คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : จบเห่.....(หมายถึงชีวิตผมนะ) 100%
ตอนที่ 3 จบเห่.....(หมายถึงชีวิตผมนะ)
น้ำตาของผมไหลออกมาไม่หยุด ผมคิดว่าชาตินี้มันคงไม่หยุดแล้วล่ะ....บ่อน้ำตาแตกเลยผม ทั้งที่ปกติเข้มแข็ง
พอจะเจอปล้ำเข้าหน่อยร้องไห้เป็นเด็กผู้หญิงเลย...
แต่จะไม่ให้ร้องมันก็กลั้นไม่อยู่อ่ะ
“อ้า....”
ผมครางเสียงดังเมื่อถูกระดมจูบที่แผ่นอกและซอกคออย่างหนักหน่วง
“เสียงหวานจริงนะ...”เขายิ้มกรุ่มกริ่ม...ตาเรียวมองผมอย่างหื่นๆ
ผมปรือตามองเขาอย่างลำบากใจ....ตอนนี้อารมณ์ผมตีกันปรวนเปรไปหมดทั้งต่อต้านทั้งสมยอม(?)...ผมไม่รู้อ่ะ ไม่เข้าใจตัวเอง
‘ชอบอะไรก็ไม่รู้ ไม่รู้ใจตัวเอง’
“อ๊า.....///๐///”
“ชอบเหรอครับ...ที่รัก”เขาหยอดคำหวานจนผมขนลุกไปทั้งตัว....ผมกำลังเคลิ้ม
ตอนนี้เขาจะทำอะไร ผมก็ยอมไปหมด....จะจับตรงไหนก็ไม่มีแรงต้านแถมจะเปิดทางให้เขาทำนู้นทำนี่ได้สะดวกยิ่งขึ้นด้วยซ้ำ
“นัทครับ”เขาเรียกชื่อผมไป...พร้อมกับพรมจูบไปทั่วใบหน้าและแผ่นอกบางของผม
“นัทครับ”
เขาระดมฝากรอยไว้เป็นทางเต็มไปหมด ทั้งต้นคอ หน้าอก ไร่เรื่อยจนมาถึงหน้าท้องอันแบบราบของผม ผมเกร็งสะท้านทุกครั้งที่มีสัมผัสอุ่นๆ รินรด
ตอนนี้ร่างกายผมร้อนรุ่มไปหมด แต่ในใจกลับตรงกันข้าม...มันหนาวเหน็บ หนาวมาก มันมีแต่ความเศร้าและความเหงา... ผมรู้สึกเหมือนชีวิตกำลังจะพังทลาย...คนรอบข้างคงรังเกียจผมถ้ารู้ว่าผมเจอเรื่องแบบนี้ โดยเฉพาะ...
‘พี่เมล’....พี่เขาคงจะรังเกียจผม พี่เขาต้องรังเกียจผมแน่ๆ
ในหัวสมองผมมีแต่ภาพพี่เมล....ภาพเหตุการณ์ครั้งแรกที่พบกัน ภาพอิริยาบถต่างๆ ที่ผมชอบแอบมองอย่างปลื้มใจ รวมทั้งรอยยิ้มแสนพิเศษที่น้อยคนนักจะได้พบเห็น
‘พี่เมลครับ...ถ้าคนตรงหน้านี้คือพี่ มันคงจะดีน่าดูนะครับ’
“เฮือก!!!!..o~o”
มือ....มือเขาคลำโดน....เอ่อ...เอ่อ น้องผมอ่ะ!!!
แงๆ นัทโดนแน่ๆ ครับงานนี้
“สะดุ้งเชียว....ความรู้สึกไวจังนะ”
“ปะ....ปล่อย”
“ไม่มีทาง”เขาตอบพร้อมกับออกแรงบีบ
“โอ๊ย!!!!”ผมร้องอย่างทรมาน....สติต่างๆ เริ่มกลับมาสมบรูณ์อีกครั้งเพราะความเจ็บปวด....ผมเกลียดผู้ชายตรงหน้านี้เหลือเกิน
“อย่าดื้อนะครับ...จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว”เขายิ้มให้ผมอย่างชั่วร้าย
“ปล่อย...อึก...ฮือ...ปล่อย..ฮือๆ...ปล่อยฉัน”ผมร้องไห้ไปพลางดิ้นทุรนทุรายไป ผมรังเกียจสัมผัสของหมอนี่
ใครก็ได้....แค่ใครสักคนก็ได้ ช่วยผมที...แค่อยากให้มีใครได้ยินเสียงร้องของผมบ้าง มาช่วยผมด้วย...ผมไม่อยากจะต้องตกนรกทั้งเป็น....ทำไมต้องเป็นผมที่เจอเรื่องแบบนี้ ทำไม? T~T
เขาปล่อยมือออกแล้วเคลื่อนมาที่เข็มขัดกางเกงและพยายามจะปลดมันออก....แต่มันคงจะปลดยาก เขาเลยต้องยอมปล่อยแขนผมเพื่อนที่จะเอามือทั้งสองข้างไปร่วมด้วยช่วยกันเปลือยผม
ผมออกแรงดิ้น...ด้วยแรงเฮือกสุดท้าย
“อยู่เฉยๆ สิ”เขาดุด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นพร้อมกับกระชากเข็มขัดกางเกงมามัดแขนผม
“ปล่อยฉันไปเถอะ....ขอร้องล่ะ”ผมไหว้วอนทั้งน้ำตา แต่ที่ได้รับกลับมาก็คือรอยยิ้มเย็นๆ ดูท่าเขาจะพอใจมากด้วยซ้ำ ที่ทำให้ผมร้องไห้อย่างทรมานแบบนี้ได้
“จะทุรนทุรายไปทำไม? ในเมื่อจะขึ้นสวรรค์แล้วแท้ๆ”
“ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยย”ผมกรี้ดร้องอย่างน่าสงสารเมื่อเขาเริ่มลงมือปลดตะขอกางเกง
“หยุด!!!!!!!!”
ผมลืมตาที่อาบน้ำตาขึ้นมองคนที่มาช่วยผม
“พี่เมล..........”
ผมอยากตาย...พี่เมลมาเห็นผมในสภาพแบบนี้
“ไอ้เมล มึงมายุ่งอะไรด้วยวะ”ไอ้คนเลวมันหันไปถามพี่เมล
“ไอ้แบงค์ มึงจะทำอะไรน้องนัท มึงก็รู้ว่านัทเป็นน้องชายของยีนต์ แล้วยีนต์ก็เป็นเพื่อนมึงนะเว้ย!”
‘ตกลง...ไอ้เลวนี้ชื่อแบงค์ เป็นเพื่อนพี่ยีนต์ รู้จักกับพี่เมล และมันก็จะปล้ำผม’
“ก็กูจะเป็นน้องเขยของยีนต์ไง”
“โดยการที่มึงมาปล้ำน้องนัทเนี้ยนะ”พี่เมลขึ้นเสียงอย่างน่ากลัว ผมไม่เคยเห็นพี่เมลโมโหขนาดนี้มาก่อนเลย
“มึงเป็นเพื่อนกู แทนที่มึงจะช่วยให้กูสมหวัง...มึงดันมาขัดกูได้ ไอ้สาดดด!!”
“ถ้าน้องเค้าเต็มใจ กูก็ไม่ว่าหรอก....แต่ที่มึงทำอยู่ เค้าไม่เรียกว่ารักหรอก มึงแค่อยากได้ตัวน้องเค้าก็เท่านั้น”พี่เมล กระชากเสียงใส่พร้อมกับเดินมาดึงตัวผมเข้าไปกอด
“ผัวะ!!!”หน้าพี่เมลหันไปตามแรงอัด...ส่วนตัวผมก็ถูกไอ้แบงค์ดึงแขนไว้
“มึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้ ว่ามึงก็เล็งน้องนัทอยู่....มึงอย่าทำตัวเป็นพระเอกหน่อยเลย มึงช่วยน้องเค้าไปแล้วจะเอาไปปู้ยี่ปู้ยำต่อละสิไม่ว่า”ไอ้แบงค์ตะคอกพี่เมลเสียงดัง....
ใจหนึ่งผมก็ดีใจนะ ที่รู้ว่าพี่เมลพอมีใจให้บ้าง ถึงว่ามันอาจไม่ใช่ความจริงก็ตาม
“หึๆ....”พี่เมลหัวเราะเบาๆ พลางใช้หลังมือเช็ดเลือดตรงมุมปาก
“ผัวะ!!!”
คราวนี้เป็นคิวของไอ้แบงค์บ้าง....มันถูกชกจนกระเด็นลงไปนอนกองกับพื้น และตัวผมที่หมดเรี่ยวแรงก็ถูกพี่เมล คว้าไปกอดตามเดิม
“กูคงไม่สารเลวขนาดมึงหรอกว่ะ?....”
“วันนี้ กูจะไม่เอาเรื่องมึง...แต่ถ้ามึงคิดจะทำอะไรแบบนี้ ไม่ว่าจะกับใครก็ตาม...กูไม่เอามึงไว้แน่”พี่เมลบอกเสียงเรียบ พร้อมกับเกาะเข็มขัดที่มือผมออกและถอดเสื้อนักเรียนมาใส่ให้ผม แล้วพยุงผมออกมาจากที่เกิดเหตุ
“นัท....”พี่เมลเรียกผมอย่างแผ่วเบา
“นัท....”พี่เมลเรียกซ้ำ แต่ผมก็ไม่คิดจะตอบ...ผมพูดอะไรไม่ออก กลัวพี่เมลรังเกียจ และก็ไม่รู้ว่าอ้อมแขนที่กำลังโอบผมนี้...โอบด้วยความห่วงใยหรือความสมเพชกันแน่
“นัท!”พี่เมลเริ่มขึ้นเสียงและหยุดการเคลื่อนไหวทันที ทำให้ผมซึ่งไม่มีแรงอยู่แล้ว...ไม่สามารถที่จะฝืนเดินต่อได้
“คุยกับพี่หน่อยสิ...พี่เป็นห่วงเรานะ”สายตาของพี่เมลดูกระวนกระวายเมื่อผมไม่ยอมตอบ
“ผม...”พูดได้แค่นั้นก็ร้องไห้อีกรอบ...ผมทั้งเจ็บใจ ทั้งอับอาย ทั้งทำอะไรไม่ถูก ผม....
“ผมมันน่ารังเกียจใช่มั้ยครับ?”ผมถามทั้งน้ำตา
“ไม่เลย...ไม่เลยสักนิด”พี่เมลเอ๋ยอย่างอ่อนโยนเช่นเคย
“แต่ผม....”
“ผม......รู้..สึก เหมือนตัวเองสกปรก”
ใช่...ผมมันสกปรก ผมก้มมองรอยคิสมาร์คที่โพล่พ้นคอเสื้อออกมาอย่างเวทนาตัวเอง
“นัทยังสะอาด และบริสุทธิ์เสมอนะ”
“ยังบริสุทธิ์เสมอในสายตาของพี่”พี่เมลเช็ดน้ำตาให้ผมด้วยริมฝีปากที่ระเรื่อยซับเอาน้ำตาทุกหยาดหยดให้หยุดลง
(-///-) (_///_)
“เอ่อ.....”ใบ้แ-กเลยอ่ะ
“พี่ว่า....กลับไปที่ชมรมก่อนดีมั้ย...แล้วเราค่อยคุยกัน”พี่เมลเสนอทางเลือกให้ผมซึ่งได้แต่พยักหน้ารับหงึกหงักด้วยความเขิน
แต่พอผมทำท่าจะออกเดินก็ถูกพี่เมลรั้งไว้
“พี่ว่า...นัทไม่มีแรงจะเดินแล้วล่ะ อย่าฝืนเลย...มานี่ดีกว่า”พี่เมลพูดจบก็ใช้มือทั้งสองข้างช้อนตัวผมขึ้น
“ให้พี่อุ้มไปดีกว่า เร็วกว่าด้วย”
“แต่ว่านัทตัวหนักนะครับ”ผมบอกเสียงแผ่วด้วยความอาย ///๐///
“ไม่หนักหรอกครับ...แถมจะเบาไปด้วยซ้ำ”
“ให้พี่อุ้มทุกวัน ก็ยังไหว”พี่เมลพูดทีเล่นที่จริงและยิ้มให้ผมอย่างร่าเริง
บางที....นี่อาจเป็นแค่การปลอบใจเล็กๆ น้อยๆ สำหรับคนเสียขวัญก็ได้ มันอาจจะไม่ใช่....พี่เมลเต็มใจทำให้เราหรอกมั้ง ยังจำได้มั้ย? เมื่อกี้เจออะไรมา...พี่เมลเห็นเราในสภาพแบบไหน พี่เขายังจะรับได้อีกเหรอ...ถึงจะบอกว่ายังบริสุทธิ์ แต่ความรู้สึกมันก็ไม่ใช่แล้วล่ะ...เห็นมั้ยนัท ตอนนี้นายมีรอยบ้าๆ อยู่เต็มตัว ปากก็บวมเพราะโดนจูบอย่างแรง ส่วนต่างๆ ตามตัวนายถูกจับไปกี่รอบแล้วล่ะ นายยังจะมีหน้ามารู้สึกว่านายบริสุทธิ์อีกเหรอ....มันเป็นไปไม่ได้หรอก
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
แต่งไปก็สงสารนัทไป...ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงกลั่นแกล้งน้องได้ขนาดนี้
เอาเป็นว่า เอามาลงให้แล้วนะคะ
ใกล้จะสอบเสร็จแล้ว แต่หลังสอบเสร็จก็มีงานให้ทำอีกบานเลย
แต่ก็จะพยายามมาอัพต่อนะ แต่เรื่องนี้สงสัยจะช้าหน่อย
เพราะ SaRang พิมพ์เองไม่มีผู้ช่วย
The Princes ก็ไปทวงกับ Lovely นะ SaRang ไม่เกี่ยว
แต่งให้จนจะจบเทอม 1 แล้วอยู่กับ Lovely หมดเลย
ส่วนอีก 2 เรื่องที่ดองไว้เป็นชาติ ปิดเทอมได้อ่านแน่
ขอให้มีความสุขในช่วงปิดเทอมนะคะ
ความคิดเห็น