คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ดูแล
ตอนที่3 ดูแล
“กร๊ด!!!!!นี่แกไปทำอะไรมาห๊ะตาทั้งบวมทั้งคล้ำดูไม่ได้เลยนะ”
“นี่เทียน่าแกเบาเสียงหน่อยจะได้มั๊ย”
“ก็ดูสภาพแกหน่อยสิแอเรียลเนอะๆจัสมิน”
“ฉันยังไม่ได้เล่าให้พวกแกฟังสินะเรื่องของอาการ์”
“เรื่องอะไรหรอ*0*” หน้าตาแกไม่ค่อยอยากรู้เลยเทียน่า - -
ฉันจัดการเล่าเรื่องทุกอย่างให้เทียน่าและจัสมินฟังพวกนั้นก็ดีท่าทีไม่ตกใจจนฉันแปลกใจ
“นี่พวกแกไม่ตกใจเลยหรอเพื่อนแกเลิกกับแฟนตัวเองเลยนะT ^ T”
“คนแบบนั้นนะดีแล้วที่แกเลิกได้พวกฉันดีใจซะมากกว่าที่เพื่อนไม่ต้องคบกับคนเฮงซวยแบบนั้นเนอะ
จัสมิน แกก็พูดอะไรบ้างสิเงียบเชียว”
“จริงอย่างเทียน่าว่านั่นแหละดีแล้ว”
“แกร้องไห้ทั้งคืนเลยใช่ไหมสภาพถึงอย่างกับผีอย่างนี้ผู้ชายแบบนั้นอย่าไปเสียน้ำตาให้เลยเชื่อฉันกลับมาเป็นแอเรียลที่ร่าเริงเหมือนเดิมเถอะ” เทียน่าพูดถูกเมื่อคืนฉันนอนร้องไห้ทั้งคืนคิดแต่เรื่องของอาการ์กับราเชลคิดกว่าหลับก็เกือบเช้าแล้ว
“งั้นวันนี้เราอยู่ที่ห้องเนี่ยแหละไม่ต้องไปเข้าเรียนหรอก เนอะจัสมิน”
“อืม วันนี้แกก็นอนพักไปแล้วกันส่วนงานพวกฉันนัดการเอง”
“ขอบใจพวกแกมากนะเทียน่า จัสมิน”
“แล้วแกจะลงไปกินข้าวกับพวกฉันที่โรงอาหารมั๊ย”
“ไม่หล่ะพวกแกไปเถอะ”
“งั้นเรากินที่นี่ด้วยกันดีมั๊ยจัสมิน แอเรียล”
“ฉันยังไงก็ได้”
“ไม่เป็นไรหรอกพวกแกลงไปกินกันเถอะ”
“แกแน่ใจนะว่าจะไม่ไปกินข้าวกับพวกฉันหน่ะ”
“ไม่หล่ะฉันอยากพักซักหน่อย”
“งั้นพวกฉันไปก่อนนะ ไปเถอะจัสมิน” เฮ้อเหนื่อยเป็นบ้าเลย เรื่องเมื่อวานนี้เกิดขึ้นเร็วจนฉันคิดว่ามันเป็นแค่ฝันซะอีก เฮ้อเลิกคิดๆไปนอนซะหน่อยดีกว่า
-ไทน์-
“ว้าว นั่นพวกเจ้าหญิงนี่แต่ทำไมไม่เห็นแอเรียลล่ะ” คิงมันพูดขึ้นเลยทำให้ผมหันไปดูก็เป็นอย่างที่มันพูดจริงแอเรียลไม่ได้มาด้วยเธอไปไหนกันนะ
“ไงสาวๆวันนี้แอเรียลไปไหนหรอไม่ได้มาด้วยกัน”คิงทักพวกเจ้าหญิงคนแรก
“ยัยนั่นนอนอยู่ที่ห้องน่ะเมื่อคืนไม่ได้นอน”
“เอ๋ทำไมไม่ได้นอนล่ะ??”
“ก็มัวแต่ร้องไห้เสียใจที่เรื่องอาการ์อยู่นะสิ”
“อ้อแปลว่าข่าวลือที่ว่าอาการ์เลิกกับแอเรียลแล้วก็คงจริงสินะ”
“ก็ใช่น่ะสิแต่ก็ดีแล้วแหละเลิกๆไปซะเถอะกับคนแบบนี้น่ะ”
“อ่าวไหงงั้น สองคนนั้นไม่ได้รักกันดีหรอกหรอ”
“ถ้าจะมีใครรักก็คงมีแต่แอเรียลที่รักและเอาใจใส่อยู่ฝ่ายเดียวแหละ หมอนั่นนะไม่เคเยจะสนใจยัยแอเรียลหรอกจะมาหาก็ตอนมีเรื่องให้ช่วยเท่านั้นแหละ!!!” เทียน่าเล่าให้ไอ้คิงฟังตั้งแต่มาถึงตอนนี้ก็ยังไม่หยุดดูท่าทาจะเกลียดไอ้อาการ์มาก ส่วนเพื่อนเธอจัสมินก็ไปซื้อข้าวพร้อมกับไอ้วอสก้าตั้งแต่มาถึงคงเพราะรู้ทันเพื่อนตัวเอง ผมก็ทำเป็นนั่งฟังเพลงแต่ที่จริงนั่งฟังเทียน่าเล่าเรื่องเธอ ไอ้อาการ์ผมเคยเห็นมันบ่อยๆที่สนามแข่งรถที่เพื่อนเก่าผมเป็นเจ้าของแล้วเวลาว่างๆผมก็มักจะไปและก็เห็นมันขั้วผู้หญิงเปลี่ยนหน้าไปเรื่อยแต่ว่าผมก็เตือนเธอหลายครั้งแล้วแต่เธอก็ไม่เคยเชื่อผมจนไปเห็นกับตาตัวเอง
“แล้วพวกแกจะไม่กินข้าวหรือไงไอ้คิง”
“เออ ลืมไปเลยว่ะเฮ้ยนี่ไอ้วอสก้าแกไปซื้อข้าวตั้งแต่ตอนไหนน่ะ ทำไมไม่ชวนเลยวะ”
“ก็ตั้งแต่พวกเจ้าหญิงมาถึงนั่นแหละไปซื้อพร้อมกับจัสมิน”
“โห่ยย จัสมินทำไมแกไม่ชวนฉันสักคำหาาา”
“ก็แกมัวแต่คุยกับคิงอยู่ฉันเลยไม่อยากเสียมารยาทไปขัดคอ”
“เอาเหอะๆเราไปซื้อข้าวกันดีกว่าเทียน่า”
“นั่นสิไปเถอะ อ้าวว่าแต่ไทน์นายไม่กินข้าวหรอ
“ไม่ล่ะฉันไม่หิว”
“ปล่อยมันเถอะเทียน่าเราไปกันเหอะ”
“จ้าๆ ไปแล้วๆ”
“ฉันขึ้นห้องก่อนนะไอ้วอสก้า”
“อือๆแกไปเหอะ” ผมขอตัวขึ้นห้องก่อนก่อนจะไปที่ห้องตัวเองผมก็นึกถึงเธอไม่รู้ว่าป่านนี้จะกินข้าวหรือยังผมเลยเดินไปทางห้องPrincessก่อน ผมเคาะประตูอยู่สองสามครั้งก็ไม่มีคนมาเปิดเลยลองเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปก็เห็นเธอนอนคุดคู้อยู่บนโซฟากอดตัวเองเหมือนหนาวผมคิดว่าแอร์ก็ปกตินะเลยเดินไปปรับอุณหภูมิให้สูงขึ้นอีกหน่อย
แล้วเดินไปเรียกเธอเพื่อจะถามว่ากินข้าวหรือยังแต่พอมือผมแตะตัวเธอก็ต้องรีบชักมือออกทันทีเพราะว่าตัวเธอร้อนอย่างกับไฟผมเลยเอามือไปอังที่หน้าผากเธอก็พบว่ามันร้อนมากผมเลยเขย่าตัวเธอและเรียกเธอดู
“นี่แอเรียล”
”นี่เรียล”
“แอเรียล”
“ แอเรียล เธอได้ยินฉันหรือเปล่า”
“อือ” เธอไม่ตื่นเพียงครางขึ้นมาเหมือนรำคาญที่มีคนปลุกคงเป็นเพราะพิษไข้ด้วย ผมเลยจัดการอุ้มเธอขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องพยาบาลตลอดทางก็มีแต่คนมองผมว่าพรุ้งนี้ก็คงมีข่าวซุบซิบกันอีกแน่เลยมันจะอะไรกันนักหนาคนพวกนี้ชอบเก็บเอาไปคิดเองเออเองแต่ก็ช่างเถอะผมเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อผ่านคนพวกนี้ไวๆมาถึงห้องพยาบาลจนได้
“อ้าวเกิดอะไรขึ้นหรอคะเจ้าชาย”
“แอเรียลไม่สบายน่ะช่วยดูให้ที”
“ได้เลยค่ะงั้นอุ้มเธอไปที่เตียงเลยค่ะ” ผมจัดการวางเธอลงบนเตียงเบาๆตามที่นักเรียนห้องพยาบาลบอก แล้วเธอก็ให้ผมมารอข้างนอกเพราะจะตรวจอาการและเช็ดตัวให้ผมเลยมานั่งรอในห้องนั่งเล่นของห้องพยาบาล
-30นาทีผ่านไป-
“เรียบร้อยแล้วค่ะเข้าไปได้เลยค่ะ”
“อืม ขอบใจมาก”
“ไม่เป็นไรค่ะมันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้วค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะถ้ามีอะไรก็เรียกได้เลยนะคะ”
ผมพยักหน้าให้เธอแล้วเดินเข้ามาหาแอเรียลหน้าตาเธอดูอิดโรยจากแต่ก่อนมากตาทั้งบวมแล้วก็คล้ำด้วยคงผ่านการร้องไห้อย่างหนัก เฮ้อเธอเนี่ยน้าผมรู้มาแค่ว่าไอ้อาการ์เป็นคนแรกที่ได้คบกับเจ้าหญิงก็คือแอเรียลครั้งแรกก็คงเสียใจมากเป็นธรรมดาแล้วยิ่งรู้ว่าที่เป็นแฟนกันก็เพื่อใช้ประโยชน์จากการเป็นเจ้าหญิงก็คงยิ่งเสียใจเข้าไปใหญ่ผมก็พอจะเข้าใจความรู้สึกเธอนะเพราะเราตกอยู่ในสถานะเดียวกันรึเปล่านะผมถึงรู้สึกสงสารเธอแล้วแฟนของเราทั้งคู่ก็ดันคบกันอีกขนาดตอนผมรู้ความจริงเรื่องราเชลผมก็อย่างกับคนบ้าเลยล่ะก็ไม่แปลกหรอกที่เธอจะเสียใจขนาดนี้ ผมเอื้อมมือไปลูบผมเธอเบาๆแล้วลองเอามือวางที่หน้าผากเธออีกครั้งตัวเธออุ่นๆไม่ร้อนเหมือนครั้งแรกคงเป็นเพราะนักเรียนพยาบาลเช็ดตัวให้ละมั้งผมค่อยๆปัดปอยผมออกจากหน้าเธอดูไปดูมาเธอก็น่ารักดีนะ ฮึ่ยผมคิดอะไรอยู่เนี่ยปกติผมเป็นคนที่ไม่ได้ชอบใครง่ายๆซะหน่อย
“อือ…” อยู่ดีๆเธอก็คว้ามือผมไปกุมไว้แล้วก็นอนตะแคงข้างหันมาทางผมแล้วหลับต่อไปซะงั้นเธอเหมือนเด็กๆเลยนะผมปล่อยให้เธอครองมือผมอยู่อย่างนั้นโดยไม่คิดที่จะดึงออกผมก็เลยถือโอกาสฟุบหน้าลงนอนที่ข้างเตียงเธอซะเลย เหนื่อยชะมัด
-endไทน์-
ความคิดเห็น