คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4th kiss - แกล้งป่วย
"มยองซู อย่าเปิดม่าน กูจะนอนนนน ..." เสียงใสงัวเงียบอกคนที่ยืนแต่งตัวเตรียมจะไปเรียนอยู่ที่หน้ากระจก มันน่ารำคาณจริงๆเวลานอนหลับและมีคนมากวนด้วยการทำให้แสงเล็ดลอดเข้ามาใน ห้องนอน -_-
ซึ่งนั่น ทำให้ซองยอลต้องตื่นเข้าในขณะที่เข้าไม่ได้มีเรียนเช้าเลย
"สิบเอ็ดโมงแล้ว มึงตื่นได้ละ"
"กู อยากนอนนนนน - _ - มึงทำให้กูตื่นแล้วแหล่ะ" หยัดยืนขึ้นจากเตียงก่อนจะสาวเท้าไปที่โต๊ะกระจก ซองยอลหย่อนตัวนั่งลงบนโต๊ะและหยิบขวดน้ำหอมที่ตั้งใจจะยึดมาจากมยองซูขึ้น มาฉีดเล่น
"กูยึดนะขวดนี้ มันเหมาะกับกูกว่า ดมดูสิ :)" แขนเรียวถูกยื่นไปตรงหน้าคนที่กำลังติดกระดุมเสื้อเชิ้ต และยกข้อมือที่ฉีดน้ำหอมไว้ไปใกล้ๆจมูกของมยองซู
คนตัวสูงชะงักมือจากกระดุม กระตุกยิ้มและคว้าข้อมือซองยอล ดึงให้อีกคนเข้ามาใกล้กว่าเดิม ก่อนจะจรดปลายจมูกลงบนซอกคอขาว
"อือ หอม :)"
"เชี่ย หื่น!! กูฉีดที่ข้อมือไม่ได้ฉีดตรงนั้น" ระยะห่างที่น้อยนิดทำให้ไม่เพียงแค่มยองซูที่ได้กลิ่นน้ำหอมที่ซองยอลฉีด ...เช่นเดียวกัน กลิ่มอาฟเตอร์เชฟที่มยองซูใช้ก็ลอยเข้ามาเตะจมูกซองยอลอย่างจัง
จนทำให้หัวของเขาขาวโพลนไปในตอนแรก
"มึงเขินแล้วนะ :)" มยองซูโอบซองยอลชิดขึ้นอีก เหมือนจะแกล้งให้อีกคนใจขาดเล่น
"ตลกละ มึงแหล่ะ คิดยังไงอยากลวนลามกูแต่เช้า หลงกูมาก ?"
"ลืมไปแล้วหรอว่ากูจีบมึงอยู่ ไม่รุกบ้างแล้วจะจีบติดหรอ ?"
"รุก มากรุกน้อยมันก็ไม่เวิร์คอยู่ดีแหล่ะคิมมยองซู ตัดใจเถอะ" ซองยอลผลักอกมยองซูออกและจ้องลึกเข้าไปในดวงตามีสเน่ห์สีดำสนิทนิ่งๆ ...เหมือนกับทุกๆครั้ง ถึงแม้ว่าซองยอลจะพยายามที่จะล้วงความลับจากนัยน์ตาสีดำนั้นแค่ไหน สิ่งที่ได้กลับมาคือความว่างเปล่า และแน่นอน ซองยอลไม่เคยได้คำตอบ หรือความลับอะไรเลย
หลายคนบอกว่าถ้าคนเรารู้สึกนึกคิดยังไงอยู่ ความคิดนั้นก็จะถูกส่งผ่านออกมาทางสายตา
แต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้นกับคิมมยองซู
ทำให้ซองยอลไม่สามารถรู้ได้เลยว่าในหัวมยองซูมีอะไรอยู่ และกำลังจะทำอะไรต่อไป
"เดี๋ยว ก็ได้รู้กัน" มยองซูโน้มหน้าลงมาอีกรอบ ริมฝีปากสวยตั้งใจจะกดจูบลงบนริมฝีปากแดงของซองยอล เพียงแต่คนร่างบางหันหน้าหนีซะก่อนที่จะเป็นอย่างนั้น
"มึงชนะกูแล้วได้อะไร" เสียงใสเอ่ยถามแต่ก็ไม่ได้หันมาสบตา
"..."
"แล้วถ้ามึงแพ้กูได้อะไร"
"..."
"ถ้ามันเป็นแบบที่อูฮยอนพูดล่ะวะ"
"มึงกำลังกลัว ?"
"..."
"มึงก็ต้องเล่นให้มันเป็นเกม เกมก็คือเกม ถ้ามึงแยกไม่ออกว่ามันเป็นแค่เกม ผลตอนจบก็มึงจะเจ็บ"
"..."
"และกูเตือนมึงไว้ดีๆ ถึงไม่ได้อะไรแต่กูก็จะไม่แพ้ว่ะ :)"
"รอดูเหอะ"
"ปากเก่งจังนะสาวน้อย :)" มยองซูประกบริมฝีปากลงไวๆก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์ที่โต๊ะ
"อ่อ แล้วก็ กลิ่นน้ำหอมมึงเต็มเสื้อกูไปหมดละ ฉีดบ่อยๆนะ เดี๋ยวกูไปเอาน้ำหอมมาจากตัวมึงเอง ไม่เปลืองน้ำหอมดีนะว่ามั้ย"
"เหอะ เดี๋ยวกลับมาตอนเย็นมึงก็ติดกลิ่นคนอื่นมาอีกแหล่ะ"
"หึงดิ"
"โอ๊ย หึงมากกกกกกกกก อย่านอกใจกูนะ โอ๊ย ๆ"
"พูดดี เดี๋ยวคืนนี้กลับมาปล้ำ :p"
"ไสหัวไป - ______ -" ซองยอลคว้าของใกล้มือมาเตรียมจะปาใส่มยองซูที่แลบลิ้นก่อนจะเดินหายออกไปจากห้อง
ซองยอลนั่งคิดเมื่อตัวต้นเหตุของปัญหาออกไปแล้ว
...คำพูดของมยองซูมีเหตุผล ตราบใดที่เขาต้องคิดว่ามันเป็นเกม มันก็จะเป็นแค่เกม ซองยอลก็จะสนุกได้อย่างไม่ต้องกังวล
"พูดเหมือนแม่งง่าย - _ -*"
ซองยลจะเป็นคนเดียวที่คิดมากกับเรื่องเกมบ้าบอคอแตกนี่หรือเปล่า
มัน อาจจะจริงที่ว่าเค้ารู้สึกกลัว เพราะคิดดูดีๆ 'อาการใจเต้น' ที่พวกเขาเอามาเป็นเงื่อนไขนั้นเป็นผลพวงมาจาก 'ความรัก' ที่ทำให้หวั่นไหวต่อการกระทำของคนที่เรารัก ซึ่งนั่นหมายความว่า
คน ใดคนหนึ่งต้องหลงรักอีกคน และดูท่า...มันคงจะต้องเป็นความรักฝ่ายเดียว ที่คนที่ตกหลุมรัก คิดไปฝ่ายเดียว ...และก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ที่จะลบความรู้สึกนั้นออกไป
...ถ้าหากตอนท้าย คนที่คิดไปเอง คนที่เผลอหวั่นไหวเป็นอีซองยอล... จะทำยังไง ?
...แล้วถ้าซองยอลไม่ได้มองมันเป็นแค่เกมเหมือนที่มยองซูบอก ในตอนสุดท้าย เขาควรจะทำยังไง ?
...เขาควรจะถอยหลังกลับตอนนี้หรือเปล่า ..ว่าแต่ ...ทางกลับไปจุดเริ่มต้น ทำไมมันถึงจางลงทุกวัน จนแทบมองไม่เห็นแบบนี้...
.
.
.
.
.
.
.
.
มยอง ซูหมุนโทรศัพท์ในมือเล่นอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะฟุบหน้าลงหนุนหัวลงกับสองแขนบนโต๊ะ กลิ่นน้ำหอมของซองยอลติดอยู่บนตัวเขาจริงๆ มยองซูลอบยิ้มเมื่อคิดถึงเรื่อเมื่อเช้า
ซองยอลกำลังเขิน และกลัวกับเกมที่กำลังเล่น เขาดูออก
มันปิดไม่มิดโดยเฉพาะตอนที่ซองยอลจ้องตาเขา มยองซูรู้สึกได้เปรียบที่สามารถมองทะลุซองยอลได้ในขณะที่อีกคนทำไม่ได้แบบเขา
มยองซูยังคงสนุกกับเกม ได้แกล้งซองยอล ซึ่งทำให้ชีวิตของเขาไม่ได้น่าเบื่อแบบเมื่อก่อน มีคนมาวุ่นวายในชีวิตก็สนุกพิลึก
ซองยอลเหมือนตุ๊กตา แกล้งได้ เล่นด้วยได้ เขาเพลินเวลาอยู่กับซองยอล
...แต่เอาเข้าจริงๆ ถ้าจะให้รักกับตุ๊กตาตัวโปรด ก็คงจะยากใช้ได้
นั่นทำให้มันสนุกกว่าปกติ : )
กล่องข้อความสีเขียวโชว์ขึ้นบนหน้าจอ มยองซูยิ้มมุมปากเมื่อเห็นข้อความที่ถูกส่งมาจากใครบางคน
Soyou : เย็นนี้ ร้านเดิม ฉัน นาย มินโฮ :) คิดถึง x.
คังโซยู มยองซูไม่ได้ยินชื่อนี้มาซักพักหลังจากเขาเริ่มเล่นเกมกับซองยอล เขาชอบโซยู ชอบผู้หญิงนิสัยแบบโซยู
ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนอยู่ในระยะหยอกกันไปหยอกกันมา อันที่จริงมยองซูก็ไม่ได้คิดจะขอโซยูคบ เพราะรู้ดีว่าผลสุดท้าย
คนเจ้าชู้สองคนที่คบกันก็คงต้องจบลงด้วยการเลิก คบไปก็เสียเวลาเปล่า มยองซูคิดแบบนั้น
ด้วยความที่อยู่เอกเดียวกันทั้งหมด โซยูจึงชอบนัดเขากับชเวมินโฮออกไปดื่มแก้เบื่อเป็นประจำ
ช่วงหลังๆไม่ได้ไปเที่ยวกับพวกนั้นนานก็คิดถึงใช้ได้เหมือนกันแฮะ :)
มยองซูต่อสายถึงไอ้ตัวแสบที่อาศัยอยู่ที่บ้านเขา ป่านนี้แล้วคงจะตื่นได้แล้วมั้ง
(ไรมึง - _ -)
"รับโทรศัพท์สามีได้หยาบคายมากคุณภรรยอล :)"
(กูไปพลาดท่ามึงตอนไหน - _ -)
"หลายตอนแล้วล่ะ"
(กิ๊กก๊อก - - มีอะไร)
"วันนี้กูจะไปเที่ยว กลับดึก"
(กับใคร)
"โซยู มินโฮ"
(กูเป็นไข้่ว่ะมยองซู ซื้อยากับข้าวมาให้กูกินก่อนดิ)
"เรียกร้องความสนใจหรอที่รัก"
(แวะเข้ามาที่คอนโดก่อนไม่ได้หรือไง)
"..."
(เถอะนะ ?)
"..."
(มยองซูอา ?)
"เออๆ เดี๋ยวแวะไป เป็นอะไรมั่งล่ะ จะได้ซื้อยาไปถูก"
(เย่สส!! เอ่อ กูเป็น... เป็นปวดหัว แล้วก็ เออ นั่นแหล่ะปวดหัว '-----' )
"เข้าใจแล้ว"
(รีบกลับบ้านนะสามี~)
ปลาย สายตัดสายไปหลังจากดัดเสียงอ่อนเสียงหวานพูดใส่มยองซู ร่างสูงเบะปากเล็กน้อยก่อนจะอมยิ้มออกมากับบทสนทนาไร้สาระและไร้แก่นสารของ ตัวเองกับเด็กประถมสามขวบอีซองยอล
เอาล่ะ ตุ๊กตาตัวโปรดป่วย สงสัยต้องซ่อมซะหน่อยแล้วมั้ง :0
.
.
.
.
.
- s u n g y e o l. -
"อี ซองยอล" ผมโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่มหนาเมื่อได้ยินเสียงของเจ้าของห้องที่ดูเหมือนจะ เพิ่งกลับมาถึงบ้าน มยองซูนั่งลงข้างๆตัวผม มือใหญ่เอื้อมมาแตะหน้าผากผมเพื่อจะวัดไข้
"ฮื่ออ"
"ตัว ร้อน ทำอีท่าไหนให้ตัวเองป่วย" ...ช่ายยย ร้อนดิ กูอุตส่าห์เอาผ้าชุบน้ำร้อนมาแปะไว้ตั้งนาน :) ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงคิดแผนแกล้งป่วยนี่ขึ้นมา
ได้ ทำเพื่ออะไรยังไม่รู้เลย แต่ก็คงกีดกันไม่ให้มยองซูไปเที่ยวได้ล่ะมั้ง
"ทำไงได้ล่ะ... มันป่วยไปแล้ว"
"ลุก ขึ้นมากินข้าวกับยาก่อน" มยองซูรื้อผ้าห่มออกและประคองผมให้นั่งขึ้นและเอนหลังพิงกับหัวเตียง ก่อนจะหยิบถาดใส่ข้าวต้มสีสันน่าทานกับพร้อมกับแก้วน้ำหนึ่งแก้วมาวางบนตัก ผม
ผมมองยาที่อยู่ภายในแก้วเล็กๆและลอบเบะปาก ผมควรจะกินมันสินะ
"..."
"กินให้ครบด้วยนะ กูไปละ"
"เดี๋ยวมยองซู อา......" ผมรีบคว้าข้อมือของมยองซูที่กำลังจะลุกขึ้นไว้ และเอามือกุมหัวอย่างเจ็บปวด
"?"
"อยู่ก่อนไม่ได้หรอ"
"เรื่องมากจริงๆ" มยองซูบ่นและทรุดลงนั่งเหมือนเก่าอย่างขัดใจ
"รำคาญหรือเปล่า ขอโทษ"
"..."
ผมค่อยๆตักข้าวต้มขึ้นมาพร้อมกับทำมือให้สั่น จนข้าวต้มหกลงกลับถ้วยเกือบหมด ...เป็นไปตามคาด
มยองซูแย่งช้อนไปจากผม และป้อนข้าวต้มให้ใหม่ ฮิฮิ :D ใจดีจังน้า ~
"หกหมด"
"ถ้า จะทำหน้าแบบนั้นจะไปไหนก็ไปเหอะมยองซู :(" ผมหยิบอาหารออกจากตัก ผลักมันไปให้มยองซู ลุกขึ้นเดินด้วยท่าทางกระเหยาะกระแหยะ พร้อมกับกุมหัวไปด้วย
"..."
"กูอยู่คนเดียวก็ได้"
"งั้นกู..."
"อ๊ะ!"
"อีซองยอล!" มยองซูวิ่งมาดูผมที่(แกล้ง)ล้มลงไปกับพื้น มุกน้ำเน่า แต่ก็ใช่ได้แฮะ :D
"ไปหาโซยูซะสิ"
"..."
"ไม่อยากอยู่ก็ไม่ต้องอยู่"
"น่ารำคาญจริงๆเลย" มือใหญ่ยีหัวผมจนฟูก่อนจะช้อนตัวผมและอุ้มกลับไปนั่งที่เตียงด้วยกัน
"ไอ้อ้วนอีซองยอล อุ้มโซยูแม่งคงเบากว่านี้เยอะ"
"ก็ไปหากันซะสิ!" ผมลุกขึ้นยืนกอดอกใส่อีกคน มยองซูมองก่อนจะหัวเราะออกมาหน่อยๆ
"ก็กำลังจะไป..."
"กูไม่ให้ไป! ลุกขึ้นให้ได้ดิ แบร่!!" ทิ้งตัวลงนั่งทับลงบนมยองซูก่อนจะแลบลิ้นใส่
"หึหึ อ่อยอ่อ"
"อ่อยห่ะ... เอ๊ะ!" แขนเรียวเปลี่ยนจากการค้ำเตียงไว้มาโอบรัดรอบเอวผมแทน
...เอ่อะ หลังจากสังเกตุดีๆ การนั่งทับมยองซูของผมกลายเป็นการนั่งอยู่บนตักของมยองซู ...เชี่ยละไง T-T
"ด่าได้ขนาดนี้นี่ ไม่ป่วยแล้วหรอ ? :)"
"ใครบอกว่าไม่ป่วย"
"อ่าฮะ ตัวอุ่น แสดงว่าเป็นหวัด"
"นั่นมัน... อ่อ ชะ ใช่ กูเป็นหวัด"
"ไหน วัดไข้ดิ๊ :)" ผมนั่งนิ่งให้มยองซูใช้หลังมือวัดไข้ แต่มยองซูกลับเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาสีดำสนิทจ้องลึกเข้ามาในดวงตาผม แววตาวาวราวกับกำลังทำเรื่องสนุก
"ทำไร...?" มยองซูไม่ตอบ เพียงแต่ยิ้ม ผมหลับตาลงเมื่อระยะห่างเริ่มลดลงเรื่อยๆ
สัมผัสอุ่นแตะลงที่กลางหน้าผากปลุกให้ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งอย่างตกใจ
"อือ ตัวร้อนจริงๆด้วย :)"
"บ้านมึงสอนวัดไข้แบบนั้นอ่อไอ้หื่น! ย่า!!" ตะโกนใส่มยองซูและสะบัดหน้าหนี ให้ตายเหอะแม่ง
...น้ำร้อนที่เอามาแปะคงไม่ทำให้หน้าผมร้อนได้นานขนาดนี้หรอกมั้ง
...ที่ทำให้หน้าร้อนน่ะ เพราะไอ้บ้านั่นมากกว่าอีก...
...ผมต้องเห็นยาจนเป็นหวัดจริงๆแล้วแน่ๆถึงได้หน้าร้อนแบบนี้
"ที่บ้านไม่ได้สอน กูพลิกแพลงเอง"
"หลงกูมากหรือไง ชอบฉวยโอกาศมาก - _ -*"
"มั้ง :)" ดวงตาคมมองผมอย่างซุกซนแต่ทว่าในขณะเดียวกันก็ส่อแววสื่อความหมายประหลาด
"อือ ฮึ เข้าใจล่ะ" ผมเลื่อนมือขึ้นโอบรอบคอมยองซูและหน้าเข้าไปใกล้มันบ้าง ทำไมมันไม่มีปฏิกิริยาอะไรมั่งเลยวะ ไร้ยางอายชะมัด ตายด้านหรอมึง?
- ______ -
"กินกูมันไม่ทำให้หายไข้หรอกนะ ถึงมันจะทำให้หาย 'ใคร่' ก็ตาม :)"
"ลามก!!"
":D ไม่กินกูแล้วอ่อ"
"ไม่เคยคิดจะทำด้วยซ้ำ เอาข้าวต้มกับยามาให้กูกินซะสิ ป้อนด้วย"
"นี่ กูเลี้ยงลูกสาวอยู่หรอวะ..." มยองซูบ่นเบาๆกับตัวเองและเอี้ยวตัวไปหยิบถาดอาหารถาดเดิมที่วางอยู่บนเตียง ผมหยิบโทรศัพท์ที่หล่นออกมาจากกระเป๋ากางเกงมยองซูออกมากดเล่น ไม่ได้ล็อคซะด้วยแฮะ
"เช็คโทรศัพท์นะ" ผมพูดส่งๆ และมันไม่ใช่การขอเพราะผมได้เริ่มเล่นโทรศัพท์มันไปเรียบร้อยแล้ว ไหนดูซิ ห้าสายจากคังโซยู ยี้ :0
"อย่าแอบลบข้อความจากเด็กกูล่ะ"
"เหอะ" ผมกดต่อสายหาโซยูก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู มยองซูมองผมอย่างงงๆแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
"ทำอะไร"
"อือ โซยูอา นี่ซองยอล มยองซูไปไม่ได้แล้วนะ ขอโทษด้วย บ๊ายบาย :)"
"หึ..."
":)" ยิ้มหน้าตายให้มยองซูที่ส่ายหัวอย่างหน่ายๆ
"ไอ้ตัวแสบ"
"i'm a trouble maker :D"
"รู้ตัวก็ดี"
"ถอดโค้ทออกได้แล้วมึงไม่ได้ออกไปไหนแล้วล่ะคิมมยองซู :D"
“จริงๆเลย...”
“กู ถอดให้ก็ได้นะ :)” ผมจับคอเสื้อโค้ทของมยองซูก่อนจะค่อยๆถอดมันออกอย่างระมัดระวัง - - เฮ้ อย่าคิดอย่างนั้นสิ มันแค่เสื้อโค้ทหรอกนะ -/- มยองซูนั่ง
นิ่งๆให้ผมถอดเสื้อโค้ทให้โดยดี
“:)”
“เอ่อ...มึง จะ นิ่งเกินไปแล้วนะ - -;” ชะงักมือก่อนจะมองหน้าคนที่ยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย ผมไว้ใจยิ้มแบบนี้ของมยองซูไม่ได้จริงๆเลย
“เอ้า ก็ถอดไปดิ”
“มะ...ไม่เอาแล้ว ถอดเองละกัน”
“ไม่เอา :P” มือใหญ่จับและดึงแขนผมทั้งสองข้างและทิ้งตัวลงกับที่นอน ผลออกมาเป็นยังไงน่ะหรอ??
ผมก็คร่อมมันอยู่น่ะสิ ! มยองซูยิ้มอย่างสนุกและพลิกขึ้นคร่อมผมแทน สนุกมากไม๊มึงงงงงงงงงงงง? ;w;
“มึง!”
“ไม่ให้กูออกไปเที่ยวก็ต้องมีค่าชดเชยดิวะ~”
“จะเอาอะไรจากกูอีก กูป่วยอยู่นะ!! :(”
“พูดมากขนาดนี้กูว่าปากมึงไม่ป่วยนะซองยอล..” ริมฝีปากอุ่นแตะลงบนริมฝีปากผมก่อนที่จะได้เถียงกลับ
สัมผัส ของยองซูลบทุกคำพูดออกไปจากหัวผม ชะงักทุกการกระทำและความคิด ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ผมเผลอไปโอบรอบคอมยองซูไว้ และเราสองคนก็ใกล้กันมากขึ้น...
มยองซูผละริมฝีปากออกเบาๆ ก่อนจะจ้องลึกเข้าในตาผมด้วยแววตาประหลาด
และคราวนี้เป็นผมเองที่เริ่มจูบมยองซูก่อน
...อา ผมต้องเห็นยาจนเสียสติไปแล้วแน่ๆ
“กูบอกแล้วมึงไม่ได้ป่วยหรอกซองยอล… (:” เสียงทุ้มติดแหบพูดข้างหู
“กูป่วยนะ แค่ไม่แสดงออกต่างหาก (‘ ‘ )”
“ให้มันจริงเหอะ”
“จะ คร่อมกูอีกนานป้ะ ลุกออก คนป่วยต้องการการพักผ่อน” ผลักอกมยองซูและพยายาหันซ้ายหันขวาหาผ้าห่ม คนที่คร่อมอยู่ลุกออกไปโดยดีและยืนยิ้ม มึง
จะอารมณ์ดีเกินไปแล้วคิมมยองซู เป็นบ้าหรอ ยิ้มอยู่ได้แม่ง... - -*
“ไม่กินข้าวต้มกับยาแล้วหรอ”
“แม่งเย็นชืดหมดแล้ว จะให้กูกินอีกอ่อ บ้าป้ะ!”
“ไม่กินงั้นก็กินยา”
“กินข้าวไปนิดเดียวเดี๋ยวกินยาแล้วมันกัดกระเพาะ ‘^’ ”
“จะกินดีๆหรือจะให้กูจัดการ”
“กูไม่ใช่นางเอกละครหลังข่าวไม่ต้องหวังจะจูบป้อนยากูเลย - -*” ผมดึงผ้าห่มมาคลุมหัวจนมิด ไม่เอายา ม่ายยยยย!!
“ไม่หวังแต่กูจะทำเลย :)” มยองซูเลิกผ้าห่มออกและประกบปากผมอีกรอบ ก่อนที่เม็ดยาจะถูกส่งมาที่ผม แม่งขม TT
“น้ำ!!” ผมดันยองซูออก เอี้ยวตัวไปหยิบน้ำที่วางอยู่ข้างเตียงมาดื่มและทุบอกตัวเองเบาๆ แหย่ะ ยา! T_T
“ถึงไป่วยแต่กินยาไว้ก็ดีนะซองยอลอา...”
“ใครบอกกูไม่ป่วย ย่า กูจะฆ่ามึง แม่งโคตรขม!!”
“มึงดื้อเองปล่อยให้กูจัดการมันก็ไม่ขมหรอก...”
“หยุดพูดเลยมึง ไปไหนก็ไปเลย ;w;”
“งั้นกูไปหาโซยู”
“ไม่!!” ดึงแขนมยองซูไว้และจับมือใหญ่แน่น
“ฮ่ะๆ เออ รู้แล้ว นอนไปเหอะ” มยองซูยอแพ้ก่อนจะนั่งลงข้างๆผมที่นอนอยู่
“ห้ามปล่อยมือไม่งั้นกูจะฆ่ามึง”
“เออ รู้แล้ว กูไปล่อยหรอก”
“…มึงพูดแล้วนะ” มึงพูดแล้วนะมยองซู... มึงพูดแล้ว... :)
..
.
.
.
ยิ้ม บางปรากฏบนริมฝีปากสวยเมื่อเห็นอีกคนกำลังหลับรู้เรื่องในขณะที่กอดแขนเขา ไว้แน่น มือนิ่มไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อยออกจากมือใหญ่ของเขา
ทำไมมยองซูจะไม่รู้ว่าซองยอลแกล้งป่วยเพื่อไม่ให้เขาออกไปเที่ยว
เรียกร้องความสนใจจริงๆเลยเด็กนี่ ฮ่ะๆ :)
มยอง ซูอดได้ที่จะยั้งใจไม่ให้แกล้งซองยอลได้ ไม่บ่อยที่ซองยอลจะแสดงออกด้านงอแงของตัวเอง และทำตัวอ่อนแอบ้าง ถึงแม้ซองยอลจะพยายามอย่างากในการทำให้ตัวเองดูเข้มแข็ง แต่มยองซูก็ไม่เคยมองคนที่หลับอยู่ดูเข้มแข็งเลยแม้แต่นิด ซองยอลที่เขารู้จักน่ะมีแค่โหมดเด็กเล็กน้อยถึงเด็กมากแค่นั้นแหล่ะ
สอด ตัวเข้าไปในผ้าห่มบ้างและรั้งเอวซองยอลเข้าใกล้ ร่างบางที่ไม่รู้สึกตัวเขยิบเข้ามาใกล้มยองซูมากขึ้น มือของทั้งสองยังจับกันแน่น ซองยอลหลับตาพริ้มและยิ้มน้อยๆอย่างน่าเอ็นดูเมื่อได้รับความอบอุ่น มยองซูหลับตาลงบ้างและจมลงไปในความฝันเหมือนซองยอล
…ฝันดีอยู่หรือไงนะอีซองยอล? เจอฉันในฝันบ้างหรือเปล่า? :)
t a l k t o m e .
ตัวแสบแกล้งป่วยจ้ะ X) แสบดีมั้ย? 5 5 5 5 5 5 5.
แอบเอาข่าวมาบอกค่ะ ฟิคเรื่องนี้จะรวมเล่มแล้วน้าาา ยังลงที่เด็กดีไม่จบเลย
จะทยอยเอามาลงเรื่อยๆนะคะ ช่วงนี้ไรท์เตอร์ไร้เนทถ้าลงดีเลย์ก็ขอโทษด้วยน้า
เรื่องรวมเล่มเราจะรวมกับฟิคมยองยอลเรื่อง mirror อีกเรื่องนะคะ
รับรองว่าจุใจ สำหรับฟิคยาวมยองยอลสองเล่มในหนึ่งเรื่อง ราคาไม่สูงแน่นอนถ้ามีคนสนใจเยอะ
อ่านเรื่องข้อมูลรวมเล่มได้ในเอนทรี่ต่อไปน้า เดี๋ยวจะเอามาลงให้ ( > - < )
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ :D
ความคิดเห็น