คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คลี่คลาย
สอแผ่นินเพื่อรั
2...ลี่ลาย
“ฝ่าพระบาทำริะแ้ปัหาอย่าไรหรือเพะ” หม่อมหลวปิ่นัรหยุ้าวเินามสวามี
“ัน็ิะทำให้ประวัิศาสร์วามรั้ำรอยเส็แม่และหม่อม”
“ะทรเป็นามเทพอุ้มสมวามรัหรือเพะ” หม่อมหลวปิ่นัรยมือทาบอ “แ่ยุสมัยเปลี่ยนไปแล้วนะเพะ
หม่อมันไม่ิว่าะนำวิธีเียวันมาใ้ับหิแ้มแหม่มไ้”
“ไม่ลอแล้วะรู้รึ เราึ้นไปุยันที่พระำหนั
ะไ้่วยันิัารอะไร่ออะไรให้ลุล่วที่หัวหิน”
หม่อมหลวปิ่นัรมอามสวามีเส็ำเนินเ้าประูพระำหนัที่สร้ามาเ็สิบปี เป็นเรือนไทยไม้สัทอั้นเียวยพื้นสู หลัาระเบื้อินเผาสีน้ำเินเ้ม
บริเวเิายระเบียแ่้วยไม้แะสลัลวลายนมปัิ ัวเรือนทาสีฟ้าน้ำทะเลและาว
ปี้านทิศใ้และทิศเหนือมีห้อนอน้านละสอห้อ ปี้านะวันออและะวันมีห้อนอน้านละห้อสำหรับรับรอแ
านเรือนว้าวาเ้าอี้ไม้ยาวมีพนั
หมอนอิและเบาะสีฟ้ารอนั่เรียรอบริมระเบีย
ลาานเป็นุโ๊ะเ้าอี้สำหรับนั่ไ้แปน
บนโ๊ะปูผ้าลุมโ๊ะสีาวสะอาประับ้วยแันอไม้ส ามมุมพื้นานริมระเบียวาระถาระเบื้อินเผาปลู้นวนมและไม้ั รอบบริเวปลู้นปาล์ม ้นสนทะเล
้นสนประิพัทธ์ ้นหูวา ้นสารภี ้นิ ้นลีลาวี มะพร้าว
และอไม้ประับ้นเบมาศ
“ึ้นเรือนเร็ว ๆ หม่อม ะไ้่วยันิ่อนหิแ้มแหม่มลับมา” หม่อมเ้าทัศนัยสิริประภาสัน์ประทับเ้าอี้ะโพัร์รัสเรีย
“เพะ”
หม่อมหลวปิ่นัรรีบ้าวึ้นบันไพระำหนั
ทรุัวนั่เ้าอี้ไม้ริมระเบีย้าสวามี สาวใ้พี่เลี้ยที่ให้นั่มาับรถเพื่อรวเ็วามเรียบร้อยพระำหนั นำพระสุธารสาและเรื่อว่ามาถวาย
“หม่อม่วยันิิว่า ะหาใรเหมาะสมเป็นู่หมั้นหมายับหิแ้มแหม่ม”
“หม่อมันิว่า เอ่อ...” หม่อมหลวปิ่นัรรู้สึหนัอึ้ในใ
้วยรับปาธิาะ่วยทูลอสวามีให้ไปเรียน่อ่าประเทศ แ่ลับลายเป็น้อมาิหาู่หมั้นู่หมาย
“หม่อม่อย ๆ ิ็ไ้นะ ันะ่วยิเหมือนัน เพราะ้อหานที่มีานันรศัิ์ทัเทียมันหรือสูศัิ์ว่า มีวามรู้ระับสูหน้าที่าราน้าวหน้า านะารเินมั่น รูปโมโนมพรรบุลิลัษะส่าาม
อุปนิสัยใอีและิริยามารยาทสุภาพเรียบร้อย หิแ้มแหม่มะไ้ไม่มี้ออ้าใั้าน” หม่อมหลวปิ่นัรยริมฝีปายิ้มบา ๆ ่อนทูลอบ
“หม่อมันิว่าผู้ายุลัษะเพียบพร้อมเสมอพระอ์หาไม่ไ้่ายนะเพะ”
“หม่อมถึ้อ่วยันิ เวลาออานสัสรร์สมาม หม่อมไ้พบปะพูุยับภริยานให่นโ
ไุ้ยเรื่อลู ๆ ันบ้า”
“ฝ่าพระบาทเยไ้ยินำพูที่ว่าผู้ายี ๆ ถูับอไม่มีโสหรือเปล่าเพะ”
ท่านายิบพระสุธารสา่อนรัส “แ่ถึยัไ
ัน็้อหาู่รอให้หิแ้มแหม่มให้ไ้”
หม่อมหลวปิ่นัรสบเนรสวามี เห็นวามมุ่มั่นในำริอพระอ์ ไ้แ่ลอบถอนหายใ พยายามิแ่็ิไม่ออ เพราะพื้นานอนเป็นหิสาวสามัน ถึมาราะไ้เป็นพระสหายสนิทเส็พระอ์เ้าหิพระมาราอสวามี เยฝานเ้ามาอบรมบ่มนิสัยและเรียนรู้ิริยามารยาทอย่าสาวาววั ั้แ่ห้าวบนถึวัยสาวในระหว่าปิเทอม แ่ีวิส่วนให่็เิบโในรอบรัวาวีน ทำธุริโรานอาหารและผลไม้ระป๋อส่ออ่าประเทศ
พยายามนึถึลูหลานเรือาิ
รูปร่าหน้าาอาะอยู่ในแฟั่นนิยมลูรึ่ไทย-ีน ารศึษาสูระับปริารีถึปริาเอ
แ่บุลิไม่ไ้ส่าามนิสัยไม่ไ้ถูัเลาอย่าผู้ีเ็มร้อยเท่าในั และถึะเป็นลูหลานเ้าสัวหบีร่ำรวยิอันับ้น
ๆ อประเทศ ็ไม่มีานันรศัิ์ทัเทียม
“ิออหรือยัหม่อม”
“ยัเพะ”
หม่อมหลวปิ่นัรไ้ยินเสียถอนปัสสาสะอัสสาสะเบา ๆ
“เฮ้อ...ัน็ยัิไม่ออ”
“หม่อมันิว่า ถ้าหาู่หมั้นให้หิแ้มแหม่มไม่ไ้ พระอ์น่าะทรพระรุาให้...”
หม่อมหลวปิ่นัรไม่ทันไ้ทูลอให้ธิาไปเรียน่าประเทศ
็มีเสียโทรศัพท์เลื่อนที่ส่วนพระอ์ัึ้น ัหวะพอีับธิาและบุรายเินลับันมา ึอประทานอนุาไปรับลูึ้นพระำหนั
ระหว่ารับประทานอาหารลาวัน หม่อมหลวปิ่นัรสัเเห็นหม่อมเ้าทัศนัยสิริประภาสัน์ทรมีพัร์แ่มใส แววเนรเป็นประายเิ้าอย่าทรสำราพระทัย และทรสรวลเวลาธิาและบุรายพูเล่นเย้าหยอัน ทำให้อยารู้ว่าใรโทรศัพท์หาสวามี แน่ใว่านผู้นั้น้อเป็นนที่่วยลี่ลายปัหา แ่ยัไม่มีโอาสไ้ทูลถาม้วยสวามีทรวนธิาและโอรสเล่นเรือใบลอบ่าย
หลัอาหารเย็นใล้่ำ หม่อมหลวปิ่นัรูแลบุรายฝาแฝเ้านอน ลูทั้สอ่า่วนอนันเร็ว และหลับทันทีที่หัวถึหมอนโยไม่้ออ่านนิทานเล่มโปร เพราะเหนื่อยและเพลียาารเล่นเรือใบ ออาห้อบุรายเ้าห้อธิา เพื่อพูุยประสาแม่ลูเหมือนทุืน หม่อมหลวปิ่นัรเลี้ยลูอย่าเป็นทั้แม่และเพื่อน
เพื่อให้ลูทุนไ้พูุยอย่าอิสระไม่ปิบัหรือเ็บำวามในใ หามีปัหาะไ้่วยิ่วยแ้ไ ไม่อยาให้ลูิหาทาออ้วยัวเอ
แ่ถ้าเป็นปัหายาเินะแ้ไถึะทูลปรึษาสวามี
“หิเห็นท่านพ่อทรสำรา หม่อมแม่่วยทูลอเรื่อเรียน่อที่อัฤษให้หิ้วยนะะ” หม่อมราวศ์ทุิยเพ็ื่อที่มีวามหมายถึวันทร์สีน้ำเิน โอบอุหน้าับอมาราอย่าอออ้อน ถือิพน์วามพยายามอยู่ที่ไหนวามสำเร็อยู่ที่นั่น
“แล้วแม่ะทูลท่านพ่อให้” หม่อมหลวปิ่นัรำ้ออบรับ
่อนสีหน้าแววาที่รู้แ่ใว่าไม่มีวามหวัแม้เท่าปลายนิ้ว้อย
“ลูหินอนหลับให้สนิทอย่าิมานะลู” หม่อมหลวปิ่นัรลอบถอนหายใเบา ๆ
“หลับสนิทแน่่ะหม่อมแม่ ท่านพ่อให้หิบัับเรือใบเอร่วมั่วโมเลยละ่ะ”
หิสาวยมือปิปาหาว
บิเนื้อบิัวเล็น้อย
“ปวเมื่อยเนื้อัวหรือเปล่าลู แม่ะไ้่วยทายานวให้”
“ไม่เป็นอะไรเลย่ะหม่อมแม่ ถึะนาน ๆ ไ้เล่นเรือใบแ่หิออำลัายและยืลายล้ามเนื้อเป็นประำอยู่แล้ว่ะ”
“ฝันีนะ๊ะหิ” หม่อมหลวปิ่นัรหอมแ้มธิา้วยวามรั แ่ในใหนัหน่ว้วยวามัวล
“รารีสวัสิ์่ะหม่อมแม่” หลัาห่มผ้าลุมถึอให้ธิา
ปิโมไฟหัวเีย เปิประูออาห้อ หม่อมหลวปิ่นัรยัยืนหน้าห้อ หันหน้าทาประู ถอนหายใสอสามรั้อย่าไม่รู้ะพูับธิาอย่าไรในพระประส์อสวามี
เ้าห้อนอนเห็นสวามีบรรทมสนิทแล้ว ที่ิะถามเรื่อนโทรศัพท์หาพระอ์เลยไม่ไ้รู้ใน่ำืนนี้ ้อเ็บวามสสัยไปนถึวันรุ่ึ้น หม่อมหลวปิ่นัรนอนระสับระส่ายมอยู่ับวามิเรื่อธิา ว่าะหลับสนิทไ้็ึมาแล้ว
เ้าวันรุ่ึ้น หม่อมหลวปิ่นัรลุาที่นอนามวามเยิน ทั้ที่นอนหลับสนิทไม่ี่ั่วโม หลัาเรียมอาหารเ้าเรียบร้อยแล้ว ระหว่ารอสมาิในรอบรัวื่น ออมายืนรับลมทะเลที่ระเบียพระำหนั สีหน้าแววาอิโรย
“เมื่อืนันเพลียแและเล่นเรือใบนานเลยนอนเร็ว ว่าะุยับหม่อม็หลับไป่อน” หม่อมหลวปิ่นัรหันัวลับเมื่อไ้ยินำรัสสวามี
“ฝ่าพระบาทปวเมื่อวรายหรือเปล่าเพะ”
“ไม่สันิเียว แล้วลู ๆ ล่ะ มีใรบ่นปวเมื่อยเนื้อัวันบ้า”
“ไม่มีใรบ่นเลยเพะ ่าหลับสนิทไม่ทันนับหนึ่ถึสิบสัน” หม่อมหลวปิ่นัรไ้ยินเสียสรวลัอย่าไม่่อยไ้ยินบ่อยนั
“เราไปเินายหาัน่อนลู ๆ ื่นนะหม่อม”
“เพะ” หม่อมหลวปิ่นัรเห็นเป็นโอาสไ้ทูลถามสวามี หลัเ็บำวามสสัยนนอนไม่หลับ
ระหว่าเินเีย้าสวามี
ลอบำเลือมอพัร์ิอยาทูลถามเรื่อที่สสัย แ่ยัรีรออยาให้พระอ์ำรัสเอ และเหมือนะทรล่วรู้วามในใอน
“หม่อมอยารู้ว่าใรโทรศัพท์มาหาันเมื่อวาน”
“เพะ
ปิวันพัผ่อนะมิทรให้ผู้ใโทรศัพท์มา
นอาเส็พระอ์หิพระอ์เียว”
“็ถูอหม่อม”
“แ่หม่อมันิว่าไม่น่าะใ่เส็พระอ์หิ พระอ์ทรประทานอนุาใรอีหรือเพะ”
“หม่อมเ้าศิริเพันภาุมาศ”
“ท่านายโทรหาพระอ์เรื่ออะไรหรือเพะ เป็นเรื่อสำัถึโทรมาในวันหยุ”
“ันอให้่วยหามหาวิทยาลัยในประเทศ ให้หิแ้มแหม่มเรียน่อปริาโท ท่านายศิริเเรียนบมหาวิทยาลัยเมบริ์ ประเทศอัฤษ
และเป็นพระอาารย์มหาวิทยาลัยะหาให้ไ้ไม่ยา”
“ฝ่าพระบาททริ่อท่านายั้แ่เมื่อไหร่เพะ”
“่อนมาหัวหินสอสามวัน”
“ท่านายทรแนะนำมหาวิทยาลัยไหนหรือเพะ”
“แนะนำมาแล้ว แ่ันเิวามิึ้นมาเหมือนสวรร์ประทานทาออให้”
“ท่านายเพะ”
หม่อมหลวปิ่นัรเผลอเสียสู
ผะัวสะุเท้าหยุ้าวเิน
“อย่าทรบอหม่อมันนะเพะว่าพระอ์ทรมีำริ...”
“ใ่
ันิอย่าที่หม่อมิ
หม่อมรู้ใและทันวามิันเสมอ”
สุรเสียใสสำราพระทัย
หม่อมหลวปิ่นัรสบมอพัร์และแววเนรอสวามี
รู้สึเหมือนมี้อนอะไรมาุที่ลำอนพูไม่ออ และิว่าโุ๊้ที่ทำเป็นอาหารมื้อเ้า นะลืนอย่าฝือและไม่รู้รสาิ
หลัอาหารเ้า
รถู้วิ่ออาพระำหนัพบรัไปำบลทรายทอ อำเภอบาสะพานน้อย
ัหวัประวบีรีันธ์ อรถบริเวท่าเรือหาแหลมสนเพื่อเที่ยวเาะทะลุ สมานามไ่มุแห่ทะเลอ่าวไทย
หม่อมหลวปิ่นัรเห็นลูหิายื่นเ้นั้แ่นั่รถออาพระำหนั
และสนุสนานันมาึ้นเมื่อลเรือ้าเหมา ใ้เวลาเินทาาท่าเรือไปเาะราว ๆ 30 นาที หลัาเรือออาท่า หม่อมเ้าทัศนัยสิริประภาสัน์ทรเล่าให้ธิาและโอรสฟัว่า ที่เาะมีายหาเล็ ๆ
ทรายละเอียาวสะอา รอบ ๆ
เาะมีปะารัสีสันสวยาม มีสัว์ทะเล่า
ๆ เ่นเ่าทะเล ปลาโลมา ปลาวาฬบรู้า
ลามวาฬ หอยมือเสือ ปลาหมึและสัว์ทะเลอีมามาย
ใล้ถึเาะ
บุรายฝาแฝแย่ันี้วนใหู้หัวเาะทิศเหนือที่มีหน้าผาสูันสีแ เห็น่อทะลุนาให่มอเห็นอีฟาเาะ อันเป็นที่มาอื่อเาะ เป็นวามมหัศรรย์อธรรมาิที่ทำใหู้สวยามแปลา
“ที่เาะทะลุพ่อะให้ำน้ำื้นสอุนะ รอ่าวรวอ่าวเล็ ๆ อเาะ ารำผิวน้ำรนั้นะเห็นปลาสวยามอย่าปลาาร์ูน ปลานแ้ว ปลาผีเสื้อ
ายุ้ายั้อบ”
“เล้าระหม่อมอบูปลาสีสวย ๆ พระเ้า้า”
แฝพี่ทูลอบยิ้มว้า แววาเป็นประายแวววาว
“เล้าระหม่อม็อบูปลาัวเล็ ๆพระเ้า้า” แฝน้อรับำเป็นลูู่
“เล้าระหม่อมันอบูปะารัับอไม้ทะเลเพะ”
ธิานเียวทูล่อาน้อฝาแฝ
ั้แ่มาเที่ยวหัวหินทำามสัาับมารา
ไม่ปริปาทูลพระบิาเรื่อารเรียน่อประเทศอัฤษสัำ
ลาเรือึ้นเาะ
หม่อมเ้าทัศนัยสิริประภาสัน์รัสประทานอนุาให้ทั้ธิาและโอรสผลัเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นุว่ายน้ำ ประทานเสื้อูีพให้ใส่เพื่อวามปลอภัยทุนไม่ว่าะว่ายน้ำเ่ันแ่ไหน
ทรูแลวามเรียบร้อยใส่หน้าาป้อันน้ำทะเลเ้าา และท่อหายใ (Snorkel) เพื่อให้มีอาาศหายใะมหน้าอยู่ในน้ำ
เมื่อเรียบร้อยันทุนแล้ว
เ็ายฝาแฝทั้สอ็แทบะพุ่ัวเหมือนลูธนูออาแล่ลำน้ำันเป็นที่สนุสนาน ส่วนพระอ์ับายารอที่หาเทียนหาที่ยาวที่สุอเาะทะลุ หม่อมหลวปิ่นัรสั่นับรถหามุมร่มรื่นใ้้นไม้ใล้โหินปูเสื่อผืนให่ วาอาสน์ให้สวามีและเบาะรอนั่อน
ระหว่ารอลู ๆ ำน้ำุแรอเาะทะลุ หม่อมหลวปิ่นัรถวายผลมะพร้าวที่ื้อ่อนึ้นเรือ รอนเห็นสวามีทรพระสำราึทูลถาม
“ฝ่าพระบาทำริอบแล้วหรือเพะ ที่ะรัสเรื่อหมั้นหมายับท่านายศิริเ”
“ัน็ไม่ิว่าะเสียหายอะไร ในเมื่อวัสวนหยาทิพย์ับวัพันภาุมาศเป็นวัพี่วัน้อัน”
“แล้วถ้าท่านายไม่ทรรับโอษ์ละเพะ
ทาฝ่ายเราะไม่เสียหายเพราะเป็นฝ่ายหิหรือเพะ”
“ันะบอวามัวลใอันอย่าไม่ปิบั เื่อว่าท่านายศิริเฯะเห็นใ”
“ฝ่าพระบาทเยรัสว่าะไม่แพร่พรายให้ผู้ใล่วรู้ แม้แ่เส็พระอ์หิยัไม่ราบทูลเล่า”
“ันิีแล้ว
ันมอนไม่ผิ
ท่านายศิริเือวามหวัอัน”
“แ่หม่อมันิว่า...”
หม่อมหลวปิ่นัรำ้อหยุพู
เมื่อสวามีโบหัถ์ห้าม
“หม่อมยัไม่้อิอะไรเวลานี้ พระอาทิย์อยู่ลาท้อฟ้าแล้ว
ให้นไปามลูึ้นาทะเลมารับประทานอาหารลาวันีว่านะ” หม่อมหลวปิ่นัรทำามรับสั่ทั้ที่ในใรุ่นิเป็นัวล ให้นับ รถไปามธิาและบุรายึ้นาารำน้ำ ให้สาวใ้พี่เลี้ยบุรายัสำรับอาหารลาวัน
หลัรับประทานอาหารเรียบร้อยแล้ว หม่อมเ้าทัศนัยสิริประภาสัน์ทรประทานอนุาให้ธิาและโอรสำน้ำุำน้ำที่สออเาะทะลุือที่ายหา แหล่ที่มีปะารัมาที่สุ ทรย้ำเือนให้ระวัไม่ให้เหยียบโนปะารัแหัเสียหาย และห้ามเ็บปะารัโยเ็า พระอ์ทรย้ำเสมอว่าให้ระหนัถึารเที่ยว้วยใอนุรัษ์ธรรมาิและสิ่แวล้อม
หลัาธิาและโอรสไปำน้ำ หม่อมหลวปิ่นัรเห็นสวามีเอนวรายบรรทม เลยไม่มีโอาสไ้ทูลถามอี ระทั่เวลาบ่ายล้อย ทรรับสั่ให้นับรถามธิาและโอรสึ้นาารำน้ำ หม่อมหลวปิ่นัรให้สาวใู้แลบุรธิาเรื่อารอาบน้ำืล้าน้ำทะเล นเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว สวามีรับสั่ให้นับรถเ็บ้าวอลเรือ มินานานั้นเรือแล่นออาเาะลับมายัท่าเรือ
ระหว่านั่ในรถลับพระำหนั
หม่อมหลวปิ่นัรมอธิาและบุรายหลับ้วยวามอ่อนเพลียาารำน้ำทั้วัน ในใรุ่นิเมื่อมอธิา้วยวามัวลห่วใย รำพึในใ
‘แม่อโทษที่่วยลูหิไม่ไ้ พระบิาทรัสินพระทัยามพระประส์พระอ์แล้ว’
หลัหมั่วโมสอนนัศึษาเที่ยวัน หม่อมเ้าศิริเพันภาุมาศทรับรถยน์พระที่นั่ามหาวิทยาลัยลับวั เสวยอาหารลาวันแล้วสรน้ำเปลี่ยนลอพระอ์ุลำลอ
ให้นรับใ้ส่วนพระอ์ัระเป๋าเินทา้าแรมหนึ่วันไปหัวหิน ามที่พระอ์รับปาับหม่อมเ้าทัศนัยสิริประภาสัน์
บ่ายโมเส็ออาวัไปหัวหิน ใล้ะวันินถึพระำหนัพบรั ลารถยน์พระที่นั่ทอเนรเห็นหม่อมเ้าทัศนัยสิริประภาสัน์ ามศัิ์เป็นพระปิุลาที่ระเบียพระำหนั ทรรู้ว่ารอารมาถึอพระอ์ ทรรีบำเนินึ้นพระำหนั ถึบันไั้นสุท้ายถวายารเารพพร้อมับไ้ยินำรัสถาม
“ารเินทาเป็นอย่าไรบ้าท่านาย” หม่อมเ้าศิริเพันภาุมาศแย้มสรวล่อนทูลอบ
“ราบรื่นีระหม่อม”
“อบใท่านายที่เส็มา
อาะให้นไปเอาระเป๋าารถเ็บที่ห้อพัให้” หลัาหม่อมเ้า
ทัศนัยสิริประภาสัน์รับสั่นับรถอพระอ์ สาวใ้น้ำเรื่อื่มาแฟและเรื่อว่ามาถวาย
“ายุ้ายั้ไปไหนหรือระหม่อม”
“เ็บเปลือหอยับหิแ้มแหม่ม ส่วนหม่อมปิ่นเ้ารัวแสฝีมืออาหาราววัถวายท่านาย้วยัวเอ”
“เป็นลาภปาหม่อมันไ้รับประทานอาหารฝีมือหม่อมปิ่นที่เลื่อลือันในสอวั”
นที่ไ้รับารล่าวมเินมาไ้ยินถึับยิ้มแ้มแทบปริ
“ท่านายรัสนหม่อมันแทบะเินัวลอยเพะ” หม่อมหลวปิ่นัรรีบรับไหว้ท่านายผู้สูศัิ์ที่ประนมหัถ์ไหว้่อนอย่าไม่ถือพระอ์
อาหารมื้อเย็นที่พระำหนัพบรั หม่อมหลวปิ่นัรไ้ยินเสียรัสเสียพูุย เสียสรวลเสียหัวเราะาผู้ร่วมโ๊ะอาหาร ำเลือมอสวามีเห็นพัร์ผ่อใสแววเนรสำรา ส่วนบุรายฝาแฝแทบะผูาารพูุย เรื่อำน้ำที่เาะทะลุับหม่อมเ้าศิริเพันภาุมาศ ผู้มีศัิ์เป็นเษา แม้แ่ธิา็มีใบหน้าแย้มยิ้ม แววาประายเิ้า
ูเหมือนะไม่มีใรแปลใับารเส็มาอหม่อมเ้าศิริเพันภาุมาศ เพราะเป็นพระาิสนิทไปมาหาสู่ระหว่าสอวัเป็นปิอยู่แล้ว และเยร่วมเส็พัผ่อน่าัหวั้วยันบ่อย
ๆ
“เล้าระหม่อมเสียายที่ไม่ไ้ำน้ำับฝ่าพระบาท” เ็ายแฝพี่พูแฝน้อพยัหน้ารับ เพราะ่ารู้ันีว่าหม่อมเ้าศิริเพันภาุมาศทรโปรารำน้ำ
“ไว้โอาสหน้านะายุ้”
“ฝ่าพระบาทสัานะระหม่อม ว่าะอประทานอนุาท่านพ่อพาเล้าระหม่อมไปำน้ำ”
“สัาิายั้
รวมทั้หิแ้มแหม่ม้วย”
“อบพระทัยเพะ” หม่อมราวศ์ทุิยเพ็เพิ่มีโอาสไ้พู เพราะไม่อยาแย่น้อายทั้สอุย
“หลัเสวยพระระยาหาร
ทูลเิฝ่าพระบาทไปับปูลมนะพระเ้า้า” แฝนพี่พูนำ
“ไปนะพระเ้า้า
เล้าระหม่อมับพี่หิแ้มแหม่มนัันแล้ว” แฝนน้อพู่อเป็นลูู่
“พี่อุยับท่านพ่ออายุ้ายั้่อนแล้วะามไป”
หม่อมหลวปิ่นัรลอบมอสวามีและหม่อมเ้าศิริเพันภาุมาศ ้วยวามรู้สึไม่สบายใเท่าในั
ความคิดเห็น