มายาวายุ ซีรีส์ชุด ทาสรักธาตุสวาท

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 3 [50%]

บทที่  3

            ราวกับมีโซ่พันธนาการไว้ทั่วร่าง..

            โซ่ที่มีชื่อว่า ‘ความรัก’ และ ‘คำสาป’

            ไม่ว่าจะหลบหนีหรือหลบซ่อนที่ใด

            สิ่งทั้งสองก็ยังคงตามราวเงาติดตัว

            หน้าประตูทางเข้าบริษัทอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่ ปรากฏร่างของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลายืนเหม่อมองไปยังท้องถนนที่แสนพลุกพล่านพลางหันเข้าไปมองในบริษัทพลางราวกับรอใครสักคนอยู่

            ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงออกถึงอาการใดๆ นัยน์ตาสีแปลกประหลาดกอปรกับรูปร่างหน้าตาที่ดึงดูดทำให้คนที่ตลอดชีวิตไม่เคยนึกสนใจชายหนุ่มคนไหนอย่าง รินลดา วินเชสเตอร์ น้องสาวเพียงคนเดียวของวายุถึงกับหายใจติดขัด ราวกับมีผีเสือนับร้อยบินอยู่ในช่องท้อง ความรู้สึกวูบไหวแปลกๆเข้าจู่โจมอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน

            ชายหนุ่มมีผิวสีแทนแสนสวย ใบหน้าหล่อคมเข้มแตกต่างกับผู้ชายสำอางที่เธอมักจะเจออยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดคอวีสีขาว กางเกงยีนส์สีดำ รองเท้าหนังสีดำซึ่งถึงแม้จะเป็นเพียงการแต่งกายแบบคนธรรมดาหากแต่ดึงสายตาทั้งของเธอและหญิงสาวแถวนั้นได้มากโข

            ไหนจะยังหุ่นที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อที่เขาสวมใส่ เรียกได้ว่าหากมีใครบอกว่าเขาเป็นนายแบบก็คงเชื่อได้โดยไม่ยาก เพราะทั้งรูปร่างหน้าตานั้นแทบจะเรียกว่าสมบูรณ์แบบ  

            นัยน์ตาสีดำสนิทมองไม่วางตา ราวกับต้องมนต์สะกดของเขาไป หากไม่ติดว่ามีเสียงมาเรียก เธอคงยังไม่ยอมวางตาจากเขาเป็นแน่

            “คุณรินคะ อีกห้านาที ประชุมจะเริ่มแล้วนะคะ”

            “คะ.. ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

            เธอเดินเข้าบริษัทไปอย่างนึกฉงนกับอาการที่เกิดขึ้น พลันหัวเราะเบาๆแล้วส่ายหัวไปมาราวกับขบขันในการกระทำของตน

            ‘สงสัยช่วงนี้จะเหนื่อยจัดแหะเรา ถึงได้รู้สึกแปลกๆแบบนี้’

*****************************************************************************************

            คนถูกจ้องไม่สบอารมณ์นักที่ถูกมองเช่นนั้น หากแต่ก็ทิ้งความไม่พอใจออกไปเมื่อเห็นคนที่ตนเฝ้ารอเดินออกมาจากบริษัท

            มายาเดินออกมาจากบริษัทอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่ด้วยความเศร้าหมอง ดวงตาสีมรกตหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด หากแต่มือเล็กกลับขยำชายเสื้อไว้แน่น แก้มนวลมีคราบน้ำตาเปรอะเปื้อน ร้อนถึงคนที่ยืนรออยู่ต้องปรี่เข้ามาหาหลังจากเห็นอาการของเธอ

            “เธอเป็นยังไงบ้าง”

            “ฉัน.. ฉันยังไหว แต่วันนี้ขาลากลับก่อนแล้วล่ะ เรากลับกันเถอะ”

            เธอพูดพลางยกยิ้ม แต่ไม่อาจหลอกสายตาคนที่อยู่ด้วยกันมาได้ตลอด ดวงตาคมเข้มตวัดมองไปยังชั้นบนสุดของบริษัท ใบหน้าเกรี้ยวกราดออกมาอย่างเห็นได้ชัด

            “ฉันเกลียดที่นี่ แล้วก็เกลียดไอ้เวรที่เธอมาหาเป็นบ้า มันทำให้เธอเจ็บขนาดนี้ทำไมถึงยังไม่เลิกรักเสียที”

            “เธอจะไม่มีวันเข้าใจหรอกมารุต หากเธอยังไม่รักใครสักคน”

            เธอแค่นยิ้มบอกมารุต เพื่อนใหม่เพียงคนเดียวในการกลับชาติมาเกิดใหม่หนนี้ ซึ่งน่าแปลกใจสำหรับเธอพอสมควรว่าเหตุใดก่อนหน้าตนถึงไม่เคยได้พบกับเสือหนุ่มตนนี้ ทว่ากลับมีเพียงการกลับชาติมาเกิดครั้งนี้เท่านั้นที่ต่างออกไป

            “ใครว่าฉันไม่เข้าใจกันล่ะ” น้ำเสียงที่หลุดออกมาเจ็บปวด นัยน์ตาสั่นไหวเพียงนิดก่อนจะกลับมาไร้อารมณ์เช่นเดิม

            ใช่แล้ว! เขาเข้าใจดีเลยแหละ กับการที่รักใครสักคน แต่คนผู้นั้นไม่รักตอบ ทำไมเขาจะไม่รู้ ในเมื่อตัวเขาเองก็หลงรักสาวแห่งสายลมเบื้องหน้า ทว่าเธอใจเธอกลับมีเพียงไอ้ผู้ชายระยำนั่นเพียงคนเดียว และไม่เคยเห็นถึงความรักของเขาสักนิด

            “แต่ฉันแค่ไม่อยากเห็นเธอเจ็บปวด ขอแค่เธอบอกคำเดียว ฉันก็พร้อมที่จะเข้าไปขย้ำมัน แล้วเอาหัวใจมาคืนให้เธอทันทีแท้ๆ แต่เธอกลับไม่ยอม นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ฉันไม่เข้าใจ”

            มายายกยิ้มขึ้น มือบางเอื้อมไปแตะที่หัวของเสือหนุ่มเบาๆอย่างเอ็นดูและนึกสงสารที่มารุตนึกชิงชังวายุ เธอเข้าใจดีเลยว่าเพราะเหตุใด เพราะเพื่อนของเธอคนนี้ไม่ต้องการเห็นเธอโศกเศร้าใดๆ

             “ขอบใจมารุต เพื่อนที่แสนดีของฉัน แต่ฉันไม่มีวันทำร้ายเขาได้หรอก ”

             “กลับกันเถอะ ฉันอยากให้เธอพักผ่อนมากกว่าจะมายืนตากแดดตากลมหน้าไอ้ตึกทรงสี่เหลี่ยมซังกะบ๊วยนี่”

            เขาถอนหายใจออกมาอย่างรุนแรง คิดแค่เพียงตัดบทตอนนี้น่าจะดีกับหัวใจของเขามากกว่าจะมานั่งฟังเธอพูดว่ารักไอ้บ้านั้น

             “จ้ะ เรากลับกันเถอะ”

            แม้จะพูดเช่นนั้น ทว่าเธอกลับรู้สึกเหมือนโลกหมุน ความรู้สึกวิงเวียนมากมายเข้าจู่โจมจนเซถลาเกือบชนผู้คนแถวนั้น ขาเรียงอ่อนยวบลงเกือบจะล้มหากไม่ถูกมือหนารั้งแขนไว้ก่อน

            “มารุต ฉันยังไหวจ้ะ”

            “เธอไม่ไหวหรอก กลับกันได้แล้ว หลับไปซะ ถึงบ้านแล้วฉันจะปลุก”

            เขาพูดพลางอุ้มเธอแนบอก ไม่ฟังเสียงใดๆจากหญิงสาวอีกในขณะที่ขายาวเริ่มออกเดินก่อนจะหายลับไปกับฝูงมวลชน

*****************************************************************************************

            ภาพมายาถูกอุ้มอยู่ในสายตาของวายุ กรามแกร่งบดแน่นจนเห็นสันนูน ความกรุ่นโกรธตีตื้นขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ จนตนเองก็ไม่เข้าใจนักว่าจะโมโหไปทำไม

            ปัง!

            หมัดหนักๆของวายุกระแทกลงโต๊ะทำงานสุดหรูด้วยอารมณ์ที่พุ่งพล่านถึงขีดสุด ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มเหี้ยมอย่างนึกขึ้นได้ วายุโมโหที่มายาอ่อยไปทั่ว เห็นใครก็ให้ท่าไปหมด มันช่างเป็นภาพที่น่าหงุดหงิดสำหรับเขาเสียจริง

            ร่าน! มายาคงขาดผู้ชายไม่ได้ ถึงไปที่ไหนก็ให้ท่าผู้ชายมันที่นั่น

            เขาไม่ได้หึงเธอแน่ๆ ตนจะไปหึงได้อย่างไรในเมื่อไม่เคยคิดที่จะสนใจหล่อนด้วยซ้ำไป ทว่าภาพที่เธอถูกผู้ชายที่ไม่รู้จักอุ้มไปนั้นกลับทำให้เขารู้สึกวูบโหวงระคนหงุดหงิดไม่น้อย

            วายุเลือกที่จะปฏิเสธความรู้สึกแย่ๆหลังจากที่เริ่มจะคิดว่าเธอกำลังจะหายไป กับแค่ผู้หญิงที่เคยตามตื้อเขามาสามปี บัดนี้คิดอยากจับเหยื่อคนใหม่ คงจะเบื่อที่เขาไม่เคยให้ความหวังใดๆ ก็ดี! หากเธอหายไปเสียได้ เขาจะได้อยู่กับลลิสาอย่างสงบเสียที

            ดวงตาสีรัตติกาลยังคงเผยแววคุกรุ่น อารมณ์หงุดหงิดยังคงมีอยู่มาก แต่วายุเลือกที่จะทำเป็นไม่สนใจ ชายหนุ่มหยิบหนังสือที่ซื้อมาขึ้นมาอ่านอีกครั้ง เขายังสงสัยใคร่รู้เกี่ยวกับเรื่องลี้ลับมากมายที่ปรากฏภายในหนังสือเล่มนี้ ที่สำคัญมันทำให้จิตใจของเขาสงบและอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด

            แน่นอนว่า เรื่องราวที่เขากำลังจะได้พบเจอต่อไปนั้น น่าจะสร้างความรื่นรมย์ให้มากกว่าเรื่องของมายาแน่ๆ...

*****************************************************************************************