( fic ★ infinite ) ` kiss

ลำดับตอนที่ #3 : 3rd kiss - หยอด.

3rd Kiss - รุก : D

ทั้งสองคนเดินมาถึงคอนโดของมยองซู หลังจากพาซองยอลไปเก็บของที่บ้านเจ้าตัวเรียบร้อย ไม่มีวี่แววของคุณนายลี หรือแดยอลอยู่ นานมาแล้วที่มยองซูไม่ได้ไปที่นั่น แต่โดยปกติทุกครั้งที่ไปที่บ้านหลังนั้น คุณแม่ของซองยอลกับแดยอลต้องอยู่เสมอ และคอยทำกับข้าวอร่อยๆมากมายรอซองยอลโดยไม่ลืมที่จะชวนเขาอยู่ร่วมทานข้าว เย็นด้วยเสมอบ้านหลังนั้นก็เป็นบ้านที่ทำให้มยองซูรู้สึกอิจฉาซองยอล ที่ได้อยู่กับครอบครัว ถึงจะขาดคุณพ่อที่ไปอยู่ต่างประเทศไปก็เถอะ แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไป บ้านหลังนั้นว่างเปล่า บางอย่างไม่สู้ดีคงเกิดขึ้น


ระหว่างทาง มยองซูกุมมือซองยอลไว้ ไม่ใช่เพราะเรื่องเกมนั่น แต่เพราะเป็นห่วงอีกคน ที่พอพูดถึงเรื่องบ้าน หรือหลังจากเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น ก็เอาแต่เหม่อและไม่ค่อยพูดเหมือนตอนแรก เพียงแต่ส่งยิ้มแห้งๆให้มยองซูเหมือนจะบอกว่าตัวเองไม่เป็นไร แต่มือบอบบางที่จับมือมยองซูไว้แน่นทำให้รู้ว่าตอนนี้ซองยอลกำลังต้องการที่ พึ่ง ต้องการมือให้จับ



“ไปอาบน้ำก่อนไป ของค่อยมาเก็บพรุ่งนี้ อาบน้ำแล้วกลับมาปกติด้วย ไม่งั้นกูจะปล้ำมึงคืนนี้” มยองซูพูดกับซองยอลที่ทิ้งตัวนอนแผ่ลงบนเตียงของเขา

“ไอ้โรคจิตมยองซู!”

“ไปอาบน้ำ!” เจ้าของห้องไล่อีกรอบและระบายยิ้มออกมา

“:P” ซองยอลแลบลิ้นใส่และนั่งกอดอกอย่างเอาแต่ใจ

“นับหนึ่ง”

“แม่ไปอยู่ที่อเมริกากับพ่อ แดยอลด้วย แม่บอกว่าพ่อป่วย ต้องไปดูแลพ่อ ให้กูอยู่ทางนี้และดูแลตัวเอง”

“…”

“เหตุผลฟังไม่ขึ้น แต่เอาเถอะ...”

“กลัวอะไร กูอยู่นี่ทั้งคน” มยองซูขยี้ผมซองยอล และมอบยิ้มอ่อนโยนให้

“แหว่ะ บทพระเอกมึงมาอีกละ เก็บไว้ใช้กับเด็กทั้งหลายแหล่มึงเหอะ :P” ซองยอลยืดแก้มมยองซูออกจนอีกคนเบ้หน้า และวิ่งไปอาบน้ำ

...อย่างน้อย ตอนนี้เค้าก็ได้ระบายให้ใครซักคนฟัง รู้ว่ามีที่พึ่งอยู่ตรงนี้ ไม่ว่ามยองซูจะทำแบบนี้เพราะอะไร แต่ก็ขอบคุณที่มันอยู่ตรงนี้ ขอบคุณที่ได้รู้จักคนชื่อคิมมยองซู







แต่ขอโทษ ซึ้งก็อยู่ส่วนซึ้ง เกมก็อยู่ส่วนเกมนะเออ ;D


---------------------------------------------------------------------------
















ซองยอลทิ้งตัวลงแผ่กลางเตียงมยองซูอีกรอบ มันสบายจริงๆเวลาได้โยนตัวเองลงไปบนเตียงนุ่มๆ เขาจัดกางยัดเสื้อผ้าของตัวเองลงไปในตู้ของมยองซู และจัดของโน่นนี่ พื้นที่ในตู้เสื้อผ้าและชั้นต่างๆในห้องมยองซูค่อนข้างเหลือที่เยอะตามประสา คนอยู่คนเดียวแต่ห้องดันกว๊างงงงงงงงงงงกว้าง นึกออกใช่มั้ยล่ะ - - นั่นทำให้ซองยอลสามารถจัดการวางของตัวเองลงไปโดยไม่ต้องย้ายอะไรออก และแน่นอน ไม่ขอเจ้าของห้องด้วย :D
ประตูห้องถูกแง้มออก ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้ามาในห้องและเท้าสะเอวมองซองยอลเหมือนตอนหัวค่ำเป๊ะ


“คุณผู้อาศัยครับ กะจะนอนบนเตียงกูเลยช่ะ?”


“(‘-----------‘) (._________.)(‘-----------‘)”


“กูบอกแล้วว่าที่มึงมาอยู่มันอ่อยไม่ใช่อ่อน”



“ปากมึงเนี่ยนะ”


“…จูบมึงไปสามรอบแล้ว” มยองซูต่อประโยคให้เสร็จสรรพ


“แล้วมึงไม่ใจเต้นกับกูมั่งหรอ? :D”


“ถามผิดคนแล้วมั้ง :)”


“โฮ้ยยยยยยยยยย กูเหนื่อยกูไม่มีแรงตีกะมึง นอนๆ ปิดไฟด้วย มานอนนี่มา :D” ร่างบางคลานขึ้นไปขึ้นผ้าห่มที่คลุมเตียงอยู่ออก มุดตัวเอง
ลงไปในผ้าผืนใหญ่นุ่มฟูสีพื้น และตบที่นอนข้างๆตัวเอง


“หึๆ”

“อย่าแอบลักหลับกูนะจ๊ะ :D” นิ้วเรียวชี้หน้ามยองซูและขู่ในความมืด หลังจากนั้นจึงพลิกตัวหันหลังให้


“หนาวกอดกูได้นะ :D” มือเรียวแตะที่เอวบางและกระซิบเบาๆ


“มึงมันหื่น! T___________T กูคิดถูกคิดผิดวะแม่ง!”


“หึๆ ถูกที่สุดแล้วล่ะอีซองยอล :)“


“โว้ยยยยยย!! - _ -** ชิ!”












ด้วยความที่อยู่กันคนละคณะ ทำให้ตารางเรียนของมยองซูกับซองยอลแทบจะเรียกได้ว่าสลับกันตลอด วันไหนมยองซูเรียนเช้า ซองยอลจะเรียนบ่าย อย่างเช่นวันนี้เป็นต้น มยองซูต้องฉุดตัวเองขึ้นมาจากเตียงตั้งแต่เช้าในขณะที่ผู้อาศัยซองยอลได้นอน ต่ออย่างมีความสุข อันที่จริงก็อยากปลุกให้มาที่ม.พร้อมกันไปเลย แต่คิดไปคิดมา ไม่เถียงกับซองยอลซักครึ่งวันคิมมยองซูคงได้ทำงานทำการอย่างอื่นกับเค้าบ้าง ยกตัวอย่างเช่น…

ซื้อขนมให้’เด็กๆ’และ’เล่น’กับ’เด็กๆ’ไงล่ะ :D

รู้สึกว่าช่วงนี้มยองซูจะวุ่นวายกับเรื่องซองยอลอยู่ จนไม่ค่อยได้เล่นกับเด็กๆเลยแฮะ :(

มือเรียวหยิบโทรศัพท์มือถืออกมาจากกระเป๋า เมื่อมันกำลังส่งสัญญาณเตือนว่ามีสายเข้า

‘TROUBLE’ ชื่อที่มยองซูเมมไว้เพื่อตัวสร้างความวุ่นวายโดยเฉพาะแสดงขึ้นบนหน้าจอ



“…”


(มึงอยู่ไหน กูอยู่โรงอาหาร กูหิว)


“หิวแล้วเกี่ยวไรกับกู กินไปดิวะ -________-”


(เกี่ยว กูไม่มีเพื่อนกิน ไอ้สองตัวนั่นหายหัวไปไหนไม่รู้ มึงมาเดี๋ยวนี้)


“แต่กูอิ่มอยู่”


(มึงแอบไปกินก่อนกูอ่อ เลวมาก ไปกินอะไรมา)


“กินเด็ก :D”


(ตายแล้วที่รัก มีกูคนเดียวไม่พอ นอกใจกูหรออ?) ปลายสายดัดเสียงประชดประชัน


“เมื่อคืนมึงหลับอ่ะ กูกินไม่ค่อยอิ่มว่ะ”


(เชี่ย เลว ปากมึงนี่นะ มาโรงอาหารเดี๋ยวนี้ !!!!!!!!!!!!!!!!!)


“เออๆ เดี๋ยวกูไป”


(น่ารักก (: )


“เหอะ...”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.




เท้าสองข้างเดินไปหยุดอยู่ข้างหลังคนที่กำลังฟุบหลับอยู่บนโต๊ะในโรงอาหาร ลมหอบใหญ่พัดเอากลิ่นน้ำหอมที่มยองซูคุ้นเคย ทำให้กลิ่นนั้นกระจายฟุ้ง เขามั่นใจว่ามันไม่ได้มาจากตัวเอง เพราะเท่าที่จำได้ เมื่อเช้าเขาใช้แค่อาฟเตอร์เชฟแล้วก็ไม่ได้หยิบน้ำหอมออกมาใช้ สงสัยว่าผู้อาศัยซองยอลที่ฟุบหลับอยู่คงแอบซนหยิบเอาน้ำหอมเขามาใช้แน่ๆ

“อีซองยอล !” มยองซูโน้มหน้าลงไปกระซิบข้างหูอีกคน กลิ่นน้ำหอมที่เขาชอบยิ่งหอมอบอวลยิ่งกว่าเมื่อมยองซูอยู่ใกล้คนที่ใช้มัน


“ฮื่ออ ตกใจหมด” งัวเงียตื่นขึ้นก่อนจะฟาดแขนมยองซูหนึ่งทีฐานที่ทำให้ตกใจ


“กินอะไรแล้วหรอ หิวไม่ใช่รึไง”


“กินแล่ว มึงแม่งช้า”


“ช่วยไม่ได้ กูไม่ได้หิวหนิ”


“ห้องมึงไร้ของประทังชีวิตมาก อยู่ได้ไงวะแม่ง”


“มึงก็ซื้ออะไรเข้าไปไว้ดิ ปกติกูกินข้างนอก ถึงคอนโดก็หลับ ซื้ออะไรไว้ก็เสียหมดดิ”


“เออ เดี๋ยวตอนเย็นกูแวะไปซื้อ”


“มึงแอบใช้น้ำหอมกูหรอ” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนในหน้ามยองซู ขณะกำลังซักผู้อาศัยที่แอบขโมยของเขาใช้


“เออ จะทำไม -_- กูไม่คิดว่ามึงจะใช้น้ำหอมแบบนี้ด้วยซ้ำ เห็นมีแต่กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงติดเสื้อตลอด”


“โอ้โห่ รู้ด้วย :)”


“เหอะ - ___________ - น้ำหอมขวดนั้นกูยึด มึงไม่ต้องใช้หรอก”


“ตัวปัญหาจริงๆเลยอีซองยอล”


“ขอบคุณสำหรับน้ำหอม :)”


“รอสงครามจบกูจะคิดบัญชีให้หมดเลยมึง” มยองซูบ่นเบาๆกับตัวเอง


“มึงมีเรียนบ่ายไม๊?”


“ไม่ กูจะกลับไปนอน”


“ไปนอนห้องมึงหรือห้องใคร?”


“อย่าหึงกูสิ :)”


“กูยังไม่ได้รักมึงเลยมยองซู กูจะหึงมึงได้ไง ไม่สิ แม้แต่จะใจเต้นกับกูยังไม่เลย เข้าใจอะไรผิดเข้าใจใหม่ซะนะ :)” ซองยอลแตะแก้มมยองซู
และเอียงคอมองอย่างท้าทาย มือเรียวจับมือซองยอลไว้ เลื่อนหน้าเข้าไปใกล้อีกคน จรดปลายจมูกและริมฝีปากลงข้างแก้มนุ่มไวๆ


“แน่ใจหรอว่าที่มึงพูดมันจริงน่ะอีซองยอล ปากมึงพูดแบบนั้นน่ะ ถามหัวใจมึงดูดีๆแล้วรึยัง? :)”


“…”


“โอวววววววววว -.,-”


“มึงเห็นอย่างที่กูเห็นมั้ยโฮวอนน 0-0” เสียงแว้ดๆคุ้นหูดังขึ้นทำให้มยองซูเหลียวหลับไปมองในขณะที่มือหนึ่งยัง ประคองข้างแก้มซองยอลไว้อยู่…นัมอูฮยอนกับอีโฮวอน พวกมึงมาได้จังหวะดีมากทีเดียว -_-


“โวยวาย -_-”


“นี่ขาดพวกมึงแค่จีบกันนะ สาบานสิว่าแค่จีบบ!!”


“มึงจะโวยวายทำแมวน้ำอะไรวะอูฮยอน กูเห็นพวกนี้กินกันชักอิ่มแทนแล้วว่ะ -.,-” โฮย่าหันไปมองอย่าง ‘รู้กัน’กับมยองซูแวบหนึ่ง ซึ่งอีกคนก็
ส่งสายตามีเลศนัยกลับมาให้ ทำให้โฮย่าหัวเราะอย่างถูกใจ


…ไอ้สองคนนี้จีบกันน่าสนุกดีแฮะ -.,-


“ซองยอลลลลลลลลลลลลลลล มึงจะเคลิ้มเกินไปละ เฮ้ย !!” จอมโวยวายโบกมือไปมาตรงหน้าซองยอลและเขย่าตัวเพื่อนที่เหมือนเพิ่งจะ
รวบรวมสติคืนมาได้

ซองยอลหลุดไปในภวังค์ของความคิด และคำถามที่ว่า ทำไม ลมหายใจเขาถึงได้ขาดห้วงตอนที่มยองซูเข้ามาใกล้ และความรู้สึกเสียดายเล็กๆที่ริมฝีปากได้รูปของมยองซูไม่ได้ทาบลงมาที่ริม ฝีปากของตัวเองมันมีได้ยังไง?

มันกำลังเป็นสัญญาณอันตรายที่บอกให้ซองยอลรู้ว่าหัวใจของเขากำลังถูกสัมผัส ของมยองซูแทรกซึมเข้ามาทีละน้อย และซองยอลต้องจัดการกับความรู้สึกนี้ก่อนมันจะบานปลายจนทำให้เค้าแพ้มยองซู


“ยอล...อีซองยอล...ซองยอล !!”


“ฮะ ?”


“มึงเพ้ออะไร?”


“เพ้อเพราะกูไง :)” มยองซูหยัดยืนและกอดอกมองซองยอลด้วยท่าทางเป็นต่อ


“กูเปล่า กูจะไปเรียนแล้ว มึงจะไสหัวกลับบ้านก็ไป พูดมากน่ารำคาณ”


“ให้กูไปส่งมั้ย? :)”


“ไม่ต้องมายุ่งกับกู -_______-” ซองยอลจัดการเก็บของของตัวเอง ลุกขึ้นและเดินชนไหล่มยองซูอย่างตั้งใจ แต่แขนยาวกลับวาดมาโอบ
เอวบางของซองยอลไว้ก่อนที่จะได้เดินออกไปจากโรงอาหาร ก่อนจะรวบคนตัวบางเข้ามาในอ้อมกอด


“ตั้งใจเรียน เป็นเด็กดีนะ :)”


“-[]-”


“โอววววววววว -.,-”


ร่างบางหันไปมองคนที่กอดตัวเองจากข้างหลังอยู่ ริมฝีปากแดงกรีดยิ้มให้มยองซูเล็กน้อยตอบกลับเมื่อมยองซูเริ่มแหย่


“กูไม่อยู่อย่าคิดถึงกูมากนักนะมยองซู :)”


“เชี่ยเลี่ยน -__- โฮวอน กูไม่ไหวละ”


“พวกมึงแม่งโคดหลายอารมณ์เลย เดี๋ยวกัดเดี๋ยวหวานเวอร์ -_- ไอ้พวกพิลึก”


“กูบอกแล้วว่าแม่งต้องมีเบื้องหลัง อย่าให้กูรู้นะ - _ -+”


“กูไม่ให้มึงรู้อยู่แล้วล่ะอูฮยอน”


“อีซองยอลกูเกลียดมึง -_- จำไว้เลย กูไม่รู้ว่าพวกมึงเล่นอะไรกันนะ แต่ถ้าจะจีบกันอ่ะให้จีบเพราะรักกันจริงๆ ไม่ใช่มาเล่นไปทั่ว ตอนนี้มึงสนุกแต่ตอนจบมึงจะขำไม่ออก กูเตือน…”







t a l k t o m e

ตอนที่สามแล้วฮะ :D เน็ทกากมากกกก กว่าจะลงได้เหอะ /ร้องไห้
เหมือนเดิมนะค้าาา อ่านแล้วอย่าลืมเม้นบอกด้วยน้าา 
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านและติดตามนะคะ
ขอบคุณคอมเม้นถึงมันจะน้อยแต่ก็ขอบคุณมากๆ ; - ; /แจกอมยิ้ม
เจอกันตอนหน้าฮะ .