คู่รัก วัยป่วน

            ท้องฟ้าสีครามอันกว้างใหญ่ แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องแสงสว่างราวกับจะแย้มยิ้มต้อนรับวันใหม่อันสดใส เหมาะแก่การทักทายว่า...

                สวัสดีค่า >o< ฉัน...สาวน้อยผู้แสนจะร่าเริง (เกินเหตุ) หน้าตาดีที่ได้กรรมพันธุ์มาจากพ่อและแม่ (ไม่ค่อยเลยเรา) ทำให้ใครต่อใครต่างเรียกฉันว่า...ปลาทองแดนสยาม -0-

                ฮ่าๆ ชื่อจริงๆ ของฉันก็คือ ฝ้าย ส่วนไอ้เจ้าฉายาน่ะ เหล่าเพื่อนฝูงผู้แสนน่ารักตั้งให้ = = เหตุผลก็คือ...สมองฉันมันเหมือนปลาทองที่ความจำสั้นและขี้หลงขี้ลืม!

                เอาล่ะ กลับมาเข้าเรื่องกันต่อ นี่ฉันทำอะไรอยู่นะ...เฮ้ย! เจ็ดโมงครึ่งเหรอ อ๊ากกก!

                สายแล้ววว! ฉันตะโกนลั่นก่อนที่จะจัดแจงแต่งตัวจนเสร็จก่อนที่จะคว้ากระเป๋านักเรียนวิ่งลงบันไดตึกๆ ๆ

                ยัยเฉิ่ม เดินเบาๆ หน่อยก็ได้ น้ำเสียงที่ฟังดูกลุ้มสุดขีดของใครคนหนึ่งทำให้ฉันหน้ามุ่ย -*-

                ฝ้ายย่ะฝ้าย เมื่อไหร่จะเรียกชื่อน้องถูกซะทียะ ฉันตะโกนใส่หน้าตาพี่ชายสุดขี้เก๊กของฉัน ฝุ่น หน้าตาหมอนี่ดูเซ็งๆ กับฉันมาก (ไม่สงสารเลย) พี่ชายผู้แสนจะหน้าตาดี (น้อยกว่าฉันนิดหนึ่ง) เจ้าของผมสีดำ ตาสีดำ และสารพัดดำ (ไม่ใช่และ) ใบหน้าอันขาวสะอาดสอ้านบวกกับส่วนสูงที่สมวัย ยอมรับเลยว่าตานี่หล่อจริงๆ แถมรูปร่างหน้าตายังคล้ายกับฉันอีกด้วย (พี่น้องกันนี่หว่า - -)

                มัวแต่ยืนบื้ออยู่ได้ เดี๋ยวไปสายหรอก พี่ฝุ่นว่าก่อนจะกัดขนมปังคำโต

                เออใช่! ฉันพูดก่อนที่จะคว้าขนมปังในจากของพี่ฝุ่นมาเคี้ยวตุ้ยๆ และค้างไว้ที่ปาก -.,-

                เฮ้ย! ทำไมไม่ไปทำเองฮะ มาแย่งคนอื่นเขากินทำไม

                อ๊กไอไอ้ ไอแอ๊วนะ อาย (งกไปได้ ไปแล้วนะ บาย) ฉันพูดขณะที่ขนมปังยังค้างอยู่ที่ปากก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องไปก่อนที่ตาพี่ชายสุดหล่อของฉันจะตามมาฆ่าข้อหาแย่งขนมปัง (ไม้สาระสิ้นดี = =)

                เมื่อพ้นเขตประตูบ้าน ฉันก็วิ่งๆ ๆ และวิ่งแบบไม่คิดชีวิต อ๊ากกก! สายแล้วๆ T_T โอ้แม่เจ้าใครจะช่วยฉันได้มั้ยเนี่ย ไม่น่าตื่นสายเลย ฮือๆ ๆ ก็เมื่อคืนนั่งปั่นการบ้านจนถึงเที่ยงคืนแน่ะ อาจารย์นี่ก็ขยันตรวจงานจริงๆ สั่งทีหนึ่งก็ฆ่าเด็กไปครั้งหนึ่ง (ตายซ้ำตายซ้อน T^T)

                ฉันวิ่ง วิ่ง และวิ่งมาจนมองเห็นโรงเรียนจากในระยะสองร้อยเมตร โอ๊ย! นี่ฉันต้องวิ่งไปอีกสองร้อยเมตรเชียวนะ  TOT

                ...ตุ๊บ!...

                แต่แล้วฉันก็วิ่งไปชนอะไรสักอย่างก่อนที่ร่างอันบอบบาง(?) ของฉันจะร่วงลงสู่พื้น...พร้อมกับขนมปังประทังชีวิต!!

                โอ๊ย! ฉันร้องขึ้นหลังาจกที่ก้นของฉันกระแทกพื้นอย่างจัง ใครบังอาจเอามีแพนด้ามายืนขวางฉันเนี่ย ว่าแล้วฉันก็เงยหน้าขึ้นก่อนที่ตาของฉันจะเบิกค้าง...

                ผู้ชายท่าทางเซอร์ๆ ที่มีผมสีน้ำตาลเข้มรับกับผิวสีแทนที่ออกจะคล้ำนิดหนึ่ง (แต่ขาวกว่าฉันอีก -0-) นัยน์ตาสีดำสนิทที่จ้องมองมาทางฉันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ  =O=

                ฉันพยุงกายลุกขึ้นยืน ซากศพของขนมปังที่เละไม่มีชิ้นดีทำให้ฉันต้องแอบร้องไห้อยู่ในใจ...ทำไงได้ล่ะ ฉันเดินไปชนเขาเองนี่นา คิดได้ดังนั้นฉันจึงหันไปยิ้มแหยๆ ให้กับผู้ชายที่ยังคงจ้องฉันเขม็ง...หนูขอโทษ v__v

                เอ่อ...ขอโทษนะคะ พอดีว่ารีบไปหน่อย เอ่อ...ไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ ^^ ฉันยิ้มกว้างให้ผู้ชายตรงหน้าที่ดูไม่ค่อยเป็นมิตรนัก

                หึ ทีหลังก็หัดดูตาม้าตาเรือบ้างล่ะ ตาบ้านี่เอ่ยเสียงต่ำ แต่ฉันกลับสนใจคำพูดของเขามากกว่า...นี่นายกล้าด่าฉันเหรอ!?

                แอนดีนาลีนในร่างกายของฉันเดือดพล่าน (เกี่ยวกันหรือเปล่านั่น = =) ยิ่งเป็นคำพูดในเชิงดูหมิ่นด้วยแล้ว หนูฝ้ายยอมม่ายด้ายยย  \(>o<)/

                นี่นายกล้าด่าฉันเหรอ

                รู้ตัวก็ดีแล้วนี่ อีตาบ้านี่ยักคิ้วอย่างกวนประสาท อ๊ากกก! นี่ถ้าฉันไม่เสียดายผู้ชายหน้าตาดีนะ...ฉันจะต่อยหน้านายให้หมดหล่อเลยคอยดู >o<

                มันจะมากเกินไปแล้วนะ

                แล้วเธอจะทำอะไรฉันกันยัยเปี๊ยก อ๊ากกก! อีตานี่ด่าว่าฉันเตี้ยเหรอ เชอะ! นายก็เป็นได้แค่ผู้ชายที่สูงแต่ไม่มีน้ำใจเท่านั้นแหละ (แบบว่า คำพูดมันทิ่มแทงใจ V___V)

                เฮอะ! ฉันไม่เอาเรื่องนายก็ได้ หลบไป ฉันไปโรงเรียนสายแล้ว ฉันเอ่ยโดยไม่มองหน้าเขา (หล่อกระชากใจ เดี๋ยวฉันเผลอไปจับเขากินซะก่อน เอ้ย! ม่ายช่ายยย)

                เธอก็เดินหลบไปเองสิ

                อีตาบ้านี่ เข้าใจมั้ย ไม่อยากเสียเซล์ฟน่ะ

                นายขวางทางฉันอยู่ นายก็ต้องหลบให้สิ ฉันพูดอย่างไม่ยอมแพ้ ทำให้อีตานี่ยิ่งจิกตามองฉัน โอ๊ย! เป็นแร้งรึไงกันยะ

                ถ้าฉันไม่หลบแล้วจะมามีหมาตัวไหนมากัดฉันหรือเปล่าล่ะ

                กรี๊ดดด! มากเกินไปแล้วนะ ก็อย่าหาว่าไม่เตือนแล้วกัน

                อะไรกัน ยัยเปี๊ยกอย่างเธอจะทำอะไรฉันได้ โอ๊ย!! ตาผู้ชายปากเสียนี่ยังพูดไม่ทันจบ ฉันก็ใช้ไม้ตายสวิงคิกที่ขาของเขาจนเขาสะดุดล้ม เฮอะ! เสียงดายนะที่ใส่กระโปรงอยู่ ไม่อย่างนั้นจะเต้นก้านคอโชว์เลยคอยดู

                ลืมบอกไป ฉันน่ะเทควันโดสายดำนะจะบอกให้ ริอ่านมาขัดขวาง ไม่รอดหรอก แบร่ๆ ๆ

                เอาล่ะ กลับเข้าเรื่องต่อ ถึงไหนแล้วนะ อ๋อใช่! วิ่งงง!

                ฉันรีบคว้ากระเป๋าก่อนที่จะออกตัววิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เผื่อว่าอีตาบ้าจะลุกขึ้นมาไล่บีบคอฉันตายกันพอดี - -* ฉันวิ่งมาจนถึงประตูโรงเรียนพอดิบพอดีกับที่นาฬิกาตีบอกเวลาแปดนาฬิกา เฮ้อออ! เส้นยาแดงผ่าแปด เสียงเพลงมาร์ชโรงเรียนจบพอดีกับที่ฉันวิ่งในระยะความเร็วร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง (เว่อร์ละ) เสียบตัวเองเข้าแถวหลังสุดพอดี รอดตายจากสายตาอันเรียวคมประดุจตาเหยี่ยวของอาจารย์ฝ่ายปกครองได้อย่างฉิวเฉียด = =