คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Love Shuffle : Chapter 5
Chapter 5
“แทมิน..”
คีย์เรียกชื่อแทมินเพื่อเป็นการปลุกแทมินที่กำลังนั่งหลับอยู่ที่โซฟา หลังจากกินข้าวเที่ยงฝีมือคีย์ นั่งคุย นั่งดูทีวีด้วยกัน สักพักแทมินก็หลับไป ตอนนี้ก็เย็นแล้ว แต่ดงเฮกับคิบอมก็ยังไม่กลับมาสักที
“แทมิน.. ตื่นได้แล้วนะ” คีย์เรียกแทมินอีกครั้งหลังจากที่แทมินยังคงหลับอยู่ คีย์ยิ้มออกมาหลังจากมองหน้าแทมินที่กำลังหลับอยู่
‘หลับเหมือนเด็กเลยนะ แทมิน’
“แทมิน..”
“หะ..หือ..” แทมินค่อยๆลืมตาขึ้นมาพร้อมๆกับเปล่งเสียงออกมา
“เย็นแล้ว ตื่นได้แล้ว” คีย์พูดกับแทมินที่ยังสะลึมสะลืออยู่หน่อยๆ
“ผมแย่มากเลย มาบ้านพี่คีย์ยังจะมาหลับอีก” แทมินพูดพร้อมกับเกาหัวด้วยความอาย
“ไม่เป็นไรหรอก อยู่กับพี่มันน่าเบื่อแล้วก็น่าหลับอยู่แล้วล่ะ พี่ไม่ค่อยมีมนุษยสัมพันธ์หรอก.. แทมินหลับเหมือนเด็กเลยนะ ^^”
‘พี่คีย์เห็นแค่ผมเป็นเด็กคนนึงเองหรอ’
“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อยพี่คีย์ ผมอยากอยู่กับพี่คีย์นานๆน้า~ แต่ว่าเมื่อคืนผมนอนดึกไปหน่อย” แทมินไม่อยากให้คีย์เข้าใจผิดที่ว่าตัวเองหลับก็เพราะอยู่กับคีย์
“เย็นแล้วนะ พี่ดงเฮกับพี่คิบอมคงยังไม่กลับมาตอนนี้หรอก พี่ไปส่งที่บ้านดีกว่านะ” คีย์อาสาไปส่งแทมินที่บ้าน คีย์ก็เดินไปปิดบ้านพร้อมกับพาแทมินลุกขึ้นแล้วเรียกแท็กซี่เพื่อจะพาแทมินไปส่ง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“We are the rapper!!! Yeah! Yo! Wooo” มินโฮเดินอยู่ในซอยบ้านโดยที่ในมือมีถุงจากร้านสะดวกซื้อที่เพิ่งซื้อของมา พร้อมกับร้องเพลงไปพร้อมกับเพลงที่เสียบหูฟังอยู่ พอเดินถึงหน้าบ้านตัวเองก็เจอคีย์กับแทมินลงจากรถแท็กซี่พอดี
‘ไปไหนกันมานะสองคนนั้น.. ไม่ชวนกันมั่งเลย’
“คีย์!” มินโฮตะโกนเรียกคีย์พร้อมกับใช้มือถอดหูฟังออก คีย์หันไปทางต้นเสียงที่เรียกตัวเอง
“สวัสดี มินโฮ” คีย์ทักทายมินโฮ
“คีย์ไปไหนกับแทมินมา ไม่ชวนฉันมั่งเลยอ่ะ” มินโฮเดินเข้าไปหาแทมินกับคีย์ที่ยืนอยู่หน้าบ้าน
“คือ...”
“เราสองคนจะไปไหนต้องชวนพี่ด้วยหรออออ?” แทมินพูดลากเสียงยาว แทรกคีย์ที่กำลังจะพูดกับมินโฮ
“คีย์เพื่อนพี่นะเว้ย ไม่ใช่เพื่อนแทมินสักหน่อย”
“พี่มินโฮก็ไปหาพี่จินกิดิ จะมาอะไรกับเราสองคนเล่า!” แทมินแอบโวยวายมินโฮที่ดูเหมือนจะมีปัญหากับแทมินที่ไม่รู้ว่าไปไหนกับคีย์มา แต่แค่รู้ว่าไปกับคีย์มาก็ดูแปลกๆ...
“เราสองคน? เห้ย พูดแบบนี้หมายความว่าไงเนี่ย”
“นี่ๆ ไม่ต้องเถียงกันหรอกนะ.. เราสองคนไม่ได้ไปไหนกันมาหรอกมินโฮ ถ้าเราจะไปเที่ยวก็ต้องชวนมินโฮอยู่แล้ว” คีย์ที่ต้องออกโรงห้ามคนสองคนให้หยุดทะเลาะกันอีกครั้ง ไม่งั้นคงจะเถียงกันได้อีกยาว
“แล้วลงมาจากแท็กซี่ด้วยกันนี่ คีย์”
“คือแทมินไปหาพี่ชายเราที่บ้านกับพี่ดงเฮน่ะ แล้วพอดีพี่ดงเฮกับพี่ชายเราเขาออกไปซื้อของ เย็นแล้วยังไม่กลับมา เราก็เลยมาส่งแทมินที่บ้าน” คีย์อธิบายให้มินโฮได้ฟัง จะได้หายข้องใจสักที
‘ไปบ้านคีย์กันมา? ปะ..ไปบ้านคีย์!! แทมิน!!’
“มีอะไรอีกไหมพี่มินโฮ ผมจะเข้าบ้านแล้ว” แทมินถามมินโฮหลังจากที่ยืนคุยกันมาสักพัก
“ไม่..ไม่มีอ่ะ เข้าบ้านแล้ว บ๊ายบายคีย์” มินโฮพูดจบก็เปิดประตูรั้วจะเข้าบ้าน
“ไม่ลาผมมั่งเลยเหอะไอ้พี่บ้า.. พี่คีย์จะเข้าไปเยี่ยมพี่จินกิไหม” แทมินบ่นพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหันไปถามคีย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ คีย์ยังไม่ทันจะได้ตอบมินโฮที่บอกจะเข้าบ้านไปเมื่อกี๊ก็กลับมาอีกรอบ
“ไอ้หู้เป็นอะไรอ่ะ” มินโฮเดินออกมาถามแทมินหลังจากได้ยินประโยคที่คุยกับคีย์
“ไหนบอกจะเข้าบ้านไง เข้าไปดิ” แทมินไล่มินโฮ
“สรุปแล้วเป็นอะไรอ่ะ ทำไมคีย์ต้องเข้าไปเยี่ยมด้วย”
“ท้องเสียน่ะมินโฮ” คีย์ตอบกับมินโฮ
“อ๋อ.. อื้ม งั้นเข้าบ้านจริงๆแล้วล่ะ” มินโฮพูดจบก็เดินเข้าบ้านไป..
ตุ้บ!!
เดินเข้าไปในบ้านตัวเอง.. แล้วก็กระโดดข้ามกำแพงไปบ้านแทมินกับจินกิ
“เห้ย ไหนบอกจะเข้าบ้านแล้วไง พี่เข้าบ้านไปผมได้ไงเนี่ย” แทมินโวยวายหลังจากได้ยินเสียงเท้าของมินโฮกระทบลงสู่พื้น
“ถ้าบอกแล้วแทมินจะให้พี่เข้าหรือไงล่ะ ขอเข้าไปดูไอ้หู้มันหน่อยนะ” มินโฮพูดพร้อมกับแลบลิ้นให้แทมิน แล้วเดินลอยหน้าลอยตาเข้าบ้านไปอย่างหน้าตาเฉย ก็จริงอย่างที่ว่า ถ้าขอแล้วแทมินจะให้เข้าหรือไง
“พี่คีย์ก็เข้าไปเยี่ยมพี่จินกิสิ” แทมินชวนคีย์อีกครั้ง
“เอ่อ...”
“พี่คีย์ พี่จินกิน่ะป่วยวันนี้วันเดียวนะ พรุ่งนี้อาจจะไม่ป่วยก็ได้” แทมินพยายามพูดโน้มน้าวคีย์ให้ยอมเข้าไปในบ้านก่อน คีย์ที่ยากจะปฏิเสธเพราะปฏิเสธใครไม่ค่อยจะเป็นก็จำต้องยอมแทมินและเข้าไปในที่สุด
บางทีแทมินกับมินโฮก็คล้ายๆกันนั่นแหละ ที่ใช้คนอื่น ใช้นู่น ใช้นี่เป็นข้ออ้าง เพื่อให้ได้อยู่ใกล้กับคนบางคน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“แทมิน.. พี่ดงเฮ..กลับมาแล้ว..หรอ” จินกิที่นอนอยู่บนโซฟาด้วยความเหนื่อยและหมดแรงพูดออกมาหลังจากได้ยินเสียงเปิดประตูบ้าน
“กูเอง ไอ้หู้!” มินโฮเดินเข้ามาพร้อมกับวางถุงจากร้านสะดวกซื้อที่ยังคงถืออยู่ตั้งแต่กลับมาลงบนโต๊ะ
“มาทำไมอีก..มึง”
“ได้ข่าวว่ามึงไม่สบาย กูเลยมาเยี่ยมไง”
จินกิไม่ค่อยอยากจะเชื่อคำพูดมินโฮสักเท่าไหร่เลยจริงๆ ไม่ใช่ว่ามินโฮเลวร้ายขนาดไม่ห่วงเพื่อน มินโฮนี่ล่ะเป็นพ่อคนดีของกลุ่มเลยก็ว่าได้ แต่ช่วงนี้มินโฮทำอะไรบางอย่างเหมือนจะแอบแฝงไปด้วยอะไรบางสิ่ง
“พี่จินกิ พี่คีย์มาเยี่ยม~~~” แทมินเดินตามเข้ามาพร้อมกับคีย์ที่เดินตามหลังมาอีกที
“คีย์..มาจริง..ดิ..มึง” จินกิอยู่ถามมินโฮที่นั่งอยู่ตรงปลายเท้าของตัวเอง เพราะตอนนี้ตัวเองกำลังนอนอยู่ ทำให้มองไม่เห็นว่าใครเข้ามาอะไรยังไง มินโฮพยักหน้าตอบจินกิ จินกิก็ยิ้มออกมาด้วยแรงทั้งหมดที่มี
“สวัสดี จินกิ.. ขอโทษนะที่เรามาตัวเปล่า ไม่ได้มีของมาเยี่ยม” คีย์ทักทายและขอโทษจินกิที่นอนหน้าตาดูหมดเรี่ยวหมดแรงอยู่ที่โซฟา
“ไม่..ไม่เป็นไร.. ว่าแต่.. คีย์มากับแทมิน..ได้ยังไง” จินกิค่อยๆพูดเนื่องจากไม่ค่อยจะมีแรง
“พี่จินกิ แฟนพี่ด๊องอ่ะ เป็นพี่ชายพี่คีย์” แทมินบอกกับจินกิ จินกิแอบอึ้งอยู่เล็กน้อย เพราะไม่คิดว่ามันจะบังเอิญอะไรขนาดนั้นน่ะสิ ไม่ใช่แค่จินกิหรอก มินโฮที่นั่งอยู่ยังไม่คิดว่ามันจะบังเอิญขนาดนี้
“ผมไปกับพี่ด๊องใช่ป่ะวันนี้ แล้วพี่ด๊องก็ไปบ้านแฟน ปรากฏเจอพี่คีย์อยู่ด้วย ผมถึงได้รู้เนี่ยล่ะว่าพี่คีย์เป็นน้องชายแฟนพี่ด๊อง แล้วพี่ด๊องกับแฟนก็ไปเที่ยวกัน ปล่อยให้ผมอยู่กับพี่คีย์สองต่อสอง >///< พี่คีย์เห็นว่าพี่ด๊องคงยังไม่กลับง่ายๆ เลยมาส่งผมที่บ้าน” แทมินพูดไปก็ยิ้มไป
“จินกิเป็นยังไงมั่ง ดีขึ้นหรือยัง” คีย์ถามจินกิด้วยความเป็นห่วง
“มันก็..ดีขึ้นแล้วล่ะ มันหยุดแล้ว.. แต่ว่า.. ฉันยังเหนื่อยๆ.. แล้วก็..หมดแรง..อยู่”
“กินอะไรบ้างหรือยัง จินกิดูไม่ค่อยมีแรงเลย” คีย์ถามจินกิด้วยความเป็นห่วง เพราะคาดว่าวันนี้คงไม่กล้าจะกินอะไร เพราะกลัวท้องจะเสียหนักแน่ๆ คนส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้กัน
“ยัง..ไม่ได้กิน..อะไร..เลย ฉันไม่กล้า..กิน..อะไร..สักอย่าง”
“งั้นเดี๋ยวเราไปหาอะไรให้กินนะ ไม่ได้กินอะไรทั้งวันคงแย่แน่ๆเลย” คีย์อาสาดูแลเรื่องอาหารการกินของจินกิในมื้อนี้ เพราะแทมินคงลำบาก ส่วนมินโฮ.. ก็รู้ๆกันอยู่ว่าคราวที่แล้วทำอะไรเอาไว้
“ฉันไปช่วยดีกว่านะคีย์” มินโฮเสนอตัวช่วยคีย์ คีย์แอบหวั่นๆอยู่ว่าควรจะห้ามดีหรือเปล่า แต่ก็ด้วยเหตุผลเดิม ว่าคีย์ปฏิเสธใครไม่เป็น
“เราว่าไปซื้อเอาดีกว่า เรา..กลัวว่าจะทำให้จินกิแย่กว่าเดิม” ตอนแรกคีย์ว่าจะเข้าครัวไปทำให้ทาน แต่ถ้ามีมินโฮอยู่ด้วย คีย์ไม่ค่อยจะมั่นใจแล้วว่าอาหารที่ออกมาจะปลอดภัยให้จินกิกินได้ ไม่ใช่ว่ามินโฮจะทำอะไรเลวร้ายขนาดนั้น แต่คีย์แค่ยังไม่มั่นใจเพราะเรื่องคราวที่แล้วอยู่ จินกิเองก็คงจะไม่มั่นใจในอาหารที่เพื่อนตัวดีอย่างมินโฮทำด้วย
“ยังไงฉันก็จะไปด้วยนะคีย์” ไม่ว่าจะไปไหน มินโฮก็ขอตามคีย์ไปด้วยก่อนละกัน ทั้งสองคนเดินออกจากบ้านของแทมินและจินกิไป ปล่อยให้แทมินนั่งอยู่กับจินกิที่นอนหมดสภาพอยู่
‘ทำไมพี่มินโฮต้องไปกับพี่คีย์ด้วยเนี่ย! เราไม่น่าขาเจ็บเลย’
แทมินคิดว่าอาจจะมีอะไรดีๆก็ได้ ที่ขาของตัวเองหักเพราะคีย์ แต่บางทีแทมินกลับรู้สึกว่ามันจะผิดคาดไปสักหน่อย เพราะดูเหมือนแทมินจะพลาดอะไรไปเยอะเหมือนกัน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“มินโฮ ทำไมเรามาบ้านจินกิกับแทมินทีไร เราไม่เคยเจอพ่อกับแม่เขาเลยล่ะ” คีย์ถามมินโฮระหว่างเดินไปซื้อโจ๊กให้จินกิเสร็จ คีย์มาหลายครั้ง ส่วนใหญ่ก็เป็นตอนเย็นถึงหัวค่ำ ซึ่งก็น่าจะเป็นเวลาที่พ่อแม่ลูกอยู่กันพร้อมหน้า
“บ้านจินกิกับแทมินเขาทำธุรกิจเกี่ยวกับผับน่ะ พ่อเป็นผู้บริหาร แม่เป็นผู้จัดการ เขาทำงานตอนดึกไง ตอนกลางวันเขาก็กลับบ้านมาหลับหรือไงนี่ละ ตอนกลางคืนเป็นเวลาทำงาน คีย์มาเลยไม่เคยเจอ จะว่าไปขนาดบ้านฉันอยู่ใกล้ๆ นานๆทียังถึงจะได้เจอเลย”
“ทำเกี่ยวกับผับ แสดงว่า.. จินกิกับแทมิน.. เขาเป็นลูกพวกยากูซ่าอะไรหรือเปล่า” คีย์ถามออกมาอย่างใสซื่อ มินโฮหัวเราะออกมากับคำถามของคีย์ มินโฮไม่คิดว่าคีย์จะถามคำถามอะไรอย่างนี้
แต่มินโฮก็ชอบด้านอย่างนี้ของคีย์นะ
“จินกิกับแทมินเหมือนพวกลูกยากูซ่าหรอคีย์ 55”
“ถ้ายากูซ่าเป็นอย่างนี้ ผู้หญิงทุกคนเขาคงจะมีแฟนเป็นยากูซ่าแล้วล่ะ”
“หืม? คีย์คิดอย่างนั้นหรอ”
“ก็แทมินน่ะน่ารัก ส่วนจินกิก็นิสัยดี พี่ดงเฮก็ดูร่าเริง.. ผู้หญิงไม่ได้ชอบผู้ชายอย่างนี้หรอ มินโฮ”
มินโฮไม่ได้ตกใจกับคำพูดของคีย์ แต่มินโฮพูดไม่ออกกับประโยคของคีย์เมื่อสักครู่ ถ้าประโยคเมื่อกี๊ไม่ใช่คีย์พูด เป็นผู้หญิงคนนึงพูด มินโฮคงคิดว่าผู้หญิงคนนั้นต้องชอบใครสักคนในสามพี่น้องตระกูลลีนี้แน่ แต่เพราะประโยคนี้คีย์เป็นคนพูด.. มินโฮเลยเริ่มสงสัยในตัวคีย์มั่งแล้ว
ส่วนในใจของคีย์ก็แอบอิจฉาจินกิ แทมินและดงเฮ ที่ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่กับพ่อและแม่สักเท่าไหร่ แต่ทั้งสามคนก็กลับมีชีวิตและอุปนิสัยเหมือนคนทั่วไปที่ได้พบปะเห็นหน้าและอยู่กับพ่อและแม่ทุกเย็นทุกวัน ทั้งนิสัยดี น่ารัก ร่าเริง ต่างกับตัวเองที่ถึงแม้จะอยู่กับพี่ชายเหมือนกัน นานๆจะได้เจอหน้าพ่อและแม่สักครั้ง แต่กลับเก็บตัวเงียบ ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยยิ้มและร่าเริงเหมือนกับทั้งสามคน ถ้าตัวเองเป็นได้สักครึ่งของจินกิ แทมินและดงเฮก็คงจะดี แต่ลึกๆในใจของคีย์ก็คิดว่า..
ถ้าตัวเองเกิดมาเป็นผู้หญิง ได้รักหรือคบกับใครสักคนที่เป็นเหมือนจินกิ แทมิน และดงเฮก็คงจะดี ชีวิตของคีย์คงจะมีสีสันขึ้นและมีความสุข แต่เพียงแค่ตอนนี้คีย์เป็นคนธรรมดาๆคนนึง ที่ได้รู้จักกับมินโฮ จินกิ จงฮยอน และแทมินก็ถือว่าคีย์โชคดีที่สุดแล้ว
“ไม่..ไม่รู้สิคีย์ พอดีว่าฉันเป็นผู้ชายที่ไม่ได้เข้าใจผู้หญิงซะด้วยสิ” มินโฮก็ไม่รู้และไม่กล้าจะตอบคีย์
“แล้วมินโฮชอบผู้หญิงแบบไหนหรอ” ในหัวของมินโฮก็เคยคิดเรื่องอย่างนี้เหมือนกัน แต่ตอนนี้มินโฮก็บอกไม่ถูก
มินโฮก็ชอบผู้หญิงที่เข้าใจคนอื่น ไม่เรื่องมากอย่างจินกิ
ผู้หญิงที่ดูเป็นพวกเพลย์เกิร์ลแบบกึ่งๆเพลย์บอยอย่างจงฮยอน
ผู้หญิงที่ใสซื่อพูดน้อยเป็นห่วงคนอื่นแบบคีย์
แล้วก็ยังชอบผู้หญิงที่ตัวเล็กๆ น่ารัก แต่มีทุกรสชาติทุกอารมณ์แบบแทมินอีกด้วย
ถ้าสเป็คมินโฮจะเป็นเหมือนเพื่อนตัวเองขนาดนี้ มินโฮก็คงไม่ต้องมีแฟน เพราะมีเพื่อนกับน้องชายข้างบ้านอย่างเป็นเหมือนสเปคหญิงในฝันแล้ว หรือมินโฮควรจะเอาเพื่อนมาทำแฟนดี (เห้ยยย!! ไม่ใช่แล้วครับ คุณไรเตอร์.. หรือควรจะเป็นอย่างนั้น? – มินโฮ)
“แล้วคีย์ล่ะชอบผู้หญิงแบบไหน” มินโฮเลี่ยงที่จะตอบคำถามของคีย์ โดยการถามคีย์กลับแทน
“แบบไหนหรอ.. แบบไหน..ก็คงได้ละมั้ง เราไม่เคยคิดเรื่องอย่างนี้หรอก” ตอนแรกคีย์ก็คิดอยู่ว่าจะตอบมินโฮยังไง แต่คีย์ก็คิดอะไรไม่ออกเพราะคิดเรื่องอย่างนี้ไม่เป็น ความจริงในตอนที่มินโฮถาม คีย์ก็มีความคิดนึงผุดเข้ามาในหัวอยู่..
คีย์ชอบผู้หญิงที่อยากจะรับฟังเรื่องของคีย์ อยากจะอยู่ใกล้คีย์ ดีใจเมื่อเห็นคีย์ แล้วก็ห่วงคีย์ ซึ่งคีย์จำได้ว่ามีคนๆนึงที่เคยทำอย่างนี้กับคีย์ ซึ่งในตอนนี้.. คีย์ลืมไปแล้วว่าคนๆนั้นคือใคร
“แถวนี้มีร้านขายยาไหมมินโฮ” คีย์เปลี่ยนเรื่องไปถามถึงร้านขายยากับมินโฮแทน
“ไม่สบายหรอคีย์”
“ซื้อเกลือแร่ให้จินกิน่ะ”
“อะ..อ๋อ อยู่ข้างหน้านี่ล่ะ” มินโฮบอกกับคีย์แล้วเดินมุ่งตรงไปยังร้านขายยาด้วยกัน
‘อิจฉาแทมินกับไอ้หู้ที่มีคีย์คอยดูแลจริงๆ..
ลีแทมิน.. กับลีจินกิ’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า” ครูหมอที่ห้องพยาบาลถามพร้อมกับใช้มือบีบและกดไปที่บริเวณขาและข้อเท้าของแทมินหลังจากถอดเฝือกเพื่อดูอาการ
“ไม่เจ็บเลยฮะ” แทมินตอบ
“ลองเดินให้ครูหมอดูหน่อย” ครูหมอสั่งแทมิน แทมินก็ลงจากเตียงพยาบาลแล้วจะลองใช้ขาค่อยๆยันกับพื้นดูเพราะกลัวว่าจะเจ็บ แต่พอลองยืนและเดินดู ก็พบว่าตัวเองกลับมาปกติแล้ว
“อาการเธอเป็นปกติแล้วล่ะ ไม่ต้องใช้ไม้ค้ำ ไม่ต้องใส่เฝือกแล้ว ดีมากเลยนะลีแทมินที่หายภายในสัปดาห์กว่าๆเอง ดูแลตัวเองดีๆล่ะ อย่าไปซนไปล้มอะไรอีกล่ะคราวหน้า” ครูหมอสั่งแทมินที่กำลังเดินไปเดินมา หลังจากที่ไม่ได้เดินด้วยสองขาของตัวเองมานาน
“ขอบคุณครูหมอมากเลยนะฮะ” แทมินไม่ลืมที่จะขอบคุณครูหมอที่ช่วยดูอาการให้
“จ้า งั้นครูขอตัวก่อนนะ อ้อ.. เดี๋ยวก่อนไป ไปเอาใบผลการตรวจ การรักษาด้วยนะ” ครูหมอพูดจบก็เดินออกไปที่ห้องทำงาน แทมินก็ยังคงเดินไปเดินมาอยู่ด้วยความดีใจที่ขาหายกลับมาปกติ
“ตอนนี้เราก็มีอิสระเหมือนเดิมแล้ว วู๊ววว.. แต่ว่า.. ต่อจากนี้พี่คีย์ก็ไม่ได้มาดูแลเราน่ะสิ เฮ้อ~~~”
คนเราได้อย่างก็ต้องเสียอย่างนะ.. แทมิน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“กิจกรรมประจำภาคเรียนนี้ของทางโรงเรียนมาอีกแล้วววว”
ครูที่ปรึกษาพูดหน้าห้องในคาบโฮมรูมก่อนเลิกเรียน เด็กนักเรียนในห้องต่างก็โห่กันใหญ่ กิจกรรมประจำภาคเรียนเรียกได้ว่าเป็นอะไรที่นักเรียนโรงเรียนนี้เบื่อมากที่สุด เพราะถ้าไม่เข้าร่วมกิจกรรมก็ตก ถ้าเข้าร่วมแล้วไม่ผ่านก็ตกอีกเหมือนกัน แล้วส่วนใหญ่ก็จะเน้นไปทางวิชาการ เช่นทำโครงงานประจำวิชา วิจัยและทดลองต่างๆนานา ไปจนถึงการสอบให้ได้เกรดเฉลี่ยทุกวิชาไม่ต่ำกว่า 3.5 ซึ่งภาคเรียนที่มีกิจกรรมนี้ เป็นภาคเรียนที่เด็กตกกันมากที่สุด
“ฉันเบื่อมันมากเลยคีย์ TT” มินโฮหันไปพูดกับคีย์ที่นั่งฟังอย่างเงียบๆอยู่
“หยุดๆๆๆ ฟังๆ กิจกรรมประจำภาคเรียนนี้คือ.. ให้นักเรียนจับกลุ่มกัน 2-3 คน จะม.4 อยู่กับ ม.5 หรือ ม.5 อยู่กับม.6 หรือจะจับกลุ่มกับเพื่อนก็ได้ ช่วยกันติวสอบกลางภาคที่จะมีขึ้นในอีกสองสัปดาห์ข้างหน้า ให้ได้เกรดมากกว่าเทอมที่ผ่านมา”
ถึงกิจกรรมนี้จะพอๆกับกิจกรรมสอบให้ได้เกรดเฉลี่ยไม่ต่ำกว่า 3.5 แต่มันก็ยังดีกว่า เพราะจะสอบเกรดได้เท่าไหร่ก็ได้ แค่ให้มันมากกว่าเทอมที่แล้วก็พอ
“อ้าวครู แล้วเด็กม.4 ที่เพิ่งเข้ามาอ่ะ”
“ของม.4 ใช้เกณฑ์สอบให้ได้มากกว่า 2.80” ครูตอบกับนักเรียนคนหนึ่งที่พูดถามขึ้นมา พร้อมกับแจกใบกระดาษสีขาวให้กับนักเรียนสองใบ หัวแถวค่อยๆส่งกระดาษใบให้สมาชิกในแถวที่นั่งอยู่
“ใบแรกให้เขียนชื่อคู่หรือสมาชิกกลุ่มมาส่งให้ครูภายในวันศุกร์นี้ ส่วนอีกใบเป็นใบบันทึกผล ถ้าหลังประกาศผลสอบไม่มีมาส่ง ตกทันที เขียนมั่วมาส่ง ก็ตกเหมือนกัน ทางวิชาการมีหลักฐานนะว่าเธอมั่วมาส่งหรือเปล่า แล้วที่สำคัญก็คือ ถ้าในกลุ่มมีใครคนใดคนหนึ่งเกรดตกลงหรือไม่พัฒนาขึ้น สมาชิกในกลุ่มต้องรับผิดชอบร่วมกัน.. คือตกด้วยกันนั่นแหละ เพราะคราวนี้นอกจากอยากให้เด็กพัฒนา ก็ยังอยากจะให้ฝึกการอยู่ด้วยกัน รับผิดชอบด้วยกันอีกด้วย เอาเป็นว่ามีปัญหาอะไรก็มาถามตอนเลิกโฮมรูมละกัน เอาล่ะ กลับบ้านได้”
หลังจากครูสั่งเลิกคาบ นักเรียนในห้องก็ทำความเคารพคุณครู แล้วค่อยๆเก็บของใส่กระเป๋า ทยอยกลับบ้านกันไป
“คีย์อยู่กับฉันนะ” มินโฮบอกกับคีย์ไว้ก่อน เพราะกลัวใครจะมาจองตัวคีย์ไป
“อื้ม” คีย์ตอบรับสั้นๆให้มินโฮ
“เราอยู่กันแค่สองคน.. หรือควรจะอยู่สามคนดีน้า~” มินโฮดูลังเลเล็กน้อย ใจนึงมินโฮก็อยากอยู่กับคีย์แค่สองคน แต่อีกใจนึงของมินโฮก็อยากจะอยู่กับใครอีกสักคน.. รุ่นน้องที่น่ารักๆสักคน?
“มินโฮอยากอยู่กับใครก็ตามใจเลยนะ เราไม่เรื่องมากหรอก”
“เรื่องนั้นค่อยว่ากันเถอะ กลับบ้านกันดีกว่า.. ต้องไปหาแทมินก่อนสินะ”
มินโฮนึกได้ว่าคีย์คงต้องไปรับแทมินที่ห้องก่อนกลับบ้าน มินโฮสะพายกระเป๋า แล้วเดินออกไปนอกห้องพร้อมกับคีย์
“พี่คีย์~~~~”
เสียงใสๆที่คุ้นเคยเรียกชื่อคีย์เสียงดัง แทมินทำเหมือนตอนแรกที่เจอกัน เพียงแต่คราวนี้เรียกชื่อคีย์ ไม่ใช่มินโฮ คีย์หันไปมองทางต้นเสียงก็ต้องแปลกใจ เพราะแทมินกำลังวิ่งมาหาตัวเอง
“แทมิน.. หายแล้วหรอ”
“ใช่แล้วพี่คีย์ ก็พี่คีย์ดูแลผมดีมากๆเลย ครูหมอบอกผมว่าหายเร็วกว่าที่คิดไว้ซะอีก ได้ถอดเฝือกเมื่อเช้านี้เอง” แทมินพูดจบก็กระโดดเหยงๆให้คีย์ดูเพื่อยืนยัน คีย์ยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่แทมินหายดี
“ไม่ใช่เพราะพี่หรอก แทมินดูแลตัวเองมากกว่า”
“แย่จังเลย ต่อจากนี้พี่คีย์ก็ไม่ได้มาดูแลผมแล้วสิ ผมยังอยากกลับบ้านกับพี่คีย์อยู่นี่นา” แทมินทำหน้าเสียดาย มินโฮที่ยืนมองอยู่รู้สึกแปลกๆอะไรบางอย่าง..
รู้สึกอึดอัดใจทุกครั้งที่แทมินพูดกับคีย์อย่างนี้ เหมือนพวกแฟนขี้หึงหรือเปล่า?
“พี่ช่วยแบกแทมินไปนู่น มานี่ไม่เห็นอยากกลับบ้านกับพี่มั่งเลย” มินโฮแกล้งพูดออกมา เผื่อแทมินจะขอบคุณหรืออะไรกับตัวเองขึ้นมามั่ง แต่แทมินกลับเลือกที่จะไม่สนใจแทน
แทมินทำอย่างนี้กับมินโฮอีกแล้ว.. มินโฮจะน้อยใจแทมินไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร อยากน้อยใจบ้างก็ทำไม่ได้ เพราะมินโฮไม่ใช่คีย์ และมินโฮก็ไม่ใช่แทมิน ที่จะอ้อนให้คีย์เชื่ออะไรตัวเอง หรือว่าจะให้คีย์ได้คอยดูแลตัวเอง
“ครูที่ปรึกษาพูดเรื่องกิจกรรมประจำภาคเรียนหรือยังฮะ พี่คีย์” แทมินถามคีย์
“พูดแล้วล่ะ แทมิน”
“พี่คีย์~ ให้แทมินอยู่ด้วยนะ ผมรู้ว่าพี่คีย์น่ะเรียนเก่งมากเลย พี่คีย์ต้องช่วยติวให้ผมได้แน่ๆ” แทมินอ้อนคีย์ คีย์ก็อยากจะให้แทมินอยู่ด้วย คีย์ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว แต่ก็ขึ้นอยู่กับมินโฮที่จะให้แทมินอยู่หรือเปล่า
“ไอ้หู้ก็เรียนเก่งนี่ แทมินก็อยู่กับพี่ชายตัวเองดิ” คีย์ว่าแล้วว่ามินโฮต้องจะเริ่มเถียงกับแทมินอีก
“แล้วทำไมพี่มินโฮไม่อยู่กับพี่จินกิแล้วก็พี่จงฮยอนอ่ะ อยู่กันสามคนพอดี ส่วนผมก็อยู่กับพี่คีย์สองคน”
“ทำไมอ่ะ พี่คีย์เป็นเพื่อนพี่อ่ะ แทมินนั่นแหละ ไปอยู่กับพี่ชายตัวเองเลย” มินโฮไม่ได้ไม่อยากให้แทมินอยู่ด้วย แต่มินโฮยังตัดสินใจไม่ได้ต่างหาก ว่าควรจะให้อยู่ หรือไม่ให้อยู่ แล้วทำไมถึงจะไม่ให้อยู่
“ผมอยู่ด้วยไม่ได้หรือไงเล่า!”
“ก็พี่จะอยู่กับพี่คีย์สองคนไม่ได้หรือไงเล่า!”
“พี่มินโฮมีสิทธิ์ตัดสินใจคนเดียวหรอ พี่คีย์” เถียงกับมินโฮคงอีกยาว แทมินหันไปให้คีย์ช่วยซะดีกว่า
“พี่อยากให้แทมินอยู่ด้วยนะ แต่มันก็ต้องแล้วแต่ว่าพี่มินโฮเขาจะเต็มใจหรือเปล่าด้วย ไม่งั้นเราสามคนอาจจะตกกิจกรรมด้วยกันก็ได้”
คีย์ไม่รู้จะช่วยแทมินยังไงดี คีย์ไม่กล้าจะขอมินโฮ เพราะบางทีมินโฮอาจจะไม่เต็มใจก็ได้ แต่มินโฮที่ได้ฟังคำพูดของคีย์ก็ใจอ่อนอยู่บ้าง ถ้าคีย์อยากให้แทมินอยู่ มินโฮก็คงต้องให้แทมินอยู่
ก็บอกแล้วมินโฮไม่ได้เกลียดแทมิน แต่มินโฮแค่ไม่อยากให้แทมินกับคีย์อยู่ใกล้กัน มินโฮรู้สึกอึดอัดใจตัวเองซะทุกทีที่สองคนนี้อยู่ใกล้กัน
“อ่ะๆ คีย์อยากให้แทมินอยู่ ฉันให้แทมินอยู่ด้วยก็ได้ แล้วก็..ห้ามเปลี่ยนใจด้วย อยู่แล้วอยู่เลยล่ะ”
“ทำเป็นปากแข็งอยู่ได้ตั้งนานเหอะพี่มินโฮ ยังไงก็ขอบคุณนะ ที่ให้ผมอยู่ด้วย” เดี๋ยวมินโฮจะเปลี่ยนใจ แทมินเลยขอบคุณมินโฮที่ให้ตัวเองอยู่ด้วย มินโฮแอบยิ้มกับคำขอบคุณของแทมิน ส่วนคีย์ก็แอบยิ้มเหมือนกันที่มินโฮตัดสินใจอย่างนี้
‘ผมไม่ให้พี่คีย์อยู่กับพี่มินโฮสองคนหรอก’
‘ถ้าอยู่กับคีย์สองคนเราจะรู้สึกดีมาก แต่ถ้ามีแทมิน.. มันก็คงจะดีมากกว่าเดิมใช่ไหม?’
‘เราสามคนจะไปรอดใช่ไหม เรา แทมิน แล้วก็มินโฮ’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“เฮ้อ~ ทำไมเราถึงอยู่ด้วยกันแค่สองคนวะ” จงฮยอนบ่นออกมาหลังจากที่รู้ในวันต่อมาว่ามินโฮ แทมิน และคีย์อยู่กลุ่มเดียวกันในกิจกรรมประจำภาคเรียน
“ถึงเราจะอยู่กันแค่สองคน แต่ว่ากูจะพามึงผ่านไปให้ได้ TT” จินกิพูดอย่างปลงๆ จินกิก็รู้สึกเหมือนจงฮยอนนั่นแหละ แต่ว่าจินกิต้องพูดให้กำลังใจตัวเองเข้าไว้ดีกว่า
“ยังมีเวลาหาสมาชิกเพิ่มไม่ใช่หรอ จินกิกับจงฮยอนก็ชวนคนที่อยากให้อยู่ด้วยมาสิ” คีย์เสนอ เพราะรู้สึกสงสารจงฮยอนกับเป็นห่วงจินกิ
“จะมีใครอยากอยู่กลุ่มเดียวกับคนหล่ออย่างฉัน แล้วก็ไอ้หู้ผู้เก่งเรียนด้วยหรอ” จงฮยอนพูดตอบคีย์ รู้สึกจงฮยอนจะพูดด้วยคำในแง่บวกนะ แต่เอารวมๆกันด้วยความรู้สึก.. รู้สึกว่ามันออกมาทางลบหรือเปล่า
“เราไงจงฮยอน” คีย์ตอบออกมา
“คีย์อยากอยู่กับฉันหรอ! / คีย์อยากอยู่กับฉันหรอ!” จินกิและจงฮยอนตะโกนออกมาพร้อมกันด้วยความดีใจ แล้วหันไปมองหน้ากันแล้วแอบหัวเราะ แต่มินโฮที่นั่งอยู่ข้างๆคีย์นี่สิ ตกใจกลัวคีย์จะเปลี่ยนใจไปอยู่กลุ่มสหายทั้งสอง
“คีย์อย่าพูดอย่างนั้นสิ คีย์อยู่กลุ่มเดียวกับฉันแล้วนะ” มินโฮหันไปแย้งกับคีย์ที่พูดให้ความหวังจินกิกับจงฮยอนอยู่เล็กน้อย
“เปลี่ยนใจยังทันนะคีย์” จินกิพูดให้คีย์ไขว้เขว
“คีย์อย่าเปลี่ยนใจไปจากฉันนะ” มินโฮพูดอย่างนี้ คนฟังอย่างจินกิและจงฮยอนมองมินโฮเป็นสายตาเดียว คีย์ก็มองมินโฮอย่างงงๆ
“เห้ยๆไอ้โฮ พูดงี้หมายความว่าไงเนี่ย ‘อย่าเปลี่ยนใจไปจากฉัน’ แกกับคีย์... อย่าบอกนะว่า.. ”
“มะ..ไม่ใช่เว้ย ก็หมายความว่าคีย์อย่าเปลี่ยนใจไปอยู่กลุ่มไอ้สองคนนี้นะ คีย์บอกแล้วว่าคีย์จะอยู่กับฉันไม่ใช่หรอ” มินโฮรีบแก้ตัวใหญ่
“เราไม่เปลี่ยนใจหรอกนะมินโฮ ก็สัญญาแล้วนี่ว่าจะอยู่ด้วย” คีย์พูดเพื่อให้มินโฮมั่นใจว่าไม่เปลี่ยนใจแน่นอน คีย์ไม่เคยผิดสัญญากับใคร จินกิกับจงฮยอนถึงกับเสียดายและนั่งปลงกันต่อ มินโฮเห็นเพื่อนทั้งสองก็สะใจอยู่ในใจ
“แต่ว่าเราก็มาช่วยกันติวก็ได้นี่ ถ้าหากว่าจินกิกับจงฮยอนไม่รังเกียจ”
“ไม่รังเกียจเลยคีย์! / ฉันไม่รังเกียจเลยคีย์” ทั้งสองคนที่นั่งปลงอยู่เมื่อกี๊ดี๊ด๊าขึ้นมาเมื่อคีย์ชวน ก็จริงของคีย์ ไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน แต่ว่าไม่ใช่ว่าจะติวด้วยกันไม่ได้นี่
“คีย์เรียนเก่งมากเลยใช่ไหม คราวนี้คนเรียนแย่ๆอย่างฉันคงได้เกรดดีๆขึ้นมามั่งแล้ว >< แค่คิดว่าจะได้นั่งติวกับคีย์ จะได้เกรดดีๆ ทั้งหล่อทั้งเรียนเก่ง อ๊ายยย ฉันรักคีย์จริงๆ” จงฮยอนพูดพร่ำเพ้ออะไรอีกแล้ว = =’
“เพ้อมากและมึง กูเป็นหัวหน้ากลุ่ม กูมีสิทธิ์ตัดสินใจนะเว้ยว่ามึงจะได้มาติวกับกูแล้วก็คีย์ แล้วก็แทมินด้วยหรือเปล่า” มินโฮห้ามจงฮยอนให้หยุดเพ้อ
“ทำไมถึงเป็นแทมินแต่ไม่ใช่กูวะ ไอ้โฮ”
จินกิเอ่ยถามมินโฮออกมาด้วยความสงสัยที่ค้างคาใจ ทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นเพื่อนกับมินโฮ แต่กลับกลายเป็นเจ้าน้องตัวดีของตัวเองที่ไปขอเข้าร่วมกลุ่มตอนไหน ไปอ้อนอีท่าไหนให้มินโฮยอมรับเข้ากลุ่มได้ เพราะคีย์คงต้องให้แทมินเข้ากลุ่มอยู่แล้ว ก็ตั้งแต่แทมินขาหัก คีย์ต้องรับผิดชอบ สองคนนี้ก็อยู่ด้วยกันทุกทีที่จินกิเห็นคีย์ แต่มินโฮที่แทมินชอบเถียงด้วยทะเลาะด้วยนี่สิ ทำได้ยังไง
“แทมินน่ารักกว่ามึงไง ไอ้หู้” รู้สึกมินโฮจะใช้คำพูดได้มั่วและดูทั่วถึงซะเหลือเกิน ทั้งกับคีย์และแทมิน
“เกี่ยวป่ะมึง เอาเหอะๆ เป็นแทมินก็ยังดีกว่าเป็นคนอื่น” แต่เพราะพูดกับจินกิที่ไม่คิดอะไรมากมายก็เลยพูดเพียงแค่นั้น หลังจากนั้นก็ขอตัวขึ้นห้องไปเคลียร์งานที่ค้างคาอยู่ จงฮยอนก็เลยขึ้นตามจินกิไปด้วย เหลือก็แต่มินโฮกับคีย์ที่นั่งอยู่ด้วยกัน
“เขาสองคนดูไม่ค่อยมีความสุขที่อยู่ด้วยกันเลย มินโฮ” คีย์พูดหลังจากจินกิกับจงฮยอนเดินออกไปแล้ว คีย์เป็นห่วงสองคนที่ดูจะอมทุกข์อย่างบอกไม่ถูก
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกคีย์ สองคนนั้นมันแค่แกล้งอยากให้คีย์ไปอยู่ด้วยก็เท่านั้นแหละ” มินโฮตอบคีย์อย่างมั่นใจ ถึงแม้เจ้าเพื่อนตัวดีสองคนจะไม่พูด แต่ทำไมมินโฮจะดูไม่ออก ว่าสองคนนั้นคิดอะไรอยู่
“ทำไมเขาถึงต้องอยากอยู่กับเราด้วยล่ะ.. หรือว่าเราควรจะไปอยู่กับพวกเขาดี”
“คีย์สัญญากับฉันแล้วคีย์ห้ามเปลี่ยนใจสิ เข้าใจไหม!”
‘ทำไมต้องดูอารมณ์เสียด้วยล่ะ มินโฮ’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ทำไมสอบกลางภาคมันมาเร็วขนาดนี้~! เพิ่งจะเปิดเทอมไปได้ไม่เท่าไหร่เอง” แทมินบ่นออกมาขณะที่กำลังเดินกลับบ้านพร้อมกับมินโฮ เพราะจินกิกับจงฮยอนที่ไม่รู้ไปไหน ส่วนคีย์ก็ขอตัวกลับก่อนเพราะมีธุระต้องทำ จึงไม่ได้กลับพร้อมกัน
“ทำใจซะเถอะแทมิน โรงเรียนเรามันก็เป็นอย่างนี้แหละ” มินโฮพูดตอบแทมิน เพราะแทมินเพิ่งจะเข้ามาปีแรก เลยยังไม่รู้อะไรสักเท่าไหร่
“แต่สอบกลางภาคคราวนี้ผมคงจะมีความสุขมากเลย ได้พี่คีย์มาช่วยติว” ไม่กี่ประโยคต่อมาของแทมิน มักจะมีคีย์เข้ามาเกี่ยวข้องเสมอ คราวนี้ก็เช่นกัน
“เอะอะก็พี่คีย์อ่ะแทมิน”
“แล้วก็ยังมีพี่มินโฮมาติวด้วยอีก..” แทมินพูดประโยคนี้ออกมา คนฟังอย่างมินโฮแทบจะไม่เชื่อหูตัวเองว่าแทมินจะพูดถึงตัวเอง ไม่รู้ว่ามันในแง่ดีหรือในแง่ไม่ดีก็ตาม อย่างน้อยก็พูดถึงตัวเองมั่งก็ดี ไม่ใช่เอาแต่พูดถึงคีย์คนเดียว!
“พี่ขอรับรองว่าแทมินได้เกรดสี่แน่นอน! พี่คนหล่อ ชเวมินโฮ อาสาติวให้ด้วยความ(ไม่)เต็มใจ!” มินโฮพูดกับแทมิน
“จะเอาเกรดสี่ให้ผม? คนอย่างพี่เนี่ยนะจะช่วยให้ผมได้เกรดสี่ ขนาดพี่ยังได้มากสุดแค่ 3.50 เองไม่ใช่หรอ” แทมินพูดพร้อมกับหัวเราะเยาะมินโฮ
ก็ถ้าสอบคราวนั้นโรงเรียนไม่ตั้งเป้าให้เด็กทุกคนได้ไม่ต่ำกว่า 3.50 คนอย่างมินโฮก็ทำได้ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก
“ก็จริงว่าพี่มันเรียนไม่เก่งนี่! มาแข่งกันไหมล่ะ ว่าใครจะได้เกรดมากกว่ากัน” มินโฮไม่ยอมให้แทมินดูถูกตัวเองอย่างแน่นอน
“ถ้าผมชนะ ผมจะได้อะไร” แทมินถามถึงของรางวัลที่จะได้สำหรับผู้ชนะ มินโฮนิ่งอยู่สักครู่เพื่อคิดว่าถ้าชนะจะได้อะไร
“ถ้าใครแพ้.. ต้องอย่ายุ่งกับคีย์หนึ่งสัปดาห์ โอเคไหมล่ะ” เพราะมินโฮรู้ว่าแทมินชอบอยู่กับคีย์ ถ้าแทมินแพ้ คีย์จะได้อิสระจากแทมิน แต่ถ้าตัวเองแพ้.. ก็ไม่มีผลอะไร เหตุผลก็เพราะแค่อยากจะแยกแทมินออกจากคีย์
“ตกลง ผมยอมรับ ผมจะไม่มีแพ้พี่มินโฮเด็ดขาด”
“พี่ก็จะไม่แพ้แทมินเหมือนกัน”
แทมินจ้องหน้ามินโฮอย่างไม่ยอมแพ้ มินโฮก็จ้องหน้าแทมินอย่างนิ่งๆแต่แอบแฝงไปด้วยอะไรที่มากกว่านั้น..
To be continue...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
คราวหน้ามาพร้อมกับอะไรบางอย่าง(?)
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์นะคะ :)
11.10.19 - Lighteli
ความคิดเห็น