คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : วัยร้าย..ไวรัส
4. วัยร้าย..ไวรัส
โรเรียนท่ามะแว้วิทยา นับั้แ่ลารถมินิูเปอร์ น้าวย่าไปามอาารเรียน สายาทุู่อทั้นัเรียนและรูหลายๆนับ้อมาที่ัน เพราะอะไรน่ะเหรอ? สวย? ไม่ใ่หรอ เป็นเพราะวามเยอะอันะหา ้วยวามเยินสมัยอนอยู่รุเทพฯ ันเป็นแฟนนิส้าัวยเลยล่ะ วันนี้ันสวมุอแนนอลสปริอลเลั่นสีส้มแปร้ิเ็มลัอามิเลียสีาวอหลุยส์ ระเป๋าเฟนี้สีทอ ่าหูิออร์แบบสอ้าไม่เหมือนัน็มา สร้อยระโยระยาอแนนอล ยัไม่หมรอเท้าัทูิมมีู่วี่สีส้มอ่อนเ้าับุ แน่นอนทุอย่าืออแท้ หลายนมอ้วยสายาแปลๆ แล้วไใรสนันแ่ัวสุภาพเรียบร้อยระโปรยาวลุมเ่า ยัยรูาวเินมาประบัน
“วันนีุ้็แ่บเหมือนเยนะยะ”
“แน่นอน ุนี้ันอั้นานรุ่นลิมิเ็อีิั่น” ้วยวามที่สนิทุ้นเยัน ่วปิเทอมันึวนยัยาวไปเที่ยวที่บ้าน เออไม่สิ!! ฤหาสน์่าหา ยัยาวทำาโอย่าไม่อยาเื่อและทำัวเรอเรใัน นัน้อบอให้ทำัวเหมือนเิม ทำไมนเรา้อแบ่นั้นวรระ้วยล่ะ ทุน่ามีวามเป็นมนุษย์เท่าเทียมัน
“ปิเทอมนี้อไป้าบ้านแอีไ้รึเปล่า?” นาทำาวิบวับเหมือนมีแผนร้าย
“แมีแผนะไป่มืนพี่ายน์ใ่ไหม?” พี่ายน์ือพี่ายันเอ เป็นหมออินเทิร์นใ้ทุนปีแรที่โรพยาบาลในรุเทพฯ เราเป็นพี่น้อฝาแฝัน ื่อเล่นออแนวิิำนว ายน์ับพายอาร์ ยัยาวอออาารปลื้มปริ่มอยาเป็นพี่สะใภ้อันออนอหน้า ถามว่าพี่ายน์หล่อมั้ย? ในสายาันที่เห็นพี่ายั้แ่เ็็้อบอว่าเยๆ ทุนลับมอว่าพี่ายน์หล่อมาโยเพาะยัยรูาว
“บ้าแอ่ะ ันแ่ะเอายานอนหลับใส่ในน้ำส้มให้พี่ายน์ื่มแล้ว็ปล้ำเลย”
“ยัยบ้า ผู้ายถูยานอนหลับ หลับไปเลยนะเว้ย อะไรๆมัน็ไม่ื่นหรอูหนัมาไปป่ะแ” บอเลยทฤษีันเป๊ะ เพราะพ่อับพี่ายที่เป็นหมอสอนให้รู้ัป้อันัวเอและรู้เท่าทันผู้าย
“ทฤษีเป๊ะว่ะ แ่ไม่น่าเื่อเพราะไม่มีารปิบัิริและผู้สอนยัโสมานานนานถามหา” ยัยาวเบะปาให้ันนินึ โสเพราะเลือมาและเรื่อมาบอเลย รูเอิในุีฬาาเวอร์มายาวและเสื้อแนยาวเินเ้ามาหาพวเรา รูเอิูโเ่นเพราะรูปร่าสูโปร่หน้าามเ้มหล่อเหลา
“สวัสีรับรูพายรูาว” ันสอนยมือไหว้เพราะอายุน้อยว่ารูเอิึ่อายุสามสิบแล้ว
“สวัสี่ะรูเอิ” ยัยาวมอรูพละหนุ่มหล่อ้วยแววาหวานเื่อม นาเป็นโรแพ้นหล่อ เยถามว่าสเปผู้ายที่อบเป็นยัไ นาบอไ้หมไม่ว่าะผิวาวผิวล้ำอแ่หล่อ็พอว่าั้น
“วันนี้รูพายสวยเหมือนเิมนะรับ” วามแสวามื่นมอย่าเปิเผย โทษทีนะะในใันมีแ่แม ลาฟินเท่านั้น มเ้มายไทยแท้ันไม่่อยอบอ่ะ่ะ ยันึำัวเอลอะเลืออะไรนัหนายัยพายเอ้ย!!
“อบุนะะ” ันอบไปแบบเสียไม่ไ้็นมอ่ะนะ แปนาฬิารูทุน้อไปยืนเ้าแถวเารพธาิับนัเรียน านั้นแปนาฬิาสามสิบนาที็ไ้เวลาเรียนาบที่หนึ่ วันนี้ันไม่มีสอนาบแรึไปนั่ที่ห้อพยาบาลเผื่อว่าะมีนัเรียนเ็บป่วยมาอยาหรือมาอนอนพั รูแอนรูสอนสัมศึษาเินเ้ามาในห้อพยาบาล
“พี่พายะ มีอบรมพรุ่นี้นะะเรื่อารป้อันไวรัสอาริน่าสายพันธุ์ใหม่ที่โรแรมเเอส เ้าให้ไปโรเรียนละสอนพี่พายะไปับใระ” น้อแอนอายุน้อยว่าันปีนึเพิ่ะบรรุรับราารในำแหน่รูผู้่วย ส่วนันับาวเพิ่ผ่านรูผู้่วยเป็นรู .ศ.1 น้อแอนเป็นนสวยร่าสูสมส่วนใสุ่อะไร็ูี ันยัแอบมอน้อบ่อยๆ
แ่น้อแอนูะไม่อบันเท่าไหร่ ถ้าไม่ใ่เรื่อานน้อะไม่มานั่เฮฮาปาิโะ้วย
“ไปับรูาว้า”
“นี่หนัสือราารนะะ รบวนพี่พายไปเียนออนุาไปราารที่ห้อบุล้วย่ะ” านพิเศษอน้อแอนือทำานฝ่ายบุลารอโรเรียน ึมีหน้าที่ทำำสั่ไปราารให้ับรูที่้อไปอบรมหรือไปราารอื่นๆ
“โอเ้า” ันรับหนัสือมาอ่านรายละเอียูำหนารสถานที่ที่้อไปอบรม ไลน์บอยัยาว นาว่าาบแรพอี็เลยเ้ามานัุ่ยันเพื่อรอไปสอนาบ่อไป
“วันนี้แไปนอนับัน็ไ้นะ ะไ้ไม่้อื่นเ้า” ยัยาวพัที่บ้านพัรูหลัโรเรียน ทั้ๆที่ันวนไปอยู่บ้านที่ันื้อไว้ในเมือ้วย นาบอว่าอยู่บ้านพัสะวีไม่้อื่นเ้ามา เนื่อาโรเรียนันอยู่ห่าาเมือประมาสิบแปิโลเมร อนเ้าัน้อรีบแหี้าื่นั้แ่ีห้าว่าๆทำภาริและรีบบึ่รถมาให้ทันนัเรียนเ้าแถวเารพธาิ
“ไปิ วันนี้ไปินหมูระทะัน” พูถึเรื่อินยัยรูาว็าวาววับึ้นมาทันทีพอๆับเห็นผู้ายหล่อ
อนเ้าเราไปถึสถานที่อบรมราวๆแปโมรึ่ ลทะเบียนและเ้าไปนั่ในห้อประุมที่มีผู้อบรมราวๆร้อยว่าน พิธีรเิประธานล่าวเปิานและเ้าสู่่วอารอบรม
“วันนี้เรา็มีวิทยารผู้ที่ะมาให้วามรู้เรื่อารป้อันไวรัสอาริน่าสายพันธุ์ใหม่ เป็นหมอหนุ่มหล่อสุฮอประำโรพยาบาลศูนย์ในัหวัอเรา อเสียปรบมือให้ับนายแพทย์พร ิิารุลหรือุหมอฟิน้วย่ะ” พอพิธีรพูบ ร่าสูในเสื้อาวน์ยืนอยู่บนเวที ัน้มหน้าลมอเอสารบนโ๊ะอย่ามีพิรุธ มีผู้เ้าอบรมเป็นร้อยๆ เ้าไม่ทันเห็นันหรอ ันปลอบใัวเอและเยหน้าึ้น วาสีเ้มมอมาที่ันพอิบพอี หมอฟินะมอเห็นัน็ไม่แปลเป็นเพราะยัยรูาวนเียวบอว่าัวเอสายาสั้นลัวมอวิทยารและอโปรเเอร์ไม่ัเลยวนมานั่แถวที่สอ
“พายอาร์ ุหมอหล่อมาเลยแ ร้อยเ็มร้อยานีเว่อร์” ยัยาวทำหน้าเลิบเลิ้ม
“ับพี่ายน์ใรหล่อว่าัน”
“พี่ายน์สิหล่อแล้ว็รวย้วย” ันีมือยัยาว้วยวามหมั่นไส้
“หวัมรพี่ันว่าั้น”
“ุหมอฟินหล่ออ่า ยัะูี่รี่ส์เาหลีหน้าเหมือนลีอมโบเลย ผิวี้เนียนริบเลย อปป้าอัน” และัน็ไ้ยินยัยาวพร่ำเพ้อรำพันถึวามหล่ออหมอฟิน ไม่เห็นะหล่อเลยสู้แม ลาฟิน็ไม่ไ้ ันแอบเบ้ปา พอเสร็ารอบรมยัยาว็วนันไปถ่ายรูปับหมอฟิน
“้อถ่ายภาพรายานารมาปิบัิราารนะแ” มีรูสาวๆประมาเือบยี่สิบนรุมล้อมอถ่ายรูปับหมอฟิน
“ลับเหอะแ อีหลายิว” ันไม่อยาเอหน้าอีาหมอี้เ็นั่นเลย
“รอหน่อยนะ นั่นไว่าแล้ว” ยัยาวพุ่เ้าไปยืนอยู่้าๆหมอฟิน อีาหมอเาหลีสบาัน้วยแววาเรียบเย ันถ่ายรูปให้ยัยาวเสร็ ยัยาว็ให้ันไปถ่ายรูปับหมอฟินบ้า
“ไม่เอาไม่อยาถ่าย ใ้รูปถ่ายับป้ายอบรมรายาน็พอ” ันไม่ไ้ลั่ไล้อีาหมอฟินเหมือนเธอนะยะยัยาวันแอบพูในใ
“ไปถ่ายเหอะนไม่มีแล้ว” ยัยาวไม่พูเปล่าันผลัันเ้าไปหาหมอฟิน้วย รอเท้าส้นเ็มอันพลิทำให้ันเสียหลัล้มไปทาหมอฟิน หมอฟินว้าันเ้าไปในอ้อมออเา ทุนในห้อประุมที่รอถ่ายภาพับหมอฟินเหมือนหยุารเลื่อนไหว ทำาโอ้าปา้าับภาพที่เห็นและที่น่าอายือันอหมอฟินแน่น ที่ทำแบบนั้นเพราะเป็นสัาาารเอาัวรอล้วนๆเลย ถ้าไม่หาที่ยึเาะไปนอนแอ้แม้ับพื้นเหมือนยัยาวโผเ้าบรูเอิเหมือนวันนั้นแน่ๆ แล้วอีาหมอฟิน็แอบอันเหมือนัน หัวใันเ้นแรไม่เป็นัหวะยิ่ไปมโนถึภาพิ์แพาวๆวิบวับๆอหมอฟินที่ัวเอำลับอยู่อนนี้ หัวใไม่รัียิ่เ้นแรนแทบทะลุออมานออ
“ให้ไปถ่ายรูปไม่ใ่ไปอวิทยารนะเว้ย” เสียอยัยาวเรียสิอัน ันึผละออาหมอฟิน้วยวามอับอาย
“ไม่ถ่ายแล้ว” ันพาใบหน้าแัเินฝ่าฝูนออมา
“พายอาร์ันอโทษที่ผลัแ ันไม่ไ้ั้ใ” ยัยาวทำหน้ารู้สึผิส่สายาบลิ้ๆให้ัน
“อเมื่อี้ นึว่าูีรี่ส์เาหลี อันแนบแน่นเียว” นาทำาล้อเลียน อันั้นเหรอ? บ้ารินี่มาเินอะไร ันสะบัหน้าพรืเรียสิลับมา พี่แม ลาฟินันหล่อว่าย่ะ...ออไปาวามิันเี๋ยวนี้ อีาหมออปป้า...
Fin talks
วันนี้ผมไ้รับเิเป็นวิทยารอบรมารป้อันไวรัสอาริน่าสายพันธุ์ใหม่ให้ับัวแทนรูาทุโรเรียนในัวัหวั เมื่อวานไ้นอนพัเ็มที่ทำให้รู้สึสื่นพร้อมะทำารบรรยาย พอพิธีเิมาที่้านหน้าเวที หิสาวในุแปลาว่ารูทุนอยู่รหน้าในระับสายาผมพอี เธอสวมุสีมพูบานเย็นมีสร้อยอห้อยเหมือนล๊อเ๊ ่าหูอันให่เปล่ประายวิบวับ ระเป๋าถือสีเียวมะนาวที่เธอเอามาวาบนโ๊ะอีะเยอะไปไหนแมุ่ ใ่แล้วผมหมายถึรูพายเพื่อนบ้านผมเอ..พออบรมเสร็รูสาวๆ่ารุมเ้ามาถ่ายรูปับผม เพื่อนอรูพาย็เ่นันผมเห็นทั้สอถเียัน
“ไม่เอาไม่อยาถ่าย ใ้รูปถ่ายับป้ายอบรมรายาน็พอ”
“ไปถ่ายเหอะนไม่มีแล้ว” อยู่ๆเพื่อนอเธอ็ผลัเธอเ้ามาทาผม ถ้าผมัสินใเินถอยหลัออมาแ่นิเียวเธอ้อไปนอนอที่พื้นแน่ๆ ยิ่ใส่รอเท้าส้นสูะนานั้นาอาะแพลเินระเผลไปหลายวันแน่ ถือว่าอบุสำหรับแนวิวันนั้น ผม้อว้าเธอเ้ามาในอ้อมอ รูพาย็อผมแน่นะหาหลัยึเาะามสัาา ผมเผลอสูลิ่นน้ำหอมาัวอเธออย่าเผลอไผล พอไ้สิเราึผละออาัน หน้าเนียนใสแึ้น อนนั้นผมรู้สึว่าผู้หินนี้น่ารัอย่าบอไม่ถู...ผมบ้าไปแล้ว ไม่สิ! ผมไม่อบนน่ารั...
ความคิดเห็น