ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1
บทที่ 1
ฉันมองสายฝนที่พร่างพรูจากฟากฟ้าไหลตามบานกระจกใสบานใหญ่
ของร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง
สายฝนยามบ่ายทำให้ฉันรู้สึกถึงความเศร้าสร้อยในตัวฉัน แน่ล่ะ…
ก็ฉันเพิ่งเสียคุณป้าของฉันไป เมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่
ในช่วงนั้นฉันไม่ได้ไปทำงานเลย เพราะฉันได้แต่ร้องไห้ เสียใจกับการจากไปของป้า
และเหนื่อยจากการจัดงานศพให้ท่าน
“ คุณกรรณนิการ์เจ้าขา จะเศร้าโศกเสียใจกันไปถึงไหนกันคะ กลับมาทำงานได้แล้ว
วันเวลามันไม่เคยรอใครนะ “ คำพูดของ ‘ ดวงกมล ‘ เพื่อนสนิทของฉันที่โทรศัพท์ตาม
ฉันมาทำงานเมื่อเช้านี้ยังดังวนเวียนอยู่ในหัว
ฉันจึงเข้าไปรับงานใหม่จากบก.ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของฉันเช่นกันตั้งแต่เช้า
‘ มีหลายคนถามฉันว่า เดินทางไปหลาย ๆ ที่แบบนี้ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ
นั่นสิ ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง (หัวเราะ) ต้องขอบอกค่ะ ว่าถึงจะเหนื่อยแต่คุ้มจริง ๆ
การไปเที่ยวในแต่ละครั้งของฉัน จะได้ทั้งความรู้และประสบการณ์ใหม่มาเสมอ ‘
ฉันเริ่มพิมพ์บทความลงในโน้ตบุ๊กของฉันเอง ในบริษัทฉันมีหน้าที่พิมพ์คอลัมน์ชวนเที่ยวของ
นิตยสารเล่มนี้
ช่วงพักผ่อนของฉัน คือการเดินทางไปไหว้คุณป้าที่สุสานแถวชานเมือง
ด้วยความที่พ่อและแม่ของฉันมีเชื้อสายจีน ฉ้นจึงพลอยได้เชื้อจีนมาด้วย
เพื่อนมักจะเรียกฉันว่า ‘ หมวยยุคใหม่ ‘ ( ไม่รู้เหมือนกันว่า หน้าฉันบอกยี่ห้อขนาดนั้นเชียวเหรอ )
“ ป้าคะ หนูเหงาจังเลย “ ฉันพูดกับท่านต่อหน้าสุสาน “ ตั้งแต่ป้าไม่อยู่ หนูไม่รู้จะพึ่งใครได้เลย “
จี้มรกตส่องแสงแวววาวในมือฉัน ฉันอมยิ้มให้สิ่งนั้น “ ป้าเคยบอกหนูเสมอ ว่า เจ้าสร้อยคอ
เส้นนี้จะคอยปกป้องหนูอยู่เสมอ จนป่านนี้หนูก็ยังไม่ลืมคำพูดนั้น ฉันยิ้มบางให้ท่าน
หลังจากที่ฉันปลดปล่อยความรู้สึกต่าง ๆ ให้ท่านได้รับรู้ ฉันจึงตัดสินใจเดินเล่นอยู่แถวนั้นชั่วครู่
ใบไม้พลิ้วไหวไปตามแรงลมที่พัดมา ฉันรู้สึกสบายใจ เมื่อได้อยู่ในที่แบบนี้
แต่แล้ว….ฉันสะดุดตาเข้ากับรถหรูคันหนึ่งที่ขับผ่านหน้าฉันไป ผู้ชายร่างสูงโปร่ง
มาดนักธุรกิจก้าวยาวลงจากรถคันนั้น เขามองมาที่ฉันพลางยิ้มให้อย่างสุภาพ ฉันยิ้มกว้างให้เขาเช่นกัน
‘ ทำไมเขาถึงยิ้มให้ฉันนะ ‘ ฉันคิด
แต่ฉันไม่ได้สนใจเขาอีก ยังไงเสียใครที่มาในที่แบบนี้ก็ต้องมาไหว้ญาติผู้ใหญ่ของพวกเขาอยู่แล้ว
****************
ระหว่างทางกลับบ้าน รถคันโปรดของฉันกลับทรยศฉันจนได้
“ ติดสิลูก “ ฉันเริ่มหน้าซีด
หลังจากที่ฉันลองสตาร์ทเครื่องอยู่สอง สามครั้ง ฉันก็ถอดใจเลือกโทรศัพท์หาอู่ซ่อมรถแทน
โชคดีนะที่มีคนใจดีมากมายช่วยฉันเข็นรถชิดขอบถนน
เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยฉันจึงมองหารถแท็กซี่สักคันเพื่อพาฉันกลับบ้าน แท็กซี่คัน
หนึ่งกำลังจะขับผ่านฉันไป ฉันโบกมือไวเรียกเขา แต่…สายไปเสียแล้ว เขาขับรถผ่านหน้าฉันไปอย่างเฉยเมย
มิหนำซ้ำรถหรูคันหนึ่งยังขับรถเร็วผ่านหน้าฉันพร้อมกับสาดน้ำที่เอ่อนองบนถนนใส่ฉันเต็มเปา
ฉันอุทาน “ ไอ้บ้า ! ขับรถประสาอะไรเนี่ย “
สภาพของฉันในตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากลูกหมาตกน้ำดี ๆ นี่เอง
ผิดคาด เขาคนนั้นถอยรถกลับมาหาฉัน เขาลงจากรถเพื่อมาหาฉันโดยเฉพาะ “ ผมขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ “
ฉันเกิดอาการงงเล็กน้อย ไม่นึกไม่ฝันว่า จะเจอผู้ชายหน้าลูกครึ่งไทย – ฝรั่ง คนนั้นอีกครั้ง
เขาเป็นคนเดียวกับที่ฉันเจอที่สุสานเมื่อกี้
ฉันไม่ตอบอะไร นอกจากยิ้มเฝื่อนให้เขา
“ ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านเป็นการไถ่โทษได้มั้ยครับ “
คำพูดของเขายิ่งทำให้ฉันอึ้ง ฉันมองจี้มรกตของฉัน ‘ หรือเขาคือคนที่เจ้าส่งมาช่วยฉัน
แต่…ฉันคงไว้ใจเขาไม่ได้หรอกนะ ‘ ฉันคิด
********************
หลายชั่วโมงกว่าฉันจะเดินทางกลับถึงบ้านพร้อมโน้ตบุ๊กคู่หูของฉัน ในที่สุดฉันก็ได้แท็กซี่ที่พาฉันกลับบ้าน
บรรยากาศที่เงียบเหงาภายในบ้านของฉัน ภาพความทรงจำเก่า ๆระหว่างฉันกับป้าปรากฏ
ขึ้นทุกที่ที่ฉันมองไป ฉันผูกพันกับป้ามาก มากเกินกว่าที่ทุกคนจะเข้าใจ อาจจะเป็นเพราะว่า
ท่านเลี้ยงฉันมาตั้งแต่เด็ก ๆ หลังจากที่ พ่อ และแม่ของฉันประสบอุบัติเหตุรถชนเมื่อหลายปีก่อน
น้ำตาใสไหลอาบแก้มฉัน น้ำตาหยดหนึ่งหยดลงบนจี้มรกตของฉัน ที่ตอนนี้มันถูก
ฉันถือไว้ในมือแล้ว แทนที่จะใส่ไว้ที่คอเหมือนเคย
ฉันสัมผัสถึงแสงแวววาว ระยิบตาจากมัน มันต้องการบอกอะไรบางอย่างแก่ฉัน….
ฉันมองสายฝนที่พร่างพรูจากฟากฟ้าไหลตามบานกระจกใสบานใหญ่
ของร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง
สายฝนยามบ่ายทำให้ฉันรู้สึกถึงความเศร้าสร้อยในตัวฉัน แน่ล่ะ…
ก็ฉันเพิ่งเสียคุณป้าของฉันไป เมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่
ในช่วงนั้นฉันไม่ได้ไปทำงานเลย เพราะฉันได้แต่ร้องไห้ เสียใจกับการจากไปของป้า
และเหนื่อยจากการจัดงานศพให้ท่าน
“ คุณกรรณนิการ์เจ้าขา จะเศร้าโศกเสียใจกันไปถึงไหนกันคะ กลับมาทำงานได้แล้ว
วันเวลามันไม่เคยรอใครนะ “ คำพูดของ ‘ ดวงกมล ‘ เพื่อนสนิทของฉันที่โทรศัพท์ตาม
ฉันมาทำงานเมื่อเช้านี้ยังดังวนเวียนอยู่ในหัว
ฉันจึงเข้าไปรับงานใหม่จากบก.ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของฉันเช่นกันตั้งแต่เช้า
‘ มีหลายคนถามฉันว่า เดินทางไปหลาย ๆ ที่แบบนี้ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ
นั่นสิ ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง (หัวเราะ) ต้องขอบอกค่ะ ว่าถึงจะเหนื่อยแต่คุ้มจริง ๆ
การไปเที่ยวในแต่ละครั้งของฉัน จะได้ทั้งความรู้และประสบการณ์ใหม่มาเสมอ ‘
ฉันเริ่มพิมพ์บทความลงในโน้ตบุ๊กของฉันเอง ในบริษัทฉันมีหน้าที่พิมพ์คอลัมน์ชวนเที่ยวของ
นิตยสารเล่มนี้
ช่วงพักผ่อนของฉัน คือการเดินทางไปไหว้คุณป้าที่สุสานแถวชานเมือง
ด้วยความที่พ่อและแม่ของฉันมีเชื้อสายจีน ฉ้นจึงพลอยได้เชื้อจีนมาด้วย
เพื่อนมักจะเรียกฉันว่า ‘ หมวยยุคใหม่ ‘ ( ไม่รู้เหมือนกันว่า หน้าฉันบอกยี่ห้อขนาดนั้นเชียวเหรอ )
“ ป้าคะ หนูเหงาจังเลย “ ฉันพูดกับท่านต่อหน้าสุสาน “ ตั้งแต่ป้าไม่อยู่ หนูไม่รู้จะพึ่งใครได้เลย “
จี้มรกตส่องแสงแวววาวในมือฉัน ฉันอมยิ้มให้สิ่งนั้น “ ป้าเคยบอกหนูเสมอ ว่า เจ้าสร้อยคอ
เส้นนี้จะคอยปกป้องหนูอยู่เสมอ จนป่านนี้หนูก็ยังไม่ลืมคำพูดนั้น ฉันยิ้มบางให้ท่าน
หลังจากที่ฉันปลดปล่อยความรู้สึกต่าง ๆ ให้ท่านได้รับรู้ ฉันจึงตัดสินใจเดินเล่นอยู่แถวนั้นชั่วครู่
ใบไม้พลิ้วไหวไปตามแรงลมที่พัดมา ฉันรู้สึกสบายใจ เมื่อได้อยู่ในที่แบบนี้
แต่แล้ว….ฉันสะดุดตาเข้ากับรถหรูคันหนึ่งที่ขับผ่านหน้าฉันไป ผู้ชายร่างสูงโปร่ง
มาดนักธุรกิจก้าวยาวลงจากรถคันนั้น เขามองมาที่ฉันพลางยิ้มให้อย่างสุภาพ ฉันยิ้มกว้างให้เขาเช่นกัน
‘ ทำไมเขาถึงยิ้มให้ฉันนะ ‘ ฉันคิด
แต่ฉันไม่ได้สนใจเขาอีก ยังไงเสียใครที่มาในที่แบบนี้ก็ต้องมาไหว้ญาติผู้ใหญ่ของพวกเขาอยู่แล้ว
****************
ระหว่างทางกลับบ้าน รถคันโปรดของฉันกลับทรยศฉันจนได้
“ ติดสิลูก “ ฉันเริ่มหน้าซีด
หลังจากที่ฉันลองสตาร์ทเครื่องอยู่สอง สามครั้ง ฉันก็ถอดใจเลือกโทรศัพท์หาอู่ซ่อมรถแทน
โชคดีนะที่มีคนใจดีมากมายช่วยฉันเข็นรถชิดขอบถนน
เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยฉันจึงมองหารถแท็กซี่สักคันเพื่อพาฉันกลับบ้าน แท็กซี่คัน
หนึ่งกำลังจะขับผ่านฉันไป ฉันโบกมือไวเรียกเขา แต่…สายไปเสียแล้ว เขาขับรถผ่านหน้าฉันไปอย่างเฉยเมย
มิหนำซ้ำรถหรูคันหนึ่งยังขับรถเร็วผ่านหน้าฉันพร้อมกับสาดน้ำที่เอ่อนองบนถนนใส่ฉันเต็มเปา
ฉันอุทาน “ ไอ้บ้า ! ขับรถประสาอะไรเนี่ย “
สภาพของฉันในตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากลูกหมาตกน้ำดี ๆ นี่เอง
ผิดคาด เขาคนนั้นถอยรถกลับมาหาฉัน เขาลงจากรถเพื่อมาหาฉันโดยเฉพาะ “ ผมขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ “
ฉันเกิดอาการงงเล็กน้อย ไม่นึกไม่ฝันว่า จะเจอผู้ชายหน้าลูกครึ่งไทย – ฝรั่ง คนนั้นอีกครั้ง
เขาเป็นคนเดียวกับที่ฉันเจอที่สุสานเมื่อกี้
ฉันไม่ตอบอะไร นอกจากยิ้มเฝื่อนให้เขา
“ ให้ผมไปส่งคุณที่บ้านเป็นการไถ่โทษได้มั้ยครับ “
คำพูดของเขายิ่งทำให้ฉันอึ้ง ฉันมองจี้มรกตของฉัน ‘ หรือเขาคือคนที่เจ้าส่งมาช่วยฉัน
แต่…ฉันคงไว้ใจเขาไม่ได้หรอกนะ ‘ ฉันคิด
********************
หลายชั่วโมงกว่าฉันจะเดินทางกลับถึงบ้านพร้อมโน้ตบุ๊กคู่หูของฉัน ในที่สุดฉันก็ได้แท็กซี่ที่พาฉันกลับบ้าน
บรรยากาศที่เงียบเหงาภายในบ้านของฉัน ภาพความทรงจำเก่า ๆระหว่างฉันกับป้าปรากฏ
ขึ้นทุกที่ที่ฉันมองไป ฉันผูกพันกับป้ามาก มากเกินกว่าที่ทุกคนจะเข้าใจ อาจจะเป็นเพราะว่า
ท่านเลี้ยงฉันมาตั้งแต่เด็ก ๆ หลังจากที่ พ่อ และแม่ของฉันประสบอุบัติเหตุรถชนเมื่อหลายปีก่อน
น้ำตาใสไหลอาบแก้มฉัน น้ำตาหยดหนึ่งหยดลงบนจี้มรกตของฉัน ที่ตอนนี้มันถูก
ฉันถือไว้ในมือแล้ว แทนที่จะใส่ไว้ที่คอเหมือนเคย
ฉันสัมผัสถึงแสงแวววาว ระยิบตาจากมัน มันต้องการบอกอะไรบางอย่างแก่ฉัน….
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น