คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2nd kiss - รุก!
- Sungyeol's says -
ผม ลืมตาขึ้นอย่างยากลำบากเพราะอาการปวดหัวอย่างหนักที่มาจากไอ้ที่ซัดไปทั้ง หมดเมื่อคืน - _ - ให้ตายเหอะ แสงที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามายิ่งทำให้อาการปวดหัวของผมเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว หลังจากกวาดสายตาไปทั่งห้องพวกกับพยานบุคคลหรือก็คือเจ้าของห้องที่นอนสลบ อยู่ข้างๆผม ทำให้รู้ได้ทันที่ว่ามันคือห้องของใคร … ผมเดาว่าพวกเราคงเมากันมากและแน่นอน คนที่คอแข็งและมักจะมีสติที่สุดหรือก็คือมยองซูคงลากพวกผมทั้งหมดมาที่คอนโด ตัวเอง มันไม่แปลกไปจากทุกครั้งซักนิด - _ - ผมโน้มตัวไปมองหน้าคนที่กำลังนอนหันหลังให้ผมอยู่เพื่อตรวจสอบว่ามันหลับ อยู่จริงๆหรือเปล่าน่ะ
“อะไร คิดจะลักหลับจูบกูหรอ?” แกล้งหลับ ว่าละ - _________ - ผมหันหนีมยองซูและพยายามจะลุกขึ้นจากเตียง แต่คำทักตอนเช้ากับอาการปวดหัวฉุดผมไว้กับเตียง
“ตลกมาก?”
“อะไร ติดใจจูบเมื่อคืนกูขนาดนั้น?” มยองซูหันมามองทางผม ตั้งศอกกับหมอนและเริ่มก่อกวนผมแต่เช้า
“หลงตัวเองมากป้ะ? ไอ้เรื่องเมื่อคืนกูไม่ได้นับว่ามันเป็นจูบด้วยซ้ำนะ”
“หึๆ ทำไม?”
“เพราะไอ้นั่นน่ะ ไม่ได้ทำให้ใจกูเต้นซักนิดเดียวเลยนะ เพราะฉะนั้นอย่าได้หลงตัวเองไป :)” ผมเอาหมอนกดหน้าหล่อๆของมยองซูและค่อยๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียง แต่ยังไม่ทันไรก็ต้องกลับไปนอนเหมือนเดิมเพราะมือเย็นๆของคนที่จับข้อมือผม และกระชากลงไป เวรรรรรรรรรรรร กูกำลังปวดหัวอยู่นะแม่ง! :(
“โอ๊ยยยยย เชี่ย! มึงก็รู้ว่ากูแฮ้งค์แล้วปวดหัว ฉุดกูลงมาได้!!”
“หึๆ เมื่อกี๊พูดว่าอะไรนะ ไม่ใจเต้น อ๋อออ แล้วใครจูบตอบกูเมื่อคืนวะ? :)” เออ กวนตีนกูลงไป ให้กูปวดหัวไม่พอใช่มั้ยยย?
“คิมมยองซู อย่าไร้สาระ กูปวดหัว เมื่อคืนถ้ากูไม่ทำก็แพ้ จบป้ะ? ปล่อยกูจะไปอาบน้ำ!”
“กูไม่ให้ไป :)” มยองซูกดไหล่ผมและคร่อมกักผมไม่ให้ไปไหน
“ทำอะไร?”
“เมื่อคืนใจไม่เต้นงั้นลองอีกทีไม๊ล่ะ?”
“มึงสนุกมากป้ะ กูไม่สนุกด้วย กูปวดหัว ลุก!”
“มึงกลัวใจเต้นกับกูล่ะสิ :)” ผมมองหน้ามยองซูทันทีที่ได้ยินประโยคท้าทายนั่น หลงตัวเองชิบ - -*
“กูไม่กลัว”
“หึ …” มยองซูทาบริมฝีปากลงบนริมฝีปากผม ปลายลิ้นร้อนแทรกเข้ามากวาดชิมความหวาน และมอบความวาบหวามให้ไม่แพ้เมื่อคืนนี้ อีกคนเหมือนจะพยายามแกล้งให้ผมจนมุม แต่เหมือนมันจะไม่ได้ผลนะคิมมยองซู ...เพียงแต่จูบนี้เป็นจูบที่ไร้ แอลกอฮอล์ เอาจริงๆว่าเมื่อคืนอาจจะเพราะแอลกอฮอล์ที่ผมกล้าทำ แต่รอบนี้มันไม่มีอีกแล้ว ที่ยังเหลืออยู่ก็แค่การเอาชนะ ไร้สาระว่ามั้ย แต่ใครให้มยองซูปากดีก่อน?
ผมผลักมยองซูออกก่อนจะจับมือมยองซูมาทาบที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง
“สัมผัสอะไรไม่ได้นอกจากหัวใจที่กำลังเต้นปกติใช่รึเปล่า? ได้คำตอบแล้วใช่มั้ย เสียใจด้วยนะ คิมมยองซู จูบมึงเวิร์คกับคนอื่น แต่ไม่ใช่กู :)”
ร่างบางเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดของตัวเองที่ทิ้งไว้ในตู้เสื้อผ้าของเจ้าของห้องซึ่งกำลังนั่งดูทีวีอยู่บนเตียง
“แหม อึ้งกับจูบกูถึงขนาดทำอะไรไม่ได้? :)”
“หึ ปากดีไม่เลิกนะมึง”
“แน่นอน!”
“มึงก็หวานอยู่นะแต่เสียดายปากดีไปหน่อย” มยองซูแกล้งทำหน้าเสียดาย ทำให้ร่างบางปาผ้าขนหนูที่ใช้เช็ดผมอยู่หวังจะให้โดนหน้าหล่อๆนั่นจังๆซักที
“- _ -*”
“เล่นเกมกันมั้ย?”
“ไร้สาระ กูจะไปม.ละ มีเรียน ค่อยไปหลับในเลคเชอร์เอา”
“ถ้ากูทำให้มึงใจเต้นกับจูบกูได้ล่ะซองยอล?” คนที่ถูกเรียกชะงักไปชั่วขณะ ก่อนจะหันมามองมยองซู รอยยิ้มกรุ้มกริ่มถูกแต้มที่มุมปากอีกคนอีกครั้ง
“มึงนี่ก็ไม่จบกับจูบ - _ -”
“หึ กล้าเล่นกับกูป้ะล่ะ?” ซองยอลเดินมาหยุดอยู่หน้าคนที่กำลังท้าทายตัวเอง โอบคออีกคน โน้มตัวลงกดริมฝีปากลงบนริมฝีปากได้รูปแผ่วเบา
“…”
“ถ้ามึงอยากลอง จะลองดูก็ได้นะ :) กูจะรอดู” ทิ้งท้ายด้วยคำพูดท้าทายก่อนจะเดินออกจากห้องไป
- - - - - - - -
มยอง ซูเดินมาหยุดที่โต๊ะกลางโรงอาหารของมหาลัยที่ชอบนั่งประจำ อูฮยอนนั่งรอเขาอยู่ก่อนแล้วที่นั่น มยองซูไม่ได้เข้าเรียนช่วงเช้าเพราะกว่าจะจัดการนอนต่อ(?)เสร็จก็เที่ยง เลยต้องมาเจอกับพวกที่เหลือเอาตอนกินข้าวอย่างที่เห็น
“ซองยอล โฮวอน?”
“เดี๋ยวตามมา โดดนะมึงอ่ะ”
“กูนอนต่อเมื่อเช้า ง่วง” เสียงทุ้มตอบก่อนจะวางกระเป๋าไว้ข้างตัวและทรุดลงนั่งตรงข้ามเพื่อน ไม่นานร่างของเพื่อนอีกสองคนที่เขากำลังรอก็ปรากฏอยู่ในสายตา ซองยอลเดินมาด้วยท่าทางกึ่งหลับกึ่งตื่น เช่นเดียวกันกับโฮวอน
“อ่าว มึงยังมาเรียนอีกหรอ?” ซองยอลเอ่ยทักคนที่โดดเรียนตอนเช้า และทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ
“กูคิดถึงมึงจนต้องมาเรียนไง :)”
“อย่าพูดสิ เดี๋ยวกูใจเต้นนะมยองซู :)” เสียงใสตอบกลับด้วยท่าทางประชดประชันพร้อมกับน้ำคำว่า ‘ใจเต้น’ให้ได้ยินเด่นชัด ท่าทางของเพื่อนสองคนทำให้โฮวอนกับอูฮยอนต้องหันมามองหน้ากัน
‘เกิดอะไรขึ้นวะ? =__________=’
“กูมีอะไรจะบอกพวกมึง”
“กูว่ามึงต้องบอกพวกกูหลายเรื่องเลยแหล่ะมยองซู -____-”
“กูจะจีบซองยอล” คนที่กำลังจะถูกจีบมองหน้าคนประกาศเล็กน้อยก่อนจะยิ้มมุมปาก
‘มันเอาจริงแฮะ :)’
“เชี๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!?” < นัมอูฮยอน
“มึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง?” < อีโฮวอน
“ตกใจอะไรกันหรอ? ‘------------------------‘ ” ซองยอลที่กำลังแสร้งทำหน้าใสซื่อถามขึ้น
“เพราะจูบที่กูแดร์แน่ๆเลยใช่มั้ย”
“เมื่อคืนนี้ที่พวกกูไม่ได้เข้าไปนอนในห้องพวกมึงทำไรกัน? -__-”
“หึหึ...”
“พวกมึงนี่ก็คิดไปโน่น -_- แม่งแปลกขนาดนั้นเลยอ่อ?” อูฮยอนมองคนที่หยิบนมกล้วยในกระเป๋าขึ้นมาดูดอย่างสบายใจ ทำอย่างกับจะโดนเพื่อนจีบมันเป็นเรื่องธรรมดา นี่มันไม่ใช่อีซองยอล!! ;0;
“ยิ่งกว่าแปลกอีกมึง! พวกมึงมีความลับอะไรกัน คายออกมาเดี๋ยวนี้ ซองยอลปกติมึงไม่ให้ใครจีบง่ายๆนะเว่ย!”
“ก็เป็นมยองซูไงกูถึงให้สิทธิพิเศษไม่ใช่เพื่อนกูไม่ให้นะเนี่ย :)” ซองยอลยิ้มหวานให้มยองซู เจ้าตัวยิ้มมุมปากเพราะรู้ดีว่ายิ้มนั่นมันเฟคแค่ไหน ซองยอลกำลังท้าทายเขาอยู่ ทำไมจะไม่รู้
“โฮวอนมึงดูดิ!! สองคนที่นั่งอยู่นี่แม่งไม่ใช่มยองซูกับซองยอลใช่มั้ย!” อูฮยอนหันไปโวยวาย
“มึงจะโวยวายทำไมวะอูฮยอนไม่อยากให้กูจีบซองยอล?” มยองซูเท้าคางถามเพื่อนนิ่งๆ
“ไม่ใช่แบบนั้น แต่พวกมึงมาพิศวาสอะไรกันตอนนี้วะ คบกันมากี่ปีแล้วแม่ง -_-”
“…”
“…”
“อย่าให้กูรู้นะว่าพวกมึงคิกจะทำอะไรกัน - -* ถ้าพวกมึงจีบแล้วทำให้เจ็บกันเองนะกูจะหัวเราะเยาะให้”
“หึๆ” รอยยิ้มมีเลศนัยถูกแต้มลงบนมุมปากของซองยอลและมยองซู เกมแบบนี้เกิดขึ้น ทั่วไป ผลสุดท้ายไม่รู้ว่าใครต้องเจ็บ อาจจะคนใดคนหนึ่ง หรือถ้าโชคดีก็อาจจะไม่มี การเล่นกับหัวใจที่ไม่มีใครอยากเสี่ยง ผลตอบแทนที่ได้รับในตอนสุดท้ายอาจจะน้อยนิด หรืออาจจะไม่มี มันอาจดูไร้เหตุผล และโง่ที่เอาหัวใจตัวเองกับคนอื่นมาเล่นแบบนี้ แต่ตราบใดที่มันดูน่าสนุก หลายครั้งเหตุผลหรือการคิดทบทวนก็ไม่จำเป็น
- - - - - - - -
ร่าง สูงยืนพิงกำแพงอยู่หน้าตึกอาคารเรียนรวมรอคนที่เขากำลังจะจีบซึ่งกำลังเรียน อยู่ กดบีบีเล่นไปพลางๆระหว่างรอ ไม่นานนักเสียงใสก็ดังขึ้น
“จะจีบกูยังจะบีบีหาใครอีก แย่ๆ :(” ซองยอลทำหน้าเศร้าก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
“เอาโล่ตอแหลมั้ยมึง?” มือเรียวเอื้อมไปผลักหัวอีกคนเบาๆด้วยความหมั่นไส้
“แกล้งกูระวังจีบไม่ติดนะเออ~”
“ผมขอโทษ กลับบ้านกันเถอะที่รัก :)”
“มึงก็ตอแหลไม่แพ้กูหรอก -_-*”
“แล้วงี่เง่าอะไรของมึงต้องให้กูมารอ ลืมทางกลับบ้านอ่อ?”
“เปล่า คือกูมีอะไรจะพูดกับมึงนิดหน่อย”
“กู-ใจ-เต้น-กับ-มึง-แล้ว-นะ-มยอง-ซู? :)” ซองยอลเตะเพื่อนด้วยความหมั่นไส้หนึ่งที -_- หลงตัวเองเวอร์
“เหอะ -____________-”
“ปะ ถ้าจะพูดก็ค่อยคุยตอนเดินกลับบ้าน” ขายาวเริ่มออกเดินและไม่ลืมที่จะลากข้อมือของอีกคนมาด้วย
“แหน่ะ อยากจับมือกูล่ะสิ :) กูชักจะคิดว่ามึงชอบกูจริงๆแล้วนะมยองซู”
“ถ้ากูจะจับกูก็จับได้ แต่กลัวคนบางคนจะหลงใจเต้นเหมือนเด็กอายุสิบห้าที่เพิ่งถูกจับมือครั้งแรกอะไรแบบนั้นไง :)”
“แหม ไม่ต้องกลัวหรอก กูไม่เหมือนคนอื่น ลืมแล้วหรอ? :)” สะบัดข้อมือออก ก่อนที่มือบอบบางจะเอื้อมไปคว้ามือเรียวมาจับและเอาหลังมืออีกคนมาทางที่ หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง ซึ่งเต้นเป็นปกติเหมือนทุกที
“เก่งนักนะ”
“ว้า~ เหมือนมึงจะแพ้ยกนี้นะคิมมยองซู :(”
“สงครามยังไม่จบจะรีบคิดค่าเสียหายไปไหนล่ะคนดี? :)”
“หึๆ พอดีว่ากูมั่นใจว่ากูจะชนะสงครามไง เลยคิดไว้ ตอนจบจะได้ไม่ต้องคำนวนยาก!” ซองยอลทำท่านับนิ้วและยิ้มใสซื่อให้มยองซู
“มั่นใจได้มั่นใจไป”
“เออ ใช่ เรื่องที่กูต้องคุยกะมึงอ่ะ”
“ว่ามาสิ”
“กูว่ากูจะชนะ เลยจะอ่อนให้มึง กูจะไปอยู่คอนโดมึงซักพัก”
“นั่นแถวบ้านกูไม่เรียกอ่อนนะ บ้านกูเรียกอ่อยว่ะ”
“อ่อยบ้านมึงสิครับ ^^ รุ่นกูไม่ต้องทำอะไรมึงก็หลงหัวปักหัวปำแล้วหนิ”
“แล้วมึงจะมาอยู่คอนโดกูทำไม วางแผนจะปล้ำกูหรอ?”
“ในหัวมึงมีแต่เรื่องอกุศลใช่ป้ะ?”
“ไม่เท่ามึงหรอก :)”
“เชี่ยนี่!! - _ -+ ก็ได้ กูจะไม่ด่ามึง เพราะว่าต้องไปอยู่ด้วยหรอกนะ”
“เหตุผล เอาจริงๆ” มยองซูหยุดเดินและหันมองซองยอลด้วยสีหน้าจริงจัง ต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
“…”
“กูถามมึงจริงๆ บอกมา” คนถูกถามเงยหน้าขึ้นมาจากพื้น มือบอบบางทาบที่แก้มของมยองซู ริมฝีปากของทั้งสองแตะกันอีกครั้ง และแยกออกจากกันภายในเสี้ยววินาที จูบจากซองยอลที่เหมือนจะเป็นการปิดปาก ไม่ให้มยองซูถามอะไรต่อ
“…”
“กู ไม่อยากอยู่ที่นั่น ถ้ากูอยู่แล้วไม่มีความสุข ถ้ากูต้องอยู่คนเดียว...”
“…”
“ให้กูอยู่ด้วยเถอะนะ… ”
T B C .
แวบเอาตอนที่สองมาหย่อนแล้วนะคะ เหมือนฟิตใช่ป้ะล่ะ ลงฟิควันละตอน
เพราะแต่งจบไปแล้วค่ะเลยแวะมาหย่อนได้ถี่ๆ ^ - ^ อ่านแล้วเม้นไว้ด้วยน้าาา
บอกว่าติดตามหน่อยก็ยังดี ( ; ______ ; ) ถ้ามีคนอ่านก็จะเอามาลงต่อ
ถ้าไม่มีก็ไม่ลง เอาแบบนี้นะ? ( . ______ . )
เจอกันตอนหน้านะคะ :D
ปล. คอมเม้นติชมนอกรอบได้ที่ @sarnyosp ด้วยนะคะ ! :*
ความคิดเห็น