คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 เพราะเป็นนายฉันถึงกลัว
��������� 555+ไรเตอร์กลับมาแล้ว วันนี้วันที่ 15 ธันวาคม วันเกิดจุนจัง ทั้งๆที่ไรเตอร์พึ่งอายุ 12 แต่ทำไมถึงรู้สึกเหมือนลูกชายโตขึ้นอีกปีล่ะเนี่ย -*-
��������� สุขสันต์วันเกิดจ้า ^O^� ขอให้จุนจังน่ารักและมีรอยยิ้มที่สดใสอย่างนี้ตลอดไป รักกับปาร์คนานๆเน้อ
______________________________________________________________________________________
��������� "!!! นะ.....นายยูชอน"ประโยคที่เบาหวิวออกมาจากร่างบางตรงหน้า แต่กระนั้นมันกลับก้องกังวาลอยู่ในหูของยูชอน
ทั้งสองสบตากันสุดท้ายจุนซูก็ทนไม่ไหวต้องเป็นฝ่ายเบนสายตาออกก่อน
��������� "จุนซู"ริมฝีปากหนาของยูชอนเอ่ยชื่อของร่างบางตรงหน้าออกมาอย่างคาดไม่ถึงว่าจะได้เจอกันอย่างบังเอิญ
��������� กลัว.....นี่คือความรู้สึกแรกที่จุนซูสัมผัสได้
��������� กลัว.....สายตาคมที่มองมาทางตน
��������� กลัว.....ริมฝีปากหนาที่เอ่ยเรียกชื่อของตน
��������� กลัว.....ท่าทีเย็นชาที่ร่างโปร่งมีให้แก่ตน
��������� กลัว.....การพบเจอกับร่างโปร่งตรงหน้า
��������� และ.....
��������� กลัว.....กลัวทุกอย่างที่เป็น ปาร์ค ยูชอน
��������� แม้จะเป็นเพียงแค่ไม่กี่วินาทีที่สบตากันกลับทำให้เขารู้สึกกลัวได้ถึงขนาดนี้ ทำไมกันน่ะ ความกลัวเข้าเกาะกุมจิตใจของร่างบาง
มือบางของจุนซูเอื้อมไปจับชายเสื้อของน้องชายตนเองด้วยความประหม่า
��������� สายตาของจุนซูที่มองมาที่เขาอย่างหวาดกลัวทำให้ยูชอนปวดใจ แล้วไหนจะเสียงที่ออกจะสั่นนิดๆของจุนซู
เวลาที่เรียกชื่อของเขา ทำให้เขาอยากกระโจนเข้าไปกอดแล้วปลอบว่า ' ไม่เป็นไรแล้วน่ะ ไม่มีอะไรหรอก ทุกอย่างจะเรียบร้อย
เชื่อฉันน่ะจุนซู ' แต่มันคงจะไม่มีวันนั้นอีกแล้ว ในเมื่อเส้นทางที่เขาเลือกมันขนานกับจุนซู เส้นขนานจะเคียงคู่กันไปแต่.....
ไม่มีวันที่มันจะมาบรรจบกันได้เลย คิดได้ดังนั้นร่างโปร่งของยูชอนก็หันหลังกลับก่อนจะเดินไปขึ้นรถของยุนโฮโดยไม่กล่าวคำอำลา
��������� "สวัสดีครับพี่ยุนโฮ ขอโทษที่ไม่ได้ทักนะครับ"ร่างสูงของชางมินกล่าวทักร่างหนาของคนตรงหน้า ตอนนี้พี่จุนซูเลิกดึงชายเสื้อของเขาแล้ว ชางมินเหลือบตามองร่างบางข้างกายนิดหนึ่ง เขาเห็นความสับสนในดวงตาคู่นั้น อึดอัดสิน่ะ ก็ต้องมาเจอกับคนที่ไม่อยากเจอนี่หน่า
��������� "อือ สวัสดีชางมิน"ยุนโฮตอบรับคำในลำคอก่อนจะทักอีกฝ่ายกลับบ้าง เขารู้จักกับชางมินมาก็นานพอสมควร เพราะเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนและเป็นน้องชายของจุนซู ชางมินอายุน้อยกว่าเขาหนึ่งปี ชางมินนะรักจุนซูมากคงเป็นเพราะเป็นคนในครอบครัวคนสุดท้ายที่เหลืออยู่.....และไม่ค่อยได้รับความรักจากพ่อแม่ซักเท่าไหร่ พ่อแม่ของชางมินและจุนซูเปิดบริษัทใหญ่ยักษ์เกี่ยวกับการนำเข้า แต่จากที่เขาลองสืบๆดูก็พบว่าความจริงแล้วเปิดบริษัทเพื่อบังหน้าเท่านั้น เบื้องหลังดูเหมือนว่าจะลักลอบทำอะไรผิดกฏหมายสักอย่าง
��������� "งั้นลาล่ะครับ"ชางมินกล่าวลายุนโฮพร้อมกับเดินไปที่รถของตนเอง
����������"ชางมิน!!!"จุนซูเรียกชางมินไว้
��������� "....."ชางมินหันหน้ามาหาร่างบางแล้วไม่พูดอะไรแต่ส่งสายตาเป็นเชิงคำถามมาให้แทน
��������� "อ่า ไม่กินแล้วหรอข้าวน่ะ"จุนซูถามออกไปเห็นตอนมาบ่นว่าหิวมาตลอดทาง แล้วอีกอย่างมาถึงหน้าร้านอาหารแล้วนิ
ถ้าไม่กินมันก็ดูกระไรอยู่
��������� "ค่อยซื้ออะไรระหว่างทางไปกินที่คอนโดก็ได้ครับ แต่ตอนนี้กลับกันก่อนเถอะ"ตาเรียวเล็กของจุนซูมองน้องชายตัวเองอย่างสงสัยระคนตกใจ ' ชางมินไม่สนอาหาร ' แปลก.....คนอย่างชางมินนี่น่ะไม่สนอาหาร!!!เกิดอะไรขึ้น จุนซูมองหน้าชางมินอย่างแปลกใจอีกครั้ง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมากลับเป็นสายตาอบอุ่นของคนตรงหน้ามาแทน รู้แล้ว.....ชางมินคงรู้สิน่ะว่าเขาลำบากใจที่จะอยู่ที่นี่ต่อ
ใจดีจังเลยน่ะ
��������� "ขอบคุณน่ะชางมิน"จุนซูกล่าวขอบคุณเบาๆพอให้ได้ยินกันสองคน ชางมินไม่ตอบอะไรเพียงแต่อมยิ้มมุมปากแล้วเดินไปขึ้นรถของตนพร้อมกับร่างบาง
��������� "เหมือนแฟนกันเลยแฮะ"ยุนโฮพึมพำเบาๆเขายืนดูทั้งสองคนจนลับสายตา ทั้งการแสดงออกของชางมินและจุนซู ถ้าใครได้มาเห็นเข้าคงนึกว่าทั้งสองคนเป็นแฟนกันแน่ เอ๊ะ!!!หรือว่าสองคนนั้นจะมีซัมติงอะไรกันแน่ๆ เฮ้ย!!!แต่มันเป็นพี่น้องกันน่ะเว้ย ยุนโฮสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆนี้ออกไปจากหัว ก่อนจะเดินไปหายูชอนที่อยู่บนรถ.....บรรยากาศบนรถน่าอึดอัด ยูชอนนั่งอยู่ข้างหลังคนเดียว�
ส่วนยุนโฮเป็นคนขับรถ ทั้งสองนั่งอยู่เงียบๆและกำลังจมดิ่งอยูในความคิดของตนเอง
��������� "จะไปไหวว่ะยูชอนจะไปส่ง"เพราะบรรยากาศที่น่าอึดอัด ทำให้ยุนโฮอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา
��������� "กลับบ้าน"ยูชอนตอบแค่นั้นแล้วไม่ได้พูดอะไรอีก
��������� "เดี๋ยว ยูชอนแบบนี้มันดีจริงหรอทั้งต่อตัวนายและจุนซู"รถของยุนโฮแล่นมาจอดหน้าคอนโดใหญ่ในย่านชุมชนแห่งหนึ่ง ยุนโฮถามคำถามขึ้นมาก่อนที่ยูชอนจะลงจากรถ�
��������� คำถามไม่ได้รับคำตอบ
��������� ยูชอนเดินเข้าไปภายในคอนโด ภึงจะบอกว่ามาอาศัยอยู่กับญาติที่เกาหลีแต่เขาก็ไม่ค่อยอยากรบกวน จึงมาเช่าคอนโดอยู่กับน้องชายสองคน ร่างโปร่งของเขาหยุดตรงหน้าห้อง 1539 เขาเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ขออนุญาติ ห้องนี้แยกออกมาเป็นห้องย่อยๆได้อีก 5 ห้อง คือ ห้องนั่งเล่น 1 ห้องน้ำ 1 ห้องครัว 1 และห้องนอน 2 เขากวาดสายตาไปทั่วห้องก่อนที่สายตาจะสดุดกับร่างๆหนึ่งตรงข้างหน้าต่าง เขาเดินเข้าไปใกล้แต่กระนั้นร่างตรงหน้าก็ยังไม่รู้สึกตัวว่าเขาเดินเข้ามาใกล้ ยูชอนเอื้อมมือไปจับที่ไหล่เล็กอย่างเบามือ
��������� "อ๊ะ !!!"ร่างบางสะดุ้งสุดตัวก่อนจะอุทานออกมาเบาๆ
��������� "เหม่ออะไรน่ะยูฮวานพี่เข้ามาในห้องตั้งนานแล้วยังไม่รู้สึกตัวอีก"ยูชอนเอ่ยถามผู้เป็นน้องชายของตนเองอย่างแปลกใจ น้องชายของเขาเป็นอะไรไปนะช่วงนี้เห็นเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างบ่อยๆ พลางมองตามสายตาของผู้เป็นน้อง ท้องฟ้าสีสวยสด
ปุยเมฆสีขาว รุ้งกินน้ำที่พาดผ่านเมฆทั้งสอง แสงแดดที่ส่องมาจากพระอาทิตย์ดวงโต รอบๆคอนโดที่เขาอยู่รายล้อมไปด้วย
คอนโดมิเนียมชั้นสูงอีกหลายตึกและผู้คนที่เดินตามท้องถนนดูวุ่นวาย ไม่เห็นจะมีอะไรหน้าสนใจ
��������� "อ้อ เปล่าหรอกครับ ผมก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแหละ"ยูฮวานตอบคำถามของยูชอนอย่างร่าเริง
��������� "งั้นเหรอ พี่เห็นช่วงนี้เราเหม่อบ่อยๆก็เลยเป็นห่วง"ถ้อยคำอบอุ่นออกมาจากร่างโปร่งของยูชอน ทำให้ยูฮวานอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ พลันสายตากลับเหลือบไปเห็นของเหลวสีแดง ที่ติดอยู่บนปกเสี้อสีขาวของผู้เป็นพี่ชาย
��������� "นี่มัน.....อึก.....เลือดนิ.....ฮึก.....ฮือ.....พี่ชายไปฆ่าคนอีกแล้วใช่ไหม!!! พี่ชาย.....ฮือ.....พี่ไปฆ่าคนมาอีกแล้วใช่ไหม!!!"ร่างเล็ก
ของยูฮวานสะอื้นไห้จนตัวโยน ยูชอนมองน้องชายตัวเองอย่างเจ็บปวด แขนแกร่งของยูชอนรวบตัวของน้องชายตนเองมาไว้ในอ้อมกอด ยูฮวานยังร้องไห้ไม่หยุด.....
��������� "เลิกไม่ได้หรอครับพี่ชาย"อยู่ดีๆยูฮวานก็เงยหน้าขึ้นมาถามคำถามที่เขาไม่คาดคิด ยูชอนทำหน้าลำบากใจก่อนจะตอบออกมา
��������� "ขอโทษ.....ยูฮวานพี่ขอโทษแต่ว่าพี่มาไกลเกินไป.....ไกลเกินกว่าจะกลับไปได้แล้ว"ยูชอนตอบด้วยเสียงที่แผ่วเบา เขากระชับร่างในอ้อมกอดเข้ามาแน่นยิ่งขึ้น ทั้งห้องมีเพียงเสียงร่ำไห้ดังอยู่เท่านั้น
______________________________________________________________________________________
��������� เย้!!!!! ตอนที่ 2 จบลงแล้ว ขอโทษด้วนน่ะค่ะที่มาอัพช้า T_T ตอนนี้ดูสั้นๆยังไงไม่รู้เพราะไรเตอร์รีบแต่งให้เสร็จทันวันเกิดจุนซู
ถ้าสังเกตุดูดีๆจะรู้สึกว่าตอนนี้มีศัพท์ที่ค่อนข้างโบราณเยอะมาก-*- เช่น ดูกระไรอยู่� สะอื้นไห้ และอีกมากมาย ตอนนี้อยู่ฮวานมีบทสักที
เหลือก็แต่แจจุงที่ไรเตอร์ไม่รู้ว่าจะให้มีบทตรงไหนดี แล้วไรเตอร์ก็อยากจะถามว่าตัวหนังสือมันติดกันมากไปไหม ตัวเล็กไปรึเปล่า
หรือจะให้ไรเตอร์เว้นบรรทัดไหม เพราะไรเตอร์ไม่ได้เว้นบรรทัด พอไรเตอร์อัพเสร็จไรเตอร์ลองไปดูที่หน้าเว็บรู้สึกว่าจะอ่านยากมาก
ก็เลยอยากจะถามถ้ายังไม่ดียังไงก็ช่วยติชมด้วยน่ะค่ะ�
ความคิดเห็น