คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ★ 5TH RIOT
5TH R I O T
ความวุ่นวายที่สี่ : ATTACK!
“บ้าน่ะคยองซู แอลดูรักซองจงจะตายไป” ซองยอลว่าติดตลกพลางเขี่ยน้ำแข็งในแก้วน้ำของตัวเองเล่น และยกขึ้นมากัดกินเหมือนเด็กๆ ซักพักก็หยีตาด้วยความเย็นทั้งจากก้อนน้ำแข็งและอากาศรอบตัวที่แล่นจี๊ดขึ้นสมอง
“มีแต่แอลฮยองน่ะสิที่รัก...” คยองซูทำเป็นเปรยกับตัวเอง แต่ก็ใช้ระดับเสียงที่ค่อนข้างดัง พอที่จะทำให้ซองยอลได้ยินด้วยได้ คนอายุมากกว่าเลิกคิ้วและเอียงคอมองคยองซูอย่างงงๆ หมายความว่ายังไง มีแต่แอลคนเดียวที่รัก?
“เห? หมายความว่าไงอะคยองซู”
“ก็หมายความว่าอีซองจงไม่ได้รักแอลฮยองไงฮะ ใครๆก็รู้ จริงๆอีกซองจงน่ะชอบจงอิน เข้าวงนี้ก็เพราะจงอิน หมอนั่นตื๊อจงอินอยู่เป็นปี แต่จงอินก็ไม่สนใจ พอจงอินมาคบกับผม หลังจากนั้นไม่นาน ซองจงก็คบกับแอลฮยอง... แต่แอลฮยองน่ะ ชอบซองจงมากเหมือนกันนะ... ฮยองผมน่าสงสารใช่มั้ยล่ะ เห็นกันชัดๆว่าซองจงน่ะคบกับแอลฮยองเพื่อประชดจงอิน แต่ก็นั่นล่ะ... จงอินมันสนใจซะที่ไหน” เด็กน้อยตาโตกดยิ้มซุกซนอย่างสะใจ ส่วนซองยอลก็เอาแต่ทำตาโต มือเรียวยกขึ้นมาทาบอกเหมือนพวกสาวน้อยที่กำลังตกใจอะไรมากๆ
แอลที่เขารู้จักไม่ใช่คนที่จะถูกหลอกง่ายๆ หรือโง่จนมองไม่ออกว่าซองจงกำลังทำอะไรอยู่ กลับกัน ซองยอลกลับคิดว่าแอลรู้เรื่องนี้ดีกว่าใครๆ เพียงแต่กำลังเป็นไม่รู้ไม่เห็นหลอกตัวเองว่าเขากับซองจงรักกันดีงั้นเหรอ... ทำไมต้องทรมานตัวเองขนาดนั้นด้วยนะ จริงๆแล้วเจ้าของห้องของซองยอลน่าสงสารมากกว่าที่คิดอีกแฮะ...
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะฮยอง สงสารแอลฮยองล่ะสิ?” คยองซูปรับสีหน้าให้ดูเห็นอกเห็นใจพี่ชายอีกครั้ง คยองซูดูไม่ผิดจริงๆด้วย ซองยอลน่ะใจดี เห็นอกเห็นใจคนอื่น นี่คยองซูไม่ได้จะหลอกใช้แก้แค้นหรืออะไร เขาแค่กำลังยิงปืนนัดเดียวให้ได้นกสองตัวต่างหาก ทั้งกำจัดตัวน่าหมั่นไส้ซองจงให้ไปไกลๆจากพี่ชายกับจงอิน แล้วยังหาพี่สะใภ้น่ารักๆให้แอลฮยองอีกด้วย แค่คิดคยองซูก็อยากปรบมือแรงๆให้ตัวเองแล้ว คิคิ
ซองยอลพยักหน้าแทนคำตอบให้กับคำถามของคยองซู แต่ก็นั่นล่ะ ถึงสงสารก็จะทำอะไรได้ ในเมื่อแอลรักซองจงนี่นา
“ซองยอลฮยองช่วยแอลฮยองได้นะฮะ”
“จริงเหรอคยองซู!” ซองยอลถามอย่างตื่นเต้น เขาอยากช่วยแอลมากจริงๆ เป็นทางไหนยังไงก็ได้ขอให้บอก ซองยอลอยากเห็นเจ้าของห้องของเขามีความสุขบ้าง ที่หน้าบูดอยู่ทุกวันเพราะเหตุผลนี้หรือเปล่านะ?
“จริงสิครับฮยอง ฮยองสนใจร่วมมือกับผมช่วยแอลฮยองขึ้นมาแล้วใช่ม้า~” เด็กน้อยยกยิ้มและคว้ามือซองยอลมาจับไว้ทั้งสองข้างอย่างมีความหวัง
“แน่สิ! วิธีไหนอะไรยังไงบอกได้เลย! ฮยองทำได้หมด!”
“งั้นไปบอกรักแอลฮยองแล้วก็เป็นแฟนแอลฮยองแทนอีซองจงทีสิฮะ!!”
“ได้เลย... เฮ้ย!!” ซองยอลยกมือขึ้นปิดปากและหันไปมองค้อนคยองซูตาโต มือเรียวฟาดต้นขารุ่นน้องเบาๆทีหนึ่งข้อหาคิดอะไรผาดโผน แถมยังเผลอทำให้อีซองยอลเคลิ้มตอบตกลงอีก คยองซูยิ้มเจ้าเล่ห์และแกะมือซองยอลที่ปิดปากออก คนอายุมากกว่าตวัดสายตามองงอนๆพร้อมเบะปากเหมือนเด็กอายุไม่กี่ขวบ
“นั่นแน่~ ไม่รู้ล่ะ!! ฮยองตอบตกลงแล้ว ห้ามคืนคำนะครับ ไม่งั้นคยองซูเสียใจแย่ ; - ;” ตากลมใสกระพริบปริบๆอย่างน่าเอ็นดู...มุกเรียกร้องคะแนนสงสารที่โดคยองซูใช้เป็นประจำ
“ตะ...ตลกแล้วคยองซูอา อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่อันนี้ได้มั้ยอะ T – T ทะ...ทำแบบนี้ไม่เท่ากับแย่งแฟนชาวบ้านหรือไง ; 0 ; ” ซองยอลว่าอย่างพาซื่อ ก็มันถูกไหมล่ะ ไปบอกรักให้เขาเลิกกันแล้วก็แย่งแฟนคนอื่นมาเป็นของตัวเองเนี่ย
“ไม่เหมือนนะฮยอง!! เราไม่ได้จะแย่งจะพรากใครอะไรซะหน่อย ก็แค่ทำให้อีซองจงรู้ว่าแอลฮยองน่ะไม่ใช่ของตายนะ!” เสียงใสพยายาม(ยกข้ออ้างมา)แจกแจง ทำให้ซองยอลเงียบไปหน่อยหนึ่งพลางเสมองไปอีกทางอย่างใช้ความคิด
“ฮยองอ่า ตกลงเหอะน้า คยองซูไม่รู้จะให้ใครช่วยนอกจากยอลฮยองแล้ว นะๆ ~” คยองซูเขยิบมาใกล้ก่อนจะกอดแขนซองยอลอ้อนๆจนคนอายุมากกว่าใจอ่อนยวบ “แต่...แต่ฮยองจะทำได้หรอคยองซู ซองจงดูไม่ใช่คนที่จะสนใจใครหรืออะไรง่ายๆเลยนะ... อย่างกับโลกหมุนรอบเค้าแบบนั้น...”
“ทำได้สิฮะ! ฮยองไม่เชื่อมือคยองซูหรอ!? เราต้องฝึกให้ซองจงเลิกนิสัยแบบนั้นไง!”
“เอางั้นจริงอะ... ( . _______ . )” ซองยอลถามทวนเพราะยังสองจิตสองใจไม่หาย แขนเรียวยกขึ้นกอดอกตัวเองอย่างใช้ความคิด มันไม่ใช่งานหมูๆเลยแฮะ...
“จริงสิฮะ แต่ไม่เป็นไรหรอก ถ้าฮยองไม่อยากช่วยก็... ไม่เป็นไร ปล่อยคู่นั้นไปแบบนี้ล่ะ เดี๋ยวก็เลิกๆกันไปเอง”
“เฮ้ย ไม่เอาแบบนั้นสิ แอลน่าสงสารออก... โอเคๆ ฮยองร่วมด้วยก็ได้” ริมฝีปากอิ่มเม้มน้อยๆก่อนจะตอบตกลง รอยยิ้มสดใสกลับมาแต้มบนใบหน้าคยองซูอีกครั้งภายในชั่วพริบตา ทำให้ซองยอลรู้ว่าตกหลุมพรางเด็กน้อยตาใสจอมเจ้าเล่ห์เข้าให้แล้ว
“ฮิ~ ผมรู้อยู่แล้วเชียวว่าซองยอลฮยองน่ะน่ารักที่สุด!” ร่างเล็กโผเข้ากอดพี่(สะใภ้)หน้าสวยที่นั่งข้างๆเต็มแรง จนซองยอลเซไปนิดหน่อยแต่ก็กอดน้องชายคนใหม่กลับอย่างไม่ถือตัว
“สนิทกันตอนไหนเนี่ย?” เสียงทุ้มของใครคนหนึ่งดังขัดขึ้นระหว่างการคุยกันของสองคน แอลนั่นเองที่เพิ่งลงมาจากเวทีพร้อมๆกับคนที่เหลือในวง
“ตอนที่ฮยองไม่อยู่นั่นล่ะ” คยองซูหันไปตอบแทนและหยิบตาให้ซองยอลเป็นสัญญาณว่ารู้กันสองคน แอลขมวดคิ้วหน่อยๆแต่ก็ส่ายหน้าอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก
“หาอะไรกินแล้วใช่มั้ยอีซองยอล” แอลถามขณะเก็บกีต้าร์ของตัวเองใส่กระเป๋า ซองยอลส่ายหน้าพรืดใหญ่ จริงสิ มัวแต่คุยกับคยองซูจนลืมกินข้าวเย็นเลยแฮะ แอลบ่นๆนิดหน่อยแต่แน่นอนว่าซองยอลจับใจความไม่ค่อยจะได้ ซองจงลากลับก่อนเพราะที่บ้านมารับแล้ว แอลเลยชวนให้ซองยอลออกไปด้วย จะได้ไม่ต้องเดินขึ้นเดินลง ไหนๆแอลก็จะไปส่งซองจงขึ้นรถที่หน้าผับอยู่แล้ว นี่ถ้าจะขี้เกียจขนาดนั้นก็ไม่ต้องไปส่งเลยดีมั้ย - _ -;
“ไปก่อนนะคยองซู จงอิน” หันไปหยิบโค้ทที่พาดอยู่มาสวมและบอกลากคยองซูกับจงอินที่นั่งหยอกกันงุ้งงิ้งอยู่ไม่ไกล ทั้งสองคนหันมายิ้มให้และโบกมือบอกลา พร้อมพงกหัวให้อย่างสุภาพ
แอลหันมาเร่งซองยอลนิดหน่อยเพราะซองจงออกเดินไปก่อนโดยไม่บอกลาใครทั้งนั้น คนตัวสูงบ่นเมื่อซองยอลไม่ยอมใส่ฮู้ดและจับมันมาคลุมศีรษะให้
“เป็นหวัดแล้วยังไม่เจียมนะ จมูกแดงแล้ว”
จงอินกับคยองซูนั่งอมยิ้มมองสถาณการ์ณทุกอย่างอยู่มุมหนึ่งของห้องและก่อนจะหันไปมองอย่างสื่อความหมาย แอลกับซองยอลเดินหายออกไปแล้ว เหลือแต่คู่รักจอมวางแผนสองคนเท่านั้น
“นายให้เวลากี่วันจงอิน ที่แอลฮยองจะยอมรับแล้วก็หลงซองยอลฮยอง” คยองซูถามพร้อมมองคนรักด้วยสายตาเจ้าเล่ห์
“ไม่นานหรอก ยิ่งถ้ามีโดคยองซูคอยชักใยอยู่เบื้องหลังแล้วด้วย” จงอินหยิกแก้มคนรักอย่างหมั่นไส้ คยองซูไม่ได้พูดเรื่องวางแผนชักใยอะไรให้เขาฟังหรอก เพียงแต่แค่นี้ก็ดูไม่ยากว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น โดคยองซูกำลังวางแผนจับคู่ในขณะเดียวกันก็แกล้งเขี่ยซองจง แสบจริงๆ
“อะไรเล่า~ ไม่มีหรอก” คยองซูพูดปัด แต่แน่นอนว่านั่นหลอกจงอินไม่ได้ อย่างคยองซูน่ะ จงอินรู้ทันหมดล่ะ หึหึ
“ตัวแสบของฉัน” เสียงทุ้มต่ำพึมพำใกล้หู คยองซูตีแขนแฟนตัวเองแก้เขิน และหันไปเบิกตาโตใส่อย่างดุๆ ก่อนจะสนใจกับความคิดเรื่องแผนการของตัวเองต่อ งานนี้โดคยองซูยอมทุกอย่างเพื่อให้พี่ชายได้เปลี่ยนแฟน!
- - - - - - - - - - -
“ซองยอลแกไม่อยากไปกินขนมกับพวกเราก่อนจริงๆเหรอ ปกติไม่เคยพลาดไม่ใช่เหรอวะ” คีย์ทักขณะโบกมือหยอยๆให้เพื่อนที่กำลังบอกลาและจะเดินปลีกตัวกลับบ้านไปก่อน
“ไม่อะ ลืมบอกคนที่บ้าน เดี๋ยวกลับเย็นเข้าบ้านไม่ได้”
“เดี๋ยวนี้ติดบ้านนะแกอะ นี่ติดบ้านจริงๆหรือติดคนที่บ้านที่ว่ากันแน่ ซุกเด็กใช่มั้ยบอกมา!!” ตาคมที่ถูกกรีดด้วยอายไลน์เนอร์สีเข้มจิกมองซองยอลอย่างคาดคั้น ผู้ต้องสงสัยลีโบกมือและส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมรอยยิ้ม ก็เรื่องจริงนี่นา ถ้ากลับบ้านไม่ทันเดี๋ยวแอลออกไปไหนมาไหนโดยไม่บอกเขาแล้วจะพลอยซวยต้องนั่งตากยุงอยู่หน้าห้องเอาน่ะสิ ถึงยังไม่เคยพบเห็นประสบการณ์แบบนั้นแต่ก็อดหวั่นๆไม่ได้เหมือนกัน แอลน่ะถ้าจะใจดีก็ใจดีมาก แต่ถ้านึกจะใจร้ายขึ้นมาก็โหดมากๆเหมือนกัน แล้ววันนี้ซองยอลเองก็เดาไม่ถูกว่าแอลจะใจดีหรือใจร้าย ซับซ้อนเนอะว่ามั้ย
“อย่าให้รู้นะ! เนอะอี้ชิง”
“หือ? อื้อ อะไรที่คีย์พูดนั่นล่ะ...”
“ไปจริงๆแล่ว เดี๋ยวรอบหน้าจะไปด้วยให้ได้นะ” ซองยอลพูดพร้อมส่งจูบให้เพื่อนด้วยท่าทางทะเล้น ก่อนจะเดินออกไปหน้าโรงเรียน พลางในมือก็เขี่ยหน้าจอสมาร์ทโฟนของตัวเองไปเรื่อยเปื่อย แต่ก็ต้องสะดุดเมื่อเสียงเล็กๆขานชื่อเขาเสียงดัง แถมเจ้าตัวยังเดินมากอดแขนซองยอลไว้แน่นอีกต่างหาก
“เห? คยองซู ว่าไงเรา?” เอียงศีรษะโขกเบาๆกับหัวกลมของเด็กน้อยรุ่นน้อง และถามพร้อมรอยยิ้มสดใส
“มารอรับฮยองนั่นล่ะ ปะ! ไปหาแอลฮยองกัน” คยองซูออกแรงลากแขนซองยอลให้เดินตามไป
“ฮยองนึกว่าเค้ากลับไปแล้วซะอีก” ซองยอลท้วงขณะโดนถูลู่ถูกังให้เดินตามไป คยองซูส่ายหน้าพร้อมบอกว่าวันนี้น่ะแอลมีสอนพิเศษ ซึ่งนั่นทำให้ซองยอลตกใจพอดู แอลเนี่ยนะเป็นครู คงเป็นครูที่ดุแล้วก็เฮี้ยบน่าดูเลยแฮะ :>
“แอลฮยองน่ะออกมาอยู่คนเดียวตั้งแต่ขึ้นม.ปลาย ต้องทำงานพิเศษหาเงินเลี้ยงตัวเอง เลยทำหลายๆอย่างอย่างที่เห็นนี่ล่ะครับ” น้องชายชมพี่ชายด้วยน้ำเสียงและแววตาชื่นชม คยองซูพาซองยอลเข้ามาในเขตโรงเรียนที่อยู่ตรงข้ามกับโรงเรียนของเขา แต่ซองยอลก็ไม่เคยก้าวเข้ามาเลย สายตาหลายคู่จับจ้องไปที่นักเรียนในชุดนักเรียนแปลกตาทั้งสอง เสียงผิวปากปนซุบซิบนินทาดังตลอดทางตั้งแต่หน้าโรงเรียนยันห้องชั้นสามที่คยองซูบอกว่าเป็นห้องที่แอลสอนพิเศษเด็กม.ต้นอยู่
“เข้าไปรอข้างในก็ได้นะครับฮยอง ผมกับไคยังเคยเข้าไปรอเลย” คยองซูทำท่าจะลากซองยอลเข้าไปต่อ แต่เจ้าตัวก็ขืนและทำตัวหนัก เพราะข้างในกำลังเคร่งเครียดกันอยู่ เดี๋ยวพรวดพราดเข้าไปจะพลอยทำให้วุ่นวายไม่รู้ตัว จึงเลือกที่จะมองดูจากข้างนอกดีกว่า
“รอนี่ล่ะ เดี๋ยวแอลก็คงเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอคยองซู”
“ฮะ... อีกแป๊ปเดียว ว่าแต่ ไหนๆก็รอแล้วผมมีเรื่องจะบอกฮยอง.. เรื่องที่เราคุยกันเมื่อคืนน่ะฮะ ผมว่าจะโทรหาแต่ก็ลืมว่าไม่มีเบอร์ฮยอง...” ซองยอลกรอกตาอยู่แป๊ปหนึ่งก่อนจะนึกออกและพยักหน้ารับ มิน่าคยองซูถึงต้องอยู่รอเขาจนเย็น
“อ่า โทษที เหะๆ ฮยองก็ลืม”
“นั่นล่ะฮะ คือ...มัน... จะเป็นไปได้มั้ยถ้าฮยองจะบอกรักแอลฮยองวันนี้เลย?” จอมแผนการยิ้มแห้งๆและเอานิ้วชี้สองข้างของตัวเองจิ้มกันไปมาอย่างเขินๆ เดี๋ยวนะ คยองซูจะเขินทำไม คนเขินต้องเป็นซองยอลไม่ใช่หรือไง!? Y – Y ถะ...ถึงซองยอลจะไม่ได้คิดแบบนั้นกับแอลแต่...แต่ในชีวิตเกิดมาจากท้องม๊าเขาก็ยังไม่เคยบอกรักผู้ชายคนไหนมาก่อนเลยนะ!! นะ..นอกจากป๊าน่ะ
“มันต้องเร่งขนาดนั้นเลยเหรอคยองซู...แล้ว แล้วฮยองจะทำยังไงจู่ๆเดินไปบอกรัก มันไม่ได้นะคยองซู ฮยองยังไม่พร้อมนะ ยังนะ ขออีกสองสามอาทิตย์ ไม่สิเดือน...”
“เร่งสิฮยอง! ถ้าฮยองไม่บอกแล้วจู่ๆเปลี่ยนไปโดยไร้เหตุผลมันไม่ดูแปลกกว่าเหรอฮะ?”
“มะ...มันก็แปลกทั้งคู่.... T – T); ไม่ใช่หรือไง?”
“ไม่หรอกครับ เดี๋ยวมันก็ลงตัว บอกแล้วว่าให้เชื่อมือคยองซู วันนี้อากาศดี เหมาะที่สุดแล้วฮะ! เอาล่ะ ผมต้องไปเรียนร้องเพลงแล้ว...” คยองซูตัดบทโดยไม่เปิดโอกาสให้ซองยอลได้ท้วง ก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปในห้องเรียนและตะโกนเรียกแอลเสียงดัง จนเด็กชายนักเรียนสองคนในห้องและคุณครูแอลหันมามองซองยอลและคยองซูเป็นตาเดียว
“ซองยอลฮยองมาตามหาแน่ะ~!... เจอกันพรุ่งนี้นะฮะฮยอง~” ประโยคหลังถูกผ่อนเสียงให้เบาลง คนพูดยิ้มหวานทีหนึ่งและโบกมือให้ซองยอลก่อนจะรีบวิ่งหนีหายไป
...ทิ้งให้ซองยอลอยู่กับสายตาของคนสามคนตรงหน้า
“เอ่อ... เดี๋ยว... กลับมานะ”
“เดินไปเดี๋ยวก็หลง ขี้เกียจโทรตาม นั่งหลังห้องไป” แอลใช้เสียงกับสายตานิ่งๆรั้งซองยอลที่ยิ้มแห้งและกำลังจะเดินหนีไว้ คนโดนบังคับอ้อมๆกระพริบตาปริบและเฟดตัวมานั่งหลังห้อง แอลกระแอมเบาๆเรียกให้นักเรียนของเขาหันไปสนใจ หยิบแว่นมาสวมและสอนต่อ ซองยอลนั่งเท้าคางมองคุณครูอายุน้อย โหมดใหม่ของแอลเปิดเผยให้ซองยอลเห็นในวันนี้ คนที่เคยถือกีต้าร์เล่นดนตรีเมือคืนตอนนี้มีปากกาแท่งหนึ่งทัดหูและใส่แว่นสายตากรอบสีดำ สอนคณิตศาสตร์ม.ต้นอยู่ ตามที่คาด... แอลเป็นครูที่ดุเอาเรื่องเหมือนกัน ข่มยังกับครูฝ่ายปกครองแน่ะ แถมยังสั่งการบ้านเด็กเพิ่มอีก ใจร้ายจัง - 3 - )
“อย่าลืมการบ้าน ไม่งั้นโดนเตะทั้งคู่ เข้าใจ๊?”
“โห ฮยองโหด ไม่มีไม่ได้เหรอครับ ไม่งั้นผมจะฟ้องอีซองจงว่าฮยองมีเด็กมาหา~” เด็กผมสีน้ำตาลพูดขึ้นและหันมามองซองยอลด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ เฮ้! อีซองยอลไม่ใช่เด็กว่อย ฉันแก่กว่าพวกนายอย่างน้อยๆสองปีเชียวนะ :(
“จองอิลฮุน...” แอลไม่ได้ว่าอะไรเพียงแต่มองเด็กที่ชื่ออิลฮุนเย็นๆ แต่แค่นั้นก็ทำให้เด็กจอมซนเงียบไปและโค้งหัวขอโทษอย่างนอบน้อมได้
“เซฮุน นายมีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” จัดการคนหนึ่งแล้วก็หันไปถามอีกคนด้วยสายตาน่ากลัวเช่นเดิม ใครมันจะไปกล้าหือถามจริง - _ -; ขนาดซองยอลไม่ได้เป็นนักเรียนที่โดนขู่ยังกลัวแทนเลย
“ไม่ครับฮยอง...” แอลพยักหน้าอย่างพอใจและปล่อยให้เด็กๆเก็บกระเป๋ากลับบ้าน ส่วนตัวเองก็รวบเอาหนังสือกับสัมภาระเดินมาหาซองยอลและเอียงหัวน้อยๆเหมือนจะบอกให้ซองยอลลุกขึ้นและเดินตามออกมา
“นี่นายสอนพิเศษหรือทำโทษเค้ากันแน่น่ะ” ซองยอลพึมพำแขวะเบาๆ แต่มีหรือคนหูดี(เกินเหตุ)อย่างแอลจะไม่ได้ยิน เจ้าตัวหยุดเดินและหันขวับมามองค้อนคนแขวะยกใหญ่
“นายมีปัญหาอะไรหรือไง...แล้วนี่มาที่โรงเรียนฉันทำไม”
“คยองซูลาก...เอ่อ ฉันมารับนายไง เหะๆ เลยให้คยองซูพามาส่ง นายจะได้ไม่ต้องลำบากไปตามตัวฉันที่โรงเรียน ^___________^;”
ประโยคถูกเปลี่ยนกลางอากาศแต่ก็ยังดีที่ซองยอลดึงสติตัวเองกลับมาได้ทันก่อนที่จะหลุดปากพูดอะไรไม่เข้าท่าออกไป แอลขมวดคิ้วมองท่าทางแปลกๆของซองยอลและทำหน้ายุ่งๆ
“ฉันไม่เคยคิดจะไปตามหานายเลยอีซองยอล”
“โถ่ อย่ามาทำเป็นซึน วันก่อนนายยังไปหาฉันที่ห้องอยู่เลย” คนตัวเล็กแกล้งทำหน้างอน และจิ้มแก้มแอลล้อๆ แต่ก็โดนมือใหญ่ปัดออกอย่างรำคาญหน่อยๆก่อนจะออกเดินต่อไปโดยไม่สนใจซองยอล รอยยิ้มที่เคยแอบแต้มอยู่บนใบหน้าจางหายไป ทำไมแอลต้องใจร้ายขนาดนี้ด้วยอะ :( แค่เล่นด้วยแค่นี้ไม่เห็นต้องทำท่าทางรำคาญแบบนั้นเลย . _ .
แอลหันไปมองด้านหลังเมื่อเสียงเจื้อยแจ้วของใครอีกคนหายไป และพบกับซองยอลที่ยังยืนอยู่ที่เดิมพร้อมกับหน้ามุ่ยๆเหมือนเด็กกำลังจะร้องไห้ เด็กหนุ่มกรอกตารอบหนึ่งพร้อมส่ายหัวกับตัวเอง ...เป็นกิ๊กก๊อกอะไรอีกล่ะรอบนี้ - _ -
“นี่ ไม่รีบเดินก็ไม่ต้องกลับบ้านนะ ตึกจะปิดแล้ว”
“…………”
“นับหนึ่งถึงสาม... หนึ่ง...” แอลกระแอมหน่อยๆและเริ่มนับถอยหลังให้ซองยอลเดินตามมา...
“…………”
“สอง...” แต่หันไปอีกครั้งร่างบางก็ยังยืนอยู่ที่เดิมและทำเหมือนไม่ได้ยินที่เขาพูดเลย...
“…………”
“สาม... บายยยย” ใช้มือที่ไม่ได้ล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่โบกมือให้คนข้างหลัง แต่ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ แอลไหวไหล่และตัดสินใจออกเดิน...
“มีสิทธิ์อะไรมาขี้งอน...” ซองยอลเงยหน้าขึ้นเพราะเสียงนุ่มๆที่พูดกับเขาและมือใหญ่ที่ยื่นมาตรงหน้า... แอลตัดสินใจเดินกลับมา...กลับมาหาเขา ใบหน้าไร้ที่ติไม่ได้มีรอยยิ้มหรืออะไรพรรค์นั้น มันยังคงดูไม่น่ารักเหมือนเดิม แต่เพราะคำพูดที่ดูเหมือนจะแข็งกระด้างนั่นกลับแฝงความน่ารักในตัวของมัน ซึ่งทำให้ซองยอลรู้สึกฟูๆในใจอย่างบอกไม่ถูก
ริมฝีปากอิ่มกลับมาวาดยิ้มได้อีกครั้ง มือเรียวเอื้อมไปจับมือของแอลแน่น แต่ก็โดนมืออีกข้างของแอลตีเบาๆทีหนึ่งซะอย่างนั้น
“โอ๊ยตีทำไม เดี๋ยวก็งอนอีกรอบ! :(”
“เชิญ ฉันจะเอากุญแจบ้าน ไม่ได้ให้จับ อย่าทะลึ่ง” แอลบ่นพลางดีดหน้าผากซองยอลเบาๆไปอีกทีหนึ่ง ผู้ถูกกระทำลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆพลางแยกเขี้ยวใส่แอล
ซองยอลเอี้ยวตัวไปรื้อหยิบกุญแจบ้านในกระเป๋าทั้งๆที่ยังไม่ยอมปล่อยจากมือใหญ่ก่อนจะส่งมันไปให้เจ้าของห้อง แอลกางมือตัวเองและพยายามทำให้อีกฝ่ายปล่อยมือแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะซองยอลจัดการกำนิ้วชี้ของเขาไว้อย่างแน่นหนา
“คิดอะไรกับฉันหรือไงถึงไม่ยอมปล่อย” แอลใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มมองซองยอลอย่างกวนๆ คนหน้าหวานเบิกตาโตอย่างตกใจและเริ่มลนลานไปไม่ถูก ใครจะไปคิดว่าซองยอลจะโดนแอลรุกก่อนแบบนี้เล่า นี่มันนอกเหนือจากแผนการของคยองซูนะ ; 0 ; หระ...หรือแอลจะรู้เรื่องแผน... ไม่นะ! ตั้งสติสิอีซองยอล!
“อะ...เอ่อ มั้ง ( ////. ___ .)” ซองยอลหลุบตาเสะมองลงต่ำและตอบไปตามแผนที่คยองซูเคยว่าไว้ให้ฟัง เอาต้องบอกรักแอล...ใช่...
“หือ ว่าไงนะ?” แอลเลิกคิ้วและถามทวนซ้ำอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ซองยอลเหลือบมองคนตรงหน้าอย่างกล้าๆกลัวก่อนจะปล่อยมือจากแอลและทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ พลางส่ายหน้าบอกว่าไม่มีอะไร ...เอาเถอะ เขาก็แค่แกล้งถามไปแบบนั้น ทั้งที่จริงๆแล้วได้ยินชัดเจน... จะตอบว่าอะไรก็ช่างมันเถอะ ในเมื่อแอลมีคนที่รัก...มีแฟนเป็นอีซองจงอยู่แล้ว ถึงซองยอลจะคิดยังไง ค่ามันก็เท่ากันนั่นล่ะ...
แอลเดินนำซองยอลมาตามทางปกติ ตาคมกวาดมองสองข้างทางบนถนนที่มีผู้คนสัญจรขวักไขว่อย่างเช่นทุกวัน หากแต่เย็นนี้มีสิ่งหนึ่งที่สะดุดตาแอลมากเป็นพิเศษ คือเด็กผู้ชายสองคนในชุดนักเรียนแบบเดียวกับเขา คนหนึ่งตัวสูงและมีผิวสีแทนอย่างนักกีฬา ส่วนอีกคนมีรูปร่างบอบบางและผิวขาวน่าถนุถนอมเหมือนเด็กผู้หญิง... พวกเขาสองคนไม่ได้หันมาให้เห็นหน้าตรงๆอย่างชัดเจน หากแต่สำหรับแอลแล้ว แค่เห็นเสี้ยงเดียวก็สามารถบอกได้ว่าคนสองคนนั้นคือใคร ในเมื่อพวกเขาเป็นคนใกล้ตัวของแอลเสียเหลือเกิน... ภาพของซองจงที่กำลังซ้อนท้ายจักรยานของจงอินสะท้อนในดวงตาสีเข้มของแอล จักรยานคันนั้นมาหยุดที่สถาบันสอนดนตรีที่ซองจงเรียนอยู่ แขนเรียวจำใจปล่อยจากเอวหนาของจงอิน ซองจงกระโดดลงจากที่นั่งข้างหลังและกล่าวขอบคุณจงอินพร้อมรอยยิ้มมีความสุขที่แอลได้เห็นไม่บ่อยเวลาที่เด็กคนนั้นอยู่กับเขา ทั้งๆที่เป็นแฟนกันก็ตาม
“ซองจง...” แอลตัดสินใจเอ่ยทักขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สะท้อนอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเอง เจ้าตัวหันมองซ้ายขวาเล็กน้อยเพื่อหาต้นเสียง แต่เมื่อคนที่เดินขวักไขว่อยู่บนถนนซาลงไป ซองจงก็เห็นแอลที่ยืนอยู่อีกฟากของฟุตบาทพร้อมกับสีหน้าบึ้งตึง โดยข้างๆมีซองยอลที่ยืนมองอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ซองจงมองแอลนิ่ง ไม่ได้ตอบอะไรและเดินหายเข้าไปในอาคารเรียน ส่วนจงอินก็จูงจักรยานและเดินมาหาแอลด้วยท่าทางสบายๆตรงกันข้ามกับสถาณการณ์ที่ดูจะกำลังกดดันเอาเรื่อง
“อ่าวแอลฮยอง ซองยอลฮยองเพิ่งกลับบ้านเหรอ?”
“อะ...อื้อ นายล่ะ มาทำอะไรแถวนี้”
“มาส่งแฟนชาวบ้าน...” แอลชิงตอบคำถามแทนจงอินและล้วงกระเป๋าพร้อมใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มบ่งบอกอาการไม่พอใจ ก่อนจะเดินหนีออกไปจากตรงนั้น ทิ้งให้ซองยอลอยู่กับจงอินซึ่งยังคงยิ้มอย่างไร้กังวล
“รีบตามแอลฮยองไปเถอะครับ ;)” ซองยอลพยักหน้ารับคำจงอินอย่างงงๆและโบกมือให้เด็กรุ่นน้อง ขายาวพยายามจ้ำให้ทันแอลที่เดินห่างออกไปจนในที่สุดก็ตามทัน ความไม่พอใจถูกแสดงออกอย่างเห็นได้ชัดบนใบหน้าของคนดูดี ซึ่งไม่ต้องถามก็รู้ว่าเพราะอะไร... แต่ถึงอย่างนั้นซองยอลก็ยังถามอยู่ดี ‘ – ‘
“นี่ แอลอา เป็นอะไรไปน่ะ”
“ขอเถอะซองยอล นายก็เห็นอยู่กับตา...” แอลหยุดเดินและหันมามองซองยอลด้วยสายตาน่ากลัวเหมือนกับจะหักคอใครได้ซักคน
“ระหว่างซองจงกับจงอินไม่มีอะไรหรอกน่า... ซองจงก็แฟนนายไม่ใช่เหรอ นายต้องเชื่อเขาสิ...” ซองยอลจับท่อนแขนข้างหนึ่งของแอลไว้ด้วยมือทั้งสองข้างและเขย่าเบาๆ เขาเริ่มจะปะติดปะต่อเรื่องทั้งหมดได้แล้ว... ถ้าให้เดาทั้งหมดคงเป็นแผนของคยองซู ตั้งแต่แรกที่ทำให้เขาไปรับแอลแล้วก็ทำให้จงอินมาส่งซองจงตั้งใจให้แอลเห็น จงอินถึงกล้าทำอย่างเปิดเผยแถมยังมีการมายิ้มเหมือนทองไม่รู้ร้อนอีก
“มันไม่มีอะไรหรอกซองยอล... ก็แค่แฟนฉันแอบชอบจงอินมาตลอดแค่นั้นเอง”แอลแค่นยิ้มและเสยผมขึ้นอย่างอารมณ์เสีย อารมณ์โมโหทำให้แอลระเบิดความในใจออกมาทีละน้อย แอลตอนนี้ดูเสียการควบคุมอย่างที่ซองยอลไม่เคยเห็นมาก่อน... ถึงจะอยากซักไซ้ต่อแต่ซองยอลก็คิดว่ามันไม่ใช่เวลาที่ควรเท่าไหร่...
ซองยอลคว้ามือข้างหนึ่งของแอลมาจับไว้และบีบมันแน่น สายตาบ่งบอกว่าเป็นห่วงอย่างเห็นไว้ชัด คราวนี้เป็นซองยอลที่เป็นคนเดินนำและประคับประคองแอลที่ไม่ค่อยจะโอเคกลับมาถึงห้องจนได้
ทันทีที่ปล่อยมือคนตัวสูงก็ทิ้งตัวลงกับโซฟาและคลายเนคไทออกอย่างเหนื่อยอ่อน ซองยอลเดินเลยไปหยิบน้ำเย็นในตู้เย็นออกมาก่อนจะกลับมานั่งข้างๆและใช้ขวดน้ำเย็นๆทาบแก้มแอลเผื่อมันจะทำให้คนข้างๆนี่เย็นลงได้บ้าง
“แอลอ่า ใจเย็นนะ... ไหนเล่ามาว่ามันเป็นยังไง” ซองยอลค่อยๆถามอย่างใจเย็น เขากำลังพยายามใช้น้ำเย็นดับไฟของแอลทีละน้อยๆ แอลหันมองซองยอลแวบหนึ่งก่อนจะเงียบไปเพื่อชั่งใจว่าเขาควรจะเล่าออกไปดีหรือเปล่า... แต่ในที่สุดก็ถอนหายใจออกมาและยอมปริปาก
“ซองจงชอบจงอิน... ไม่ใช่ฉัน...ไม่ใช่ฉันตั้งแต่ต้น... แต่ฉันก็ยังดันทุรังขอเค้าคบและตื๊อจนเขาตกลงในวันหนึ่งหลังจากที่จงอินคบกับคยองซูได้ไม่นาน... อย่าหัวเราะนะซองยอล ฉันรู้ว่ามันโง่ เพราะซองจงน่ะคบกับฉันเพราะประชดจงอิน... แต่ฉันแค่รักเขามากเกินไป และนานเกินกว่าจะหันหลังกลับ” แอลหลับตาและทิ้งศีรษะลงพิงกับพนักโซฟา
“ทำไมเราถึงเหมือนกันเลยนะ... ชอบคนคนนึงถึงเค้าจะไม่ได้เห็นค่าของเราเลย” ซองยอลพูดและส่งยิ้มแกนๆให้แอล อีกฝ่ายเลิกคิ้วและมองซองยอลเหมือนจะถามว่า ‘ใคร?’
“แต่ของฉันต่างกับนาย... ตรงที่... ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นได้ไม่นาน แล้วมันก็ไร้เหตุผลเอามากๆ แต่ฉันก็ชอบเขาเอามากๆ... นายคงไม่โง่ขนาดที่จะต้องให้ฉันพูดทั้งหมดหรอกใช่มั้ย” แก้มขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงอ่อน ขณะที่ริมฝีปากขยับพูด แอลลอบยิ้มบางๆ เขารู้ว่าเขารู้ซองยอลพูดถึงอะไรและใคร...
“ฉันจะแกล้งโง่ก็ได้... ว่ามาสิ” ตาคมมีสเน่ห์จ้องเสี้ยวหน้าของซองยอลอย่างคาดหวัง เล่นเอาคนโดนจ้องหน้าร้อนผ่าวและไปไม่เป็น อีซองยอลบ้าไปแล้วสินะ... เขาใจเต้นเพราะการแสดงของตัวเองเนี่ยนะ...หัวใจบ้า...อินเกินไปหน่อยหรือเปล่า ก็แค่บอกรักแอลตามที่คยองซูเคยสั่งให้ทำเพราะโอกาสมันประจวบเหมาะพอดี... ไม่เห็นต้องเต้นซะสมจริงแบบนี้เลยนี่นา
“เร็วสิ...” แอลเร่ง ก่อนจะใช้ปลายนิ้วจับคางของซองยอลให้หันมามองตัวเอง ดวงตาสองคู่สบกันและกันเพราะการกระทำนั้น และซองยอลก็เหมือนถูกสะกดจิตด้วยลูกแก้วสีดำในดวงตาของคนตรงหน้า หัวใจเต้นเป็นทวีคูณ และริมฝีปากก็ค่อยๆสารภาพคำหวานออกมาเหมือนโดนมนต์สะกด
“ฉันชอบนาย...แอล”
l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l ll l l l l l l l l l l l l ll l l l l l l l l l l
TO BE CONTINUED...
{it's me} ยาวววว ยาวสิยาวว ๕๕
ลงเท่าในบอร์ดอินฟินิทแล้วน้า :$
อย่าลืมเม้นนะนะ อย่าปล่อยให้เราดองนะนะ ทวงเรื่อยๆนะนะ !
@sarnyosp
Shalunla
ความคิดเห็น