คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ไม่เข้าใจตัวเอง 100%
ตอนที่ 4 ไม่เข้าใจตัวเอง
ผมถูกอุ้มมาว่าลงบนโซฟาในห้องชมรมอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นมารินให้ผมดื่ม ทั้งเอาผ้าเย็นผืนบางมาเช็ดหน้าให้ผมอย่างแผ่วเบา
“น้องนัท....ทำไมยังไม่กลับบ้านอีกล่ะครับ?”พี่เมลเริ่มเปิดประเด็นคำถามเมื่อเห็นผมเริ่มจะสงบลงบ้างแล้ว
“นัท....รอพี่ฮันท์ครับ”
“แล้วทำไมถึงไปอยู่กับไอ้แบงค์มันได้ล่ะ”พี่เมลเริ่มซีเรียดอีกแล้ว
“ก็......”ใจเย็นไว้..นัท ค่อยๆ เล่า..ยังไงเราก็ไม่ผิด
“ไปห้องน้ำครับ...ก็เลยเจอ”เอาอีกแล้ว...เล่าเรื่องเก่าๆ น้ำตาคลออีกแล้ว
อ่อนแอเกินไปแล้วนัท....ลูกผู้ชายเรื่องแค่นี้จะร้องไห้ทำไมวะ....
“แล้วทำไมไม่ร้องดังๆ ....นี่ถ้าพี่ไม่เดินผ่านไป รู้มั้ยจะเกิดอะไรขึ้น?”พี่เมลพูดด้วยน้ำเสียหงุดหงิด พี่เมล...กำลังโมโห
“นะ....นัท...ขอโทษ..ครับ”ผมพูดเสียงอ่อน...ใจผมกำลังกลัว และกังวล ผมไม่รู้ว่าที่พี่เมลทำ มันคืออะไร มันหมายความว่าไง? เพื่ออะไร?หรือเพราะอะไร? หรือที่ทำดีด้วยเพื่อให้ผมหวั่นไหวเท่านั้นเหรอ? แล้วที่ทำท่าโมโหใส่เหมือนห่วงใยผมนี่อีกล่ะ หรือว่าผมเข้าใจผิด..ที่โมโหใส่เพราะความงี่เง่าของผมรึเปล่า จะเอายังไงมันแปลว่าอะไรก็ให้มันแน่สิ...ผมดูไม่ออกรู้มั้ย?
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับนัท รู้มั้ยว่าพี่.....”อยู่ๆ พี่เมลก็เงียบไปซะดื้อ ๆ
“พี่เมลจะพูดอะไรเหรอครับ?”
“ช่างมันเถอะ....ยังไงมันก็ไม่สำคัญสำหรับนัทหรอก”
สำคัญสิครับ...เรื่องที่พี่เมลจะพูดสำคัญสำหรับนัทเสมอ...
“พี่เมล....”ผมเรียกพี่เมลเสียงเบา เพราะตอนนี้ดวงตาทั้งสองข้างของผมคลอเต็มไปด้วยน้ำตา วันนี้ผมเจอเรื่องอะไรมามากมาย...เรื่องที่พิสูจน์อะไรได้หลายๆ อย่าง ผมยังไม่แน่ใจนักว่ารู้สึกกับพี่เมลอย่างไร มันจะแค่ปลื้มหรือหลงรัก หรืออะไรก็แล้วแต่....แต่ผมจะอุ่นใจเสมอเวลาอยู่กับผู้ชายคนนี้ เวลาอยู่กับพี่เมลผมจะเหมือนเป็นคนละคนกับเวลาปกติ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร...ผมอยากจะดูน่ารักน่าทะนุถนอมในสายตาพี่เมล ผมอยากจะให้พี่เมลเอ็นดูผม อยากจะให้พี่เมลปฏิบัติต่อผมอย่างอ่อนโยนแบบนี้ตลอดไป ไม่อยากให้พี่เมลคิดว่าผมเข้มแข็งเหมือนที่ผมพยายามจะทำให้คนอื่นเห็น ผมไม่รู้ว่าตัวตนไหนคือผมกันแน่
‘นัทที่เข้มแข็ง หรือนัทที่อ่อนแอที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่นี่’
“พี่เมล......โกรธนัทเหรอครับ?”
“ไม่นี่ครับ”พี่เมลตอบเสียงเย็นและไม่ยอมหันมามองหน้าผมสักนิด
“แต่นัทรู้...พี่เมลกำลังโกรธ” ....บางที..พี่เมลอาจเกลียดผมแล้วมั้ง?
“แล้วไงครับ...ถ้าพี่โกรธ น้องนัทจะง้อพี่ยังไงเหรอ?”
“นัทขอโทษนะครับ...อึก...ที่...ทำ ให้พี่เมลโกรธ...ฮือ”ผมเริ่มกลั้นเสียงสะอื้นไม่อยู่
“นัท!!...”พี่เมลอุทานอย่างตกใจ ทันทีที่หันมาเห็นหน้าผม
“โอ้...ร้องไห้อีกทำไมครับ....ไม่ร้องนะ....โอ้”พี่เมลทรุดตัวลงมากอดปลอบผมยกใหญ่
“พี่เมล...ฮือ..ไม่โกรธนัทนะครับ..”
“ไม่แล้วครับ...อย่าร้องไห้นะ ดูสิตาบวมหมดแล้ว”พี่เมลปาดน้ำตาออกให้ผม แล้วจ้องลึกเข้ามาในดวงตาสีดำสนิทของผม...ความรู้สึกของผมตอนนี้เหมือนทุกอย่างกำลังหยุดนิ่ง ในดวงตาคู่สวยของพี่เมลสะท้อนใบหน้าแสนสวยของใครคนหนึ่งซึ่งผมเองก็คุ้นเคยเป็นอย่างดี ผมเห็นมันทุกวันในกระจก...เฝ้าย้ำตลอดว่าใบหน้าที่เห็นนั้นหล่อ
แต่มาวันนี้ ในดวงตาของคนๆ นี้ ภาพที่สะท้อนออกมากลับงดงามอย่างไรที่ติ...ผมไม่นึกเลยว่าจะมองหน้าตัวเองแล้วยอมรับว่ามันสวยได้...
“นัท.....”พี่เมลเรียกผมแผ่วเบาอย่างเพ้อๆ พร้อมกับเคลื่อนใบหน้าที่ผมเฝ้าหลงใหลนั้นเข้ามาใกล้...ใกล้จนผมรับรู้ถึงลมหายใจที่รินรดริมฝีปากผมอยู่...ปากเรียวบางค่อยๆ ประกบลงบนปากอิ่มของผม โดยที่ผมเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัว
“O O”ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจ แต่สักพักก็เริ่มเคลิบเคลิ้มกับรสสัมผัสที่ได้รับ...จูบของพี่เมลอ่อนโยนมาก ทั้งนุ่มนวล ทั้งหวานละมุน ชวนหลงใหลเป็นที่สุด ผมเคลิ้มอยู่นานจนกระทั้ง สัมผัสอุ่นชื้นค่อยๆ ละเลงลงบนริมฝีปากของผมเป็นเชิงขออนุญาต ใจหนึ่งผมก็นึกปฏิเสธ กลัวว่าถ้ายอมเปิดริมฝีปากรับสัมผัสนั้นแล้ว ผมจะติดใจและเรียกร้องโหยหาไม่รู้เบื่อ แต่อีกใจหนึ่งก็อยากจะลิ้มลองรสสัมผัสอันแลนหวานที่คนตรงหน้านี้จะมอบให้เช่นกัน
สุดท้ายเดวิลของผมก็ฆ่าแองเจิ้ลตาย ผมยอมที่จะโหยหาสัมผัสนั้นดีกว่าไม่เคยที่จะลิ้มลองมันเลยสักครั้ง
ผมเผยอริมฝีปากออกอย่างหวาดหวั่น ซึ่งพี่เมลเองก็คงพอจะรับรู้ได้...อ้อมแขนแกร่งค่อยๆ ตระคองกอดร่างของผมเข้าไปแนบชิด ใบหน้าหล่อค่อยๆ เอียงมุมปรับองศาให้รับกับกิจกรรมที่กำลังทำอยู่ สัมผัสร้อนค่อยๆ แทรกซึมเข้าสู่โพรงปากของผม มันช้าๆ หวานๆ ไม่ได้รีบร้อนอะไรนัก ทุกสัมผัสดูอ่อนโยน ละมุน รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังละเลียดกินไอติมสตอร์เบอร์รี่รสหวาน ไม่ว่าจะกินไปเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกเบื่อ กลับยิ่งกระตุ้นให้อยากจะลิ้มรสมัน
อีกครั้ง...อีกครั้ง...แล้วก็อีกครั้งต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีสิ้นสุด แต่ถึงรสจะหวานยังไง...ไอติมก็ยังมีความเย็น จูบเองก็เช่นกัน...หวานแต่ร้อน
‘ทุกสัมผัสสามารถดูดดึงทุกหยาดหยดของลมหายใจผมไปได้หมดภายในครั้งเดียว ^///^’
“อืม!!” ผมเริ่มส่งเสียงครางอือ...เมื่อลมหายใจของผมถูกแย่งชิงไปจนหมด
พี่เมลยอมถอนริมฝีปากออกอย่าง่ายดาย แต่ยังไม่วายอ้อยอิ่งละเลียดลิ้มรสรอบปากอิ่มของผมไม่ห่าง
ต่อค่ะต่อ
“ครืดๆ...ครืดๆ”เสียงระบบสั่นของโทรศัพท์มือถือที่ครูดกับโต๊ะ ทำเอาผมกับพี่เมลตกใจ...ผละออกจากกันแทบจะทันที
“เอ่อ...โทรศัพท์น่ะ”พี่เมลบอกแก้เก้อ แล้วเดินไปหยิบมือถือที่โต๊ะมาส่งให้ผม
“ของผม?”...ผมเอาโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าตอนไหน...ตอนก่อนไปห้องน้ำเหรอ?
“หวัดดีครับ”
“นัท....ไปไหนมา พี่โทรหาตั้งหลายรอบไม่มีใครรับสักที”พี่ฮันท์พูดอย่างกระวนกระวาย
“ขอโทษครับ...ไปห้อง..น้ำ...”แล้วผมก็พูดต่อไม่ออกเอาซะเฉยๆ สะเทือนใจอ่ะ..T_T
“เป็นไรไปนัท...”
“พี่ฮันท์ครับ...”
“นัทมีเรื่องจะบอก...”
“นัทเกือบถูกปล้ำอ่ะ....”ผมระบายกับพี่สาวอย่างเหลืออด
“หา!!!!!!!!!!!!......ว่าไงนะ?.......ตอนนี้อยู่กับใคร? ทำอะไรที่ไหน? และ.....@!$#%&*฿Q)”%@3!~......”
ผมยื่นมือถือให้พี่เมลที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆ แล้วส่งสายตาอ้อนวอนประมาณว่า...จัดการให้ที...
พี่เมลรับมือถือไปก็จะหันไปตั้งหน้าตั้งตาตอบคำถามพี่ฮันท์ ส่วนผมก็ง่วงสิครับ....หลับเลยดีกว่า.....
“นัท...ตื่นเถอะครับ”
ผมลืมตาขึ้นมามองตรงหน้าช้าๆ ....พี่เมล....อยากตื่นมาเจอหน้าพี่เมลแบบนี้ทุกวันจังเลย
“กี่โมงแล้วครับ?..”
“4 ทุ่มแล้วล่ะ”พี่เมลเหลือบมองนาฬิกาเล็กน้อย
“แล้วพี่ฮันท์ว่าไงครับ?”ผมลุกขึ้นมานั่งตาแป๋วถาม
“ก็ไม่ว่าไง ก็ขอโทษนัทที่ไม่ได้มาหา พอดีไอ้ไม้มันป่วยหนักน่ะ”
โด่!!...ที่แท้ก็อยู่กับแฟนเลยลืมน้อง
“ส่วนยีนต์ ก็รู้เรื่องแล้วล่ะ...ตอนแรกก็จะดันทุรังมารับเราให้ได้แต่ถูกฮันท์ห้ามไว้...”แล้วพี่เมลก็หยุดพูดแล้วทำท่าครุ่นคิดอะไรสักพัก “แล้วพี่มีข่าวร้ายมาบอกด้วย....”
ข่าวร้าย....อะไร?
“ไอ้แบงค์เป็นลูกชายมาเฟียคุมบ่อนแถบชายแดนน่ะ...มันมีอิทธิพลมาก ถ้ามันต้องการอะไร มันต้องได้ยังงั้น”
หมายถึงตัวผมใช่มั้ย?o[]o
“นัทเอง...ก็จะเสี่ยงอันตรายมากในช่วงนี้ ยีนต์กับฮันท์เลยลงความเห็นกันว่า....”
“จะให้นัท....มาอยู่กับพี่ในช่วงนี้ก่อน”
....อยู่กับพี่เมล....O///O
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ตอนนี้บ้าไปหน่อย....นัทไม่เข้าใจตัวเอง
เพราะคนแต่งก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน (กำลังเบลอ)
เอาเป็นว่า เม้น+โหวต นะคะ คนแต่งจะได้มีกำลังใจหน่อย
ตอนนี้ท้อแท้เหลือเกิน
ป.ล. ถึงขิมนะคะ....เอาใจช่วยเมลทีนะ อุปสรรคยังมีอีกเยอะ!!
ความคิดเห็น