คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ...พี่เมลโกรธ.. 100%
ตอนที่ 8 ...พี่เมลโกรธ..
ในระหว่างทางไปห้องพยาบาล...มันต้องผ่านห้องคณะกรรมการนักเรียนนี่นา ถ้าพี่เมลเห็นผมถูกผู้ชายคนอื่นอุ้มต้องโกรธแน่ๆ
“ฟิว...ปล่อยก่อน”
“อะไรเล่า...ใกล้จะถึงห้องพยาบาลแล้ว”ฟิวไม่ยอมปล่อยยังคงอุ้มผมเดินต่อไป
“ฟิวปล่อยฉันลงก่อน”
“ไม่”
“ปล่อยก่อนนะ”เริ่มใส่ลูกอ้อนแล้วนะ
“ไม่มีทาง...”
ไม่นะฟิวไม่...ข้างหน้าก็ห้องคณะกรรมการแล้ว...หยุดก่อนหยุด
“หยุดก่อน!!!”
มันหยุดจริงๆ แต่หยุดหน้าห้องคณะกรรมการพอดิบพอดี
“อะไรอีกล่ะเรา...ดื้ออีกแล้วรึไง”ฟิวจ้องมองผมอย่างเอ็นดูแล้วก้มลงมางับจมูกผมเล่นอย่างที่เคยทำ
“ไม่เอา...เจ็บ”ผมกรี๊ดร้องอย่างน่ารัก ความจริงก็ไม่เจ็บหรอก ผมแค่โวยวายแบบที่เคยทำเท่านั้นแหละ
“โอ้ย!!....เจ็บนะ”งานนี้เจ็บจริงครับ...ก็ฟิวดันหอมแก้มผมข้างที่โดนตบน่ะดิ...เจ็บจนร้องลั่นเลย
“ครืด!!!!!!!!!”ประตูห้องคณะกรรมการเปิดออกอย่างแรง
ผมกับฟิวหันไปมองที่ประตูแทบจะพร้อมกัน และคนที่เดินออกอย่างเงียบๆ ก็คือ.....
‘พี่เมล’.....๐[]๐
“ฟิวปล่อย..ปล่อยนัทก่อนนะฟิว..”ผมเริ่มตะเกียกตะกายหนีอ้อมกอดของฟิว
“อย่าดิ้นสิเดี๋ยวตก”ฟิวดุ...ดุเหมือนสายตาพี่เมลที่มองผมเลย...
“นัทไม่เป็นไรแล้ว... ปล่อย”
ฟิวไม่สนใจฟังผมสักนิด แต่กลับหันไปยิ้มแปลกๆ ให้กับพี่เมล แถมทักทายอย่างอารมณ์ดี
“อรุณสวัสดิ์ครับ...พี่เมล”
“ถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว...ทำไมยังไม่ไปเรียนอีก”พี่เมลถามเสียงเรียบ
“ผมว่าจะพานัทไปห้องพยาบาลน่ะครับ”แล้วฟิวก็กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
“นัทเป็นอะไร?”พี่เมลดูตกใจเล็กน้อยพร้อมเดินเข้ามาดูอาการผม ผมเลยซุกหน้ากับอกของฟิวเพื่อปิดบังรอยฝ่ามือไม่ให้พี่เมลเห็น...
“กึก!!”เสียงฝีเท้าของพี่เมลหยุดลงเสียดื้อๆ
ผมเหลือบมองพี่เมลเล็กน้อย...พี่เมลกำลังยืนอยู่ห่างจากผมเพียงนิดเดียว ทั้งที่จะถึงแล้วแท้ๆ ทำไมหยุดล่ะ?...ไม่ห่วงผมแล้วงั้นเหรอ?
“นัทเป็นอะไร?”พี่เมลถามย้ำ...ตาจ้องมองมาที่ผมอย่างสงบนิ่ง ไม่มีความรู้สึกใดๆ ....ไม่มีความรู้สึกห่วงใยหรือเอ็นดูเหมือนที่มันควรจะเป็น...
“โดนตบน่ะครับ...บังเอิญเมื่อเช้าคนดีของผมดันมาโรงเรียนกับหนุ่มหล่อประจำโรงเรียน...ก็เลยถูกสาวๆ อิจฉา”ฟิวตอบ...แต่ไม่วายจิกกัดพี่เมลเล็กน้อย วันนี้ฟิวเป็นไรเนี้ย? ดูไม่ค่อยพอใจพี่เมลเท่าไหร่นะ...
“ใครตบ?...แล้วเป็นอะไรมากมั้ย?”
“ก็แค่แก้มเป็นรอยฝ่ามือ...ที่ปากมีเลือดออก ร้องไห้จนตาบวม...แต่อาจจะโดนหนักกว่านี้ก็ได้ ถ้าพี่ยังคงวนเวียนอยู่ใกล้นัทของผมมากๆ แบบเนี้ย!!”ฟิวขึ้นเสียงใส่
“ ....‘นัทของผม’.....นายเป็นเจ้าของนัทตอนไหน?...หรือเป็นตั้งนานแล้ว แต่ฉันไม่รู้”พี่เมลมองสบตาผม
ในแววตาพี่เมลดูเจ็บปวดไม่น้อย....พี่เมลครับอย่าพึ่งเข้าใจผิดนะ T๐T
“งั้นก็....รีบไปเข้าเรียนซะล่ะ”แล้วพี่เมลก็หันหลังเดินจากไป...
....ไม่นะ...ไม่นะครับพี่เมล...
“ปล่อยฉันนะฟิว!!!”พอพี่เมลเดินจากไป ผมก็เริ่มดิ้นทั้งน้ำตา...
“อะไรกันนัท....ร้องไห้ทำไม”ฟิวหน้าตาตื่นแต่ก็ไม่ยอมปล่อยผมง่ายๆ
“ฉันบอกให้ปล่อย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”ผมกรีดร้องจนคณะกรรมการนักเรียนทั้งหลายแหล่ที่อยู่ในห้องต่างวิ่งออกมาดู.
...ฟิวจำใจปล่อยผมลง...เพราะทุกคนต่างมองหน้าเขาราวกับเป็นโจรลักพาตัว
พอขาแตะพื้นได้ ผมก็รีบวิ่งไปตามทางที่เมลไป...จนกระทั่งไปถึงลานจอดรถของโรงเรียน...
....ผมเห็นพี่เมลนั่งเงียบอยู่บนรถสปอร์ตคันหรู ที่เมื่อเช้าผมนั่งมา...พี่เมลหลับตานิ่งไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
ผมรีบวิ่งไปเปิดประตูด้านข้างคนขับ ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปนั่งจ้องหน้าพี่เมล
“มีอะไรกับพี่เหรอนัท?”พี่เมลถามอย่างเย็นชาทั้งๆ ที่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมามอง
“พี่เมลครับ...นัทจะบอกว่า พี่กำลังเข้าใจผิดนะครับ...นัทไม่ใช่ของฟิว”ผมรีบอธิบายทั้งน้ำตา....พี่เมลลืมตาขึ้มมามองหน้าผม....“แล้วทำไม...หมอนั่นถึงพูดได้เต็มปากเต็มคำนักล่ะ...ว่า ‘นัทของผม’..”
“ฟิวเค้าเรียกนัทอย่างนี้ประจำอยู่แล้วล่ะครับ...ทั้งคนดีของผม นัทของผม เค้าเรียกอย่างนี้ตั้งนานแล้วครับ”
“แล้วทำไมเรายอมให้เค้าเรียกล่ะ?”
“ก็เค้าเป็น เพื่อน ผมนี่ครับ”ผมเน้นย้ำคำว่าเพื่อนเพื่อสร้างความมั่นใจให้ชายตรงหน้า
พี่เมลยิ้มเล็กน้อย...พร้อมกับเอื้อมมือมาลูบแก้มผม
“โอ้ย!!!!”ผมร้องลั่น เพราะแก้มที่พี่เมลจับคือข้างที่ผมโดนตบ
“เจ็บมั้ยล่ะเรา...แล้วก็เลิกร้องไห้ได้แล้ว...รู้มั้ย? เวลานัทร้องไห้ พี่ยิ่งปวดใจนะ”พี่เมลกลับมายิ้มละไมให้ผมเช่นเดิม
“ครับ...ไม่ร้องแล้วไม่ร้องแล้ว”ผมทำท่าประกอบอย่างน่ารัก พร้อมกับปาดน้ำตาออกจากแก้ม
“โอ้ย!!!”เอาอีกแล้ว...ลูบแก้มตัวเองแรงไปหน่อย
“ไหนดูซิ...”พี่เมลเอนตัวลงมาหาผม...ค่อยๆ บรรจงลูบมือไปตามริมฝีปากของผมที่มีรอยแตก...แก้มที่บวมแดง เลยเรื่อยมาถึงจมูกเล็กๆ ของผม แล้วจู่ๆ พี่เมลก็ก้มลงมากัดจมูกจองผมเฉยเลย...ผมก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรหรอก แค่ตกใจเฉยๆ
“ข้อหาที่หนึ่ง...ยอมให้ผู้ชายอื่นกัดจมูก”พี่เมลกระซิบข้างหูผม ก่อนจะงับลงที่ติ่งหูของผมเบาๆ
.....เสียวอ่ะ....>///<
“ข้อหาที่สอง....ยอมให้ผู้ชายอื่นหอมแก้ม แต่ว่าแก้มเจ็บก็เลยเปลี่ยนเป็นอันนี้แทน”
เปลี่ยนจากหอมแก้เป็นขบติ่งหูเนี้ยนะ....มันแทนกันได้ที่ไหนเล่า
“ข้อหาที่สาม...ซบ-อก-คน-อื่น”
อ๋อ!!....ไอ้ที่หยุดกึกเพราะเห็นผมซบหน้ากับอกของฟิวน่ะเหรอ?
“อือ...อื้ม...”ผมส่งเสียงออกมาอย่างตกใจ เมื่ออยู่ๆ พี่เมลก็ประกบจูบของผมอย่างรวดเร็ว...สัมผัสร้อนๆ แทบจะทำให้ผมละลายในทันที...มันร้อน...แถมยังนุ่มอีกด้วย มันเป็นจูบที่เข้าใจยาก มันไม่เหมือนทุกครั้งที่ผมเคยสัมผัสมา
“อือ...”ผมเริ่มส่งเสียงครางเมื่อจูบที่ได้รับมันเริ่มหนักหน่วงกว่าเดิม มันทำให้ผมหายใจไม่ออก...มันร้อนจนผมปั่นป่วน...
....ผมออกแรงผลักพี่เมลออก เพราะพี่เมลไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยผมง่าย...
“พี่เมลทำอะ...ระ....อื้ม!!”พี่เมลประกบจูบผมอีกรอบ...มันร้อนกว่าเดิมอีกแล้ว...พี่เมลครับ นัทไม่ไหวแล้วครับ...ละลายแล้วครับ
“เฮ้อ!!”ผมถอนหายใจเสียงดัง เมื่อพี่เมลยอมปล่อยริมฝีปากของผมให้เป็นอิสระ หลังจากที่ได้ทำการจูบมารธอนมานานราว 10 นาทีได้....อย่าถามนะว่าจูบไปกี่ครั้ง?...
“ข้อหาสุดท้าย...”
....หา!!...ยังไม่หมดอีกเหรอ? -_-’
“...ยอมให้ผู้ชายอื่นอุ้ม...”
พี่เมลปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนผมออก...แล้วเริ่มละเลงจูบไปตามลำคอ...ลิ้นร้อนๆ ลากผ่านไปทั่ว ก่อนจะเลือกตำแหน่งและขบลงจนมันเป็นรอยสีแดงจ้ำๆ ไปทั่ว...
“เรียบร้อยแล้วครับ...บทลงโทษที่ทำให้พี่โกรธ”พี่เมลยิ้มแล้วมองดูผลงานตัวเองอย่างภูมิใจ แต่ผมอ่ะดิ...รอยแดงๆ ทั่วคอแบบนี้ จะไปเรียนได้ไงเล่า....>-<
สายตาของใครบางคนจ้องมองไปที่รถสปอร์ตสีสวย...พลางกำมือแน่นด้วยความโกรธแค้น...ตาคมเพ่งมองภาพตรงหน้า ฟันคมขบเม้มริมฝีปากบางเฉียบแน่น...แน่นจนน่ากลัว
ฉันต้องแย่งนายมาให้ได้ นัท...นายต้องเป็นของฉัน...
เด็กหนุ่มหน้าตาดีวิ่งมาหยุดลงที่ลานจอดรถของโรงเรียนอย่างรีบร้อน พลางกวาดตามองหาใครคนหนึ่งที่เพิ่งหลุดมาจากอ้อมอกของเขา...ตาสีสวยจับจ้องไปที่รถสปอร์ตราคาแพงที่จอดอยู่ เพ่งมองเข้าไปดูภายใน...ใครบางคนที่เขากำลังตามหาอยู่ที่นั่น...อยู่ในนั้น...อยู่กับใครอีกคน ที่เขาช่างเกลียดชัง
....ฉันเจอนายก่อน....ฉันไม่มีทางยกนายให้ใครหรอก...เพราะนายคือ ‘คนของฉัน’
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
มาต่อแล้วคร้า
เม้น+โหวตกันเยอะ ๆ นะคะ
^^
ความคิดเห็น