ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : มิตรภาพที่หวนคืน
ใต้ห้วงรติกาลยามเหมัน มาเยื่อน ลมหนาวพัดโบกโบย เสียงดังระงม ไปทั่ว ป่าไผ่ อันสงบ ที่ไร้เสียงผู้คน
ณ ที่นี้ คือ ป่า โพดัลนิม เสียงสายลมแห่งเหมันทวีเสียงรุนแรงขึ้น แรง ขึ้น ๆๆๆๆ ภายในเสียงนั้นฟังดูดีดี
ไม่สิ มันใช่เลยละ มันเหมือนเสียง หญิงสาว โหยร้องด้วยความทรมาน ลอยพาดผ่านทุกอะนูของ บรรยากาศ
ที่เต็มไปด้วยธุรี หิมะ เสียงนั่นมันเสียงใครนะ ...... เสียงนั้นเหมือน กับต้องการจะสื่อสารอะไรบางอย่างกับ
ผุ้ที่อยู่ร่วมในเหตุการณ์ แต่ในเวลานั้น หากจะมองไปทุกซอกอะนู ของป่าอันปกคลุมด้วยต้นไผ่ยาม เหมัน
แทบจะมองไม่เห็น สิ่งที่ปรากฎว่า เป้นสิ่งมีชีวิตอยู่เลยแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่า เมฆหมอกยามเหมัน จะปกคลุม
น่านฟ้าแห่งป่านี้ มากมายเพียงใด ก็มิอาจจะปกคลุม จันทรา ซึ่งล่องลอยอยู่กลางห้วงแห่ง ท้องฟ้ารติกาล
ได้เลย สักนิดเดียว ใช่สิ ป่านี้ ไม่เคย ที่จะมีวันนั้นที่จะไม่ฉาย แสงสีนวลจาก ดวงจันทร์ไปได้เลย ดั่งคำล่ำลือ
ในตำนานของป่าแห่งนี้ ซึ่งปรากฎ ขึ้น พร้อมกับ ตำนานของธิดา ผู้ซึ่งรักษาความรักไว้เท่าชีวิต ของเธอ
เธอ รอคอยที่จะได้รับการปลดปล่อยจากบุคคลที่ รักเธอ .....
เวลาผ่านไป 2 ปี ใน อาพาทเมนต์ ที่หรูหรา แห่งหนึ่ง กลาง นคร กรุงโซล
\" กริ๊ง ๆๆ กริ๊ง ๆๆๆ กริ๊ง ๆๆๆๆ \" เสียงของเครื่องสื่อสารอันไฮเทค สีเงิน ที่ดูเหมือนจะถูกขัดมันวาว ได้ ส่งเสียงดัง
ลั่นห้องที่ขนาดที่ไม่ใหญ่มาก ราวกลับตะโกนออกมาจากช่องเล็ก ๆ หลาย ๆ ช่องบนโทรศัพท์
\" ฮัลโหล ๆ นั่นใครนะ \" เสียงนี้ถูกส่งออกมาจากอากับกริยาที่ดูว่า พึ่งจะตื่นจากห้วงนิทรา ของ ชายผู้หนึ่ง
\" ฮัลโหล นี่ ชางมินนะ ฮัลโหล นี่ 8 โมงแล้ว นะ มีงานที่ คณะ มาเร็ว \" เสียงนั้นเร็ดรอดออกมาจากช่องเล็ก
บนโทรศัพท์
\" อ้าวชางมิน รึ 8โมงแล้วหรือ ...... \" เสียงที่ดูสลืมสลือ ถูกขับออกมาใส่ลงไปในโทรศัพทือีกครั้งหนึ่ง
\" ใช่แล้ว ทำไรอยู่ว่ะ 8 โมงแล้ว เดี๋ยว มาเรียนไม่ทันหรอก \" เสียงนี้ได้ดังออกจากโทรศัพท์ หลังจากสิ้นเสียงจาก
หนุ่มผุ้ซึ่งฟิ้นจากห้วงนิทรา
\" เฮ้ย ตายอะดิ 8 โมงแล้วรึ แล้วแกไม่รีบโทรบอกว่ะ เดี๋ยวข้าก็สายหรอก เฮ้ยชุดนั้นอยู่ไหนว่ะ แล้วรองเท้าละ เฮ้ย ๆๆๆ
จะไปทันเป่าว่ะ \" เสียงนั้นดังออกมาจากปากของของชายหนุ่ม ในอาพาทเมนตืแห่งนี้ ด้วย น้ำเสียงที่ขัดกับ ความง่วงนอน
เป็นอย่างมาก เสียงนั้นดูเร่งรีบ และ ลุกลน อย่างเห็นได้ชัด
\" เออ เอาเหอะ ๆๆ รีบแต่งตัวเหอะ แล้ว ก็รีบมา ซะ ก่อนที่ ของดี ๆ จะหมด นะเฟ้ย โอเช ชั้น กรู บอก เมิง แค่นี้นะ บาย อานนยอง \"
เสียงจากปากของชางมินดังออกมาดูเหมือนว่าเค้าจะรีบตัดบทจากหนุ่มที่พึ่งตื่นนอน
\" เฮ่ย ๆๆๆๆๆ อย่าพึ่งดิ \" ชายผู้ถูกตัดบท กล่าวออกมา ด้วยความเร่งรีบ
\" ตุ๊ด ๆๆๆๆๆ ตุ๊ด ๆๆๆๆๆ \" เสียง โทรศัพท์ ก็ได้ตัดเป็นสัญญาณไม่ว่าง นับจากที่ ชางมินได้วางสายไปแล้ว
ณ ห้องประชุม ใน มหาลัยที่ไม่ใหญ่มากแห่งหนึ่ง กลาง นคร กรุงโซล..
\"เฮ่ ๆๆ มินยู ทางนี้ \" เสียงนี้ดังขึ้นภายในห้องประชุม ก่อนที่งานจะเริ่มไม่นาน เป็นเสียง ของ ชางมินเพื่อนรักของ มินยู นั่นเอง
\" อ้าว ชางมิน งานยังไม่เริ่มรึ ก็ข้าตื่นมันก็ 8 โมงแล้วนิ \" มินยูเอ่ยขึ้น
\" ไอ้งั่งเอ๋ย ถ้าข้าไม่ เมก อะ ไทมฺ แก่ก็คง มาไม่ทันหรอก \" เสียงจากเพื่อนสนิทของ มินยู เอ่ยขึ้น ด้วยท่าทีที่ดูไม่จริงจังสักเท่าไร
\" โถ่โว่ย นี่แสดงว่า เอง หรอก ข้าอะดิ ไอ้เวร เคยตายมั้ย \" เสียงที่ดูห้วน ๆ ถูกขับออกมาจาก เพื่อนรักของชางมิน
หลังจากที่ทั้ง 2 คน กำลังถกเถียงกันอยู่นั้น วจี อันแปลกหู ก็เคลื่อนผ่านหูของทั้ง 2 ไป
\" พอเถอะค่ะ 2 คนนั้นนะ หยุดเถียงกันได้แล้ว งานจะเริ่มแล้วน่ะค่ะ \"
ทั้ง 2 รีบหันไปมอง ณ ต้นตอของเสียง ที่เป้าสายตาของเขาทั้งคู่นั้น ปรากฎ ร่างของ หญิงสาว รูปร่างดี ผิวขาว เกลี้ยงเกลา เธอดูสวยมาก
ในขณะนี้
\" ยังไม่รีบนั่งอีกเหรอค่ะ รบกวนคนอื่นเค้านะค่ะ อย่าเลยเถอะ ๆๆๆ \" เสียงจาก หญิงคนเดิม ได้ เอ่ยออกมาอีกครั้งหนึ่ง
\" อ้าว เออ...... นั่นคุณ .....เอออ ... คุณ มินอา รึเปล่าครับ \" ชายทั้ง 2 ได้ เอ่ยออกมา พร้อมกัน ราวกับนัดกันพูด
\" ใช่ค่ะ ...... แค่ไม่เจอกัน 3 เดือน จำกันไม่ได้เลยเหรอค่ะ \" เสียงจากหญิงสาว ผู้มีหน้าตาสวย น่ารัก ได้เอ่ยออกมา
\" เออ น่ะ ก้คุณดูสวยขึ้นนิครับ \" ถ้อยคำเหล่านี้ ได้เผลอหลุดออกมาจาก ปากของ ชางมิน ด้วยท่าทีที่เขินอาย
\" อ้าวเฮ่ย ดูเพื่อนเราดิ หน้าแดงยังกะตูดเด็กเลย \" มินยู เอ่ยขึ้น ด้วย น้ำเสียงที่ทาบทามเพื่อนชาย ..
\" พอได้แล้ว ทั้งคุ่เลยละ งานเริ่มแล้วค่ะ \" หญิงคนเดิมกล่าวออกมาด้วยความอ่อนโยน
\" ครับ คุณ มินอา \" ชางมิน ตอบรับ
\" ครับ \" มินยู ตอบรับตาม เพื่อนชาย ตาม มรรยาท ..
และทั้ง 3 ก็ นั่ง ดู การแสดงบนหน้าเวลาที ต่อไป ตลอดจน งานนั้นได้เสร็จสิ้นลงอย่างราบรื่นหลังจากที่งาน
ได้ดำเนินไป รวมเป้นเวลา 3 ชั่วโมง ในบ่ายวันนั้นเอง หลังจากที่งานประชุมจบลง มินยูรู้ ว่า มินอาต้องกลับไปที่ มหาลัย
ของตน และเพื่อนชายของเค้าก็จะ พลาดโอกาส ดีดี อย่างนี้ไปอย่างน่าเสียดาย จึงทำแสร้งพูดขึ้นว่า
\" เออคือว่า เออ .... คุณ มินอาครับ คือว่าเพื่อนผมมันมีอะไรจะบอกกับคุณนะ \" สิ้นสุดเสียงนี้ ชายหนุ่มที่มีชื่อว่า ชางมิน ยืนทำหน้า ฉงน
สงสัย พร้อมทั้งมองไปที่เพื่อนชายด้วยอาการณ์ งง ๆๆ
\" โอ๊ย \" เสียงของชายผู้ซึ่งยืนงง และ ทำอะไรไม่ถูก ได้ดังขึ้น
\" เองก็ชวนเธอทานข้าวสิว่ะ จัดการเลย โอกาสมีครั้งเดียวนะโว้ย \" เสียงกระซิบจากชายผู้ที่หยิก ชางมิน อยู่
\" เป็นอะไรกันค่ะ มีอะไรรึเป่า \" หญิงสาวพูดขัดการกระซิบของ มินยู
\" อ่อไม่มีอะไรหรอกครับ คือว่า ผมคิดว่าเพ่อนผมมันพร้อมที่จะพุดแล้วละ \" ชายหนุ่มโสดที่ชื่อ มินยูพูดโต้ตอบอย่าฉะฉาน
หญิงสาวจึงย้ายจุดเป้าสาวตา มาที่ ชางมินทันใด
\" มีอะไรเหรอค่ะ คุณชางมิน เดี๋ยวชั้นไป ขึ้นรถไม่ทันหรอกค่ะ \" เสียงจากหญิงสาวผู้กำลังจับจ้องบุรุษผู้ที่ยืนเขินอายอยู่ในเวลานั้นเองได้เปร่งขึ้นมา อย่างชัดถ้อยชัดคำ
\" เออคือว่า ๆๆ เออคือว่า ๆๆๆ ค์อว่า \" ชางมินบ่นพึมพัมอยู่ในปาก ....เช่นนั้นราว 1 นาที
\" จะบอกอะไรก็รีบบอกสิค่ะ ...... อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ อยู่นั่นละ \" หญิงสาวคนเดิมเอ่ยขึ้น
\" เออคืออย่างนี้ครับ คือ จริง ๆ คือว่า วันนี้ บ้านมัน ไม่ได้ทำกับข้าวละครับ ผม กับมันเลยกะว่าจะทานกันนอกบ้าน คือว่าถ้าไม่รังเกลียต ขอชวนคุณไปทานข้าวเย็นกับพวกเราน่ะครับ \" มินยูพูดแทรกขึ้น เนื่องจากทนเห็นอาการอ้ำอึ้งของเพื่อนไม่ได้
\" คือนนี้เหรอค่ะ เออ ดูเหมือนว่า.....เออ คงได้มั้งค่ะ \" นั่นคือคำตอบจากปากของหญิงสาวผู้ร่วมวงสนทนาของชายทั้ง 2
\" ไปนะครับ คือ เพื่อนผมมันอยากจะชวนคุณไปทานข้าวละครับ ไปนะครับ ไหน ๆ ก็ มาร่วมงานประชุมงานเดียวกัน แล้ว ถือว่า เลี้ยงส่งคุณ กลับมหาละยละกันนะครับ \" เสียงจากเพื่อนที่แสนดีของ ชางมินเอ่ยขึ้น
\" โอเคค่ะ แต่ไม่ได้นานนะค่ะ \" หญิงสาวคนเดิมตอบกลับไปอย่างทันควัน
\" ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่คุณให้เกียรติไปทานข้าวกับเรา ทั้ง 2 ก็ถือ ว่ารบกวนมาก ๆ แล้วละครับ \" เสียงนั้นเอ่ยขึ้นมาด้วยความถ่อมตัว จากปากของมินยุ พร้อมทั้งกล่าวถามต่อ ชางมินเพื่อนรักของตนอีกครั้งหลังจากตนพูดจบ
\" ใช่มั้ยชางมิน \"
\" ใช่ ครับ ๆ ใช่ครับ ยังไงผมก็ขอขอบคุณคุณ มินอามากนะครับที่ อุส่าสละเวลามาทานข้าวกับพวกเรา \" ชางมินเอ่ยด้วยเสียงที่สั่น ๆๆๆ
\" ค่ะไม่เป็นไรค่ะ ยังไง ก็ ขอบคุณ ทั้ง 2 คนมากเลยน่ะค่ะ ที่ชวน \" มินอาพุดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
และแล้วเค้าทั้ง 3 ก็เดินจากมหาลัยที่พวกเค้าได้มาเจอกันในวันนี้ ไป ทิ้งไว้เพียงแค่ภาพของตึกเก่า ๆๆ ไว้เบื้องหลัง หลังจากนั้นไม่นาน
ในมหาลัยแห่งนี้ก้ไม่ปรากฎ ภาพพวกเค้า 3 คน ทิ้งไว้ให้เห็นแต่อย่างใด
หลังจากที่ทั้ง 3 ได้แก่ มินยู ชางมิน และ มินอา ได้แยกย้ายกันกลับที่พัก โดยที่ มินยู กลับไปที่ห้องพักส่วนตัวในย่าน เศรษฐกิจ ขอมหานครกรุงโซล ส่วนชางมิน กลับไปที่ คฤหาสต์สุดหรู แห่งหนึ่ง ห่างไกลจาก มหานครกรุงโซลไม่มากนัก และ มินอา ก็ เดินทางกลับไปที่ห้องพักชั่วคราวของเธอ ที่พึ่งจะเช่า เพียง 1 - 2 วันเพื่อ การเข้าร่วมการประชุมในวันนี้ เพื่อกลับไปเปลี่ยนชุด โดยก่อนหน้านี้ มินยู ได้อาสาว่า จะเป็นคนไปรับ สาวน้อยผู้น่ารัก จากห้องพักชั่วคราวของเธอ ที่อยู่ไกลออกไปจาก มหานครกรุงโซล
ครั้นจวนจะถึงเวลานัด หนุ่มน้อยสายเลือดโสม ที่มีนามว่า มินยู ก็ได้จัดแจง เตรียมการ เพื่อที่จะไปรับ เพื่อน ชาย และ เพื่อนสาว ของ เขา จากที่พักของทั้งสองคน
\" แม่ครับวันนี้ผมไม่ทานข้าวบ้านนะครับ \"นุ่มน้อยคนเดิม ได้เอื้อนเอ่ยกับแม่อย่างนุมนวล ขณะที่ ตนเดินผ่าน มารดาของตน ผู้อยู่ในชุดแซกสีขาว ซึ่งได้รีดไว้อย่างเนี้ยบที่สุด ผุ้ซึ่งกำลังนั่งดูทีวีอยู่ในขณะนั้น หลังจากสิ้นเสียงลูกชาย สาวอายุกลางคนจึงเปลี่ยนเป้าสายตา จากผุ้ไม่รู้จักในทีวี มาจับจ้องอยู่กับ ร่างของชายหนุ่ม ผู้ที่ดูคุ้นตากันดี พร้อมทั้ง พูดขึ้นว่า
\" อย่ากลับดึกนะลูก \" เสียงนั้นได้ถูกตอบโต้โดยคนคุ้นเคยอีกครั้งว่า
\" ครับคุณแม่ ไม่ต้องรอนะครับ \" หลังจากสิ้นเสียงดังกล่าว ก้ไม่ปรากฎ ภาพของ เด็กหนุ่มคนเดิมภายในอาพาทเม้นท์ อีกเลย ทิ้งแต่ภาพของ มารดา วัยกลางคน ผู้ซึ่งกำลังนั่งอยู่หน้าทีวีอยู่ ไว้เบื้องหลังเท่านั้น
\" แกรก ๆๆๆๆๆๆๆๆ \" เสียงนั้นดังออกมาจากรถยนต์คีนหนึ่ง เสียงนั้นเป็นเสียงจากการเสียบกุญแจ เพื่อที่จะสตาร์ทรถ ให้สามารถอยุ่ในสภาพที่ออกตัวได้ในทันที ใช่ ๆๆ บนรถยนต์คันนั้นมี ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ ชายคนนั้น เป็นที่คุ้นตากันดี ในระแวกนั้น ใช่สิ นั่นคือ มินยู ผู้ซึ่งกำลังจะ สตาร์ทเครื่องรถยนต์ อยุ่ หลังจากที่เค้า ลง จากห้องพักบน อาพาทเม้นต์ซึ่งอยู่ไม่ไกล้ไม่ไกลจากที่จอดรถของเขา และนั่น เค้านั่งอยู่ในรถของเขาได้นานสัก 2 - 3 นาทีแล้ว และแล้วรถยนต์คันงาม ที่ซึ่งราคาเฉียด 30 ล้านวอน ก็อยู่ในสภาพที่พร้อมที่จะขับเคลื่อนได้ทันที ที่ มินยูเข้าเกียร์ และเหยียบคันเร่ง สักพักหนึ่งรถยนต์ที่ถูกเคลือบด้วย สี บรอนซ์เงิน ไปทั่ว อณู ของพื้นผิวรถอย่าละมุน ก็ เริ่มเคลื่อนตัวเพื่อจะเดินทางไปรับเพื่อน ทั้ง 2 ของ มินยู จากที่พัก
\" กึก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ \" เสียงนั้นดังติดต่อกันนานเป็นเวลาสัก 2 - 3 นาที เสียงนั้นเองเป็นเสียงของ กลไกภายในระบบเปิด - ปิด ประตู อัตโนมัติ ของอาพาทเม้นต์ แห่งนี้ ที่กำลังจะขับเคลื่อนกลไกอบยู่ เพื่อให้ประตูซึ่งปิดป้อง อาพาทเม้นต์แห่งนี้เอาไว้ จากบุคคลภายนอก ประตูนั้น ถูกเปิดออกช้า ๆๆ ในขณะที่ประตุกำลงเปิด ออก อย่างช้า ๆๆ ผู้ซึ่งอยู่ในรถคันงาม สีบรอนซ์เงิน แตะ เบรก ช้า ๆๆ จนทำให้รถหยุดเพื่อที่จะรอให้ประตูเปิดออก ครั้น สิ่งกีดขวางที่เราเรียกมันว่าประตูนั้นได้เปิดออกจนหมด ชายหนุ่มบนรถสีบรอนซ์เงิน ได้บรรจง แตะ คันเร่ง อย่างช้า ๆ จนยานยนตืดังกล่าวได้ค่อย ๆ เคลื่อนตัวอย่างช้า ๆๆ จนรถคันงามนั้นได้ เคลื่อนที่ออกจากอาพาร์ทเม้นต์ ไป อย่างช้า ๆๆ ออกไปไกลเรื่อย ๆ จนไม่ปรากฎภาพของรถคันดังกล่าวในอาพาร์ทเม้นอีกต่อไป
ณ ที่นี้ คือ ป่า โพดัลนิม เสียงสายลมแห่งเหมันทวีเสียงรุนแรงขึ้น แรง ขึ้น ๆๆๆๆ ภายในเสียงนั้นฟังดูดีดี
ไม่สิ มันใช่เลยละ มันเหมือนเสียง หญิงสาว โหยร้องด้วยความทรมาน ลอยพาดผ่านทุกอะนูของ บรรยากาศ
ที่เต็มไปด้วยธุรี หิมะ เสียงนั่นมันเสียงใครนะ ...... เสียงนั้นเหมือน กับต้องการจะสื่อสารอะไรบางอย่างกับ
ผุ้ที่อยู่ร่วมในเหตุการณ์ แต่ในเวลานั้น หากจะมองไปทุกซอกอะนู ของป่าอันปกคลุมด้วยต้นไผ่ยาม เหมัน
แทบจะมองไม่เห็น สิ่งที่ปรากฎว่า เป้นสิ่งมีชีวิตอยู่เลยแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่า เมฆหมอกยามเหมัน จะปกคลุม
น่านฟ้าแห่งป่านี้ มากมายเพียงใด ก็มิอาจจะปกคลุม จันทรา ซึ่งล่องลอยอยู่กลางห้วงแห่ง ท้องฟ้ารติกาล
ได้เลย สักนิดเดียว ใช่สิ ป่านี้ ไม่เคย ที่จะมีวันนั้นที่จะไม่ฉาย แสงสีนวลจาก ดวงจันทร์ไปได้เลย ดั่งคำล่ำลือ
ในตำนานของป่าแห่งนี้ ซึ่งปรากฎ ขึ้น พร้อมกับ ตำนานของธิดา ผู้ซึ่งรักษาความรักไว้เท่าชีวิต ของเธอ
เธอ รอคอยที่จะได้รับการปลดปล่อยจากบุคคลที่ รักเธอ .....
เวลาผ่านไป 2 ปี ใน อาพาทเมนต์ ที่หรูหรา แห่งหนึ่ง กลาง นคร กรุงโซล
\" กริ๊ง ๆๆ กริ๊ง ๆๆๆ กริ๊ง ๆๆๆๆ \" เสียงของเครื่องสื่อสารอันไฮเทค สีเงิน ที่ดูเหมือนจะถูกขัดมันวาว ได้ ส่งเสียงดัง
ลั่นห้องที่ขนาดที่ไม่ใหญ่มาก ราวกลับตะโกนออกมาจากช่องเล็ก ๆ หลาย ๆ ช่องบนโทรศัพท์
\" ฮัลโหล ๆ นั่นใครนะ \" เสียงนี้ถูกส่งออกมาจากอากับกริยาที่ดูว่า พึ่งจะตื่นจากห้วงนิทรา ของ ชายผู้หนึ่ง
\" ฮัลโหล นี่ ชางมินนะ ฮัลโหล นี่ 8 โมงแล้ว นะ มีงานที่ คณะ มาเร็ว \" เสียงนั้นเร็ดรอดออกมาจากช่องเล็ก
บนโทรศัพท์
\" อ้าวชางมิน รึ 8โมงแล้วหรือ ...... \" เสียงที่ดูสลืมสลือ ถูกขับออกมาใส่ลงไปในโทรศัพทือีกครั้งหนึ่ง
\" ใช่แล้ว ทำไรอยู่ว่ะ 8 โมงแล้ว เดี๋ยว มาเรียนไม่ทันหรอก \" เสียงนี้ได้ดังออกจากโทรศัพท์ หลังจากสิ้นเสียงจาก
หนุ่มผุ้ซึ่งฟิ้นจากห้วงนิทรา
\" เฮ้ย ตายอะดิ 8 โมงแล้วรึ แล้วแกไม่รีบโทรบอกว่ะ เดี๋ยวข้าก็สายหรอก เฮ้ยชุดนั้นอยู่ไหนว่ะ แล้วรองเท้าละ เฮ้ย ๆๆๆ
จะไปทันเป่าว่ะ \" เสียงนั้นดังออกมาจากปากของของชายหนุ่ม ในอาพาทเมนตืแห่งนี้ ด้วย น้ำเสียงที่ขัดกับ ความง่วงนอน
เป็นอย่างมาก เสียงนั้นดูเร่งรีบ และ ลุกลน อย่างเห็นได้ชัด
\" เออ เอาเหอะ ๆๆ รีบแต่งตัวเหอะ แล้ว ก็รีบมา ซะ ก่อนที่ ของดี ๆ จะหมด นะเฟ้ย โอเช ชั้น กรู บอก เมิง แค่นี้นะ บาย อานนยอง \"
เสียงจากปากของชางมินดังออกมาดูเหมือนว่าเค้าจะรีบตัดบทจากหนุ่มที่พึ่งตื่นนอน
\" เฮ่ย ๆๆๆๆๆ อย่าพึ่งดิ \" ชายผู้ถูกตัดบท กล่าวออกมา ด้วยความเร่งรีบ
\" ตุ๊ด ๆๆๆๆๆ ตุ๊ด ๆๆๆๆๆ \" เสียง โทรศัพท์ ก็ได้ตัดเป็นสัญญาณไม่ว่าง นับจากที่ ชางมินได้วางสายไปแล้ว
ณ ห้องประชุม ใน มหาลัยที่ไม่ใหญ่มากแห่งหนึ่ง กลาง นคร กรุงโซล..
\"เฮ่ ๆๆ มินยู ทางนี้ \" เสียงนี้ดังขึ้นภายในห้องประชุม ก่อนที่งานจะเริ่มไม่นาน เป็นเสียง ของ ชางมินเพื่อนรักของ มินยู นั่นเอง
\" อ้าว ชางมิน งานยังไม่เริ่มรึ ก็ข้าตื่นมันก็ 8 โมงแล้วนิ \" มินยูเอ่ยขึ้น
\" ไอ้งั่งเอ๋ย ถ้าข้าไม่ เมก อะ ไทมฺ แก่ก็คง มาไม่ทันหรอก \" เสียงจากเพื่อนสนิทของ มินยู เอ่ยขึ้น ด้วยท่าทีที่ดูไม่จริงจังสักเท่าไร
\" โถ่โว่ย นี่แสดงว่า เอง หรอก ข้าอะดิ ไอ้เวร เคยตายมั้ย \" เสียงที่ดูห้วน ๆ ถูกขับออกมาจาก เพื่อนรักของชางมิน
หลังจากที่ทั้ง 2 คน กำลังถกเถียงกันอยู่นั้น วจี อันแปลกหู ก็เคลื่อนผ่านหูของทั้ง 2 ไป
\" พอเถอะค่ะ 2 คนนั้นนะ หยุดเถียงกันได้แล้ว งานจะเริ่มแล้วน่ะค่ะ \"
ทั้ง 2 รีบหันไปมอง ณ ต้นตอของเสียง ที่เป้าสายตาของเขาทั้งคู่นั้น ปรากฎ ร่างของ หญิงสาว รูปร่างดี ผิวขาว เกลี้ยงเกลา เธอดูสวยมาก
ในขณะนี้
\" ยังไม่รีบนั่งอีกเหรอค่ะ รบกวนคนอื่นเค้านะค่ะ อย่าเลยเถอะ ๆๆๆ \" เสียงจาก หญิงคนเดิม ได้ เอ่ยออกมาอีกครั้งหนึ่ง
\" อ้าว เออ...... นั่นคุณ .....เอออ ... คุณ มินอา รึเปล่าครับ \" ชายทั้ง 2 ได้ เอ่ยออกมา พร้อมกัน ราวกับนัดกันพูด
\" ใช่ค่ะ ...... แค่ไม่เจอกัน 3 เดือน จำกันไม่ได้เลยเหรอค่ะ \" เสียงจากหญิงสาว ผู้มีหน้าตาสวย น่ารัก ได้เอ่ยออกมา
\" เออ น่ะ ก้คุณดูสวยขึ้นนิครับ \" ถ้อยคำเหล่านี้ ได้เผลอหลุดออกมาจาก ปากของ ชางมิน ด้วยท่าทีที่เขินอาย
\" อ้าวเฮ่ย ดูเพื่อนเราดิ หน้าแดงยังกะตูดเด็กเลย \" มินยู เอ่ยขึ้น ด้วย น้ำเสียงที่ทาบทามเพื่อนชาย ..
\" พอได้แล้ว ทั้งคุ่เลยละ งานเริ่มแล้วค่ะ \" หญิงคนเดิมกล่าวออกมาด้วยความอ่อนโยน
\" ครับ คุณ มินอา \" ชางมิน ตอบรับ
\" ครับ \" มินยู ตอบรับตาม เพื่อนชาย ตาม มรรยาท ..
และทั้ง 3 ก็ นั่ง ดู การแสดงบนหน้าเวลาที ต่อไป ตลอดจน งานนั้นได้เสร็จสิ้นลงอย่างราบรื่นหลังจากที่งาน
ได้ดำเนินไป รวมเป้นเวลา 3 ชั่วโมง ในบ่ายวันนั้นเอง หลังจากที่งานประชุมจบลง มินยูรู้ ว่า มินอาต้องกลับไปที่ มหาลัย
ของตน และเพื่อนชายของเค้าก็จะ พลาดโอกาส ดีดี อย่างนี้ไปอย่างน่าเสียดาย จึงทำแสร้งพูดขึ้นว่า
\" เออคือว่า เออ .... คุณ มินอาครับ คือว่าเพื่อนผมมันมีอะไรจะบอกกับคุณนะ \" สิ้นสุดเสียงนี้ ชายหนุ่มที่มีชื่อว่า ชางมิน ยืนทำหน้า ฉงน
สงสัย พร้อมทั้งมองไปที่เพื่อนชายด้วยอาการณ์ งง ๆๆ
\" โอ๊ย \" เสียงของชายผู้ซึ่งยืนงง และ ทำอะไรไม่ถูก ได้ดังขึ้น
\" เองก็ชวนเธอทานข้าวสิว่ะ จัดการเลย โอกาสมีครั้งเดียวนะโว้ย \" เสียงกระซิบจากชายผู้ที่หยิก ชางมิน อยู่
\" เป็นอะไรกันค่ะ มีอะไรรึเป่า \" หญิงสาวพูดขัดการกระซิบของ มินยู
\" อ่อไม่มีอะไรหรอกครับ คือว่า ผมคิดว่าเพ่อนผมมันพร้อมที่จะพุดแล้วละ \" ชายหนุ่มโสดที่ชื่อ มินยูพูดโต้ตอบอย่าฉะฉาน
หญิงสาวจึงย้ายจุดเป้าสาวตา มาที่ ชางมินทันใด
\" มีอะไรเหรอค่ะ คุณชางมิน เดี๋ยวชั้นไป ขึ้นรถไม่ทันหรอกค่ะ \" เสียงจากหญิงสาวผู้กำลังจับจ้องบุรุษผู้ที่ยืนเขินอายอยู่ในเวลานั้นเองได้เปร่งขึ้นมา อย่างชัดถ้อยชัดคำ
\" เออคือว่า ๆๆ เออคือว่า ๆๆๆ ค์อว่า \" ชางมินบ่นพึมพัมอยู่ในปาก ....เช่นนั้นราว 1 นาที
\" จะบอกอะไรก็รีบบอกสิค่ะ ...... อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ อยู่นั่นละ \" หญิงสาวคนเดิมเอ่ยขึ้น
\" เออคืออย่างนี้ครับ คือ จริง ๆ คือว่า วันนี้ บ้านมัน ไม่ได้ทำกับข้าวละครับ ผม กับมันเลยกะว่าจะทานกันนอกบ้าน คือว่าถ้าไม่รังเกลียต ขอชวนคุณไปทานข้าวเย็นกับพวกเราน่ะครับ \" มินยูพูดแทรกขึ้น เนื่องจากทนเห็นอาการอ้ำอึ้งของเพื่อนไม่ได้
\" คือนนี้เหรอค่ะ เออ ดูเหมือนว่า.....เออ คงได้มั้งค่ะ \" นั่นคือคำตอบจากปากของหญิงสาวผู้ร่วมวงสนทนาของชายทั้ง 2
\" ไปนะครับ คือ เพื่อนผมมันอยากจะชวนคุณไปทานข้าวละครับ ไปนะครับ ไหน ๆ ก็ มาร่วมงานประชุมงานเดียวกัน แล้ว ถือว่า เลี้ยงส่งคุณ กลับมหาละยละกันนะครับ \" เสียงจากเพื่อนที่แสนดีของ ชางมินเอ่ยขึ้น
\" โอเคค่ะ แต่ไม่ได้นานนะค่ะ \" หญิงสาวคนเดิมตอบกลับไปอย่างทันควัน
\" ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่คุณให้เกียรติไปทานข้าวกับเรา ทั้ง 2 ก็ถือ ว่ารบกวนมาก ๆ แล้วละครับ \" เสียงนั้นเอ่ยขึ้นมาด้วยความถ่อมตัว จากปากของมินยุ พร้อมทั้งกล่าวถามต่อ ชางมินเพื่อนรักของตนอีกครั้งหลังจากตนพูดจบ
\" ใช่มั้ยชางมิน \"
\" ใช่ ครับ ๆ ใช่ครับ ยังไงผมก็ขอขอบคุณคุณ มินอามากนะครับที่ อุส่าสละเวลามาทานข้าวกับพวกเรา \" ชางมินเอ่ยด้วยเสียงที่สั่น ๆๆๆ
\" ค่ะไม่เป็นไรค่ะ ยังไง ก็ ขอบคุณ ทั้ง 2 คนมากเลยน่ะค่ะ ที่ชวน \" มินอาพุดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
และแล้วเค้าทั้ง 3 ก็เดินจากมหาลัยที่พวกเค้าได้มาเจอกันในวันนี้ ไป ทิ้งไว้เพียงแค่ภาพของตึกเก่า ๆๆ ไว้เบื้องหลัง หลังจากนั้นไม่นาน
ในมหาลัยแห่งนี้ก้ไม่ปรากฎ ภาพพวกเค้า 3 คน ทิ้งไว้ให้เห็นแต่อย่างใด
หลังจากที่ทั้ง 3 ได้แก่ มินยู ชางมิน และ มินอา ได้แยกย้ายกันกลับที่พัก โดยที่ มินยู กลับไปที่ห้องพักส่วนตัวในย่าน เศรษฐกิจ ขอมหานครกรุงโซล ส่วนชางมิน กลับไปที่ คฤหาสต์สุดหรู แห่งหนึ่ง ห่างไกลจาก มหานครกรุงโซลไม่มากนัก และ มินอา ก็ เดินทางกลับไปที่ห้องพักชั่วคราวของเธอ ที่พึ่งจะเช่า เพียง 1 - 2 วันเพื่อ การเข้าร่วมการประชุมในวันนี้ เพื่อกลับไปเปลี่ยนชุด โดยก่อนหน้านี้ มินยู ได้อาสาว่า จะเป็นคนไปรับ สาวน้อยผู้น่ารัก จากห้องพักชั่วคราวของเธอ ที่อยู่ไกลออกไปจาก มหานครกรุงโซล
ครั้นจวนจะถึงเวลานัด หนุ่มน้อยสายเลือดโสม ที่มีนามว่า มินยู ก็ได้จัดแจง เตรียมการ เพื่อที่จะไปรับ เพื่อน ชาย และ เพื่อนสาว ของ เขา จากที่พักของทั้งสองคน
\" แม่ครับวันนี้ผมไม่ทานข้าวบ้านนะครับ \"นุ่มน้อยคนเดิม ได้เอื้อนเอ่ยกับแม่อย่างนุมนวล ขณะที่ ตนเดินผ่าน มารดาของตน ผู้อยู่ในชุดแซกสีขาว ซึ่งได้รีดไว้อย่างเนี้ยบที่สุด ผุ้ซึ่งกำลังนั่งดูทีวีอยู่ในขณะนั้น หลังจากสิ้นเสียงลูกชาย สาวอายุกลางคนจึงเปลี่ยนเป้าสายตา จากผุ้ไม่รู้จักในทีวี มาจับจ้องอยู่กับ ร่างของชายหนุ่ม ผู้ที่ดูคุ้นตากันดี พร้อมทั้ง พูดขึ้นว่า
\" อย่ากลับดึกนะลูก \" เสียงนั้นได้ถูกตอบโต้โดยคนคุ้นเคยอีกครั้งว่า
\" ครับคุณแม่ ไม่ต้องรอนะครับ \" หลังจากสิ้นเสียงดังกล่าว ก้ไม่ปรากฎ ภาพของ เด็กหนุ่มคนเดิมภายในอาพาทเม้นท์ อีกเลย ทิ้งแต่ภาพของ มารดา วัยกลางคน ผู้ซึ่งกำลังนั่งอยู่หน้าทีวีอยู่ ไว้เบื้องหลังเท่านั้น
\" แกรก ๆๆๆๆๆๆๆๆ \" เสียงนั้นดังออกมาจากรถยนต์คีนหนึ่ง เสียงนั้นเป็นเสียงจากการเสียบกุญแจ เพื่อที่จะสตาร์ทรถ ให้สามารถอยุ่ในสภาพที่ออกตัวได้ในทันที ใช่ ๆๆ บนรถยนต์คันนั้นมี ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ ชายคนนั้น เป็นที่คุ้นตากันดี ในระแวกนั้น ใช่สิ นั่นคือ มินยู ผู้ซึ่งกำลังจะ สตาร์ทเครื่องรถยนต์ อยุ่ หลังจากที่เค้า ลง จากห้องพักบน อาพาทเม้นต์ซึ่งอยู่ไม่ไกล้ไม่ไกลจากที่จอดรถของเขา และนั่น เค้านั่งอยู่ในรถของเขาได้นานสัก 2 - 3 นาทีแล้ว และแล้วรถยนต์คันงาม ที่ซึ่งราคาเฉียด 30 ล้านวอน ก็อยู่ในสภาพที่พร้อมที่จะขับเคลื่อนได้ทันที ที่ มินยูเข้าเกียร์ และเหยียบคันเร่ง สักพักหนึ่งรถยนต์ที่ถูกเคลือบด้วย สี บรอนซ์เงิน ไปทั่ว อณู ของพื้นผิวรถอย่าละมุน ก็ เริ่มเคลื่อนตัวเพื่อจะเดินทางไปรับเพื่อน ทั้ง 2 ของ มินยู จากที่พัก
\" กึก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ \" เสียงนั้นดังติดต่อกันนานเป็นเวลาสัก 2 - 3 นาที เสียงนั้นเองเป็นเสียงของ กลไกภายในระบบเปิด - ปิด ประตู อัตโนมัติ ของอาพาทเม้นต์ แห่งนี้ ที่กำลังจะขับเคลื่อนกลไกอบยู่ เพื่อให้ประตูซึ่งปิดป้อง อาพาทเม้นต์แห่งนี้เอาไว้ จากบุคคลภายนอก ประตูนั้น ถูกเปิดออกช้า ๆๆ ในขณะที่ประตุกำลงเปิด ออก อย่างช้า ๆๆ ผู้ซึ่งอยู่ในรถคันงาม สีบรอนซ์เงิน แตะ เบรก ช้า ๆๆ จนทำให้รถหยุดเพื่อที่จะรอให้ประตูเปิดออก ครั้น สิ่งกีดขวางที่เราเรียกมันว่าประตูนั้นได้เปิดออกจนหมด ชายหนุ่มบนรถสีบรอนซ์เงิน ได้บรรจง แตะ คันเร่ง อย่างช้า ๆ จนยานยนตืดังกล่าวได้ค่อย ๆ เคลื่อนตัวอย่างช้า ๆๆ จนรถคันงามนั้นได้ เคลื่อนที่ออกจากอาพาร์ทเม้นต์ ไป อย่างช้า ๆๆ ออกไปไกลเรื่อย ๆ จนไม่ปรากฎภาพของรถคันดังกล่าวในอาพาร์ทเม้นอีกต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น