คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : นัท...ผู้เปลี่ยนไป
ตอนที่ 7 นัท...ผู้เปลี่ยนไป
ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างยากลำบาก...อากาศเย็นแบบเนี้ย...น่านอนจะตาย แถมยังมีอ้อมกอดอุ่นๆ ของพี่เมลอีก...
ไม่อยากตื่นเลยอ่ะ...
เดวิล: ไม่อยากตื่นก็ไม่ต้องตื่นดิ..
กวนใจแต่เช้าเลยนะ...ไอ้เดวิลตัวดี..
เดวิล: แกล้งนอนหลับต่อไปเหอะ..เดี๋ยวพี่เมลตื่นมาจะได้เป็นคนมาปลุกนายไง!
ไอ้เดวิลจอมวางแผน...ทีเรื่องแบบนี้ล่ะ ฉลาดดีนัก
ว่าแล้วผมก็ซุกตัวเข้าหาอกกว้างของพี่เมลอีกรอบ...หอมจัง...พี่เมลทั้งหอมทั้งอบอุ่น อยากอยู่แบบนี้ตลอดไปเลย
ผมนอนไปนานจนเกือบจะหลับอีกรอบ...แต่โชคดีที่พี่เมลตื่นขึ้นมาก่อน
พี่เมลขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะรีบคลายมือออกจากเอวของผมแทบจะทันที...สงสัยจะตกใจที่ตัวเองนอนกอดผมทั้งคืน แต่มีอะไรจะบอก...ตอนนี้มือผมโอบรอบเอวพี่เมลแน่นเลยล่ะ แถมผมยังแกล้งหลับอย่างแนบเนียนอีกด้วย
...ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่รินรดต้นคอ...มันเกิดอะไรขึ้น? พี่เมลจะทำอะไรผมน่ะ!!
....สัมผัสอุ่นชื้น ที่ต้นคอ..ทำเอาผมแทบสะดุ้ง แต่โชคดีที่ผมเก็บอาการอยู่ ทำเป็นงัวเงียแล้วเบี่ยงตัวหลบ...
“นัท!!”พี่เมลเขย่าแขนผมเบาๆ
“อือ....”ผมครางให้สมจริง แล้วลุกขึ้นมานั่งทำหน้างัวเงีย
“เช้าแล้วเหรอฮะ?”ผมเปลี่ยนคำลงท้ายเล็กน้อยเพื่อความน่ารัก
“ครับ...เมื่อคืนหลับสบายดีรึเปล่า?”พี่เมลถามแล้วลูบหัวผมอย่างเอ็นดู
...สบายสุดๆ...
“ก็ดีครับ...อุ่นดี”
“งั้นไปอาบน้ำแต่งตัวซะนะ ชุดนักเรียนพี่เตรียมไว้ให้แล้ว..อยู่ที่ห้องนัทนะ”
“ขอบคุณครับ..”ผมยิ้มรับแล้วก้าวขาลงจากเตียง...แต่มันเกิดผิดพลาด ผมทรงตัวไม่อยู่..หงายหลังลงไปกองกับพื้น
พี่เมลก็คว้าตัวผมไว้ได้ทัน.. แต่ก็ต้องหงายลงมาพร้อมกัน เพราะต่างคนต่างไม่ทันตั้งตัว...แต่สงสัยพี่เมลจะมีสติดีกว่าผม...พี่เค้าเอามือมารองกันหัวผมกระแทกกับพื้นได้อย่างหวุดหวิด
“ขอบคุณครับ..”ผมเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา..
ตอนนี้ตัวพี่เมลกำลังทาบทับอยู่บนตัวผม แขนแกร่งทำหน้าที่ต่างหมอนให้ผมนอนหนุน...จะว่าไปท่าทางแบนี้ มันเหมือนคนรักกันเลยเนอะ...
พี่เมลยิ้มละไมให้ผม แล้วก้มลงมาหอมแก้มผมเสียฟอดใหญ่ แล้วไล่เลื่อนไปที่หน้าผากแล้ววกกลับมาที่แก้มอีกข้าง และสุดท้ายก็ริมฝีปาก พี่เมลเน้นย้ำลงที่ปากของผมอย่างหนักราวกับพี่เขาโหยหามันมาก..แต่ถึงจะดูโหยหาแต่ก็ยังอ่อนโยนยังมีความนุ่มนวลในสัมผัสอยู่เสมอ
พี่เมลคลอเคลียกับริมฝีปากของผมอยู่นานสองนาน...แล้วไล้ริมฝีปากมาขบเม้มสร้างรอยไว้ที่ลำคอของผม..
“อือ....อืม...”ผมชักคล้อยตามแล้วสิ
พี่เมลเริ่มลงมือปลดกระดุมเสื้อนอนผมแล้ว...แย่ละสิ
“พี่..เมล..อย่าฮะ...อืม”ผมร้องห้ามอย่างลำบาก
“ไม่อยากหยุดเลยครับ..”พี่เมลทำเสียงอ้อนๆ แล้วก้มลงมาประกบจูบผมอย่างดูดดื่มอีกครั้ง
“อือ...”ผมครางในลำคอ เมื่อสัมผัสร้อนนั้นช่วงชิงลมหายใจของผมไปหมด
“หยุดเถอะครับ...”ผมเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ เมื่อพี่เมลเริ่มหันมาสนใจหน้าอกผมแทน มือของพี่เค้าลูบคล้ำไปทั่วยอดอกของผม...ถ้าไม่หยุดตอนนี้ คงหยุดไม่ได้แล้วล่ะ
“พี่เมลครับ...นัทต้องไปเรียนนะครับ”ผมรวมแรงเฮือกสุดท้ายพูดออกไปอย่างฉะฉาน...ส่งผลให้พี่เมลหยุดชะงักแล้วประคองผมขึ้นนั่งบนเตียง
พี่เมลดูแปลกๆ ดูลุกลี้ลุกลนไม่กล้าสบตาผมซะงั้น ทีเมื่อกี๊ทั้งมองตาทั้งจูบปาก..ยังไม่เห็นอาย
“งั้น....นัทไปอาบน้ำก่อนนะครับ”ผมบอกออกมาเสียงหวาน แล้วยิ้มให้กับคนตรงหน้า ก่อนจะฉวยโอกาสที่พี่เมลกำลังมึน...เขย่งตัวหอมแก้มพี่เมลไปหนึ่งที
เฮ้อ!...มีความสุข
วันนี้ผมมาโรงเรียนพร้อมกับพี่เมล...ก็เลยเกิดเสียงซุบซิบกันลั่นโรงเรียน แต่ผมก็ไม่ใส่ใจหรอก แต่ไอ้เพื่อนบ้าของผมนี่ดิ..มันซีเรียสเชียว
“อธิบายมาเดี๋ยวนี้นัท...นายทำไมมาโรงเรียนพร้อมพี่เมลได้”ฟิวทำหน้าเข้ม ทำเสียงน่ากลัวแถมทำท่าขู่ผมด้วย...
....แหวะ!!...กลัวตายล่ะ...-3-
“ก็....เมื่อคืน....///๐///” อุ้ย!...ไม่เอาดีกว่า พูดแล้วเขิน
“เมื่อคืนอะไร?”ดุอีกแล้ว
“ก็ไม่มีอะไร แค่ไปนอนกับพี่เมลมา”
“หา!!!!!!! นอน....กับพี่เมล”ฟิวตะโกนลั่นห้องเรียน เลยทำให้ทุกคนหันมามองผมเป็นตาเดียว...และผมก็คิดว่า ต้องมีสักคนแหละ..ที่กำลังเข้าใจความหมายคำว่า ‘นอน’ ในทางอย่างว่า
“ก็แค่นอนค้างที่บ้านพี่เมลเฉยๆ”ผมเองก็ตะโกนเพื่อความกระจ่าง แต่ผลที่ได้ กลับทำให้คนในห้องหูผึ่งกว่าเดิม
“มานี่!!~๐~”
ผมออกแรงดึงฟิวออกมาจากห้องแล้วก็ตรงไปที่ห้องชมรมของพี่ฮันท์ แต่ในระหว่างทาง
“เก่งจังเลยเนอะ!!...ตอนเช้าควงหนุ่มหล่ออันดับ 1 พอสายหน่อยก็ควงหนุ่มหล่ออันดับ 4 ”เสียงเหน็บแหนมดังมาจากเด็กสาวกลุ่มหนึ่งที่นั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ ตอนแรกผมก็กะไม่สนใจคิดซะว่า หมาเห่า แต่พอได้ยินประโยคนี้ผมก็เดือดทันที
“วันๆหนึ่งคงได้ผู้ชายไปนอนด้วยเยอะเลยล่ะสิท่า”
“นั่นปากเหรอ...ที่พูด”ผมเดินตรงเข้าไปถามยัยพวกนั้นโดยไม่ฟังเสียงห้ามของฟิวแม้แต่น้อย
“ก็ใช่...จะทำไม?”ยัยหน้าสวยคนหนึ่งลุกขึ้นมาหาเรื่องผม...
“ก็ไม่ทำอะไร...แค่จะบอก ว่างๆ รู้จักแปรงฟังบ้างนะ...มันเหม็นเน่าแล้วล่ะ...อ้อ!... แล้วก็อย่าลืมเอาน้องหมาออกมาจากปากบ้างนะ รู้สึกมันจะหลายตัวเหลือเกิน”
“แก!!!!!!!!!!!!!”ยัยนั่นเดือดปุดๆ ย่ำอย่างโมโหเป็นฝืนเป็นไฟ
“อะไรเหรอจ๊ะ...ยังมีอะไรติดค้างกันอีกเหรอ?”ผมใส่จริตลงในน้ำเสียงและท่าทางเล็กน้อยเพื่อให้ดูสมจริง
“ก็นี่ไง!!”
‘เพี๊ยะ!!!’
....หน้าของผมมีร้องแดงรูปฝ่ามือเป็นทางยาว ที่ริมฝีปากมีเลือดออกเล็กน้อย....เจ็บนะโว้ย!!!
เดวิล: ยุบหนอ...พองหนอ...อย่าโกรธ...นัท...อย่าโกรธ
.....ก็มันเจ็บอ่ะ...ไม่ให้โกรธได้ไง...
เดวิล: โกรธได้....แต่อย่าแสดงออก แล้วอย่าไปทำร้ายผู้หญิงเด็ดขาด เราจะเสียเปรียบ
....เจ็บจนน้ำตาจะไหลอยู่แล้วนะ....จะให้ทนได้ไง...
เดวิล: ถ้ามันจะไหลก็ปล่อยให้ไหลเลย...ทำเหมือนกับว่านายคือนางเอกแล้วยัยนี่เป็นนางร้ายสิ นางเอกต้องอ่อนแอและบริสุทธิ์เสมออยู่แล้วนิ...
“เธอตบฉันทำไม?”ผมพยายามทำท่าทางให้น่าสงสารที่สุด เพราะเริ่มมีคนจำนวนหนึ่ง สนใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกันแล้ว...ส่วนฟิวก็วิ่งเข้ามาประคองผมอย่างห่วงใย
“ก็ตบสั่งสอนที่เธอปากดีกับฉันไง”ยัยนั่นกระชากเสียงใส่ผม...
“ฉันผิดอะไรอ่ะฟิว...นัทไม่ผิดนะ”ผมทำเป็นร้องไห้แล้วซบอกฟิวอย่างน่าสงสาร...
...ถ้าใครมาเห็นเหตุการณ์ตอนนี้ ก็ต้องเข้าใจว่า ผมโดนแกล้งอยู่แล้ว...ระหว่างเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารัก ที่กำลังร้องไห้ฟูมฟายซบอกเพื่อนอย่างหาที่พึ่ง กับยัยผู้หญิงหน้าสวยที่ยืนทำหน้าไม่สบอารมณ์ ท่าทางพร้อมที่จะมีเรื่องตลอดเวลา...ใครน่าสงสารกว่ากัน ก็คงดูออกนะ
“ดูดิ....ยัยนั่นหาเรื่องคนอื่นอีกแล้ว..”เสียงซุบซิบของคนที่มามุงดู
“น่าสงสารเด็กคนนั้นจัง...ดันมาน่ารักจนยัยบ้านี่อิจฉา”
....รู้สึกว่า ผู้ชมจะเข้าข้างผมนะ....
“อย่ามาสำออยนะ...เมื่อกี๊แกยังด่าฉันอยู่เลย”ยัยนั่นเดินมากระชากแขนผม...จนผมเซล้มลงกับพื้น
“เธอทำบ้าอะไร...ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย”ฟิวเริ่มโมโห ปกติเขาก็จะทนไม่ได้เสมอถ้าผมถูกรังแกอยู่แล้ว
“นายก็อีกคนรึไง...ที่หลงเสน่ห์มัน”
“นั่นมันก็เรื่องของฉัน....แล้วเธอก็เลิกหาเรื่องคนอื่นได้แล้ว”ฟิวอุ้มผมขึ้นแนบอก
“ฟิว...นัทเจ็บ”ผมทำเสียงน่าสงสาร...จนทุกคนพากันไล่ประณามยัยนั่น พวกเพื่อนๆ ยัยนั่นก็เลยลากมันหนีไป
“ไปห้องพยาบาลกันดีกว่า...”
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ตอนนี้ SaRang กำลังวุ่นอย่างมากค่ะ จะมีเวลาว่างแค่นิดเดียว(เวลาจะนอนยังไม่มีเลย)
ก็จะพยายามหาเวลาว่างแต่งน้องนัทแล้วกันนะคะ
ช่วยกันเม้น+โหวตด้วยนะคะ
ความคิดเห็น