คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Love Shuffle : Chapter 7
Chapter 7
ตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา แทมินกับมินโฮพยายามอย่างหนักในการอ่านหนังสืออย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จากวันแรกที่อ่านหนังสือและทำข้อสอบหลายรอบ วันต่อมาก็ลดลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ ว่างเมื่อไหร่ก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านทันที ตอนแรกจินกิกับจงฮยอนที่เห็นก็แปลกใจและไม่เชื่อสายตาตัวเอง แต่ตอนนี้ก็ชินและเห็นเป็นเรื่องธรรมดาปกติไปเลย ส่วนคีย์ตอนแรกๆก็แอบหวั่นๆว่าตัวเองจะทำให้สองคนนี้ตายเพราะการอ่านหนังสือหรือเปล่า แต่ทั้งสองคนก็ยังยืนยันว่าไม่เป็นอะไรจริงๆ คีย์เลยเปลี่ยนมาเป็นการให้กำลังใจแทน
วันนี้ก็เป็นวันก่อนสอบหนึ่งวัน ซึ่งเป็นวันผ่อนคลายของทั้งสามคน แทมินกับมินโฮเลยตัดสินใจมาพักผ่อนที่บ้านคีย์ รวมไปถึงมานอนค้างที่บ้านคีย์ด้วยเลย
“พรุ่งนี้ก็สอบแล้ววววว~~~~” แทมินยืนตะโกนอยู่หลังบ้านคีย์เพื่อปลดปล่อยความอัดอั้นตันใจ
“พรุ่งนี้จะได้จบกันสักที” มินโฮพูดพร้อมกับนั่งตีขาไปมาในสระว่ายน้ำ
“ช่ายย พรุ่งนี้พี่มินโฮจะได้จบสักที 555”
“ระวังไว้เหอะแทมิน ระวังจะขำไม่ออก” มินโฮพูดเตือนแทมินเอาไว้ว่าอย่ามั่นใจเอาซะมาก ถ้าแพ้แล้วจะเสียหน้าเอาซะเปล่าๆ
“พี่มินโฮ ผมมีเรื่องอยากจะถามพี่หน่อย” แทมินนั่งลงข้างๆมินโฮพร้อมกับหย่อนขาลงในสระว่ายน้ำ
“ว่ามาสิ”
“ทำไมพี่มินโฮถึงอยากจะแข่งกับผม ว่าถ้าใครแพ้ ห้ามเข้าใกล้พี่คีย์หนึ่งสัปดาห์” คิดไปคิดมา ทำไมแทมินกับมินโฮต้องมาแข่งกันอย่างจริงจัง ด้วยเหตุผลแค่เพราะคีย์คนเดียว
มินโฮมีเหตุผลที่จะทำอยู่สามข้อ แต่เหตุผลที่มินโฮเอาข้ออ้างนี้มาแข่งมีอยู่สามข้อ
ข้อแรกก็เพราะไม่อยากให้แทมินอยู่ใกล้คีย์
ข้อสองก็เพราะไม่อยากให้คีย์อยู่ใกล้แทมิน
“แล้วทำไมแทมินถึงตกลงจะมาแข่งกับพี่ล่ะ” มินโฮไม่ยอมตอบแทมิน เลยเปลี่ยนเป็นฝ่ายถามให้แทมินตอบแทน
“เพราะ.. เออ ทำไมผมต้องบอกพี่ด้วย ในเมื่อพี่ยังไม่ตอบคำถามผมเลย” แทมินเกือบจะบอกอยู่แล้วเชียว แต่ก็ดันนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายถามก่อน แต่ยังไม่ได้คำตอบน่ะสิ
“เพราะ.. ไม่อยากแพ้ พี่แค่ไม่อยากแพ้แทมิน”
“แค่นี้เนี่ยนะ” แทมินผิดหวังกับคำตอบของมินโฮอยู่หน่อยๆ นึกว่าจะเพราะอะไรที่มากกว่านั้นซะอีก
‘พี่ไม่อยากแพ้แทมิน เพราะอะไรรู้ไหม?
เหตุผลข้อที่สามของพี่ เพราะพี่ไม่อยากแพ้..
อาจจะเพราะพี่แพ้ใจแทมินไปแล้วละมั้ง พี่ถึงไม่อยากจะแพ้อีก’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“พี่คีย์สู้ๆ!” แทมินพูดระหว่างเดินมาถึงหน้าบันไดก่อนจะขึ้นตึก เพราะแทมินสอบคนละตึกกับมินโฮและคีย์
“แล้วพี่อ่ะ แทมิน” มินโฮทวงกำลังใจจากแทมิน หลังจากที่แทมินน่ะพูดให้กำลังใจแต่คีย์แค่คนเดียว
“สู้ตายยยยยยยย นะพี่มินโฮ” แทมินเน้นคำว่าตายสุดๆ ถึงแม้มันจะเหมือนว่าประชดก็เถอะ มินโฮได้ยินก็พอใจแล้ว
“แทมินก็ตั้งใจนะ ไว้เจอกันตอนเย็นนะ” คีย์ก็บอกให้แทมินตั้งใจทำข้อสอบเหมือนกัน คีย์กับมินโฮก็กลับหลังหันจะเดินขึ้นตึกไป
“พี่มินโฮ แล้วผมอ่ะ” แทมินตะโกนเรียกมินโฮ มินโฮหันกลับมาทำหน้างงๆ
“ผมให้กำลังใจพี่ไปแล้ว แล้วพี่จะไม่ให้ผมมั่งหรือไง”
‘ไม่ใช่ว่าผมอยากจะได้จากพี่มินโฮหรอกนะ ก็แค่มันไม่แฟร์ถ้าผมให้พี่ แต่พี่ไม่ให้ผมมั่ง’
“แค่จากพี่คีย์คนเดียวก็พอแล้วไม่ใช่หรือไง” มินโฮพูดตอบแทมินไปอย่างนั้น ทั้งๆที่บางทีมินโฮอาจจะอยากพูดให้แทมินฟังมั่งก็ได้..
‘นั่นสิ แค่จากพี่คีย์คนเดียว.. วันนี้หรือวันไหนๆผมก็มั่นใจเต็มร้อยเลย’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“มินโฮ สีหน้านายดูไม่ค่อยดีเลย ไม่สบายหรือเปล่า นายกลับบ้านไปนอนก่อนดีกว่าไหม แล้วค่อยไปเอาของที่บ้านเราวันหลังก็ได้”
หลังจากออกจากห้องสอบ มินโฮก็ดูสีหน้าไม่ค่อยดีจนคีย์สังเกตได้ ด้วยความเป็นห่วงคีย์จึงบอกให้มินโฮกลับบ้านตัวเองไปก่อน แล้วค่อยไปเอาของที่อยู่บ้านคีย์ตอนไปนอนค้างวันอื่นแทน
“ไม่ต้องห่วงฉันหรอกคีย์ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ออกจะดีใจซะด้วยซ้ำที่สอบเสร็จสักที” มินโฮพูดทั้งๆที่ความจริงตัวเองก็รู้สึกกระสับกระส่ายอยู่เหมือนกัน
“แน่ใจนะมินโฮ” คีย์ถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“อื้ม ไหนๆก็สอบเสร็จแล้ว เราไปฉลองกันดีกว่า กินเนื้อย่างกันเถอะ!” มินโฮชวนคีย์ไปฉลองหลังสอบเสร็จ
“ถ้านายจะไปก็ชวนจินกิกับจงฮยอนไปดีกว่า เราว่าเราอยากกลับบ้านน่ะ” คีย์ปฏิเสธมินโฮ เพราะคีย์รู้สึกเหนื่อยจริงๆ
“งั้น.. ไปฉลองที่บ้านคีย์นะ” ยังไงมินโฮก็ยังไม่ยอมอยู่ดี ไหนๆจะไปเอาของบ้านคีย์แล้ว ก็ไปฉลองบ้านคีย์เลยแล้วกัน
“อื้มก็ได้ ไปรอแทมินกันเถอะ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ในที่สุดก็สอบเสร็จแล้ววว~~~” แทมินวางกระเป๋าเสร็จ ก็รีบวิ่งออกที่สระว่ายน้ำแล้วตะโกนเสียงดังเหมือนเมื่อวาน ส่วนมินโฮก็เดินตามออกมาแล้วนั่งแช่ขาลงในสระอย่างเคย ส่วนคีย์ก็คงจะหาของว่างให้แทมินกับมินโฮอีกเหมือนเดิม
“พี่เป็นพระเอกเอ็มวีหรือไงเนี่ย นั่งแช่ขาริมขอบสระว่ายน้ำ” แทมินแซวมินโฮที่นั่งเหม่อลอยอยู่ริมขอบสระ ที่มินโฮนั่งเหม่อลอยก็เพราะรู้สึกไม่สบายตัวแปลกๆ สงสัยคงจะไม่สบายอย่างที่คีย์ว่า
“ถ้าพี่เป็นก็ขอมีนางเอกเอ็มวีสวยๆละกัน ไม่เอาตัวประกอบฉากอย่างแทมินหรอก” มินโฮพูดโต้ตอบแทมิน
“พี่มินโฮพูดอย่างนี้อยากลงสระใช่ป่ะ”
“ไม่เอาแทมิน พี่ไม่สบายอยู่”
“พี่มินโฮกังวลกับผลที่จะออกมาอยู่หรอ” แทมินนั่งยองๆลงข้างๆมินโฮ แล้วถามด้วยความเป็นห่วง(?)
“ขอบคุณที่เป็นห่วงพี่นะครับ น้องสุดที่รักๆๆๆของพี่” มินโฮพูดเชิงประชดแทมิน แต่ว่าใจจริงมินโฮก็ขอบคุณที่แทมินถาม
“ห่วงบ้าห่วงบออะไร ผมถามเพื่อกดดันพี่ต่างหาก”
“ห่วงก็บอกมาเหอะน่า”
“พูดอย่างงี้อยากลงสระจริงๆใช่ป่ะ” แทมินพูดพร้อมกับทำมือเตรียมจะผลักมินโฮให้ตกน้ำ
“พี่บอกแล้วว่าพี่ไม่สบาย พี่ไม่สบายจริงๆนะ” มินโฮห้ามแทมินโดยการบอกว่าไม่สบาย ซึ่งมันเป็นจริงๆ ตอนนี้มินโฮรู้สึกเพลียสุดๆ
“ข้ออ้างอ่ะดิ” แต่แทมินไม่เชื่อ
“ไม่ได้อ้างจริงๆ พี่ขอตัวไปนอนก่อนละกัน” มินโฮกำลังจะลุกขึ้นไปนอนพักผ่อนเพราะอาการไม่สบาย อยู่ๆแทมินก็ใช้มือของตัวเองแปะไปที่หน้าผากของมินโฮ..
มินโฮตัวร้อนหรือเปล่าหรอ?
ไม่ใช่หรอก แทมินใช้มือแตะหน้าผากมินโฮเสร็จก็ใช้แรงดันมินโฮตกน้ำเล่นๆต่างหาก มินโฮที่ไม่ทันได้ทรงตัวก็เลยตกน้ำไปในที่สุด
“พี่มินโฮไม่สบายใช่ป่าว ลงน้ำแล้วสบายไหม” แทมินตะโกนถามมินโฮพร้อมกับยืนยิ้มอยู่ริมสระ แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบจากมินโฮที่กำลังจมอยู่ใต้น้ำ
“ตอนแรกยังไม่อยากลงน้ำอยู่เลย ทีตอนนี้ล่ะลงไปดำน้ำเลยนะ” แทมินพูดแซวมินโฮที่ตั้งแต่ลงน้ำไปหน้าก็ยังไม่โผล่พ้นน้ำเลย
“พี่มินโฮ..” แทมินเรียกชื่อมินโฮ
“อย่าแกล้งกันนะ ผมรู้ว่าพี่ว่ายน้ำเป็น ผมจำได้”
แทมินเริ่มกระวนกระวายใจเพราะมินโฮยังคงไม่โต้ตอบตัวเอง แทมินจึงตัดสินใจกระโดดลงน้ำไปแล้วว่ายไปยังมินโฮทันที แทมินใช้แรงทั้งหมดในการดึงตัวมินโฮขึ้นมา แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะไม่สามารถดึงขึ้นมาได้ แทมินจึงโผล่ศีรษะขึ้นมาเหนือน้ำเพื่อหายใจ แล้วจะดำน้ำลงไปช่วยมินโฮอีกครั้ง
แต่ในขณะเดียวกัน มินโฮก็ค่อยๆลอยตัวโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำตอนที่แทมินกำลังดำน้ำอยู่ แล้วรีบว่ายไปที่บันไดริมสระแล้วไปนั่งหย่อนขาลงในสระเหมือนเดิม มินโฮถึงกับยิ้มและหัวเราะออกมาด้วยความสะใจเล็กน้อย สักพักแทมินก็ลอยโผล่เหนือน้ำขึ้นมาก็เกิดอาการงงทันที เมื่อเห็นมินโฮไปนั่งยิ้มอยู่ริมสระ
“พี่.. เห้ย เมื่อกี๊พี่หลอกผมใช่ป่ะเนี่ย” แทมินกำลังจะถามว่ามินโฮเป็นอะไรหรือเปล่า แต่พอเห็นมินโฮยืนยิ้มอยู่ก็พอจะเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น แทมินจึงเริ่มโวยวายใส่ทันที
“ก็แทมินอยากแกล้งพี่ก่อนทำไม พี่บอกแล้วว่าพี่ไม่สบายก็ยังจะผลักพี่ลงน้ำอีก” มินโฮพูดพร้อมกับเตะขาในน้ำอย่างสบายใจที่แกล้งแทมินคืนสำเร็จ
‘จะว่าไปตอนแตะหน้าผากพี่เขา.. ก็ตัวอุ่นๆอยู่จริงๆนั่นแหละ’
“แทมินกับมินโฮ ไปกินของว่างไหม” คีย์เดินมาเรียกมินโฮกับแทมิน คีย์ยิ้มออกมาพร้อมกับหน้างงๆที่เห็นมินโฮตัวเปียก และแทมินก็กำลังยืนอยู่ในสระว่ายน้ำ
“คีย์มานั่งสิ เห็นลูกหมาตกน้ำหรือเปล่า” มินโฮตบที่พื้นข้างๆ คีย์จึงเดินมานั่งแล้วแช่ขาลงในสระ มินโฮชี้ไปที่แทมินที่ยืนอยู่กลางสระ
“แทมินคงเป็นลูกหมาตกน้ำที่น่ารักมากเลยล่ะ 55” คีย์พูดกับมินโฮพร้อมกับหัวเราะออกมา ถึงแม้คีย์จะพูดให้มินโฮได้ยิน แต่แทมินก็ได้ยินสิ่งที่คีย์พูดเหมือนกัน
“คีย์ไม่รู้อะไร ว่าแทมินน่ะผลักฉันตกน้ำนะ ฉันยิ่งไม่สบายอยู่ด้วย”
“ตกลงว่านายไม่สบายหรอมินโฮ”
“เหนื่อยจริงๆเลยคีย์..” นั่งๆอยู่สักพักมินโฮก็นั่งคอตกด้วยความเหนื่อย ความจริงมินโฮจะเอาหัวไปพิงที่คีย์ แต่ถ้าทำอย่างนั้นเดี๋ยวจะมีปัญหากับแทมินอีก
“พี่คีย์ลงมาเล่นน้ำกัน” แทมินว่ายเข้ามาที่ขอบสระแล้วชวนคีย์ที่นั่งอยู่ลงมาเล่นน้ำ แต่คีย์ส่ายศีรษะปฏิเสธแทมิน
“ไว้วันหลังนะแทมิน วันนี้พี่ไม่อยากว่ายน้ำน่ะ” แทมินหน้าบูดเล็กน้อย ก่อนจะดันตัวขึ้นมาจากสระ แล้วไปนั่งข้างๆคีย์
“คราวหน้าพี่คีย์อย่าปฏิเสธผมนะ”
“อื้ม พี่ขอเว้นวันนี้ไว้วันนึงละกัน” คีย์สัญญากับแทมิน
‘ถ้าแทมินจะขอให้พี่ทำอะไร พี่จะไม่ปฏิเสธนะ’
“ฮะ..ฮัดชิ้วว!!” อยู่ๆแทมินก็จามออกมา คีย์หันไปมองแทมิน แทมินใช้มือถูจมูกไปมาพร้อมกับยิ้มให้คีย์
“เป็นหวัดแล้วหรอเนี่ย เข้าบ้านกันเถอะ” คีย์ชวนแทมินเข้าบ้านเพราะถ้านั่งตากลมนานๆตอนตัวเปียก จะทำให้ไม่สบายเอาซะได้ แทมินจึงลุกแล้วเดินเข้าบ้านไป คีย์สะกิดมินโฮที่นอนตะแคงอยู่กับพื้นริมสระเพื่อจะเรียกให้มินโฮเข้าบ้าน แต่มินโฮก็ยังคงนิ่ง คีย์เลื่อนไปสะกิดที่แขนก็รู้สึกได้ถึงความอุ่นบนร่ายกายของมินโฮ จึงใช้มือไปแตะที่หน้าผากดูก็ยังคงรู้สึกถึงความอุ่นจนเกือบร้อน
“บอกแล้วว่าให้กลับไปนอนที่บ้านก่อน ถ้านายเป็นหนักกว่านี้แล้วเราจะทำยังไงล่ะ” คีย์บ่นพร้อมกับสะกิดมินโฮต่อ มินโฮค่อยๆขยับตัวแล้วลุกขึ้นมา
“แค่ตัวอุ่นๆเอง เดี๋ยวเช็ดตัว กินยาแล้วก็หาย”
“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วกันนะ” มินโฮตอบรับคีย์แล้วเดินเข้าบ้านไป คีย์มองมินโฮสักพักก็เดินตามเข้าไป
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
แทมินกำลังนั่งเช็ดผมอยู่ในห้องนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จ สักพักมินโฮก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ยืนแต่งตัวอยู่สักพักก็นอนล้มลงไปบนเตียงซะเฉยๆ แทมินที่นั่งเช็ดผมก็เลยหันไปมองด้วยความตกใจ
“ไม่เช็ดผมก่อนไง๊พี่มินโฮ เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก” แทมินพูดกับมินโฮที่นอนทั้งๆที่หัวยังเปียก มินโฮยกมือขึ้นมาสื่อประมาณว่าไม่เป็นไร
“พี่โกรธผมหรอ..” มินโฮไม่ยอมพูดคุยกับตัวเอง แทมินเลยกังวลว่ามินโฮจะโกรธตัวเองหรือเปล่า
“...”
“ผมแค่แกล้งเล่นๆเอง อย่าโกรธเลยนะ ผมง้อก็ได้ ดีกันเหอะ”
“...” มินโฮได้ยินก็แอบยิ้ม แต่ก็ไม่ได้ตอบแทมิน เพราะพิษไข้เริ่มทำงานหนัก ทำให้เพลียจนไม่มีแรง ถึงอยากจะพัก แต่มีแทมินมารบกวน มินโฮก็ไม่รำคาญ แล้วหลับตานอนต่อไป
“พี่อย่านอนนิ่งดิ หลับแล้วหรอ” แทมินเห็นมินโฮเอาแต่นอนนิ่งเลยไปสะกิดมินโฮก็รู้สึกว่าตัวมินโฮร้อนๆ จึงใช้มือแตะหน้าผากดูก็กระตุกมือกลับเพราะรู้สึกว่าร้อนผิดปกติ
“เห้ย! พี่ไม่สบายจริงดิเนี่ย ตายๆๆ แล้วผมจะทำยังไงดีวะเนี่ย” แทมินกระวนกระวายใหญ่ คิดว่าสาเหตุที่มินโฮเป็นไข้คงเป็นเพราะตัวเองแน่ๆ ความจริงแทมินก็มีส่วนอยู่นิดนึง
‘ถ้าไปเรียกพี่คีย์ตอนนี้คงรบกวนพี่คีย์อีก’
แทมินกำลังจะลุกขึ้นไปเรียกคีย์ แต่ก็เปลี่ยนใจเพราะรู้สึกว่าแค่มานอนค้างบ้านคีย์ คีย์ช่วยติวหนังสือให้ตัวเองก็ลำบากคีย์แล้ว แทมินนั่งคิดอยู่สักพักว่าจะทำอะไรต่อดี แทมินจึงไปหยิบไดร์เป่าผมแล้วเสียบปลั๊กข้างๆหัวเตียง
“พี่มินโฮ ลุกขึ้นมาหน่อยดิ๊ เป่าผมให้แห้งแล้วค่อยนอน” แทมินเรียกให้มินโฮตื่นขึ้นมาเป่าผมให้แห้งซะก่อน ไม่งั้นไข้จะขึ้นสูงกว่าเดิม มินโฮค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นมานั่งทั้งๆที่ยังหลับตา แทมินกำลังจะอ้อมไปด้านหลังมินโฮเพื่อจะเป่าผมให้ แต่อยู่ๆศีรษะมินโฮก็ดันเอนมาที่ไหล่ของตัวเองซะอย่างนั้น
“แล้วผมจะเป่าผมให้พี่ได้ไงเนี่ย” แทมินโวยวายเล็กน้อยใส่มินโฮ แต่มินโฮก็ไม่ได้ตอบสนองกลับอีกเช่นเคย แทมินไม่รู้จะทำยังไงก็เลยต้องนั่งอยู่ท่านั้น แล้วค่อยๆใช้มือยีผมมินโฮพร้อมกับใช้ไดรเป่าไปด้วย
ถึงแม้จะลำบากแทมิน แต่ก็ยังดีกว่าแทมินจะปล่อยให้มินโฮนอนหัวเปียกทั้งๆที่ป่วยอยู่นั่นแหละ
‘ถ้าไข้พี่ขึ้นสูงกว่าเดิมเพราะแทมิน.. แทมินต้องรับผิดชอบนะ’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
หลังจากเป่าผมให้มินโฮเสร็จ แทมินก็ค่อยๆผลักตัวมินโฮลงไปนอนกับเตียงเหมือนเดิม แล้วลุกขึ้นจากเตียง บิดตัวไปมาด้วยความเมื่อยไหล่จากท่านั่งเมื่อกี๊ แล้วเดินออกจากห้องนอนลงไปที่ห้องรับประทานอาหารชั้นล่างของบ้านคีย์
“แล้วพี่มินโฮล่ะแทมิน” คีย์ถามถึงมินโฮทันที เพราะไม่เห็นมินโฮลงมาด้วย
”เอ่อ.. พี่มินโฮเขา.. หลับไปแล้วพี่คีย์ พี่เขาไม่ค่อยสบายน่ะ”
”แย่เลย อุตส่าห์ซื้อเนื้อมา จะได้ย่างกินกัน เห็นพี่มินโฮบอกว่าอยากกิน” คีย์พูดออกมาอย่างเสียดาย
”งั้น..เราก็กินกันสองคนนะพี่คีย์” แทมินชวนคีย์ โอกาสที่จะได้กินข้าวสองคนกับคีย์ที่แทมินฝันมานานก็มาถึงสักที โอกาสแบบนี้ไม่ได้มาง่ายๆ แทมินนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับคีย์
”จะดีหรอ”
”พี่คีย์อ่า พี่คีย์คงไม่ได้ไม่อยากกินข้าว เพราะพี่มินโฮไม่กินกับเราใช่ไหม”
”ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกแทมิน พี่ยังนั่งกินข้าวคนเดียวได้เลย ไม่จำเป็นต้องมีพี่มินโฮหรอก”
”ถ้าพี่คีย์จะนั่งกินข้าวคนเดียว มีผมนั่งกินเป็นเพื่อนไม่ดีกว่าหรอ กินข้าวกันเถอพี่คีย์ ผมหิวแล้ว.. อ้อ ถ้าพี่คีย์จะทำอาหารให้พี่มินโฮก่อน ผมว่าปล่อยให้พี่มินโฮเขานอนไปก่อนละกัน เขาคงอยากนอนมากกว่า” แทมินพูดจบก็หยิบช้อนแล้วเริ่มตักอาหารทาน
‘แทมินทำให้พี่รู้สึกว่าแทมินห่วงพี่มากเกินไปหรือเปล่า.. แทมินอย่าทำดีกับพี่มากนักสิ’
”พี่คีย์ต้องกินเยอะๆนะ จะได้มีแรงดูแลผม” แทมินว่าจบก็ตักกับข้าวที่วางอยู่ตรงหน้าใส่จานให้คีย์ แค่คีย์มองแทมินกินข้าว คีย์ก็รู้สึกอิ่มแล้ว
‘แทมินก็ต้องกินเยอะๆนะ จะได้มีแรงอยู่เป็นเพื่อนพี่’
”เล่นเลิฟช็อตกันพี่คีย์” อยู่ๆแทมินก็วางช้อนลง แล้วชวนคีย์เล่นเลิฟช็อต คีย์ทำหน้างงเล็กน้อย
”มันคือ..”
”อย่างนี้ไงพี่คีย์” แทมินหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่แก้วนึงใส่มือคีย์ ส่วนตัวเองก็หยิบแก้วใส่ในมือตัวเอง แล้วลุกขึ้นเอาแขนไปคล้องไว้ที่แขนของคีย์ข้างที่มีแก้ว
”แล้วก็ดื่มเลยพี่คีย์” เพราะแขนของแทมินที่คล้องกับแขนตัวเอง ทำให้คีย์ต้องลุกขึ้นมา พอแทมินนับสามทั้งสองคนก็ยกแก้วขึ้นดื่ม
ตอนนั้น.. หน้าของคีย์กับแทมินอยู่ใกล้กันมาก..
‘ทำไมเรารู้สึกว่าตอนนี้เรากำลังเขินนะ’
”ผมมีความสุขมากเลยพี่คีย์” หลังจากดื่มน้ำในแก้วเสร็จ แทมินก็ยิ้มแล้วพูดกับคีย์
”อื้ม พี่ก็..มีความสุขนะแทมิน” คีย์ก็พูดตอบแล้วยิ้มให้แทมิน แล้วทั้งสองคนก็นั่งทานอาหารเย็นกันต่อ
‘ตอนนี้เราสองคนจะคิดเหมือนกันหรือเปล่านะ พี่คีย์’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
”พี่คีย์ คืนนี้ผมขอค้างที่นี่อีกคืนนะ” แทมินขออนุญาตคีย์ระหว่างที่คีย์กำลังต้มข้าวต้มให้กับมินโฮ ความจริงแทมินตั้งใจจะกลับบ้านวันนี้ แต่ตอนนี้มันดึกแล้ว แทมินเลยขี้เกียจกลับบ้าน อีกอย่างพรุ่งนี้โรงเรียนก็ให้หยุดหลังสอบเสร็จ เพื่อให้นักเรียนได้พักผ่อน
”ได้สิ ตามสบายเลยนะ” คีย์พูดพร้อมกับตักข้าวต้มใส่ชาม แล้ววางลงบนถาด พร้อมกับรินน้ำใส่แก้ว รวมไปถึงวางยาลงบนถาด แล้วเตรียมจะยกขึ้นไปให้มินโฮบนห้อง
”พี่คีย์ไม่ต้องห่วงพี่มินโฮหรอก เดี๋ยวผมจัดการเอง” แทมินจับมือคีย์ออกจากถาด แล้วจัดการยกถาดชามข้าวต้มพร้อมกับยาซะเอง ทั้งสองคนก็เดินออกจากห้องครัวแล้วเดินขึ้นไปบันไดไปด้วยกัน จนถึงหน้าห้องนอนของแทมินกับมินโฮ คีย์จึงเปิดประตูให้แทมินเพราะแทมินมือไม่ว่าง
”ถ้ามีอะไรก็เรียกพี่ได้เสมอเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”
”เข้าใจแล้วฮะ พี่คีย์ไปพักผ่อนเถอะ”
”อื้ม” คีย์พูดจบก็เดินไปยังห้องนอนที่อยู่ข้างๆ แล้วกำลังจะเดินเข้าห้องไป
”พี่คีย์ฝันดีนะฮะ” แทมินรีบพูดก่อนที่คีย์จะเข้าห้อง
”แทมินก็..ฝันดีนะ” คีย์พูดจบก็ปิดประตูเข้าห้องไป แทมินยืนยิ้มอยู่สักพักก็เดินเข้าไปพร้อมกับใช้ศอกดันประตูให้ปิด แล้วค่อยๆวางถาดอาหารลงบนโต๊ะเล็กๆที่อยู่ข้างๆหัวเตียง
”พี่มินโฮ ตื่นมากินข้าวต้มหน่อย” แทมินสะกิดมินโฮที่นอนหลับอยู่ให้ตื่นขึ้นมาข้าวต้มที่คีย์ทำ มินโฮค่อยๆลืมตาตามเสียงเรียกของแทมิน
”ไม่กินได้ไหม” มินโฮพูดเสียงเบา เพราะความเพลีย
”กินหน่อยเหอะ จะได้กินยา ถ้าไข้พี่ไม่ลดพี่ก็แย่ ผมก็แย่นะ”
”อืมๆ กินก็กิน” มินโฮพูดจบค่อยๆดันตัวลุกขึ้นมานั่ง แทมินก็หยิบชามข้าวต้มแล้วยื่นให้มินโฮ แต่ตัวมินโฮทำท่าจะล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แทมินเลยไม่ไว้ใจจะให้มินโฮถือ จึงถือชามข้าวต้มไว้เองซะเลย
”เดี๋ยวผมถือให้ พี่ตักกินเอาก็แล้วกัน”
”ใจร้าย.. ป่วยอยู่ไม่ดูแลเลย” มินโฮพูดบ่นอยู่คนเดียว แต่แทมินว่ามันกระทบถึงแทมินอยู่
”พูดมากได้อย่างนี้แสดงว่าดีขึ้นแล้วน่าจะกินเองได้นี่นา! พี่จะให้ผมป้อน? พี่ลองคิดดูนะ ว่ามีผู้ชายที่ไหนเขาป้อนข้าวให้กันบ้าง.. ไม่มีใช่ไหมล่ะ นอกซะจากพวกชายไม่จริง ซึ่งผมว่าพี่คงไม่เป็นหรอกมั้ง เพราะฉะนั้นถ้าเข้าใจแล้วก็กินเองนะครับ”
แทมินยังคงถือชามข้าวต้มไว้ในมือ รอมินโฮจะตักใส่ข้าวปาก แต่พอแทมินพูดอย่างนั้นแล้ว มินโฮเลยไม่อยากกินซะดื้อๆ แล้วทำท่าจะล้มตัวนอนลงไปอีก แทมินจึงจำใจตักข้าวต้มใส่ช้อนแล้วจ่อไปที่ปากมินโฮ มินโฮก็อ้าปากแล้วกินมันแต่โดยดี
”พี่ไม่ใช่ผู้ชายนี่หว่า” แทมินบ่นพึมพำออกมา
”แต่ว่าแทมินเป็นฝ่ายป้อนให้พี่เองไม่ใช่หรือไง” ก็จริงของมินโฮ มินโฮยังไม่ได้ขอให้แทมินป้อนเลย อยู่ๆแทมินก็เข้าใจว่ามินโฮจะให้ป้อน แล้วก็ป้อนมาให้ตัวเอง
”กินๆไปเหอะ อุตส่าห์เอามาให้กินก็ดีแล้ว” ว่าจบแทมินก็ตักข้ามต้มอีกคำให้มินโฮ มินโฮเคี้ยวเสร็จ แทมินก็ทำท่าจะป้อนให้อีก แต่มินโฮยกมือขึ้นห้าม
”ไม่เอาแล้ว ไม่อยากกินแล้ว”
”อีกคำเดียว แล้วกินยา”
”ไม่เอาแล้ว แทมิน”
”จะกินหรือไม่กิน” แทมินเริ่มโมโหมินโฮที่ช่างเอาใจยากซะเหลือเกิน
”ไม่”
”เออ ไม่กินก็ไม่ต้องกิน” มินโฮนึกว่าจะโดนอะไรซะอีก แต่กลับกลายเป็นแทมินยอมแพ้แล้ววางถ้วยข้ามต้มลงบนโต๊ะ แต่เปลี่ยนไปหยิบยาเม็ดสีขาวกับแก้วน้ำแทน
”กินยาเร็วๆ จะได้นอนพักผ่อน” แทมินยื่นยากับแก้วน้ำให้มินโฮ แต่มินโฮไม่ยอมรับมาจากมือแทมิน เพราะมินโฮไม่ชอบกินยา เลยคิดว่ายังไงก็คงไม่กิน
”เมื่อยเว้ยพี่ รับไปหน่อยดิ๊” แทมินยื่นให้มินโฮ แต่มินโฮก็ยังไม่ยอมรับอยู่ดี
”มะ..” มินโฮกำลังจะปฏิเสธแทมิน แต่ยังพูดไม่ทันจบแทมินก็อาศัยช่วงที่มินโฮอ้าปากยัดยาใส่ปากพร้อมกับรีบเอาแก้วที่มีน้ำยัดใส่ปากมินโฮ มินโฮไม่ทันได้ตั้งตัวก็เกือบสำลักออกมา แทมินเห็นว่าน้ำไหลออกมาจากปากมินโฮจึงหยุดแล้วเอาแก้วน้ำออกจากริมฝีปากของมินโฮ
ขนาดป้อนให้ถึงปากขนาดนี้ มินโฮยังไม่ยอมกินง่ายๆเลย
”จะอมทำไมวะพี่ เดี๋ยวยาก็ละลายหรอก” แทมินดุมินโฮที่ทำตัวเหมือนเด็กไม่ยอมกินยา ขนาดว่าแล้วมินโฮก็ยังไม่ยอมกลืน
”ผมรู้ละ พี่ไม่ชอบกินยาใช่ไหม” คิดไปคิดมาแทมินพอจะรู้สาเหตุที่มินโฮไม่ยอมกินยาง่ายๆแล้ว แทมินจึงถามออกไป ซึ่งแน่นอนว่ามินโฮที่กลัวเสียฟอร์มก็รีบกลืนน้ำกับยาที่อยู่ในปากลงคอทันที กลืนเสร็จมินโฮก็รีบล้มตัวนอนลงทันที
”นอนหลับพักผ่อนให้สบายยยยยยนะ ถ้าหากว่าไข้ขึ้นสูงมาก ไม่ไหว จะตายแล้ว พี่ก็เรียกผมก็แล้วกัน”
มินโฮพยักหน้าตอบแทมินแล้วหลับตานอนลงเพราะรู้สึกหมดแรงกับการเถียงแทมินเมื่อสักครู่ แทมินที่เห็นว่ามินโฮหลับแล้ว ก็เกิดเสียดายข้าวต้มที่เหลืออยู่ เลยจัดการนั่งกินต่อให้หมด มินโฮแอบลืมตามาดูแทมินที่นั่งกินข้าวต้มที่เหลืออย่างมีความสุขก็แอบยิ้มแล้วหลับตานอนต่อ
”เออ แล้วพี่มินโฮป่วย จะนอนด้วยเดี๋ยวติดหวัดก็แย่อ่ะดิ” แทมินบ่นหลังจากกินข้าวต้มเสร็จกำลังจะนอน ก็นึกได้ว่าถ้านอนเตียงเดียวกับมินโฮอาจจะป่วยไปด้วยก็ได้
‘ถ้าจะไปนอนกับพี่คีย์.. ไม่เอาๆๆ คืนนี้คงนอนไม่หลับแน่ๆ’
แทมินคิดไปก็เอามือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองแล้วยิ้มออกมา แทมินจึงเอาชามข้าวต้มไปเก็บข้างล่างก่อน แล้วไปเอาผ้าปูที่นอนกับผ้าห่มที่ห้องนอนข้างๆมาแล้วจัดการปูนอนข้างล่าง ข้างๆเตียงที่มินโฮนอนอยู่
‘ถ้าไปนอนอีกห้อง เกิดพี่มินโฮตายตอนกลางดึก ใครจะช่วยทันล่ะ’ แทมินจึงล้มตัวนอนลงตรงที่นอนที่ปูเอาไว้ แล้วหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า
ตุ้บ!!
หลังจากที่คีย์ตื่น อาบน้ำแต่งตัวเสร็จตอนแปดโมง คีย์ก็ลงไปทำอาหารเช้าเหมือนอย่างเคย พอทำเสร็จก็เดินขึ้นมาชั้นบนเพื่อปลุกมินโฮกับแทมินที่นอนอยู่ในห้อง
ก๊อกๆๆ
คีย์เคาะประตูเพื่อจะดูว่ามินโฮกับแทมินตื่นหรือยัง แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับหรือว่ามีใครมาเปิดประตู คีย์จึงเคาะอีกครั้ง แต่ก็ยังเงียบไร้การโต้ตอบเหมือนเดิม คีย์จึงลองบิดลูกบิดประตูดูก็พบว่าไม่ได้ล็อกเอาไว้ คีย์จึงค่อยๆเปิดประตูเข้าไป
แต่บนเตียงก็กลับว่างเปล่าไม่มีใคร..
“ข้างล่างก็ไม่อยู่นี่.. แอร์ก็ยังเปิดอยู่ด้วย..” คีย์มองแต่มุมตรงประตูที่มองเห็นแค่ภายในห้องเป็นมุมๆ คีย์จึงเดินเข้าไปดูในห้องน้ำแต่ก็ยังไม่พบใครอยู่ดี จนกระทั่งหันไปเจอกับอะไรข้างล่างเตียง..
มินโฮกับแทมินนอนซุกอยู่ใต้ผ้าห่มเดียวกัน.. แถมแทมินยังหันหน้าเข้าหามินโฮอีกด้วย
คีย์รีบใช้มือปิดตาทันทีเพราะไม่รู้ว่ามีอะไรหรือเปล่านอกจากนั้น คีย์ค่อยๆเปิดตาดู และก็ลืมตาอย่างปกติในที่สุด
‘สองคนนี้เขา...’
ตอนนี้ในหัวของคีย์มีแต่ความคิดแปลกๆที่ตัวเองไม่เคยคิดมาก่อนตีกันอยู่ในหัวไปหมด เพราะภาพที่คีย์เห็นบางทีคีย์ก็ว่ามันส่ออะไรบางอย่างอยู่ ถ้าจะเอามามั่วๆรวมๆกัน ตอนนี้คีย์คงคิดได้สองแง่ แง่บวกก็คือมินโฮกับแทมินเหมือนพี่ชายกับน้องชายที่รักกันมาก ถ้าแง่ลบก็คือ.. สองคนนี้เขามีความสัมพันธ์แบบไปไกลกันแล้ว
‘ปล่อยให้ทั้งสองคนนอนกันไปก่อนละกัน’
คิดได้อย่างนั้นคีย์ก็รีบหมุนตัวแล้วจะเดินออกจากห้องไป แต่คีย์คิดว่าท่านอนของสองคนนี้น่ารักดี คีย์บังเอิญเหลือบไปเห็นมือถือของใครสักคนวางอยู่บนหัวเตียงพอดี ก็หยิบมาแล้วถ่ายรูปของสองคน แล้วทำอะไรต่อสักแปปนึงก็วางมือถือลงที่เดิม ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
‘ขออย่าให้เป็นอย่างที่เราคิดเลย’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
แทมินเริ่มรู้สึกว่ามันร้อนๆ
แทมินค่อยๆลืมตาขึ้นมาเพราะรู้สึกว่าอากาศมันร้อนๆ ทั้งๆที่ก็นอนอยู่ในห้องแอร์ ตื่นมาก็พบกับ.. หน้าของมินโฮ!! แทมินรีบเด้งตัวขึ้นทันทีที่เห็นมินโฮนอนอยู่ข้างๆ เพราะสงสัยว่ามินโฮมานอนอยู่ข้างๆตัวเองได้ไง มานั่งนึกๆดูตอนก่อนนอนมินโฮยังนอนอยู่บนเตียงอยู่เลย
‘ในฝันที่ว่าควายล้มทับนี่ความจริงคือไอ้พี่มินโฮมันตกลงมาทับเรา?’
“ไอ้พี่มินโฮ!!!!” แทมินตะโกนลั่นใส่หูมินโฮที่นอนหลับอยู่ มินโฮสะดุ้งตื่นทันทีที่เสียงของแทมินเข้าสู่โสตประสาทของตัวเอง
“อะไร..แทมิน” มินโฮที่ยังหลงเหลือความสะลึมสะลืออยู่เล็กน้อยถามแทมินที่มาตะโกนใส่หูตัวเอง
“มานอนตรงนี้ได้ไงเนี่ย อย่าบอกนะว่าพี่..คิดจะทำอะไรผมอ่ะ” แทมินคิดไปไกลแล้วววว~
“จะทำอะไรแทมิน? พอดีพี่ไม่สบายน่ะแทมิน เลยไม่ได้ทำ.. ไม่งั้นคงทำไปแล้วละมั้ง พี่นอนต่อก่อนนะ ง่วงอยู่เลย” มินโฮพูดเล่นๆกับแทมิน เพราะไหนๆแทมินก็คิดไปแล้ว ให้แทมินคิดไปไกลกว่านี้หน่อยจะเป็นอะไร พูดจบก็หลับตาลงอีกครั้ง
“แสดงว่าพี่คิดจะทำอะไรผมจริงๆอ่ะดิ” แทมินโวยวายใส่มินโฮ
“ก็บอกว่าไม่สบาย จะนอนไง” มินโฮพูดทั้งๆที่ยังหลับตา แทมินได้แต่นั่งกัดฟันแล้วมองไปที่มินโฮที่นอนอยู่ อยู่ๆก็เกิดคิดอะไรดีๆขึ้นมาได้ จึงหยิบผ้าเช็ดตัวสองสามผืนเข้าไปห้องน้ำแล้วล็อกประตู
แทมินอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จสักพักก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับขันน้ำใส่น้ำ และผ้าเช็ดตัว แล้วเดินตรงไปยังมินโฮที่นอนอยู่ แทมินนั่งลงแล้วดึงผ้าห่มออกจากตัวมินโฮ แล้วใช้ผ้าเช็ดตัวจุ่มลงไปในขัน พร้อมกับบิดอย่างลวกๆ แล้ววางลงบนร่างกายของมินโฮทั้งผืน
“ใครทำอะไรเนี่ย ทำไมมัน..ร้อน!” มินโฮรีบลืมตาตื่นแล้วเด้งตัวขึ้นจากพื้นทันทีเมื่อรู้สึกว่าความอุ่นมากถึงขั้นร้อนกำลังปกคลุมร่างกายตัวเองอยู่ แทมินถึงกับหัวเราะออกมา
“พี่บอกว่าไม่สบาย ผมเลยอยากเช็ดตัวให้ น้ำกำลังอุ่นอยู่เลย”
“นี่มันไม่เรียกว่าอุ่นเลยแทมิน มันร้อนแล้วเนี่ย” มินโฮรู้สึกว่าแทมินน่ะแกล้งตัวเองอีกแล้ว แต่ไม่รู้ทำไมมินโฮโกรธแทมินไม่ลงสักที
“หิวป่าวอ่ะ เดี๋ยวผมต้มมาม่าให้กิน” แทมินพูดประชดที่มินโฮบอกว่าน้ำที่เอามาเช็ดตัวให้มันร้อน
“ถามจริงเหอะ ทำไมชอบแกล้งพี่จัง หรือว่า.. พี่หล่อจนแทมินอดใจไม่ไหวอยากจะแกล้ง” นี่ขนาดว่าไม่สบายก็ยังจะหลงตัวเองนะ มินโฮ
“พี่คีย์น่ะน่ารักแล้วก็น่าแกล้งกว่าพี่มินโฮเยอะ” แทมินก็ยังไม่วายจะพูดถึงคีย์ตั้งแต่เช้า(ถึงสายมากกกก)
“แล้วถ้าพี่คีย์น่ารักกว่าแล้วจะมาแกล้งพี่ทำไมล่ะ” มินโฮออกจะถามกวนๆ แต่ว่ามันก็จริง ถ้าแทมินพูดอย่างนั้นแล้วจะมาแกล้งมินโฮทำไม แทมินก็ไม่มีเหตุผลจะบอกเหมือนกันว่าทำไมถึงชอบแกล้งแล้วก็กวนมินโฮ
“มันสนุกแล้วก็สะใจไง” พูดจบแทมินก็แลบลิ้นใส่มินโฮ แล้วรีบวิ่งออกจากห้องนอนไปทันที ปล่อยให้มินโฮนั่งอยู่คนเดียวต่อ มินโฮใช้มือขึ้นมาแปะหน้าผากตัวเองก็รู้สึกว่าร่างกายเริ่มกลับมาปกติแล้ว จึงลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวอย่างเซๆ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
‘ถ้าแทมินทำอย่างเมื่อกี๊แล้วมันหาย รู้งี้ให้ทำไปตั้งนานแล้ว’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
คีย์ค่อยๆตักข้าวต้มในชามเข้าปากช้าๆ หลังจากที่คีย์เข้าไปห้องนอนของมินโฮกับแทมินเมื่อกี๊แล้วคีย์รู้สึกมึนแปลกๆ
ก็ภาพมันยังติดตาอยู่ คีย์พยายามจะลืมแต่มันก็แว๊บเข้ามาทุกที
“พี่คีย์นั่งกินข้าวไม่รอผมเลยนะ” แทมินเดินเข้ามาพร้อมกับพูดกับคีย์ คีย์แอบสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงแทมิน
“ก็.. มันจะเก้าโมงแล้วนี่นา พี่เห็นว่ายังไม่ตื่นก็เลยไม่อยากปลุกน่ะ” ไม่ใช่ว่าไม่อยากปลุก แต่คีย์ไม่กล้าปลุกต่างหาก
“ผมบอกแล้วว่าอย่านั่งกินข้าวคนเดียวไง ให้ผมนั่งกินเป็นเพื่อนด้วย” แทมินพูดจบก็นั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามคีย์ แล้วค่อยๆตักข้าวต้มที่วางรออยู่แล้วเข้าปาก
“เมื่อคืน..”
“ฮะ พี่คีย์” คีย์ทำท่าจะพูดอะไรต่อ แต่ก็เงียบไป แทมินจึงถามคีย์
“เมื่อคืน..หลับสบายไหม” คีย์ไม่กล้าถามว่าทำไมมินโฮกับแทมินถึงลงมานอนที่พื้น เพราะคิดไปคิดมา แทมินน่ะไม่รู้ว่าเมื่อเช้าคีย์เข้าไปในห้อง แล้วคีย์จะรู้ได้ยังไงว่าเมื่อคืนลงมานอนที่พื้น
“ผมฝันแปลกมากเลยพี่คีย์”
“อื้ม”
“ไม่อยากรู้หรอฮะ ว่ามันแปลกยังไง”
“อยากก็ได้ แทมิน”
“ฝันว่าควายล้มทับผมฮะพี่คีย์” ทันทีที่แทมินพูดจบ คีย์ที่กำลังตักข้าวต้มใส่ปากพอดีก็พ่นข้าวต้มออกมาด้วยความขำกับฝันของแทมิน ซึ่งคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามคีย์อย่างแทมิน..
รับไปเต็มๆ
“แค่กๆ.. แทมิน พี่ขอโทษ”
คีย์ไอหลังจากสำลักข้าวต้มเมื่อครู่ แล้วรีบขอโทษแทมินพร้อมกับใช้กระดาษทิชชู่เช็ดหน้าให้แทมินใหญ่ ในตอนนั้นเอง แทมินก็ใช้มือของตัวเองจับมือคีย์ที่กำลังเช็ดหน้าตัวเองอยู่ คีย์จึงหยุดเช็ดเมื่อรู้สึกว่ามือของแทมินกำลังจับมือของตัวเองอยู่ แล้วมือที่เหลืออีกข้างของแทมินก็เอื้อมไปหยิบกระดาษทิชชู่แล้วเช็ดที่มุมปากของคีย์ที่มีข้าวติดอยู่
“ข้าวติดอยู่ฮะพี่คีย์” แทมินพูดพร้อมกับเช็ดปากให้คีย์ คีย์รู้สึกเหมือนตัวเองถูกแทมินสะกดให้นิ่งไปเลยในตอนนั้น
“อะ..เอ่อ วันหลังบอกพี่ก็พอ เดี๋ยวพี่เช็ดเอง” คีย์บอกกับแทมิน
“ได้ไงล่ะฮะพี่คีย์ ก็พี่คีย์เช็ดหน้าให้ผมนี่นา ผมก็อยากทำให้พี่คีย์ด้วยเหมือนกัน”
“แทมิน..”
“อย่าพูดว่าขอบคุณนะฮะ ไม่งั้นผมโกรธนะ”
“ไม่ใช่หรอก..คือ.. ปล่อยมือพี่ได้แล้ว” คีย์ไม่ได้จะบอกแทมินว่าขอบคุณที่เช็ดปากให้ แต่จะบอกให้แทมินปล่อยมือที่กำลังจับตัวเองอยู่ต่างหาก แทมินหัวเราะและยิ้มออกมาพร้อมกับปล่อยมือคีย์
“งั้น..ผมไปล้างหน้าก่อนนะ” แทมินรีบขอตัวไปล้างหน้าเพราะหน้าที่เลอะจากข้าวต้มของคีย์เมื่อครู่ รวมไปถึงเป็นข้ออ้างด้วยก็ว่าได้ เพราะแทมินรู้สึกอายกับสิ่งที่ตัวเองทำไปเมื่อกี๊จริงๆ ถึงจะตั้งใจก็ตาม พอแทมินเดินไป คีย์ก็ยิ้มพร้อมๆกับก้มหน้าด้วยความเขิน เพราะการกระทำของแทมิน
‘ตอนนี้มีแต่หน้าของแทมินลอยอยู่เต็มไปหมดเลย.. แล้วพี่จะมองหน้าแทมินได้ยังไงเนี่ย โอ๊ย.. ทำอย่างนี้พี่ก็แย่น่ะสิ’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
หลังจากมินโฮอาบน้ำเสร็จก็จัดการเก็บของตัวเองที่วางทิ้งเพ่นพ่านไว้ในห้องนอน รวมไปถึงพับเสื้อผ้าเก็บใส่กระเป๋าด้วย เพราะจะได้ไม่ต้องมานั่งจัดอีก พอกินข้าวเสร็จก็จะชวนคีย์กับแทมินไปเที่ยวแล้วจะได้กลับบ้านเลย พอมินโฮเก็บกระเป๋าเสร็จก็หยิบมือถือแล้วเดินลงไปข้างล่าง
ระหว่างลงจากบันไดก็กดมือถือเพื่อจะดูว่ามีใครโทรมาบ้าง แต่พอเห็นวอลเปเปอร์หน้าจอมือถือแล้วทำมินโฮเกือบตกบันได
เป็นภาพตอนนอนของตัวเองกับแทมินกำลังนอนหลับกันอยู่
ไม่รู้มินโฮจะยิ้มเพราะภาพออกมาดูน่ารักอยู่เหมือนกันหรือจะตกใจว่าใครเป็นคนถ่ายและตั้งภาพนี้ดี..
คงมีแต่คีย์คนเดียวนั่นแหละ!
แล้วมินโฮจะกล้ามองหน้าคีย์ได้ยังไงกันล่ะเนี่ย..
มินโฮตัดสินใจเปลี่ยนแผนการที่จะไปเที่ยวกับคีย์และแทมินในวันนี้ เปลี่ยนใจจะไม่ไปแทน นอกจากจะอายคีย์แล้วยังไปถึงอายแทมินอีกด้วย ถ้าแทมินเห็นเข้าละก็.. มินโฮหมุนตัวกลับขึ้นไปบนห้องนอนเพื่อจะไปหยิบกระเป๋าแล้วกลับบ้านแทน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
คีย์ไม่กล้าจะตักข้าวต้มเข้าปากอีกแล้ว ก็แทมินน่ะนั่งจ้องหน้าตัวเองอยู่ได้พักนึงแล้ว ก็ยังไม่เลิกมองสักที
ตอนแรกๆจ้องไปก็ยิ้มไป แต่สักพักก็ทำหน้าคิดอะไรบางอย่างไปด้วย
‘เราจะเปลี่ยนพี่คีย์ได้เหมือนอย่างที่พี่ดงเฮเปลี่ยนพี่คิบอมไหมนะ..’
“แทมิน หน้าพี่มันมีอะไรหรือเปล่า” คีย์ตัดสินใจถามแทมินออกไปถึงสาเหตุที่นั่งมองหน้าตัวเอง
“อืม.. พี่คีย์ไม่รำคาญผมตัวเองบ้างหรอ” แทมินถามคีย์ถึงผมที่ปิดหน้าปิดตาคีย์อยู่ บางทีแทมินเห็นแล้วรำคาญแทนคีย์
“ไม่หรอก พี่ว่า..ผมทรงนี้พี่ทำแล้วมันมั่นใจกว่าผมที่มันเปิดให้เห็นหน้าของพี่น่ะ” ที่ทำทรงนี้ก็เพราะว่ามันค่อนข้างจะปกปิดใบหน้าของตัวเองไปสักครึ่งหนึ่งแล้ว คีย์ที่ไม่ค่อยจะมั่นใจในตัวเองคิดว่าผมทรงนี้นี่ล่ะเหมาะกับตัวเองที่ไม่ค่อยอยากให้ใครมามองหน้าตัวเองสักเท่าไหร่
“พี่คีย์ไม่อยากลองเปลี่ยนตัวเองบ้างหรอฮะ” แทมินพูดถามคีย์แบบตรงๆ
“เปลี่ยนตัวเอง.. ยังไงหรอ” คีย์ไม่ค่อยเข้าใจความหมายที่แทมินพูด
“ก็อย่างเช่น ลองตัดผมดูสิฮะ ผมว่าหน้าพี่คีย์ก็ใสดีออก หน้าใสๆของพี่คีย์ไม่ควรจะถูกปิดไว้ด้วยผมเลย” แทมินลองแนะนำคีย์ เผื่อคีย์อาจจะเอาไปคิดมั่งก็ได้
“พี่ว่า..พี่คงไม่ได้มั่นใจขนาดนั้นหรอก พี่ว่าพี่คงจะไม่ทำมันหรอกนะแทมิน ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะ” มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับคีย์ในตอนนี้ที่จะเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง แต่แทมินก็เข้าใจว่าสำหรับคีย์มันก็คงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ
“ไม่เป็นไรฮะพี่คีย์ พี่คีย์เป็นอย่างนี้ผมก็ชอบพี่คีย์อยู่แล้วล่ะ”
“เอ่อ.. ชอบพี่?” คีย์ถามอย่างสงสัย
“คือ.. ผมหมายถึง.. พี่คีย์เป็นตัวของตัวเองอย่างนี้ก็ดีแล้วล่ะฮะ” แทมินแอบถอนหายใจออกมา แล้วนั่งกินข้าวต่อ คีย์ก็ตักข้าวต้มคำสุดท้ายเข้าปากแล้วเดินเอาชามไปเก็บในห้องครัว
‘ความจริงผมก็หมายความอย่างที่ผมพูดนั่นแหละ แต่ผมไม่อยากจะบอกให้พี่คีย์รู้ พี่คีย์คงเห็นผมเป็นแค่น้องชาย ผมยังไม่อยากผิดหวัง.. แต่ยังไงผมต้องเปลี่ยนพี่คีย์ให้ได้ซะก่อน’
‘แทมินพูดความหมายออกจะสองแง่สองง่ามเกินไปหน่อยนะ’
แทมินนั่งตักข้าวต้มคำสุดท้ายเข้าปาก มินโฮก็เดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหารพอดี เดินมาพร้อมกับกระเป๋าเป้ใส่เสื้อผ้าที่เอามาใส่ของสำหรับมานอนบ้านคีย์
“อ้าว จะไปแล้วหรอพี่มินโฮ” แทมินถาม
“อื้ม อยากกลับไปนอนหน่อย ยังมึนๆอยู่” อันนี้เป็นความจริงอยู่ส่วนนึง อีกส่วนใหญ่ๆคือรูปภาพหน้าจอมือถือมินโฮที่คีย์ทำไว้นั่นแหละ
“งั้นรอก่อน เดี๋ยวผมกลับด้วย” แทมินพูดแล้วรีบวิ่งเอาชามไปเก็บในครัว แล้วเดินขึ้นไปหยิบกระเป๋า จากนั้นคีย์ก็เดินกลับเข้ามาในห้องรับประทานอีกครั้ง มินโฮยิ้มแห้งๆให้คีย์ คีย์พอจะเข้าใจแล้วว่ามินโฮเห็นภาพหน้าจอมือถือตัวเองแล้ว
“กินข้าวต้มสิมินโฮ.. หายป่วยหรือยังหรอ” คีย์ก็ถามมินโฮพร้อมกับยิ้มแห้งๆตอบ
“ไม่ดีกว่าคีย์ ฉันไม่อยากกินข้าวเช้าน่ะ ตอนนี้ก็รู้สึกมึนๆอยู่นิดหน่อยเลยกะว่าจะกลับไปนอน.. เอ่อ..”
“...” คีย์แอบลุ้นอยู่หน่อยๆว่ามินโฮจะพูดอะไรต่อ มินโฮไม่รู้จะพูดกับคีย์ยังไงดีเลยหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาเพื่อจะสื่อว่าจะพูดอะไรแทน คีย์เบนสายตาไปทางอื่น เพราะรู้สึกอายกับสิ่งที่ตัวเองทำไปอยู่
“เราแค่เห็นว่า..น่ารักดีน่ะ มินโฮ” มินโฮไม่ได้จะว่าอะไรคีย์ ก็แค่ไม่คิดว่าคีย์ทำอะไรอย่างนี้แค่นั้นเอง
“อะ..อ้อ ใช่ น่ารักดีนะ คีย์ชอบภาพนี้หรอ” มินโฮพูดพร้อมกับยิ้มแห้งๆให้คีย์ ตอนนี้มินโฮไม่กล้าจะมองหน้าคีย์เลยจริงๆ
“เราว่า..เลิกพูดถึงมันดีกว่านะ” คีย์เปลี่ยนประเด็น เพราะยิ่งพูดยิ่งรู้สึกอายและรู้สึกผิด คีย์กำลังจะถามถึงอาการมินโฮต่อแต่แทมินก็เดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าเป้ที่ใส่ของไว้พอดี
“เสร็จแล้วใช่ไหม เดี๋ยวพี่จะไปเรียกแท็กซี่แล้ว” มินโฮหันไปพูดกับแทมิน แทมินก็พยักหน้าตอบมาสองสามที มินโฮจึงเดินออกไปข้างนอกเพื่อเรียกแท็กซี่
“พี่คีย์ฮะ เดี๋ยวผมกลับก่อนนะ ถ้าคิดถึงก็โทรมาหาผมนะ”
“แทมินเสร็จยัง แท็กซี่มาแล้ว!! หยิบกระเป๋ามาให้พี่ด้วย” มินโฮตะโกนเรียกแทมินจากนอกบ้านแล้วขึ้นแท็กซี่ไป แทมินโบกมือบ๊ายบายคีย์อย่างรีบๆแล้วหยิบกระเป๋าเป้ของมินโฮ แล้วรีบวิ่งไปขึ้นแท็กซี่ที่จอดรออยู่หน้าบ้านคีย์ ก่อนที่ตัวรถจะค่อยๆเคลื่อนออกไป
‘ถ้าจะคิดถึงก็คงทำได้แค่คิดถึงแหละนะ แทมิน’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
‘แทมินอยากให้เราเปลี่ยนตัวเอง.. มันหมายความว่ายังไงนะ.. ทรงผมของเราหรอ’
ระหว่างที่กำลังเดินกลับไปที่โต๊ะหลังจากซื้ออาหารเที่ยงเสร็จ คีย์ก็คิดถึงคำพูดของแทมินขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่เมื่อวานก็นั่งคิดเรื่องนี้อยู่หลายรอบ แต่ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี คีย์ก็อยากทำตามที่แทมินบอก แต่ไม่ค่อยจะเข้าใจอะไรมากเท่าไหร่ และไม่รู้จะถามใครอีกด้วย
คีย์นั่งลงตรงข้ามมินโฮ เพราะจินกิกับจงฮยอนยังไม่ลงมา คีย์ก็ยังไม่เริ่มทานข้าวเพราะยังคงคิดถึงคำพูดของแทมินอยู่
‘เราควรจะถามมินโฮหรือว่าควรจะถามจินกิดีนะ’
คีย์ลังเลว่าจะถามใครดีระหว่างจินกิกับมินโฮ เพราะคีย์คุยกับจินกิแล้วสบายใจกว่า แต่ว่าคีย์ก็สนิทกับมินโฮมากกว่า ส่วนจงฮยอนคีย์ไม่กล้าจะถาม เพราะคราวที่แล้วที่ไปซื้อไก่ด้วยกันจงฮยอนยังคงทำคีย์คิดหนักอยู่
“ไม่กินข้าวหรอ” มินโฮถามเพราะเห็นคีย์นั่งทำท่าจะกินอยู่นานแล้วแต่ก็ยังไม่เริ่มกินสักที
“มินโฮ นายว่า.. เราควรจะเปลี่ยนแปลงตัวเองตรงไหนบ้างหรอ” คีย์ถามมินโฮประเด็นเดียว แต่มินโฮรู้สึกว่ามันกว้างมาก เพราะคำตอบที่มินโฮจะตอบมันก็มากอยู่พอสมควร
“ฉันว่า.. มันเยอะมากเลยนะ”
“เราแย่มากเลยสินะเนี่ย” คีย์เริ่มรู้สึกกังวลบ้างแล้ว คีย์คิดว่าควรจะทำอะไรบ้างแล้วล่ะ
“ถ้าตอนนี้ฉันว่า นายควรจะเปลี่ยนพวกภายนอกก่อนนะ อย่างเช่น.. การแต่งตัว” มินโฮแนะนำคีย์ มันก็พอจะไปในแนวทางเดียวกับที่แทมินบอกอยู่เหมือนกัน
“นายว่าเราเปลี่ยนได้ไหมมินโฮ”
“ได้สิคีย์ มีฉันอยู่ทั้งคน นายต้องเปลี่ยนได้แน่” มินโฮทำให้คีย์มั่นใจว่าสามารถเปลี่ยนแปลงคีย์คนเก่าให้เปลี่ยนเป็นคนใหม่ได้อย่างแน่นอน
“เราไม่ค่อยรู้เรื่องอย่างนี้ มินโฮ รบกวนช่วยเราได้ไหม” คีย์ถามมินโฮว่าพอจะช่วยตัวเองได้ไหมอย่างเกรงใจ
“แน่นอนเลยคีย์ ฉันจะช่วยนายให้เปลี่ยนเป็นคนใหม่เลย ว่าแต่.. ทำไมนายถึงอยากจะเปลี่ยนตัวเองขึ้นมาล่ะ” หลังจากที่มินโฮรับปาก มินโฮก็เกิดสงสัยขึ้นมาว่าทำไมคีย์ที่ดูจะสนใจแต่เรื่องเรียน คิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง มินโฮจึงถามคีย์
“มีคนๆนึงเขาอยากจะให้เราเปลี่ยนน่ะ” คีย์ตอบคำถามมินโฮ ถึงแม้ว่าคีย์จะตอบไม่เคลียร์ แต่มินโฮก็ไม่อยากจะถามต่อ เพราะคีย์คงมีเหตุผลอะไรบางอย่าง ไว้ถึงตอนสุดท้ายเมื่อไหร่ มินโฮค่อยถามจากคีย์อีกครั้งจะดีกว่า
‘อาจจะเป็นพี่คิบอมก็ได้ละมั้ง.. หรือคีย์อาจจะชอบใครอยู่?’
‘ถ้าแทมินอยากให้พี่เปลี่ยน พี่ก็จะลองดูนะ’
To be continue…
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ในที่สุดตอนนี้ก็จบไปอีกหนึ่งตอน เอาล่ะ หลังจากมีหลายคนถามมา และยังมีแอบบ่นมาอีกด้วย ว่าสรุปแล้วเรื่องนี้มันคู่อะไรกันแน่?
คือจะบอกว่าเรื่องนี้มันจะทรูมินคีย์ก็ไม่เชิง จะว่าเป็นทรูมิน? แทคีย์? มินคีย์? จงคีย์? อนคีย์? หรือคู่อื่นๆก็มันไม่ใช่ซะทีเดียว แต่หลังจากอ่านตอนนี้ ของมินโฮก็บอกใบ้ไปแล้ว ส่วนตัวคีย์กับแทมินก็บอกใบ้ไปแล้ว(หรือบอกไปแล้ว)อีกเหมือนกัน (แต่ไรเตอร์คิดพล็อตทั้งหมดเอาไว้แล้ว และคงจะไม่เปลี่ยนแปลงมันนะคะ)
ตอนนี้คิดถึงจินกิกับจงฮยอนเนอะ สองตอนที่ผ่านมาแทบจะไม่ได้ออกเลย ฮี่ฮี่ ตอนหน้ารับรองว่าสองคนนี้กลับมาแน่นอนค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์นะคะ ไว้ตอนหน้าเจอกัน
ช่วงเดือนนี้(เดือนตุลาคม ปี 2554)เป็นช่วงที่ประสบอุทกภัยน้ำท่วม ซึ่งรุนแรงมาก บ้านใครที่กำลังประสบปัญหานี้ และได้รับความเดือดร้อน ก็ขอเป็นกำลังใจให้นะคะ ไม่ช้าไม่นานมันจะต้องผ่านไปได้อย่างแน่นอนค่ะ (ซึ่งบ้านไรเตอร์อยู่กทม.ฝั่งตะวันออก บอกจะมาสองสัปดาห์แล้วก็รอมันทุกวัน มันก็ยังไม่มา ลุ้นจนเซ็งแล้ว 55 แต่เดี๋ยวมันก็คงมาแล้วจะขำไม่ออก TT)
11.10.28 - Lighteli
ความคิดเห็น