คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 หัวเข็มขัดกับคำสาปผ้าสามเหลี่ยมผืนน้อย
อนที่ 1 หัวเ็มัับำสาปผ้าสามเหลี่ยมผืนน้อย
“บอล รับะทีไ้มั๊ยรับุเพื่อน”
ไม่มีสัาอบรับาสิ่มีีวิที่ท่านเรีย
“เฮ้ยไอุ้็อบอล! นี่นมที่ฝาื้อ รับๆไปไ้แล้ว!”
สัาาหาย รุาิ่อใหม่ ...
“ุเพื่อน็อบอลรับ! หันมาสนใันหน่อยไ้มั๊ย มอหาอะไรอยู่เหรอวะรับ!”
ผมละวามสนใออาอาารห้อพยาบาล แล้วหันมาทาเพื่อนสนิทที่มันะโนแหปารอหูผม ในมืออมันถือถุนมปัรสเมลอนเอาไว้แล้วทำท่าะยัถุนมใส่มือผมให้ไ้
“ปัาอ่อนเหรอวะรับไอุ้ิม ผมไม่รับุ็วาไว้เ่!”ผม บอออไป้วยวามเ็ในอารม์ อนนี้ผมำลัสับสน สับสนมาถึมาที่สุ เป็นเวลาว่าั่วโมแล้วที่ผมไม่สามารถละสายาไปาอาารห้อพยาบาลที่อยู่ฝั่ร้ามับึห้อมรมไ้เลย ั้แ่ที่ผมเห็นสรีประหลานาหนึ่เินเ้าไปในนั้น
“เออว่ะ ั้นวาไว้รนี้นะ”
“เออ วาไว้นี่แหล่ะ”ผมอบออไป่อนหันลับไปสนใเรือนพยาบาลเหมือนเิม าห้อมรมอผมถ้ามอผ่านมุมนี้ไปะสามารถมอเห็นเียนอนในห้อพยาบาลไ้ ัแ่ม นิทะลุอเรินาไปโผล่ที่าุ่ม แล้วอนนี้ผม็ำลัแอบมอสรีประหลานานั้นีบหลับอยู่ในห้อพยาบาล
“ว่าแ่มออะไรวะ เห็นมออยู่ไ้ั้นาน”ไอ้ิมเบียัวผมให้ยับหนีออไปามุมนั้น่อนที่มันะะโหน้ามาูะเอ แล้วทันไ้นั้นมัน็พ่นำพูเวรๆที่ทำให้ทั้ผมและบรราสมาิในแ๊อผมถึั้น็อ
“เฮ้ยนี่แอบมอยัยสลิปเปอร์( sleeper )เหรอวะ!”ไอ้ิมวิ่เ้ามาับไหล่ผมแล้วเย่าไปมา”ุเพื่อนรัรับ อย่าบอนะว่าหลเสน่ห์ยัย่วนั่นอ่ะ!! โห ... ทำบุรั้ล่าสุเมื่อรับไอุ้เพื่อน!”
หลเสน่ห์ ?
… … … … ???
ยัย่ว ?
ผมเหลือบมอบรรยาาศรอบๆัว สิ่มีีวิที่เรียัวเอว่ามนุษย์หน้าาี่าับ้อมาทาผม ประธานมรมารแส เ้าอำแหน่หนุ่มน่าอ 2 ปี้อน ลูายนเียวอเ้าอโรเรียนแห่นี้ ทายาทอนัธุริหลายร้อยล้าน ไม่มีทา! มันเป็นไปไม่ไ้เ็าที่ผมะไปหลเสน่ห์ยัยเ็ใหม่นั่น เป็นไปไม่ไ้ๆ ผมไม่มีทาหลรัยัย่วนั่นเ็า ไม่!
“ม่ายเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!”
1 อาทิย์่อนหน้านี้
“เอ่อ ... รนี้ไม่มีใรอยู่ใ่มั๊ยะ”
ผมลืมาึ้นมอหาเ้าอน้ำเสียนั้น อนนี้ผมำลันอนหลับอยู่บนสนามห้าหลัโรเรียน ไม่มีผู้หินไหนอยามาที่นี่เพราะผมในานะลูายเ้าอโรเรียนประาศออ ไปว่าสถานที่นี้เป็นสถานที่อันราย หาเิอะไรึ้นทาโรเรียนะไม่มีารรับผิอบ และนี้ออไว้สำหรับนาะนีทั้หลายแหล่เท่านั้น เพราะั้น -_____-+ เสียแสลนนี่มันมาาไหนวะ
“ถ้าันทำอะไรลไป ะไม่มีใรเอาไปฟ้ออาารย์ใ่มั๊ย”
อะไรอยัยนั่นวะ!
“แน่ริอย่ามาแ่เสียเ่ โผล่หัวออมา!”ผมแหปาลั่น แ่ยัไม่ทันที่ผมะไ้ลุึ้นนั่ยัยบ้าที่มันแหปาเมื่อี้็ปราัวออ มาพร้อมับารระโลมาาำแพสูนรที่ทำไว้ันไม่ให้เ็นัเรียนปีนหนีออไปเที่ยวเล่นนอรั้วโรเรียน
อั๊!!
อุ่!!!!
“ว๊า”
เสียประสานระับวออเรสร้ายั้อวิ่หนีหัวระเิัลั่นไปทั่วบริเว ผมลืมาึ้นมอผลานอยัยเสร่อที่ึ้นไปียิ้มบนรั้วำแพน้อลมาทับบนัวผม แถมยัทับะน้อายผมหายใไม่ออ
น้อาย ... ... ... !!!??!!!!!!
“อ๊า”ผมหวีเสียัลั่นับท่านั่สุหวาเสียวอยัยนี่ที่ันมานั่ทับน้อายอผม เล่นะหัวเ็มัผมมหายไปอยู่ในใ้ระโปรสีเทาอ่อนลายส๊อ
“ลุออไปโว้ยยยย ลุออไป! ลุิโว้ย! T[]T ”
มืออผมพยายามะผลัันยัยนั่นให้หลุพ้นาสถานาร์อันราย แ่มันลับทำให้เรื่อยิ่ยุ่เ้าไปให่ เมื่อมืออผมไปับถูอะไรบาอย่านั้นเ้า
หมับ! O[]O !! อ๊า โนเ้าไปแล้วรับท่าน โนเ้าไปเ็มๆมือ โนเ้าไปแล้ววววววววววววววววววววววววว ใร็ไ้เอาแโมสอลูนี้ออไปามือผมที ผมไม่ไหวแล้ววววววววววววววววววววววววววว
“นาย
“อบใมานะที่่วยรับันเอาไว้ ไม่ั้นระูหัแน่เลย ^ ^”ยัยนั่นยิ้มให้ผม ทั้ที่ัวผมอนนี้เริ่มเิอาารมึนและเ็มที่
“ันื่นสายน่ะ นอนเพลินไปหน่อย เลย้อเ้าโรเรียน้วยวิธีนี้” ยัยนั่นบอับผม้วยท่าทาเป็นันเอ ประหนึ่ว่าผมับเธอไปรู้ัันมาั้แ่าิปา่อน ผมเอ็เผลอพยัหน้ารับไปแบบไม่รู้ัว ยัยผู้หิประหลานี่เอามือลูบแนัวเอที่เป็นรอยแ้ำๆ่อนะทำท่าเหมือนะลุึ้นยืน ีแล้ว
รีบๆลุไปเลยยัยบ้าเอ๊ย! ผมสบถในใัลั่น่อนะลอบถอนหายใออมา แ่ยัไม่ทันที่ผมะไ้ถอนหายใแบบสุๆ ยัยนี่็ทำให้ผม็อ้าอีรั้ เพราะทันทีที่ยืนึ้นไอ้าในสีาวลายสรอเบอร์รี่เ้ารรมอุเธอที่เี่ยว ิับหัวเ็มัอผมเมื่อไหร่ไม่รู้ ันรูลนั่นมาิแหอยู่รหว่าาบริเว้อเท้าอเธอ
O[]O !! >>>>> ผม
*O* >>> เธอ
“มันไปเี่ยวิไ้ไเนี่ย”ยัยนั่นทำท่าทามึนเล็น้อย่อนะ้มลรูาเในที่ิแหอยู่บริเว้อ เท้าออทั้สอ้าแล้ว้าวออไปยืนห่าาผมประมา 10 เน พระเ้าผมอร้อนะรับ ออย่าให้มีลมพัมาอนนี้เลย ไ้โปร T___T
ฟิ้ววววววววววววววววววววววววววว~
และแล้วสายลมแห่วามรัที่พระเ้ามี่อาวโลทั้หลาย็พัผ่านเ้ามา หอบเอาายระโปรบานลีบรอบปลิวไสว โอ้วววววววววว T[]T ผมรีบหลับาแน่นในะที่ยัยนั่น็รับเอามือปิระโปรัวเอเอาไว้ ยัีที่เธอยัปิ ผมิไป้วย้ำว่าเธอะไม่ทำอะไรเลยแล้วปล่อยให้อาาศ่วล่าถ่ายเท สะว T__________T
“ั้นันไป่อนนะ เี๋ยวึ้นเรียนไม่ทัน”เสีย อยัยนั่นัเ้ามาระแทประสาทหูอผม นถึอนนี้ผม็ยันอนราบอยู่ับพื้นูเหมือนว่าสิสา์มันะเลิไปไล มานแทบะ้อนั่รวไปามมันลับ -______-^ ผม่อยๆลืมาึ้นอีรั้่อนะรีบีัวเอลุ มืออผมสัมผัสเ้าไปับเนื้อผ้าลุไม้เนียนนุ่มสีาวที่ิอยู่รเป้าาเ T___T ผมอยาาย ยัยบ้านั่นะึ้นเรียนทั้อย่านั้นเนี่ยนะ
พอิไ้แบบนั้น็รีบลุวิ่ามเธอออไปแล้วรีบวิ่ไปัหน้าเอาไว้ สาบานไ้เลยว่าผมำลัถือาเในผู้หิ(ที่ใ้แล้ว)เอาไว้ในมือเหมือนถือผ้าเ็หน้าทั้ที่มันไม่ใ่เลย
“เอ่อ ... เอ่อือ... ธะ...เธอลืมไอ้นี่”ผมยื่นผ้าสามเหลี่ยมผืนน้อยออไปรหน้าอยัยนั่น เาที่สะท้อนอยู่บริเวระรอบอาารทำให้ผมรู้ว่าอนนี้หน้าผมเริ่มะเปลี่ยนเป็นสีแแล้ว
“อะไร าเในนี่เหรอ”ยัยนั่นทำท่าทาสสัย่อนะเอามือมาีไหล่ผมเบาๆสอสามรั้ “ไม่เอาหรอเมื่อี้มันเปื้อนแล้วนี่ อนที่ันถออออ่ะ รอเท้าไปโนมัน้วย ไม่้อเป็นห่วนะ ันหนีบโฟีแทนไ้ >__<;;”
อึ้! อึ้ อึ้อย่าแร ยัยบ้า!!!!! ผม สบถในใ่อนะมอามหลัยัยผู้หินั่นที่เินผละออห่าาผม ทุย่า้าวที่เินไปทำให้ายระโปรเริ่มพลิ้วไหวอีรั้ โอ้วววววววววววววว ผมไม่อยาะนึถึอนมันึ้นบันไ T[]T
“เี๋ยวๆ”ผมวิ่ึ้นไปัหน้ายัยผู้หิประหลานั่นอีรั้ “ละ... แล้ว ธะ... ธะเธอไม่ เอ่อ เย็นๆบ้าเหรอ เอ่อ..น้อสาวเธอะหนาวนะ บาทีน้อเธออาะไม่สบาย” ผมบอออไปแล้วั้ท่าะยัาเในใส่มือยัยนั่นแ่ำอบที่ไ้รับลับทำให้ ผมรู้สึอยาะเอาหัวัวเอโำแพายให้มันรู้แล้วรู้รอไปเลย
“ันไม่มีน้อสาวหรอ ลูนเียว”
โอ้พระเ้า ผมอยาะผ่าสมอุเธอออมานับเลล์ริๆ เรีบลัมเธอโนปลวแทะไปหมแล้วเหรอไวะ!
ผม ไ้แ่ยืนอึ้เพราะไม่รู้ว่าะพูอะไรออไปี ะให้พูรๆผม็อยาะบอออไปัๆเหมือนันว่าผมน่ะผู้ายนะเว้ย ทำแบบนั้นไ้ที่ไหนเล่า T^T
“ันไป่อนนะ นี่เลยโฮมรูมมาะรึ่ั่วโมแล้ว”ยัยนั่นบอับผมแล้ว็เินาไป ... ปล่อยผมไว้ับผ้าสามเหลี่ยมผืนน้อยลายลูไม้สีาว Y________Y ผม้มลมอสิ่ที่ถืออยู่ในมืออีรั้ แล้วมอหาที่ทำลายหลัาน่อนะเหวี่ยมันลไปในถัยะ้าๆ เพื่อทำลายหลัานวามบัสี แล้วเินหนี
เฮ้ย มันะีเหรอวะ ถ้าใรมาเอล่ะ ?
ถ้าเาเอามารวพิสูน์ลายมือหาเ้าอล่ะวะ ??? ผม้มลมอมืออัวเอที่เ็มไป้วยร่อรอยอหลัานอย่าน้อย็มีลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มิอยู่ โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไีวะ ! ผม เินลับไปรื้อถัยะใบนั้นแล้วหยิบผ้าสามเหลี่ยมผืนน้อยออมาอีรั้ แล้วัสินใเ็บใส่ระเป๋าาเเอาไว้ อย่าน้อยถ้าอยู่ับัวผม็ยาที่ะมีใรมาามเอ เหอๆ ูบ้าไปแล้ว
ผมลาสัารัวเอเินลับออมาที่ึเรียน แล้วสายาอผม็ันไปสะุเ้าับร่าอผู้หิัวเล็ๆที่ำลัรับเอสารบาอย่าาอาารย์แล้วทำท่าะ้าวึ้นบันไ ใบหน้าทีุ่้นะนผมรู้สึเหมือนเพิ่ะเอเธอเมื่อไม่ถึ 10 นาที่อนหน้านี้ แล้วเรา็ไ้ร่วมระทำารอันน่าสะพรึลัวที่หลัโรเรียน้วยัน T[]T;; หลัานยันอนนิ่อยู่ในระเป๋าาเอผมและอนนี้ ไอ้หลัานเวรๆนี่็ำลัะเปิเผยบาอย่าให้ประาีไ้เห็น ผมหันไปมอทามุมึ มีนัเรียนายสอนำลัเินเลี้ยวออมา เว้ยยยยยยยยยยย!
“เฮ้ยรีบึ้นเหอะเี๋ยวเ็ื่อไม่ทัน”
“เออว่ะรีบึ้นๆ”
ฟิ้ววววววววววววววววววววววววววว~~
พลั่!!!!!!!!!!!!!
ุ้บ!
ผมัารยัหมัเ้าไปที่หน้าอพวมันสอน ทุอย่ามันรวเร็วมา ทันทีที่สายลมพัผ่านยัไม่ทันที่ายระโปรอยัยผู้หิที่ำลั้าวึ้นบันไะไ้พลิ้วไหว สอัวนี่็ลไปนอนสลบเหมือาที่ -_______-^ อโทษนะ มันำเป็น้อทำว่ะ
ผมละสายาาไอ้สอัวนั้นแล้วมอึ้นไปบนบันไ ยัยประหลานั่นยั้าวไปทีละั้น สภาพูเหมือนน่วๆๆลอเวลา ไม่อยาะเื่อเลยว่าะมีผู้หิอย่ายัยนี่อยู่บนโลใบนี้ และไม่อยาะเื่อเลยว่าผมะไ้ยินำพูนี้าปาอไอ้ิม เพื่อนสนิทอผม TTOTT
“บอล นาย้ออบยัย่วนั่นแน่ๆ ไม่ั้นะมอยัยนั่นทำไม!”ไอ้ิมยัยัเยียวามิอมันใส่หัวผม ึ่ผมเอ็ไ้แ่แหปาออไปว่ามันไม่ใ่ !
“บอว่าไม่ใ่ไวะ ไม่ใ่! ฟัภาษาไทยไม่เ้าใเหรอไ”ผมแหปาใส่หน้ามันแล้วผละัวออห่า่อนะหันไปวาพวที่มันอบยุ่เรื่อาวบ้าน “เว้ยยยยยยยยยยยยย! มอไรวะ !! ้อมบท่อไปสิเว้ย หรือว่าอยาเปลี่ยนเป็น้อมมวยแทน!”
“แล้วทำไม้ออารม์เสีย้วยวะ”
เสียๆหนึ่ัแทรึ้นมาบ้า ผมหันไปมอหน้านพู ไอ้เวย์ยับลุาเ้าอี้โยแล้วถือบทพระเอมายัใส่มือผม มัน็เป็นอีนที่ผมสนิท้วย และเป็นผู้ำับฝีมือเยี่ยมอมรม เป็นนหส์หยประำมรมารแส ทำไ้ทุอย่าเพื่อให้วามหล่ออมันยัิหนึบอยู่บนหนัหน้า ริ้วรอย่อนวัยและสิวเสี้ยนือสิ่ที่มันเลียที่สุในีวิ
“ามหลัแล้วมันไม่น่าเป็นไปไ้ที่ไอ้บอละไปหลเสน่ห์ยัยนั่น ทั้ที่มัน็แทบไม่เยุยับยัยนั่นมา่อน แม้ระทั่ประวัิแบบเบสิๆอยัยนั่นบอลมัน็ไม่รู้”ผมพยัหน้ารับวามเห็นอไอ้เวย์ ใ่ๆ ผมไม่รู้เลยว่ายัยประหลานั่นื่อริว่า นิทรา นันทวศ์ ื่อ เล่นว่า ่ว แม่ั้ให้ไว้แ้เล็เพราะอนเ็ๆไม่อบออไปเล่นับเพื่อน แ่อบนอนึ้นอือยู่บนเีย เรียนม.5 ห้อ 2 สายวิทย์-ิ เพิ่ย้ายมาอนเทอมสอเพราะโรเรียนเ่าถูปิไปเนื่อาผอ.ไม่สามารถ แบรับหนี้สิน่าน้ำ่าไฟในแ่ละเือนเอาไว้ไ้อี่อไป ใ่แล้ว ผมไม่รู้อะไรเลย T__T ผมไม่เยุยับยัยนั่น(ให้พวมันเห็น) ผมไม่รู้้วยว่ายัยนั่นเป็นลูนเียว ไม่มีมีน้อสาว TTOTT ผมไม่รู้...
“ว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!”ผมแหปาร้อะโนออมาทำให้สมาิทุนหันมามอที่ผม้วยสีหน้าผะและุน
“เป็นไรวะ ร้อทำไม”เพื่อนิมหันมามอหน้าผมแล้วเินลับไปนั่รื้อนมออมาสวาปาม่อ “รู้หรอน่า ็แ่แหย่เล่น อย่ายัย่วอ่ะนะมีีแ่หน้าาเท่านั้นแหล่ะว่ะ อย่าอื่นไม่เห็นมีอะไรน่าสนใ”
“ใ่ ไอ้บอลมันนละั้วับยัยนั่นเินไป ้อนู่นุายืนู่นเหมาะี นิสัยเหมือนๆันถึะเ้าันไ้”ไอ้เวย์ี้ไปทาุายบุลือหน้าืที่ำลัเินผ่านหน้าห้อมรม มันอยู่มรมรัษ์ารอ่าน มันเรียนห้อเียวับพวผมือม.5.3 มันือวามผิพลาอารัห้อแบ่สาย เพราะหน้าอย่ามันสมวระไปอยู่ห้อ 1 ไม่ใ่ห้อวิทย์ห้อสุท้ายแบบนี้
“อย่าไอุ้ายบุลือนั่นน่ะนะ เหมาะสมเหรอวะ”ผม พึมพำออมาพอีับทีุ่ายบุลืออหิแม่บุหล่นเินสะุาัวเอเถลาไปนเ็ห้อศิลป์ ที่หอบถัสีเพื่อเรียมไปเียนป้ายหล้ม ทำให้หัวอมันุ่มลไปในระป๋อสี =____=’’
“ไม่ๆ ไม่ๆ ไม่มีทาๆ”ผม ส่ายหัวไปมาเพื่อสลัภาพอยัยพิสารนั่นออไปาหัว ถ้าผม้อทำัวื่อบื้อแบบไอุ้ายบุลือนั่น มันะเป็นเรื่อบรรพบุรุษเฮวยสำหรับีวิวัยรุ่นอผมแน่ๆ ไม่ๆ ไม่มีทา ไม่มีทาหรอเว้ย ผมไม่มีทาไปหลเสน่ห์ยัยนั่นหรอเว้ย
“ฮะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ วะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ผมหัวเราะออมาอย่าบ้าลั่ให้ับวามิอันเ็าอัวเอ
“เอ่อ เฮ้ยนั่นพี่บอลเ้าเป็นไรมาเปล่าวะ รู้สึว่าเาูแปลๆ”
“ว่าั้นแหล่ะว่ะ เ้าูแปลๆไปริๆ”
ผม หันไปทารุ่นน้อสอัวที่มันบัอานินทาผมในระยะเผาน ่อนะเินเ้าไปหา พวมันทั้สอัวทำหน้าเหมือนเห็นยมทูที่ะมาระาวิา ทั้ที่ผม็ไม่ไ้น่าลัวนานั้นะหน่อย แ่่อเรื่อวินาศเอาไว้แ่ไม่ี่สิบเรื่อเอ่อเือนเท่านั้นเอ
ผมวามือบนไหล่อมันสอนแล้วบเบาๆ
“พี่รับ อย่าทำผมเลยนะ ผมอโทษ”
ผมไม่อบ แล้วบไหล่พวมันสอนอีรั้่อนะระเบิเสียหัวเราะออมา
“วะฮาฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“เอ่อพี่บอลรับ พี่ไม่ิะเะผมเหรอ”ไอ้หัวลูิ้นร้อถามผม่อนะทำหน้าาเหมือนมาถึมาที่สุ
“เอ่อพี่รับ พี่ไม่ิะทำอะไรับพวผมแม้แ่ันิเลยเหรอรับ”
“วะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ผมระเบิหัวเราะออมาอีรั้เมื่อไอ้หัวฟีบถามผม่อนะผละาพวมันแล้วเิน ออไปที่ประู ผมไม่รู้ว่าทำไมัวเอ้อหัวเราะ แ่ผมรู้สึว่าผมีใมาที่หลุพ้นาำสาปอผ้าสามเหลี่ยมผืนน้อยนั้นแล้ว ใ่แล้วๆ ผมไม่ไ้อบยัยนั่นหรอ ไม่มีทาๆ
“เฮ้ยไอ้เวย์มาูยัย่วนั่นิวะ ุเธอเินๆอยู่ีๆันเสร่อลไปนอนในท่อะั้น บ้านเ่าุน้อ่วเาเปล่าวะเนี่ย วะฮ่าๆ”เสียอไอ้ิมัแทรผ่านออิเนในอาาศเ้ามาระแทหูและแล้วผม็ไม่รู้อะไรอีเลย รู้แ่ว่าผมรีบวิ่ลับไปที่หน้า่านนไอ้เวย์ที่ำลัะลุาเ้าอี้เพื่อะเินไปามเสียเรียอไอ้ิมนระเ็นหลุออาวโร
ยัย่ว!!
ภาพที่ผมเห็นือ่วำลัพยายามะึาัวเอออาท่อที่เปิทิ้เอาไว้ เพื่อให้ระบายน้ำาบ่อระเษรบ่อเ่าไปยับ่อใหม่ สภาพเหมือนลูหมาน้ำลอไม่มีผิ ผมผละออาบริเวนั้นแล้ววิ่ออาห้อมรม้วยวามเร็วที่สามารถเอานะ นัวิ่เหรียทอโอลิมปิ ยัยบ้าเอ๊ย !!! ทำไมเวลาเินไมู่ทาีๆวะ
“เฮ้ยบอล ะไปไหน!!”เสียอไอ้ิมแหปาะโนมาถามผม่อนะามมา้วยเสียโอรวอไอ้เวย์
“มา่วยผม่อนไ้มั๊ยวะรับไอุ้ิม ไรอุายบอลมันวะนะเพื่อนหน้าทิ่ม ถ้าหมหล่อไปรับผิอบันไหวมั๊ยวะหา!!”
“เว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!” ผมแหปาร้ออบออไป่อนะรีบวิ่ลบันไ แบบระโทีเียว้าวลไปถึพื้น ถึ แม้ปาะพร่ำท่อาถาไปลอทาว่า ผมไม่ไ้อบยัยนั่น ผมไม่ไ้อบผู้หิแบบนั้น ผมไม่ไ้อบๆๆๆ แ่ท้ายที่สุแล้วผม็เินมานถึหน้าเรือนพยาบาลที่ิับบ่อเษรบ่อใหม่
“ยื่นมือมานี่”ผมเอ่ยปาบอผู้หิัวเล็ๆที่ำลัทำท่าะลุึ้นยืนแ่ไม่สามารถทำไ้เพราะ้อเท้าิอยู่ับรเหล็ปิฝาท่อ -_____-^ ผมะไล่มันออให้หมเลย ไอ้พวื่อบื้อที่มันเป็นนื้อฝาท่อเส็เรๆแบบนี้มาปิท่อน้ำ แมร่! ยัยัวเล็ยื่นมือมาให้ผม่อนที่ผมะ่อยๆพยุให้ยืนึ้น
“ยืนเอามือพิหลัันไว้นะ เี๋ยวล้ม”ผมออปาสั่่อนะย่อัวลนั่แล้วล้วมือเ้าไปใน่อรเหล็เพื่อนถอรอเท้าอยัยนั่นออแล้วพยายามบิ้อเท้าเธอแบบเบามือสุๆเพื่อให้สามารถรอผ่าน่อรวเหล็นั้นออมาไ้
“ไม่เป็นไรนะ เี๋ยวันื้อร้อเท้าู่ใหม่ให้”ผมบอออไปทันทีที่่วเป็นอิสระาไอ้รเหล็นรนั่น ีที่ไม่โนเหล็สนิมเรอะนี่บา ไม่ั้นนอาผมะไล่พวนั้นออ ผมะามไปเผาบ้านมัน้วย!
“ั้นันลับไปนอน่อในห้อพยาบาลีว่า สภาพนี้ไม่อยาึ้นห้อเรียน”ยัยประหลานั่นบอผม ยัยนี่ถูใรๆเรียว่าสลิปเปอร์ เพราะื่อและนิสัยินอนนเวอร์อุเธอ
“เธอไม่สบายเหรอ”ผมถามออไปทั้ที่รู้ำอบีแ่ใอยู่แล้ว ่อนะ่อยๆลุึ้นยืนแล้วพยุประอยัยนี่ไว้ โอ้ววววววววววว ไม่อยาะเื่อเลยว่าอนนี้ผมำลัรับรู้ไ้ถึัหวะารเ้นฮิพฮอบอหัวใวน้อยที่อยู่ในัวผม TT[ ]TT บอสิว่ามันไม่ริ ไม่ริ
“สบายี แ่นอนในห้อพยาบาลมันแอร์เย็นีไ อีอย่าอาารย์ในห้อใี”เธอบอเสียเนิบแล้วทำหน้านิๆที่ผม้อนร่าอเธอึ้นแล้วอุ้มเินไปทาห้อพยาบาล แ่ยัยนี่็ไม่ไ้มีทีท่าเอียอายหรือะปิเสธ -_____-^ พอเท้าลอยเหนือพื้นุเธอ็หลับทันที
“ันไม่ไ้อบเธอนะยัยเพี้ยน ไม่เลยันิ ไม่ๆ”ผม พึมพำออมา่อนะพายัยนี่เ้าไปในห้อพยาบาล ่อมวามีที่มีอยู่น้อยนิในัวผมมัน็แ่อยาทำหน้าที่บ้าเท่านั้นเอ อื้มมมมม ผมไม่มีทาอบยัยนี่หรอ
“วะฮ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ผม หลุหัวเราะออมาเสียัแล้วยัยนั่น็เอามือเลื่อนึ้นมาผิปาผม สัมผัสนุ่มๆ ที่ทำให้หัวใอผมเ้นเร็วและรัวึ้นนแทบะทะลัออมา ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!! TTOTT
“อย่าเสียัสิ ัน่วนะ”
T^T ันเลียเธอยัยผู้หิพิสาร ันเลียเธอออออออออออออออออออออออ
ความคิดเห็น