คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Love Shuffle : Chapter 2
Chapter 2
“เดี๋ยวคีย์ไปบอกไอ้หู้นะ ว่าน้องชายมันขาหักอยู่ห้องพยาบาล เดี๋ยวฉันไปเอาของที่ห้องแทมินก่อน แล้วไปเจอกันที่ห้องพยาบาลเลย” มินโฮสั่งเสียคีย์ หลังจากที่โรงเรียนเลิก
“มินโฮ..”
“หืม?”
“คือ.. เราไม่ได้ว่าหรืออะไรนายนะ.. แต่เราสงสัยว่า.. ทำไมนายถึงไม่ไปบอกจินกิเองล่ะ นายสนิทกับจินกิมากกว่าเราไม่ใช่หรอ แล้วเดี๋ยวเราไปเอาของแทมินให้ก็ได้” คำถามของคีย์มันน่าคิดอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมมินโฮไม่ไปบอกกับจินกิเอง ทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นเพื่อนของพี่แทมิน แต่กลับให้คีย์ไปบอก แล้วตัวเองกลับไปเอาของให้แทมิน
“ก็.. คีย์จะได้รู้จักคุยกับคนอื่นไงล่ะ จะได้สนิทกับไอ้จินกิให้มากขึ้น งั้นก็ฝากด้วยนะ แล้วเจอกัน” พูดจบมินโฮก็รีบวิ่งออกไปจากห้องทันที ถึงคีย์จะได้คำตอบจากมินโฮ แต่มันก็ยังไม่ทำให้คีย์หายข้องใจสักเท่าไหร่ แต่ก็เลิกคิด แล้วเก็บกระเป๋าเพื่อจะไปหาจินกิ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ขะ..ขอโทษนะ เรามาหาลีจินกิน่ะ ช่วย..ช่วยตามให้หน่อยสิ” หลังจากที่คีย์เดินมาถึงหน้าห้องของจินกิและจงฮยอนที่อยู่อีกมุมตึกหนึ่ง เพราะคีย์ไม่ค่อยกล้าจะเข้าไปห้องคนอื่นพร่ำเพรื่อ เลยขอร้องให้คนที่เดินออกมานอกห้องพอดีช่วยตามให้
“ไอ้จินกิ มีคนมาหา!” คนที่ถูกขอร้องตะโกนเรียกให้จากหน้าห้อง สักพักจินกิก็เดินออกมาพร้อมกับจงฮยอน
“กรี๊ดอ่ะ! คีย์มาหาฉันถึงห้องเลยหรอเนี่ย” จงฮยอนพูดแบบขำๆ พร้อมกับจะเข้าไปกอดคีย์ด้วยความเจ้าเล่ห์ แต่เพื่อนตัวดีอย่างจินกิจับเสื้อดึงไว้ได้ทัน จงฮยอนจึงหยุดการกระทำนั้นลง
“แล้วไอ้โฮล่ะ หรือว่าคีย์มาคนเดียว มีอะไรหรือเปล่า” จินกิถามคีย์ถึงสาเหตุที่มา
“คือ.. แทมิน.. เขา..เขาขาหัก ตอนนี้อยู่ที่ห้องพยาบาลน่ะ”
“หา! ขาหัก! ทำไมถึงขาหักล่ะ แล้วคีย์รู้ได้ยังไงว่าแทมินขาหัก” จินกิพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
“เราขอโทษนะจินกิ คือเรากำลังจะตกบันได แทมินมาช่วยเอาไว้ ตอนช่วยเราล้มทับแทมินอย่างแรงน่ะ ขาก็เลยหัก แต่ว่านะ.. เราจะรับผิดชอบน้องของนายเอง เราขอโทษที่ทำให้น้องชายนายต้องเจ็บตัว” คีย์พูดขอโทษจินกิใหญ่
“ไม่ต้องขอโทษหรอกน่าคีย์ มันเป็นอุบัติเหตุ งั้นเราไปหาแทมินกัน เออ.. แล้วไอ้โฮอ่ะ”
“มินโฮเขาไปเอากระเป๋าของแทมินที่ห้องน่ะ เดี๋ยวเราไปเจอกันที่ห้องพยาบาลเลย” คีย์พูดจบก็หันหลังให้กับทั้งสองคน แล้วเดินนำหน้าไปยังห้องพยาบาล โดยมีจินกิกับจงฮยอนเดินตามอยู่ข้างหลัง
“ไอ้หู้ มึงว่ามันมีอะไรแปลกๆป่าววะ” จงฮยอนกระซิบกับจินกิขณะเดินระหว่างทางไปห้องพยาบาล
“แปลกอะไรของมึง”
“ทำไมไอ้โฮต้องให้คีย์มาบอกมึงด้วย แล้วมันก็ไปเอาของๆแทมินแทน ทั้งๆที่มันเป็นเพื่อนสนิทเรานะเว้ย แต่มันกลับให้คีย์มาแทน”
“แล้วมันแปลกยังไง.. กูไม่เห็นว่ามันจะแปลกอะไรเลย” ตอนที่พูดออกมาจินกิยังไม่คิดอะไรเท่าไหร่ แต่พอหลังจากพูดออกไปก็เริ่มคิดอยู่เหมือนกันว่ามันแปลกอย่างที่จงฮยอนว่า
“มึงไม่คิดว่า.. ที่มันให้คีย์มาบอกมึง เพราะถ้ามาบอกมึงคีย์จะมาเจอกู เพราะคีย์ชอบกูไง!” จงฮยอนพูดกับหัวเราะคิกคักใหญ่ จินกิถึงกับอยากจะถีบจงฮยอน เพราะนึกว่าไอ้แปลกๆของจงฮยอนมันจะดราม่า
“มึงชอบคีย์หรอ” จินกิถามอย่างไม่คิดอะไร
“กูแสดงออกขนาดนี้มึงยังไม่รู้อีกหรอ” คำตอบที่ได้มามันกลับทำให้คิดซะอย่างนั้น จินกิแอบอึ้งเล็กน้อยกับคำตอบของจงฮยอน
“ก็ที่ผ่านมากูเห็นมึงชอบเลื้อยไปเรื่อย กูไม่ได้คิดว่ามึงจะมาหยุดที่ผู้ชายอย่างคีย์น่ะสิ”
“อนาคตไม่แน่ แต่ตอนนี้กูไม่รู้ กูยังเซย์โนกับการมีใคร” คำตอบสามประโยคที่ดูจะเข้ากันของจงฮยอนเป็นการจบบทสนทนาอย่างชัดเจนเพื่อตอบข้อสงสัยของจินกิ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“อ้าวพี่มินโฮ พี่คีย์อ่ะ”
หลังจากมินโฮเดินเข้ามาในห้องพยาบาล สิ่งที่แรกที่แทมินถามมินโฮคือคนที่บอกจะรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างคีย์ มินโฮที่หมั่นไส้แทมินที่เห็นหน้าตัวเองแต่กลับถามถึงคีย์ก็เอากระเป๋าของแทมินที่ไปเอามาจากห้องเรียน วางลงบนขาของแทมินด้วยแรงพอสมควร แทมินถึงกับสะดุ้งและโมโหเล็กน้อย
“น้อยใจว่ะ!”
“ขอบคุณ” แทมินพูดออกมาเบาๆ
“พูดเบาจังเลยยยยย”
“ขอบคุณครับ! พี่มินโฮ! พอใจหรือยังครับ” คราวนี้แทมินพูดเสียงดังฟังชัด เป็นการประชดเล็กน้อย แต่ถึงอย่างนั้น มินโฮก็ยังยิ้มออกมากับคำขอบคุณของแทมิน
“พอใจมาก”
“แล้วตกลงว่าพี่คีย์อ่ะ” แทมินยังคงถามถึงคีย์
“เดี๋ยวก็มา เขาไปบอกพี่ชายแทมินเรื่องแทมินนั่นแหละ” แทมินพยักหน้ารับ สักพักประตูห้องพยาบาลก็ถูกเปิดออก พร้อมกับคีย์ จินกิ และจงฮยอนที่เดินเข้ามา
“เป็นไรมากป่าว แทมิน” จินกิรีบถามแทมินทันทีหลังจากเดินเข้ามา
“ไม่เป็นไร ก็แค่ใส่เฝือกสองสัปดาห์.. กลับบ้านกันเหอะ น่าเบื่ออ่ะ” แทมินพูดชวนจินกิ พี่ชายของตัวเองกลับบ้าน คีย์มองหาอะไรบางอย่าง ก่อนจะหันไปถามมินโฮ
“มินโฮ ไม่มีไม้ค้ำให้แทมินหรอ”
“เออนั่นดิ อย่างนี้ก็ต้องพยุงไปอ่ะดิ” จงฮยอนหันไปพูดด้วยอีกคน
“น้องชายกู เดี๋ยวกูรับผิดชอบเอง” จินกิพูดจบก็ขึ้นไปนั่งริมขอบเตียง เตรียมตัวจะให้แทมินขี่หลังตัวเองกลับ แต่ก็ถูกมินโฮขัดไว้ซะก่อน
“เห้ยๆ ไอ้หู้ อย่าเลยว่ะ เดี๋ยวแทมินก็ขาหักสองข้างหรอก แค่มึงเดินคนเดียวก็จะไม่รอดอยู่แล้ว”
ที่พูดอย่างนี้ก็เพราะจินกิน่ะซุ่มซ่ามไม่มีใครเกิน เดินๆอยู่อย่างเบาคือสะดุดขาตัวเอง อย่างหนักคือถึงขั้นตกท่อมาแล้ว และถ้ามีแทมินอยู่บนหลังอีกด้วยแล้วละก็ มันอาจจะมากกว่านั้น
“งะ..งั้น เดี๋ยวฉันเองก็ได้ ฉันต้องรับผิดชอบนี่” คีย์เสนอตัว
“อย่าเลยคีย์! คีย์น่ะบอบบางเกินไป เดี๋ยวฉันเอง” จงฮยอนห้ามคีย์แล้วเสนอตัวบ้าง
“มึงเตี้ยเกินไปอ่ะ!” จินกิแย้งขึ้นมา
“เตี้ยแล้วกูผิดหรือไงเล่าเว้ย! กูก็มีแรง!”
“เออๆ งั้นเดี๋ยวกูแบกแทมินเองก็ได้วะ” มินโฮเสนอตัวบ้าง และคราวนี้ทุกคนก็ดูเหมือนจะเห็นด้วย เพราะมินโฮดูน่าไว้วางใจที่สุด มินโฮจึงไปนั่งที่ขอบเตียงเตรียมจะให้แทมินขึ้นหลัง
“พี่คีย์ช่วยผมพยุงเดินเหอะน้า” แต่ปัญหาคือเจ้าตัวดีไม่ยอมให้มินโฮแบกนี่สิ
“งะ..งั้นหรอ”
“แทมินอย่าเรื่องมากสิ ให้ไอ้มินโฮมันแบกไปเหอะน่า จะได้กลับบ้านไวๆ” จินกิพูดกับแทมิน เพราะอุตส่าห์จะสบายแล้วแท้ๆ กลับดันมาเรื่องมากซะอีก แทมินจึงยอมขึ้นหลังของมินโฮอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจสักเท่าไหร่
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“คีย์กลับเลยก็ได้นะ ไม่ต้องเป็นห่วงแทมินหรอก กลับบ้านช้าเดี๋ยวพ่อกับแม่จะว่าเอา” จินกิพูดกับคีย์ขณะที่มาถึงหน้าบ้านของตัวเอง โดยที่มีคีย์ มินโฮ และแทมินอยู่ด้วย ส่วนจงฮยอนกลับบ้านไปก่อนเพราะบ้านอยู่ใกล้โรงเรียนมากกว่า ถ้านั่งรถก็จะถึงบ้านของจงฮยอนก่อน
“เราอุตส่าห์มาถึงนี่แล้ว กลับบ้านช้าหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก เราต้องรับผิดชอบนะ”
“ช่ายยย พี่คีย์อุตส่าห์มาแล้ว อยู่ดูแลแทมินหน่อยนะ” แทมินก็พูดเสริมคีย์เพื่อจะให้คีย์อยู่ต่อ
“ฉันเป็นพี่แกนะเว้ย! ฉันดูแลแกได้เหมือนกันแหละแทมิน”
“เห้ยๆๆ มึงรีบเปิดประตูบ้านดิ๊ กูเมื่อยแล้ว” มินโฮพูดแทรกขณะที่ทั้งสามคนคุยกันอยู่ จินกิจึงรีบหยิบกุญแจบ้านในกระเป๋าพร้อมกับไขกุญแจอย่างรวดเร็ว
“คีย์นั่งก่อนสิ เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้” จินกิพูดหลังจากวางกระเป๋าเสร็จ ในขณะเดียวกันมินโฮก็นั่งลงเพื่อให้แทมินไปนั่งบนโซฟาแทน
“แล้วน้ำกูอ่ะ เอามาให้ด้วย” มินโฮตะโกนบอกจินกิที่เดินไปห้องครัวพอดี
“พี่มินโฮไม่กลับบ้านอ่ะ มาส่งผมเสร็จแล้วนี่” แทมินพูดกับมินโฮ หลังจากที่มินโฮนั่งพักได้ไม่ถึงหนึ่งนาที
“อยากอยู่ต่อ บ้านพี่อยู่ใกล้แค่ปีนข้ามกำแพงก็ถึง จะรีบกลับทำไม บ้านแทมินแอร์เย็นด้วยล่ะ ช่วงนี้อากาศมันร้อน บ้านพี่แอร์เสียพอดี”
มินโฮพูดพร้อมกับเอนตัวลงนอนบนโซฟา ซึ่งมีตักของแทมินเป็นหมอน แทมินพยายามจะเอาหัวมินโฮออกแต่ก็ไม่สำเร็จ จึงเลือกจะหันไปคุยกับคีย์แทน
“ตามสบายเลยนะพี่คีย์”
“น้ำมาแล้ว พอดีบ้านฉันไม่มีพวกน้ำผลไม้หรือน้ำอัดลมเลยน่ะคีย์ มีแต่น้ำเปล่า.. เออ เดี๋ยวมานะ ไปซื้อข้าวเย็นก่อนละกัน คีย์ไปกับฉันไหม แถวนี้มีของอร่อยๆเยอะเลย” จินกิพูดพร้อมกับวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ
“ละ..แล้ว แทมินล่ะจินกิ”
“ก็เดี๋ยวมินโฮอยู่เป็นเพื่อนแทมินนี่ ฉันจะได้พาคีย์ไปเดินเล่นทำความคุ้นเคยกับที่นี่ เผื่อคีย์จะมา จะได้ไม่หลง”
“ไอ้หู้ มึงจะพาคีย์ไปไหนอ่ะ” มินโฮที่ตอนแรกไม่ได้สนใจฟัง แต่อยู่ๆก็มาสนใจฟัง
“ไปตลาด ไปหาอะไรกิน มึงไม่ต้องไปอยู่นี่แหละ”
“ไม่เอาอ่ะ มึงก็อยู่กับน้องมึงดิ เดี๋ยวกูไปกับคีย์ก็ได้ ถ้าไม่งั้นมึงก็ไปคนเดียว แต่กูไม่ให้คีย์ไปอ่ะ” มินโฮเด้งตัวขึ้นมาจากตักของแทมิน พร้อมกับแย้งจินกิ
“อะไรของมึงไอ้โฮ อย่ามาทำเป็นหวงเพื่อน คีย์จะไปกับกูมันจะทำไม”
“นี่ๆๆ โอนอยออกไปเลยไป ทะเลาะกันอยู่นั่นแหละ” แทมินที่นั่งฟังทั้งสองคนเถียงกันอยู่ก็เกิดรำคาญ จึงเสนอความคิดเห็นออกมา ซึ่งทั้งสามคนก็เห็นด้วย จึงเริ่มโอนอยออกกัน
“โอนอยยย...ออก!” เมื่อสิ้นสุดคำว่าออก ผลที่ออกมาก็คือ คีย์และอนยูออกขาว ส่วนมินโฮออกดำอยู่คนเดียว
“มึงออกดำอยู่คนเดียว งั้นมึงไปละกันไอ้โฮ” จินกิเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา ทั้งๆที่ตัวเองได้คู่กับคีย์สมใจแล้วก็ตาม
“กูเปลี่ยนใจไม่ไปแล้ว มึงอยากจะไปก็ไปกับคีย์เหอะ แล้วแต่มึงแล้ว” คราวนี้เกิดเป็นมินโฮที่อยู่ๆก็เปลี่ยนใจมั่งเหมือนกัน
“ไปกันเถอะคีย์” จินกิชวนคีย์
“แทมินกับมินโฮ อยากจะกินอะไรหรือเปล่า” คีย์ถามก่อนที่จะไป
“ผมเอาอะไรก็ได้ฮะพี่คีย์”
“คีย์อยากกินอะไรก็ซื้อมาเถอะ ฉันกินได้หมดแหละ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“คีย์อยากจะกินอะไรหรือเปล่า ฉันจะได้พาไปซื้อถูก ตลาดที่นี่มีหมดทุกอย่างแหละ” จินกิบอกกับคีย์ ในขณะที่คีย์กำลังมองสิ่งต่างๆรอบตัว
“แล้วจินกิล่ะ อยากจะกินอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวเราเลี้ยงเอง”
“คีย์ คีย์ชอบกินไก่ไหม”
“ทำไมล่ะ จินกิอยากกินหรอ” จินกิรีบพยักหน้าตอบคีย์ทันใด
“ถ้าจินกิอยากกิน ก็ไปซื้อกัน”
“เดี๋ยวเราไปนั่งกินที่ร้านเลยนะ ตรงนั้นมีอยู่ร้านนึง ไปกันเถอะ” หลังจากที่คีย์ตอบตกลง จินกิก็รีบจับมือคีย์พาวิ่งตรงไปยังร้านขายไก่ ถ้าเป็นเรื่องไก่ๆ ลีจินกิไม่มีพลาด..
ตึง!!
“โอ๊ยย” จินกิร้องโอดโอยเมื่อรีบวิ่งจนสะดุดขาตัวเองแล้วล้มลงไปกับพื้น คีย์หัวเราะออกมาเล็กน้อย
“ไม่ต้องรีบหรอกนะจินกิ เราค่อยๆเดินไปก็ได้” คีย์ใช้มือของตัวเองจับมือของจินกิแล้วดึงให้ลุกขึ้นมา จินกิเกาหัวตัวเองเล็กน้อยด้วยความเขินอายกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป คีย์ยิ้มออกมาที่มุมปากให้เช่นเดียวกัน
รอยยิ้มของคีย์ ครั้งที่สองที่จินกิได้เห็น.. โลกของเขาได้เริ่มมีบางอย่างเปลี่ยนแปลงเพราะรอยยิ้มของใครบางคนซะแล้ว
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“สองคนนั้นหายไปไหนเป็นชั่วโมงเลยเนี่ย” มินโฮเริ่มบ่นหลังจากที่คีย์กับจินกิที่จะออกไปหาอะไรกิน ได้หายไปเป็นชั่วโมงแล้ว และยังไม่มีวี่แววจะกลับมา
“พี่มินโฮก็ช่วยลุกสักทีเหอะ ผมเมื่อยขาไปหมดแล้ว” แทมินก็บ่นออกมาเช่นกัน แต่เป็นเรื่องที่มินโฮมานอนหนุนตักตัวเองอยู่นานพอๆกับเวลาที่คีย์ออกไปกับพี่ชายตัวเอง ทำให้ขาเมื่อยไปหมด มินโฮรีบเด้งตัวขึ้นมาทันทีที่แทมินบ่น
“เออใช่ ไปกินข้าวบ้านพี่ไหมแทมิน”
“หืม?”
“สองคนนั้นช้าอ่ะ พี่หิวรอไม่ไหวแล้ว”
“ทำไมเพิ่งมาชวนเล่า! แทนที่จะชวนไปตั้งแต่แรก.. ไม่ไปแล้ว.. พี่มินโฮ ต้มมาม่าให้กินหน่อยดิ หิวเหมือนกัน” แทมินลูบท้องตัวเองไปมา
“พี่..ทำไม่เป็นอ่ะ แทมินไปช่วยพี่ทำดิ”
“ถ้าผมเดินได้ก็จะไปช่วยนะ แต่พอดีว่าผมเดินไม่ได้ไง ไม่งั้นผมจะทำมาม่ารสชาติชนะเลิศระดับประเทศให้พี่ได้ลิ้มลอง 555” แทมินพูดพร้อมกับขำออกมา มินโฮผลักหัวแทมินไปหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้
“งั้นขี่หลังพี่ แล้วบอกพี่ว่ามันต้องทำยังไงบ้าง โอเค๊?” มินโฮนั่งลงที่พื้นเพื่อให้แทมินขี่หลังตัวเอง แต่แทมินกลับใช้ขาอีกข้างถีบที่หลังของมินโฮทำให้มินโฮล้มลงนอนกับพื้น
“ล้อเล่น ผมทำไม่เป็นหร..เห้ยยย!”
ตอนนี้แทมินกำลังถูกมินโฮอุ้มอยู่..
“ไม่อยากขี่หลัง งั้นเดี๋ยวพี่อุ้มพาไปละกัน” แทมินพยายามจะดิ้นเพื่อให้มินโฮปล่อย
“ดิ้นอีกเดี๋ยวพาขึ้นห้องแทนเลยนี่ อยู่นิ่งๆ หิวจะหมดแรงอยู่แล้วเนี่ย!” มินโฮใช้ประโยคเดียวขู่แทมิน เล่นเอาแทมินถึงกับนิ่งจริงๆ ทำให้มินโฮอุ้มพาแทมินไปอย่างง่ายดาย..
‘คิดมาก.. คิดมากน่า แทมิน! พี่มินโฮเขาแค่พูดล้อเล่นเท่านั้นเอง ฮะ..ฮึ่ย!!’
“คีย์กินเก่งเหมือนกันนะเนี่ย” จินกิพูดบอกคีย์ ในระหว่างทางเดินกลับบ้าน
“ก็จินกิน่ะ ทำให้เรากินเยอะขึ้นมากเลย เวลาที่จินกิกินน่ะ ดูมีความสุข เราอยากจะเป็นอย่างนั้นบ้างนะ”
“อื้ม.. อ่ะนี่คีย์” จินกิพูดพร้อมกับแกะห่อไอศกรีมแท่งแล้วยื่นให้กับคีย์ คีย์รับมาจากมือจินกิพร้อมกับกัดไปหนึ่งคำ
“จินกิไม่กินหรอ”
“นี่ไง เราซื้อมาอีกอันเหมือนกัน”
จินกิชูให้คีย์ดู พร้อมกับกัดเข้าปากไปเหมือนกัน จินกิพยายามชวนคีย์คุยเรื่อยๆ จนในที่สุดก็เดินมาถึงบ้านของจินกิและแทมิน เมื่อทั้งสองคนเดินเข้าบ้านไป ก็ไม่พบแทมินและมินโฮที่คิดว่านั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นด้วยกัน สักพักก็มีเสียงดังเอะอะมาจากที่ไหนสักที่
“จินกิ เสียงดัง..มาจากไหนน่ะ” คีย์หันไปถามจินกิเพิ่งจะปิดประตูบ้านเสร็จ
“สองคนนั้นไปไหนน่ะ.. หืม.. ” จินกิบ่นพึมพำ หลังจากนั้นก็ได้กลิ่นแปลกๆพิลึกมาแตะที่จมูกตัวเอง จินกิทำจมูกฟุดฟิดไปมาพร้อมกับเดินไปที่ห้องครัว เพราะคิดว่าน่าจะเป็นที่ที่กลิ่นมาได้
“ว๊ากกกกกก!! ทำไรกับครัวเนี่ย” เสียงของจินกิดังลั่นบ้าน คีย์ที่สงสัยจึงเดินตามไปในครัว
สภาพห้องครัวที่เต็มไปด้วยน้ำหกเลอะเทอะทั่วพื้น ควันไอน้ำที่ลอยอยู่เต็มห้องครัว กับเส้นมาม่าที่อืดพองอยู่ล้นหม้อบนเตาแก๊ซ มินโฮในผ้ากันเปื้อนลายหมีน้อยกับหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อ และแทมินที่ทำหน้ากึ่งหัวเราะกึ่งร้องไห้อย่างบอกไม่ถูก
“แทมิน! ไอ้โฮ! จัดการเก็บเดี๋ยวนี้เลย” จินกิเดินไปปิดแก๊ซพร้อมกับสั่งแทมินและมินโฮเสียงแข็งด้วยความโมโห
“ผมขาเจ็บอยู่..”
“ไอ้โฮ มึงเก็บห้องครัวกูเดี๋ยวนี้เลย! เวรๆๆๆ ทำอะไรกันวะเนี่ย” จินกิหันไปสั่งมินโฮคนเดียว เพราะแทมินกำลังขาเจ็บ ส่วนตัวเองก็จัดการกับหม้อมาม่าบนเตาแก๊ซ ส่วนคีย์ก็ช่วยประคองแทมินออกจากห้องครัวไป
“พี่คีย์ไปไหนกับพี่จินกิมาตั้งนาน” หลังจากที่ออกมาจากครัว แทมินก็รีบถามคีย์ทันที
“คือ.. จินกิอยากกินไก่.. เรา..เราก็เลยไปกินด้วยกันมาน่ะ แล้ว..มันเกิดอะไรขึ้นหรอ”
“พี่คีย์กับพี่จินกิน่ะออกไปนานมากเลย ผมกับพี่มินโฮหิว เราก็เลยจะไปทำมาม่ากินรอ แต่เราสองคนทำไม่เป็นน่ะสิพี่คีย์” แทมินพูดพร้อมกับยิ้มแห้งๆ
“เพราะพี่กลับช้าแท้ๆเลย ทำให้ทั้งสองคนต้องวุ่นวาย.. พี่...” คีย์ทำท่าจะขอโทษแทมินอีกครั้ง แต่ถูกแทมินจ้องเขม็ง เลยตัดสินใจเงียบดีกว่า
“งอนพี่คีย์จัง ไปกินไก่กับพี่จินกิสองคน..”
“แทมินโกรธพี่แล้วหรอ.. พี่.. ขอโทษนะ งั้นพี่กลับแล้ว..”
“อ่าๆๆ พี่คีย์ ผมแค่อยากให้พี่คีย์ง้อผมเท่านั้นเอง ผมก็แกล้งเล่นๆ พี่คีย์ไม่เล่นกับผมเลย ช่างมันเถอะ อยู่กินข้าวกับผมก่อนสิ” แทมินดึงแขนคีย์เอาไว้เพื่อไม่ให้คีย์กลับ คีย์จึงยอมนั่งลง
“ขอโทษนะแทมิน แต่พี่..อิ่มแล้วล่ะ”
“ป้อนผมไง ^^”
“อยะ..อย่าเลย”
“คีย์ มาช่วยฉันหน่อยสิ ไอ้หู้มันทารุณฉันแล้ววว” มินโฮตะโกนเรียกคีย์จากในห้องครัว คีย์กำลังจะลุกไป แต่ก็ถูกอีกเสียงตะโกนมาบอกซะก่อน
“คีย์อย่ามานะ ให้ไอ้มินโฮมันทำคนเดียว คีย์กลับบ้านไปก่อนได้เลยนะ เดี๋ยวแทมินกับไอ้มินโฮฉันจัดการเอง”
“แทมิน งั้นพี่กลับก่อนนะ” คีย์ลาแทมินพร้อมกับสะพายกระเป๋านักเรียนของตัวเองขึ้นบนหลัง
“จะกลับแล้วหรอ พี่คีย์” แทมินทำหน้าเศร้า ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่คีย์จะไป แทมินถึงรู้สึกไม่อยากให้คีย์ไปเลย
“พี่ไม่ลืมสัญญานะแทมิน แต่ไว้เป็นพรุ่งนี้นะ กินข้าวให้อร่อยนะ แทมิน ฝากลาจินกิกับมินโฮด้วยนะ” คีย์ลาแทมินแล้วเดินออกจากบ้านไปอย่างเงียบๆ แทมินได้แต่มองคีย์ที่เดินออกไปด้วยความผิดหวัง..
‘แทมินนึกว่าวันนี้จะได้กินข้าวเย็นพร้อมกับพี่คีย์ซะอีก.. เฮ้อ’
“แทมินไม่ช่วยพี่เลยอ่ะ!”
“เลิกโวยวายสักทีพี่มินโฮ น่ารำคาญ!”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“กลับบ้านช้านะ คีย์” เสียงผู้เป็นพี่ชายของตัวเองทักขึ้น หลังจากที่คีย์เดินเข้ามาในบ้านอย่างเงียบๆ
“ขอโทษครับพี่บอม..” คีย์เดินเข้าไปนั่งที่โซฟาตรงข้ามกับคิบอม พี่ชายของตัวเอง
“จะขอโทษอะไรล่ะ บอกกี่ทีว่าอย่ามาขอโทษ! เป็นพี่น้องภาษาอะไร ทำตัวเหมือนคนห่างไกลกันอยู่นั่นแหละ ไปเที่ยวกับเพื่อนมาหรอ”
“ผม..ผมทำน้องของเพื่อนขาหัก เขาช่วยผมตอนผมตกบันได ผมรู้สึกแย่จัง.. หลังจากนี้ผมคงจะกลับบ้านช้า ผมคงต้องไปดูแลเขา”
คีย์พูดด้วยสีหน้าเศร้า คิบอมรู้สึกหนักใจทุกครั้งที่เห็นน้องชายของตัวเอง ไม่ใช่เพราะรังเกียจหรือเกลียดอะไร แต่เป็นเพราะทุกครั้งที่คีย์พูด คีย์มักจะพูดอย่างไร้อารมณ์และความรู้สึก และดูเหมือนจะกลุ้มใจอะไรสักอย่างอยู่ตลอดเวลา คิบอมทำตัวให้สนิทกับคีย์ แต่คีย์ดูเหมือนจะชอบทำตัวห่างเหินตัวเองอยู่ทุกที
เมื่อก่อนคิบอมเองก็เคยเป็นอย่างนี้ แต่มันก็มีสาเหตุที่ทำให้เขาต้องเปลี่ยนไป ซึ่งคิดว่าสักวันคีย์จะได้เจอมันเช่นกัน
“คีย์ไม่ต้องกังวลหรอกน่า เอ.. เมื่อกี๊บอกว่าน้องของเพื่อนหรอ? พี่ดีใจนะเนี่ย ที่คีย์มีเพื่อนแล้ว ไหนๆเล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ” คิบอมถามเรื่องของน้องชายตัวเองด้วยความสนใจ เพราะเป็นครั้งแรกที่ดูเหมือนว่าคีย์จะเล่าเรื่องของคนอื่นให้ตัวเองฟัง
“เขาชื่อชเวมินโฮ เขาเข้ามาทักผมตอนเปิดเทอม เราก็เลยรู้จักกัน เขาก็แนะนำให้ผมรู้จักเพื่อนเขาด้วย ชื่อลีจินกิกับคิมจงฮยอน จินกิเป็นคนที่นิสัยดีมากเลย จงฮยอนเป็นคนตลกๆ จินกิก็มีน้องชายคนนึงชื่อลีแทมิน แทมินเนี่ยละที่เขามาช่วยผมตอนผมตกบันได เขาก็เลยขาหักแทนผม”
หลังจากที่คีย์พูดจบ คิบอมรู้สึกเหมือนว่าคีย์กำลังแอบยิ้มอยู่ คีย์ยิ้มอยู่ในใจ คิบอมไม่เห็น แต่ว่ารู้สึกได้.. เขาเริ่มสบายใจขึ้นมาอยู่หน่อยๆ ว่าคีย์เริ่มยิ้ม แสดงว่าคีย์กำลังมีความสุข ซึ่งเขายังไม่เคยเห็น
“ดีแล้วล่ะที่มีเพื่อน ถ้ายังไงก็พาเขามาที่บ้านบ้างก็ได้นะ แล้วก็หัดยิ้มซะมั่ง ทำหน้าแบบนี้คนมองเขาไม่รู้สึกดีหรอก” คิบอมพูดเตือนคีย์
“มินโฮก็บอกผมอย่างนี้เหมือนกัน”
“พี่ดีใจนะ ที่คีย์เริ่มมีเรื่องจะเล่าให้พี่ฟังมั่งแล้ว มีปัญหาอะไรก็บอกพี่บ้างนะ พี่น่ะเป็นพี่ของคีย์ เข้าใจไหม โดยเฉพาะเรื่องหัวใจน่ะ มีใครก็บอกพี่มั่งนะ 55 พี่ไปนอนก่อนล่ะ ฝากคีย์ทำอาหารเช้าให้พี่ด้วยพรุ่งนี้” คิบอมเข้าไปตบไหล่ของคีย์สองสามที แล้วเดินขึ้นบันไดไป
‘เรื่องหัวใจหรอ..’
To be continue…
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
กลับมาอีกแล้ว(อ่ะ) คราวนี้ก็ดูจะไม่มีอะไรเหมือนเดิม.. (แต่แอบแฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง) ไว้กลับมาตอนหน้า มันคงมีอะไรชัดเจนขึ้นมาบ้างเนอะ
11.10.03 - Lighteli
ความคิดเห็น