอัพเดทให้เขาเห็นอยู่บ่อยๆ..

พอคิดได้เช่นนั้นก็กดเข้าไปในบ้านของทอมทอมทันที ร่างสูงเม้มริมฝีปากแน่น จ้องมองรูปภาพของคนตัวเล็กแต่ละรูปแล้วก็อยากจะไปหาเหลือเกิน

ป่านนี้ก้อนจะคิดถึงเขาหรือเปล่านะ?

หรือว่าอยากให้เขาไปให้พ้นเหมือนที่เคยพูดเอาไว้..?

ครืด..

ผลิตโชคชะงักเมื่อหน้าจอถูกเลื่อนขึ้นไปข้างบนสุดพร้อมกับรูปภาพที่เพิ่งอัพเดทของคนที่เขากำลังคิดถึงอยู่ตอนนี้..

"ทอมทอม.." เขาพึมพำเสียงแผ่ว กดเข้าไปดูรูปเต็มแล้วก็ต้องกำโทรศัพท์แน่นด้วยความไม่พอใจ

ร่างบางสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวโคร่ง กางเกงขาสั้นเหนือเขาหลายคืบเสียจนถูกชายเสื้อบังเสียจนมิดเผยให้เห็นขาเรียวขาวผ่อง

ใบหน้าหวานเปื้อนคราบน้ำตาสีใสราวกับเด็กน้อยที่งอแงไม่อยากไปโรงเรียน แถมยังจัดทรงผมคล้ายกับคนเพิ่งตื่นมันดูน่ารักเสียจนหัวใจเขาแทบหยุดเต้น

ร่างเล็กนั่งอยู่บนเตียงสีขาวสะอาด กระดุมเสื้อหลุดลุ่ยจนแขนเสื้อตกไปข้าง ช้อนตาไร้แว่นกรอกหนามองกล้องตรงหน้าตาเยิ้มราวกับจงใจยั่วยวน

'อยากตื่นมาเจอเด็กน้อยอ้อนแบบนี้จังเลยย<3'

เขารีบกดเข้าไปในแท็กของคนตัวเล็กก็พบว่าแฟนคลับมากหน้าหลายตาโพสรูปพร้อมกับแคปชั่นมากมายอยู่ตรงหน้า

'งื้ออออ #หมอหมาขี้อ่อย ที่แท้ทรูว์ว์'

'โอ้ยย หนูอยากได้อะไรคะหื้ม เดี๋ยวป๋าเปย์เองง #หมอหมาขี้อ่อย'

'ถ้าตื่นมาเจอแบบนี้จะฟัดให้ไปเรียนไม่ได้เลย ฮื่ออ #หมอหมาขี้อ่อย'

'ขาทอมทอม Vs. ขากู #หมอหมาขี้อ่อย'

'โคตรสวยย เอามดลูกชั้นไปเลยข่ะทอมทอม #หมอหมาขี้อ่อย'

'ที่ยัยหนูโพสรูปร้องไห้งอแงแบบนี้เพราะมีใครบางคนไม่ยอมมาหารึเปล่าน้าาา ครุ่นครี๊สสส #หมอหมาขี้อ่อย'

"..."

"--ผลิตโชค.. ไอเป๊ก..!" หญิงสาวสะกิดเพื่อนตัวสูงแรงๆจนสะดุ้งตัวโยน เขารีบหันไปมองเพื่อนสนิทสาวที่ขมวดคิ้วมองเขางงๆแล้วเลิกคิ้วสงสัยทันที "กูเห็นมึงทำหน้าเครียด เลยลองเรียกดู"

"อ..อ๋อ ครับ" เขายิ้มบางๆแก้เก้อก่อนจะกดล็อกหน้าจอทันที

"ทำไม? เกี่ยวกับหมอหมาขี้อ่อยถูกมะ?" เจ้าหล่อนชะเง้อหน้ามาแล้วเบ้ปากยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ใส่เขาจนต้องเบี่ยงตัวหนี

"ก็ประมาณนั้นแหล่ะครับ"

"อ่ะๆ เห็นไอโอ๊ตพูดอยู่เหมือนกันว่าไอมนไปจ้างคนมาถ่ายรูปสุดที่รักของมึงที่คอนโดลาลาแลนด์"

"จ้าง? -- ใครครับ?" เขาเลิกคิ้วทันที --ในใจอยากรู้เสียจนว้าวุ่นไปหมด ทั้งโมโหที่ทุกคนได้เห็นคนตัวเล็กแบบนั้น

จะเห็นแก่ตัวเกินไปรึเปล่านะ?

ที่เขาจะพูดว่าอยากเห็นภาพเหล่านั้นเพียงคนเดียว

"ไอโต๋ นิเทศน์อ่ะ --รุ่นน้องไอโอ๊ตมัน มึงก็น่าจะรู้จักนะ"

"..." ผลิตโชคหน้าตึง ..ตอนนี้เขาอยากจะเดินไปหาทอมทอมแล้วกระชากมากอดเอาไว้ไม่แบ่งใครเลย

ไม่อยากสนใจเรื่องชีท ไม่อยากสนใจเรื่องควิซ ไม่อยากจะหมกตัวอยู่กับกองหนังสือ ทั้งที่ในหัวของเขามีแต่คนตัวเล็กอยู่เต็มไปหมดแบบนี้

เขาคิดถึงทอมทอม

คิดถึงเสียจนกลัวว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้คิดแบบเดียวกันกับเขา

"เอาน่าเพื่อน -- กูมีทางช่วยมึงน่ะ"

"...ครับ?" เขาหันไปมองคณิตกุลที่เท้าคางอยู่ข้างๆ เจ้าหล่อนยักคิ้วหลิ่วตาแล้วพูดต่อทันที

"ถ้ามึงช่วยติวกูเรื่องนี้ -- แถมฟรีโปรโมชั่นพิเศษ กลยุทธ์ขโมยใจทอมทอม ..รับรองว่ามันจะหลงมึงจนโงหัวไม่ขึ้นแน่นอน"

"..."

ที่แท้ก็เรื่องเรียนอีกตามเคยสินะ..

"อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ-- นี่เพื่อนไง กูอุตส่าห์มีทางช่วย ฮึ่ย" เจ้าหล่อนพูดเสียงเขียว "ไม่เอาก็ตามใจแล้วกัน แล้วมึงจะพลาดความเด็ดดวงของแผนกู ฮึ"

ผลิตโชคขมวดคิ้ว --จะว่าไปตั้งแต่เกิดมาก็ยังไม่เคยเห็นเพื่อนสมัยเด็กอย่างแพรวพูดอะไรผิดไปสักอย่างเดียว แถมทุกครั้งที่เพื่อนเขาเสนออะไรมา เขาก็จะไม่เชื่อเลยสักครั้งเพราะตัวเองก็เป็นคนที่ไม่ชอบที่จะตัดสินอะไรตั้งแต่เนิ่นๆ

แต่ครั้งนี้มันต่างออกไปเพราะความรักมันเป็นสิ่งที่เขาไม่ถนัดที่สุด

"ก็ได้.. ผมตกลง"

จะเชื่อสักครั้งก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง..?

TBC.

ผ่ามมมมม กลับมาแบ้วว

แต่ขอเวลาแต่งตอนต่อไปสักครู่นะคะ ใจเย็นๆTT

ตอนนี้ฟิคที่กำลังคลอดเป็นรูปเล่มก็จะมี..

Enchanted และ แฟนเก่าผมเป็นแอนตี้แฟน

นาจาาา เรื่องแรกนี่น่าจะเร็วๆนี้แน่นวลล

ประมาณอีกอาทิตย์สองอาทิตย์.. ส่วนเรื่องที่สองนี่รอกันไปเป็นเดือนๆจย้า

ไว้เจอกันตอนหน้าน้าาา บะบัยยยยย