คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Ep. 1
Ep. 1
“น้าเอ๋ย...เหมยปวท้อ..ฮือ..” เสียร้อโอโอยอหลานสาวัวน้อย..ปลุันให้ื่นึ้นในลาึ..มือเล็ๆาวๆออเหมยุมมือันไว้แน่น..ใบหน้าาวนวลเนียนที่มีเลือฝาอยู่เป็นนิ..ลับีเผือนน่าใ..
“เหมย..เี๋ยวน้าเอ๋ยะพาไปโรพยาบาลนะ..” ้วยอารามใันอุ้มร่าเล็ไว้แนบอ..ว้าุแรถวิ่ออไปนอบ้าน..เปิประูรถ่อยๆวาหลานสาวัวน้อยลที่เบาะหน้าาเ็มันิรภัย..ส่วนัวเอ็พุ่พรวเ้ามานั่ที่นับและบึ่รถออไปทันที..โีที่ห้อุเินอโรพยาบาลรัที่อยู่ใล้ที่สุแทบไม่มีผู้ป่วยเลย..พออรถเสร็ัน็อุ้มอเหมยไปที่หน้าห้อุเินทันที..
“ุแม่..น้อเป็นอะไรมาะ” พยาบาลสาวทำารัประวัิ..หลัาที่ส่ัวหลานสาวไปพบแพทย์ประำห้อุเินแล้ว..และัน็ไม่ไ้สนใะแ้ัวว่าไม่ใ่แม่อเ็แ่อย่าใ..
“น้อปวท้อ่ะ ในรถ็มีอาเียน้วย” ระหว่าทานอาอาารปวท้อแล้ว..อเหมยยัอ้วไม่หยุ..ันลัวนแทบับรถไป่อไม่ไหว..ลัวหลานสาวะเป็นอะไรไป..หัวใอันแหลสลาย..
“เี๋ยวุหมอะออมารวอาารนะะ” พยาบาลสาวนเิมเินเ้าไปในห้อพัแพทย์เวรห้อุเิน..ันนัุ่มมือหลานรั้วยวามเป็นห่ว..อเหมยเพิ่ะหยุอาเียนเมื่อะี้..มือเล็ๆป้อมๆุมท้อ้วยวามเ็บปวนันแทบอยาะเ็บแทน..ร่าสูในุเสื้อาวน์เินออมาาห้อพัแพทย์..รึ่อใบหน้าอหมอหนุ่มปิ้วยแมส์..ันไม่ไ้สนใะมอมานัเพราะใอัน่ออยู่ับอาารเ็บป่วยอหลานสาว..
“าารรวเบื้อ้นน่าะเป็นอาารอาหารเป็นพิษนะรับ..หมอะให้เลือแร่ผเพราะอาารที่ามมาออาารอาหารเป็นพิษนไ้ะมีอาารท้อเสีย..ให้ื่มน้ำเลือแร่..็น่าะไม่เป็นอะไรมารับ” เสียทุ้มนุ่มที่แสนะุ้นเยอแพทย์เวรทำใันสั่นอย่าบอไม่ถู..น้อเยหน้าึ้นมามอ..วินาทีที่เราสบาัน..ันรู้สึสมออื้ออึประมวลผลไม่ไ้..วามทรำในอีแล่นเ้ามาเป็นาๆ..
' อัปสรแปลว่านาฟ้า..เอ๋ยะเป็นนาฟ้าอมาร์ลอไป ' ประโยนี้้ออยู่ในหัวอันเหมือนเพลที่เปิรีมิ์วนไปมาเือบร้อยรอบ..หมอหนุ่มถอแมส์ออใบหน้าาวัที่แสนะหล่อเหลาที่ารันี้วยำแหน่อีเือนอมหาวิทยาลัย..็ะลึที่เอันไม่แพ้ัน..
“เอ๋ย / มาร์” และเรา็พูออมาพร้อมัน..านั้นันและหมอมาร์็เล่นเม้อาันอยู่นานร่วมสิบนาที..
“น้าเอ๋ย..เหมยอยาลับบ้าน” ระทั่มือเล็ๆออเหมยเาะเี่ยวายเสื้อันเบาๆ ันึไ้สิหันลับมาสนใหลานสาวัวน้อย..
“อบุนะะุหมอภาวิ์” ัน้อมศีรษะและพยายามสลัภาพในอีออาวามิ..และเรียหมอหนุ่ม้วยื่อริอย่าห่าเหิน..ถ้าเรียื่อริพร้อมนามสุล่อท้ายัน็ะทำ..
“ไป่ะนเ่อน้าเอ๋ยลับบ้านัน” ันอุ้มอเหมยอย่าทุลัทุเลเพราะัวอหลานสาว็ไม่ใ่เล็ๆ..อนที่อุ้มึ้นรถ้วยวามใและลัวนทำอะไรไม่ถู..ึแบอเหมยไ้อย่าสบายๆ..มือหนาอหมอหนุ่มเ้ามา้อนร่าเล็อเ็น้อยแนบอ..
“เี๋ยวมาร์่วย เอ๋ยอุ้มไม่ไหวหรอ” หมอมาร์แทนัวเอ้วยื่ออย่าเยและเรียันอย่าสนิทสนมเหมือนรั้ที่เราเยบัน..
“ไม่เป็นไรหรอ่ะ ิันอุ้มหลานสาวเอไ้” ัน้อแสุยืนให้เาเห็นว่าันไม่ไ้อาลัยอาวร์ับอีที่เยหวานื่นและลท้าย้วยวามมื่นนั้นเลย..
“เอ๋ย..ทำไมทำัวห่าเหินับมาร์อย่านั้นทั้ที่เราเย..” ่อนที่อีแฟนหนุ่มะพูบ..
“หยุ!!!” น้ำเสียที่เปล่ออมาัพอู..นอเหมยใ..
“น้าเอ๋ยเป็นอะไระ” หลานสาวัวน้อยะเียะายลมาาอ้อมออหมอมาร์เพราะเห็นันทำหน้าไม่พอใและทำัวไม่เป็นมิรับหมอหนุ่ม..
“น้าเอ๋ยอโทษ..น้าเอ๋ยไม่ไ้ั้ใพูเสียันะะ เราลับบ้านันีว่า..ไว้อเหมยหายี น้าเอ๋ยะพาไปินไอศรีมที่ห้านะะ” ันเห็นวาลมโใสแ๋วที่ำลัมอ้วยวามสนใว่าทำไมันถึพูับหมอมาร์เสียั..ึรีบปรับโทนเสียและใบหน้าให้เป็นปิทันที..
“อเหมยอวนุน้าหมอไป้วยไ้ไหมะ..ุน้าหมอ่วยีวิออเหมยไว้” หลานรัอันึ่สนิทับนอื่นยา..ลับประทับใและถึั้นวนหมอหนุ่มที่พึ่เยเอหน้าไปินไอศรีม้วย..
“อนนี้ี่โมแล้วะนเ่” ันหน้าอมือถือให้อเหมยูนาฬิา..
“ห้าทุ่ม่ะ..”
“ห้าทุ่มปิอเหมยทำอะไรที่บ้านะ” ันถาม่อ..ใบหน้าเล็ๆนิ่ิ
“นอน่ะ..”
“นาอนนี้เป็นเวลานอนุหมอยัทำานเลย่ะ..แล้วแบบนี้ะไปทานไอศรีมับเราไ้ยัไะ..”
“่ววันเสาร์ุน้าว่าอนบ่าย..บ่ายวันเสาร์ุน้าหมอะเลี้ยไอศรีมอเหมยีไหมรับ” ร่าสูอหมอมาร์นั่ล่อหน้าหลานสาวอัน..ใบหน้าหล่อเหลาแย้มยิ้ม..เป็นรอยยิ้มเียวันพร้อมับพูประโยนั้น..
' อัปสรแปลว่านาฟ้า..เอ๋ยะเป็นนาฟ้าอมาร์ลอไป ' และนั่นทำให้ันรู้ว่า..ำว่าลอไปมันไม่มีริ..
ันแ่นยิ้มับัวเออย่ามื่น..
“ไ้ไหมะน้าเอ๋ย..อเหมยอยาใหุ้น้าหมอไป้วย” มือเล็อหลานสาวเย่าแนอันอย่าระือรือร้น..ใบหน้าเล็ๆนั้นยิ้มอย่าีใ..ทำไมอเหมย้อมาถูะาับหมอมาร์้วยนะ..ันรู้สึเหมือนโนแย่วามรัหลานสาวัวน้อยที่ันฟูมฟัมาับมือหันไปสนในอื่น..วาสีเ้มสบาันอย่าอำอบ..พร้อมๆับวาลมโอหลานสาว..นันถอนหายใ้วยวามหนัหน่วในใ..แ่รั้เียว..รั้เียวเท่านั้น..ที่เาะมีโอาสไ้ใล้ิหลานอัน..ันบอับัวเอในใ
“็ไ้..” พอันอบออมา..ทั้อีแฟนหนุ่มและอเหมย็แทบะระโัวลอย้วยวามีใ..
“ั้นบ่ายวันเสาร์ มาร์ไปรับเอ๋ยที่บ้านนะ ส่โลเั่นมาสิ..เอ่อ..อเบอร์ อแอไลน์้วยนะ” มือหนาาวนวลเนียนเหมือนับนไม่เยออลาแ้..ส่มือถือัวเอให้ัน..
“เอันที่ห้าเลย่ะุหมอภาวิ์ บ่ายโมที่ร้านไอศรีมหาไม่ยาหรอ่ะ” ันเปิประูรถและอุ้มอเหมยวาลที่เบาะหน้า..
“เอ๋ย...ทำไมเอ๋ย้อทำัวห่าเหินับมาร์” น้ำเสียทุ้มเือไป้วยวามรู้สึัพ้อ่อว่า..
“ุหมอภาวิ์ะ เราแ่เยสนิทันเท่านั้น..หยุเรียื่อเล่นอันอย่าสนิทสนมแบบนั้นะที..” พอปิประูรถ..ันึล้าที่พู่อหน้าเาโยที่ไม่้อสนใวามรู้สึอหลานสาว..
“เอ๋ย..มาร์อโทษนะ..มาร์ไม่เยลืมเอ๋ยันาทีเลยนะ” มือหนาถือวิสาสะุมมือันไว้แน่น..และเือบะหลุมพราับำพูหวานๆนั้น..สิ่ที่หมอหนุ่มทำไว้ับันมันเหมือนรอยแผลที่บาลึ..และแ้วที่เยมีรอยร้าวนั้นไม่อาประสานืนมาไ้สนิทใ..
“ิันเอ็..ไม่เยิถึุหมอภาวิ์แม้สัวินาทีเียว่ะ” ันยยิ้มที่มุมปาและแะมือที่อีนรัุมไว้แน่นหนึบออ..ันะไม่มีวันลับไปให้วามรัรั้เ่าทำร้ายอี่อไปแล้ว..ไม่มีวัน..
ความคิดเห็น