สะกิดรักหัวใจ ยัยไฮโซตกกระป๋อง

ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 20

กว่าพวกเขาจะกลับถึงบ้าน ก็เกือบหนึ่งทุ่ม รถเมือเข้ามาจอด แสงไฟหน้ารถส่องไปที่ประตูบ้าน ก้องกับพิมพ์ดาราเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งรออยู่ที่หน้าประตูบ้าน เธอก็คือแพรนั่นเอง

แพรลุกขึ้น และดีใจที่เห็นก้องกลับมา เธอมารอเขาตั้งแต่บ่าย จนตอนนี้ก็ทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว ก้องกลับมีท่าทีหนักใจ เขาไม่คิดว่าแพรจะรอจนปานนี้ ความจริงที่เขาออกไปข้างนอกก็เพื่อจะหลบหน้าแพรเมื่อรู้ว่าแพรจะมาหา แต่ตอนนี้คงหลบไม่พ้นเสียแล้ว

พิมพ์ดาราเองก็หนักใจไม่แพ้กัน ครั้งหนึ่งพิมพ์ดาราเคยเจอแพร ตอนที่ธานุพันธ์แนะนำเธอให้รู้จักในฐานะแฟน และบอกว่าจะไม่แต่งงานกับเธอ ครั้งนั้นพิมพ์ดาราอยู่ในฐานะที่ดีพร้อม แต่ตอนนี้เธอไม่เหลืออะไร คู่หมั่นก็ถูกแย่ง ฐานะก็ตกอับ เธอทั้งอายและแค้นใจ ที่จะเจอผู้หญิงคนนี้

ก้องขยับตัวเปิดประตูลงจากรถช้าๆ มองไปที่แพร ก่อนทักขึ้นเรียบๆ

“เธอมานานแล้วเหรอ”

แพรยิ้ม กำลังจะตอบ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นพิมพ์ดาราลงรถตามมา มันทำให้แพรถึงกับงงและอึ้งไป ทำไมคู่หมั่น ของธานุพันธ์ถึงมาอยู่ที่นี้ และดูเหมือนว่าจะพักที่เดียวกับก้องด้วย แพรมองพิมพ์ดาราจนค้าง เหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง

พิมพ์ดาราเชิดหน้าเย็นชา ไม่มองหน้าแพร บอกกับก้องห้วนๆ

“นายเอากุนแจมาสิ ฉันจะเข้าบ้าน”

                ก้องส่งกุนแจให้ และพิมพ์ดาราก็ไขประตูเข้าบ้านไป สีหน้าของแพรเหมือนมีคำถามหลายอย่างจะถามก้อง แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง เธองงไปหมด

                “เข้าบ้านก่อนสิ” ก้องบอกแพร พร้อมกับเดินนำเข้าไป

                แพรตามก้องเข้ามา ทันได้เห็นพิมพ์ดาราเดินขึ้นห้องชั้นบน และเธอก็อยู่แต่ในนั้นไม่ออกมา

                “มาหาฉันมีธุระอะไรเหรอ” ก้องเอ่ยถามแพรขึ้นเรียบๆ พยายามข่มสีหน้าให้เรียบเฉย

                แพรความจริงคิดจะมาคุยกับก้องเรื่องที่เขาหยุดเรียน แต่ตอนนี้พอเจอพิมพ์ดาราทำเอาเธองง จนลืมไปเลย และอยากจะรู้ว่าเธอมาอยู่กับก้องได้ยังไง

                “ผู้..ผู้หญิงคนนั้น.. ทำไมถึงมาอยู่กับเธอ” แพรถามอย่างอดไม่ได้ น้ำเสียงทั้งฉงน ทั้งงง

                 ก้องไม่อยากอธิบาย เลยบอกสั้นๆ

                “เธอพักอยู่กับฉัน เราพักอยู่ด้วยกัน”

            “หมายความว่ายังไง พักอยู่ด้วยกัน เธอ..เธอสองคนเป็นแฟนกันเหรอ”

                ในสมองของก้องกลับคิดอะไรบางอย่างเมื่อได้ยินคำถามนี้ เขาอยากให้แพรรู้สึกอะไรบ้าง ที่เขาต้องเจ็บปวด ที่โดนเธอทิ้งไปหาคนอื่น

                “ใช่แล้ว ..เราเป็นแฟนกัน”ก้องบอกชัดถ้อยชัดคำ พิมพ์ดาราแอบฟังอยู่ในห้องของตัวเองพอได้ยินต้องรีบเปิดประตูออกดัง พั๊วะ ละล่ำละลักลงมาจะโวยวาย

                “นายก้อง นายพูดอะไร หนะ ห๊า”

            แต่ก้องรีบเขาไปประกบ กอดประคองไหล่พิมพ์ดาราไว้จนแน่นเหมือนคู่รัก ขู่กระซิบบอกเบาๆ

                “เงียบและอยู่เฉยๆ อย่าเพิ่งพูดอะไร”

พิมพ์ดาราเลยนิ่ง หน้าเอ๋อ ไป ไม่รู้ว่านายก้องคิดจะทำอะไร ก้องหันไปยิ้มบอกกับแพร

                “เราคบกันมาพักหนึ่งแล้ว ก็อย่างที่เธอเห็น พิมพ์ดาราพักอยู่กับฉันที่นี่” ซ้ำยังกอดไหล่พิมพ์ดาราไว้แน่น

                 แพรนิ่งจนพูดไม่ออก ก่อนจะฝืนยิ้ม พูดออกมาอย่างยากเย็น

                “ระ.. เหรอ. จริงหรือนี่ ถ้างั้น... ฉันดีใจด้วยนะ”

            แพรไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ในใจของเธอรู้สึกโหวงเหวงพิกล และก็มึนจนคิดอะไรไม่ออก มันแปลกที่เธอรู้สึกอย่างนี้ ทั้งที่ก้องจะมีแฟนตอนนี้ก็ไม่ใช่เรื่องผิด เพราะเธอเป็นฝ่ายทิ้งเขาไปหาคนใหม่ แต่พอรู้ว่าก้องมีแฟนทั้งได้มาเห็นตำตา มันกลับทำให้เธอ รู้สึกคลายกำลังสูญเสียอะไรบางอย่าง

                “ฉัน.. ฉันคงต้องกลับแล้วล่ะ” แพรบอกอย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เดินใจลอยออกจากบ้าน

                ก้องทำท่าจะพูดอะไร แต่ก็กล้ำกลืนไว้ รอจนเธอออกจากบ้าน จึงปล่อยมือจากไหล่ของพิมพ์ดารา แล้วเดินเข้าห้องไป โดยไม่พูดไม่จา

                เหลือพิมพ์ดารายืนงงอยู่คนเดียว เธอพอจะนึกออกในสิ่งที่ก้องทำลงไป เขาคงคิดจะให้แฟนเก่าหึงเขา ต้องถอนหายใจอย่างเหลืออด เค้นเสียงดัง ชิ ระบายอารมณ์

                “นี่นายกล้าใช้ฉันเป็นเครื่องมือ หรือเนี่ย ทุเรศที่สุด”เธอถอนฉุนบ่นกับตัวเอง

๑

                เช้าวันรุ่งขึ้น เป็นวันทำงาน ก้องและพิมพ์ดาราไปทำงานด้วยกัน พิมพ์ดาราดูจะเงียบและขรึม ดูไม่เหมือนปกติ ที่แรกก้องไม่ได้คิดอะไร แต่ทำงานกันจนเกือบถึงเที่ยง พิมพ์ดาราไม่พูดไม่บ่นแม้แต่คำเดียว แถมถามคำก็ยังตอบคำ ไม่รู้ในใจเธอกำลังคิดอะไร

                “นี่ เธอเป็นอะไร”ก้องอดไม่ได้ที่จะถาม

                “ฉันเป็นอะไร” พิมพ์ดาราถามกลับห้วนๆ

            “ก็ ..เธอดูแปลกๆ”ก้องบอก

                “ฉันแปลกยังไง” พิมพ์ดาราถามมาอีกโดยไม่ค่อยจะสนใจ

                ก้องไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่พิมพ์ดาราดูแปลกไปจริงๆ พอดีพิมพ์ดาราจะยกแผ่นไม้อัดไปวางบนโต๊ะ ก้องเลยต้องรีบบอก

                “แผ่นนั้นเธอยกมันไม่ไหวหรอก เดี๋ยวฉันจัดการเอง”

            พิมพ์ดาราไม่ฟัง ฝืนยกมันขึ้น แล้วเธอก็เสียหลักตอนกำลังจะวางมันลง มันทิ้งโครมลงมาตีใส่นิ้วของเธอ พิมพ์ดาราร้อง โอ้ย เจ็บจนน้ำตาเล็ด นิ้วของเธอห้อเลือด ก้องตกใจรีบดึงมือของเธอมาดู แต่พิมพ์ดาราดึงกลับไม่ยอมให้ดู จนก้องรู้สึกหงุดหงิด ที่เธอทำตัวดื้อโดยไม่มีเหตุผล

                “นี่ตกลง เธอเป็นอะไรของเธอ ห๊ะ พิมพ์ดารา ตั้งแต่เช้าแล้ว ฉันไปทำอะไรให้เธอโกรธหรือไง”ก้องขึ้นเสียงตวาดใส่

                พิมพ์ดาราไม่ตอบ แต่เธอกำลังร้องไห้ เพราะเจ็บนิ้ว และลึกๆเธอกำลังเจ็บใจ

                “ทำไมต้องใช้ฉัน ทำให้ผู้หญิงคนนั้นหึงนาย” พิมพ์ดาราโพล่งออกมา “ทำไมต้องใช้ฉันเป็นเครื่องมือ”

            ก้องต้องชะงักอึ้ง ที่เธอพูดถึงเรื่องนี้ มองเธอด้วยความประหลาดใจ พิมพ์ดารากลับว่าตัดพ้อต่อ ทั้งที่ยังร้องไห้

                “นายกับเธอ จะรักจะเลิกกันยังไง ฉันไม่สน แต่กล้าดียังไงมาใช้ฉันเป็นเครื่องมือ ยากให้ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะเยาะฉันเหรอ ถ้าเธอรู้ว่าฉันเป็นแค่คนที่ถูกใช้ให้เธอนั้นหึงนาย -- ถึงฉันจะตกอับ ถึงฉันจะต้องพึงนาย แต่นายก็ไม่ควรทำกับฉันอย่างนี้ ฉันก็มีศักดิ์ศรีนะ”

                พิมพ์ดาราระเบิดโพล่ง ก่อนจะวิ่งออกจากห้องที่ทำงาน ก้องได้แต่ยืนงง เกาหัว แกรก แกรก ไม่คิดว่าพิมพ์ดาราจะคิดมากขนาดนี้ แต่หากจะให้พูด ตัวเขาเองคงจะคิดน้อยเกินไป ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่แพร พิมพ์ดาราคงไม่โกรธขนาดนี้ แต่เพราะแพรเป็นคนแย่งธานุพันธ์ไปจากเธอ และทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพนี้ และตอนนี้ยังต้องถูกก้องใช้เป็นเครื่องมือให้แพรหึงอีก มันเหมือนกับตัวเธอไม่มีค่าอะไร และถ้าแพรรู้ก็คงจะหัวเราะเยาะเธอ นั้นเป็นสิ่งที่ทำให้เธอต้องโกรธขนาดนี้

                วันนี้ทั้งวัน ตั้งแต่พิมพ์ดาราวิ่งหนีออกไป เธอก็ไม่กลับเข้ามาอีกเลย เหลือก้องทำงานอยู่คนเดียว จนก้องต้องมองไปทางประตูบ่อยครั้ง ดูว่าเมื่อไหร่เธอจะกลับมา

                “อ้า.. ยัยนี้ คิดมากอะไรกันหนักหนา แค่ให้ช่วยแค่นี้ ทำเป็นถือศักดิ์ศรีไปได้ แล้วนี่ออกไปถือโอกาสโดดงานเลยหรือไงนะ คอยดูเดี๋ยวฉันจะหักเงินเธอ” ก้องทำงานไปบ่นไปอยู่คนเดียว อย่างหัวเสีย อ่อนใจ

                แต่เวลาผ่านไปจนเย็น พิมพ์ดาราก็ยังไม่กลับมา จนก้องรู้สึกเป็นห่วง

                “ไปไหนของเขานะ วุ่นจริงๆ ยัยนี่” ก้องบ่นงึมงำ หนักใจ ก่อนจะเก็บเครื่องมือ เลิกงาน ไปที่รถ เขาหวังว่าจะเห็นพิมพ์ดารานั่งรออยู่ แต่ก็ไม่มีวี่แววของเธอ ก้องต้องเดินตามหาบริเวณรอบๆ อยู่พักใหญ่ และกดโทรศัพท์หาเธอ แต่โทรศัพท์ของเธอถูกปิดไว้ ก้องเลยติดต่อไม่ได้

                “ดี.. ไปเลย อยากไปไหนก็ไปเลย เธอก็ทำความวุ่นวายให้ฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ไม่มีเธอชีวิตฉันคงจะดีขึ้น” ก้องตะคอกใส่โทรศัพท์ที่โทรไม่ติด อย่างหัวเสีย เดินกลับไปขึ้นรถขับกลับบ้าน ด้วยความโมโห คิดว่าถ้าหาไม่เจอก็ไม่ต้องหาแล้ว ดีไม่ดีพิมพ์ดาราอาจจะกลับบ้านแล้วก็ได้

                แต่ก้องคิดผิด พิมพ์ดาราไม่ได้กลับมาบ้าน เขาทำใจเย็นไม่สนใจ คิดว่า อีกเดี๋ยวพิมพ์ดาราก็คงจะนั่งรถกลับมาเอง เวลาผ่านไปจนถึงสี่ทุ่ม ก้องที่ทำเป็นใจเย็น เริ่มเย็นไม่ไหว เริ่มร้อนใจเล็กๆ อยู่ไม่ติดที่ ดูทีวีก็ไม่มีความสุข ต้องมองออกไปนอกบ้านบ่อยๆ รอว่าเมื่อไหร่เธอจะกลับมา

            “จะไปสนใจอะไร กับยัยนั้น ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย” ก้องพยายามบอกตัวเอง แต่เขาก็ต้องลุกจากโซฟา เป็นครั้งที่ยี่สิบ เพื่อออกไปดูที่หน้าบ้าน เผื่อเห็นเธอกลับมา

                “ก็ได้ๆ พิมพ์ดารา ฉันยอมแพ้เธอ” ก้องสบถเมื่อไม่เห็นวี่แววของพิมพ์ดารา กลับเข้าไปเอากุนแจรถ ขับออกจากบ้าน ออกไปตามหาพิมพ์ดารา

๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑๑
ขอบคุณทุกท่านที่ตามอ่านนะครับ