คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ออดอ้อน...
ตอนที่ 6 ออดอ้อน...
เฮ้อ!!...สบายใจแล้ว นอนดีกว่า..
เดวิล: เดี๋ยว!!!!...ยังนอนไม่ได้
...อะไรอีกล่ะ...
เดวิล: ไม่ลองดูหน่อยเหรอ?
...ลองอะไรอีกล่ะ?..
เดวิล: ก็ลองออดอ้อนดูไง
....ตอนนี้เนี้ยนะ!!....
เดวิล: ก็ใช่นะสิ!...เห็นบ่นว่าอยากนอนห้องพี่เมลไม่ใช่เหรอ?...ลองไปอ้อนขอดูดิ
...จะบ้ารึไง!...ฉันก็อายเป็นเหมือนกันนะ ///๐///
เดวิล: ด้านได้อายอดย่ะ...(ถ้าเป็นเวอร์ชั่นเต็มมันต้องเป็น ด้านได้อายอด..จับกดเมื่อมีโอกาส ถึงจะถูก)
....ถ้างั้นฉันยอมอด...
เดวิล: เดี๋ยวเจอฟาดด้วยหางเลยหนิ!!
เดวิลตัวน้อยยกหางขู่อย่างน่ากลัว
...อะ...อะ...ลองก็ได้..
แองเจิ้ล: ไม่นะนัท...
แองเจิ้ลตัวน้อยพยายามที่จะมุดออกมาจากผ้าปูที่นอนเพราะถูกเดวิลตัวดีของผมนั่งทับคอไว้อยู่นานสองนาน
เดวิล: เงียบไปเลย..ไอ้แองเจิ้ลปากปีจอ..
แองเจิ้ล: แกก็เงียบก่อนสิ...ไอ้เดวิลปากตะไก...อ้าก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แองเจิ้ลของผมถูกกดจมมิดไปแล้วครับพี่น้อง...
ผมยืนลังเลอยู่หน้าห้องสักพักก่อนจะลงมือ...เคาะประตู...
“ครับ...”เสียงตอบรับที่ดูสดใส...ทำให้ผมโล่งใจ อย่างน้อยพี่เมลก็ยังไม่นอน
“นัท!...มีอะไรกับพี่เหรอครับ?”
“พี่เมลยังไม่นอนใช่มั้ยครับ?”
เดวิล: ...ถามทั้งๆ ที่รู้เนี้ยนะ..
...เรื่องของฉัน...
“นัทกวนหรือเปล่าครับ?”
เดวิล: พี่เมลต้องตอบว่า ไม่ อยู่แล้ว เอาหัวเป็นประกันเลย
....แกไม่เกี่ยว!! -_-^....
“ไม่หรอกครับ พี่ยังไม่นอน...แล้วนัทล่ะ นอนดึกไม่ดีนะครับ..” (แต่ SaRang แต่ง fic ตอนเที่ยงคืนนะเนี้ย)
“นัทนอนไม่หลับน่ะครับ”
เดวิล: ใส่ลูกอ้อนหน่อยดิ...
....มันยังไม่ถึงเวลาอ่ะ...
“แปลกที่รึเปล่า?”
“คงงั้นน่ะครับ..”
เดวิล: ทำท่าลูบแขนแบบหนาวๆ สิ...พี่เมลจะได้เชิญเข้าห้องสักที
...รู้แล้วน่า...
ผมเริ่มลูบแขนแล้วทำท่าสั่นๆ
“เอ่อ...พี่ว่า..นัทกลับห้องก่อนดีไหม อากาศข้างนอกมันเย็นนะ”
...เอาไงดีล่ะ...เค้าไม่ชวนเข้าห้องแถมไล่กลับห้องอีกต่างหาก...
เดวิล: ก็อ้างไปดิว่ากลัว..ไม่อยากอยู่คนเดียว..
“นัทกลัวอ่ะครับ...นัทไม่อยากนอนคนเดียว”ผมทำตาวิ้งๆ ใส่ลูกอ้อนครบเซต
“เอ่อ...”พี่เมลคิดหนักครับ...งานเนี้ย!
“ถ้าไม่รังเกียจ...จะนอนห้องพี่ก็ได้นะ เดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อน”
...ไม่รังเกียจแน่นอนครับ...^๐^
พี่เมลหลีกทางให้ผมเข้าไป แล้วปิดประตูห้องแล้วเดินตามหลังผมมา
“นัทนอนเถอะนะครับ...ดึกแล้ว”
พี่เมลจูงมือผมไปที่เตียงก่อนจะจัดการห่มผ้าให้เรียบร้อย
“แล้วพี่เมลล่ะครับ?”
“เดี๋ยวพี่จะเฝ้าจนนัทหลับเลยครับ...ไม่ต้องห่วง”พี่เมลยิ้มให้อย่างอบอุ่นเพื่อให้ผมไว้ใจ
“แล้วหลังจากนั้นล่ะครับ?”ผมถามอย่างใสซื่อ น้ำเสียงฟังดูกังวล จนพี่เมลอึ้งตอบไม่ออก
“หลังจากนัทหลับ..พี่เมลจะหายไปไหนครับ”ผมถามย้ำ ทำแววตาใสซื่อ..
“พี่จะ...ไปนอนที่ห้องของนัทไงครับ”
“ไม่เอาอ่ะ..นัทกลัว นัทไม่อยากอยู่คนเดียว...พี่เมลนอนอยู่นี่กับนัทนะครับ”ผมใส่น้ำเสียง ท่าทางได้อย่าง
แนบเนียน จนผมเองยังไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะทำได้
เดวิล: บอกแล้วไง..ว่ามันคือตัวตนของนาย ไม่ให้เนียนได้ไง..
“.........”พี่เมลครุ่นคิดอย่างหนัก
“นะครับ..”อ้อนเข้านัท...อ้อนเข้า
“นะครับ...”
“พี่เมลไม่สงสารนัทเหรอ?”น้ำตาจะไหลแล้วแงๆ
เดวิล: เกินเหตุ...แค่คลอๆ ก็พอ
“ครับ...ได้ครับ”พี่เมลทำท่าลำบากใจไม่ใช่น้อย แต่ก็ยอมผมจนได้
“งั้นมานอนเลยสิครับ...นัทง่วงแล้ว”ผมยิ้มหวานสุดๆ ให้ แล้วก็เอามือตบเตียงเบาๆ อย่างน่ารัก
“พี่นอนตรงโซฟาดีกว่าครับ”
ว่าแล้วก็เดินไปหยิบหมอนกับผ้าห่มสำรองมาทิ้งไว้ตรงโซฟาเฉยเลย....อะไรเนี้ย!!! อุตส่าห์ยั่ว...เอ้ย!!...อ้อนเต็มที่แล้วนะเนี้ย
เดวิล: ด้าน-ได้อาย-อด...
.....เอาวะ!!!....
ผมวิ่งลงจากเตียงไปดึงแขนพี่เมลมาที่เตียง ก่อนจะผลักพี่เมลให้นั่งลงที่ปลายเตียงส่วนผมก็นั่งลงข้างๆ
“พี่เมลรู้มั้ยครับ...นัทเป็นโรคประหลาดแหละ..”ผมแอ๊บแบ๊วสุดฤทธิ์
“โรคอะไรเหรอครับ?”อิอิ...ตามแผน..^*^
“นัทเป็นคนที่จะนอนหลับได้....ก็ต่อเมื่อ...ต้องมีคนมากอดเวลาที่นัทนอนครับ”ผมทำตาแป๋วเหมือนเรื่องที่พูดมาเป็นเรื่องจริง
เดวิล: ตีบทแตก…น่าจะได้ไรางวัลตุ๊กตาทองไปครองเลยนะ
“เอ่อ.....”
“ปกติพี่ยีนต์จะนอนกอดนัททุกคืน...แต่วันนี้?....ความจริงนัทก็ไม่อยากรบกวนพี่เมลนะครับ แต่ว่า ทำยังไงมันก็ไม่หลับจริงๆ”
“พี่เมลช่วยนัทหน่อยได้ไหมครับ...?”ผมสบตาพี่เมลอย่างขอความเห็นใจ
....โกหกผู้ใหญ่มันบาปมั้ยเนี้ย?...
เดวิล: ไม่ได้โกหก...แค่ไม่ได้พูดความจริงแค่นั้น กลัวอะไร?
....มันก็เหมือนกันไม่ใช่หรือไง?...
“เอ่อ...ครับ...งั้นเรานอนกันเหอะนะ”
พี่เมลชวนแล้วค่อยๆ ประคองผมลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล...ห่มผ้าให้ก่อนจะเดินไปปิดไฟ แล้วแทรกตัวเข้ามาในผ้าห่มผืนเดียวกับผม...
เดวิล: ซุกเลย!!
...ใจเย็นๆ ก็ได้...
ผมค่อยๆ กระเถิบตัวเข้าหาแผงอกกว้างของพี่เมลซึ่งรอรับผมอยู่แล้ว...ผมซุกตัวเข้าหาอ้อมอกแกร่ง โดยที่มือของ
พี่เมลก็กอดรัดตัวผมแน่....ผมรู้สึกอบอุ่นและมีความสุขอย่างมาก ไม่รู้ว่าพี่เมลจะคิดแบบผมหรือเปล่านะ?...
....อ้อมกอดอันอบอุ่น ส่งมอบทั้งความรักและความห่วงใยให้ร่างบางในอ้อมแขน ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่ว
ทั้งร่างกาย และหัวใจ เฮ้อ!!...คืนนี้อาจจะเป็นคืนที่ดีที่สุดสำหรับชายหนุ่มก็เป็นได้.....
@@@@@@@@@@@@@@@@
เดวิล: จบตอนแล้วเหรอ?
.....อืม..จบแล้ว สั้นไปเหรอ?...
เดวิล: ปล่าว...แค่ยังเถียงกับแองเจิ้ลไม่สะใจ
....เอาตอนหน้าอีกไหมล่ะ..เดี๋ยวจัดให้..
เดวิล: ขอขอบพระคุณอย่างสูงคร๊าบ...
.....เม้นเป็นกำลังใจด้วยนะคะ...
ความคิดเห็น