คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 6th kiss - เดินเกม
CHAPTER 6
"มึงมีอะไรจะพูดกับกูมั้ยอีซองยอล" ซองยอลหันไปมองมยองซูนิ่งๆแต่แฝงไปด้วยความไม่พอใจ
"มีอะไร"
"มึงหายไปไหนมาทั้งคืน โทรก็ไม่โทร แล้วเช้าขึ้นมาดันกลับมากับผู้ชายเนี่ยนะ"
"เออ! มึงไม่เคยแคร์อยู่แล้วหนิว่ากูจะเป็นยังไงมยองซู มึงไม่เคยแคร์กู ฮึก อยู่แล้วนี่!!" น้ำตาชื้นกลิ้งลงมาจากของตาที่ร้อนผ่าวของซองยอลช้าๆ ตอนนี้เขาไม่เข้าใจอะไรเลย ไม่เข้าใจซักนิด
...ท่าทางของมยองซูที่ดูโกรธเมื่อเขาไม่กับคนอื่น
...กำลังเป็นห่วงกันอยู่หรือเปล่า ..หึงหรือเปล่า ..หรือแค่โกรธที่ทำให้ต้องวุ่นวาย ...ซองยอลไม่รู้..และไม่เข้าใจเลยซักนิด
"ใครบอก?" แขนยาวโอบรัดร่างสั่นเทาเพราะการสะอื้นของซองยอลเข้ามาในอ้อมกอด และลูบศีรษะของอีกคนอย่างอ่อนโยน เหมือนจะปลอบ
ริมฝีปากสวยมอบจูบให้กับซองยอลอย่างกระทันหันจนแม้แต่เจ้าตัวก็ยังตั้งตัว ไม่ทัน มันเป็นจูบเริ่มต้นอย่างหนักหน่วงซึ่งกำลังบอกอารมณ์ขุ่นมัวมยองซูรู้สึกใน ขณะนี้
ก่อนจะค่อยๆอ่อนลงจนกลายเป็นจูบอ่อนโยนของมยองซูคนเดิมในที่สุด
"................!!?"
"โทรหาทำไมไม่ยอมรับ ไม่เห็นมิสคอลหรือไง ทำไมไม่โทรกลับ"
"ก็มึงอาจจะอยู่กับโซยูก็ได้ จะให้กูโทรไปกวนทำไม"
"ไร้สาระจริงๆ ทำไมจะโทรไม่ได้วะ กูเป็นห่วงมึงแทบตายรู้มั่งมั้ย?"
...อา ...นั่นคำว่าเป็นห่วง มึงรู้สึกอย่างนั่นจริงๆหรือเปล่ามยองซู ? จริงๆใช่มั้ย อย่าให้กูต้องเป็นบ้าที่ยิ้มออกทั้งน้ำตาเพราะคำๆเดียวเลยนะ...
"กูขอโทษ"
"มึงนี่จริงๆเลย..."
"แต่มึงก็ไม่เคยแคร์กูจริงๆ มัวแต่ไปหาโซยู กูถามจริงๆ... มึงเคย... อา ช่างมันเถอะ" มือบอบบางผลักมยองซูออกเบาๆ และเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ
"อะไรของมึง"
"ค่อยคุยกันพรุ่งนี้นะ กู...มีอะไรจะพูดกับมึงด้วย" ยิ้มฝืนๆก่อนจะเดินชนหนีมยองซูเข้าไปในห้องนอน
มยองซูยื่นมืออกไปหวังจะคว้าร่างเล็กนั้นไว้อีกครั้ง แต่ก็เปลี่ยนกระทันหัน
เกิดอะไรขึ้นอีซองยอล ? ที่รู้ๆคือมยองซูไม่ชอบแบบนี้ ไม่ชอบที่ซองยอลทำตัวลึกลับแปลกประหลาด
มันควรจะเป็นเขาต่างหากที่ทำให้ซองยอลต้องสงสัย ไม่ใช่ซองยอลที่จะเป็นคนมาปาเครื่องหมายคำถามใส่หัวเขาแบบนี้
...มันไม่ใช่แบบที่มยองซูวางแผนไว้
...มันผิดแปลกไป และมยองซูต้องหาวิธีแก้...
ซองยอลจะถือไพ่เหนือกว่าเขาไม่ได้...
.
.
“ซองยอลอา” ลมหนาวที่พัดมาถูกตัวทำให้ซองยอลสะดุ้งตื่นขึ้น มยองซูยืนสะบัดผ้าห่ของเขาไปมาอยู่ที่ปลายเตียงเพื่อปลุกให้เขาตื่นขึ้น
...อา จริงๆเลย - _ -
“อะไร~~~~~” ลุกขึ้นนั่งพลางขยี้ตาและบิดขี้เกียจไปมา
“ตื่นได้แล้วครับบบ” มยองซูปีนขึ้นาบนเตียง จับมือที่ขยี้ตาออกและโน้หน้าลงาหาซองยอล จนปลายจูกโด่งของทั้งสองคนแตะกัน
“อา...ให้ตาย กูได้ตื่นมาตีกับมึงแต่เช้าแบบนี้ตั้งวันนึงแล้วหนิ”
“คิดถึงล่ะสิ :)” ร่างสูงยิ้มและใช้มือข้างหนึ่งแตะแก้มซองยอลเบาๆ
“อ้อ...............” คนตัวเล็กจับมือใหญ่นั้นไว้...ก่อนจะจับปัดมันออกจากแก้มตัวเอง “ไม่เลย :)”
“กูยังไม่เคลียร์กับมึง... ซองกยูนั่นเป็นใคร”
“หึงล่ะสิ :)”
“………………”
“เงียบอีก :0”
“ไม่ได้หึงก็แค่ถาม”
“งั้นไม่ตอบ” ซองยอลผละออกห่างมยองซูและจ้องหน้าอย่างท้าทาย
“อีซองยอล”
“ขู่ไปก็ไม่ได้อะไรนา... พูดคำนั้นออกมาสิมยองซู :)”
“กูได้รู้สึกแบบนั้นจะให้พูดได้ยังไง?”
“สาบานมั้ยล่ะ? ก็ถ้าไม่หึงแล้วจะอยากรู้ทำไม กูจะไปกับใครก็เรื่องของกูสิ ดูกูยังไม่แคร์ที่มึงไปกับใครเลย ทั้งโซยู ทั้งเด็กหน้าหวานที่คณะนั่น ชื่ออะไรนะ ? อีซองจงหรือเปล่า? ” ตากลมโตมองขึ้นบนราวกับกำลังใช้สมองนึกอยู่
“เหอะ”
“เอ้อ กูมีอะไรจะบอก อาจจะเป็นเรื่องดีสำหรับมึงก็ได้นะ”
“อะไร?”
“กูว่าจะกลับไปอยู่ที่บ้านแล้วนะ”
…คำพูดของซองยอลทำให้มยองซูนิ่งไปพักหนึ่ง คนตรงหน้ากำลังพูดด้วยท่าทางสบายๆ ช่างต่างกับตอนนั้นที่ขอมาอยู่กับเขาในตอนแรกอย่างมากมาย
“แดยอลกับคุณแม่กลับมาแล้วหรือไง”
“เปล่าหรอก :)”
“เหอะ ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเลยมึงไม่กล้าไปหรอก กูรู้ว่ามึงไม่ชอบอยู่คนเดียว”
“ใช่เหรออ? :)”
“?”
“กูอาจจะเปลี่ยนไปตอนที่มึงไม่รู้สึกตัว หรือ อาจจะเหมือนเดิมก็ได้นะมยองซู :p” ผลักมยองซูออกก่อนจะลุกออกไปจากเตียงและเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งให้มยองซูนั่งนิ่งอยู่อย่างเดิม
...ซองยอลกำลังจะไป
...กลับไปบ้านที่เคยบอกว่าไม่อยากอยู่เพราะต้องอยู่คนเดียว
...แล้วตอนนี้ที่จะกลับไป ไม่ได้จะต้องอยู่คนเดียวหรอกหรือไง?
…มยองซู ไม่สามารถรู้อะไรได้เลย ถึงจะอยากแค่ไหนก็ตาม...
...ยิ่งไปกว่านั้น มยองซูไม่มีเหตุผลดีๆซักข้อ ในการรั้งไม่ให้ซองยอลไป... ถึงในใจจะอยากก็ตาม
.
.
กลิ่นน้ำหอมของมยองซูที่บัดนี้กลายเป็นของซองยอลลอยฟุ้งเมื่อคนฉีดเดินออกมา จากห้อง ซองยอลเดินมาหยุดอยู่ใกล้กับมยองซูที่นั่งอยู่บนโซฟา ก่อนจะพูดขึ้น
“กูกลับดึกนะ หรืออาจจะไม่กลับบ้าน ยังไม่แน่ อ้อ แล้วก็...เรื่องเกมน่ะ กูยังอยากเล่นอยู่นะ สู้ๆนะมยองซู :)”
“มึงจะไปไหน”
“เรื่องของกู :)” ดวงตาสีดำสนิทจ้องซองยอลด้วยสายตาแข็งกร้าว ซองยอลไม่เคยเป็นแบบนี้
...มีอะไรบางอย่างกำลังไม่ชอบมาพากล... อีซองยอลกำลังแข็งข้อกับเขามากขึ้นตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อวาน
“กูมีสิทธ์จะรู้ เพราะกูเป็นเพื่อนมึง แล้วกูก็จีบมึงอยู่ด้วย”
“อ้อเหรอ แต่บางทีกูก็ไม่จำเป็นต้องบอกเพื่อนทุกเรื่องหรอกนะ แล้วก็ ไอ้เรื่องที่มึงจีบกูอยู่อ่ะ ไม่ได้เกี่ยวซักนิดเลยนะ อย่าแถเลยมึง อยากรู้จริงๆก็หาเหตุผลที่ฟังขึ้นกว่านี้มาสิ หรือไม่ ...ก็พูดไอ้ที่อยู่ในใจมึงออกมา ...ยอมแพ้ได้แล้วว่ามึงอ่ะหลงกู”
“ปากดี มึงรู้ได้ไงว่ากูคิดอะไรอยู่ ที่หลงอ่ะ มึงหลงกูมากกว่ามั้ง ประชดกูอยู่หรือไง? หึงที่กูไปหาโซยูหรอ?”
“หลงตัวเองนี่เป็นคำที่เหมาะกับมึงที่สุดแล้วจริงๆนะ”
“ก็มันจริงอย่างที่กูคิดใช่มั้ยล่ะ?”
“ไม่ใกล้เคียงเลยต่างหาก...ไปนะ!” มยองซูคว้าข้อมือของคนที่เพิ่งตบไหล่เขาเบาไว้ ก่อนจะกดจูบลงบนหลังมือนั้น
“กูรอมึงกลับอยู่นะซองยอล”
“………………..” ซองยอลชักมือออกก่อนจะเดินหนีมยองซูออกไป
ร่างบางที่เพิ่งเดินพ้นประตูห้องคอนโดของมยองซูออกมา สูกลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่เหมือนพยายามเรียกสติของตัวเองกลับมา สัมผัสที่หลังมือยังคงอยู่ สัมผัสที่ทำให้ซองยอลรู้สึกเหมือนถูกไฟฟ้าช็อทและโหวงที่ท้อง
...คิมมยองซูพยายามจะเล่นตลกอะไรกับเขาอีก ให้ตาย...
.
.
“งามหน้ามากมึง หายไปกับผู้ชายที่ไหนไม่รู้ แถมยังไม่โทรมาบอกอีก! - _ -*” อูฮยอนบ่นคำแรกหลังจากที่ซองยอลก้าวเข้ามาในบ้านเพื่อน นี่เข้ายังไม่ทันจะนั่งลงด้วยซ้ำ นัมอูฮยอนก็เริ่มบ่นเรื่องเมื่อวานซะแล้ว
“ที่โทรจิกให้กูมาหานี่คือจะถามเรื่องนี้ใช้มั้ย?” ซองยอลถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาหนานุ่ม
“เออ”
“มึงอ่ะพูดเกินไป ‘ผู้ชายที่ไหนไม่รู้’อะไรล่ะ”
“แล้วเค้าเป็นใคร?” คำถามของอูฮยอนทำให้ซองยอลถึงกับจุก พี่ซองกยูเป็นใคร เป็นพี่ชาย? เป็นพี่ชายที่ซองยอลรัก เป็นที่พึ่ง เป็นรักแรก? สำหรับเขา พี่ซองกยูเป็นอะไร?
“…………….”
“กูถาม ไม่ได้ให้นั่งมองหน้านะเว้ย ตอบ!”
“ก็...พี่ชาย อือ..พี่ชาย ที่กูเคย..รัก ...มาก” เสียงใสเอ่ยออกมาอย่างตะกุกตะกักและเหม่อลอย เหมือนกำลังค่อยๆนึกคำออกมาทีละคำ
“แล้วมึงไปอยู่กับเค้าได้ยังไง”
“เค้าเพิ่งกลับมา...กลับมาจากต่างประเทศ ...เพราะรู้ว่ากูต้องอยู่คนเดียว”
“……………..”
“พี่ซองกยูอาสามาอยู่เป็นเพื่อน เพราะรู้ว่ากูไม่ชอบอยู่คนเดียว เมื่อคืน กูแวะเข้าไปที่บ้าน เลยไปเจอพี่ซองกยู แล้วก็ค้างที่บ้าน”
“แล้วทำไมไม่รู้จักโทรบอกมยองซูมันวะ”
“ก็มันไม่แคร์กูอยู่แล้วหนิ”
“เหอะ มึงรู้ไม๊ว่าพอมึงปิดเครื่องอ่ะ มันโทรหาทั้งกูทั้งโฮวอน ให้ช่วยหามึงเนี่ย จริงอยู่ว่ามันโทรไปแค่ไม่กี่สายตอนมึงเปิดเครื่อง แต่นั่นเพราะมันไม่สะดวก...”
“ก็ที่มันไม่สะดวกเพราะมันอยู่กับคนอื่นไงอูฮยอน! มึงเลิกพูดเรื่องเมื่อคืนได้ละ ทีหลังถ้ากูจะโทรมาบอกมึงไม่ก็โฮวอน พวกมึงก็โทรบอกมยองซูเอาละกัน”
“พวกมึงนี่เป็นอะไรกันมากไม๊วะ ซองยอลมึงรู้ตัวไม๊ว่ามึงทำเหมือนกำลังประชดมยองซูอยู่”
“กูจะประชดมันทำไม ไม่มีเหตุผลซักนิด”
“เหตุผลน่ะมี แค่มึงแกล้งทำเป็นไม่รับรู้แค่นั้นเองซองยอล”
“………………….”
“หัวใจมึงกำลังไม่ปลอดภัยซองยอล”
“………………….”
“คิดทวนเรื่องทั้งหมดดีๆนะเว่ยซองยอล”
“………………….” ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากริมฝีปากของซองยอล มีเพียงการพยักหน้าเบาๆเท่านั้นที่แสดงการตอบรับต่อคำพูดของอูฮยอน
“กินข้าวเย็นกับกูก่อนหรือเปล่า เดี๋ยวกูค่อยไปส่งที่หอไอ้มยองซูก็ได้”
“ไม่อ่ะ กูมีเรียนบ่าย” ร่างบางลุกยืนขึ้นก่อนจะกอดอูฮยอนเบาๆเป็นการขอบคุณที่เตือนสติเขาตลอดมา
“ถ้างั้นก็เดินทางดีๆละกัน ถ้าจะค้างบ้านก็อย่าลืมโทรบอกเพื่อนนะเว่ย หายไปเหมือนเมื่อคืนกูเตะมึงแน่”
“อื้ออ เข้าใจแล้วแม่นัมม :P”
“- _ - ไปไกลๆตีนกูเลยอีซองยอล ก่อนทีมึงจะโดนเตะ”
“:P แบร่!” อูฮยอนยิ้มตามเพื่อนที่ทำตัวเป็นเด็กๆด้วยการแลบลิ้นล้อเลียนเขา อีซองยอลยังเป็นเด็ก... ยังไม่เดียงสาเลยด้วยซ้ำล่ะมั้ง
…มันเป็นนิสัยของเด็กหรือเปล่านะ ที่ชอบทำตัวเหมือนตัวเองเก่ง ปากไม่ตรงกับใจและไม่ยอมรับความรู้สึกของตัวเอง
...หรือเป็นเฉพาะกับเด็กมยองซูและเด็กซองยอลแค่สองคนนะ? :0 อันนี้นัมอูฮยอนก็ไม่แน่ใจแฮะ :/
.
.
ซองยอลก้มมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง เข็มยาวและเข็มสั้นกำลังเดินและบอกเวลาใกล้ค่ำ การหลับตั้งแต่เริ่มเรียนช่วงบ่ายจนจบคาบในตอนเย็นทำให้ซองยอลปวดหัวเล็ก น้อย โชคดีที่เขาอดทนจนสามารถมาหาซองกยูฮยองที่บ้านได้โดยไม่หน้ามืดไปซะก่อน มือบอบบางเปิดประตูเข้าไปในบ้านอย่างเงียบเชียบ ไฟในห้องนั่งเล่นเปิดอยู่แต่ซองกยูกลับไม่ได้ในอยู่ในนั้น ซองยอลย่องเข้าไปในครัวและพบกับร่างสูงที่อยู่ในผ้ากันเปื้อนอย่างที่เขาเคย เห็นบ่อยๆ ก่อนจะเข้าไปใกล้ซองกยูและเอื้อมมือไปปิดตาอีกคนไว้
“อุลโบซองยอล”
“ฮ่าๆๆ ฮยองเก่งนี่ฮะ”
“คิดว่าฮยองไม่รู้หรือไงว่าใครมาน่ะ” มือใหญ่จับมือสองข้างของซองยอลออกช้าๆและหันมายิ้มอ่อนโยนให้
“ฮ่าๆ อาจจะเป็นโจรก็ได้หนิฮะ บ้านก็ไม่ได้ล็อค ใครจะเข้ามาก็ได้”
“ไม่มีใครซนมาปิดตาฮยองแบบซองยอลหรอก”
“ใครจะไปรู้ ฮ่าๆ” ซองกยูยิ้มอย่างหมั่นไส้และจี้เอวบางเบาเป็นการเอาคืน
“ฮยอง! อ๊ะ ฮ่าๆๆๆ อย่า... ฮ่าๆๆๆ! เอ๊ะ!!”
“บ้าจี้เหมือนเดิมเลยแฮะ”
“ฮ่าๆๆ ฮยอง หยุด ...หายใจไม่ทันน T0T” ซองกยูยั้งมือจากการแกล้งคนตัวเล็กและหัวเราะออกมาเมื่อเห็นคนโดนจักจี้ทั้ง ยิ้มไปและหอบไปในเวลาเดียวกัน
“ฮ่ะๆๆ”
“ฮยองนิสัยย!” ซองยอลยู่หน้าและฟาดแขนซองกยูไปฉาดใหญ่หลังจากเลิกหอบแล้ว
“:P”
“แล้วทำอะไรอยู่ฮะ ฝากท้องด้วยน้า~”
“ไม่ต้องกินเยอะหรอก แก้มป่องขึ้นนะรู้ตัวไม๊” มือใหญ่หยิกแก้มยุ้ยซองยอลและยิ้มล้อเลียนในขณะที่ซองยอลย่นจมูกใส่เมื่อโดน แกล้งอีกครั้ง
“ชิ ไม่พูดกับฮยองแล่ว”
“ฮ่าๆ ขี้งอนจริงๆ ไปนั่งรอก่อนก็ได้เดี๋ยวฮยองยกออกไปให้ จะเสร็จแล้วเนี่ย”
“จะช่วยฮยอง :0”
“ฮ่ะๆ เอาแต่ใจจริงๆ แน่ใจนะว่าจะไม่โดนมีดบาด ไม่ทำจานแตก แล้วก็ไม่ทำกับข้าวหก?”
“อ๊า!! ฮยองอ่ะ!! ผมไม่ใช่เด็กอนุบาลนะฮะ :(”
“อ้อๆ แบบนั้นหรออ? :)” ซองกยูล้อพร้อมกับตักสปาเก็ตตี้ลงใส่จานก่อนจะส่งให้ซองยอลเอาไปวางที่โต๊ะอาหาร
“แบบนั้นสิฮะ ดูๆ”
“เก่งมากก :)”
“ชิ”
“กินเยอะๆนะซองยอลอา”
“บอกให้ผมกินเยอะๆแล้วก็มาล้อผมว่าอ้วน ชิ!”
“ไม่ล้อแล้วๆ กินเยอะๆนะ ชอบกินไม่ใช่หรือไง?”
“(‘ ‘)(._.)(‘ ‘)(._.)” ซองยอลได้แต่พยักหน้าตอบเพราะกำลังวุ่นวายอยู่กับการกินจนแก้มป่อง คนทำยิ้มออกเมื่อเห็นอีกคนกินอย่างมีความสุข ยอมรับว่าการทำอาหารทำให้เขาเหนื่อยพอดู
...แต่น่าประหลาดที่พอเห็นซองยอลยิ้มและกินแล้ว ...ความเหนื่อนั้นก็หายไปทั้งหมด
“ค่อยๆกินก็ได้ เดี๋ยวติดคอหรอก”
“ฮยองทำอร่อยเกินไป (‘ ‘) ครั้งหน้าต้องสอนด้วยเข้าใจไม๊?”
“ฮ่าๆๆ ไม่เอาหรอก เด็กบางคนแถวนี้ชอบซุ่นซ่าม เดี๋ยวโดนมีดบาดมือเอาหรอก”
“ไม่บาดหรอก ถึงบาด...ฮยองอยู่ทั้งคนจะกลัวอะไร :P”
“พูดดี เดี๋ยวจะสอนอันที่ไม่ใช้มีดให้ก็ได้”
“สัญญาแล้วนะฮะ!! ห้ามผิดสัญญานะ! (‘ ‘)” นิ้วก้อยถูกส่งไปข้างหน้าเพื่อเป็นการยืนยันคำสัญญากับซองกยู คนอายุมากกว่าอมยิ้มเล็กน้อยกับท่าทางของซองยอล แต่ก็ยอมส่งนิ้วก้อยของตัวเองไปเกี่ยวด้วยโดยดี
“เข้าใจแล้วครับบบ ...แล้ววันนี้จะค้างบ้านหรือเปล่า?”
“วันนี้คงไม่ได้น่ะฮะฮยอง”
“ไม่เป็นไร ถ้าจะกลับก็รีบกลับ ดึกแล้วอันตราย ซองยอลของฮยองยิ่งน่ารักๆอยู่”
“ไม่เอา กลับไปก็น่าเบื่อ อยู่กับฮยองก่อนค่อยกลับ :)”
“อย่าดื้อสิ”
“ไม่ได้ดื้อ! มันก็แค่...อยู่กับฮยองแล้วมีความสุขกว่า...” ซองยอลพึมพำและหยิบแก้มน้ำมาดื่มกลบเกลื่อน
“งั้นก็กลับมาอยู่บ้านกับฮยองก็ได้หนิ”
“ก็ว่าจะทำอย่างนั้นแหล่ะฮะ…”
“อื้อ ฮยองจะรอนะ :)”
“ฮะ :)”
“เย็นแล้วนะซองยอล กลับคอนโดได้แล้วลุกๆ”
“ฮยองไม่ต้องไปส่งผมก็ได้ฮะ แค่ไปขึ้นรถบัสแค่นี้เอง ไม่ต้องห่วงนะฮะ”
ซองยอลกดไหล่ซองกยูที่กำลังจะลุกขึ้นไว้กันเก้าอี้ และเดินไปหยิบโค้ทของตัวเองขึ้นมาสวม
“ระวังตัวด้วยเข้าใจไม๊ ถึงแล้วโทรหาฮยองทันที ห้ามลืมนะ” ผ้าพันคอผืนใหญ่ถูกบรรจงพันลงบนคอระหงของซองยอลด้วยฝีมือของของคนที่กำลัง บ่นอยู่
ซองยอลลอบยิ้มกับตัวเองเพราะการกระทำแสนอบอุ่นของซองกยู ก่อนจะโผเข้ากอดคนตัวใหญ่กว่าเต็มแรง
“ขอบคุณนะฮะฮยอง :)”
...ขอบคุณที่เป็นแสงแดดอบอุ่นของผมนะฮะ...
.
.
ลมหายใจเฮือกใหญ่ถูกเป่าออกมาคลายความหนาว ขายาวก้าวออกมาจากลิฟท์ สวนทางกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งซองยอลรู้สึกว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
กลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิดระหว่างทางที่เดินไปจนถึงห้องของมยองซู ก่อนจะนึกได้
...ผิวขาวจัด ร่างสูงและท่าทางติดจะหยิ่งแบบนั้น เป็นใครไม่ได้นอกจาก...คังโซยู
การเดินสวนกับคังโซยูบนคอนโดของมยองซูทำให้ซองยอลเริ่มประติดประต่อเรื่องร่าวทั้งหมดได้
...สามทุ่มกว่าเอง จะรีบให้โซยูกลับไปไหนซะล่ะ? ทำไมไม่อยู่ด้วยกันทั้งคืนไปเลย?
ซองยอลกดรหัสและกระชากประตูให้เปิดออกด้วยอารมณ์ขุ่นมัว มยองซูที่นั่งอยู่บนโซฟาหันนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนังก่อนจะเบือนสายตามามองเขา นิ่งๆ
“กลับดึกนะ”
“กลับเร็วกว่านี้ก็กลัวจะขัดจังหวะใครบางคนกับคังโซยูน่ะ :)”
“พูดเรื่องอะไร…”
“มยองซูที่กูรู้จักน่าจะฉลาดแล้วก็แสดงละครเก่งกว่านี้ซี่”
“…………………….”
“นี่ยังไม่ดึกเลยนะ ทำไมให้โซยูกลับไปเร็วจังหล่ะ กลัวกูกลับมาเจอหรือไง?”
“เหอะ”
“แก้ตัวให้ได้สิมยองซู :)”
“ไม่เห็นต้องแก้ตัว ก็โซยูมาหา มึงหึงหรือไงถึงทำท่าฟึดฟัดแบบนี้?”
“หึ เข้าใจอะไรผิดก็เข้าใจใหม่ซะนะ”
“มึงกำลังหึงกูซองยอล มากด้วย แล้วมึงก็แคร์กูด้วยถึงกลับมาที่นี่ทั้งๆที่มึงจะค้างที่ไหนก็ได้ แต่เพราะกูพูดมึงถึงกลับมา รู้ตัวหรือเปล่า” มยองซูแกล้งยิ้มใสซื่อให้ซองยอลก่อนจะลุกขึ้นและสาวเท้าเข้ามาใกล้
“ไร้สาระ”
“แก้ตัวให้ได้สิซองยอลอา :)” รู้สึกตัวอีกทีเอวบางของซองยอลก็ถูกรั้งเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของมยองซู จมูกโด่งของมยองซูกดลงบนแก้มของซองยอลอย่างตั้งใจจะแกล้ง
มือบางจับไหล่ของมยองซูหมายจะผลักออก แต่เรี่ยวแรงของซองยอลกลับหายไปทั้งหมดเมื่อริมฝีปากร้อนของมยองซูทาบลงบนริมฝีปากของเขา
“ยอมรับได้แล้วนะซองยอลอา… :)”
ความคิดเห็น