คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ห่วงใย
ตอนที่4ห่วงใย
-ไทน์-
ผมตื่นขึ้นมาก็เห็นใบหน้าแอเรียลอยู่ใกล้กับหน้าของผมเพียงนิดเดียวเพราะเธอเปลี่ยนท่านอนเป็นการนอนตะแคงข้างหน้าทางผม ผมนั่งจ้องพินิจพิจารณาใบหน้าหวานนั้นนานผมคิดว่าเวลาหลับดูน่ารักขึ้นมากเปลี่ยนจากยัยบ๊องเป็นเจ้าหญิงเลยล่ะ ผมยื่นหลังมือไปวางที่หน้าผากเธอเพื่อวัดความร้อนของร่างกายเอก็พบว่าตัวเธออุ่นขึ้นมากแล้วไม่เหมือนตอนแรกที่ตัวร้อนอย่างกับไฟไข้คงจะลดไปมากแล้วสินะ
--ก็คงมีเพียงคำอวยพรอยากให้เธอนั้นโชคดี ให้เธอได้พบรักแท้ พบคนที่ดี ให้มีชีวิตที่ตรงใจ—
เสียงมือถือของแอเรียลดังขึ้นในกระเป๋าเสื้อของเธอ ผมหันไปมองที่ร่างของเธอและลังเลว่าจะหยิบมันมารับดีไหมแต่สุดท้ายก็ต้องหยิบขึ้นมารับเพราะไม่อยากปลุกเธอที่หลับสบายอยู่
“สวัสดีครับคุณหนูผมรอคุณหนูอยู่หน้าโรงเรียนแล้วครับ”
“เอ่อคนขับรถของแอเรียลใช่ไหมครับ ผมไทน์เพื่อนของแอเรียลครับ พอดีว่าแอเรียลไม่สบายครับตอนนี้อยู่ที่ห้องพยาบาลถ้าเธอตื่นแล้วผมจะเป็นคนไปส่งเธอที่บ้านเองครับ”
“ครับผมงั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
“ครับ”
-ติ๊ด-
“อือ”
“ตื่นแล้วหรอ”
“ทำไมปวดหัวอย่างนี้เนี่ย”
“เธอไข้ขึ้นสูงน่ะฉันเลยพามาห้องพยาบาล”
“แล้วนายไปทำอะไรที่ห้องPrincessหล่ะ ไม่งั้นก็คงไม่รู้หรอกว่าฉันไม่สบาย”
“เอ่อออ พอดีฉันผ่านไปแถวนั้นแล้วรู้เรื่องเธอจากเพื่อนเธอเลยแวะดูหน่อยน่ะ”
“ว่าแต่ช่างฉันเถอะน่า เธอนั่นแหละไม่กลับบ้านหรอ”
“จริงสิตอนนี้กี่โมงแล้ว”
“หกโมง”
“อ้อ…..ห๊ะ!!!อะไรนะหกโมงตายแล้วเซเกะคอยฉันแย่เลย”
“ถ้าหมายถึงคนขับรถเธอละก็เค้าเพิ่งกลับไปเมื่อไม่นานนี้เอง”
“หรองั้นฉันว่าฉันรีบกลับดีกว่า”
“เดี๊ยวฉันไปส่งเธอเองเพราะฉันบอกคนขับรถเธอไว้แล้วว่าถ้าเธอตื่นฉันจะไปส่ง”
“นายเนี่ยนะจะอาสาไปส่งฉันO_O”
“ทำไมมันแปลกขนาดนั้นเลยหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิร้อยวันพันปีนายไม่เคยจะญาติดีกับฉันครั้งนี้คิดยังไงจะไปส่งฉัน”
“ก็แค่เผลอรับปากคนขับรถเธอไปหรอกฉันถึงต้องไปส่ง”
“อ้ออ แต่ว่าเดี๊ยวฉันนั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้นะ”
“มันใกล้มืดแล้วเป็นผู้หญิงขึ้นแท็กซี่คนเดียวมันอันตราย”
“นี่นายห่วงฉันหรอเนี่ย ว้าวววว”
“นี่ยัยบ๊องเลิกคิดเองเออเองซักที-//-ฉันแค่กลัวว่าถ้าเธอเป็นอะไรไปฉันจะเดือดร้อนต่างหาก”
“หรออออ”
“ก็ใช่น่ะสิ แล้วนี่จะกลับได้หรือยัง”
“กลับสิๆ”
“งั้นก็ไปได้แล้ว”
พวกเราดินมาจนถึงลานจอดรถของโรงเรียนและเดินไปที่รถของผมที่ตอนนี้เหลืออยู่คันเดียวเพราะคนอื่นๆคงกลับบ้านกันไปหมดแล้ว
“ขึ้นรถเถอะ”
“อื้ออ”
“บ้านเธออยู่ที่ไหนล่ะ”
“แถวๆถนน MMMหมู่บ้าน LL บ้านเลขที่ N / W”
“อือ แล้วเธอน่ะอาการดีขึ้นแล้วใช่ไหม”
“อือก็ขึ้นเยอะแล้วล่ะ”
“นี่มันก็หกโมงกว่าแล้วฉันว่าเราไปกินข้าวกันก่อนดีกว่าแล้วฉันจะได้ซื้อยาให้เธอด้วยกลับบ้านไปเธอจะได้นอนพักได้เลย”
“อือก็ดีเหมือนกันฉันก็หิวแล้ว”
-endไทน์-
ความคิดเห็น