ทางช้างเผือกสีแดง

ลำดับตอนที่ #1 : ก็แค่อดีต

ก็แค่อดีต…..

มันผ่านมาแล้ว….ก็ให้มันผ่านไปเถอะ

แต่ว่า…..ไม่ได้หรอก….ถ้าลืมความเจ็บช้ำนั้นไป เราก็หมดแรงสู้……

เมื่อนานมาแล้ว มีผู้หญิงคนหนึ่งมองผมด้วยสายตาเย้ายวน มันทำให้ผมถึงกับตกหลุมรักเธอ จนถึงตอนนี้4ปีผ่านมา

ใช่ตอนนั้นผมเป็นคนไม่เอาไหน ผมอ่อนไหวมาก ผมคงได้แค่มองเธอที่เป็นดาวอยู่ค้างฟ้า….มันก็เท่านั้น

มันทำให้ผมเป็นโรคซึมเศร้า ผมกินยามาห้าปีแล้วมันยังไม่หาย ผมโกรธและเกลียดตัวเองที่อ่อนแอในเรื่องของความรัก

แต่มีเรื่องที่ผมพอจะทำได้….นั้นคือการต่อสู้

4ปีที่แล้ว……

ผมจีบเธอคนนั้นไม่ติดยิ่งไปกว่านั้นเธอมีท่าทีรังเกียจผม และอยากจะไล่ผมไปให้พ้นๆ เพียงแค่นั้น…..

ผมคิดว่าผมไม่เหลืออะไรแล้ว …..มีความแค้นอยู่ที่โรงเรียนที่ผมต้องไปสะสาง เพื่อนที่ด่าผมว่าหน้าตาอุบาท

ดูไม่ได้ ครูที่ได้แต่ตีผม ผมอยากจะแก้แค้นสะสางให้มันเสร็จๆไป

มันอาจจะเป็นแรงกดดันหลายอย่างที่หล่อหลอมรวมกัน ระหว่างผมกับเพื่อนมีช่องว่างที่ขั้นกลางระหว่างผม

กับ “พวกมัน”

ผมเกลียดและแค้นพวกมันจนแทบบ้า ผมมุ่งหน้าไปที่โรงเรียนด้วยตัวคนเดียว เพื่อสะสางให้มันเสร็จๆไป

โดยที่ผมไม่คิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นแม้แต่น้อย

ผมเดินเข้าไปในโรงเรียนเอกชนที่มันเรียนอยู่ ยามที่ผมเคยเกือบต่อยกับมันมองผมด้วยสายตาเอาเรื่อง

ผมไม่สนและเดินเข้าไปในโรงเรียน สุดท้ายผมได้เดินขึ้นไปชั้นเรียนเพื่อไปหาครูสอนศิลปะที่ตอนเด็กๆ

เคยจับหัวผมโขกผนังแต่ไม่เจอมัน….พวกยามเดินตามผมมาแต่พวกมันไม่กล้าเข้าใกล้ผม มันคงรู้ถึง

ความแข็งแกร่งของผมจากครูที่บอกมวกมัน ว่าผมเคยทำอะไรไว้บ้าง

ผมเคยสู้รุ่นพี่ม.4สามคนและทำให้พวกมันวิ่งหนีตะเลิตเปิดเปิง หนึ่งในนั้นถูกผมจิกจนแทบเสียโฉม

เทควันโดสายแดงที่ดูแคลนผม ผมเข้าไปสู้กับมันในโรงยิมผมทำให้มันขาบวมเดินไม่ได้เป็นอาทิตย์

ด้วยมือเปล่าๆของผม

แค่นี้คงพอสำหรับที่ยามพวกนั้นจะกลัวผม

ผมเจอครูผู้หญิงที่เคยหยิกเคยตีผมผมจนร้องไห้กำลังสอนอยู่ในห้องเรียนประถม แต่เธอมองผมด้วยสายตาที่สงสารทำให้ผมไม่กล้าทำร้ายเธอ

ผมจึงหลบตาเธอแล้วเดินไปข้างล่างเพื่อหาคนที่เคยทำร้ายผมต่อ แต่ว่าพวกยามประมาณ5-6มันยืนรอดักผม

หนึ่งในนั้นจับตัวผมไว้ ผมเดินลงไปพร้อมกับพวกยาม และได้เจอครูที่เอามือฟาดผมร้องไห้ตอนผมป.6

“อ่าวว่าไง” ครูผู้ชายคนนั้นคนนั้นพูดกับผมอย่างเป็นมิตร

ผัว!

ผมต่อยหน้าเขาทันทีโดยคิดไว้ว่ามันสมควรโดน หลังจากนั้นผมผลักยามที่จับตัวผม ครูผู้ชายคนนั้น

ถลาลงกับพื้น ครูชาวต่างชาติรับตัวเขาเอาไว้  ผมรีบวิ่งหนีไปอย่างเร็วที่สุด ยามคนแรกที่มาดักโดนหมัดของผมเข้าอย่างจัง

ยามคนที่มันมาจับตัวผมไว้คือคนที่ผมเกลียดขี้หน้าที่สุดแล้วอยากจะทำร้ายมัน….มันมาดักหน้าผม

ระหว่างที่วิ่งลงบันได4ขั้น

ผลักกก!

ผมกระโดดถีบท้องมัน ยามคนนั้นร้องด้วยความเจ็บปวด มันลงไปนอนกองกับพื้น

ผมสะใจมากจริงๆ….ไม่มีเวลาแล้วผมต้องหนีไม่งั้นคงโดนจับเข้าสถานกักกันเยาวชนแน่ ผมวิ่งไปอย่างเร็วที่สุดโดยหันหลังกลังมาดูเป็นพักๆ

ไอ้ครูปกครองที่มันเคยหาว่าผมไม่มีเพื่อนมันมายืนดักผม

“ใจเย็นๆก่อน”

ผมแบมือฟันคอมัน มันหลบไปด้านหลัง

วิ่งออกนอกโรงเรียน

สุดท้ายพวกยามก็ตามมา ผมวิ่งหนีไปในบ้านหลังหนึ่งเป็นร้านขายของเก่า พวกยามและคนในร้านขายของเก่า มันรุมจับรุมทำร้ายผม ผมล้มลงไปพวกมันกระทืบซ้ำอย่างไม่ยั้ง…..

“อย่าทำผมเลยผมยอมแล้ว” ผมพูดอย่างหมดหวัง

พวกมันเหยียบมือเหยียบแขนขาผมแล้วเอากุญแจมือล็อกมือผมไว้

พวกมันจับผมลุกขึ้นมานั่งเก้าอี้…..สักพักผมก็ลุกขึ้นมา ไปถีบผ่าหมากยามคนที่ผมไม่ชอบขี้หน้า

ผมรู้ว่าไม่มีทางที่จะหนีออกไปจากหมู่ยามพวกนี้ได้ ผมจึงเดินกลับไปนั่งเก้าอี้เอง

ผมมองตามันขณะนั่งอยู่กับที่ มันเจ็บมากเพราะโดนผมถีบผ่าหมากมันเดินหนีไป

ผู้คนแห่กันมามองดูผม สายตาคู่นั้นมันมองมาที่ผมอย่างสะใจมันคือสายตาของคนที่ผมชอบอีกคนหนึ่ง

ที่ผมไม่กล้าเข้าไปทำความรู้จักกับเธอ ตอนเธอมองแล้วยิ้มให้ผมจึงหลบตาเธอ เพราะผมรู้ดีว่าคนอย่างผมไม่มีใครเอา……

พวกคุณคงคิดว่าผมถูกจับเข้าสถานกักกันสินะ…ไม่หรอกผมรอดมาได้เพราะการช่วยเหลือของครูใหญ่ที่แสนดี

ผมสำนึกในบุญคุณของเขา ผมเองก็ไม่รู้จะตอบแทนเขาอย่างไรดี มันเป็นเรื่องดีเรื่องเดียวในช่วงเวลานั้น

และไม่ว่ายังไงเขาจะเป็นเพื่อนของผมตลอดไป…..

…………….

………………………………

……………………………………………..

ถ้าคุณได้อ่านเรื่องของผมอย่าได้ทำตามผมเด็ดขาด….ผมขอร้อง อย่าได้เชื่อคนง่าย อย่าได้อ่อนไหว

อย่าทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังแบบผม มันจะนำมาซึ่งความเจ็บปวดของคนที่เรารัก

และความเจ็บปวดของตัวเราเอง

พวกคุณอาจจะคิดว่าชีวิตผมมันบ้า ไม่มีใครที่คิดแบบผม……

สังคมไทยเด็กต้องยอมให้ครูตีจนร้องไห้

มันจะเป็นแบบนั้น…..

ตลอดไปเลยเหรอ……….

ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย

ก็แค่อดีต……

จบตอน