คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Love Shuffle : Chapter 6
Chapter 6
“เราจะไปติวที่ไหนกันดี” มินโฮถามคีย์ขณะที่คีย์กำลังนั่งคิ้วขมวดกับการบ้านที่ยังไม่ได้ลงมือทำ
“หาที่เรียนพิเศษหรอ มินโฮ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นคีย์ ฉันหมายถึงว่ากิจกรรมน่ะ เราจะไปติวที่ไหนกันดี ที่บ้านฉัน บ้านคีย์ ที่โรงเรียนอะไรอย่างนี้ต่างหาก”
“งั้นเรารอแทมินมาแล้วค่อยตกลงกันนะ”
คีย์กลัวว่าถ้าตัดสินใจกันสองคน แทมินอาจจะไม่พอใจ เพราะฉะนั้นก็เลยรอให้แทมินมาก่อนแล้วถึงค่อยตัดสินใจ ระหว่างนั้นคีย์ก็ลงมือทำการบ้านไปพลางๆ จนกระทั่งแทมินเดินมา
“ขอโทษนะฮะพี่คีย์ ที่มาช้า” แทมินพูดขอโทษคีย์เพราะมาช้ากว่าคนอื่น พูดจบแทมินก็นั่งลงข้างๆมินโฮซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกับคีย์ ซึ่งก็ทำให้มินโฮแปลกใจ
“ทำไมมานั่งใกล้พี่อ่ะ ไม่นั่งใกล้พี่คีย์รึไง” มินโฮถามแทมินด้วยความแปลกใจ คีย์เองก็ยังแปลกใจกับคำถามที่มินโฮถามแทมินเลย
“ผมจะนั่งตรงนี้ พี่มีปัญหาอะไรกับผมไหม”
“ไม่มี ก็แค่สงสัย เห็นปกติทำตัวอย่างกับปลิงเกาะพี่คีย์นี่”
“ถ้านั่งตรงนี้ผมจะมองเห็นหน้าของพี่คีย์ เข้าใจหรือยังครับไอ้คุณพี่มินโฮ”
แทมินบอกถึงเหตุผลที่แท้จริงที่มานั่งข้างๆมินโฮ ไม่ใช่เป็นเพราะอยากนั่งใกล้มินโฮ แต่เป็นเพราะถ้านั่งข้างมินโฮที่อยู่ตรงข้ามกับคีย์ ก็จะเห็นหน้าคีย์ต่างหาก..เป็นเหตุผลที่มินโฮคิดไม่ถึงเลยจริงๆ
‘คนใกล้ตัวไม่มีความหมายอะไรเลยใช่ไหมเนี่ย - -’
“หน้าพี่มันทำไมหรอ แทมิน” คีย์สงสัยว่าทำไมแทมินถึงอยากจะเห็นหน้าของตัวเอง
“น่ามองไงพี่คีย์”
แทมินพูดตอบคีย์พร้อมกับยิ้มหวานให้อย่างสุดๆ คีย์ที่ไม่ค่อยจะเข้าใจก็เลยทำได้แต่ยิ้มตอบ ยิ่งมินโฮฟังแทมินพูดแล้วก็ยิ่งอยากจะเอาชนะให้ได้มากกว่าเดิม
“คีย์กับแทมิน ตกลงว่าเราจะไปติวสอบกันที่ไหนดี” มินโฮรีบเข้าเรื่อง
“นั่นสินะ จะไปติวที่ไหนกันดี..”
แทมินพูดออกมาพร้อมกับนั่งเท้าคางเพื่อคิด มินโฮเองก็นั่งคิดด้วยเหมือนกัน นั่งเงียบกันได้สักพักมินโฮกับแทมินก็หันมามองหน้ากัน แล้วทั้งสองคนก็หันหลังกลับไปอีกทางเพื่อกระซิบอะไรกันสองคน
“แทมินน่ะคิดเหมือนพี่ใช่ไหม”
“ถ้าหากว่าไปบ้านผม มีโอกาสสูงที่พี่จินกิกับพี่จงฮยอนจะติวที่นั่น..”
“ถ้าไปบ้านพี่ สองคนนั้นก็ยังจะตามไปได้อยู่ดี”
“เพราะงั้น..”
“ไปติวบ้านพี่คีย์เป็นไง แทมิน”
ไหนๆทั้งสองคนก็มีความคิดเดียวกันแล้ว คือไม่อยากจะให้จินกิกับจงฮยอนมีส่วนร่วมในการติวหนังสือครั้งนี้ ทั้งสองคนก็คงคิดเหมือนกัน ว่าที่ๆดีที่สุดคือที่ๆห่างไกลจากสองคนนั้น ซึ่งถ้าเป็นบ้านคีย์ คงจะดีที่สุด
“แหล่มมากพี่มินโฮ” ทั้งสองคนแท็กมือกัน จับมือกันสามัคคีชั่วคราว(?) ก่อนจะหันหน้ากลับไปนั่งในท่าเดิมที่หันหน้าเข้าหาคีย์
“คีย์คิดออกหรือยัง ว่าจะไปที่ไหนกันดี” มินโฮลองถามคีย์ดูอีกครั้ง เผื่อว่าคีย์จะมีความคิดจะไปที่ไหน แต่คีย์ส่ายหัวให้เพราะยังไม่มีคำตอบ
“ถ้างั้นไปติวบ้านพี่คีย์ได้ไหม” แทมินถามคีย์หลังจากวางแผนกับมินโฮเสร็จ
“บ้าน..บ้านพี่หรอ”
“นั่นสิ ถ้าเป็นบ้านคีย์คงสะดวกใช่ไหม” มินโฮพูดเห็นด้วยกับแทมิน เพื่อที่จะได้เป็นสองเสียงในการจะไปบ้านคีย์
“อย่างงั้นก็ได้ ไม่มีปัญหาหรอก แล้ว..จะไปวันนี้เลยหรือเปล่า”
“วันนี้เลยพี่คีย์ / วันนี้เลยคีย์!”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
คีย์วางถุงหนังสือที่เพิ่งซื้อมาจากร้านลงบนโต๊ะ โดยมีมินโฮกับแทมินเดินตามเข้ามาในห้องนั่งเล่นของบ้านคีย์ พร้อมกับวางกระเป๋าลงแล้วยืนมองไปรอบๆ
“จะไปเดินดูบ้านก่อนก็ได้นะ ตามสบายเลย” คีย์พูดพร้อมกับเดินออกไปข้างนอกห้อง เพื่อไปหาของว่างให้มินโฮกับแทมินทานระหว่างนั่งอ่านหนังสือ พอคีย์เดินออกไปสักพัก มินโฮกับแทมินก็เดินออกจากห้องเพื่อไปดูส่วนต่างๆของบ้าน
“บ้านสวยเนอะ ใหญ่กว่าบ้านเราสองคนอีก” มินโฮพูดกับแทมินระหว่างเดินออกมาบริเวณประตูทางเข้าบ้าน
“ผมมาคราวที่แล้วยังไม่เดินดูตรงอื่นเลย”
แทมินพูดเสริมมินโฮ หลังจากเดินวนอยู่รอบๆสวน แล้วเดินกลับเข้าไปในตัวบ้าน แล้วทั้งสองคนก็เดินขึ้นไปชั้นสอง ระหว่างทางขึ้นบันไดก็มีโคมไฟช่อเล็กๆที่ประดับด้วยกุหลาบสวยงามติดอยู่บนเพดาน
“พี่มินโฮซื้ออย่างนั้นให้ผมบ้างดิ” แทมินชี้ไปที่โคมไฟช่อกุหลาบที่ติดอยู่
“ไว้เราสองคนมีเรือนหอเป็นของตัวเองก่อนแล้วกันนะจ๊ะ แทมิน” มินโฮพูดเล่นๆกับแทมิน ซึ่งก็ทำให้แทมินเกือบจะใช้มือเหวี่ยงไปที่ศีรษะของมินโฮ แต่ก็พลั้งมือไว้ทันแล้วเดินขึ้นไปบันไดไปต่อ
ที่มินโฮพูดอย่างนั้นก็เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้ ถึงได้พูด
“แทมินว่าห้องไหนเป็นห้องพี่คีย์อ่ะ” หลังจากขึ้นมาที่ชั้นสองก็พบห้องสี่ห้องที่เรียงอยู่ห่างๆกัน มินโฮปรึกษาแทมินก่อนจะเปิดแต่ละห้อง ถึงคีย์จะบอกให้ตามสบายแต่มินโฮก็เกรงใจ
“เปิดดูให้หมดทุกห้องแหละ ผมชอบบ้านนี้~~!!”
ว่าจบแทมินก็เดินไปเปิดประตูห้องแรกที่อยู่ใกล้ๆ หลังจากเปิดก็พบกับห้องนอนที่ออกแบบด้วยสไตล์ที่หรูหรา ตกแต่งด้วยของที่ดูมีค่าและราคาแพง แทมินได้แต่มองอยู่ข้างนอก เพราะกลัวว่าเข้าไปแล้วจะทำของพัง จึงปิดประตูลง แล้วเดินไปอีกห้องที่มินโฮกำลังอยู่ ซึ่งเป็นห้องนอนที่ตกแต่งแบบทันสมัย โดยใช้สีฟ้ากับสีเทาเป็นหลัก เป็นเฟอร์นิเจอร์ที่กะทัดรัด ดูทันสมัย มินโฮกับแทมินปิดประตูห้องลงแล้วเดินไปยังอีกสองห้องที่เหลือ ซึ่งห้องที่สามเป็นห้องนอนที่ตกแต่งแบบเรียบง่าย โทนสีสว่าง ส่วนห้องสุดท้ายเป็นห้องนอนโทนสีเหลืองนวลๆ ตกแต่งด้วยดอกไม้ ทำให้ดูผ่อนคลาย ซึ่งพอดูเสร็จก็ปิดประตูห้องเรียบร้อย
“ผมไม่กล้าอยู่บ้านพี่คีย์เลยอ่ะพี่มินโฮ มันสวยเกิน” แทมินพูดระหว่างกำลังจะเดินลงจากบันไดไปยังชั้นหนึ่ง
“พี่คีย์เขาไม่ให้แทมินอยู่หรอก”
“ผมแค่เปรียบเทียบเฉยๆว้อย!”
“บ้านใหญ่นะเนี่ย มีไว้หลายห้อง สงสัยอยู่กันเยอะ รสนิยมต่างกันสุดๆเลย แต่ละห้อง” มินโฮพูดกับแทมินแล้วเดินกลับไปยังห้องเดิมที่วางกระเป๋าเอาไว้ ซึ่งก็พบคีย์นั่งอ่านหนังสือรออยู่ในห้องแล้ว แทมินกับมินโฮก็นั่งลงข้างๆคีย์เพื่อเตรียมตัวจะอ่านหนังสือ
“บ้านพี่คีย์สวยนะ ใหญ่ด้วย เมื่อกี๊ผมขึ้นไปดูข้างบนมา แต่ละห้องสวยมากเลย ผมชอบบ้านพี่คีย์ม๊ากกกมากก” แทมินพูดอย่างตื่นเต้น
“บ้านคีย์คงจะอบอุ่นน่าดูเลยนะ มีสมาชิกเยอะ มีหลายห้องนอนเลย แถมบ้านก็กว้างด้วย” มินโฮพูดกับคีย์ คีย์ก็ยิ้มที่มินโฮกับแทมินดูเหมือนจะชอบบ้านตัวเอง
“ไม่ใช่หรอกมินโฮ ปกติเราอยู่กับพี่ชายเราสองคนน่ะ”
“จริงหรอคีย์” มินโฮแปลกใจที่บ้านใหญ่ขนาดนี้ แต่กลับอยู่กับพี่แค่สองคน
“ที่ห้องตกแต่งไว้ดี แล้วก็มีหลายห้อง เป็นเพราะเอาไว้สำหรับลูกค้าของธุรกิจพ่อกับแม่เราที่มาจากต่างประเทศน่ะ ไม่ใช่ว่าอยู่กันหลายคนหรอก พ่อกับแม่เราเขาไม่ค่อยได้กลับบ้านเพราะติดงานต่างจังหวัดบ้าง ต่างประเทศบ้าง”
คีย์อธิบายให้มินโฮฟังว่าที่บ้านมีหลายห้องนอนไม่ใช่ว่าอยู่กันหลายคนอะไรอย่างที่มินโฮเข้าใจ มินโฮพยักหน้าช้าๆว่าเข้าใจ
“แล้วห้องนอนพี่คีย์ล่ะฮะ ห้องไหน” แทมินไม่ลืมจะถามว่าห้องนอนไหนที่เป็นของคีย์
“ห้องที่มันดูเรียบๆน่ะ”
“ถ้าวันไหนพี่ชายคีย์ไม่อยู่บ้าน เรียกฉันมานอนเป็นเพื่อนได้เลยนะ ฉันเต็มใจสุดๆ” มินโฮบอกกับคีย์
“ถ้ามินโฮอยากจะมาก็มาได้เสมอเลยนะ”
“แล้วผมล่ะพี่คีย์” แทมินไม่ยอมจะให้มินโฮได้มาคนเดียวหรอก
“แทมินก็เหมือนกัน.. เรามาเริ่มอ่านหนังสือกันดีกว่านะ” หลังจากที่ออกนอกเรื่องไปนาน คีย์ก็ดึงแทมินกับมินโฮเข้ามาสู่สิ่งที่จะต้องทำ นั่นก็คืออ่านหนังสือ คีย์หยิบหนังสือข้อสอบเล่มนึงมาให้แทมิน ส่วนของมินโฮก็มีอีกเล่ม
“เล่มหนามากเลยพี่คีย์ TT”
“ฉัน..จะทำมันหมดได้ยังไงเนี่ย”
“สอบครั้งนี้ทำแค่เล่มนี้ก็พอแล้วล่ะ หนังสือของแทมินมีข้อสอบวิทย์ คณิต สังคม อังกฤษ ก็มีรวมๆกันประมาณ 1,000 ข้อ ถ้าหากว่าทำวันละ 100 ข้อก็ใช้เวลาสิบวัน ส่วนของเรากับมินโฮก็มีวิทย์ คณิต สังคม อังกฤษเหมือนกัน แต่จะยากกว่าก็เลยมีแค่ 500 ข้อ ให้ทำวันละ 50 ข้อ ก็จะใช้เวลาสิบวันเหมือนกัน ดังนั้นก็จะเหลือเวลาก่อนสอบสี่วัน สองวันแรกก็ให้อ่านวิชาที่เหลือ ส่วนอีกสองวันที่เหลือก็ให้พักผ่อนนะ”
คีย์บอกแผนการอ่านหนังสือให้กับทั้งสองคน แทมินกับมินโฮนั่งฟังอย่างตั้งใจ ฟังแล้วก็ท้อ เพราะปกติไม่ค่อยจะอ่านหนังสืออย่างจริงจัง พอคีย์พูดจบก็นั่งคิดอยู่พักนึงก็ผงกหัวให้
“ขอโทษนะที่ต้องให้ทำอย่างนี้น่ะ แต่ว่าถ้าอยากได้ผลการเรียนดีๆก็ต้องขยันแล้วก็อดทนนะ แทมิน มินโฮ” คีย์ขอโทษแทมินกับมินโฮ เพราะรู้สึกผิดที่ดูเหมือนจะเป็นการบังคับให้ทั้งสองคนทำตามแผนที่ตัวเองวางเอาไว้ แต่ก็เพราะคีย์เป็นห่วงทั้งสองคน
“ไม่หรอกคีย์ ถ้าไม่เจอคีย์ฉันก็คงอาจจะไม่มีแผนการดีๆอย่างนี้ก็ได้” ปกติมินโฮก็แค่อ่านไปเรื่อยเปื่อย อ่านมั่งหลับมั่งอีกต่างหาก แต่ผลก็ไม่ออกมาแย่อะไรมากมายสักเท่าไหร่
“แล้วก็นะ.. มีอีกอย่างนึง..”
“อะไรหรอฮะพี่คีย์”
“คือ.. ขอโทษนะแทมินกับมินโฮ.. ถ้าหากว่าทำแล้วผิดเกินสิบข้อ.. ช่วยทำใหม่อีกรอบด้วยนะ แต่ว่านะ ถ้าหากว่าพอใจกับผลที่ออกมาแล้วจะไม่ทำอีกก็ได้นะ คือ..ไม่ได้บังคับนะ แค่อยากจะ..แนะนำน่ะ” คีย์พูดอย่างรู้สึกผิดอีกครั้ง
“เข้าใจแล้วฮะพี่คีย์ เรื่องเรียนเนี่ยผมไว้ใจพี่คีย์นะฮะ พี่คีย์แนะนำอะไรมาผมจะทำตามหมดเลย” แทมินพูดเพื่อให้คีย์สบายใจ ถึงแม้ตัวเองจะไม่ค่อยอยากทำสักเท่าไหร่ แต่ก็มีเหตุผลสามข้อที่จะทำ
“ถ้าเป็นเรื่องเรียนก็ช่วยแนะนำฉันด้วยละกันนะ เอาล่ะเริ่มอ่านกันเถอะ” มินโฮก็พูดเพราะเหตุผลสามข้อที่จะทำเหมือนกับแทมิน และชวนให้เริ่มอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบ ทั้งสามคนก็เริ่มเปิดหนังสือค่อยๆทำข้อสอบกัน มินโฮกับแทมินมองหน้ากันเพื่อสื่อความอะไรบางอย่างต่อกัน
‘เรื่องแค่นี้สำหรับผมสบายมาก ผมมั่นใจยังไงก็ชนะแน่นอน’
‘มันก็แค่เริ่มต้นเท่านั้น ตั้งแต่วันนี้จนถึงวันสุดท้าย พี่จะไม่ยอมแพ้เหมือนกัน’
เหตุผลข้อแรกของทั้งสองคน คือ เพื่อที่ผ่านกิจกรรม
เหตุผลข้อสองของทั้งสองคน คือ เพื่อที่จะไม่แพ้ ต้องชนะ
เหตุผลข้อสามสำหรับแทมิน คือ เพื่อคีย์
แต่เหตุผลข้อที่สามสำหรับมินโฮ.. เพราะอะไร เพื่อใคร
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“แทมินกินข้าวได้แล้ววว”
จินกิตะโกนเรียกแทมินจากชั้นล่างเพื่อบอกแทมินที่อยู่ในห้องนอนชั้นบนลงมาทานอาหารเย็น แต่รออยู่นานก็ไม่ลงมาจึงเดินขึ้นมาเรียก ก็พบกับภาพที่แทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง
แทมินกำลังนั่งอ่านหนังสือ!
ปกติถ้าจะอ่านหนังสือ แทมินก็มักจะวาดรูปไปด้วย อ่านไปด้วย หรือไม่ก็นอนอ่าน หรือว่าอาจจะดูทีวีไปด้วย อ่านไปด้วย แต่ครั้งนี้กลับนั่งอ่านอย่างตั้งใจ แถมบนโต๊ะที่เคยมีการ์ตูนวางเรียงกัน กลับเต็มไปด้วยกระดาษแปะข้อความสำคัญๆเกี่ยวกับเนื้อหาเรื่องเรียนแทน
“แทมิน.. กินข้าวเหอะ” จินกิพูดอย่างเกรงใจแทมินที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ แทมินหันหลังกลับมาหาจินกิที่ยืนมองอยู่ห่างๆ บนศีรษะก็มีผ้าสีขาวๆเขียนพันรอบเอาไว้เขียนไว้ว่า ‘ไม่แพ้ว้อยย!!’ อยู่อีกด้วย
“แปปนึง เดียวลงไป กินไปก่อนได้เลย” แทมินพูดจบก็หันกลับไปนั่งขีดๆเขียนๆทดเลขลงอย่างไม่หยุด จินกิเห็นดังนั้น ถึงจะแปลกใจแต่ก็ไม่อยากถามอะไรมาก เพราะเดี๋ยวไปกวนแทมินมากๆเข้าจะโดนโวยวายใส่เอาได้ แต่ก็ยังคงคิดไปต่างๆนานาว่าอะไรถึงดูฟิตได้ขนาดนี้
จะว่าเพราะต้องผ่านกิจกรรมอย่างเดียวก็คงไม่ใช่อย่างแน่นอน เพราะแทมินไม่ใช่คนกังวลเกี่ยวกับผลการเรียน แต่เพราะเหตุผลมันคืออะไรนี่สิ มันค้างคาใจจินกิจริงๆ
‘ ‘ไม่แพ้ว้อยย!!’ แทมินจะต้องไม่แพ้ใคร?’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
จินกิรู้สึกเบื่ออย่างมาก ณ ตอนนี้ เพราะพ่อกับแม่ก็ไปทำงาน ส่วนพี่ชายตัวเองอย่างดงเฮก็นอนหอพักที่อยู่ใกล้ๆมหา’ลัย ส่วนแทมินก็เอาแต่นั่งอ่านหนังสือ ทีวีก็มีแต่ข่าว วันนี้ตัวเองก็อ่านหนังสือไปแล้ว
ปกติเวลานี้ต้องนั่งทำอะไรสักอย่าง ซึ่งส่วนใหญ่คือนั่งเถียงและนั่งทะเลาะกับแทมิน แต่ไม่มีแทมินเลยกลายเป็นคนว่างจัด
จินกิตัดสินใจปิดทีวีแล้วเดินออกไป ใส่รองเท้าแล้วปีนกำแพงข้ามไปยังบ้านอีกใกล้ๆ ซึ่งก็คือบ้านของมินโฮ เพราะไปบ้านมินโฮก็มีเพื่อนเล่นเกม หรือว่านั่งบ้าบอไปเรื่อยเปื่อยก็ยังดี
“เด็กเต้าหู้มาทำอะไรที่นี่เนี่ย” พี่ชายของมินโฮทักขึ้น หลังจากจินกิเดินเข้าไปในบ้าน เป็นประโยคแรกที่พี่ชายมินโฮมักถามจินกิทุกครั้งเมื่อเห็นจินกิอยู่ในบ้านตัวเอง
“ไม่เจอกันนานนะพี่จงฮุน ^^” จินกิทักทายอย่างไม่เป็นทางการกับพี่ชายของมินโฮ
“เดี๋ยวเตะเลยนี่ ฉันเป็นพี่แก ต้องทักทายอย่างเป็นทางการสิเว้ย! ‘สวัสดีครับ ไม่เจอกันนานนะครับ’ อะไรอย่างนี้.. นั่นสิ ไม่ได้เจอกันนาน เมื่อก่อนเราสองคนออกจะสนิทกันม๊ากกกมากก เล่นกันบ่อยๆ แต่ก็นะ เดี๋ยวฉันหล่อขึ้นมาก เวลาว่างก็เลยไม่ค่อยจะมี วะฮะฮ่าๆๆๆ”
บางทีจินกิก็ไม่อยากจะเชื่อว่าไอ้คนตรงหน้านี่จะเป็นพี่น้องกับมินโฮ แต่ถ้ามองจากหน้าตา รูปร่าง ส่วนสูง ก็ดูว่าพอจะเป็นพี่น้องกันได้ เพราะดูก๊อปกันมาสุดๆ.. หน้าตาดี สูง ส่วนเรื่องอื่นอย่าให้พูดเลย เพราะอีกยาว และมันไม่ใช่เรื่อง
“ไอ้โฮอ่ะพี่” จินกิถามถึงมินโฮทันที เพราะไม่งั้นจะอีกยาว
“อยู่บนห้องอ่ะ ขึ้นไปหามันเองละกัน ขอเตือนว่าแกอย่าทำอะไรน้องชายฉันนะเว้ย”
“ผมจะไปทำอะไรน้องชายพี่วะครับ แล้วพี่รู้จักเป็นห่วงน้องด้วยหรอ” จินกิแอบกวนกลับเล็กน้อยด้วยความหมั่นไส้
“ฝากไว้ๆๆ โชคดีนะเนี่ยที่ฉันติดนัดสาวไว้ เดี๋ยวฉันเจอแกคราวหน้าเมื่อไหร่ไม่รอดแน่ไอ้เด็กเต้าหู้ ฉันขอเตือนแกอีกรอบว่า อยู่บนห้องกับน้องชายฉันสองคนระวังมีซัมติงกันนะเว้ย 555”
ว่าจบไอ้คุณพี่ชายตัวดีของมินโฮก็เดินออกนอกบ้านไปพร้อมกับเสยผมเชยชมความหล่อและหลงตัวเอง จินกิเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองเพื่อไปหามินโฮ พอเปิดประตูห้องก็พบกับภาพที่เพิ่งจะเจอไปหยกๆ แถมยังให้ตัวเองประหลาดใจได้อีกรอบ
มินโฮกำลังนั่งอ่านหนังสือ!
“อ้าวมึง มาทำอะไรบ้านกู” แต่ก็ยังดีที่มินโฮหันมาทักทาย นอกจากแทมินกับมินโฮจะนั่งอ่านหนังสือเหมือนกัน บนศีรษะก็ยังมีผ้าโพกไว้เหมือนกันอีก แต่ของมินโฮเป็นคำว่า ‘Kim Taeyeon’
“ไม่รู้ กูแค่นึกว่ามาบ้างมึงแล้วกูจะหายเบื่อ” จินกิพูดพร้อมกับนอนลงบนเตียงของมินโฮ แล้วกลิ้งไปมา
“หลังจากนี้อีกสิบสี่วันมึงค่อยมาบ้านกูใหม่ละกัน ช่วงนี้กูขอบายกับมึงสักพัก” มินโฮพูดจบก็หันไปนั่งอ่านหนังสือต่อ ปล่อยให้จินกินอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงตัวเองต่อไป
‘มินโฮกับแทมินนั่งอ่านหนังสือเหมือนกัน.. ไม่แพ้ว้อย!! กับ Kim Taeyeon.. อะไรของสองคนนี้วะ’
“ไอ้โฮ แทยอนเข้าชิงรางวัลนักร้องแห่งปีหรอวะ” อยู่ๆจินกิก็เกิดถามคำถามอะไรแปลกๆกับมินโฮ
“กูไม่ใช่แฟนคลับ กูจะรู้ไหมล่ะ” มินโฮพูดตอบพร้อมกับนั่งทดเลขอยู่
“อ้าว ก็เห็นมึงเขียนว่า คิมแทยอน อยู่บนหัว ของแทมินเขียนว่า ไม่แพ้ว้อย!! กูก็นึกว่ามึงกับแทมินเชียร์แทยอนให้ชนะรางวัลอะไรซะอีก” จินกิพูดไปตามที่ตัวเองคิด
“ไม่รู้ดิ ช่างมันเหอะ.. มึงมาก็ดีละ มาอธิบายเลขข้อนี้ให้กูหน่อย” มินโฮแกล้งทำเป็นไม่รู้ เพราะถ้าบอกว่าไม่ต้องรู้ จินกิก็คงสงสัยต่อ ถ้าบอกว่าไม่รู้ก็คงเลิกสงสัย แล้วรีบเปลี่ยนไปให้จินกิผู้เก่งเรียนช่วยอธิบายโจทย์ข้อสอบให้ตัวเอง เพราะจะได้เข้าใจและทำข้อสอบได้ จินกิก็จำใจต้องไปนั่งอธิบายเลขให้มินโฮฟังแต่โดยดี
‘สรุปว่าคิดผิดจริงๆที่มานี่ นอกจากจะเจอไอ้พี่จงฮุนแล้ว ยังต้องมานั่งอธิบายเรื่องเรียนให้ไอ้โฮอีก TT’
‘คิมแทยอน.. รู้คนเดียวก็พอ’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
หลังจากวันแรกที่เริ่มอ่านหนังสือและทำข้อสอบที่คีย์ให้มา ทำให้แทมินกับมินโฮแทบจะหลับตามาโรงเรียน!
แทมินเริ่มอ่านหนังสือและทำข้อสอบตอนหกโมงเย็น คีย์บอกถ้าทำผิดเกินสิบข้ออยากให้ทำใหม่อีกรอบ จากร้อยข้อ รอบแรกแทมินทำผิดไปห้าสิบข้อ รอบสองผิดไปสามสิบข้อ รอบสามผิดไปสิบห้าข้อ และรอบสุดท้ายผิดไปเก้าข้อ กว่าจะทำเสร็จก็เล่นเข้าไปสี่รอบ กว่าจะได้นอนก็สลบคาโต๊ะไปสักตอนตีหนึ่งได้
ส่วนมินโฮก็เริ่มอ่านตอนหกโมงเย็น ก็คล้ายๆกับแทมิน เพราะทำรอบแรกก็ผิดไปยี่สิบข้อ รอบสองก็ยังผิดยี่สิบข้อ รอบสามก็ยังผิดยี่สิบข้อเท่าเดิม พอรอบที่สามจินกิก็มาหาที่บ้านพอดี ก็เลยให้ช่วยอธิบายให้ กว่ามินโฮจะเข้าใจก็ใช้เวลาไปเกือบสองชั่วโมง พอมานั่งทำรอบที่สี่ผิดไปสิบเอ็ดข้อ กว่าจะเสร็จก็รอบที่ห้าถึงผิดได้สิบข้อพอดี นอนตอนตีสองเป๊ะ
สปิริตแรงตั้งแต่ต้น แต่มันคงจะหมดก่อนใช่ไหม?
“มินโฮกับแทมิน ขอโทษนะ ไม่รู้ว่าจะทำให้แย่ถึงขนาดนี้.. เพราะฉะนั้นก็ไม่ต้องทำมันแล้วล่ะ ทั้งสองคนทำแค่นี้ก็พอแล้ว”
คีย์ขอโทษแทมินกับมินโฮที่นั่งฟุบอยู่กับโต๊ะอาหาร รวมถึงบอกให้แทมินกับมินโฮเลิกทำสิ่งที่ตัวเองบอกไปเมื่อวาน เพราะไม่รู้ว่าทั้งสองคนจะเอาจริงเอาจังขนาดต้องมาข่มตาทำจนถึงตีหนึ่งตีสอง เพราะคีย์ลองใช้ทำหนังสือติวสอบที่แทมินกับมินโฮทำ ใช้เวลาไปแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น ทำรอบเดียวก็ผิดไม่ถึงสิบข้อ คีย์เลยคิดว่าอย่างมากทำมากที่สุดสองรอบก็คงพอ ไม่คิดว่าจะต้องนั่งทำหลายรอบ
“ผมไม่เคยตั้งใจนั่งอ่านขนาดนี้มาก่อนเลยพี่คีย์ ครั้งแรกคงใช้เวลานาน ครั้งต่อไปคงใช้เวลาน้อยกว่านี้ ไม่ต้องห่วงหรอกนะพี่คีย์” แทมินพูดพร้อมกับที่ยังฟุบอยู่บนโต๊ะ เพราะไม่อยากจะลืมตาตื่นเลยในตอนนี้
“ฉันไหวน่าคีย์ อ่านหนังสือถึงตีสอง ก็เหมือนดูบอลถึงตีสี่นั่นแหละ” มินโฮเปรียบเทียบว่าการอ่านหนังสือสอบของคีย์ก็เหมือนกับการดูบอลของมินโฮ ซึ่งเป็นสิ่งที่ถึงจะต้องนอนดึกแค่ไหน แค่ทำสิ่งที่ตัวเองชอบก็พอ พูดเพื่อให้คีย์สบายใจ..
ไม่ใช่ว่ามินโฮชอบอ่านหนังสือ ก็แค่เลิกอ่านไม่ได้ในตอนนี้
“มันแย่จริงๆนะมินโฮ แทมิน อย่าทำให้หนักใจมากกว่าเดิมสิ” คีย์รู้ว่าที่แทมินกับมินโฮพูดออกมาน่ะ ก็เพื่อให้ตัวเองสบายใจ จะได้ไม่ต้องรู้สึกผิด
“วันนี้ต้องดีกว่าเมื่อวานแน่นอนพี่คีย์!” แทมินยกกำปั้นขึ้นมาทำมือสู้ๆ ก่อนจะสลบไสลเพราะความง่วง
“สู้ตายย!!” มินโฮชูสองนิ้วพร้อมกับตาปรือๆแล้วยิ้มให้คีย์ ก่อนจะหลับในท่าเดียวกับแทมิน
คีย์ควรจะหาวิธีใหม่ให้กับแทมินกับมินโฮดีกว่า
คีย์น่ะ เป็นห่วงสองคนนี้จริงๆ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
แทมินกำลังนั่งอ่านหนังสือแล้วป้อนขนมใส่ปากคีย์ คีย์อ่านหนังสือพร้อมกับป้อนขนมใส่ปากมินโฮ ส่วนมินโฮก็อ่านหนังสือแล้วป้อนขนมใส่ปากแทมิน
“พี่คีย์อธิบายตรงนี้ให้ผมฟังหน่อยสิ” แทมินพูดกระซิบกับคีย์เบาๆ เพื่อไม่ให้รบกวนมินโฮที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ คีย์อ่านตรงที่แทมินชี้เพื่อจะอธิบายให้ฟัง คีย์หยิบกระดาษมาแผ่นหนึ่ง แล้วขีดๆเขียนๆอะไรอยู่พักหนึ่งก็ยื่นไปให้แทมินดู
“ถ้าเป็นการปกครองของประเทศก็คงเหมือนโรงเรียนเรานั่นแหละ การปกครองส่วนกลางก็คือสภานักเรียน ประธานเป็นนายก รองประธานเป็นรองนายก ส่วนพวกเลขา ประชาสัมพันธ์ ดูแลตึกก็เป็นเหมือนพวกกระทรวงต่างๆ ส่วนภูมิภาคก็คือชั้นเรียน หนึ่งชั้นเป็นจังหวัด ส่วนแบบท้องถิ่นก็เหมือนพวกห้องในชั้นเรียนน่ะแทมิน พอจะเข้าใจไหม” คีย์พูดตามที่เขียนย่อให้แทมิน แทมินนั่งฟังสักพักก็ยิ้มออกมา
“อ๋อ เข้าใจแล้วฮะพี่คีย์” แทมินพูดจบก็หยิบขนมมาหนึ่งชิ้นแล้วป้อนใส่ปากคีย์ คีย์ก็ก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือต่อ
“มินโฮ นายเล่นบาสเก่งหรือเปล่าหรอ” คีย์หันไปพูดกับมินโฮที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เบาๆ
“เรื่องกีฬาน่ะไว้ใจฉันได้เลย” มินโฮตอบ
“พรุ่งนี้เรารบกวนหน่อยสิ เก็บคะแนนชู้ตบาสเรายังได้ไม่ครบน่ะ”
“โอเค มีอะไรให้ฉันช่วยน่ะบอกได้เสมอเลยนะ” พูดจบมินโฮก็อ้าปาก คีย์มองหน้ามินโฮอย่างงงๆ ก่อนจะเข้าใจแล้วหยิบขนมแล้วใส่ปากให้มินโฮ
แต่มินโฮได้กินขนมสองชิ้นในคราวเดียวกันแหนะ.. ก็แทมินหยิบขนมใส่ปากให้มินโฮด้วยเหมือนกัน มินโฮเคี้ยวพร้อมกับนั่งยิ้มแล้วก้มลงไปอ่านหนังสือต่อ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ขยันจังเลยแทมิน มาหาพี่คีย์หรอ”คิบอมเดินเข้ามาในบ้าน พร้อมกับทักทายแทมินที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟาในห้องรับแขก แล้วเดินเข้ามานั่งพักคุยกับแทมิน
“ฮะพี่คิบอม กิจกรรมประจำภาคเรียนน่ะฮะ จับกลุ่มติวหนังสือสอบ” แทมินละสายตาจากการอ่านหนังสือมานั่งคุยกับคิบอมแทน
“มันยังมีอยู่อีกหรอเนี่ยไอ้กิจกรรมประจำภาคเรียนเนี่ย นึกว่ามันจะเลิกไปแล้วซะอีก แต่พี่ว่าไอ้กิจกรรมเกี่ยวกับอ่านหนังสือสอบเนี่ยนะ ง่ายที่สุดสำหรับพี่แล้วล่ะ” คิบอมเล่า ทำให้นึกถึงตอนมัธยม ที่ตัวเองไม่ค่อยเก่งอะไรสักเท่าไหร่ ยกเว้นเรื่องเรียน ที่บ้านนี้มีดีเรื่องนี้ทั้งตระกูล
“เทอมนี้ผมต้องได้เกรดดีเพราะพี่คีย์แน่ๆเลย”
“ถ้าแทมินตั้งใจ ต่อให้ไม่มีพี่คีย์ยังไง แทมินก็ต้องทำได้แน่นอนอยู่แล้วล่ะ”
“พี่คิบอม พี่คีย์เป็นคนยังไงหรอฮะ” แทมินถามถึงเกี่ยวกับเรื่องของคีย์ เพราะอยากจะรู้จักคีย์ให้มากขึ้น
“พี่คีย์เขาก็เป็นคนเรียบร้อย พูดน้อยเป็นปกติอยู่แล้วล่ะแทมิน เมื่อก่อนพี่กับพี่คีย์ก็เป็นเหมือนกันนี่ล่ะ จนพี่ได้มาเจอกับพี่ชายแทมินนี่ล่ะ เขาชอบบังคับให้พี่ยิ้ม บังคับให้พี่พูด จนพี่เปลี่ยนเป็นอีกคนเลย” คิบอมเล่าให้แทมินฟัง
“ผมสามารถเปลี่ยนพี่คีย์ได้อย่างที่พี่ดงเฮเปลี่ยนพี่คิบอมไหมฮะ” หลังจากฟังเรื่องที่คิบอมเล่าจบ แทมินก็ถามสิ่งที่ตัวเองกำลังคิด คิบอมก็ไม่รู้ว่าจะตอบแทมินว่ายังไงดี
เพราะสิ่งที่ทำให้คิบอมเปลี่ยนไป มันยากเกินกว่าจะอธิบาย
“ก็คงขึ้นอยู่กับแทมินแล้วก็พี่คีย์ด้วย ว่าแทมินจะทำให้พี่คีย์เปลี่ยนได้ยังไง” คิบอมพูดสิ่งที่คงจะอธิบายได้ง่ายที่สุดแล้ว พูดจบคิบอมก็ขอตัวไปอาบน้ำ ปล่อยให้แทมินนั่งอ่านหนังสือต่อ
‘พี่คิบอมกับพี่ดงเฮ.. สาเหตุของความเปลี่ยนแปลง..’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
คิบอมเดินออกไปที่สวนหลังบ้าน เห็นใครบางคนกำลังนอนโดยมีหนังสือปิดหน้าก็เกิดสงสัยขึ้นมา เพราะคีย์คงไม่ไปนอนอยู่ตรงนั้นแน่ จึงเดินเข้าไปแล้วเอาหนังสือออกจากหน้า คนที่นอนอยู่รู้สึกตัวก็ลืมตาขึ้นมา
“อะ..อ้อ สวัสดีครับ” มินโฮที่นอนอยู่รีบเด้งตัวลุกขึ้นมาสวัสดีทักทายคิบอมที่ยืนมองอยู่
“เป็นเพื่อนคีย์หรอเนี่ย” คิบอมยื่นหนังสือคืนให้มินโฮพร้อมกับนั่งลงที่ม้านั่ง แล้วบอกให้มินโฮนั่งลงคุยกัน มินโฮจึงค่อยๆนั่งลงข้างๆ
“พี่เป็นพี่ชายคีย์ ชื่อคิมคิบอม ยินดีที่ได้รู้จักนะ ว่าแต่ชื่ออะไรเนี่ยเรา” คิบอมแนะนำตัว
“ผมชื่อชเวมินโฮครับ อยู่ห้องเดียวกับคีย์ แล้วก็..บ้านผมอยู่ข้างๆพี่ดงเฮครับ” มินโฮไม่แน่ใจว่าคิบอมจะรู้จักแทมินหรือเปล่า แต่จำได้ว่าแทมินเคยบอกว่าดงเฮเป็นแฟนกับพี่ชายคีย์ เลยบอกว่าบ้านอยู่ใกล้ๆดงเฮ
“ชเวมินโฮ.. อ๋อ คีย์เคยเล่าให้ฟังว่ามินโฮน่ะ เป็นเพื่อนคนแรกของคีย์เลย” คิบอมเล่าให้มินโฮฟัง หลังจากคิดได้ว่าชื่อคุ้นๆ ซึ่งก็คือคนที่คีย์เคยเล่าให้ฟัง ตอนที่คีย์รู้จักกับมินโฮใหม่ๆ
“จริงหรอครับพี่” มินโฮไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองเป็นเพื่อนคนแรกของคีย์
“จริงสิ คีย์เขาเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยพูดหรือไม่ค่อยชอบสุงสิงกับคนอื่นเขา ก็เลยไม่ค่อยมีเพื่อน ตอนพี่รู้ว่าคีย์มีเพื่อนนะ พี่เลยสบายใจขึ้นมาเลย พี่เป็นห่วงคีย์จริงๆที่เขาไม่ค่อยมีเพื่อน” คิบอมพูดออกมาด้วยความเป็นห่วงคีย์ เพราะมินโฮเป็นเพื่อนคีย์ คิบอมเลยไว้วางใจ
“คีย์นิสัยดีมากเลยครับ เขามักจะห่วงคนอื่น แล้วก็ยังขี้เกรงใจอีกด้วย.. ตอนนี้คีย์เขาก็มีผมเป็นเพื่อน แล้วก็ยังมีเพื่อนของผมอีกสองคนชื่อลีจินกิที่เป็นน้องชายของพี่ดงเฮ แล้วก็ยังมีอีกคนที่ชื่อคิมจงฮยอนเป็นเพื่อนคีย์ด้วยนะครับ แล้วก็มีเจ้าเด็กตัวยุ่งแทมินชอบมาติดสอยห้อยตามคีย์อีกด้วย” มินโฮเล่าให้คิบอมสบายใจว่าตอนนี้คีย์น่ะมีเพื่อนที่จะคอยอยู่ข้างๆคีย์แล้ว
“ใช่ คีย์น่ะมักจะห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเอง ขี้เกรงใจอย่างที่มินโฮบอกนั่นแหละ บางทีการที่เขาไม่ค่อยสนิทกับใครเลยไม่รู้ว่าทำอย่างนี้จะถูกไหม หรือทำอย่างนี้จะผิดไหมน่ะ เมื่อก่อนพี่ก็เงียบๆแบบคีย์เนี่ยล่ะ แต่ว่าพี่เรียกว่าเป็นคนเย็นชาซะมากกว่า ทำอะไรไม่ได้สนใจโลกเลย ถ้าพี่อยากทำก็ทำแบบไม่คิด ใครจะเดือดร้อนยังไงไม่ได้สนใจเลย”
“แต่ว่าในตอนนี้.. พี่ดูไม่เหมือนอย่างที่เล่าเลยนะครับ” มินโฮแปลกใจกับสิ่งที่คิบอมเล่า เพราะคิบอมในตอนนี้ที่มินโฮนั่งคุยดูเป็นคนอบอุ่นแล้วก็เป็นมิตรซะมากกว่า
“นั่นสินะ ใครๆก็พูดอย่างนั้นแหละ พี่เป็นอย่างนั้นมาจนถึงตอนม.5 ละมั้ง แล้วก็ได้อยู่ห้องเดียวกับพี่ดงเฮ มินโฮคงรู้ใช่ไหมล่ะว่าพี่ดงเฮน่ะเขาเป็นคนอารมณ์ดี ยิ้มเก่ง เข้ากับคนอื่นได้ง่ายๆ มันแจ๊กพ็อตตรงพี่ดงเฮได้มานั่งข้างๆพี่นี่ล่ะ เขาก็ยุ่งเกาะแกพี่ทั้งวัน ตอนแรกๆก็รำคาญนะ แต่พอนานๆไปก็ชิน หลังจากนั้นพี่ก็เริ่มพูดมากขึ้น จนพี่กับพี่ดงเฮเริ่มเถียงกันได้นั่นแหละ ตั้งแต่นั้นมาพี่ก็เปลี่ยนไปเลย กลายเป็นคนพูดเก่ง รู้จักยิ้ม จนตอนนี้ก็มีเพื่อนเยอะแยะเลย ถ้าไม่ได้เจอกับพี่ดงเฮพี่คงกลายเป็นพวกไม่มีคนคบแน่ๆ”
คิบอมเล่าเรื่องของตัวเองให้มินโฮฟัง มินโฮก็นั่งฟังอย่างตั้งใจถึงสาเหตุที่ทำให้คิบอมเปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน
“ความรักนี่มันมหัศจรรย์นะครับ พี่คิบอม” มินโฮพูดประโยคนึงออกมาหลังจากฟังจบ คิบอมถึงกับยิ้มออกมาเพราะมินโฮสามารถเข้าใจสิ่งที่คิบอมพูดได้ ว่าอะไรคือสิ่งที่ทำให้ตัวเองเปลี่ยนไป
คิบอมอยากให้ใครสักคน ใช้สิ่งนี้.. สิ่งที่เรียกว่ารัก มาเปลี่ยนแปลงน้องชายของตัวเอง
บางทีคนๆนั้นของคิบอม อาจจะอยู่รอบๆตัวคีย์ก็ได้ละมั้ง
“อื้ม.. ใช่ เป็นสิ่งที่มหัศจรรย์จริงๆ พูดอย่างนี้แสดงว่ากำลังมีความรักล่ะสิเนี่ย” คิบอมแอบแซวมินโฮ มินโฮก็ได้แต่ยิ้มและหัวเราะ
“ไม่รู้สิครับ อาจจะมีก็ได้ละมั้ง.. แต่พี่ไม่ต้องห่วงคีย์นะครับ ผมจะช่วยพี่ดูแลคีย์ให้”
“อื้ม พี่ก็คิดว่ามินโฮคงไว้ใจได้ มาที่บ้านบ่อยๆก็ได้นะ จะมานอนค้างก็ได้เลย พี่ขอตัวก่อนละกันนะ มีงานต้องไปทำ ไปล่ะ” คิบอมตบไหล่มินโฮพร้อมกับขอตัวไปทำงาน มินโฮยิ้มแล้วก้มศีรษะเพื่อเป็นการลาคิบอม
‘บางทีมินโฮอาจจะเป็นคนที่เปลี่ยนแปลงคีย์ก็ได้ละมั้ง’
‘ความรักสามารถเปลี่ยนแปลงคนได้หรอเนี่ย..’
To be continue...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
บางคนแอบคาดหวังว่าจะมาพร้อมกับอะไรบางอย่าง 555 แล้วมันคืออะไรกันเนี่ย? บางทีมันอาจจะมาตอนหน้า?
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์นะคะ
11.10.25 - Lighteli
ความคิดเห็น