Hunter games ล่าหัวใจเทพบุตร หยุดใจนายหน้าหวาน (yaoi)

ลำดับตอนที่ #5 : บ้านสามี...ไม่ใช่เว้ย!!!!...บ้านพี่เมล

ตอนที่ 5 บ้านสามี...ไม่ใช่เว้ย!!!!...บ้านพี่เมล

ผมก็พอรู้มาอ่ะนะ...ว่าบ้านพี่เมลรวยเพราะทำธุรกิจด้านท่องเที่ยว  รู้มาผิวเผินว่าบริษัททัวร์ของครอบครัวพี่เมลได้รับความนิยมเป็นอันดับ 2  ของนักท่องเที่ยวทั่วโลก....แต่ผมไม่เห็นรู้เลยว่าพี่เมลมีลุงเป็นหัวหน้ามาเฟียแก๊งใหญ่ที่สุดในประเทศจีน  แถมมีคุณอาทำธุรกิจส่งออกอาวุธอย่างถูกกฎหมายอีกด้วย

ตอนที่อยู่โรงเรียน..ผมก็ตกใจแทบแย่  ที่มีชายชุดดำยังกับในการ์ตูนโคนัน(ทวิศาล)วิ่งกรูกันลงมาเปิดประตูรถให้ผมกับพี่เมล...พี่เมลเล่าว่าเป็นคนของคุณลุงที่มีหน้าที่มาดูแลคนในครอบครัวของพี่เมลที่เมืองไทย  พวกนี้เนี่ยแหละที่จะคอยช่วยปกป้องผมจากไอ้พวกมาเฟียกระจอก ลูกน้องไอ้แบงค์

พอมาถึงบ้านพี่เมล  ก็มีสาวใช้หลายคนพยายามจะวิ่งเข้ามาช่วยพยุงผม แต่พี่เมลก็ไม่ยอมให้ใครเตะตัวผมได้สักคน...มีแต่สั่งให้ไปเตรียมห้องให้แล้วพยุงผมขึ้นไปบนห้องนอน

“นัทอาบน้ำที่ห้องพี่ก่อนนะ....เดี๋ยวพี่ไปดูห้องให้ก่อน”พี่เมลวางผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าที่สาวใช้เอามาให้ไว้บนตักผม

แล้วลูบหัวผมแผ่วเบาด้วยความเอ็นดู

“ครับ...”ผมรับคำแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

ผมใช้เวลาอาบน้ำนานกว่าปกติเป็นสองเท่าเพราะกว่าผมจะขัดเสนียดจัญไรลบรอยแดงๆ พวกนั้นให้จางลงได้ก็ใช่เวลานาน....สุดท้ายลบไปก็ร้องไห้ไป..สมเพชตัวเองไป

นี่ยังดีนะ....พี่เมลไม่รังเกียจ

ว้า!!...นึกถึงตอนจูบอีกแล้ว...เขินนะเนี้ย!!  ///๐///

ผมออกมายืนดูสภาพตัวเองอยู่หน้ากระจก  ผมที่เปียกชื้นลู่ลงมาตามใบหน้าทำให้ดูหวานขึ้น...ผิวก็อมชมพูปลั่งเพราะดันอาบน้ำร้อนสลับน้ำเย็นมั่วไปหมด  ชุดนอนของพี่เมล...ใส่แค่เสื้อก็ปิดไปเกือบครึ่งขาแล้ว ขืนใส่กางเกงด้วยก็ลากกันพอดี...ไม่เป็นไรหรอกเห็นขาอ่อนแค่นิดเดียว ข้างในก็ใสบ๊อกเซอร์อยู่แล้ว...

“ก๊อก...ก็อก...ก็อก....”

“นัท..พี่เข้าไปนะ”

“เชิญครับ...”ห้องตัวเองแท้ๆ ยังจะมาขออนุญาตอีก -3-

“พี่จัดห้อง..หะ....”พี่เมลติดอ่างอีกแล้ว....ดูตาดิ!..จ้องผมไม่กระพริบเลย..

“พี่เมลครับ...”เรียกสติกลับมาครับพี่....

“หือ...เอ่อ...พี่จะมาบอกว่า...ห้องจัดเสร็จแล้วน่ะ”พี่เมลพูดไปก็หลบสายตาผมไป...เวลาพี่เมลเขินเนี้ย!..น่ารักจัง

.....ขอแกล้งหน่อยล่ะกัน....

ผมเดินเข้าไปยิ้มหวานให้พี่เมลแล้วเดินไปควงแขนพี่เมลอย่างถือสิทธิ์

“พี่เมลพานัทไปดูห้องหน่อยนะคร๊าบ...”ผมอ้อนสุดชีวิต

“อืม...ครับ...”พี่เมลตอบรับอย่างขำๆ ...ผมอ้อนไม่น่ารักเหรอ?...มันตลกหรือไง?...

ผมเดินควงแขนพี่เมลออกจากห้องอย่างไม่อายใคร...จะอายทำไม..ก็ไม่มีใครเลยนอกจากผมกับพี่เมลน่ะสิ

“พี่เมลครับ...” (กรุณาอ่านอย่างแอ๊บแบ๊ว..จะได้อารมณ์มาก-SaRang)

“คนอื่นหายไปไหนกันหมดอ่ะครับ?...”

“อ้อ!...พ่อกับแม่พี่อยู่ที่อเมริกาน่ะ...ส่วนพวกพ่อบ้านหรือสาวใช้จะไม่ขึ้นมาก้าวก่ายที่ชั้นนี้  นอกจากจะถูกใช้งานน่ะ..”

“เหรอครับ...”...แบบนี้ก็ทางสะดวกสิ...^๐^

ห้องของผมอยู่ถัดจากห้องพี่เมลมาประมาณ 4  ห้อง...เป็นห้องนอนที่ดูหรูหราสุดยอดทีเดียวแต่ก็เทียบห้องนอนพี่เมลไม่ติดสักนิด...

“ขอโทษทีนะ...ห้องนี้อาจจะเล็กไปหน่อย  พี่เห็นว่ามันดึกแล้วก็เลยให้พ่อบ้านจัดห้องนี้ให้ก่อน  เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะให้คนมาจัดห้องนอนให้ใหม่...นัทอยากนอนห้องไหน บอกพี่ได้นะ”พี่เมลทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีเสียจริง...

‘แต่ถ้านัทบอก..อยากนอนห้องพี่เมลล่ะ พี่เมลจะว่าไง’

“ไม่เป็นไรหรอกครับ...ห้องนี้ก็ดีอยู่แล้ว”ผมปล่อยแขนพี่เมลแล้วเดินมานั่งลงบนปลายเตียงนุ่ม ดูเนื้อผ้าก็รู้..ว่าแพง

“งั้นก็...ราตรีสวัสดิ์..นะครับ”

“ครับ...ราตรีสวัสดิ์ครับ”

เฮ้อ!!...สุดท้าย คนที่ถูกแกล้งก็คือผมมากกว่าล่ะมั้ง...พอเจอรอยยิ้มแบบนั้นเข้าให้ก็หวั่นไหวทุกที  นี่เรา ‘ปลื้ม’

พี่เมล..มากเกินไปป่ะเนี้ย

ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน วันนี้ถึงมันจะแย่...แต่อย่างน้อยมันก็ยังพอมีความสุขอยู่บ้างล่ะนะ

พี่เมลครับ..ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆ นะครับ...

เดวิล: ตกลงชอบพี่เมลใช่มั้ย?

...ไม่รู้สิ...

แองเจิ้ล: อย่านะนัท...เป็นผู้ชายจะชอบผู้ชายด้วยกันได้ไง

.....ก็ยังไม่ได้บอกว่าชอบ...มันยังไม่แน่...

เดวิล: ยอมรับมาเถอะว่านายชอบ...ฉันดูออกนะ

แองเจิ้ล: อย่านะนัท...นายเป็นผู้ชาย  นายเข้มแข็ง นายหล่อ(?) ทำไมจะต้องไปทำตัวน่ารักต่อหน้าพี่เมลด้วย

.....ไม่รู้สิ...ก็อยากทำนี่นา...

เดวิล: ไม่ใช่อยากทำหรอก...นั่นคือตัวตนของนายต่างหาก

แองเจิ้ล: ไม่จริง  นายออกจะเข้มแข็ง...ที่ผ่านมานายไม่เคยแสดงความอ่อนแอออกมาเลย  แต่พอมาเจอพี่เมล...นายก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน..

เดวิล: ความรักทำให้คนเปลี่ยนแปลงไง

แองเจิ้ล: เงียบไปเลยไอ้เดวิล!!!-[]-....นัท ถ้านายชอบพี่เมล  มันก็หมายความว่านายเป็นเกย์นะ

เดวิล: กลัวอะไร..ใครๆ เขาก็เป็นกันทั้งนั้น

แองเจิ้ล: ฉันบอกให้เงียบบบบบบบบบบบ......๐[]๐

แล้วแองเจิ้ลของผมก็ลงมือบีบคอเดวิลอย่างเอาเป็นเอาตาย

....จะว่าไปมันก็ไม่เสียหายนะ...กับการที่ผมจะรักใครสักคน แล้วคนๆ นั้นดันเป็นเพศเดียวกับผม...จริงมั้ยเดวิล?

เดวิล: ใช่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...

เดวิลตัวน้อยเอาหางรัดตัวแองเจิ้ลแล้วยิ้มร่าอย่างผู้ชนะ..

เดวิล: ถ้านายชอบพี่เมล...ก็เลิกทำตัวแมนๆ ได้แล้ว...

.....ทำไมอ่ะ?...

เดวิล: ทำตัวน่ารักๆ ถึงจะสมกับเป็นแฟนพี่เมลไง...

.....แต่ฉันไม่เคย...

เดวิล: (แล้วที่ทำอยู่มันเรียกว่า’ไร)....เถอะน่า...พี่เมลชอบคนน่ารักไม่ใช่เหรอ?...นายก็ต้องน่ารักให้พี่เมลเห็นสิ  มันไม่ใช่เรื่องยากหรอก...เพราะนั่นคือตัวตนที่แท้จริงของนาย...

.....แต่ฉันยังไม่ได้ยอมรับสักหน่อย....ว่าชอบพี่เมล...

เดวิล: ไม่ลองรักดูแล้วจะรู้เหรอ  ว่ารักหรือเปล่า...

....ให้ลอง?...

เดวิล: ใช่....ลองที่จะยอมเป็นตัวของตัวเอง...ลองที่จะเปิดใจเพื่อรับอะไรบางอย่าง...และลองที่จะใช้หัวใจเพื่อรักใครสักคน....

....โอเคๆ....ฉันจะลอง  ลองที่จะไม่แคร์สายตาของใคร...ลองที่จะเป็นตัวฉัน...และที่สำคัญ..ฉันจะลอง ‘รัก’ พี่เมล...

@@@@@@@@@@@@@

เฮ้อ!!!...ในที่สุด นัทของเราก็เลือกที่จะลองสิ่งที่เรียกว่ารักนะคะ

แหม!!  SaRang ก็เชียร์เดวิลใจแทบขาด

ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ นัท ด้วยนะคะ

(ด้วยการเม้น..ให้ SaRang ไง...อิอิ ^๐^)