ตะบุตะบิ ?

ลำดับตอนที่ #2 : Dreamtown : New Friend on Midnight

City of Dream : มิตรสหายยามดึก

Report

_________________________________________________________________________________________________________

          ความรู้สึกที่ว่าเวลากำลังไหลผ่านไปราวกับไม่มีสิ้นสุด

          บนรถเมลล์โดยสารที่ยังคงเคลื่อนที่ไปอย่างไร้จุดหมายปลายทาง สายลมเย็นพัดเข้ามาจากหน้าต่างที่เปิดกว้าง มันเป็นช่วงเวลาของกลางคืนอันแสนเงียบสงบ แตกต่างไปจากช่วงหัววันที่ทั้งร้อนอบอ้าวและเต็มไปด้วยผู้คนที่คับคั่น ยืนเบียดแน่นจนดูเหมือนกับเป็นปลากระป๋อง ดังนั้นที่เป็นอยู่ในตอนนี้ก็ถือว่าดีทีเดียว

          แซคการี จินซ์ คินโฮเฟอร์ ในเสื้อคลุมสีสดโดยดึงฮู้ดลงมาคลุมใบหน้า กำลังหลับอย่างสบายโดยมีเฮดโฟนคู่ใจเปิดบรรเลงเพลงอยู่ กรอบแว่นลายประหลาดที่ตัวเลนส์ส่องกระทบกับไฟบนรถจนเกิดเป็นม่านบาง ๆ

          ล้อรถทั้งสี่ขับเคลื่อนด้วยกลไกของเครื่องยนต์ แรงสั่นเกิดจากยางบดลงไปบนเศษหินดินที่มีกระจายอยู่ทั่วพื้นถนน สิ่งนี้ขึ้นมาได้สักระยะนึง บ่งบอกว่ายิ่งห่างไกลออกมาจากความเจริญ จะเรียกว่าเข้าใกล้ความเป็นธรรมชาติมากยิ่งขึ้นก็คงไม่ผิด

          ความสงบเงียบในเวลานี้ เหมือนกับได้หลุดพ้นออกจากวงจรความวุ่นวายดังที่ผ่านมา

          อย่างไรก็ตาม แม้ว่าในปัจจุบันเทคโนโลยีจะก้าวล้ำไปมากแค่ไหน การรับรู้ข้อมูลข่าวสารที่รวดเร็ว และการติดต่อสื่อสารกลายเป็นเรื่องง่ายเพียงใด แต่เราไม่มีทางคาดเดาได้ว่าเส้นทางข้างหน้าจะต้องพบเจอกับอะไร...

          เอี๊ยดด !!

    

          การเบรคอย่างกระทันหันผลักร่างของชายหนุ่มกระแทกไปกับเก้าอี้ตัวหน้าอย่างรุนแรง เกิดอาการมึนไปชั่วขณะพร้อมกับเป็นการเรียกสติกลับมาอย่างไม่ค่อยเต็มใจเสียเท่าไหร่นัก

     

          ชายหนุ่มประคองตัวลุกขึ้นมาพยยามเรียบเรียงสถานการณ์ เขายื่นหัวออกไปนอกหน้าต่างหวังจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มันก็อยู่นอกเหนือสายตาเขาจะมองเห็นได้ เมื่อเป็นเช่นนั้นจึงตัดสินใจเดินลงจากรถเพื่อไปดูให้แน่ชัดอย่างไม่รู้สึกหวาดกลัวต่ออะไรใด ๆ

     

          ในวินาทีนั้น แซคการีเลิกคิ้วเมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างหน้า

     

          แม้จะในเวลานี้จะเป็นเวลากลางคืนแล้วก็ตาม แต่แสงไฟจากหน้ารถก็ทำให้เขามองเห็น 'มัน' ได้อย่างชัดเจน เจ้าสิ่งมีชีวิตขนปุกปุยที่มองตอบกลับเขามาอย่างไม่สะทกสะท้าน ท่ามกลามสายลมและท้องทุ่งหญ้าอันเงียบสงัด

     

          กว่าที่สติจะกลับคืนมาเหมือนเดิม สองมือก็ยกร่างของสัตว์หน้าขนตรงหน้าขึ้นมาเสียแล้ว

     

          ดวงตาสีอำพันมองสำรวจไปตามเรือนร่างของมันอย่างละเอียดทุกตารางนิ้ว ทุกครั้งที่เริ่มกลับมาสนใจรายละเอียดเดิม ๆ ทุกครั้งที่ปลายนิ้วลูบไล้ไปตามขนนุ่มนิ่มของมันอย่างนั้น ก็ยิ่งเป็นการยากที่จะละจากการกระทำ

     

          เจ้าของเรือนผมสีแดงหันไปมองบนรถที่คนขับยังจอดไว้อยู่เหมือนกำลังรอเขาอย่างไรอย่างนั้น กรอบแว่นไว้ลวดลายสีสันแสบตา เมื่อตัวเลนส์นั้นต้องกับแสงไฟทำให้เกิดเป็นม่านบาง ๆ มาบังดวงตาเอาไว้อย่างน่าพิศวง ผสมโรงเข้ากับรอยยิ้มที่มิอาจคาดเดาเจตนา และคำพูดที่ถูกเอ่ยออกมา

     

          "ผมขอลงตรงนี้เลยแล้วกันนะ" ด้วยความเอาแต่ใจส่วนตัวล้วน ๆ

     

          "ฝันดีล่ะ!"

     

          เขาโบกมือให้เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่รถโดยสารจะเคลื่อนตัวจากไป...

     

          เหลือทิ้งไว้เพียงร่างของชายหนุ่มกับเจ้าแมวเหมียวขนปุกปุยท่ามกลางทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ยามค่ำคืน ถนนสายหนึ่งประดับด้วยแสงไฟเล็กน้อย ดวงดาวจากบนฟากฟ้าเปล่งแสงประกายระยิบระยับ

     

          เมื่อซึมซับกับภาพทิวทัศน์อันสวยงามแล้ว เจ้าตัวเพียงหลับตาลงพร้อมสูดรับกลิ่นอายจากธรรมชาติ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ขายาวเริ่มก้าวเดินไปอย่างมั่นคง พร้อมกับสหายใหม่ในอ้อมแขน ภายใต้แสงจันทร์และแสงไฟไปตามเส้นทางในยามค่ำคืน...

 

(c) Chess theme