มายาวายุ ซีรีส์ชุด ทาสรักธาตุสวาท

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 [50%]

บทที่ 1

            แม้นเวลาจะผ่านไปนับร้อยนับพันปี

            กงล้อแห่งชะตากรรมก็ยังคงหมุนต่อไปไม่หยุด

            ตัวข้าเป็นดั่ง ‘นกปีกหัก’ ที่ถูกผลักให้ตกลงไปสู่วังวนที่ไม่มีวันจบสิ้น

            วังวนที่มีชื่อว่า ‘ความเจ็บปวดในรัก’

\

            ภายในบริษัทเครื่องประดับขนาดใหญ่เผยร่างสูงสมส่วนเดินตรวจงานด้วยใบหน้านิ่งเฉย ดวงตาสีนิลจับจ้องไปยังการเจียระไนเพชรที่เพิ่งจะได้มา ก่อนจะเดินออกไปหลังจากที่เห็นแล้วว่าเป็นไปตามที่ตนต้องการ

            ขาเรียวยาวกำยำเดินเข้าห้องออกแบบเครื่องประดับที่บัดนี้ไร้ผู้คนเพราะเหล่าพนักงานออกไปพักเที่ยง เขาหยิบงานพวกนั้นขึ้นมาดูพลางยิ้มบางๆเมื่อพบว่ามันสวยและน่าจะเป็นคอลเล็คชั่นใหม่ที่น่าจะเข้ากันกับฤดูกาลนี้ และเหมาะที่จะให้กับหญิงคนรักของตนด

            วายุ วินเชสเตอร์ CEOหนุ่ม แห่งบริษัท VCT JEWEL จำกัดมหาชน ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลา เครื่องหน้าเรียกได้ว่าแทบจะหลุดออกมาจากหนังสือนายแบบนิตยสาร รูปร่างสูงกำยำอยู่ภายใต้ชุดสูทชั้นดี ดวงตาสีนิล และรอยยิ้มที่แทบไม่เคยจะมีให้ใครเว้นเพียงแต่คนรักที่เคยช่วยชีวิตเขาเมื่อสามปีก่อน

            แผ่นงานที่ถูกสรรสร้างขึ้นโดยนักออกแบบมีชื่อถูกวางลง เขาหมุนตัวกลับหากแต่ชนเข้ากับร่างบางของหญิงสาวอีกคนเสียก่อน มือหนาคว้าท่อนแขนเล็กเอาไว้ได้ทัน ไม่เช่นนั้นเธอคงลงไปกองกับพื้นแล้วเป็นแน่

            แต่ถึงแม้เธอจะไม่ล้มลงไป ทว่าเธอกลับปลิวไปกระแทกอกแกร่งของเขาแทนเสียอย่างนั้น กลิ่นกายสาวที่อยู่ตรงหน้าทำให้วายุชะงักและเหมือนจะเสียการทรงตัวไปเพียงนิด หากแต่เขายังคงคุมตนเองไว้ไม่ให้เผลอหวั่นไหวกับหญิงสาวเบื้องหน้า

            นัยน์ตาสีนิลจับจ้องคนที่ตนชนอย่างไม่วางตา ใบหน้ารูปไข่ กอปรกับดวงตากลมโต ปากนิด จมูกหน่อยทำให้เธอดูสวยและเป็นที่หมายปองของชายหนุ่มทั่วไป หากแต่ไม่ใช่วายุแน่ๆ

            ‘มายา’ หญิงสาวหนึ่งในทีมนักออกแบบของบริษัทเขา ที่ไม่ว่าใครเห็นก็อดหลงใหลและนึกทึ่งในความงดงามของเธอ ทั้งหญิงสาวยังมีนิสัยแสนดี ทว่าคนที่รู้ว่าเธอไม่ได้เป็นดั่งที่แสดงออกมาเลยคงมีแต่เขา

            “ขอโทษ ฉันไม่เห็น” เสียงทุ้มพูดออกมาห้วนๆ ปิดความหงุดหงิดไม่อยู่เมื่อเจอคนที่ไม่ได้ต้องการจะเจอเลยสักนิด

            “ค่ะ...”

            เธอตอบได้เพียงเท่านั้น ชายหนุ่มก็ปล่อยเธอออกจากการจับกุมและเดินหนีออกไปทันทีโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองหญิงสาวเลยเพียงนิด

            นัยน์ตาสีเขียวมรกตจับจ้องไปยังร่างสูงที่เดินออกไปนอกห้องด้วยสายตาไม่อาจคาดเดา มือเล็กทาบทับไปที่หัวใจที่เวลานี้เจ็บปวดเป็นอย่างมากเมื่อพบว่าแม้แต่หน้าเธอเขายังไม่อยากจะมอง เธอพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะกลับไปนั่งทำงานของตน

            วายุเดินกลับมาที่ห้องทำงานของตน ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงนิดๆกับการเจอกับคนที่ไม่คิดว่าอยากจะเจอ ‘มายา’ ผู้หญิงที่ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและปรารถนาในตัวเธอทั้งที่เขามีคนรักแสนดีอย่างลลิสาอยู่แล้ว

            เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ใจกล้าหน้าด้านอ่อยเขามาตลอดสามปี ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่เคยรักเธอ นั่นแหละคือสาเหตุที่ทำให้เขาไม่เคยมองเธอในแง่ดีเลยเพียงนิด

*****************************************************************************************

            ความหงุดหงิดทำให้เขาทำงานไม่ได้ แม้จะผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว คนตัวใหญ่ตัดสินใจปิดแฟ้มเอกสารก่อนจะเดินออกไปรับลมข้างนอกตามปรกติ

            แสงอาทิตย์ที่เคยแผดเผาทุกสิ่งค่อยๆหายไปเหลือแต่สายลมเย็นๆที่พัดผ่านร่าง ขาเรียวยาวกำยำก้าวเดินตรงไปอย่างไร้จุดหมาย พลันนัยน์ตาสีรัตติกาลว่างเปล่าราวกับคนโดนสะกดจิต เขาเลี้ยวเข้าซอยแห่งหนึ่ง ก้าวเข้าไปร้านหนังสือเก่าทันทีพลันมุ่งตรงไปยังชั้นวางหนังสือมุมหนึ่งราวกับรู้ว่าตนต้องการอะไรและของที่ต้องการอยู่ที่ไหน มือหนาเอื้อมไปหยิบหนังสือเก่าเล่มหนึ่งขึ้นมา แล้วเดินไปยังชายชราที่เป็นเจ้าของร้านทันที

            ราวกับสติทุกอย่างกลับมาอีกครั้ง ชายหนุ่มหันศีรษะซ้ายทีขวาทีอย่างงุนงงว่าตนนั้นอยู่ที่ไหน ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของชายชราดังขึ้นหลังจากเห็นสีหน้าของเขา

            “ต้องการหนังสือเล่มนั้น หรือ ไม่ต้องการมันล่ะ”

            เสียงแหบแห้งทว่าแฝงไปด้วยความทรงอำนาจอยู่ในทีดังขึ้นถามไถ่ชายหนุ่มตรงหน้า ชายหนุ่มนิ่วหน้ากับคำถามที่ตนได้รับ เขาเพ่งพินิจพิเคราะห์อยู่ชั่วครู่ ด้วยยังงุนงงระคนสงสัยว่าเหตุใดตนจึงหยิบหนังสือเล่มนี้มาได้โดยไม่รู้ตัว

            หนังสือที่ไร้ซึ่งลวดลายใดๆ ทว่ากลับมีตัวอักษรสีเขียวแถบดำที่เด่นหรา หากแต่เขาอ่านมันไม่ออก เขานิ่วหน้าออกอย่างงุนงง ไม่เข้าใจนักว่าเหตุใดตนจึงหยิบหนังสือเล่มนี้มา

            ทว่าหนังสือเล่มนี้กลับดึงดูดเขาเสียเหลือเกิน ชายหนุ่มเองก็ไม่เข้าใจนักว่าทำไมเขาถึงอยากจะได้หนังสือเล่มนี้ทั้งที่ปรกติเขาไม่ใช่พวกชอบอ่านนิยาย หากแต่ช่วงที่ตกอยู่ในภวังค์พลันเสียงทรงอำนาจก็ดังขึ้นปลุกเขาเสียก่อน

            “หากยังไม่มั่นใจ ก็ลองเปิดอ่านมันดูสักหน่อยสิ”

            วายุจ้องไปยังคนขายวัยชราอีกครั้ง มือหนาเปิดหนังสือออกด้วยความใคร่รู้ว่าภายในนั้นคือเนื้อหาเกี่ยวกับอะไรกันแน่ ทันทีที่ดวงตาสีนิลจับจ้องตัวอักษร เสียงของชายชราก็ดังขึ้นอีกครั้งก่อนทุกสิ่งทุกอย่างจะหายไป

            “ทีนี้ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับเจ้า และ ...”

*****************************************************************************************