เกิดใหม่เป็นนักฆ่าก็ไม่ได้แย่แฮะ

ตอนที่ 6 : ตอนที่ 6-ภารกิจแรก

มี 2 เหรียญทองแดงล่ะ ฮะ ฮะ ฮะ......... นี่มันใช่เวลามาตลกมั้ยเนี่ย!?

“มีเท่าไหร่หรอ?”

ผมชู 2 นิ้วกลับไปให้คลีโอล์ และดูเหมือนเขาจะรู้ความหมายของมันด้วยแฮะ เขาพยักหน้าเบาๆด้วยท่าทีสงบนิ่งเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากนัก

“ไม่ต้องคิดมากหรอก เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง!”

“เอ่อ......”

เอาจริงดิ? แล้วจะทำยังไงล่ะ คงไม่คิดจะไปขอยืมเงินจากใครแถวนี้หรอกนะ

“นี่ๆน้องสาว ถ้าพวกเราไม่มีเงินจ่ายค่าป้าย พวกเราต้องทำยังไงหรอ?”

“ไม่มีเงินหรอคะ? อืม......”

นี่คุณถามตรงๆแบบนั้นเลยเหรอเนี่ย!? แต่ดูแล้วท่าทีของพนักงานสาวก็จะไม่ได้โกรธหรือไม่สบอารมณ์เลยแฮะ หรือว่าเราจะมีทางออกแล้วนะ

“ถ้าทั้งสองท่านยังไม่มีเงินจ่ายก็ไม่เป็นอะไรค่ะ แต่ทางเราจะของเก็บใบสมัครและระงับสิทในการรับภารกิจไว้ชั่วคราวก่อนนะคะ”

โดนเก็บใบสมัครและระงับสิทชั่วคราวสินะ

“แล้วถ้าไปขอเข้าร่วมปาร์ตี้แบบไม่เป็นทางการจะได้รึปล่าว?”

“ตรงส่วนนั้นต้องให้เจ้าของปาร์ตี้เป็นคนตัดสินใจค่ะ แต่ถึงจะร่วมปาร์ตี้ไปคุณก็จะไม่มีชื่อในการทำภารกิจนั้นค่ะ เพราะแบบนั้นถ้าต้องการที่จะรับเงินจากภารกิจ ก็คงต้องแบ่งเอาจากเจ้าของปาร์ตี้นะคะ”

“ออ แบบนี้นี่เอง!”

ดูเหมือนถ้าไม่มีเงินจะยังไม่เป็นอะไรแฮะ และถ้าจะหาเงินจากภารกิจก็ต้องเข้าร่วมปาร์ตี้เอาสินะ อืม... แล้วคลีโอล์จะเอายังไงต่อล่ะ? อ่ะ! เขาหันมาหาผมด้วยแฮะ

“นายจะเอายังไงล่ะ?”

“ผมยังไงก็ได้น่ะ ขอแค่มันไม่ใช่เรื่องประหลาดๆก็พอ”

“งั้นก็ไปเข้าร่วมปาร์ตี้เล็กๆซักปาร์ตี้หนึ่งละกันนะ”

“ได้ครับ”

“งั้นพวกเราขอไปหาเงินก่อนนะ! น้องสาว”

“โอเคค่ะ แต่อย่าลืมหาเงินมาจ่ายเพื่อรับป้ายชื่อด้วยนะคะ”

“ได้เลย!”

พวกเราได้ยื่นใบสมัครคืนให้กับพนักงานสาวก่อนที่เธอจะยิ้มให้กับพวกผมอย่างเป็นมิตร ดูเหมือนว่าการเป็นนักผจญภัยมันจะไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้นแฮะ เอาล่ะ! ไหนไปลองหาปาร์ตี้ที่ยังว่างดูดีกว่า

“แล้วปาร์ตี้ที่คุณจะเข้าร่วมเป็นแบบไหนหรอ?”

“ก็คงอารมณ์แบบ มีนักเวทย์, นักธนู, นักดาบ, นักรับ, นักบวช ประมาณนี้ล่ะนะ”

ดูเหมือนจะต้องการปาร์ตี้ที่มีครบทุกตำแหน่งสินะ ถ้าหาแบบนั้นได้ก็คงดีอยู่หรอก แต่ปัญหาคือจะหาได้ไหมและถ้าหาเจอเข้าจะรับพวกเราไว้มั้ย? ยังไงก็คงต้องหาให้เจอล่ะนะ!

“เอาเป็นปาร์ตี้นั้นมั้ยล่ะ”

“เอิ่ม...”

คลีโอล์พูดขึ้นพร้อมชี้ไปทางปาร์ตี้หนึ่งที่มีแต่พวกใส่ชุดเกราะหรูหรา ดูแพงหูฉีก มีทั้งนักเวทย์, นักธนู, นักดาบ,... โห! นั่นมีเกือบทุกตำแหน่งเลยนินา แถมยังมีตัวสำรองอีกด้วยแฮะ ถ้าเป็นปาร์ตี้ใหญ่ขนาดนั้นเขาจะรับพวกเราเหรอ?

“โย่ว! พี่ชาย สนใจรับลูกมือซัก 2 คนมั้ย?”

เดี๋ยวๆ! นี่คุณเข้าไปถามตรงๆแบบนั้นเลยหรอ?

“โหะ! สนใจปาร์ตี้ของเราหรอ? ”

“ก็นิดหน่อยน่ะ!”

ชายนักดาบร่างใหญ่ดูมีอายุพูดขึ้นมาพร้อมกับท่าทีของคนในกลุ่มที่ดูตื่นตัวขึ้นมาเล็กน้อย

“แล้วเจ้าหนุ่มทั้ง 2 เลเวลเท่าไหร่แล้วล่ะ”

“ฉันเลเวล 3 ส่วนอีกคนก็เลเวล 5”

“.........”

เมื่อพวกเขาได้ยินแบบนั้นก็เงียบไปทันที อย่าบอกนะว่า—

“ฮะ ฮะ! ฮะ ฮะ! ฮะ! นี่พวกแกพูดจริงเหรอเนี่ย ฮะ ฮะ!”

“ทำไมหรอพี่ชาย?”

“ยังจะถามอีกหรอ? ก็พวกแกเลเวลต่ำเตี้ยเรี่ยดินแบบนี้ไงล่ะ! เลเวลแค่ 3 กับ 5 จะไปทำอะไรในปาร์ตี้ของฉันได้ ฮะ ฮะ!”

คิดแล้วว่าต้องหัวเราะออกมา ก็ไม่แปลกหรอกที่จะถูกกระทำแบบนี้ใส่น่ะ พวกเลเวลน้อยๆไปขอพวกเลเวลสูงอยู่ด้วยก็คงเป็นแบบนี้ล่ะนะ...

“จำเอาไว้นะเจ้าหนุ่ม! เลเวลขั้นต่ำของปาร์ตี้นี้คือ 15 ไว้เลเวลถึงเมื่อไหร่ค่อยมาใหม่นะ ฮะ ฮะ!”

“ถ้าฉันถึงเลเวลนั้นจริง ฉันคงไม่มาขอหรอก”

“มือใหม่อย่างแกจะไปทำอะไรได้

แค่เงินจ่ายค่าป้ายชื่อยังไม่มีเลยเลยนี่!!

ฮะ ฮะ!!”

“เอาจริงดิ!”

“ไม่เอาหน่า~ แค่ค่าป้ายเนี่ยนะ”

“ถังแตกสินะ ฮะ ฮะ!”

คำว่าไม่มีเงินจ่ายนี่มันต้องดังขนาดนั้นเลยหรอ? และดูเหมือนไอคำนั้นมันจะดังไปทั่วกิลด์เลยแฮะ ทำเอาพวกนักผจญภัยคนอื่นพากันขำกลิ้งหมดละ แค่ไม่มีเงินจ่ายค่าป้ายนี้มันขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย!?

“เลิกดูถูกคนอื่นซะทีเถอะ!”

เสียงเล็กของใครซักคนดังขึ้นทำเอาทุกคนที่กำลังหัวเราะอยู่เงียบไปทันที... ใครกันน้า~

“โห! เคลร์ กริ้วแล้วแฮะ! ฮะ ฮะ!”

ผมหันไปมองที่เจ้าของเสียงก่อนจะพบว่าเป็น หญิงสาวร่างเล็ก... ไม่ๆ! ก็ปกติแหละ ทรวดทรงดูดีแฮะ ผิวขาวเนียน เธอมัดผมยาวสีเหลืองอ่อนๆเป็นหางม้าไว้ด้านหลังอีกด้วย เธอมีดวงตาสีเหลืองอำพัน แถมยังมีหูยาวกว่าคนปกติด้วยแฮะ

เอลฟ์สินะ... และเธอคงเป็นนักธนูแน่นอน เอาจริงๆแค่ดูจากธนูที่สะพายไว้ด้านหลังก็รู้แล้วล่ะ

“ทำไมนายถึงดูถูกคนอื่นแบบนั้นล่ะ!?”

“มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วยล่ะ? แต่ถ้าอยากรู้คืนนี้มาหาฉันที่ห้องสิ ฮะ ฮะ!”

“น่าขยะแขยงชะมัด!~”

“อู้ว!~ เจ็บจุงเบย ฮะ ฮะ!”

ดูเหมือนเธอกำลังจะหยิบธนูออกมาแฮะ สงสัยอาจจะได้เห็นคนโดนลูกธนูเสียบก็ได้ แต่ไม่ทันที่เธอจะหยิบออกมาคลีโอล์ก็ได้จับไปที่มือของเธอก่อน

“ไม่เอาน่า สาวเอลฟ์ เจ้านั่นไม่มีค่าพอให้กับลูกศรของเธอหรอก”

“เห? เจ้าหนุ่ม ทำไมแกถึงปากดีจังเลยนะ?”

ทุกอย่างกำลังจะแย่ลงสินะ ไม่เอาน่า~ ผมคิดแบบนั้นก่อนจะรีบวิ่งไปรับหน้าแทนคลีโอล์ทันที

“ผมต้องขอโทษทุกอย่างแทนเพื่อนของผมด้วยนะครับ!”

การที่ผมตัวออกไปรับผิดแทนคลีโอล์อาจไม่ใช่สิ่งที่น่าอภิรมณ์นักสำหรับผม แต่มันก็คงเป็นทางออกที่ดีสำหรับตอนนี้ล่ะนะ

“เออ! คราวหน้าคราวหลังแกก็ดูแลเพื่อนแกด้วยนะ ถ้าเจอกันข้างนอกละกัน ฉันไม่รับประกันว่าพวกแกจะปลอดภัยนะ”

หลังจากที่ชายนักดาบพูดจบ เขาก็เดินไปที่กระดานภารกิจพร้อมๆกับปาร์ตี้ของเขา ดูเหมือนทุกอย่างจะจบลงแล้วสินะ

“แล้วที่นี้คุณจะเอายังไงล่ะครับ? คนอื่นก็คงรู้หมดแล้วสินะว่าพวกเรามันถังแตกน่ะ”

“ฉันขอโทษนะ... ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้หรอก”

“ช่างเถอะครับ...”

ตอนนี้ความหวังที่จะมีคนรับเข้าปาร์ตีก็กลายเป็นแสงริบหรี่ไปแล้วสินะ เฮ้อ~ ใช้ชีวิตแบบไม่มีเงินนี่ลำบากเอาเรื่องอยู่นะ... ระหว่างที่พวกผมเริ่มหมดหวังสาวเอลฟ์ที่ชื่อเคลร์ก็หันมาหาพวกผม

“พวกเธอกำลังหาปาร์ตี้อยู่หรอ?”

“ปาร์ตี้ชั่วคราวน่ะครับ”

“หรอ... ถ้าไม่รังเกียจมาร่วมปาร์ตี้กับฉันไหมล่ะ?”

นี่เธอชวนพวกเราเข้าปาร์ตี้งั้นหรอเนี่ย? จู่ๆก็มีแสงสว่างผุดขึ้นมาท่ามกลางความสิ้นหวังซะงั้น!

“ด-ได้หรอครับ!?”

“อืม! ทางปาร์ตี้ของฉันก็ไม่ค่อยคนด้วยน่ะ ถ้าไม่รังเกียจมาร่วมปาร์ตี้กับพวกเราไปก่อนก็ได้นะ”

“ขอบคุณมากนะครับ งั้นพวกเราขอเข้าร่วมปาร์ตี้ด้วยนะครับ”

“ไม่มีปัญหาจ้า~”

ดีใจจังเลยแฮะที่มีคนชวนเข้าปาร์ตี้น่ะ แบบนี้คงทำให้ชีวิตการเป็นนักผจญภัยดีขึ้นมาหน่อยล่ะนะ

ไม่นานพวกเราก็ได้ทำความรู้จักกับปาร์ตี้ของเคลร์ ปาร์ตี้ของเธอประกอบไปด้วย เคลร์ สาวเอลฟ์ลูกครึ่งมนุษย์ที่รักและยึดมั่นในความยุติธรรม ซึ่งเธอก็เป็นนักธนูเพียงหนึ่งเดียวในกลุ่มอีกด้วย

มิเคลล่าร์ เด็กสาวร่างเล็กที่มักสวมชุดคลุมยาวสีมนๆพร้อมถือหนังสือเวทมนต์เล่มหนา ซึ่งเธอก็มีเชื้อสายของนักเวทย์โดยตรง เธอเป็นนักเวทย์ที่ออกจะดูเฉื่อยๆไปหน่อยล่ะนะ แบบ... เธอชอบทำตัวเหมือนคนหมดอาลัยตายอยากในชีวิตน่ะ

และคนสุดท้าย จูโน่ ชายหนุ่มร่างใหญ่... ผมหมายถึงเขาอ้วนจนมีไขมันลงมาที่พุงน่ะ โดยเขาก็มักจะสสมชุดเกราะหนาที่เริ่มมีสนิมขึ้นพร้อมกับถือโล่หกเหลี่ยมขนาดใหญ่ไว้ด้วยเช่นกัน เขามีหน้าที่เป็นนักรับหรือคนที่คอยป้องกันเพื่อนในทีมนั่นเอง ซึ่งหลังจากที่พวกเราทำความรู้จักกันได้ซักพัก พวกเราก็เริ่มทำภารกิจแรกทันที โดยภารกิจนั้นก็คือ

“กำจัดหมาป่าอัคคี”

——————————


“นี่เราต้องรออีกนานแค่ไหนเนี่ย~”

“อุ้ย!—”

เสียงพูดเฉื่อยๆของมิเคลล่าร์ดังขึ้นมาทำเอาจูโน่สะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อย

สำหรับภารกิจครั้งนี้คือการกำจัดหมาป่าอัคคีที่ออกอาละวาดทำลายพืชผลทางการเกษตรของชาวบ้านในละแวกนี้ เห็นมีคนพูดกันว่ามันทำร้ายเด็กๆจนได้รับบาดเจ็บด้วยล่ะ โดยปกติหมาป่าอัคคีจะออกล่าตอนกลางคืนซะมากกว่า

แต่ดูเหมือนช่วงนี้พวกมันจะเหิมเกริมและออกล่ากันไม่ดูเวล่ำเวลาเลยแฮะ

“แม่สาวเอลฟ์ เธอมีแผนยังไงหรอ?”

“เราจะกำจัดพวกมันทีละตัว โดยจะให้มิเคลล่าร์ร่ายเวทย์กังขังพวกมันไว้ก่อนหนึ่งตัว แล้วฉันจะใช้ธนูยิงเจาะที่แกนกลางอกของพวกมัน ส่วนพวกนาย 3 คนก็คอยกันไม่ให้อีก 2 ตัวเข้ามาในระหว่างที่ฉันกำลังกำจัดตัวที่ถูกจับอยู่ และเมื่อตัวแรกถูกกำจัดพวกเราก็จะทำแบบเดิม เพียงแต่รอบนี้เราจะต้องปิดการเคลื่อนไหวของตัวสุดท้ายไว้เพื่อไม่ให้มันหนีได้ และเท่านี้ภารกิจของเราก็จะสำเร็จ”

“เห? เธอนี่เก่งเนอะ~”

“ฮึๆ ฉันไม่ได้เก่งอะไรหรอก~”

ดูเหมือนเรื่องแผน เคลร์จะเป็นคนจัดการให้หมดเลยสินะ แบบนี้ก็ไม่ต้องคิดอะไรมากแล้วสินะ แค่ทำหน้าที่ตรงนี้ให้ดีที่สุดก็พอ เอาล่ะ! ภารกิจแรกจะออกมาเป็นแบบไหนกันนะ?

ไม่นานเกินรอพวกหมาป่าอัคคีก็ออกมาเป็นที่เรียบร้อย หน้าตาและรูปร่างของพวกมันก็ไม่ต่างอะไรจากหมาป่ามากนัก เพียงแต่บางจุดบนร่างกายของพวกมันจะถูกครอบคลุมไปด้วยเปลวไฟสีส้มแดง ดูๆไปก็เท่ดีเหมือนกันนะ... ช่างเถอะ! ไหนดูสิว่ามีกี่ตัวนะ 1, 2,... 3 มีครบแฮะ งั้นแบบนี้แผนคงสำเร็จไม่ยากแล้วล่ะ พวกผมที่ประจำตามจุดต่างๆใกล้ป่าของหมู่บ้านก็ออกมาและทำตามแผนทันที!

เริ่มจากมิเคลล่าร์ก่อน เธอเปิดหนังสือเวทมนต์ก่อนที่มันจะลอยขึ้นมาในระดับสายตาของเธอ และเธอก็เริ่มร่ายเวทย์

“ด้วยนามและพลังของข้า :มิเคลล่าร์: ข้าขอใช้ [ตรวนกังขัง]!”

เมื่อเธอร่ายเสร็จก็มีโซ่ตรวนเวทมนต์พุ่งขึ้นมาจากพื้นนับสิบเส้นก่อนจะเข้าพันร่างของหมาป่าอัคคีตัวหนึ่งจนมันไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

จากนั้นเคลร์ก็ง้างธนูพร้อมที่จะยิงปลิดชีพมัน แต่ก็มีหมาป่าอัคคีตัวหนึ่งกำลังพึ่งไปหาเธอ

จูโน่ที่เห็นแบบนั้นก็รีบใช้โล่หกเหลี่ยมขนาดใหญ่มาป้องกันเธอไว้ทันที!

และคลีโอร์ที่เห็นโอกาศก็รีบง้างธนูที่เคลร์ให้ยืมไว้ก่อนจะยิงลูกศรออกไปปักเข้าที่กลางอกของหมาป่าอัคคีตัวนั้นเต็มๆ

“เห? นายก็เก่งนี่นา”

“ไม่หรอก ฮะ ฮะ”

เคลร์พูดชมเชยคลีโอร์ก่อนที่เธอก็จะยิงศรออกไปปักเข้าที่กลางลำตัวของหมาป่าอัคคีอีกตัวเช่นกัน ซึ่งเมื่อพวกมันถูกยิงจนสิ้นขีพไปร่างกายของพวกมันก็สลายหายไปทันที เหลือไว้เพียวแค่เศษคริสตัลสีแดงขนาดเล็ก

นี่สินะ นักผจญภัยน่ะ รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้ทำอะไรเลยแฮะ.........

“เคียว! นายรีบไปดักทางอีกตัวไว้เร็ว!”

คลีโอล์พูดขึ้นทำให้ผมรีบดึงสติก่อนจะพุ่งตรงไปดักหน้าเจ้าหมาป่าอัคคีตัวสุดท้ายทันที จากนั้นมิเคลล่าร์ก็ร่ายตรวนกังขังใส่มัน

ส่วนคลีโอล์กับเคลร์ก็ง้างธนูขึ้นมาพร้อมที่จะยิงปลิดชีพมัน ดูเหมือนจะถึงเวลาที่แกต้องจากโลกแล้วสินะเจ้าหมา...

“บรู้ว!—— กร็อด!~ กร็อด!~— ”

จู่ๆเจ้าหมาป่าอัคคีก็นิ่งไปก่อนที่จะมีสิ่งแปลกๆเกิดขึ้น เปลวไฟทั่วทั้งตัวของมันมอดดับลง ผิวหนังของมันเริ่มแห้งก่อนที่จะค่อยๆหลุดออกอย่างช้าๆ และตอนนั้นเองบนทัศนวิสัยของผมก็มีข้อความเตือนขึ้นมาทันที!

[คำเตือน:อันตราย!]

อันตราย จากเจ้าหมาเนี่ยเหรอ?

“เคียว! รีบออกมาเดี๋ยวนี้!!”

เสียงของคลีโอล์ดังขึ้นพร้อมๆกับการแตกตัวออกของหมาป่าอัคคี ผลจากการแตกตัวคือระเบิดเพลงขนาดย่อมๆ ผมที่หลบไม่ทันก็ได้โดนระเบิดนั้นเข้าไปเต็มๆ ทำให้ผมกระเด็นไปไกลหลายสิบเมตร

แต่มันก็ไม่ไกลมากนัก ทำให้ผมได้เห็นสัตว์ประหลาดกับตาเป็นๆครั้งแรก รูปร่างเหมือนหมาป่าแต่มีขนาดใหญ่เทียบเท่ากับหมีตัวเต็มวัย ผิวหนังเป็นเกล็ดแข็งสีแดงทมิฬ พร้อมเปลวไฟที่บริเวณหัวไหล่, ข้อเท้า, หาง, และลำคอของมัน ปิดท้ายด้วยดวงตาที่แดงก่ำเหมือนเลือด นี่มันสัตว์ประหลาดสินะ

ทันใดนั้นก็มีข้อความเด้งขึ้นมาบนทัศนวิสัยของผมอีกรอบ ทำให้ผมได้รู้แล้วว่าเจ้าตัวนี้มันคือตัวอะไรกันแน่

[คำเตือน:มอนเตอร์ระดับ 3 -หมาป่าเพลิงทรราช]

End ตอนที่ 6-ภารกิจแรก

Next ตอนที่ 7-อัพสกิลสิ!