คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : TEIL 0 ❥ prologue
❥ P R O L O G U E
คิม จงอินทำกระต่ายน้อยของเขาหล่นหาย ระหว่างการตามหาคำว่านิรันดร์ของทั้งคู่
.
.
.
28 สิงหาคม 2014
‘กระต่ายน้อยของฉัน . . . ถ้ารู้ว่าพี่คิดถึงขนาดไหนก็ช่วยตอบจดหมายสักที เตือนครั้งสุดท้ายก่อนที่จะพี่จะทนไม่ไหวแล้วนั่งรถไฟไปหาเราถึงที่บ้าน
รักและคิดถึงที่สุดเสมอ
พี่จงอินของนาย’
ปลายปากกาคอแร้งถูกตวัดเป็นครั้งสุดท้ายที่ส่วนท้ายกระดาษ อ่านทวนกระดาษเปื้อนข้อความจากหมึกสีน้ำเงินเข้มอีกรอบ พอเสร็จจึงพับเป็นสามส่วนสวยงามสื่อถึงความตั้งใจแล้วถึงถูกใส่ลงซองที่จ่าหน้าไว้เรียบร้อยแล้ว รอยยิ้มจางปรากฏโดยอัตโนมัติเมื่อนึกถึงดวงหน้าของเจ้าตัวเล็ก... กระต่ายน้อยที่ผมหมายถึงในเนื้อความ ผมกอดซองจดหมายแนบอกก่อนปิดซองอย่างกับว่าจดหมายมันฝากอ้อมกอดแนบไปด้วยได้ เดี๋ยวตอนออกไปซื้อผักมายัดใส่ตู้เย็นแล้วค่อยหยิบไปส่งก็แล้วกัน...
ผมย้ายจดหมายไปวางไว้บนมุมเล็ก ๆ ที่เหลือว่างบนโต๊ะรก ๆ ของตัวเองแล้วลากแมคบุ๊คมาไว้ตรงหน้าแทน เสียงเตือนสายวิดีโอคอลจากพี่สาวคนโตดังขึ้นแทบจะทันทีหลังจากที่หน้าจอแบน ๆ สว่างขึ้นมาได้
‘นีนี่ยา!! เกาหลีกำลังคิดถึงนาย! ทุกคนที่นี่คิดถึงนาย!’
อันที่จริงผมชื่อคิม จงอินฮะ เป็นนักศึกษาปริญญาตรีปีสอง ที่... ไม่รู้ว่าโชคดีหรืออาภัพได้จากบ้านเป็นพัน ๆ ไมล์ ข้ามน้ำข้ามทะเลมาเรียนไกลถึงแดนอินทรีย์เหล็กเยอรมนี นี่ก็ซักพักแล้วที่ผมได้กลับบ้าน... เท่าที่จำได้น่ะนะ แต่ระหว่างนั้นก็สไกป์กับที่บ้านตลอดเหมือนตอนนี้ล่ะครับ ถามว่าคิดถึงบ้านไหม? มันก็คิดถึงเหมือนกันแล้วถ้าจะพูดให้เจาะจงคือ ห่วงคนสำคัญที่อยู่ไกล จะเป็นยังไง สบายดีไหม อย่างอื่นเปลี่ยนไปเท่าไหร่ผมไม่ค่อยจะสนใจนักหรอก แต่ฟังจากเสียงนูนาผมที่ดังแว้ดไว้เหมือนเดิมขนาดนี้ทุกอย่างก็คงไม่น่าห่วง
“ฮืม ผมก็คิดถึงเหมือนกัน...”
ผมตอบและยิ้มใส่หน้าจอก่อนจะคว้าน้ำขิงขึ้นมาจิบ “ว่าแต่ที่เหลือไปไหนกันหมดล่ะครับ”
‘ออกไปซื้อของกันหมดเลย นี่พี่เพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน เราล่ะทำอะไรอยู่’
“เขียนจดหมายน่ะ”
‘เอ ถึงใครนะ อ้อ ฉันรู้ ๆ ถึงฮาซของนายที่พูดถึงบ่อย ๆ ใช่ไหมล่ะ! นี่สรุปแล้วแกยังไม่ได้เอารูปมาอวดเลยนะ ตอนเค้าอยู่ก็ไม่เห็นให้มารายงานตัวหน้ากล้องซักครั้ง’
สายตาจับผิดถูกส่งตรงจากเกาหลี ผมหัวเราะ ใช้มือเท้าคางกับโต๊ะวางแก้วกรมในมือลง ยักคิ้วใส่พี่สาวแท้ ๆ นิ้วเลื่อนไปหยิบรูปถ่ายขนาดเล็กที่เพิ่งเจอตอนรื้อหนังสือเกาหลีเล่มเก่ามาอ่านสด ๆ ร้อน ๆ วันนี้ ผมหยิบมันขึ้นมาพินิจ ดวงตาที่หยีโค้งของเขา จมูกโด่งแต่ดูจิ้มลิ้มของเขา รอยยิ้มบนริมฝีปากของเขา องค์ประกอบทุก ๆ อย่างของเขาที่ทำให้ผมตกหลุมรักซ้ำไปซ้ำมา
‘ยาห์ ๆ นั่นรูปน้องใช่ไหมนีนี่ เอามาซะดี ๆ เปิดตัวเจ้าหนุ่มทูนหัวของนายมาซะ ถ้าน่ารักสมอย่างที่เคยโม้จะยอมให้ผ่านในฐานะน้องสะใภ้ของตระกูลคิม’
“เชื่อเถอะถ้านูนารู้จักฮาซนูนาจะหลงเขา” ...เหมือนผม อันนี้เก็บไว้ในใจเพราะกลัวอีกคนจะทำหน้าหมั่นไส้จนขี้เหร่ไปกว่านี้ ผมเตือนนูนาเรื่องความขี้เหร่ก่อนจะโน้มตัวเข้าใกล้หน้าจอมากขึ้นและหันรูปในมือใส่กล้อง
‘พระเจ้า!!!!! นั่น...นั่นมันรูปของเด็กคนนั้น... คิม จงอิน บอกพี่ที่ว่าคนในรูปไม่ใช่โอ เซฮุน...’
สีหน้าของคนปลายสายดูท่าตกใจขึ้นมากะทันหัน สังเกตจากนัยน์ตากลมที่เบิกกว้าง ไหนจะน้ำเสียงที่แสดงออกอย่างไร้การกักเก็บหรือเสแสร้ง
“หืม ทำไมนูนารู้จักฮาซของผมล่ะ แถมรู้ซะชื่อเต็มเลยด้วย”
‘โอ พระเจ้า... นายอำพี่เล่นหรือเปล่าจงอิน ไม่ขำนะ ฮาซของนายไม่ใช่คนในรูปหรอกใช่ไหม...’ คิ้วของผมขมวดขึ้นทันที จู่ ๆ พี่สาวคนเดียวก็ทำท่าทางตระหนกใหญ่โต แล้วจะบอกว่าผมอำคนรักมาอำอีก
“ผมไม่มีเหตุผลจะอำนูนาหรอกนะคนนี้ล่ะฮาซ โอ เซฮุน คนที่ผมบอก นูนามีอะไรเหรอฮะ”
‘ไม่จริง จงอิน มันเป็นไปไม่ได้... พระเจ้า! จงอิน... โอ เซฮุนน่ะ-’
.
.
.
.
‘pyoylli.♡ - เเราแก้อันนี้ให้เป็นอินโทรอย่างเดียวให้เนาะ เพราะมีคนบอกว่างง TT
ฮาซ กับ เซฮุน คือคนคนเดียวกันนะคะ เดี๋ยวในตอนต่อไปจะรู้ว่าชื่อฮาซมาจากไหนเนาะ
แล้วก็ฉากนี้มาได้ยังไงเดี๋ยวในเรื่องก็จะมีเฉลยเหมือนกันค่ะ
ฝากติดตามด้วยนะคะ ! #ต่ายหายไคฮุน
ความคิดเห็น