OS/SF | Diary's Pecktom

ตอนที่ 16 : 2018 : หมอหมาขี้อ่อย

B
E
R
L
I
N
❀

 

3

หมอหมาขี้อ่อย

ทอมมองสภาพตัวเองในกระจกแล้วก็ต้องเบ้ปากแล้วเบ้ปากอีก เมื่อสภาพของตัวเองมันไม่ได้ดูดีแบบที่คิดเอาไว้(รึเปล่า)

เคราถูกโกนออกจนหมดเกลี้ยงทำเอาสายห่งสายโหดถูกถีบยันออกจากหิ้ง แล้วแทนที่ด้วยคำว่า 'หน้าสวย' แทนเนี่ยสิ

ประเด็นคือไม่รู้ว่ามันดูแรดขึ้นมารึเปล่าก็เลยไปที่ร้านตัดผมให้ช่างเขาตัดผมให้ดูน่าหมั่นไส้ที่สุด ผลออกมาก็เลยเป็นแบบนี้แหล่ะ--"

รองทรงที่ไม่ใช่ทรงนักเรียนไทย.. นี่จะบอกว่าผมก็ไม่ได้ย้อมนะรู้ป่ะ? คือผมสวยธรรมชาติอ่ะ ภูมิใจ

แต่ก็แบบ.. อือ เราสวยไงแกร์

หมุนตัวไปหมุนตัวมา หันไปมองนาฬิกาก็เจ็ดโมงครึ่งเข้าไปแล้ว 

แต่นี่ไม่รีบ-- มีเรียนแปดครึ่งไง

เออ ไหนๆก็ไหนๆละ

"ขอล์ฝึร์กแรดท์แพ๊พจนึงดิ๊ป่ะ.." อิศรากรีดกรายนิ้วข้างนึงส่วนอีกข้างก็กอดอกไว้แล้วมองตัวเองในกระจกที่ดูแรดสมใจอยาก -- แต่ก็สงสัยอยู่ไม่น้อยว่าทำไมกูต้องลิ้นเปลี้ยขนาดนี้ "อะไร ลิ้นกูเป็นอะไร" พึมพำกับตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปลงไอจี

หึ!!! ถือซะว่า..

ประกาศกร้าวว่าอย่างน้อยกูก็สวยกว่าชะนีบางคนที่ด่ากูแล้วกัน!!

นี่ขนาดใจแมนร้อยเปอร์เซ็นนะ

'สวยยัง? <3

#หมอหมาขี้อ่อยที่แท้ทรูมันเป็นแบบนี้เว้ยไอพวกกาก!! #สมองกลวง!!!!'

เขาลงจากรถแล้วพัดหน้าม้าที่ปรกหน้าผากด้วยความโซแดมฮ็อตของภูมิอากาศประเทศไทยแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหาเพื่อนสนิทที่ป่านนี้คงจะรออยู่ที่เดิมแล้ว..

((อีท๊อมมมม~!! กูเห็นในไอจีแล้วนะ!! มึงเลิศมากกก ทำดีมากมึ้งงง))

นั่นไง.. รับแบบฟาสแปดแถมยังไม่มีการเซย์ฮายห่าเห่วอะไรทั้งนั้นด้วย..

"ก็งี้แหล่ะแกร์.. พอจดีว่าอิศราเนี่ย อยาก!-แรด! ดูบ้าง.." เขาปรายตามองชะนี(?)ที่นั่งอยู่แถวนั้นแล้วกรอกตาไปมาอย่างไม่สบอารมณ์ พอนึกถึงเรื่องในทวิตแล้วไม่อยากจะมีแฟนตรรกะป่วยๆแบบนี้เลยอ่ะ

บ้ารึเปล่า? กูเอาชีทไปคืนคือหมายความว่ากูอ่อย?

กูบอกว่ากูไม่มีแฟนคือกูเล่นตัว?

ครับ.. ว่างๆไปหาหมอบ้างนะ -- พิทอมเป็นห่วง;(

((เออ แล้วมึงคุยกับไอเป๊กยัง? -- ไม่เห็นหัวแม่งเลยตั้งแต่ตอนนั้นอ่ะ))

เขากัดริมฝีปากตัวเองแล้วกรอกเสียงเนือยๆตอบกลับไป "เดี๋ยวมันหายโกรธก็มาเองแหล่ะ --แล้วอีกอย่างคณะมันอยู่ฝั่งนู้น.. มึงจะพูดถึงทำไมหะ?"

กูไม่ได้คิดถึงเลยนะ จริงๆ..

ไม่คิดถึงเลย

((ก็ถามดู เผื่อมึงจะอยากไปหาตอนเรียนเสร็จ-- แต่วันนี้มันน่าจะเลิกดึกอ่ะ เห็นไอโอ๊ตมันไลน์มาอยู่))

"หรอ.."

ไม่ใช่ว่านอนดึกจนตาเป็นหมีแพนด้าหรอกนะ-- ถุงใต้ตาก็หนาซะขนาดนั้น

แต่ช้าก่อน..

กูจะพูดถึงมันเพื่อ?

((แหน่ะ-- คิดถึงล่ะเซ่~))

"เสือกว่ะมน แค่นี้นะ เดี๋ยวกูเดินไปหา"

((จย้าา รีบๆมานะคะพี่ทอมคนสวย))

"...เออ" เขากดวางสาย นึกไปถึงเรื่องที่เพื่อนสนิทพูดก็อยากจะเอาตีนขึ้นมาก่ายหน้าผาก

เขาไม่ได้ข่าวคราวอะไรของไออ้วนเลยสักนิด

อยู่ๆก็หายไป -- ไม่มีการติดต่อ

ไม่มีการโทรหาใดๆทั้งสิ้น

"คิดว่าจะง้อรึไงหะไออ้วน.. คิดว่าหล่อแล้วจะทำอะไรก็ได้รึไงวะ"

"พี่พูดถึงใครหรอครับ?"

"ก็ไอเป๊.. เห้ย!!!" อิศราสะดุ้งเฮือก เอามือทาบอกแล้วเซถอยไปข้างหลังสองสามก้าวด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆไอรุ่นน้องตัวปัญหาก็มาโผล่ตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้มน่าหมั่นไส้

ยิ้มหาพ่องงง!!!

"อรุณสวัสดิ์ครับ พี่ทอม" ไอกอล์ฟยิ้มแป้น มันเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อช็อปแล้วมองเขาตาเยิ้ม

"หลบไป" เขาพูดห้วนๆแล้วปัดคนตัวสูงออกไปให้พ้นทาง

คนมันไม่อยากเห็นหน้าอ่ะ นี่ไม่ได้เล่นตัวนะ

ถึงมันจะหล่อ แต่กูก็ยังเป็นผู้ชายไง เข้าใจป่ะ?

ยิ่งกูที่อยู่ในสภาพแบบนี้อ่ะ 

งามหน้ามั้ยล่ะมึง!!

"พี่ทอม หายโกรธผมเถอะนะครับ" มันวิ่งมาดักหน้าแล้วยื่นกาแฟเย็นมาให้ตรงหน้า -- เขาเอาลิ้นดุนแก้ม มองอย่างชั่งใจปนรำคาญแล้วคว้าแก้วในมืออีกฝ่ายมาถือเอง

ก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องเปลืองตังกู

"ไม่ต้องยิ้ม กูยังไม่ให้อภัยมึง-- ไปไกลๆกูเลยไป" พูดแค่นั้นแล้วเดินเลี่ยงออกมาพลางดูดกาแฟในมือพรวดๆๆ หวังให้มันหมดไวๆก่อนจะหันไปมองรุ่นน้องตัวสูงตาขวาง

อย่าคิดว่ากูจะลืมเรื่องที่มึงทำกูซวยนะไอหน้าหล่อ

"?" มันเลิกคิ้ว แต่ก็ยังยิ้มแป้นอย่างอารมณ์ดีจนเขานึกหมั่นไส้ --มันจะยิ้มทำไมนักหนา? มึงสมองเสื่อมหรอ?

"มึง--"

มึงทำให้ไออ้วนไม่คุยกับกู..

เพราะคำถามของมึงคนเดียวเลย ไอเด็กเวร

"?"

"โว๊ะ.. ช่างแม่ง -- เอาไปทิ้งด้วย" ผลสุดท้ายก็ต้องยอมแพ้แล้วก็เก็บคำพูดเหล่านั้นเอาไว้ในใจต่อไป

ใบหน้าหวานงอง้ำอย่างขัดใจแล้วโยนแล้วที่มีแต่น้ำแข็งให้กับรุ่นน้องตัวสูงก่อนจะรีบจ้ำอ้าวหนีออกจากแอเรียของความชิบหายทันที

ก็ดีที่อย่างน้อยใจกูก็ไม่ได้แรดเหมือนกับสภาพตอนนี้ล่ะวะ

โว้ยยยยยย

เห็นหน้ามันแล้วก็หงุดหงิด!!

แม่งเอ้ยย!!

.

.

.

"มึง กูเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเลยว่ะ--"

อิศราไหลตัวลงจากเก้าอี้แล้วกรอกตาไปมาอย่างไม่สบอารมณ์ -- อยากจะดีดดิ้นงอแงบอกทุกคนให้รู้ว่าใจกูจะขาดแล้วแต่ก็ยังไม่รู้สาเหตุที่แท้ทรูของมันเนี่ยสิ

หน้าไออ้วนแม่งลอยเวียนเทียนในหัวกูจนครบสามรอบเตรียมเข้าไปไหว้พระในโบสถ์แล้วอ่ะ

ไม่ได้คิดถึงหรอก-- 

เค้าเรียกว่านึกถึงด้วยความครุ่นครี๊สสสสส (ภาษาอะไรวะ)

"คิดถึงก็อยากปากแข็งดิไอทอม -- วันที่สามแล้วนะที่มันไม่โทรมา ไม่อะไรเลย"

"..."

"มันอาจจะตัดใจจากมึงอยู่ก็ด้ะ"

เขาขมวดคิ้ว "แล้วไงอ่ะ ตัดใจก็ตัดใจไปดิ ใครแคร์วะ?"

โนสน โนแคร์เว้ย

หึ..

"แน่ใจ? --แสดงว่ามึงก็ไม่ได้ชอบมันเลยสักนิดงี้อ่ะนะ?" ไอมนรวบชีทมาถือไว้ในมือแล้วเตรียมตัวลุกออกจากห้องเหมือนคนอื่นๆไม่วายเลิกคิ้วใส่เพื่อนสนิทเชิงถาม

ซึ่งแน่นอนคำตอบของอิศราคือใช่..

"..."

แต่ปากแม่งกลับหนักจนอ้าตอบกลับไปไม่ได้เนี่ยสิ.. ประเด็น

"ทอม กูจริงจังนะ -- ไอเป๊กมันตามมึงมานานมาก จนกูไม่คิดว่าจะมีใครอดทนได้ขนาดมันเลยอ่ะ" มันกอดอกนิ่ง ทำเอาอิศรายอมสงบปากสงบคำรับฟังคำพูดของเพื่อนสนิทแต่โดยดี

"..."

"สามปีที่มหาลัย-- สามปีเลยนะเว้ยมึง!"

"..." เขาเงียบ

ก็จริงอยู่ที่ไอเป๊กเข้ามาหาเขาตั้งแต่ช่วงแรกๆของการเปิดเทอม..

แล้วเวลามันก็ผ่านไปเร็วซะจนลืมว่ายังมีคนๆนึงกำลังรอคำตอบจากเขาอยู่

"มันอุตส่าห์ทนมึงมาตลอด นิสัยก็ดี บ้านก็รวย หล่อก็โคตรหล่อ เรียนก็เก่ง คือแบบ.."

"..."

"มึงโง่อ่ะ-- เอาจริงๆ โง่มากด้วยเพื่อน"

อือ-- กูก็ว่างั้นแหล่ะ..

เขาได้แต่พร่ำคิดในใจแล้วเก็บคำพูดของไอมนมาคิด-- เขารู้ว่าเพื่อนมันหวังดี แล้วก็ไม่ค่อยจะเห็นด้วยเรื่องที่เขายังเมินเฉยอยู่แบบนี้

"..."

"กูว่าจะให้มึงรู้เอง -- แต่มึงมันโง่! ไอทอม!"

"หะ?"

"ไอเป๊กมันแอบชอบมึงมาหกปีแล้ว" 

"หะ..?" เขาขมวดคิ้วทันที หันควับไปมองเพื่อนที่จู่ๆก็เปิดการ์ดโจมตีขึ้นมาฉับพลันจนเขาแพ้ราบคาบ

"จำไม่ได้รึไงว่าคนที่สั่งมึงวิ่งรอบสนามยี่สิบรอบตอนเช้าทุกวันชื่อผลิตโชค อายนบุตรเลขประจำตัวหกหกแปดหกเจ็ด มอสี่ห้องคิง ที่เดินผ่านหน้าห้องเราบ่อยยิ่งกว่าเดินเข้าห้องกรรมการนักเรียนอีกอ่ะ"

“หะ?!!”

เชี่ย.. หะแบบคอมโบ x3

ขอยาดเป็นลม..

ปึง!

"อีท๊อมมมมม!!"

TBC.

หว่ายยย มีความหลงความหลัง

ตอนหน้าจะเป็นไงน้า ครุ่นครีสสส

หึๆๆๆ เอาไว้รอติดตามชมกันตอนหน้านาจาา

จุ๊บบบบ <3

อย่าลืมคอมเม้นกันนะค้าบบ