สะกิดรักหัวใจ ยัยไฮโซตกกระป๋อง

ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่ 21

                บนฟุตบาทถนนสายหนึ่ง ในยามค่ำคืน ที่ไม่ห่างจากบ้านที่ทำงานตกแต่งของก้องและพิมพ์ดาราทำงาน พิมพ์ดาราเดินเรื่อยเปื่อยไปตามฟุตบาท สมองของเธอเหมือนจะว่างเปล่า แต่กลับมีเรื่องให้คิดมากมาย  เธอไม่รู้จะไปไหน ความจริงเธอกลับไปที่รถแล้ว และทันได้ยินประโยคของก้องที่ตะคอกใส่โทรศัพท์ ที่ว่า

                “ดี.. ไปเลย อยากไปไหนก็ไปเลย เธอก็ทำความวุ่นวายให้ฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ไม่มีเธอชีวิตฉันคงจะดีขึ้น”

                มันทำให้เธอไม่โพล่หน้าออกไป คิดว่า ก้องเอง ก็คงจำใจให้เธออยู่กับเขา ซึ่งจริงๆแล้วเขาก็คงไม่อยากให้เธออยู่ และตอนนี้เขาก็ทิ้งเธอกลับบ้านไปแล้ว แล้วเธอจะหน้าด้านกลับไปได้ยังไง ถ้าเจ้าของบ้านไม่ต้องการให้เธออยู่

เธอเดินคิดไปถึงเรื่องที่ก้องพาเธอไปดูหนังกินข้าวเมื่อวาน เขาคงแค่ต้องการหลบหน้าแฟนเก่า เลยพาเธอออกไป ไม่ได้ต้องการพาเธอออกไปเลี้ยงจริงๆ เธอรู้สึกเสียใจและโดดเดี่ยว ราวกับโลกทั้งโลกเธอไม่เหลือใครอีกแล้ว เธออยากจะร้องไห้แต่เธอก็ไม่ร้อง บางครั้งเธอใจแข็งจนเหลือเชื่อกับเรื่องบางเรื่อง แต่บางครั้งเธอก็ร้องไห้ได้กับเรื่องง่ายๆ เช่นเรื่องล๊อตตาลี่ ที่ถูกหลอก

เวลาคนเศร้าเสียใจ ฝนฟ้ามักจะเป็นใจ เหมือนดังนิยาย เสียงฟ้าร้องดังอึมคลึม บอกให้รู้ว่าฝนจะตกใหญ่ในอีกไม่ช้า และแล้วมันก็ตกลงมาจริงๆ และก็ตกหนักจนมืดฟ้ามัวดินราวกับฟ้ารั่ว

พิมพ์ดาราต่อให้เศร้าเสียใจขนาดไหน เธอก็ไม่ใช่คนที่จะประชดความเศร้าของตัวเองด้วยการเดินตากฝน เธอหลบเข้าไปในตู้โทรศัพท์สาธารณะ และปิดประตูหลบฝนอยู่ในนั้น

คนที่เปียกกลับเป็นก้อง ที่ตอนนี้ออกมาตามหาเธอ เขาเดินหาไปตามถนนรอบๆที่ทำงาน จนตอนนี้ฝนตกลงมาก็ยังเดินหาอยู่ มันทำให้เขายิ่งห่วง ว่าฝนตกขนาดนี้ พิมพ์ดาราจะไปหลบอยู่ที่ไหน เลยลุยฝนเปียกปอนทั่วทั้งตัว เดินหาเธอไปจนทั่ว และพยายามถามคนที่ผ่านไปมา เพื่อมีใครเห็นเธอ อยู่ที่ไหน

“อย่าให้ฉันเจอนะ ฉันเล่นงานเธอแน่ๆพิมพ์ดารา ให้ตายสิ เธอนี่ทำฉันเดือดร้อนทุกทีสิน่า” ก้องแยกเขี้ยวบ่นพึมพำ อย่างหัวเสียระคนเป็นห่วง มองหาเธอรอบๆที่เดินผ่าน

จนถึงตู้โทรศัพท์สาธารณะ เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง ใส่ชุดหมีสีน้ำเงิน นั่งยองๆ ก้มหน้าซบกับท่อนแขน นั่งนิ่งอยู่ในนั้น ในมือของเธอยังกำโทรศัพท์มือถือเอาไว้ ต่อให้ไม่ต้องเห็นหน้าก็รู้ว่าเธอคือพิมพ์ดารา

“โธ่เอ้ย.. อยู่นี่เอง”ก้องถอนใจอย่างโล่งอก ยิ้มออกมา ทำท่าจะเคาะประตูตู้เรียกเธอ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นเธอไหล่กระเพื่อม กำลังสะอื้นร้องไห้ ก้องหน้าสลดลงเล็กน้อย ไม่ได้เรียกเธอ คิดว่า เธอคงไม่อยากให้เขาเห็นเธอในสภาพแบบนี้ ถ้าเป็นเขาเองเขาก็คงไม่อยากให้ใครเห็นเหมือนกัน เลยเขาไปหลบฝนในตู้ข้างๆ อีกตู้หนึ่ง ยืนเฝ้าเธออยู่ในตู้นั้น รอจนเธอปรับสภาพจิตใจได้ ค่อยออกไปพบเธอ

พิมพ์ดารา ที่เพิ่งจะร้องไห้ตอนนี้ เพราะนึกเจ็บใจตัวเอง เธอมาคิดดู เธอไม่รู้จะไปไหน หิวก็หิว ถึงไม่อยากหน้าด้านกลับไปให้ก้องเห็นหน้า เพราะเขาคงหัวเราะเยาะเธอ ที่ทำเป็นหยิ่งในศักดิ์ศรี แต่ก็ทำไม่ได้ จะอย่างไรเธอก็ยังต้องพึงเขา มันเลยทำให้เธอโมโหตัวเองจนร้องไห้ กว่าครึ่งชั่วโมงเธอจึงสงบลง และตัดสินใจเงยหน้าขึ้นมา เปิดโทรศัพท์ กดเบอร์โทรไปหาก้อง

“นี่นายก้อง มารับฉันหน่อย ฉันอยู่ที่ ถนนที่ทำงาน”

เธอออกคำสั่งตามแบบฉบับของเธอ ทันทีที่ก้องรับสาย เสียงยังสั่นเล็กน้อย จากการเพิ่งร้องไห้เสร็จ จากนั้นก็ตัดสายโดยไม่รอฟังคำตอบ ซบหน้าลงกับท่อนแขนต่อ คิดว่าพอเจอหน้าเขาจะทำหน้ายังไง

ความจริงพิมพ์ดารามีเงินติดตัว พอจะนั่งแท็กซี่กลับไปได้ แต่ที่โทรบอกให้ก้องมารับเพื่อจะดูว่าเขาจะมารับเธอหรือเปล่า ถ้าเขามา แสดงว่าเขายังอยากให้เธออยู่บ้านหลังนั้น แต่ถ้าเขาไม่มาแสดงว่าเขาคงไม่อยากให้เธออยู่ เธอก็จะไม่กลับไป

พอดีได้ยินเสียงเคาะกระจกเรียกจากด้านหลัง พิมพ์ดาราต้องเงยหน้าหันไป เห็นก้องยืนมองเธอสีหน้าอ่อนใจ แฝงความอ่อนโยนระคนขบขันจากตู้โทรศัพท์ ตู้ข้างๆกัน ทำให้เธอต้องรีบลุกขึ้นยืนงง อยู่ครู่ใหญ่ มองเขานิ่ง เขามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่

ก้องออกจากตู้โทรศัพท์ของตัวเอง มายังตู้ของเธอเปิดประตูเข้าไปเบียดหลบฝนอยู่ข้างในด้วยกัน ก่อนจะพูดออกมา

“เธอนี่ พอสั่งเสร็จก็วางสายเลยนะ ไม่รอให้ฉันตอบก่อนหรือไงว่าจะมาไม่มา ถ้าเธอจะกลับบ้านทำไมไม่นั่งแท็กซี่หล่ะ แล้วจนปานนี้ทำไมเพิ่งจะโทรมา เธอนี่ทำฉันปวดหัวจริงๆ”

ก้องใส่เธอเป็นชุด เสียงดุหน่อยๆ แต่ยิ้ม น้ำเสียงแฝงความหวงใย ผิดจากที่เขาเคยดุเธอทุกครั้ง พิมพ์ดาราทำหน้าไม่ถูก ลอยหน้าเชิดไม่รู้ไม่ชี้ แต่ในใจเธอรู้สึกอบอุ่น เธอรู้แล้วว่าก้องออกมาตามหาเธอ เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มาอยู่ที่นี่ จนเธออดเผยยิ้มเล็กๆ ออกมา แม้พยายามลอยหน้าเชิดกลบเกลื่อน แต่มันก็กลบไม่อยู่ มันเป็นความดีใจที่เธออยากจะเก็บซ่อนเอาไว้

“ทำไม ดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ ที่เจอฉัน”ก้องถามแซว เมื่อดูอาการสีหน้าของเธอ

“คะ..ใคร บอก”พิมพ์ดารารีบชักสีหน้าเถียง “นายเป็นคนทิ้งฉันไว้ที่นี่ ฉันยังไม่ได้เอาเรื่องนายเลย”

“ใครทิ้งเธอกัน”ก้องย้อนสวนกลับ “แล้วเธอหายไปไหนมา แถมปิดโทรศัพท์อีก ฉันหาเธอจนทั่ว โทรหาก็ไม่ติด นึกว่ากลับบ้านไปแล้ว นี่ยังต้องออกมาตามหาเธออีกรอบ ยังจะว่าฉันทิ้งเธออีกเหรอ เธอนี่มัน..”

ก้องอดไม่ไหว ทำท่ายกมะเหงก จะเขกกะโหลกเธอ ด้วยความมันเขี้ยว แต่พิมพ์ดาราหดคอเอียง หรี่ตาเกร็งรับ ก้องดูท่าทางของเธอนึกเอ็นดูเลยไม่ได้เขกลงไป

“เออ.. ช่างเหอะๆ เดี๋ยวฝนหยุดแล้วกลับบ้านของเรากัน”

คำพูดชวนกลับบ้านของก้อง เหมือนสายลมอันอบอุ่น ที่ห่อหุ้มจิตใจของพิมพ์ดารา เธอมองเขานิ่ง ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกแล้ว มันเหมือนเธอมีบ้าน มีคนเป็นห่วงคอยตามหา

“บ้านของเราเหรอ”พิมพ์ดาราทวนคำเบาๆ เหมือนจะถาม

“ก็ใช่—ทำไม” ก้องเลิกคิ้วตอบ งงๆ

“ปะ.. เปล่า ไม่มีอะไร”พิมพ์ดาราเลี่ยงตอบ ก่อนหันไปยิ้มดีใจกับตัวเอง เมื่อรู้ว่าเขาก็นับเธอให้เป็นเจ้าของบ้านคนหนึ่ง เธอเงียบไม่ได้พูดอะไรต่อ ก้องเลยเงียบตามไปด้วย

เมื่อความสบายใจเกิดขึ้น ความรู้สึกใหม่ก็เข้ามา ทั้งสองคนยืนหลบฝนเบียดกันอยู่อยู่ในตู้โทรศัพท์เล็กๆ ใกล้ชิดติดกันนานๆเข้า พิมพ์ดารารู้สึก ใจเต้นหวิวๆอย่างประหลาด และจั๊กกระจี้ที่หัวใจ จนหน้าแดงหน่อยๆ เธอพยายามขยับหนีไม่ให้ใกล้ชิดถูกตัวเขา แต่ก็ไม่มีที่ให้เธอขยับ

“นี่ เสื้อผ้านายเปียก นายอย่ามาโดนฉันสิ เดี๋ยวเสื้อผ้าฉันเปียกไปด้วย”พิมพ์ดาราบอกให้ก้องเขยิบถอยออกไป เพราะทางเธอไม่มีที่ให้เขยิบ

ก้องขมวดคิ้วมองเธอ ก่อนจะขยับถอยออกไปหน่อยหนึ่ง แม้ตอนนี้จะไม่ถูกตัวกันแล้ว แต่พิมพ์ดารายังรู้สึกใจเต้นไม่เป็นจังหวะอีกอยู่ดี

“เถิบไปอีก”เธอบอก

ก้องขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม ถอยไปอีกหน่อยจนตัวติดตู้

“ไปอีก”พิมพ์ดาราบอกต่อเมื่อใจยังไม่หายเต้น จนก้องต้องถลึงตา ร้องใส่ อย่างไม่เข้าใจ

“จะ...บ้า เหรอไง  นี่ก็สุดแล้ว จะให้ฉันออกไปตากฝนนอกตู้เลยมั๊ย”

“ก็ตู้เดิมที่นายอยู่ก็ว่าง ทำไมไม่ไปหลบหล่ะ มาเบียดฉันทำไม ไปตู้เดิมของนาย ไป๊”

พิมพ์ดาราพูดใส่ลิ้นระรัว รีบผลักก้องออกไปนอกตู้ เพราะเธอรู้สึกใจไม่ดีแล้ว แล้วเอาหลังพิงประตู ไม่ให้ก้องเข้ามา จากนั้นเอามือกุมหน้าอกตรงหัวใจพยายามบังคับให้มันหยุดเต้น สีหน้าเหมือนไม่เข้าใจตัวเอง

ก้อง งงเป็นไก่ตาแตก จู่จู่ก็โดนผลักออกมา “อา..ราย..ว่ะ” เขาครวญ งงๆ

ก่อนรีบเขาไปหลบฝนที่ตู้เดิมข้างๆกัน ทั้งสองคนอยู่คนล่ะตู้ แต่ยังปลายตา แอบมามองกันบ่อยๆ  พิมพ์ดาราพอมองเขาทุกครั้ง หน้าเธอจะแดง และจะรีบหลบสายตาเมื่อเขามองกลับมา แต่ก้องกลับมองเธออย่างไม่เข้าใจ

“ยัยนี้ ถ้าจะเพี้ยนแฮะ-- ฮัด..เช่ย” เขาคิดบ่น และจามออกมาติดๆกัน

กว่าฝนจะซ่า และก้องพาพิมพ์ดารากลับบ้าน ก็เกือบค่อนคืน คืนนั้นพิมพ์ดารานอนไม่ค่อยหลับ เธอนึกถึงความรู้สึกที่อยู่กับก้องในตู้โทรศัพท์ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมหัวใจเธอ ถึงเต้นแปลกๆเวลาที่อยู่ใกล้เขา และตอนนี้ความรู้สึกนั้นก็ยังอยู่ เธอไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร และความรู้สึกนั้นเกิดขึ้นได้อย่างไร เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน หรือเธอไม่สบาย ใช่แล้วเธอคงไม่สบายแน่ๆ คงเพราะอากาศเปลี่ยน

พิมพ์ดาราพยายามจะข่มตาให้หลับ แต่ก็ไม่หลับสักที ความรู้สึกนั้นยังวนเวียนอยู่ในหัวใจของเธอ จนต้องดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปรง มุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม พลิกไปพลิกมาอยู่ในนั้น กว่าจะหลับลงได้ก็เกือบสว่าง

๑

ขอบคุณทุกท่านที่ตามอ่านนะครับ ช่วงนี้ลงตอยสั้นๆ แต่จะพยายามลงบ่อยๆ นะครับ