( fic ★ infinite ) ` kiss

ลำดับตอนที่ #5 : 5th kiss - ความแตกต่าง

ความแตกต่าง .
 

ร่างสูงยืนพิงระเบียงห้อง เหม่อมองออกไปข้างนอก ฝนหลงฤดูกำลังเทลงมา อากาศข้างนอกเย็นจัดทำให้เขาอดนึกเป็นห่วงคนที่ยังไม่ยอมกลับบ้านไม่ได้
...อีซองยอลอยู่ที่ไหน?

ถึงวันนี้ซองยอลและมยองซูจะมีเรียนพร้อมๆกัน แต่กลับไม่ได้กลับบ้านพร้อมกันเพราะเขาตั้งใจจะออกไปกับโซยูทันทีหลังจากเลิกเรียน
แต่นี่ขนาดเขากลับมาแล้ว คนที่ควรจะอยู่ที่คอนโดดันไม่อยู่
และฝนที่ยิ่งสาดกระหน่ำไม่หยุดก็ทำให้มยองซูกังวลมากขึ้น

... หายไปไหนของเขา ?

... โกรธที่เขาออกไปกับโซยูหรือไงนะ ?


















.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.





















ขายาวเรียวพาร่างบางวิ่งหลบฝ่าฝนจนมาถึงบ้านหลังเก่าของตนเอง ซองยอลตั้งใจจะกลับเยี่ยมเยียนบ้านหลังเก่าของเขาเสียหน่อย
แต่ฝนกลับเทลงมาเมื่อเขาใกล้มาถึง
และเมื่อมาถึงซองยอลประหลาดใจเมื่อไฟในบ้านเปิดอยู่
...ขโมยงั้นเหรอ?





มือบางรีบเปิดประตูออกและวิ่งเข้าไปในบ้าน

"นั่นใครน่ะ!" เสียงเล็กตวาดขึ้น อากาศในบ้านอุ่น คงเพราะฮีตเตอร์ถูกเปิดอยู่ ...โจรบ้าอะไรมีอารมณ์มาเปิดฮีตเตอร์เวลาปล้นบ้านคนอื่นวะ!

"เอ๊ะ นั่นใครครับ?" เสียงหนึ่งดังขึ้นจากในห้องครัว ก่อนที่ร่างสูงของชายผมสีน้ำตาลอ่อน ในชุดผ้ากันเปื้อนคนหนึ่งจะเดินออกมา

ดวงตาเรียวเล็กเบิกกว้างเมื่อพบกับซองยอลที่ยืนอยู่

"ซองยอล..."

"ซะ ซองกยูฮยอง... !" อุทานออกมาอย่างตกใจที่เห็นบุคคลที่เขาไม่คิดว่าจะได้เจออีกแล้ว
ผิวขาวจัด ดวงตาคู่เดิม และผมสีน้ำตาลของคิมซองกยู
คนที่เป็นทั้งเจ้าชายและพี่ชายของเขาเมื่อตอนเด็กๆ ...คน คนแรกที่ซองยอลรักอย่างหมดหัวใจเมื่อนานมาแล้ว ...คิมซองกยู

ร่างบางกระโดดกอดอีกคนแน่น จนซองกยูเซไปด้านหลังเล็กน้อย

"ฮยองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงฮะ"

"ก็ ฮยองเพิ่งรู้จากคุณอาว่าเด็กแสบบางคนต้องอยู่เกาหลีคนเดียว ก็เลยมาหา"

".............." ยิ้มบางถูกระบายที่ริมฝีปากของซองยอลในขณะที่น้ำตาหยดเล็กก็ไหลลงมาเช่นกัน อาจจะเป็นเพราะความดีใจ ความคิดถึง หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่อีซองยอลยืนยันได้ว่าเข้าไม่ได้เศร้า ที่ได้เจอซองกยูอีกครั้งในตอนนี้
เป็นเวลาหลายปีที่ผู้ชายตรงหน้าหายไป เพราะบอกว่าจะต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ
ตั้งแต่วันนั้นที่ซองยอลร้องไห้เจียนตายเพราะคิดถึงคิมซองกยูเอามากๆ
และก็ต้องยอมรับ ว่าทุกวันนี้ ซองยอลก็ยังคิดถึงคนคนนี้อยู่เสมอ

"อา ไหล่ฮยองเปียกได้ยังไงนะ อีซองยอลขี้แยจริงๆเลย คิดถึงฮยองมากๆใช่หรือเปล่า"

"ฮึก คิดถึง...มากๆ..."

"ฮยองก็คิดถึงนาย" ซองกยูคลายกอดและมองเด็กน้อยซองยอลที่ยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา ก่อนจะพูดและพิงหน้าผากตัวเองลงบนหน้าผากของซองยอล

.
.
.
.




"ไหนเล่ามาให้หมดซิฮะว่าฮยองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" ซองยอลรับแก้วนมอุ่นที่ซองกยูเพิ่งส่งให้ก่อนจะเริ่มสัมภาษณ์
ซองกยูได้จัดการไล่เด็กตัวแสบอีซองยอลไปอาบน้ำสระผมเรียบร้อย แลกกับการที่จะต้องตอบคำถามที่ซองยอลจะถามทั้งหมด

"ก็...พี่แวะไปเจอคุณอาตอนที่อยู่ที่อเมริกา แล้วก็ได้รู้ว่าเด็กบางคนถูกทิ้งให้อยู่ที่เกาหลี ก็เลยมาหา"

"ฮยองมาเกาหลีตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ ทำไมไม่บอกผม ถ้าผมไม่แวะเข้ามาที่บ้านแล้วจะได้เจอกันไม๊ฮะ?" เสียงใสโวยวาย

"ฮ่าๆๆ ก็ฮยองเคยบอกไม่ใช่หรอ ว่ายังไงเราก็เจอกันอยู่ดี มันต้องมีอะไรบางอย่างทำให้เราเจอกันอยู่แล้ว ^^"

"แหวะ :P"

"แล้วไปอยู่ไหนน่ะเรา ทำไมไม่ยอมกลับบ้าน อีซองยอลเกเร"

"ไปอยู่ห้องเพื่อน ฮยองก็รู้ว่าผมไม่ชอบอยู่คนเดียว"

"งั้นก็กลับมาอยู่บ้านได้แล้วนะ ฮยองมาอยู่เป็นเพื่อนแล้วไง"

"ฮยองจะอยู่นานแค่ไหนเชียว เดี๋ยวฮยองก็ทิ้งผมไปอีกเหมือนเมื่อก่อน" ซองยอลพูดก่อนจะหลบตาหนีซองกยู เมื่อพูดถึงเรื่องที่ซองกยูย้ายไปเรียนที่เมืองนอก ย้ายออกจากบ้านที่อยู่เลยบ้านเขาไปไม่กี่ล็อค โดยไม่บอกกล่าว ซองยอลในตอนนั้นเสียซองกยูไปโดยที่เขาไม่รู้ตัว

"นั่นก็ขึ้นอยู่กับซองยอลล่ะมั้ง คงอยู่จนกว่าซองยอลจะอยากให้ฮยองไป อย่างนั้นดีไม๊?" ซองกยู เอื้อมมือไปเชยคางซองยอลที่นั่งอยู่ตรองข้ามกันขึ้น แล้วใช้นิ้วปาดนมที่เลอะขอบปากอีกคนออกให้ ก่อนจะยิ้มอ่อนโยน
ดวงตาสีน้ำตาลที่สื่อความหมายพิเศษจ้องมองซองยอลอย่างเอ็นดู หัวใจของคนตัวเล็กพองโต และรู้สึกโหวงในช่องท้องเหมือนตอนกำลังเล่นโรลเลอร์โคสเตอร์
...อีซองยอลไม่ได้รู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ :)

"งั้นฮยองก็คงต้องอยู่ไปอีกนาน หรือาจจะตลอดไปเลยก็ได้นะครับ"

"หึๆ ไม่มีปัญหา ^________________^"

":)"

"แล้ววันนี้จะไปค้างบ้านเพื่อนหรือเปล่า ฝนตกหนักเลยนะ"

"คงไม่มั้งฮะ แต่ยังไม่ได้โทรหามันเลยน่ะสิ" ซองยอลเบ้หน้าเหมือนึกถึงมยองซู ป่านนี้คงออกไปหาโซยู... ไม่สิ คงจะอยู่กับโซยูทั้งวันแล้ว

"งั้นฮยองไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวลงมารับ"

"ฮะ" คนตัวเล็กยิ้มรับคำ และหยิบโทรศัพท์ออกมาเช็ค

สาม สายมิสคอลจากคิมมยองซู เหอะ... กูจะเป็นตายยังไงก็ไม่เคยสนใจเลยสินะมยองซู ซองยอลเก็บโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋าอย่างเดิมและไม่ลืมที่จะปิดโทรศัพท์... ถึงเขาไม่โทรไปบอก มยองซูก็คงไม่สนใจอยู่แล้ว
โทรไป...คงทำให้รำคาณมากกว่า









.
.
.






ซองยอลเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนแสงแดดส่องไล้เข้ามาทำให้เขาตื่นขึ้น

ตุ๊กตาโสมที่วางอยู่ข้างตัว ผ้าห่มหนาสีพีชอ่อนๆ ทำให้ซองยอลยิ้มออก เขาคิดถึงห้องนอนของตัวเองพอดูทีเดียว

กวาดสายตามองไปรอบๆ เช้านี้เขาไม่ได้ตื่นมาเพราะเสียงมยองซูที่ต้องกวนให้เขาตื่นด้วยวิธีใดวิธี หนึ่งถึงแม้วันนั้นจะเป็นวันที่ซองยอลไม่มีเรียนเลยก็ตาม

ก้มลงไปข้างเตียงก่อนจะเห็นฟูกนอนที่ถูกพับอยู่ใกล้ๆ ซองกยูฮยองคงจะเข้ามานอนเป็นเพื่อน และก็คงตื่นก่อนหน้าเขาแล้ว

ซองกยูฮยองยังเป็นซองกยูฮยองที่ใจดี สุภาพ และอ่อนโยนกับเขาเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน

...เป็นคนเดิมกับซองกยูฮยองที่อีซองยอลหลงรักเมื่อก่อน

ซองยอลเดินลงไปที่ชั้นล่างของบ้านเมื่อจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ กลิ่นแป้งแพนเค้กและแพนเค้กสุกหอมลอยคลุ้ง

ซองกยูในผ้ากันเปื้อนแบบเดิมกับที่เขาเห็นเมื่อวานกำลังลงมือทำอาหารอยู่ในครัว

ซองยอลย่องเข้าไปในครัวและกอดคอคนอายุมากกว่าจากข้างหลัง

"ฮยอง!"

"ฮ่าๆ ตื่นแล้วหรอ ขี้เซาเหมือนตอนเด็กๆเลยนะอุลโบ*ซองยอล"

"อ๊ะ ผมตื่นสายไม่ได้หมายความว่าผมเป็นอุลโบซองยอลซะหน่อย มันไม่เกี่ยวกันซักนิดนะฮะ"

"ก็ฮยองแค่อยากเรียก ไม่ได้เรียกชื่อนี้มานานแล้วหนิเนอะ อุลโบซองยอล อุลโบซองยอล :)"

"ผมเปล่าเป็นอุลโบซองยอล :("

"ไม่จริง เมื่อคืนยังร้องไห้เป็นอุลโบซองยอลอยู่เลย"

"ชิ :( โป้งฮยอง"

"เอ้า มาโป้งฮยองอีก"

"เอาแพนเค้กให้สองชิ้นแล้วจะหาย :)" ซองยอลชี้ที่แพนเค้กกลมสวยที่อยู่บนกะทะอย่างนึกสนุก ก่อนจะเดินเลยไปเปิดตู้เย็น ผลไม้ที่เขาชอบอัดแน่นอยู่ในนั้น เดาไม่ยากว่าซองกยูฮยองคงซื้อมาไว้แน่ๆ
ความคิดพาลนึกไพล่ไปถึงตอนที่ซองยอลต้องอยู่ที่คอนโดของมยองซู ในตู้เย็นไม่มีอะไรนอกจากกิมจินิดหน่อย ในครัวมีแค่รามยอนและกินจิเท่านั้นที่พอประทังชีวิตได้
แต่ซองยอลก็ไม่เคยต้องอดอยากซักมื้อ ถ้าไม่ใช่กินกับมยองซูมาจากข้างนอก ก็ต้องให้มยองซูซื้อเข้ามาให้กิน หรือบางทีก็ต้นรามยอนเวลาขี้เกียจ



...ต่างกับตอนอยู่กับซองกยูฮยองจริงๆ


"เหม่ออะไร เปิดตู้เย็นนานแล้วนะ" มืออุ่นที่แตะที่เอวเบาๆทำให้ซองยอลตื่นสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันไปยิ้มกลบเกลื่อน

"คิดอะไรนิดหน่อยน่ะฮะ" มือเล็กเอื้อมไปคว้ามือซองกยูและลากไปที่โต๊ะอาหารซึึ่งมีแพนเค้กสองจาน กับนมวางอยู่ จานหนึ่งมีแพนเค้กกลมสีน้ำตาลวางอยู่ถึงสองชิ้นส่วนอีกจานมีแค่หนึ่งชิ้น เท่านั้น

อมยิ้มก่อนจะมองคนทำที่นั่งอยู่ตรงข้ามน้อยๆ

"ขอบคุณนะฮะ ^_____________^"

"ไม่เป็นไร กินเยอะๆนะ กินนมให้หมดแก้วด้วย"

"เข้าใจแล้วฮะ~"

"ว่าแต่สรุปจะกลับมาอยู่บ้านหรือเปล่า จะได้ไม่ต้องรบกวนเพื่อน"

"อ่า ยังไม่รู้สิฮะ ยังไม่ได้คุยกะมันเลย แต่ยังไงผมก็อยากมาอยู่กับฮยองมากกว่าอยู่แล้วล่ะ ^______^"

"น่ารักจริงๆเลย อย่าน่ารักมากสิเดี๋ยวก็มีคนมาจีบซองยอลของฮยองเยอะแยะไปหมด"

"ช่วยไม่ได้หนิฮะ ฮ่าๆๆๆ"

"ฮ่ะๆ" ซองกยูนั่งเท้าคางมองคนที่นั่งกินแพนเค้กพร้อมกับยิ้มกว้าง นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้เห็นเด็กคนนี้
ใครก็รู้ว่าเขาคิดถึงซองยอลมากแค่ไหนตอนที่ต้องจากไป... แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้อยู่คนเดียวซะอย่างนั้น
แย่จริงๆเลย...

"เอ้อ ฮยองฮะ แล้วเมื่อคืนผมไปอยู่บนห้องได้ไงฮะ" ซองยอลเอียงคอเล็กน้อยและถาม

"เดาสิ :)"

"ฮยองพาผมขึ้นไปใช่มั้ย"

"เด็กที่ไหนก็ไม่รู้ หลับกลางอากาศอยู่บนโซฟา ปลุกก็ไม่ตื่นจนฮยองต้องอุ้มขึ้นไปนอน"

"อา...แย่จริงๆเลย หนักหรือเปล่าฮะ"

"หนักมากๆเลย... อีซองยอลอ้วน!"

"ย๊าา ฮยองอ่ะ!! เห็นแกว่าทำแพนเค้กให้หรอกนะฮะถึงจะไม่โป้ง"

"แล้ว...กินเสร็จแล้วจะไปไหนหรือเปล่า"

"ก็คงกลับไปที่คอนโดเพื่อนแหล่ะฮะ"

"งั้นเดี๋ยวฮยองไปส่งดีกว่า"

"เอางั้นก็ได้ฮะ" ซองยอลตอบหลังจากยกแก้วนมขึ้นดื่มขนหมดแก้ว มือเรียวเล็กจับจานว่างเปล่าของซองกยูมาซ้อนกับจานตัวเอง กันไม่ให้ซองกยูเอาจานไปล้าง

"ฮยองไม่ต้องจับจานเลยนะ ให้ผมล้างซะ ไม่งั้นงอนจริงๆด้วย - _ -+ ทำอาหารก็มากเกินพอแล้ว ถ้าฮยองล้างจานอีกผมคงรู้สึกผิดน่าดู"

"เอาแต่ใจจริงๆเลย"

"เพราะฮยองแหล่ะ ตามใจผมตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว" ยกจานไปล้างก่อนจะบ่นไล่หลังให้ซองกยู
...อา นี่มันต่างจากตอนอยู่กับมยองซูมากจริงๆ ต่าง...ต่างมากๆ...








.
.
.
















"มึงจีบซองยอลภาษาอะไรทำไมให้มันหายไปได้วะมยองซู!" อูฮยอนบ่นพร้อมกับเดินไปมารอบห้อง มองมยองซูที่นั่งก้มหน้าอยู่บนโซฟา และถัดไปก็มีโฮวอนนั่งอยู่ด้วยกัน

"มึงจะบ่นอะไรนักหนาวะอูฮยอน ก็ไอ้มยองซูมันไม่รู้นี่หว่า"

"มึงก็มัวแต่ไปกับคนอื่น สรุปมึงจะจีบซองยอลทำไม บอกกูมา ไม่งั้นกูไม่ช่วยหาแล้ว!"

"กูเล่นเกมกับมัน ถ้ามันใจเต้นเพราะกูก่อนแพ้ พอใจยัง?" มยองซูตอบนิ่งๆหลังจากฟังเสียงอูฮยอนบ่นมาเป็นเวลานาน
นี่เขาคิดถูกหรือผิดที่โทรเรียกสองคนนี้มาให้ช่วยหาซองยอล ให้มาหาคนที่หายไปดนมาบ่นเขาแทนเนี่ยนะ อะไรวะ ?

"แล้วมึงก็ไม่ได้แคร์มันเลยใช่มั้ย ถ้ามันพลาดล่ะ แล้วมึงจะทำไงกับมัน มึงไม่คิดแต่มันอาจจะคิดก็ได้นะเว้ย"

"ซองยอลมันไม่ใจอ่อนง่ายขนาดนั้นหรอกน่ะ..."

"มึงเป็นมันหรือไงถึงมาพูด มึงไม่รู้หรอกว่าหัวใจคนเราแม่งเปราะบางกว่าที่คิด โธ่เว้ย!"

"อูฮยอนใจเย็นๆเว่ย" โฮวอนลุกขึ้นเดินไปพยุงอูฮยอนมานั่งข้างๆและลูบหลังให้ใจเย็นลง ก่อนจะหันไปถามตัวปัญหาที่เพิ่งโดนบ่นชุดใหญ่

"มึงไปหาทุกที่หรือยังวะ?"

"จะให้กูไปหาที่ไหนล่ะวะ โทรไปก็ปิดเครื่อง ตอนเปิดก็ไม่รับ"

"จริงๆเลยพวกมึงเนี่ย!" อูฮยอนบ่นพึมพำอีกขณะเอามือพัดอย่างพยายามให้ตัวเองอารมณ์เย็นลง

"ถึงแล้วฮะฮยอง" เสียงหนึ่งดังขึ้นขัดจังหวะเพื่อนสามคนที่กำลังจะต่อว่ากันอีก
ร่างบางของซองยอลที่มาพร้อมซองกยูตกเป็นเป้าสายตาของคนในห้องทั้งสามคน

"อ่าว พวกมึงก็อยู่นี่ด้วยหรอ" รอยยิ้มบางที่เคยแต้มอยู่บนริมฝีปากของซองยอลหุบลงจนกลายเป็นสีหน้าเรียบเฉย

"ซองยอลมึงหายไปไหนมา!" อูฮยอนรีบรุดเข้ามาหาซองยอลและคว้าตัวบางเข้าไปกอดแน่น

"กูกลับไปบ้านมา อะไรของพวกมึงเนี่ย ทำยังกับไม่เห็นกูเป็นสิบปี"

"ไปไหนแล้วทำไมไม่บอกล่ะวะ" โฮวอนโวยบ้าง

"ก็... ไม่มีใครแคร์ไม่ใช่เหรอ กูจะไปไหนก็เรื่องของกูสิ พวกมึงอ่ะคิดมาก... อ้อ กยูฮยองฮะ นี่นัมอูฮยอน อีโฮวอน แล้วก็ที่นั่งอยู่นั่น คิมมยองซู" ซองยอลแนะนำอีกสามคนให้ผู้มาใหม่รู้จักทีละคน

"อ่าฮะ" ซองกยูหันไปโค้งให้โฮวอนกับอูฮยอนเล็กน้อย เพื่อนสองคนมองหน้ากันก่อนจะโค้งกลับตามมารยาท

"งั้นฮยองไปนะ ถ้าจะยังไงก็โทรมาบอกละกัน"

"ฮะ กลับดีๆนะฮะฮยอง" ร่างบางเดินไปส่งซองกยูที่หน้าห้องโค้งและโบกมือให้ก่อนไป

"มึงกลับบ้านแล้วมากับฮยองคนนั้นได้ยังไง?" อูฮยอนถามเมื่อซองยอลกลับเข้ามาในห้องหลังจากที่ซองกยูเดินออกไปจนลับตาแล้ว

"ก็..."

"หายไปทั้งคืนเพราะแบบนี้นี่เองหรือไง" คนที่ปิดปากเงียบอยู่พักใหญ่พูดขึ้นและมองซองยอลด้วยสายตาเย็นชาที่ซองยอลแสนจะเกลียด

"................."

"เอิ่มม ซองยอลก็กลับมาแล้ว งั้นพวกกูไปก่อนนะ อูฮยอนกูมีธุระ ใกล้ได้เวลาแล้ว ไปเป็นเพื่อนกูหน่อย" โฮวอนที่สัมผัสถึงบรรยากาศมาคุที่เกิดขึ้นลากแขนอูฮยอนออกไปจากห้อง

"เอ๊ะ โฮวอน อะไรของมึง เฮ้ยยยยย.........."


ความเงียบโรยตัวลงทั่วห้องที่มีเพียงแค่ซองยอลและมยองซูอยู่ ร่างบางถอนหายใจ และสาวเท้าเข้าไปในห้องนอน แต่กลับถูกมือใหญ่คว้าข้อมือไว้ก่อน

"กูว่าเรามีอะไรต้องคุยกันหน่อยนะซองยอล?"





t a l k t o m e . - rpvpppppp ;D

x - อุลโบ แปลว่า ขี้แยค่ะ อุลโบซองยอลที่พี่กยูเรียกก็แปลว่าซองยอลขี้แย :)
ตอนที่ห้ามาช้าแมกกกกกกกกกกกกกกกกก. ขอโทษนะคะสำหรับคนที่ตามอ่าน
เปิดเทอมแล้วยุ้งเว่อวีว่าจ้ะ โน่นนี่นั่น เน็ทก็ไม่มี TT - TT
เดี๋ยวจะรีบเอาข้อมูลเรื่องรวมเล่มมาหย่อนไว้ให้นะคะ แอบอัพเดทว่าปกเสร็จแล้วแหล่ะ !
อย่าลืมติดตามนะคะ <3.