สิ่งแบบนี้.........

ลำดับตอนที่ #12 : เรื่องซึ้งๆลองอ่านดู4

หลังจากคาบนั้นผมก็ตามติดฟ้าทั้งวันเลย


ชนิดที่ว่าที่นั่งข้างเธอไม่มีใครแตะต้องได้เลย


เพื่อนทั้งห้องผมยังไม่รู้จักใครเลย ผมรู้จักแต่ฟ้าคนเดียว


หลังจากเลิกเรียนเราก็กลับบ้านพร้อมกันพอรถถึงบ้านเธอ เธอก็ลงรถ


เธอชวนผมลงไปเล่นบ้านเธอ แต่ผมก็ส่ายหน้ากลัวว่าพ่อเธอจะว่า


ผมนั่งรถเลยบ้านฟ้าไปอีก 1 ป้ายรถเมล์


จากนั้นผมก็ลงมาขึ้นฝั่งตรงข้ามเพื่อตีรถกลับไปลงโรงเรียน


แล้วผมถึงขึ้นรถที่จะกลับบ้านผมจริงจริง


และดูเหมือนการนั่งรถมาส่งฟ้าแบบนี้ผมทำทุกวันจนเป็นนิสัยเลยก็ว่าได้


ฟ้าเธอชอบที่จะมาสายทุกวันเลย อาจารย์เริ่มที่จะสอนหนังสือแล้ว


ทุกอย่างที่อาจารย์สอนดูเหมือนมันจะซึมเข้าสมองผมอย่างรวดเร็ว

แต่ฟ้านี่สินั่งฟังอยู่ด้วยกันแท้แท้ แต่เธอกลับไม่รู้เรื่องเลย


พอพักเที่ยงผมก็ซื้อข้าว 2 จานออกมานั่งทานอยู่ม้าหินอ่อนกับฟ้า


ผมไม่เคยเข้าไปทานข้าวในโรงอาหารเลย


หลังจากที่ผมยื่นจานข้าวให้เธอเธอก็นั่งทานอย่างเอร็ดอร่อย


ผมยังไม่ทานข้าวเพราะมีสิ่งที่ผมกังวลมากกว่า


ผมหยิบหนังสือวิชาคณิตศาสตร์ในกระเป๋าฟ้าออกมา “ฟ้า!


ไม่เข้าใจตรงไหนเดี๋ยวแบ๊งค์ อธิบายให้ฟัง”


ผมเปิดไปเรื่อยๆขณะที่กำลังรอคำตอบจากเธอ


เธอใช้นิ้วเรียวเรียวของเธอชี้มาบนหนังสืออย่างรังเร


“ก็..ก็….ทั้งหมดเลยแหละ”

ผมจึงเริ่มอธิบายทั้งหมดให้ฟ้าฟังชนิดก๊อป+++ทุกคำที่อาจารย์พูด


ผมอธิบายไปเกือบชั่วโมง จนหมดเปลือกเลยทีเดียว “เป็นไงฟ้าเข้าใจแล้วใช่มั๊ย”


เธอเริ่มมีอาการรังเรอีกแล้วครับท่าน “ฟ้า….ฟ้า…. เข้าใจ..ก็ได้”


ผมรู้ทันทีเลยว่าเธอไม่เข้าใจ