คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Ep. 4
Ep. 4
Mark talks
“เหมยเป็นอะไระ” เสียหวานๆอเอ๋ยพู้วยวามใและรีบปล่อยมือาผู้ายนที่เอ๋ยเพิ่ะแนะนำว่าเป็นแฟนทันที
“เหมยไม่อยาให้น้าเอ๋ยมีแฟน..ฮือ....เหมยเสียใ” หลานสาวอเอ๋ยนอนที่พื้นและร้อไห้เหมือนเสียอเสียใที่ำลัะโนผู้ายนนั้นแย่น้าเอ๋ยที่รัไปาัวเอ..
“เหมยไม่ร้อไห้นะะ..” อีนรัอผมพยายามปลอบใหลานสาว..แ่อเหมยยัร้อไห้ไม่หยุ..
“็ไ้่ะ..น้าเอ๋ยไม่มีแฟน็ไ้” ร่าบาถอนหายใ..พลาใ้มือลูบหลัเ็หิัวน้อยเบาๆ..
“ริๆนะะ..ฮึ...ฮือ..” ใบหน้าเล็ๆาวนวลเนียนแ่ำเพราะเพิ่ะผ่านารร้อไห้อย่าหนั..และผมรู้แล้วว่าะเ้าหาเอ๋ยไ้ยัไ..ผมไม่เื่อสันิว่าผู้ายนนี้ะเป็นแฟนเอ๋ย..เพราะถ้าเป็นนรัริๆอเหมยไม่แสท่าที่อ้านนานี้หรอ..แสว่าเอ๋ยแ่อยาให้ผมเลิยุ่ับัวเอเท่านั้นแหละ..แ่สายาอหนุ่มหล่อเ้มนนี้มอเอ๋ย้วยแววาที่เรียไ้ว่าื่นมและอบเอ๋ยแน่นอน..แ่ผมว่า..ผมไ้เปรียบผู้ายนนี้อย่าหนึ่..
“อเหมยรับ..หิวไหม..น้าหมอะเอารถมารับนะรับ..อเหมยรอรนี้ับน้าเอ๋ยนะรับ”
“หิวมา่ะ..ฮือ..น้าเอ๋ยไปับน้าหมอนะะ..ฮึ..” อเหมยยัสะอึสะอื้นแ่อาารที่ร้อไห้นัิ้นัอเมื่อรู่หยุแล้ว..
“พี่ปาล์มะ..เอ๋ยอโทษนะะ..เอ๋ย้อไปับุหมอภาวิ์” หิสาวบออย่าำยอม..อเหมยือุอ่อนอเอ๋ย..เพราะะนั้นผม้ออาศัยวามไ้เปรียบนี้ทำะแนนับเอ๋ย..
“รับ..ั้นเอันที่โรเรียนนะรับ..พรุ่นี้ให้พี่ไปรับที่บ้านไหม..เอ๋ยส่โลเั่นมาทาไลน์เี๋ยวพี่...” อีาพี่ปาล์มอเอ๋ยไม่ทันะพูบ..
“น้าหมอมารับเหมยอนเ้าไ้ไหมะ..” มือเล็ๆออเหมยเี่ยวที่ายเสื้ออผม..วาลมโที่ลอไป้วยหยาน้ำามอผมอย่าอออ้อน..ไม่้ออร้อผม็พร้อมะรับส่ทั้น้าทั้หลานอยู่แล้ว..ยิ่โนอ้อนแบบนี้ผมยิ่ใอ่อน..
“ุหมอ้อไปราวน์วอร์แ่เ้าไม่มีเวลาไปส่เหมยหรอ่ะ..” เอ๋ย็ยัเป็นเอ๋ยนเิมที่ใแ็และทำัวห่าเหินับผมราวับนที่ไม่รู้ััน..
“น้าหมอว่ารับ..เี๋ยวน้าไปรับเหมยไปโรเรียนนะรับ” ผมับมือเล็ๆนั้นไว้..พลาสบาเอ๋ยแล้วยยิ้มที่มุมปา..ยัไะเอ๋ย็้อไปับผมอยู่ี..แ่มีอเหมยเป็นัวประัน..เอ๋ยมอผมแทบะินเลือินเนื้อ..นั่น็เรื่ออเอ๋ยเพราะผมะแล้ีมึนเ้าหาเอ๋ยแบบนี้แหละ..
“น้าหมอไปเอารถมารับเร็วๆนะะ..เหมยหิวแล้ว” เ็น้อยลูบท้อทำหน้าเหมือนหิวโหยอย่าน่ารัน่าเอ็นู..นผมอเอามือไปลูบผมเบาๆไม่ไ้..
“ไ้รับ...” ผมรีบเิน้ามฟาไปที่โรอรถหน้าึุเินอโรพยาบาล..โีอีอย่าอผมือ..โรพยาบาลับโรเรียนออเหมยอยู่ร้ามัน..ผมะมาหาหลานรัอเอ๋ยเมื่อไหร่็ไ้..ผมับรถมาอ่อท้ายรถหรูอรอผู้อำนวยโรเรียนนนั้น..เอ๋ยยมือไหว้เาและูมือหลานสาวมาที่รถ..
“น้าเอ๋ยะ..เหมย่วอไปนอนที่เบาะหลันะะ..น้าเอ๋ยนั่้าหน้าับน้าหมอนะะ” ร่าเล็ไม่เปิโอาสให้น้าสาวปิเสธเปิประูรถและนอนลที่เบาะหลันเ็มพื้นที่..เอ๋ยมอแล้วถอนหายใและำใมานั่เบาะหน้าับผม..นานเท่าไหร่แล้วนะ..ที่เราไม่ไ้นั่รถไป้วยันแบบนี้..ผมแอบมอเสี้ยวหน้าหวานๆอนที่ผมรัมาลอ..เอ๋ยมอรไป้านหน้าไม่ยอมหันมาพูุยับผมสัำ..
“เอ๋ย..เป็นยัไบ้า..สบายีไหม?” ผมเอ่ยถาม..
“ั้แ่วันนั้น..ันสบายีมา่ะ..ัสินใไม่ผิริๆ” เอ๋ยฝืนยิ้มว้าทำหน้าเหมือนมีวามสุ..แ่ผมับเอ๋ยบันมาั้ห้าปีทำไมผมะไม่รู้ว่าเอ๋ยแสร้ทำ..เอ๋ยไม่ไ้มีวามสุอย่าที่พูหรอ..
“แ่มาร์ไม่เยมีวามสุเลยนะั้แ่วันที่เอ๋ยไป..”
“ะว่าไปัน็้ออโทษุหมอนะะ..ที่ไปััหวะำลัะเ้า้ายเ้าเ็ม” เอ๋ยยยิ้มที่มุมปาหันมามอหน้าผม..ผมถอนหายใอย่าหนัหน่ว..
“มาร์ไม่รู้ะพูยัไให้เอ๋ยเื่อว่ามาร์ับเอมิไม่ไ้มีอะไรันริๆ..”
“ันว่าเราเลิพูเ่าๆีว่า..เอาเป็นว่าอนนี้..ันไม่รู้สึโรธเลียอะไรุหมอเลย่ะ..นเรา้อเิน่อไป..ุหมอเอ็ทิ้อีไว้เถอะ่ะ..อย่ารื้อฟื้นอะไรเลย..มันะเ็บปวทั้สอฝ่าย..” เอ๋ยพูเหมือนปล่อยวา..แ่ผมทำแบบนั้นไม่ไ้..
“เอ๋ย..มาร์ยัรัเอ๋ยนะ..เอ๋ยำไว้แ่นี้แหละ..มาร์ลืมเอ๋ยไม่ไ้แม้สันาที” ผมะพยายามทำทุทาเพื่อให้ไ้เอ๋ยืนมา..เพราะผมลืมเอ๋ยไม่ไ้ริๆ....
Aey talks
ันับมาร์เอันอนานประวาวเือน..แน่นอนว่าเือนะแพทย์ศาสร์อย่าน้อหมอมาร์ที่ทั้หล่อเหลามีมันสมอย่อมโเ่นและไ้รับำแหน่เือนปีนั้นไปอย่าไม่มีใร้านสายา..ส่วนัน..็แ่ไม้ประับบนเวทีที่หลายนมอว่ายิ้มสวยนไ้รับราวัลพิเศษวัใ่าภาพที่้อมายืนร่วมเฟลมับาวมหาวิทยาลัยาะบริหารและเือนมหาวิทยาลัยอย่ามาร์..วินาทีแรที่เราสบาัน..ันรู้สึเหมือนโลหยุหมุน..ลมหายใิั..และหัวใที่เยเ้นปิมาลอหลายสิบปีลับเ้นรัวอย่าไม่ทราบสาเหุ..อนนั้นันิว่าันอบมาร์เ้าแล้ว..แ่เาึ่ทั้หล่อลาแถมร่ำรวยไม่อบผู้หิที่หน้าาไม่ไ้สวยนโเ่นอะไรอย่าันแน่นอน..หลัาวันนั้น..มาร์ะมายืนรอันที่ะรุศาสร์หลัาันเรียนเสร็แทบทุวัน..วนันไปินไอศรีมบ้า..วนไปวิ่ที่สวนสาธาระบ้า..ันเอ็ไม่ไ้ปิเสธอะไรเพราะอบเาอยู่แล้ว..วันวาเลนไทน์อนเราำลัึ้นปีสาม..มาร์วนันไปที่อนโอเา..ในห้ออมาร์เ็มไป้วยอุหลาบสีาวนับร้อยๆอ..
“ไปเหมาาปาลอลามารึไ” ใรๆ็รู้ว่าอไม้วันวาเลนไทน์แพแ่ไหน..แ่้วยานะอมาร์ลูายเ้าอโว์รูมรถหรูอย่าเาแ่นี้เรียว่าเศษเิน..
“แล้วอบไหมล่ะ..” มือหนาโอบรอบเอวัน..าเรียวอมาร์เยที่ไหล่อัน..ใบหน้าาวั่อยๆเยาันึ้น..พลาประทับรอยูบทีู่ื่ม..มืออมาร์เริ่มุนล้วเ้าไปในเสื้อยือันไล้วนที่หลัเบาๆพร้อมับปลบราเียอัน..
“มาร์....” ันท้วิเา..เพราะรั้นี้เหมือนมาร์ะอยาทำมาว่าอูบเหมือนอย่าเย..และัน็ยัไม่พร้อมับารมีสัมพันธ์ลึึ้..
“อัปสรแปลว่านาฟ้า..เอ๋ยะเป็นนาฟ้าอมาร์ลอไป” เสียทุ้มนุ่มพูึ้นอย่าริั..หัวใันเ้นรัวไม่เป็นัหวะ..วินาทีนั้น..ันเผลอปล่อยัวปล่อยใไปับเา..และนั่นือรั้แรอเรา..
“น้าเอ๋ย...เหมยอยาินไ่ทอับ้าว่ะ” หลานรัเาะแนันพลาพูอย่าอออ้อน..แถมยัทำาโๆวิ้ๆอี..ใอน้าเอ๋ย็อ่อนยวบทุที..
“รอรนี้นะะ เี๋ยวน้าเอ๋ยไปสั่ให้” ันปล่อยให้อเหมยนั่รอับหมอมาร์..และเินไปสั่อาหารที่เาท์เอร์..
Mark talks
“อเหมยรับ..น้าเอ๋ยเยมีแฟนไหม?” ผมรีบใ้โอาสนี้สืบราารลับทันที..ใบหน้าเล็ๆสั่นศีรษะ..
“ไม่มี่ะ..เหมยไม่อยาให้น้าเอ๋ยมีแฟน” อเหมยทำหน้าึๆเหมือนออาร์ปป้อน้าสาวเ็มที่..
“ทำไมล่ะรับ”
“็น้าเอ๋ยะรันอื่นมาว่าเหมยไะ”
“เหมยอบน้าหมอไหมรับ” ผมยื่นหน้าเ้าไปใล้พลายิ้มว้า..
“อบ่ะ..” เ็น้อยยิ้มนเห็นฟันเือบทุี่..
“น้าหมอ็อบอเหมย..และน้าหมอ็อบน้าเอ๋ย้วย..เอาแบบนี้ไหมรับ..ถ้าน้าหมอไ้เป็นแฟนน้าเอ๋ย..น้าหมอ็ะรัและูแลทั้น้าเอ๋ยทั้อเหมย..พาเหมยไปินไอศรีมื้ออเล่นให้พาไปสวนสัว์..แบบนี้เหมยโอเไหมรับ” ผมยื่น้อเสนอ..หวัว่าเ็น้อยะอบรับและยอมเป็นนอผม..
“อืม..ถ้าน้าหมอเป็นแฟนน้าเอ๋ย..เหมย็โอเ่ะ..” ผมแทบะระโัวลอย้วยวามีใ..มีอเหมยเป็นพว..เอ๋ยไปไหนไม่รอแน่..
“ั้นเหมย้อ่วยน้าหมอนะรับ..ถ้ามีนมาีบน้าเอ๋ย..เหมย้อห้ามน้าเอ๋ยุยับผู้ายนอื่น..ทำไ้ไหมรับ”
“ไ้่ะ..” อเหมยพยัหน้ารับ..ผมยยิ้มอย่าเ้าเล่ห์เมื่อร่าบาเินเ้ามานั่้าๆหลานสาว..วาาน้าวไ่ทอรหน้าเ็หิ..
“น้าเอ๋ยะ..เหมยอยาให้น้าเอ๋ยมีแฟน..” อเหมยบไหล่น้าสาวถูไปมาอย่าอออ้อน..
“็ุลุปาล์มไะ..แฟนน้าเอ๋ย” เอ๋ยใพู่อหน้าผมและอยาให้ผมเ้าใว่าัวเอมีแฟนแล้ว..เลิยุ่ับเธอะที..
“เหมยอยาให้น้าเอ๋ยับน้าหมอเป็นแฟนัน...”
“วะ..ว่าไนะ..หมอมาร์ ุไปสอนอะไรหลานันรึเปล่า” เอ๋ยัฟันรอๆมอหน้าผมอย่าไม่พอใ..ผมไหวไหล่และทำไม่รู้ไม่ี้..
“น้าหมอ็อยาเป็นแฟนับน้าเอ๋ยนะ..” ผมสบาเอ๋ยรๆ..นหิสาวเบือนหน้าหนี
“น้าเอ๋ยทำไมหน้าแะ..” วาลมโมอใบหน้าอเอ๋ยอย่าสนใ..
“น้าเอ๋ยอายรับอเหมย..” ผมไ้ทีล้อหิสาวทันที..ทั้ที่เอ๋ยหน้าแเพราะโมโหผมมาว่า..
“หมอมาร์!!!” มือเล็ๆเอี้ยวลมาใ้โ๊ะหยิแนผมแรๆนผมสะุ้..แ่ผมไม่สนใ..มีอเหมยหนุนหลัยัไ็นะใสๆ..ในเมื่ออเหมยือวใอเอ๋ย..
ความคิดเห็น