คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Hysterie Of Love (ตอนที่8)
Hysterie Of Love (ตอนที่8)
(แก้แค้น)
แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านสีขาวเข้ามากระทบหน้าชายหน้าหวานที่กำลังนอนหลับสนิท อาจเป็นเพราะล่องลอยสีดอกกุหลาบที่ทำให้ชายหน้าหวานยังคงเพลียกับล่องลอยนั้นบนตัวเขา
“ห้าว ~ ~ โอ้ย” เมื่อซองมินรู้สึกตัวเขาก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่คนที่เขาเกลียดี่สุดในตอนนี้ทำเอาไว้
“หึ! น่าสมเพชจริงๆ ลี ซองมิน มันจบแล้วพอแล้วกับการเป็นลี ซองมินที่อ่อนแอ ต่อไปนี้จะมีแต่ ลี ซองมินคนนี้ คนที่เข้มแข็ง และมันเป็นการเริ่มต้นใหม่กับ โจ คยูฮยอน ที่ชั้นเกลียดที่สุด”
.
.
.
.
.
.
.
กร๊อก แก๊ก กร๊อก แก๊ก ~ ~ ~
เสียงดังมาจากห้องครัว ซึ่งชายร่างสูงสายเลือดจีนกำลังงุ้นกำการทำอาหารที่เขาถนัดอยู่ แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าเจ้าแมวตัวดีที่เขาเพิ่งไปเจอมาไม่มากวนแล้วกวนเล่าจนเข้าไม่เป็นอันทำอะไรเลย
“นี่ๆ เจ้าแมวน้อยอยู่เฉยๆหน่อยสิเดี๋ยวชั้นจะทำอะไรอร่อยๆให้กิน อยู่เฉยๆก่อนนะ” ฮันกยองคุยกับเจ้าแมวที่เขาเพิ่งไปเจอหน้าบริษัทเมื่อวาน มันเชื่องและร้ายกาจมากพอๆกัน
“ว๊าว หอมจังครับ”
“อ่าว ซองมินตื่นแล้วหรอ พอดีเลยพี่ทำอาหารเสร็จพอดีมากินด้วยกันนะ”
“อ่า แล้วป้าซูยองไม่อยู่หรอครับพี่ฮันกยองถึงต้องมาทำเองเนี่ย แล้วมันคืออะไรครับ”
“อ่อ ป้าซูยองแกลาพักร้อนกลับบ้านหนะ แล้วนี่ดูไม่ออกจริงๆหรอว่ามันคืออะไรหนะ” ฮันกยองถามซองมินด้วยหน้าอมลมอย่างงอนๆ
“อ่า ผมมองออกนะครับว่าเป็นข้าวผัดหนะแต่อยากรู้ว่ามันจะมีชื่อรึป่าวอะครับ พี่ฮันกยองอย่างอนสิมันไม่เข้ากับมาดนิ่งๆของพี่เลย คิคิ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะพี่เลย นี่มันคือข้าวผัดปักกิ่งสูตรเด็ดของพี่เลยนะ แล้วอีกอย่างเรียกพี่ว่าพี่ฮันเฉยๆก็ได้นะไม่ต้องเรียกเป็นทางการขนาดนั้นหรอกมันรู้สึกห่างเหินหนะ อีกอย่างเราก็มาอยู่บ้านนี้แล้วนิใช่ไหม”
“ครับ ใช่ครับพี่ฮันกยอง เอ้ย พี่ฮัน”
“ 555+++ นายนี่ตลกจริงๆ ”
“อ่าพี่ฮันก็” ซองมินทำหน้าอมลมบ้างแล้วทำหน้างอนใส่ฮันกยอง
“อ่าวๆๆ อย่างอนพี่สิ พี่แหย่เราเล่นหนะ ไปกินข้าวได้แล้วปะ”
ทั้งสองเดินไปที่โต๊ะอาหารอย่างรวดเร็ว แต่ท่าทีของซองมินที่ดูสนิทสนมกับฮันกยองถูกสายตาคมหนึ่งสังเกตตั้งแต่ซองมินเดินลงมาจากห้องแล้ว
“โห น่ากินจังเลยครับพี่ฮัน ผมกินด้วยได้รึป่าวเนี่ย” คยูฮยอนเดินเข้ามาขัดจังหวะการพูดคุยอย่างสนุกสนานของซองมินและฮันกยองหลังจากที่ยืนมองอยู่นาน
“เฮ้ย ได้สิทำไมนายถามงั้นละพี่ก็ไม่ได้หวงสักหน่อยรึนายเขิลใครแถวนี้รึป่าว หึ” ฮันยองแซวน้องชายด้วยสายตาเจ้าเล่แล้วมองไปยังซองมินที่ตอนนี้กำลังนั้งกินข้าวผัดปักกิ่งโดยไม่สนใจคยูฮยอนเลย
“เหอ ผมจะไปเขิลใครทำไมกันในเมื่อนี่มันบ้านของผมนะ” คยูฮยอนพูดแล้วมองไปที่ซองมินที่ตอนนี้เปลี่ยนจากการกินมามองหน้าเขาแทน ทำให้หมาป่าหื่นอย่างคยูแทบอยากจะเข้าตระครุบเจ้ากระต่ายน้อยซองมินเลยทีเดียว
“เออๆๆ นายหนะไม่เขิลก็ไม่เขิลแต่ตอนนี้รีบมากินข้าวเหอะเดี๋ยวหมดก่อนพี่ไม่รู้ด้วยนะ”
“ครับๆพี่ฮัน” คยูพูดกับฮันกยองแต่ยังไม่วายแอบมองหน้าคยู
ทั้งสามนั่งกินอาหารด้วยกันโดยมีฮันกยองเป็นตัวกลางระหว่างคยูฮยอนกับซองมิน
“เออ ซองมินพี่มีเรื่องจะคุยกับนายนะ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จไปหาพี่ที่ห้องทำงานด้วยนะ”
“อ่าวพี่ซองมินคนเดียวหรอแล้วผมอะ” คยูเอ่ยขึ้นอย่างงอนๆ
“คยูนายหนะก็น่าจะรู้นะว่าพี่จะคุยอะไรกับซองมิน นายมีอะไรจะทำก็ไปทำก่อนก็ได้ พี่ว่ายิ่งนายอยู่ใกล้ซองมินหนะอาการของนายมันจะกำเริบนะ”
ฮันกยองพูดอย่างทีเล่นทีจริง
บทสนทนาของทั้งสองทำเอาซองมินนั้งคิดว่าฮันกยองจะคุยอะไรกลับเขากันแน่ แต่ไม่ว่าฮันกยองจะพูดอะไรกับเขา เขาก็พร้อมที่จะรับฟังมันทั้งนั้นเพราะตอนนี้เขาไม่ใช่ ลี ซองมินคนที่อ่อนแอแล้ว แต่เขาคือ ลี ซองมินคนที่เข้มแข็งต่างหาก
ว๊าว ซองมินจะรู้แล้วหรอนี้ว่าคยูเป็นอะไร
แล้วอย่างนี้ซองมินจะเปลี่ยนความคิดไหมนะ
อยากรู้ต้องเม้นๆนะขอ 10 เม้นนะคะ
แล้วเดี๋ยวอัพตอน 8 ต่อเลย ^^
ความคิดเห็น