คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ก่อนเปิดใจ
เอแม....อานาอีส “Je t’aime,Anaïs”
“สรัสวี”
6.....่อนเปิใ
หลัานายพลทั้สามเ้าไปในร้านอาหารเวียนาม รัสิมาหลับานึเห็นภาพภายในร้านเหมือนาเห็น ท่านนายพลเ้านายเ่าเินนำสอนายพลเพื่อนอท่าน และนายทหาราสำนัานผู้่วยทูทหารเรือทหารอาาศทั้
4 นาย ไปนั่โ๊ะที่นั่เป็นประำ มอบอไม้นานานิหลาสีสันหลายำที่ื้อมาหอบให่าลาส
Les
Halles ให้ับหิสาวาววนู่รัอท่าน ัใส่แันประับแ่บนโ๊ะอาหาร สำหรับารัเลี้ยอำลาาันในบรรยาาศโรแมนิ
รัสิมาิใรับมารีออนเน็ ถึปิเสธารอยู่ร่วมรับประทานอาหารลาวัน แ่เธอไม่ไ้ผิศีล้อ 4
เพราะไม่ไ้พูเท็
้วยิะั้าวอเสื้อผ้าออาระเป๋าริ ๆ พรุ่นี้เป็นวันรายานัวที่อ์ารยูเนสโ ประำประเทศฝรั่เศส โรารแลเปลี่ยนวันธรรมนานาาิับะผู้ผลิรายารโทรทัศน์ 50 ประเทศำนวน
100 น
มารีออนเน็ยัให้มาเโอับรถให้
สอหิาวไทยาวฝรั่เศสนั่เป็นุ๊าหน้ารถเหมือนเิม รัสิมาสัเถนนไม่ใ่เส้นทาไปโรแรม Londre et New
York ที่เธอเ่าห้อพัลอ
2 เือน
“เราะไปไหนหรือะมารีออนเน็”
“ันรู้ว่าใริออานาอีสไม่ไ้อยาลับโรแรมเร็วนั”
“ันไม่ไ้โหท่านนายพลนะะ ันอยาัระเป๋าเินทาริ ๆ”
“ันไม่ไ้ิว่าอานาอีสโห แ่ไปับัน่อน รับรอว่าะพาส่ลับโรแรมไม่่ำมาแน่นอน่ะ”
มารีออนเน็ิย้อนไปถึารุยับริสอฟเมื่อเ้ารู่ เธอโทรศัพท์ปรึษาเาเรื่อนับรถแทนเธอ
“ะีหรือะริสอฟ
อานาอีสไม่อบมาเโอ”
“ถ้าไม่ให้โอาสมาเโอ
เมื่อไหร่ทั้สอนะเป็นเพื่อนันไ้ล่ะ”
“ันะลอู
แ่ไม่รับรอว่าะราบรื่น
ันเพิ่รู้ัอานาอีสไม่ี่วัน
ไม่รู้นิสัยใอมานั”
“ไม่ลอ็ไม่รู้”
“ะว่าไปแล้ว ัน็ไม่ไ้รู้ัมาเโอ มาไปว่าที่เธอบอเล่ามาเหมือนันนะริสอฟ”
“ันอยืนยันว่ามาเโอเป็นเพื่อนที่ี” ริสอฟส่เสียมาามสายหนัแน่น
“มารีออนเน็ะพาันไปไหนหรือะ” มารีออนเน็ออาวามิ ปรายามอนถาม้าัว เ็บสีหน้าแววา่อนวามรู้สึนึิ
“ันรับรอว่าอานาอีสะ้ออบที่ันพาไปแน่นอน่ะ”
“มารีออนเน็ไม่ลับไปูอาารเฟรเอริหรือะ”
“ไม่้อห่ว่ะ la maman แม่อัน รับปามา่วยูแลหลานให้่ะ”
“ัน็่อยหายห่ว
ิไม่สบายใแทนมารีออนเน็ลอที่้อทิ้ลูายำลัป่วยมา”
“ันไม่ไ้บออานาอีสให้รู้่อน
ลัวว่าบอแล้วะอ้าอแยัวับท่านนายพลไม่สมริสมั่ะ”
“ันหิวแล้วละ่ะมารีออนเน็” รัสิมาไ้ยินเสียร้อเือนในท้ออเธอ
มารีออนเน็บอมาเโอให้หาภัาารระหว่าทาอย่าไม่เาะ เพราะไม่ไ้โทรศัพท์อโ๊ะไว้ล่วหน้า หลัอาหารเที่ยในภัาารเล็ ๆ
ริมถนน รัสิมาอิ่มเ็มที่เพราะหิวมาเลยสั่อาหารุให่
“เราไปัน่อเลยนะะอานาอีส”
“่ะ มารีออนเน็”
รัสิมาปรายามอไปทามาเโอที่ิสอยห้อยามมา้วย ถึเาะทำัวสบเสี่ยมนิ่เยแทบะเหมือนเป็นอาาศธาุ นเธอเือบะลืมวามรู้สึไม่พอใเามา่อนหน้านี้
“แล้วมาเโอละะ ให้เาแยไปเลยไ้หรือเปล่า”
รัสิมาระิบถามมารีออนเน็ ิว่ามาเโอน่าะหมหน้าที่ับรถไ้แล้ว แ่พูยัไม่ทันาำ มารีออนเน็็ปิปาหาวเสียั าปรือยี้าเหมือนเ็ ๆ
“ให้มาเโอับรถเถอะ่ะ
ันอพัสายาสบาย ๆ เบาะหลั”
“แ่ัน...เี๋ยว่ะมารีออนเน็” รัสิมารีบเรียรั้ัวมารีออนเน็ เมื่อเห็นเปิประูรถ้านหลัเ้าไปนอนเอนัวเอเนามสบายบนเบาะ
“เิรับมาาม”
มาเโอเปิประูรถ้านหน้าและโ้ัวสุภาพ
“ันะนั่ับมารีออนเน็” รัสิมาพูบ็ยัไหล่ แ่พอ้มัวะเ้าไปในรถ เห็นมารีออนเน็ทอร่านอนเหยียัวเ็มเบาะแล้ว
“มารีออนเน็ให้ันนั่้วยสิะ”
“ันอนอนสบาย ๆ สัหน่อยนะะอานาอีส” รัสิมาเห็นมารีออนเน็หลับาพู เธอำ้อปิประูหลั ถอนหายใเม้มปาสนิท สะบัหน้าใส่นรหน้า่อนะทำหน้านิ่วิ้วมว ำใเ้าไปนั่เบาะหน้า
นั่นิ่เียบลอทาไม่พูไม่าไม่ถามว่าะไปที่ไหน ิว่าถึุหมายปลายทา็รู้เอ
มารีออนเน็พลิัวหัน้าเ้าหาพนัเบาะ ลอบยิ้มที่เป็นไปามทีุ่ยับริสอฟไว้
/////////////////////////////////////////
“มหาวิทยาลัยอร์บอนน์ La Sorbonne “ รัสิมาพูพึมพำเมื่อมาเโอเลี้ยวรถเ้าประู
“ มารีออนเน็ะ” รัสิมาเอี้ยวัวไปส่เสียื่นเ้นเรียมารีออนเน็
“ถึแล้วหรือะ”
มารีออนเน็ลืมาื่น แ่แริะหลับาพัสิบนาที แล้วลุึ้นมานัุ่ยทำลายบรรยาาศเียบในรถ แ่เพราะหนัท้อึหนัาหย่อนเลยผล็อยหลับไปริ
ๆ
“มารีออนเน็ะพามามหาวิทยาลัยอร์บอนน์็ไม่บอัน่อน ันเอร์ไพร้ส์มานะะ”
“ันอยาอวมหาวิทยาลัยเ่าแ่อประเทศฝรั่เศสที่ันเยเรียน่ะ”
มาเโออรถับเรื่อยน์ ลอบยิ้มในหน้า
แววาสมวามิ
ที่อให้ริสอฟ่วยุยับ
มารีออนเน็ เป็นไปามแผนารที่เาิไว้
มารีออนเน็ลารถ
ยืนบิัวไปมายืเส้นยืสาย่อนะพาเพื่อนหิาวไทยเินมในมหาวิทยาลัย้วยวามภาภูมิใ
“มารีออนเน็รู้มั้ยะ
อาารย์สอนภาษาฝรั่เศสในมหาวิทยาลัยที่เมือไทยหลายท่าน รวมทั้อาารย์อันบาที่นี่้วย่ะ” รัสิมาหมุนัวมอไปรอบ ๆ ้า ๆ อย่าื่นาื่นใ “ันยัำไ้ว่าอาารย์เล่าถึวามประทับใ นทำให้ันมีวามฝันว่าสัวันะไ้เ้ามาเินในมหาวิทยาลัยแห่นี้่ะ”
“ันะพาไปะอัษรศาสร์ที่ันเยเรียน่ะ” รัสิมาเห็นมารีออนเน็มีสีหน้าสใส แววาเปล่ปลั่ น้ำเสียระือรือร้นอย่าภาภูมิใ
พอมาถึหน้าห้อที่เียนภาษาฝรั่เศสว่าแผนภาษาไทย รัสิมามีแววาเิ้าแวววาว
“อานาอีสอาะเอนไทยที่รู้ันะะ” รัสิมายิ้มว้าื่นเ้นเหมือนำลัแะห่ออวัวันเิ
มารีออนเน็เาะประูห้อสอสามรั้่อนเปิประู รัสิมาะโหน้าเ้าไปู แล้วเธอ็แทบะร้อรี้ออมาั ๆ
“มีเพื่อนันริ ๆ ้วย่ะมารีออนเน็” รัสิมารีบเรียื่อเพื่อนที่เยเรียนในมหาวิทยาลัยเียวัน
“เ็แ้ว
ารุี” นัศึษาหิาวไทยสอนไ้ยินเรียื่อัวเอ่าผินหน้ามาทานเรีย
“รัสิมา”
สามสาวาวไทย่าโผเ้าหาัน สวมอระโโลเ้น้วยวามีใ อย่าอยาะย้อนวันเวลาลับไปสมัยเรียน
“ันอเวลาุยับเพื่อนสัรู่นะะมารีออนเน็”
“ามสบาย่ะ
อานาอีส
ันะไปหาอาารย์อัน
แล้วะมารับลับนะะ”
เพื่อน ๆไ้ยินื่อเรียภาษาฝรั่เศสอรัสิมา ่าถามันว่ามีนรัเป็นหนุ่มาวฝรั่เศส้วยหรือเปล่า เธอยืนยันหนัแน่นว่าะไม่มีนรัเป็นาว่าาิอย่าแน่นอน ่อนแยาเพื่อน ๆ
“ันอเบอร์โรแรมและห้อพัอเธอ้วยนะสิมา”
เพื่อนนหนึ่หยิบสมุเล่มเล็ออมาาระเป๋า
รัสิมาเปิระเป๋าหยิบนามบัรผู้ัารโรแรมส่ให้เพื่อนพร้อมบอหมายเลห้อพั
“แล้วะโทรนัเที่ยวให้หายิถึนะ” เ็แ้วนามบัรลสมุแล้วส่ืน
“่อนสิมาลับเมือไทย
เราฝาอไปให้ทาบ้านไ้หรือเปล่า้ะ” ารุีเพื่อนอีนหนึ่ถาม
“ไ้สิ
ันยินีนำไปให้ถึมือนรับฝาเลย”
“แ่รับฝาอไป็อบุมาแล้ว้ะ เราะให้นที่บ้านิ่อมารับเอ”
เ็แ้วเอ่ยปาฝาอ้วย รัสิมารับปา้วยวามเ็มใ ลืมวามั้ใที่ะไม่รับฝาอ เพราะไม่อยาเหมือน่าวนัเรียนไทยถูับุมียาเสพิที่สนามบินโยสิ้นเิ
ระหว่าเินลับไปที่รถ
รัสิมารู้สึมีวามสุอิ่มเอิบใ
นลืมว่ามีนที่เธอไม่อบร่วมทามา้วย
ยแนึ้นูนาฬิาที่้อมือเห็นเป็นเวลาบ่ายสี่โมแล้ว
“มารีออนเน็ไปส่ันที่โรแรมเลยนะะ”
“อย่าเพิ่ลับเลย่ะ
ันะพาไปเที่ยวสวนสาธาระุยเลอรียส์่อน่ะ”
“แ่บ่ายมาแล้วนะะมารีออนเน็”
“ันสัาแล้วไะ
ว่าะส่ลับโรแรมไม่่ำมา”
ะว่าไปแล้ว รัสิมาใเลิไม่อยารีบลับโรแรมเท่าในั เธอีใที่ไ้รู้ัเพื่อนหิาวฝรั่เศสแสนีและรู้ใเธอเป็นที่สุอย่ามารีออนเน็
“ริสอฟะมาสมทบเที่ยว้วยนะะอานาอีส”
“ีเลย่ะะไ้มีเพื่อนเที่ยวอีน”
“เธอนับมาเโอเป็นเพื่อนอีสันไ้หรือยัะอานาอีส” มารีออนเน็ระิบถาม่อนึ้นรถ
“ถึันะหายเม่นหน้าเาแล้ว แ่็ยัมีวามระแวนว่าะพิสูน์ไ้ว่าเามีวามสุริใ เหมือนำพูที่ว่าหนทาพิสูน์ม้า าลเวลาพิสูน์น่ะ”
“ันหวัว่ามาเโอะพิสูน์ัวเอไ้” มารีออนเน็พูามที่ิไว้
/////////////////////////////////////
มาถึสวนสาธาระุยเลอรียส์ที่มีบรรยาาศร่มรื่นที่สุอรุปารีส รัสิมานึเปรียบเทียบเหมือนสวนลุมพินีับสวนุัรรวมัน มารีออนเน็ทำหน้าที่ไ์บอว่า
“แ่เิมสวนสาธาระุยเลอรียส์เป็นราอุทยานส่วนหนึ่อพระราวัลูฟว์
Louvre ่ะ เป็นอุทยานอไม้แบบาวโรมันเมื่อพันปีมาแล้ว พื้นที่สวนมีทั้หม 40 เอเอร์”
รัสิมาิำนวในใไ้
100 ไร่ แล้วั้ใฟัเรื่อราวารถ่ายทอวามเป็นมาามารีออนเน็ว่า แ่เิมมีารแบ่เเป็นราอุทยานับพระราวัที่ประทับ ับอาารอบรรา้าราสำนัฝ่ายใน อันเป็นเพระราานหวห้ามสำหรับพระมหาษัริย์ และเป็นที่ประทับพัผ่อนเป็นารส่วนพระอ์ ระทั่ ปี.ศ.1971 รับาลฝรั่เศสไ้เาะหลุมรใลาสวนสาธาระุยเลอรียส์
สร้าุมสายโทรศัพท์ใ้ินเป็นแห่แรอรุปารีส
มารีออนเน็หยุเล่าเมื่อเห็นริสอฟวาสายามอหา เธอโบมือเรียแ่เามอไม่เห็น
เพราะเธอัวเล็เลยถูนัท่อเที่ยวหลายเื้อาิที่เินผ่านไปมาบััวเธอไว้
“ันไปามริสอฟให้เอีว่า” มาเโอถึะรูปร่าสูโปร่ แ่นัท่อเที่ยวมีำนวนมาิว่า ารโบมือเรียริสอฟไม่เห็น่ายนั
มารีออนเน็พยัหน้าเห็น้วย และเห็นใที่เพื่อนหิสาวาวไทยยัไม่เปิใยอมรับมาเโอ ทำให้เายืนเ้ ๆ ั ๆ ทำัวไม่ถู มอามมาเโอไปหาริสอฟไม่นาน ็เบนสายามาสนในยืน้าๆ
“ันะเล่า่อที่้าไว้นะะว่า ารุเาะฝัสายโทรศัพท์ไว้ใ้ิน ทำให้สวนสาธาระุยเลอรียส์ยัมีบรรยาาศเหมือนเิมอย่าที่เราเห็นันอยู่่ะ”
“ันอยาไปูุมสายโทรศัพท์ใ้ิน่ะมารีออนเน็”
“รอริสอฟ่อนนะะ
ันะพาอานาอีสไปูุมสายโทรศัพท์ที่มีพื้นที่ว้าหนึ่หมื่นสี่พันาราเมร ทาเินสอั้นสอ่อ วามยาวห้าสิบห้าเมรเท่าัน
ั้นใ้ินมีเรื่อปรับอาาศนายัษ์ 3.5 ล้านิวบิเมรทำานลอ 24 ั่วโม
ระหว่ารอริสอฟับมาเโอ รัสิมาวาสายามอไปรอบ ๆ ไม่เห็นสอหนุ่มเินมา ทั้ยัแปลใไม่รู้ว่าเินหายไปไหน เธอับมารีออนเน็ยืนรออยู่ที่เิมนานหลายนาทีทีเียว
//////////////////////////
มาเโอเินไปถึริสอฟ ุแนเพื่อนพาเินหลบเ้าไปหลั้นไม้ให่ ให้พ้นาสายาสอหิสาวสอเื้อาิที่ำลัรอพวเาสอน
“ริสอฟุยับัน่อน”
“มีอะไรหรือมาเโอ เป็นไปามแผนที่แิไว้หรือเปล่า”
“เป็นไปามแผนแร แ่ันยัทำลายำแพที่มาามสร้าไว้วาั้นมิรภาพไม่ไ้”
“แล้วแะเอายัไ”
“ันมีแผนสอ”
“แเป็นนเ้าแผนารสมับหน้าที่ารานอแริ
ๆ” มาเโอบบ่าเพื่อนที่มอา็รู้ใ
“แ่แผนอัน็เ้าทาแ้วยนะ” มาเโอ ระิบ้าหูริสอฟ
“ลามนั้นมาเโอ”
ริสอฟพยัหน้า่อนะอบรับ
“ไปันไ้แล้ว เี๋ยวสอสาวะสสัยัน” มาเโอออริสอฟเินออมาา้นไม้ให่
มารีออนเน็แปลใที่สอหนุ่มหายันไปนาน
ิามระยะทาที่เห็นริสอฟอยู่ห่าันไม่มานั
“มาเโอับริสอฟน่าะมาไ้แล้วนะ”
“นั่นสิะ มาเโอพาริสอฟไปไหน เื่อันหรือยัะว่าเามีลับลมมใน” รัสิมาพูโน้มน้าวให้มารีออนเน็เื่อามวามิอน
“ผมับริสอฟไม่ไ้หายไปไหน” สอสาว่าใ ทีู่่ ๆ มาเโอโผล่พรวมา้าหลัไม่ทันั้ัว
“แล้วทำไมันไม่เห็นเธอสอน” มารีออนเน็เริ่มะเื่อล้อยามำพูรัสิมา
“ันับมาเโอไปื้อน้ำ” ริสอฟรับวน้ำแร่ามาเโอส่ให้สอสาว
“อบในะ” มารีออนเน็ลายสีหน้าับผิ หมุนฝาวเปิื่มน้ำแ้ระหายทันที
รัสิมารับวน้ำมาถือไว้ ยัไม่เปิื่มามมารีออนเน็ ับามอมาเโออย่าับพิรุธ แ่เาเสมอไปทาอื่นไม่ยอมสบา้วย
“ันบออานาอีสว่าะพาไปั้นใ้ินูุมสายโทรศัพท์” มารีออนเน็บอสอหนุ่ม
“มารีออนเน็บอมาามถึวามสำัอุมสายโทรศัพท์ใ้ินหรือยั”
“ริสอฟเรียันว่าอานาอีสอย่ามารีออนเน็เรีย็ไ้่ะ”
“โอเ มาาม เอ้อ
อานาอีส มารีออนเน็บอหรือยัรับ”
“ันยัไม่ไ้บอ
เรามัวแ่มอหาเธอสอน” มารีออนเน็เม้นมอับผิริสอฟ
“ถ้าอย่านั้น
ันอทำหน้าที่ไ์บ้า” ริสอฟเบือนสายาหลบ
“ไ้สิริสอฟ” รัสิมายิ้มเปิเผยวามรู้สึเป็นมิร่อนพยัหน้าอบ
ริสอฟเินนำลไปั้นใ้ินพร้อมับพูเล่าว่า ุมสายโทรศัพท์ใ้ินสร้าเพื่อให้บริารประานาวฝรั่เศสในย่านธุริรอบรุปารีส เพราะผู้นในพื้นที่ใ้โทรศัพท์มาว่าย่านานเมือ
7 เท่า และเป็นบริารแบบอัโนมัิ ใ้ระบบอิเล็โทรนิส์แห่แรอฝรั่เศส ที่สามารถใ้ไ้ 2 หมื่นหมายเลพร้อมัน
เินูนทั่วุมสายโทรศัพท์ใ้ินแล้ว ริสอฟพาเินลับึ้นมาสวนสาธาระุยเลอรียส์
“เราพาอานาอีสไปพระราวัลูฟวร์ ที่ปัุบันนี้เป็นพิพิธภั์ัน่อเลยนะริสอฟ”
มารีออนเน็บอเพื่อนาย
แล้วเป็นอธิบายให้ฟัเมื่อถึพิพิธภั์และพระราวัลูฟวร์ Musèe du Louvre ว่าเป็นพิพิธภั์ทาศิลปะที่มีื่อเสียมาที่สุ เ่าแ่ที่สุ
ให่ที่สุและมีผู้เ้ามมาที่สุในโล
ัวอาารเิมเยเป็นพระราวัหลว
ัแสผลานทาศิลปะที่ทรุ่าระับโลำนวนมาว่า 35,000 ิ้น
อย่าภาพเียนโมนาลิา
รูปประิมารรมหินอ่อนวีนัส
พิพิธภั์ั้อยู่ถนนหน้าประูัย ารูส์เล ย้อนหลัไปสมัยริส์ศวรรษที่ 13 บริเวนี้เป็นเพียป้อมปราารเท่านั้น นถึรัสมัยเพระเ้าาร์ลที่ 5 เมื่อริส์ศวรรษที่
14 ทรบัาให้สร้าอาารเพิ่มเิมเป็นห้อสมุนาให่ส่วนพระอ์ รวมเ้าเป็นเพระราาน นถึปี.ศ. 1682 พระเ้าหลุยส์ที่ 13 ทรปล่อยพระราวัให้ร้า เพราะทริพระทัยพระราวัแวร์ายส์
มารีออนเน็เห็นเพื่อนหิาวไทยสนใูานศิลปะ
“อานาอีสเินูไป่อนนะะ”
รัสิมายิ้มว้าแววาเป็นประาย้วยวามื่นอบานศิลปะสมัยเ่า
ๆ ยุโบรา
ไม่่าาูพิพิธภั์สถานแห่าิในเมือไทย
เธอเินูอย่าเพลิเพลิน และิว่ามารีออนเน็เินามมาิ
ๆ แ่พอเหลียวมอไม่เห็น ็หน้าีใไม่รู้พลัหลันรไหน
“มารีออนเน็ับริสอฟหายไปไหน” รัสิมาำใถามนเินามหลั
“ผม็ไม่รู้เหมือนัน”
มาเโอเ็บสีหน้าแววาไม่ส่อพิรุธใ ๆ
“ันะไปามหามารีออนเน็”
“ามหาันไม่ไ้่าย ๆ นะรับมาาม”
มาเโอทำหน้าให้เห็นริ
“แ่ันอยาฟัมารีออนเน็เล่าประวัิอพระราวัลูฟว์่อ”
“ผมเล่าให้ฟั็ไ้
ถ้ามาามล้าที่ะเินไปับผม”
มาเโอพูน้ำเสียท้าทาย
“ิผิิใหม่นะ
ันไม่้อใ้วามล้าอะไร เพราะไม่ไ้ลัวที่ะ้อเินไปับนาย”
“ถ้าอย่านั้นมาามเิน่อไปสิรับ ผมะเล่า่อามารีออนเน็” รัสิมาัสีหน้าไม่พอใ ึาใส่มาเโอให้รู้ว่าไม่ลัวเาสันิ
มาเโอเินนำทิ้ระยะห่ารึ่่วแน เาหวัว่ามิรภาพะ่อัวึ้นอย่า่อยเป็น่อยไป ลอบยิ้ม่อนะหันมาำเลือมอนเินามหลั เห็นสนใเินมออัแสในพิพิธภั์ เาเลยหยุเิน
“อุ๊ย โอ๊ย
นายะหยุทำไมไม่บอัน่อน” รัสิมาหน้าแเรื่อเมื่อนับแผ่นออายหนุ่มอย่าั
“อโทษรับมาาม
ผมไม่ิว่ามาามะเินไม่มอทา”
“แล้วนายะหยุทำไมมิทราบ”
รัสิมาเสียแหวใส่
“ผมะเล่าประวัิวามเป็นมาอพิพิธภั์พระราวัลูฟว์่อามารีออนเน็ให้รับ”
รัสิมายอมรับฟั้วยวามอยารู้ มาเโอเล่าว่าเือนุลาม .ศ. 1789 เมื่อะปิวัิไ้ราบบัมทูลเิเส็พระเ้าหลุยส์ที่
16 และพระบรมวศานุวศ์เส็มาประทับที่พระราวัลูฟวร์
และสร้าพระราวัเพิ่มเิมในรัสมัยอพระเ้านโปลิออที่ 3
เมื่อปี.ศ. 1852 แ่พระราวัถูไฟไหม้เมื่อเือนพฤษภาม
.ศ. 1871 ึมีโบราสถานเหลือเพียส่วนเียวือพิพิธภั์ลูฟวร์
รัสิมาเบือนสายาไม่สบมอนเป็นไ์ หายอมรับในใว่ามาเโอรอบรู้เินว่าะเป็นไ์สมัรเล่น และในเวลานี้เธอเือบะเปิใยอมรับเาเป็นเพื่อนแล้ว หาิว่ารอเวลาอีสัระยะหนึ่ ถ้าเายัแสให้เห็นว่าเป็นนริใ ในไม่้าเธอให้มิรภาพวามเป็นเพื่อนับเาไ้เ็มร้อย////////////////
ความคิดเห็น