คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : งานเลี้ยงปีใหม่
10. านเลี้ยปีใหม่
Fin talks
“หมอฟิน ะมาร่วมานเลี้ยปีใหม่ืนนี้ไหมะ” พยาบาลแป๋มถาม หลัาที่ผมราวน์วอร์ผู้ป่วยใน่วเ้าเสร็
ืนนี้ผมไม่มีเวรในและเวรห้อุเิน ผมะว่าะเนียนวนรูพายไปิน้าวเย็น
“ผมว่าะไม่....”
“ืนนี้ธีมานพรอมพ์นะะ ทุน้อมีู่วมาาน”
“ผมไม่มีแฟนะพาใรมาล่ะรับ” ็ผมไม่มีแฟนริๆ แ่ิว่ามีนที่อบแล้วล่ะ..
“หมอฟิน็วนรูพายมาสิะ พี่เห็นนะหมอฟินแอบเนียนบไหล่รูพาย อบเ้า็้อรุหน่อย่ะ” ผมเาท้ายทอย้วยวามเิน
“พี่แป๋มมอออ้วยเหรอว่าผมอบรูพาย” นี่ผมทำอะไรัเนไปรึเปล่านะ
“หู้ย มอาาวเสาร์ยัรู้เลย่ะ รูพายเป็นนน่ารัรัเ็ใี ่าเอาใ ถ้าหมอฟินไม่ีบระวัะโนรูหนุ่มๆัหน้านะะ” พยาบาลแป๋มล่าวทิ้ท้ายทำเอาผมิหนั ผมไม่เยีบผู้หินไหนั้แ่สมัยเรียนนเรียนบเป็นแพทย์ใ้ทุน อนนี้สิ่ที่ผมให้รูพายไม่ไ้เหมือนผู้ายนอื่น็ือเวลา ผมะเอาเวลาที่ไหนไปีบเธอ..แ่ผม็ันอบเธอไปแล้ว ผมะลอูสัั้..
“ผมอเบอร์รูพายหน่อยรับ”
Pie talks
ะที่ันำลัสอนาบแรในอนบ่ายเสร็พอี มีเบอร์โทรแปลโทรเ้ามา เบอร์นั้นเรียัวเป็นเลสวยะไม่สวยไ้ไ เบอร์มีแ่เลเ้าเือบทั้หมมีเลหนึ่ลท้ายัวเียว
“สวัสี่ะ” ันรอเสียไปามสาย
[ ผมเอนะ ] หัวใันเ้นแร ะเป็นใรที่ไหนล่ะนอาหมอฟิน
“หมอฟินมีอะไระ แล้วนี่เอาเบอร์ใรโทรมารึเปล่า” ันลัวเาะลืมโทรศัพท์แล้วไปยืมมือถือใรโทรมาอี
[ เบอร์ผมเอ เย็นนี้ที่โรพยาบาลผมมีานเลี้ย เป็นธีมานพรอมพ์อ่ะรับ เ้าบอว่า้อมีู่วแล้วผม็ไม่รู้ัใรที่ไหน เลยอยาวนรูพายไป้วยรับ ]
“ไ้่ะ” แล้วหมอฟินะไม่ผิหวัที่เลือพายอาร์เป็นู่วไปาน ว่าแ่ะใสุ่ไหนีนะ ุแบรน์อแนนอลที่เพิ่ไ้มาใหม่็เ้าที ุอออิเนั่น็ำลัมา เฮ้อ !! ลุ้มใั!!
[ ประมาหโมผมะไปรับที่บ้านนะรับ ]
“หโม!!”
[ รูพายไม่สะวเหรอรับ ] ันพู้วยน้ำเสียที่ื่นระหนไปหน่อย ว่าะเลิเรียนถึบ้านสอนพิเศษ็ห้าโมรึ่แล้ว อีแ่สามสิบนาทีนี่ยัอาบน้ำไม่ทันเลย ฮือ...
“ไ้่ะ แล้วเอันนะะ” ันวาสาย สามสิบนาทีทอ้อสวยให้สมับเป็นู่วหมอฟินให้ไ้ ภาริฟิโ่ริๆ พอสอนพิเศษเสร็ัน็รีบอาบน้ำแ่หน้าและุที่เลือมา็ือุเรสแนุสีมพูพาสเทล แ่้วยเ็มลัอามิเลียสีมพูเ้ม มีสร้อยอเพรรูปหส์เล็ๆและ่าหูเ้าุ ผมรวบเป็นหาม้าสู ใบหน้าแ่โทนมพูอ่อนๆ ระเป๋าถือแบบรัท์สีเิน รอเท้าสานรัส้นประับเพรเม็เล็ๆ สูราวๆสอนิ้ว หโมไม่าไม่เินรถเบน์เอสลาสูเป้ันหรู็มาอหน้าบ้าน ร่าสูที่ันุ้นเยับเสื้อาวน์ วันนี้สวมสูทสีำมีโบว์สีำิที่อเสื้อเิร์สีาวัวใน ผมเทเป็นทรเปิหน้าผา วาเรียวรีสีเ้มมอมาที่ัน เราสบาันนิ่นาน ึัึั หัวใันเ้นรัว ทำไมหมอฟินูีนานี้เนี่ย พ่อหนุ่มี๋เาหลีอพายอาร์เอาใไปเลย...
Fin talks
ผมมอหิสาวรหน้า อึ้ไปเือบนาที ร่าเล็สวมเรสแนุสีมพูหวาน ผมรวบแบบเปิหน้าผาโว์ใบหน้าเรียวไ้รูป ทุอย่าที่อยู่บนัวเธอูพอีไม่มาไม่น้อย วาลมโ้อหน้าผมนิ่นาน ทำไมเธอน่ารันานี้ ผมไม่อยาไปานเลี้ยแล้วลัวผู้ายนอื่นะมอ เอิ่ม..ไอ้ฟินยัไม่ไ้เป็นแฟนยัะหว ผมบ้าไปแล้ว
“หมอฟินะ โบว์เบี้ยวนะะ เี๋ยวพายิให้ใหม่” รูพายเินเ้ามาใล้ๆ นผมไ้ลิ่นน้ำหอมที่ทั้หอมและหวานเหมือนหิสาวรหน้า มือเรียวเล็ำลััโบว์ที่ิอเสื้อให้ผม ผม้อมอเธออย่าเผลอไผล หัวใผมเ้นแรไม่เป็นัหวะ ผมอบเธอริๆ...
“เสร็แล้ว่ะ ไปันเถอะ่ะ” รูพายปิประูบ้านและเินมาึ้นรถ านเลี้ยัึ้นที่โรแรมแห่หนึ่ใล้โรพยาบาล หมอหนุ่มหลายนอยู่ในุสูทามธีมาน แพทย์หิและพยาบาล็สวมุรารีสวยามแบบไม่มีใรยอมใร ผมพารูพายไปนั่ร่วมโ๊ะับเพื่อนหมออินเทิร์น้วยัน
“รูพายรับ นี่เพื่อนๆผม หมอพี หมอเนและหมอมาย์” ผมแนะนำเธอให้รู้ัเพื่อนๆอผม
“แฟนเหรอหมอฟิน น่ารัสุๆ” หมอมาย์พูแว
“ไม่ใ่่ะ เป็นเพื่อนบ้านัน” รูพายรีบปิเสธทำเอาผมใแป้ว แ่มัน็ริอเธอ เราไม่ไ้เป็นอะไรันเป็นแ่เพื่อนบ้านริๆ
“ยัโสไหมรับ ผมีบไ้ไหม?” หมอพี หรือนายแพทย์ปีเอร์สัน เมส์ หมอหนุ่มลูรึ่ บแพทย์าสถาบันัในภาเหนือ ส่ยิ้มให้รูพาย ผมลืมนึไปว่าไอ้หมอพีูๆไปหน้ามัน็ัะละม้ายแม ลาฟิน รูปาราที่รูพายิเ็มบ้าน แถมเวลายิ้มแล้วมีลัยิ้มยิ่ใ่เลย ผมัะลัวนะเนี่ย
“็โสมานานนานถามหาแล้ว่ะ อีไม่นานึ้นทะเบียนเป็นวัถุโบรา” แ่เห็นรูพายยิ้มอบหมอพีผม็นึหุหิแ่็ทำอะไรไม่ไ้ เพราะผมไม่ไ้มีสิทธิ์อะไรในัวอเธอ
“สนใรับหมอหนุ่มหล่อและโสเหมือนันไปพิาราไหมรับ” ไอ้หมอพียัหยอรูพายไม่เลิ
“นี่หมอพี เรใเมียับลูที่บ้าน้วย หึนะเนี่ย” หมอเนพูยิ้มๆ เป็นารแวันเล่นะมาว่า
“หมอเนอย่าพูเล่นแบบนั้นสิ เี๋ยวรูพายะหาว่าผมไม่โสริๆ” หมอพีโอรวใบหน้าหล่อแบบลูรึ่อ้ำแบบน่ารั เรียเสียหัวเราะาสาวๆในโ๊ะ ผมรู้สึอิาหมอพี ถ้าผมารมมายเหมือนหมอพีสัรึ่นึ็ี หมอพีเป็นหนุ่มที่หล่อ ุยเ่ สุภาพเป็นันเอเป็นวัใอหมอสาวๆและพยาบาล อนนี้ฟลอร์หน้าเวทีมีารเ้นรำ หนุ่มๆหลายนวหิสาวไปเ้นรำ
“รูพายให้เียริเ้นรำับผมไ้ไหมรับ” หมอพีโ้ศีรษะยื่นมือไปรหน้ารูพาย ผมถอนหายใแรๆอย่าไม่พอใ
“ไม่ไ้่ะ พายมาับหมอฟินเี๋ยวะหาว่าไม่ให้เียริหมอฟิน หมอฟินะวนพายไปเ้นรำไหมะ ถ้าไม่วนพายะไ้วน” หิสาวในุรารีแนุสีพาสเทลยื่นมือเล็ๆมารหน้าผม ผมลุึ้นับมือรูพายไปเ้นรำที่หน้าเวทีอย่าีใที่เธอไม่เลือไปเ้นรำับหมอพี
“ออนุานะรับ” ผมเลื่อนมือไปแะที่เอวอเธอ มืออี้าับมือเธอแน่น บรรยาาศัหวะเพล้าๆ เราสอนสบาัน รูพายส่ยิ้มให้ผม
“ระวัพายเหยียบเท้านะะ ิรรมไม่เ้าัหวะพายถนัเลย”
“ามสบายเลยรับ ผม็ไม่ใ่นัเ้นทีี ลีลาศนี่แทบิ ร.”
“ริเหรอะ? นึว่าหมอฟินะเป็นนัเ้นะอี”
“ไม่เลยรับ” ผมแอบมอเสี้ยวหน้าอหิสาวที่เราอยู่ห่าันแ่ไม่ี่เนิเมร วาลมโสีเ้มล้อมรอบ้วยนาหนาเป็นแพสบาับผม ผมรู้สึเหมือน้อมน์ ไม่ใ่มน์ธรรมา มน์พระพาย เพลำลัะบลอยู่ๆไฟในฮอลล์็ับลประมาไม่ี่เสี้ยววินาที ผมประทับริมฝีปาที่หน้าผารูพายเบาๆ พอไฟลับมาสว่า ร่าเล็ทำาโมอหน้าผม ใบหน้าผมแันี่ผมทำอะไรลไป
“เพลบแล้วไปนั่ีว่านะะ” เป็นรูพายที่วนผมลับมานั่ที่โ๊ะ เธอไม่เอ่ยถึเหุาร์เมื่อสัรู่เลย ผมนึ่น่าัวเอในใที่ทำอะไรแบบไม่ิ รุมาเินไปถ้ารูพายไม่อบอาะีัวออห่าไปเลย ราวๆสามทุ่มผม็วนเธอลับ ในรถเียบมาไม่มีบทสนทนาใๆ เธออาะอึอัที่ผมูบหน้าผาเธอรึเปล่า? ไม่น่าเลยไอ้ฟินเอ้ย!!
“หมอพี ูๆไป็ล้ายาราที่รูพายอบเลยนะรับ” ผมหาเรื่อวนเธอุย แ่ทำไมไปพูถึหมอพี็ไม่รู้ มันออมาา้นบึ้หัวใรึเปล่าเนี่ย
“ใ่่ะ หน้าเหมือนแม ลาฟินเลย ยิ่ยิ้มยิ่เหมือนมีลัยิ้มเหมือนัน้วย่ะ” พอพูถึาราที่อบเธอ็ลับมาพูเป็น่อยหอย ผมอิาไอ้หมอพีอีแล้ว..ทำไมผม้อาั้นเียวเหมือนหม่าม้า็ไม่รู้ หรือะไปทำศัลยรรมาสอั้นีนะ
“ถ้าหมอพีีบ รูพาย็อบใ่ไหมรับ” ผมถาม้วยวามน้อยใ
“นที่อบับนที่ใ่อาะไม่ใ่นเียวัน็ไ้่ะ” หืม..ยัไอ่ะ ผมไปหมแล้ว
“พายว่า ผู้ายี๋ๆ็ูน่ารัีเหมือนันนะะ”
“แบบผมพอะมีสิทธิ์ไหมรับ” ผมหันไปสบาเธอพยายามสื่อวามหมายอย่าที่พูริๆ
“ถ้าหมอฟินลอีบ็อามีลุ้น่ะ” ร่าเล็หันมายิ้มและเินลารถอผม หัวใอผมพอโหรือว่ารูพาย็มีใให้ผมเหมือนันนะ...
Pie talks
“พายว่า ผู้ายี๋ๆ็ูน่ารัีเหมือนันนะะ”
“แบบผมพอะมีสิทธิ์ไหมรับ” หัวใันเ้นไม่เป็นัหวะ
“ถ้าหมอฟินลอีบ็อามีลุ้น่ะ” ันพยายามะไม่รี๊เินลารถหมอฟินแบบสวยๆ ฮือ..เินั หมอฟิน็อบันเหมือนันใ่ไหม?.....
ความคิดเห็น