คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ★ PROLOGUE RIOT
P R O L O G U E R I O T
จุดเริ่มต้นของความวุ่นวาย : สวัสดีคนแปลกหน้า
ขายาวพาตัวเองเดินเตาะแตะมาตามถนนที่ไม่รู้จักพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบหนึ่ง ตากลมโตกวาดไปรอบตัวอย่างระมัดระวัง มีเพียงแสงไปบนถนนเท่านั้นที่ให้แสงสว่าง อย่าถามว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนเพราะแม้แต่ตัวเองก็ยังไม่รู้ นึกโกรธตัวเองที่สะเพร่าลืมหยิบโทรศัพท์มือถือติดตัวมาด้วยทำให้ติดต่อใครไม่ได้ จะใช้โทรศัพท์สาธารณะก็ไม่ได้เพราะความจำปลาทองของเขาไม่มีที่ว่างพอสำหรับการจดจำหมายเลขสิบหลักของใครทั้งสิ้น
ตัดสินใจทิ้งตัวลงนั่งบนป้ายรถเมล์แห่งหนึ่ง เปลือกตาสีอ่อนหลับลงเพื่อพยายามตั้งสติ ...แต่ยังไม่ทันจะได้ดราม่า ข้อมือเล็กก็ถูกใครคนหนึ่งฉุดให้ลุกยืนขึ้นและออกวิ่ง
“มาทำอะไรที่นี่ตอนนี้วะลีซองอึน!” เสียงทุ้มสบถกับตัวเองขณะลากแขนซองยอลไป อันที่จริงซองยอลก็อยากจะดึงแขนออกน่ะนะ แต่เมื่อเห็นกลุ่มนักเลงตัวใหญ่ที่วิ่งไล่เขาด้านหลังแล้วก็ต้องเปลี่ยนใจทันที
คนตัวสูงพาซองยอลวิ่งขึ้นมาบนอพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่งไม่ไกลจากป้ายรถเมล์นักและลากเขาเข้าไปในห้องก่อนจะล็อคประตูอย่างแน่นหนา แผ่นหลังของคนนำวิ่งกระเพื่อมขึ้นลงจากการหอบถี่ คนแปลกหน้าหันมามองซองยอลเมื่อมั่นใจว่าหนีคนที่ไล่ตามมาพ้น เขาดูเหมือนจะอายุไล่เลี่ยกับซองยอล ผมสีดำสนิทล้อมรอบใบหน้าได้รูปซึ่งประกอบไปด้วยจมูกโด่ง ริมฝีปากได้รูปและดวงตามีเสน่ห์สีเดียวกับเส้นผม ตาคู่นั้นเบิกกว้างเมื่อเห็นหน้าซองยอลชัดๆ คนโดนจ้องจึงได้แต่มองกลับงงๆ
“ไม่ใช่ซองอึน? O _________ O”
ร่างเล็กเอียงคอมองคนที่เพิ่งบ่นกับตัวเอง ซองอึนไหนฟะ มีแต่ซองยอลเนี่ยแหล่ะ ลากคนมาผิดล่ะสิท่า
- _ -
“ผมว่าจะบอกแต่แรกแล้วว่าคุณจำคนผิด....”
“เอ่อ ขอโทษนะครับ”
“ลีซองอึนชื่อแฟนเก่าหรือไง...” ซองยอลบ่นเบาๆ แต่ด้วยความเงียบของห้องทำให้มันดังเล็ดลอดจนอีกคนได้ยิน เขาหันมามองซองยอลอย่างเคืองหน่อยๆ และเดินไปเปิดประตูห้อง มองซ้ายขวาเหมือนจะเช็คว่าไม่มีใครตามมาแล้วจริงๆ
“ขอโทษที่พามาผิด ทางใครทางมันได้แล้ว อ้อ แล้วก็ ลีซองอึนน่ะแฟนเก่า มีปัญหาไรป่ะ เชิญ” มือใหญ่ผายออกทางประตูเหมือนจะไล่ผู้มาเยือนกลายๆ ลีซองยอลมองหน้าเจ้าของห้องและกระพริบตาปริบๆ
“เกิดปี 91 เหรอ”
“เปล่า… 92”
“พูดกับฮยองไม่เพราะเลยนะ ( ‘ – ‘ )”
เจ้าของห้องมองคนตัวเล็กเหวอๆและเกาหัว อะไรวะ รู้จักก็ไม่รู้จัก แถมเกรียนขนาดนี้ยังจะให้พูดเพราะด้วยอีก ( - _______ - )
“เชิญ...”
“ง่า! ใจร้าย ฉันชื่อซองยอล ลีซองยอลเกิดวันที่ยี่สิบเจ็ดสิงหา ปีเก้าหนึ่ง เรียนอยู่โรงเรียนมัธยมปลายฮวา ปีสอง ยินดีที่ได้รู้จัก”
มือเล็กถูกส่งไปตรงหน้าพร้อมยิ้มที่ซองยอลคิดว่าเป็นมิตรที่สุด
“งั้นเหรอ... บอกทำไม กลับไปบ้านนายซะลีซองยอล”
“นายชื่ออะไร ( ‘ – ‘ )”
“เรื่องของฉัน กลับบ้านตัวเองซะ ฉันไม่ได้ใจดีหรอกนะ”
“ฉันไม่มีบ้านให้กลับนี่นา ( . __ . )” แก้มใสพองขึ้นอย่างเอาแต่ใจเมื่ออีกคนดูเหมือนจะไม่โอนอ่อนผ่อนตามบ้างเลย
“เรียนโรงเรียนมัธยมฮวาค่าเทอมเป็นล้านวอนเนี่ยนะไม่มีบ้านให้กลับ”
“เรื่องมันยาวน่ะ... ( . __ . )”
“ไม่มีเวลาฟังหรอกนะ เอาล่ะ ทีนี้ออกไปได้แล้ว โชคดีนะลีซองยอล” แผ่นหลังบางถูกมือใหญ่ดันออกไปนอกประตู
“ไม่เอานะเด็กเก้าสอง นายไม่สงสารฉันบ้างหรือไง”
“ผมมีชื่อ ไม่ได้ชื่อเด็กเก้าสอง”
“บอกชื่อนายมาสิ เด็กเก้าสอง ( ‘ – ‘ )”
“เฮ้อ แอล... คิมแอล พอใจยัง ไปซะที”
“แอลกุน~ ชื่อเพราะดีนะ ให้อยู่ด้วยเถอะนะเถอะนะ ฉันไม่มีที่ไปแล้วจริงๆ ถ้าอยากรู้อะไรจะเล่าให้ฟังให้หมดเลย สัญญา จ่ายค่าอยู่ให้ด้วยเอ้า! ( I _ I )”
แอลมองคนที่ยืนอ้อนวอนง้องแง้งเหมือนเด็กประถมอยู่หน้าประตู คุณหนูสุดๆ เขาคิด
“ผมไม่ได้ต้องการเงิน แค่ต้องการให้นายกลับบ้านไปซะ เคนะ? บาย”
ตัดสินใจปิดประตูห้องของตัวเองและไม่ฟังอีกคนงอแงอีกต่อไป เกิดก่อนเค้าตั้งปีแต่ทำตัวอย่างกับเด็กอายุสิบสองงอแงอยากได้ตุ๊กตาหมี
ขายาวพาร่างสูงไปยังเตียงโซฟากว้าง ก่อนจะกดเปิดโทรทัศน์เครื่องเล็กดูแก้เบื่อ ปล่อยให้ตัวเองคิดเหม่อไปเรื่อยเปื่อย แต่ก็ไม่พ้นเรื่องของคนแปลกหน้าที่เพิ่งพบวันนี้ ใบหน้าหวานนั้นเหมือนลีซองอึนไม่ผิดเพี้ยน แสงสลัวทำให้เด็กหนุ่มคิดว่าลีซองยอลเป็นอดีตคนรักและเผลอพาหนีจากพวกทวงหนี้มาด้วยเพราะกลัวเป็นอันตราย จนทำให้เขาเกือบงานเข้าเพราะคนที่ตะแง้วจะขออยู่ด้วย
อย่าเข้าใจผิดว่าเขาเป็นคนใจร้ายขนาดนั้น เพียงแต่สมัยนี้ใครก็ไว้ใจไม่ได้ คนไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนจู่ๆจะให้มาอยู่ด้วยได้ยังไง แถมลีซองยอลน่ะนะจะทนอยู่กับเขาได้ คุณหนูขนาดนั้นเคยกินกิมจิกับข้าวเปล่าซักครั้งหรือเปล่าก็ไม่รู้
แอลเดินออกไปหยิบกีต้าร์โปร่งของตัวเอง เพื่อจะออกไปนั่งเล่นมองดาวที่หน้าห้องเหมือนเคย ประตูห้องบานใหญ่ค่อยๆเปิดออก แต่แทนที่จะพบกับทางเดินว่างเปล่า เด็กหนุ่มกลับพบคนแปลกหน้าลีซองยอลยืนตาแป๋วอยู่หลังบานประตู ( - _____ - )
“แอลกุนนนน * - *”
“- _ - ชิ่ว”
Round 2 - 22:30
“แอลชี่ แอลอ่า TT _____ TT ขะ ข้างนอกมันหนาวนะ ให้เข้าไปหน่อยยย”
“ - _ - นี่มันคืนหน้าร้อนและนายกำลังเหงื่อออกอีซองยอล”
“ง่า TT ____ TT”
Round 3 – 23:20
“แอลกุนนนนนน นายไม่เห็นใจฉันเหรอออ แง ไหนๆก็ลากฉันไม่ถึงนี่แล้วให้เข้าไปเถอะนะนะนะ ไม่งะ...”
“- _ - โนว!”
24:00
แอลเปิดประตูอีกรอบ เพื่อเป็นการเช็คให้มั่นใจว่าตัวป่วนได้หายตัวไปจากอพาร์ทเม้นท์ของเขาแล้วจริงๆ แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อพบร่างบางนอนคอพับคออ่อนกอดกระเป๋าเดินทางอยู่หน้าห้อง แอลค่อยๆลดตัวลงนั่งหน้าคนที่กำลังหลับ คิ้วเรียวขมวดเป็นปม ริมฝีปากยู่ลงเหมือนเด็กโดนขัดใจทั้งๆที่หลับอยู่ ผิวขาวเหมือนคนไม่เคยโดนแดด ขึ้นสีแดงเป็นจ้ำๆเพราะยุงที่แวะมาชิมเลือดหวานๆและจากไป
ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะส่ายหน้ากับตัวเองรอบที่นับไม่ถ้วนตั้งแต่เจอคนแปลกหน้าคนนี้
โอเค ยอมแล้ว ...จะยอมมีสิ่งแปลกปลอมอยู่ในห้องซักวันแล้วกัน ให้ตายเถอะ...
ก็แค่... ถ้ามีคนมาเป็นไข้เลือดออกตายหน้าห้องแอลคิมจะซวยเอาอะดิ
l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l l ll l l l l l l l l l l l l ll l l l l l l l l l l
TO BE CONTINUED...
ความคิดเห็น