สะกิดรักหัวใจ ยัยไฮโซตกกระป๋อง

ลำดับตอนที่ #23 : ตอนที่ 23

ฝนตกห่าใหญ่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สันและแพรยังไม่สะดวกที่จะกลับ เลยถือโอกาสอยู่เป็นเฝ้าไข้ก้องจนเย็น สันเห็นไพ่สำรับหนึ่งวางอยู่ตรงชั้นวางทีวี เลยนึกสนุกชวนแพรมาเล่นด้วยกัน พอดีพิมพ์ดาราออกมาจากห้องลงมาเข้าห้องน้ำ สันเลยชวนร่วมวงด้วย

“คุณพิมพ์ เล่นด้วยกันไหมครับ เรากำลังเล่นไพ่อีแก่”

สันชวน พร้อมกับสับไพ่อย่างมันมือ พิมพ์ดาราไม่เคยเล่นไพ่ และไม่รู้จักไพ่อีแก่ และที่สำคัญเธอไม่อยากสุงสิงกับใคร เลยส่ายหน้าปฏิเสธหน่อยๆ ท่าทางของเธอดูหยิ่ง จนแพรนึกหมั่นไส้

“คุณพิมพ์ เขาคงเล่นไม่เป็นหรอก เล่นไปก็แพ้ เธอคิดจะหลอกหมูมาเชือดหรือไง”

แพรทำเหมือนพูดกับสัน แต่หางเสียงแดกดันไปยังอีกคน พิมพ์ดาราต้องหันไปเขม่นตามองเธอ ‘ผู้หญิงคนนี้ กำลังดูถูกฉันเหรอ เล่นไพ่มันจะยากแค่ไหนเชียว’

เลยเดินเข้าไปช้าๆ บอกน้ำเสียงตวัด

“ก็ได้ ฉันจะลองเล่นดู”

สันดีใจ รีบขยับตัวให้พิมพ์ดาราเข้ามานั่ง การเล่นไพ่อีแก่ ยิ่งคนเยอะ ยิ่งสนุก เธอหย่อนตัวลงนั่ง เรียบร้อย ท่านั่งของพิมพ์ดารา เหมือนผู้ดีเก่า เธอนั่งพับเพียบหลังตรง ไหล่เชิด เป็นสง่า ผิดกับแพรที่นั่งขัดสมาธิ สบายๆ แถมมีหมอนมากอดเล่นอีกหนึ่งใบ

สันอธิบาย กติกากับวิธีเล่น กับพิมพ์ดาราคร่าวๆ พิมพ์ดาราฟังแล้ว คิดในใจว่าไม่เห็นจะยาก ก็แค่ใครเหลือไพ่ อีแก่ ใบสุดท้ายอยู่ในมือ เป็นคนแพ้ สันเมื่อเห็นพิมพ์ดาราเข้าใจแล้ว จึงเริ่มที่จะแจกไพ่ พิมพ์ดาราทดลองเล่นไปได้สามสี่ตา และเริ่มติดใจ เพราะเธอไม่แพ้เลย สันแพ้ไปสามตาติด และแพรแพ้ไปตาหนึ่ง ‘โธ่.. นึกว่ายากแค่ไหน’ พิมพ์ดารานึกเยาะในใจ ก่อนจะบอกไปทางสัน

“รีบแจกสิ”

ดูท่าเธอจะติดลมซะแล้ว

แต่ก่อนที่สันจะแจกไพ่ แพรกลับห้ามไว้ สายตามีเลศนัยน์

“เล่นธรรมดา มันหน้าเบื่อไปหน่อยว่ามั๊ย  เอางี้พวกเราเพิ่มเดิมพันกันหน่อย ใครแพ้ต้องกินน้ำ ครึ่งเหยือก”

“เอางั้นเลยเหรอ” สันตาโต ถาม ก่อนจะหันไปทางพิมพ์ดารา ดูว่าเธอจะเห็นด้วยหรือป่าว พิมพ์ดาราตอนนี้ มั่นใจในฝีมือตัวเอง เธอก็อยากเห็น แพรพรรณแพ้ และกินน้ำเข้าไปเหมือนกัน มันคงสะใจดีพิลึก เลยตอบตกลง

สันถอนหายใจ และเริ่มที่จะแจกไพ่

การเล่นครั้งนี้เป็นไปอย่างลุ้นระทึก เพราะมีเดิมพันด้วยการกินน้ำทีเดียวครึ่งเหยือก ในสามตาแรกสันแพ้สามตาติดอีกเช่นเคย และกินน้ำเข้าไปกว่าเหยือกครึ่ง จนมีสีหน้ากระอักกระอวย สองสาวต่างหัวเราะชอบใจ

“ฉันจะดูว่า นายจะรับเคราะห์แทนคนอื่นได้สักกี่น้ำ”แพรหัวเราะบอกท่าทีมีเลศนัยน์ พิมพ์ดาราไม่เข้าใจที่แพรบอก และไม่ใส่ใจ เพราะเธอกำลังสนุก กลับหัวเราะเยาะสัน

“นายเป็นคนสอนฉันแท้ๆ แต่ตอนนี้ดูนายสิ โฮ๊ะ โฮ๊ะ โฮ๊ะ”

เสียงหัวเราะ ของพิมพ์ดารา ทำเอาสันนึกฉุน เพราะเธอหัวเราะได้เต็มเสียงถากถางมาก และดูเหมือนพิมพ์ดาราจะไม่รู้เลยว่า สันช่วยเธอไว้ไม่ให้แพ้ โดยการเจตนาดึงไพ่อีแก่มาจากเธอเพื่อมารับกรรมแทน เพราะอยากให้บรรยากาศของสองสาวเป็นไปอย่างสนุกสนาน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะกินน้ำต่อไม่ไหวแล้ว กรรมจะไปตกที่ใครก็ช่างแล้วทีนี้ เอาตัวเองให้รอดก่อนดีกว่า

“ฉันเอาจริงแล้วนะ ทีนี้ อย่าหวังว่าฉันจะได้กินน้ำอีกเลย “สันบอกท่าท่างเอาจริงเอาจัง สับไพ่แจกเร็วๆ

ตานี้เครียดกว่าตาไหนๆ เพราะสีหน้าของสันเปลี่ยนไปจนเดาใจไม่ออก ความกดดันไปตกอยู่ที่พิมพ์ดารา แม้ตอนแจกไพ่เธอไม่มีไพ่อีแก่ในมือ แต่เธอก็ถูกสันหลอกด้วยสีหน้า จนไปดึงอีแก่เข้ามาจนได้ วิธีเดียวที่เธอจะพ้นความพ่ายแพ้ คือต้องให้แพร ดึงไพ่อีแก่ออกไป แต่จนแล้วจนรอด แพรกลับหยิบไม่ถูกไพ่อีแก่ในมือเธอสักที จนพิมพ์ดาราเริ่มจะหงุดหงิด

  ‘ยัยนี้ เห็นไพ่ฉันมั๊ยเนี้ย ดึงเฉียดไปเฉียดมา ไม่เอาอีแก่ไปสักที’เธอคิดอย่างมีโมโห

ก้องนอนหลับอยู่ในห้อง เสียงลุ้นเล่นไพ่ของทั้งสามคน ดังมาปลุกเขาจนรู้สึกตัวตื่น ไข้ของเขาลดลงมากแล้ว เลยลุกออกมาดู และดูเหมือนว่าจะไม่มีใคร่สนใจเขาเลย

“เอ๊า .. ตื่นแล้วเหรอ”สันทักเมื่อเหลือบมาเห็น แล้วก็หันไปดูสองสาว ขมักเขม่น เฉือนคมกันต่อ และไม่มีทีท่าว่าสนใจต่อก้องเลย ตอนนี้ผ่านมาหลายตาแล้ว แพรกินน้ำเข้าไปหนึ่ง พิมพ์ดารากินน้ำเข้าไปสาม ส่วนสันพอหลังจากประกาศว่าเอาจริงก็ไม่แพ้อีกเลย

“โอ้โห้ นี่จะมาเยี่ยมไข้ หรือมาเปิดบ่อนว่ะ” ก้องครวญบ่นเบาๆ และก็เห็นพิมพ์ดารา สับไพ่ในมือไปมา เพื่อจะให้แพรเป็นคนเลือกหยิบเอาไป แพรเลื่อนนิ้วไปตามไพ่ที่คลี่ออก ทำท่าจะหยิบใบนู้นใบนี้ ตากลับจ้องมองสีหน้าของพิมพ์ดารา ก่อนจะตัดสินใจดึงไพ่ออกมาใบหนึ่ง

หลังจากดึงมาแล้ว ก็ยิ้มระรื่น จับคู่ในมือโยนลงไปบนกอง ส่วนพิมพ์ดาราต้องจิ๊ปาก ดัง จิ๊ เพราะแพรดึงไม่ถูกอีแก่ ยิ่งไพ่ถูกจับคู่จนเหลือน้อย เธอยิ่งร้อนรุ่มใจ เพราะเธอกินน้ำจนอืดแล้ว

ก้องดูจนนึกสนุก ลากเก้าอี้ไป นั่งด้านหลังพิมพ์ดารา ดูลีลาการเล่นไพ่ของเธอ เกมเมื่อดำเนินต่อไป และแล้วเธอก็แพ้อีกจนได้ เหลืออีแก่ในมือเป็นใบสุดท้าย

“โอ้ โธ่.. เธอเล่นยังงี้ ก็มีแต่แพ้เท่านั้นแหละ”

ก้องออกเสียง ยิ้มเยาะตำหนิ

พิมพ์ดาราหันมามองตาเขียวปัด

“ก็เพราะนายหน่ะแหละ มันตัวซวย แล้วจะมานั่งหลังฉันทำไม ดูสิเลยแพ้เลย ไปที่อื่นเลยไป”

“อืม...หืมส์.ตัวซวย พูดมาได้”ก้องลากเสียงเยาะจนหน้าหมั่นไส้ “เธอไม่มีฝีมือ จะมาโทษฉันหรือไง เขาจะหยิบใบไหน เธอแสดงออกมาทางสีหน้าหมด เขาก็รู้หมดสิ ใบไหนเป็นอีแก่”

“เอ้า.. อย่าเพิ่งเถียงกัน กินน้ำก่อน” สันหัวเราะ ยื่นเหยือกมาจัดจังหวะ แต่ก้องนึกว่าสันยื่นน้ำมาให้เขากิน เลยเอื้อมมือไปรับ

“เออ ขอบใจนะ”

“ไม่ได้ให้แก ให้คุณพิมพ์ตางหาก”

พิมพ์ดารา ตวัดมือมารับเหยือกอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนค่อยๆ กระดกดื่มลงไป ก้องถึงรู้ว่าพวกนี้กำลังเล่นอีแก่กินน้ำ พิมพ์ดาราดื่มเข้าไปอย่างยากลำบากกว่าจะหมด จนก้องต้องมองค้าง และถาม

“เธอกินไปกี่เหยือกแล้วเนี้ย”

“สี่”

พิมพ์ดาราบอก พร้อมทำท่าจะเลอ แต่ก็สะกดไว้ทัน ให้มันหายไปในลำคอ และเกมใหม่ก็เริ่มขึ้น มันเหมือนกับอีกหลายๆเกมที่ผ่านมา พิมพ์ดาราตกอยู่ในภาวะลำบากอีกแล้ว ก้องคันไม้คันมือ ทนไม่ได้ เพราะดูแล้ว พิมพ์ดาราคงเป็นมือใหม่ สันนั้นเวลาเอาจริง ก็เขี้ยวลากดิน แพรเองก็ใช่ย่อย พิมพ์ดาราก็มีแต่จะเป็นหมูรอถูกเชือด

                “ม๊ะ ฉันเล่นแทนเอง” ก้องบอกพร้อมกับลงมานั่งแทรกข้างพิมพ์ดารา แย่งไพ่ในมือของเธอไปถือ พิมพ์ดาราตกใจยื้อไว้ ร้องเสียงดัง

            “อะไรเล่า ฉันกำลังเล่นอยู่นะ นายอยากเล่นก็รอตาหน้าสิ”

แต่ก้องก็แย่งไพ่ไปจนได้ แถมนั่งเบียดพิมพ์ดาราให้เถิบออกไป          

แพรกับมีสีหน้าเครียดเล็กน้อย ถาม

“เธอไม่สบายอยู่นะ เล่นได้หรือไง”

“ตอนนี้ก็ไม่ค่อยเป็นอะไรแล้วล่ะ -- ไม่สบายกินน้ำเยอะๆ ก็ดีไม่ใช่เหรอ”ก้องยิ้มตอบ

แพรแสยะหน้าใส่เป็นเชิงหมั่นไส้ ที่ก้องอวดเก่ง และรู้สึกไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ ที่ก้องออกรับหน้าแทนพิมพ์ดารา เลยบอกต่อ

“งั้นก็ได้ แต่ว่า เกมนี้ของคุณพิมพ์ยังไม่จบ ถ้าเธอแพ้ คุณพิมพ์ก็ต้องกินน้ำในตานี้นะ”

ก้องหันไปมองพิมพ์ดารา ก้อนจะยิ้มรับ

“ก็ดีเหมือนกัน”

แต่พิมพ์ดารากลับร้องเสียงขุ่นแย้ง

“นี่ ..แล้วมันเรื่องอะไร ฉันต้องกินด้วยหละ นายเป็นคนเล่นนะ เกิดนายเล่นซั่วๆ ขึ้นมา ฉันไม่แย่เหรอ”

  “เอาน่า เธอนั่งดูฉันเล่นเถอะ รับรองฉันไม่ให้เธอแพ้หรอก”

พิมพ์ดาราเลยต้องยอมให้ก้องเล่น ขยับไปนั่งข้างหลังก้อง รอลุ้นดูไพ่

การเล่นจึงดำเนินต่อไป ครั้งนี้พิมพ์ดารารู้สึกว่า ทั้งสามคนเล่นได้สู่สีและลุ้นกันมาก แม้แต่เธออยู่วงนอกยังลุ้นตาม ไพ่อีแก่ ตอนที่เธอเล่นมักจะตกอยู่กับเธอและไม่ไปไหน แต่ตอนนี้มันถูกเวียนไปจนหลายรอบ แต่ล่ะคนอ่านนิสัยใจคอกันออก ว่าชอบเลือกหยิบไพ่ตรงส่วนไหนในมือ แล้วมักจะนำไพ่อีแก่ไปซุกไว้แถวๆนั้น

ไพ่ยิ่งเหลือน้อย แต่ล่ะคนยิ่งหลอกล่อกันด้วยสีหน้า และวาจา พูดจาแสดงอาการให้ฝ่ายตรงข้ามลังเลในการหยิบไพ่ แม้บรรยากาศดูสนุกสนาน แต่แอบเฉือนคมกันภายใน

ก้องเสียท่าจังหวะหนึ่ง เมื่อไพ่อีแก่มาตกในมือ เพราะถูกสันตีหน้าตายหลอก และตอนที่กำลังจะให้แพรหยิบ และเธอกำลังจะหยิบเอาตัวอีแก่ไป พิมพ์ดาราดันเผยยิ้มมาซะก่อน ทำให้แพรรู้ตัว เลยหันไปหยิบไพ่อีกใบ

ทั้งก้องและพิมพ์ดาราต่างนึกเสียดาย โอดเสียงออกมาแทบพร้อมๆกัน

“เพราะเธอนั่นแหละ ไปยิ้มทำไม เขารู้หมด อยากกินน้ำหรือไงนะ”ก้องหันมาว่าพิมพ์ดาราที่ทำเสียแผน

“ฉันยิ้มไปเมื่อไหร่ ฉันไม่ได้ยิ้มสักหน่อย”พิมพ์ดาราเถียงเสียงขุ่นไม่ยอมรับ

                “ฉันไม่ให้ดูไพ่แล้ว เธอไปนั่งไกลๆ เลยไป”ก้องบอกสีหน้าเซ็งๆ

                “อะไรล่ะ นายมาเล่นแทนฉัน ฉันก็มีสิทธิดูสิ คนกินน้ำเป็นฉันนะ”

            พิมพ์ดาราไม่ยอมพยายามมุดตัวเข้ามาดูไพ่ของก้องให้ได้ จนทั้งสองคนนั่งเบียดเสียดกันแย่งกันดูไพ่ จนสันต้องหัวเราะ แต่แพรกลับมีสีหน้ายิ้มฝืนๆ ดูทั้งสองคนนั่งชิดสนิทกัน ในใจกลับมีเรื่องให้คิด

                สุดท้ายไพ่อีแก่ยังไม่กระเด็นไปจากมือของก้อง และไพ่ในมือก็เหลือเพียงสองใบสุดท้าย ก้องจะนัดชีชะตากับไพ่สองใบสุดท้ายนี้ เขาสลับไปมาที่ด้านหลัง กำชับให้พิมพ์ดาราอยู่เฉยๆ นั่งเงียบๆไว้ และยกมันขึ้นมาให้แพรเลือก

                แพรตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเป็นใบซ้ายหรือขวา ถ้าเธอหยิบได้อีแก่โอกาสที่เธอจะแพ้ก็มีสูง เธอมองดูพิมพ์ดารากับก้องสลับกัน ทั้งสองคนต่างมีสีหน้าหมายมั่นให้เธอหยิบอีแก่ไปให้ได้ เหมือนกับว่าตอนนี้เธอเป็นคนนอกหรือศัตรูสำหรับพวกเขา ซึ่งเธอรู้สึกไม่ค่อยดีในใจ

            ซ้ายหรือขวา ซ้ายหรือขวา แพรคิดอยู่ในใจ และพยายามมองในแววตาของก้อง คิดถึงครั้งก่อนๆ ที่พวกเขาเคยเล่นไพ่อีแก่ ด้วยกันสามคน สันจะเป็นคนที่เล่นเก่งที่สุด และก้องจะพยายามช่วยเธอ ถ้าเขาถือสองใบสุดท้าย ก้องจะแสดงพิรุธออกมาให้เธอสังเกตเห็น เพื่อไม่ให้เธอดึงอีแก่ไป แต่ครั้งนี้ก้องไม่แสดงอะไรออกมาเลย หรือเพราะเขาต้องการช่วยให้พิมพ์ดาราชนะ เลยจะให้เธอดึงอีแก่ไปให้ได้

                “นี่ก้อง .. ฉันยังไม่หิวน้ำนะ เธอจะทำฉันได้ลงคอเลยเหรอ” แพรพูดถามแหย่ป่นหัวเราะ ทำเสียงอ้อนเล็กๆ เหมือนพูดเล่น

                “อย่า.. อย่าลีลา รีบๆดึง” ก้องหัวเราะตามแพร บอกเร่ง

              “ก็ใบไหนเล่า ซ้ายหรือขวา -- ไว้ดึงพรุ่งนี้ได้มั๊ยอ่า” แพรโยกโย้พูดเล่นมาอีก เพื่อดูอากับกิริยาของก้อง จนพากันหัวเราะกันทั้งวง

                จากประสบการณ์ที่เคยเล่นด้วยกันมา สันรู้ดีว่า แพรกำลังจะพยายามให้ก้องส่งซิกบอกว่าใบไหนเป็นอีแก่ และก้องก็มักจะใจอ่อนกับแพรเสมอ ตอนนี้สงสัยก็คงอีหรอบเดิม คุณพิมพ์คงไม่พ้นต้องกินน้ำอีกแหงๆ

                “ฉันจะดึงแล้วนะ” แพรพูดขึ้น สูดลมหายใจเข้าปอด แล้วเลือกหยิบใบทางซ้าย ก้องกลับกดไพ่ใบนั้นไว้เบาๆ มีแรงยึดให้แพรรู้สึก พร้อมกับจ้องมองแพรด้วยสายตาที่บ่งบอกอะไรบางอย่าง

แพรรู้แล้วว่าใบนี้เป็นอีแก่ จนต้องฉีกยิ้ม คิดว่าก้องยังไงซะก็ยังคงเป็นก้องเขาต้องเห็นเธอสำคัญอยู่เสมอ เลยเลื่อนเปลี่ยนไปใบทางขวา พิมพ์ดาราตาโตตกใจที่จู่จู่แพรก็เปลี่ยนใบ ทั้งที่เธอควรจะหยิบไพ่ใบนั้น รีบหันไปมองก้องเพราะรู้สึกว่าเขาทำอะไรบางอย่างกับไพ่

แพรเห็นสีหน้าของพิมพ์ดารา ยิ่งมั่นใจว่าใบทางขวาไม่ใช่อีแก่ รีบดึงขึ้นมา ด้วยสีหน้ายิ้มระรื่น และมองไปทางพิมพ์ดารา อย่างผู้ชนะ

ทันทีที่ไพ่ออกจากมือของก้อง ทั้งก้องและพิมพ์ดาราต่างเฮลั่น ตีมือกันอย่างสะใจ แพรรีบดูไพ่ที่หยิบมา มันกลับเป็นไพ่อีแก่ หมายความว่าก้องใช้ซิกหลอกซ้อนกลเธอ ส่วนพิมพ์ดารที่ตกใจ เพราะตอนแรกคิดว่าตัวเองแพ้อยู่แล้ว เมื่อเห็นแพรเลือกใบซ้ายที่ไม่ใช่อีแก่ แต่จู่จู่ก็เปลี่ยนไปใบขวา เธอเลยตกใจเพราะความดีใจต่างหาก

                แพรรู้สึกเสียหน้า แต่พยายามข่มความรู้สึกไว้ คิดไม่ถึงว่าก้องจะย้อนหลอกเธอด้วยวิธีนี้ เพื่อช่วยพิมพ์ดารา และยิ่งเห็นทั้งคู่ยังแสดงความดีใจด้วยกันที่หลอกเธอได้สำเร็จ ความรู้สึกของเธอบอกไม่ถูกว่าเป็นรสชาติอะไร ถึงมันจะเป็นเกมที่เล่นกันสนุกๆก็ตาม แต่แพรก็อดคิดน้อยใจไม่ได้

และถึงคราวที่แพรจะต้องเหลือไพ่สองใบ แล้วให้สันหยิบ แล้วสันก็หยิบไปอย่างง่ายดายโดยไม่คิดอะไรเลย และก็ไม่ใช่ไพ่อีแก่ซะด้วย รอบสุดท้ายไพ่ทุกคนหมดมือ เหลืออีแก่ใบสุดท้ายอยู่ที่แพร และแพรก็เป็นผู้แพ้ในเกมนี้

                พิมพ์ดาราแพ้มาหลายตา กินน้ำเข้าไปตั้งเยอะ ถึงตอนนี้อยากให้แพรรู้รสชาติซะมั่ง เลยยกเหยือกส่งให้ด้วยตัวเอง แพรรับมาแววตาขุ่นๆ แต่ยังฝืนยิ้ม ดื่มรวดเดียวจนหมด(กติกาคือ ต้องดื่มรวดเดียวจนหมดห้ามเว้นช่วง) มันอืดท้องดีเหมือนกัน แต่เทียบไม่ได้กับความคับข้องใจ

 ฝนเริ่มจะซาลง และหยุดตก และแพรก็หมดอารมณ์ที่จะเล่น เวลาล่วงไปถึงเย็น สันจึงชวนแพรกลับบ้าน เพราะอาการไข้ของก้องก็ไม่เป็นอะไรมากแล้ว ก้องเดินมาส่งหน้าประตู ก่อนที่แพรจะกลับพอดีนึกได้ว่าวันนี้เธอมาด้วยธุระอะไร จึงพาก้องออกไปที่ห่างตาคนอื่น เพื่อพูดคุยกันส่วนตัว

“จริงๆแล้วที่วันนี้พวกเรามา ก็เพราะอยากให้เธอกลับไปเรียนต่อ” แพรเริ่มพูดขึ้นมาเบาๆ

“ฉันก็อยากไปเรียนอ่ะนะ แต่ว่าคงต้องอีกสักพัก”

“เรื่องเงินใช่มั๊ย เรื่องนี้พวกเราช่วยได้นะ “แพรบอก พร้อมกับล้วงไปในกระเป๋าถือ หยิบซองขึ้นมาส่งให้ก้อง “รับซองนี้ไว้สิ มันช่วยเธอได้”

“อะไร”ก้องถามอย่างสงสัยแกะเปิดออก แต่แพรบอกออกมาก่อน

“มันเป็นเงินที่ฉันกับสันรวมกันให้เธอยืม เธอจะใช้คืนพวกเราเมื่อไหร่ก็ได้”

คำพูดของแพรจบลง พร้อมกับก้องเปิดเห็นเช็คข้างใน มันเป็นเช็คเงินสด สามแสนบาท ทำก้องอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะเก็บมันเข้าซองตามเดิม และคืนมันส่งให้แพร

“ฉันรับไม่ได้หรอก เธอเอาคืนไปเถอะ”

 “ทำไมล่ะ เธอเห็นพวกเราเป็นคนอื่นหรือไง”แพรขึ้นเสียง อย่างไม่ค่อยพอใจ “เธอจะต้องกลับไปเรียนนะก้อง จะมาหยุดเรียนอย่างนี้ไม่ได้นะ”

“ฉันรู้ ฉันกลับไปเรียนแน่” ก้องตอบมีท่าทีหงุดหงิดเล็กน้อย “แต่ว่า เงินสามแสนพวกเธอไปเอามาจากไหน พวกเธอมีเงินเก็บเท่าไหร่ฉันรู้ดี อย่างมากร่วมกันก็ประมาณแสนกว่าๆ แล้วอีกสองแสนนี่มันของใคร – คงไม่ใช่เธอยืมมาจากธานุพันธ์หรอกนะ”

แพรอ้ำอึ้งจนพูดไม่ออก จริงๆแล้ว เงินสามแสนนี้เป็นเงินของเธอคนเดียว ที่ได้มาจากธานุพันธ์ ตอนที่จ้างเธอเป็นแฟนเพื่อไม่ให้แต่งงานกับพิมพ์ดารา แต่ที่อ้างสันเพราะอยากให้ก้องรับไว้โดยสะดวกใจ ไม่คิดว่าก้องจะหาที่มาของเงิน

  “ฉันจะยืมใครมาก็ช่าง แต่ว่าเธอก็น่าจะรับมันไว้ อย่างน้อยพวกเราก็ได้เรียนจบด้วยกัน”แพรบอกป่นน้อยใจที่ก้องไม่รับเงิน จนก้องต้องถอนใจ รู้ดีว่าแพรหวังดี แต่เขารับเงินนี้ไว้ไม่ได้

            “ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ฉันไม่มีปัญหาเรื่องเงิน เธอไม่ต้องเป็นห่วง เพียงแต่ว่าตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะไปเรียนมากกว่า – ยังไงก็ขอบใจเธอมากนะ”

            “ถ้าเธอหัวดื้อไม่รับ ฉันก็ทำอะไรไม่ได้ ช่างมันเถอะ—งั้นฉันไปนะ” แพรบอก พร้อมกับจะเดินไปสมทบกับสัน ที่ยืนรออยู่ แต่ก้องกลับเรียกเธอไว้ก่อน

            “เออ.. แพร ฉันมาคิดดู แต่ก่อนฉันอาจจะทำตัวงี่เง่าไปหน่อย ตอนนี้ฉันคิดได้แล้ว ถึงเราไม่ได้เป็นแฟนกันเหมือนเมื่อก่อน แต่ก็เรายังเป็นเพื่อนกันได้อย่างที่เธอบอก ขอบใจนะที่มาเยี่ยมวันนี้”   

                “อาฮะ”   แพรเผยยิ้มรับ ก่อนจะโบกมือลา “งั้นฉันไปนะ”

รอยยิ้มของเธอดูเจือๆ พิกล ทำไมเธอรู้สึกไม่ค่อยดีใจเท่าไหร่ ที่ก้องคิดได้บอกออกมาแบบนี้ ทั้งที่แต่ก่อนเธอเป็นคนต้องการให้มันเป็นแบบนี้เอง หรือเพราะว่าตอนนี้ก้องมีพิมพ์ดาราเข้ามาในชีวิต

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
ช้าหน่อยนะครับ พอดีเขียนนิยาย พร้อมกันสองเรื่อง ต้องขออภัยด้วยครับ