คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบ..สบตา
1. แรพบ..สบา
เหุเิที่โรเรียนท่ามะแว้วิทยา วันเ้า่ายพัแรมลูเสือเนรนารีืนแร ผู้ำับลูเสือพานัเรียนเล่นรอบอไฟในเวลาลาืน ะที่ลูเสือหมู่สออหนึ่ำลัแสละรเรื่อปลาบู่ทอ อยู่ๆหนึ่ในนัเรียนที่แส็เอามือุมท้อร้อโอโอยแถมยัอาเียนออมาไม่หยุ รูทุนใรีบเ้าไปูอาารนัเรียนหิที่ป่วย
“รูพายพานัเรียนไปโรพยาบาล้วย” ำสั่อผู้อำนวยารโรเรียน ท่าน ผ.อ.นินทร์ ทำให้ัน้อรีบพานัเรียนที่ป่วยึ้นรถพร้อมับเพื่อนนัเรียนหิสอนไปโรพยาบาลทันที ห้อุเินอนสอทุ่มเศษๆ ไม่่อยะูวุ่นวายเหมือนที่ันินนาารไว้ ันในานะผู้ปรออนัเรียนที่ป่วยไ้เ้าไปในห้อุเิน ในห้อนั้นมีผู้ป่วยประมาห้านรวมถึนัเรียนอัน้วย นอาเวรเปลยัมีพยาบาลอีสามนและหมอหนึ่น ำลัทยอยรวนไ้เรียาหนัสุไปหาเบาสุ
“น้อเป็นอะไรมาะุรู” พยาบาลแป๋มึ่รู้ัันับันเป็นอย่าีเนื่อาลูสาวอพยาบาลแป๋มเรียนพิเศษับัน่ววันหยุ
“ปวท้อแล้ว็อาเียน่ะ” ันอบพลาใ้ผ้าุบน้ำเ็ไปามใบหน้านัเรียนเบาๆ
“เี๋ยวุหมอมารวนะะ” พยาบาลสาวส่ยิ้มให้ัน ั่วอึใุหมอ็เินเ้ามารว ันลอบมอนิ้วเรียวยาวาวใสใ้สเโทสโป่อยๆฟัเสียหัวใอนัเรียน ันเผลอยืนมอุหมอที่หน้าายัอ่อนเยาว์อย่าั้ใ โรหน้าไ้รูป ิ้วเ้มรับับวาั้นเียวแ่่อน้าโนาหนาเป็นแพ มูโ่เป็นสัน ริมฝีปาอมมพู ไม่บอ็รู้ว่าันยืนใลุ้หมอแ่ไหน แอบไ้ลิ่นน้ำหอมาๆาเสื้อาวน์สีาวอหมอ้วย
“ุรับ” เสียทุ้มนุ่มอุหมอเรีย ันถึไ้สิ
“ะ?”
“นัเรียนอุอาหารเป็นพิษ หมอะให้ยาแ้อาเียนับเลือแร่ผนะรับ” หมอหนุ่มที่หน้าาราเาหลีบอับัน
“่ะ อบุุหมอมา่ะ” ันพนมมือไหว้ทั้ๆที่หมออาะอายุน้อยว่าัน แ่็่าเถอะถือว่าหมอือผู้มีพระุ พอรวูอาารและสั่ยาุหมอ็เินเ้าไปในห้อพัแพทย์้านใน
“พี่แป๋มะ พายอยาะอใบรับรอแพทย์น่ะ่ะ พอีะไปเลมประันสุภาพให้นัเรียน” ที่ัน้อพานัเรียนมาโรพยาบาลเพราะนอาัน ุรูมน์พระพาย ึรุ่เรือสุละสอนภาษาอัฤษแล้วานพิเศษที่ไ้รับมอบหมาย็ือรูห้อพยาบาลรวมถึานประันสุภาพและอุบัิเหุอโรเรียน ึเป็นหน้าที่ันที่้อัารอเอสารเพื่อเบิ่ารัษาพยาบาลให้นัเรียน
“ไ้่ะ เี๋ยวรูพายามพี่มาทานี้นะะ” พยาบาลแป๋มเินนำันมาห้อพัแพทย์ ุหมออปป้าเาหลีนะี้นั่อยู่ที่โ๊ะ ใ้มือท้าวาาะหลับแหล่มิหลับแหล่ พยาบาลแป๋มหัวเราะิั
“พอีหมอฟินเ้าเวริันสามวันน่ะ่ะ เี๋ยวพี่ทำเอสารเสร็ะให้หมอเ็น ให้หมอีบนินึนะะ รูพายนั่รอรนี้่อน” พยาบาลสาวให้ันนั่ที่เ้าอี้ร้ามับหมอที่พยาบาลเรียว่าหมอฟิน? ฟินที่แปลว่ารีบปลาั้นเหรอ? ื่อประหลา หมอหนุ่มรหน้าท้าวาหลับลาอาาศไ้ริ ๆ ใบหน้าาวเนียนยิ่มอใล้ๆยิ่แทบไม่มีรูรุมน ผิวีริๆพ่อุ ถ้ามอแบบภาพรวมหมอฟิน็หล่ออ่ะนะ แ่รูพายอาร์ รูสอนภาษาอัฤษประำโรเรียนท่ามะแว้วิทยา สเป็ือหนุ่มาน้ำ้าวเท่านั้น แ่อนนี้หยวนๆเป็นลูรึ่็ไ้ ผู้ายมีน้อยใ้สอยอย่าประหยั ผู้ายี๋หล่อเาหลีนนี้เลยไม่ไ้อยู่ในสายาสันิเียว เออ!! ไม่สวยแล้วยัเลืออี อยาะหัวเราะัวเอ ็เลยึ้นานมานะยี่สิบห้าปีแล้ว ิแล้วมันเศร้า สสัยเนื้อู่ะเป็นน่าาิริ ๆ ป.ล.าิหน้าอ่ะนะ
Fin talks
“เอสารเสร็แล้ว่ะ” เสียอพยาบาลแป๋มทำให้ผมื่นาอาารที่ว่าหลับลาอาาศ ือนั่ท้าวาแล้วหลับ ผู้หิในุเรื่อแบบสีาีที่น่าะเรียว่าุลูเสือเธอสวมพวมาลัยที่ทำาอาวเรือพวโเหมือน ส.ส.ที่ำลัออหาเสีย ใบหน้าาวเนียน าโๆ้อมอผมาไม่ระพริบ ผม็พอะรู้ว่าัวเอหน้าาีถึีมาึเยินที่มีผู้หิมาให้วามสนใ ผมมอเธอ้วยแววาเรียบเย นรหน้าถ้ามอโยรวมไม่ไ้สวยแ่ออแนวน่ารัะมาว่า พูันามรไม่ใ่สไล์ที่ผมอบ ผู้หิที่ผมอบน่ะเหรอ? ้อผู้หิผิวสีน้ำผึ้นวลเนียน ใบหน้ารูปไ่ไ้รูป วามสวยหวานราวับนาในวรรี..มิราลินทร์ือื่อริอเธอ หรือนทั่วไปเรียเธอว่ามิลลี่ าราสาวที่ำลัมีื่อเสียในะนี้ มิลลี่ือนาฟ้าที่อนนี้ผมไม่อาับ้อเธอไ้
“หมอฟินะ่วยเ็นในใบรับรอแพทย์้วย่ะ ุรูพายะเอาไปเลมประันสุภาพให้นัเรียน่ะ” พยาบาลแป๋มเลื่อนเอสารมารหน้าผม พอผมเ็นื่อเสร็็ส่เอสารใหุ้รูที่ื่อพาย
“อบุมานะะ” รูสาวที่เหมือน ส.ส.ำลัออหาเสียพนมมือไหว้ผมอีรั้ ผมรับไหว้อย่าเสียไม่ไ้ หน้าาเธอูอ่อนเยาว์เหมือนนอายุยี่สิบ้นๆ เธอเินออาห้อพัแพทย์ สัพัเินลับเ้ามาใหม่ ิ้วเรียวสวยมวเป็นปม้วยวามสสัย
“ุหมอเ็นื่อผิไหมะ?” เธอยื่นเอสารมารหน้าผมหรือผมะเบลอนเ็นื่อผิเหรอ?
“ผิยัไรับ” ผม้อมอเอสารที่เ็นื่อผมถู้ออีรั้
“ุหมอลืมใส่สระเอไหมะ รนี้มีแ่ พร” พอรูสาวพูบผมึลั้นำ
“ผมื่อ พะะระ ไม่ใ่เพรรับ” เธอเาท้ายทอยอย่าอายๆที่ปล่อยไ่ัวเบ้อเริ่ม
“เหรอะ? อโทษที่ะ” รูพาย่อยๆเินหลบาออไป เธอเป็นนแรที่ิว่าื่อผมือเพร โียัเินมาถามไม่ไปถือวิสาสะใส่สระเอในื่ออผม ผมระบายรอยยิ้มออมาอย่าลืมัว ผู้หิประหลานนี้เปิ่นริๆ
“นั่นแน่ ุหมอยิ้มอะไรเนี่ยหรือว่าะหลเสน่ห์รูพาย” พยาบาลแป๋มทำาล้อเลียน ผมหุบยิ้มทันทีผมน่ะเหรอ?หลเสน่ห์ยัยรูสาวว่าที่ ส.ส.นนั้น บอรๆรูพายไม่ใ่สเป็ผมเลย อย่าผม้อสาวหน้ามผิวสีน้ำผึ้เท่านั้น
“ผมไม่อบผู้หิสไล์น่ารัน่ะรับ”
“แล้วอบหมอฟินอบแบบไหนะ”
“ผู้หิที่ผมอบ?...” ผมเหม่อมอออไปนอหน้า่าห้อุเิน ้านหน้าโรพยาบาลือป้ายรถเมล์มีาหลัเป็นาราสาวื่อั มิราลินทร์ำลัถือนมเปรี้ยวยี่ห้อั วามทอประาย ริมฝีปาบาแย้มยิ้ม ผมมอภาพนั้นอย่าหลใหล ผมรัเธอ อยารอบรอเธอ ปรารถนาแ่เพียเธอ....
ความคิดเห็น