คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Love Shuffle : Chapter 12
Chapter 12
“ยังขาดอะไรอีกไหมเนี่ย” หลังจากเดินซื้อของที่จะไปจัดวันเกิดให้คีย์อยู่นาน พอกำลังจะจ่ายตังค์จินกิก็ถามขึ้นมาเพื่อความแน่ใจ
“นี่ยังเรียกว่าขาดอีกหรอมึง” มินโฮถามประชดเพราะของที่อยู่ในรถเข็นก็เต็มรถไปหมดแล้ว
“ขาดดิ เค้กไง” แทมินตอบ เพราะวันเกิดก็ต้องมีเค้กสิ ซึ่งทั้งสามคนยังไม่ได้ซื้อมัน
“เออใช่ งั้นเดี๋ยวแทมินไปซื้อเค้กมา เจอกันหน้าซูเปอร์” จินกิสั่งแทมิน แทมินก็เลยเดินไปซื้อเค้กตามที่จินกิสั่ง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ระหว่างกำลังจะไปซื้อเค้ก แทมินก็นึกได้ว่านอกจากจะจัดงานปาร์ตี้ให้แล้ว ยังต้องมีของขวัญอีกด้วย ซึ่งแทมินก็ไม่รู้ว่าควรจะซื้ออะไรให้ดี ถึงจะทำให้คีย์ประทับใจ
โดยเฉพาะสำหรับแทมินแล้ว คีย์เป็นคนพิเศษกว่าคนอื่นๆซะด้วย
“ซื้อหนังสือให้.. ไม่เอาดีกว่า” นอกจากหนังสือเรียนก็ไม่รู้ว่าคีย์ชอบอ่านอะไร เลยไม่กล้าซื้อ อย่างอื่นก็คิดไม่ออกอีกด้วย..
“ถ้าเป็นของธรรมดาๆแต่ว่าถ้าให้แล้วคงจะชอบ..”
พอแทมินคิดออกแทมินก็รีบเดินไปดูของสิ่งนั้น แล้วตัดสินใจได้ก็ซื้อมา หลังจากนั้นก็ไปซื้อเค้กที่เหลือ แล้วรีบเดินกลับไปหาจินกิกับมินโฮที่รออยู่
“ให้ไปซื้อเค้กแค่นี้ ไปซะนานเลยนะ” จินกิบ่นกับแทมินหลังจากที่นั่งรออยู่นาน
“เออๆ ก็กลับมาแล้วนี่ไง ว่าแต่ เราจะเซอร์ไพรส์ใช่ไหม แล้วจะเซอร์ไพรส์ยังไงอ่ะ ถ้าพี่คีย์อยู่ตอนเราจัดสถานที่ มันก็ไม่เซอร์ไพรส์อ่ะดิ” แทมินถามถึงวิธีที่จะจัดงานโดยไม่ให้คีย์รู้ ซึ่งเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ทั้งสามคนลืมคิดไป
“ก็เอาอย่างนี้ ให้ไอ้จงมันมามีส่วนร่วมละกัน ตอนแรกก็ให้มึงไปหาคีย์ที่บ้านนะเว้ย แล้วเดี๋ยวกูจะโทรบอกให้ไอ้จงมันชวนคีย์ออกมาข้างนอก พอคีย์ออกไปแล้วมึงก็โทรมาบอกกู แล้วกูกับแทมินจะเอาของไปแล้วเราก็ไปจัดงาน พอเสร็จก็โทรบอกให้ไอ้จงพาคีย์กลับบ้าน”
จินกิที่ฉลาดอยู่แล้วคิดออกได้ในเวลาแปปเดียว ถึงมันจะดูยุ่งยากไปหน่อยแต่ก็ได้ผล ที่ต้องให้จงฮยอนเข้ามามีส่วนร่วม เพราะถ้าจินกิเป็นคนชวนคีย์ออกมา แล้วให้แทมินกับมินโฮอยู่ด้วยกัน คาดว่าจะเละก่อนได้จัดงานแน่ๆ
“ฉลาดมาก! งั้นตกลงตามนี้ เดี๋ยวกูไปบ้านคีย์ก่อนละกัน มึงก็โทรบอกไอ้จงมัน” พอตกลงกันเสร็จมินโฮก็ออกจากห้างเพื่อจะไปบ้านคีย์ก่อน ส่วนจินกิก็ติดต่อจงฮยอนตามแผน แทมินก็นั่งรอ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ออดดดดดดดด
มินโฮกดออดหน้าบ้านคีย์ สักพักคีย์ก็เดินออกมาหาข้างนอก
“สวัสดีมินโฮ มีอะไรหรือเปล่า มาถึงที่นี่เลย” คีย์สงสัยว่าทำไมมินโฮถึงมาถึงบ้านตัวเองได้
“ฉันคิดว่าตอนนี้คีย์คงอยู่บ้านอ่านหนังสือมันคงจะน่าเบื่อ ฉันก็เลยมาอยู่เป็นเพื่อนไง ตอนปิดเทอมต้องหาอะไรทำสิ” มินโฮก็มั่วไปเรื่อยนั่นแหละ
“อื้ม งั้นก็เข้ามาสิ” คีย์ก็เปิดประตูให้มินโฮเข้ามาในบ้าน แล้วก็เดินเข้าไปในบ้านด้วยกัน แล้วก็นั่งลงที่ห้องรับแขก
“คีย์ทำอะไรอยู่หรอ”
“อ่านหนังสือน่ะ ปีหน้าจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ก็เลยเตรียมตัวไว้น่ะ ว่าแต่มินโฮจะมาทำอะไรที่นี่ล่ะ” คีย์ถามมินโฮถึงสาเหตุที่มาที่นี่ ที่บอกจะมาทำอะไรน่ะ คือจะทำอะไร มินโฮก็ลืมคิดไปด้วยว่าเหตุผลที่ต้องมาหาคีย์คืออะไร
“อะ..เอ่อ อ๋อ คือฉันก็กำลังคิดอยู่ว่าเรื่องเรียนต่อจะเอายังไง ฉันเลยจะลองมาปรึกษาคีย์ดู ว่าแต่คีย์เลือกเรียนต่ออะไรล่ะ” คีย์พูดถึงเรื่องสอบเข้ามหาลัยพอดี มินโฮก็เลยเอาเรื่องนี้มาเป็นเรื่องคุยฆ่าเวลารอจงฮยอนโทรมาหาคีย์ แต่ก็รวดเร็วทันใจเกิน คีย์กำลังจะตอบโทรศัพท์มือถือคีย์ก็ดังขึ้นพอดี
“ขอโทษนะ รอแปปนึงนะ มินโฮ” คีย์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
(สายเข้า : จงฮยอน)
“สวัสดีจงฮยอน” คีย์หันไปคุยโทรศัพท์เบาๆ
(“Hi คีย์จ๋า~”) คำทักทายประสาจงฮยอน
“จ๋า~ มีอะไรหรือเปล่า” คีย์เห็นจงฮยอนชอบพูดเล่น คีย์เลยลองทำตามดูมั่ง ซึ่งแน่นอนว่าคนฟังอย่างจงฮยอนเพ้อแล้ว!
(“คีย์น่ารักอ่ะ! ก็คือว่าคิดถึงไงเลยโทรมา”)
“จงฮยอนไม่ใช่โรคจิตใช่ไหม” ปกติพวกโรคจิตก็ชอบโทรมาพูดอะไรอย่างนี้ล่ะ
(“ฉันเป็นโรคจิต... จิตใจอ่อนแอเมื่อคุยกับใครบางคน อย่างเช่นคีย์..”)
“อ่า งั้นจงฮยอนต้องรีบไปรักษานะ ไม่งันจะหัวใจล้มเหลวเอาได้ เราวางละกันนะ ถ้าจงฮยอนจะแย่น่ะ” คีย์เลยแนะนำให้ไปโรงพยาบาลซะเลย
(“เดี๋ยวๆคีย์ เข้าเรื่องแล้ว คือว่าตอนนี้ที่ห้างมีลดราคาเสื้อผ้า แล้วคราวที่แล้วคีย์ก็ซื้อเสื้อไปไม่เยอะด้วย ฉันก็เลยจะชวนคีย์ออกมาช้อปปิ้ง คราวนี้เอาแบบยกชุดเลย คีย์จะได้เป็นผู้นำแฟชั่นไง!”)
“เอ่อ.. แต่ว่าตอนนี้มินโฮเขามาคุยเรื่องเลือกเรียนต่อปีหน้ากับเราอยู่น่ะ เราอาจจะไปไม่ได้”
(“งั้นฉันขอคุยกับไอ้โฮหน่อยสิ”) พอจงฮยอนว่าจบคีย์ก็หันกลับไปยื่นโทรศัพท์ให้มินโฮ
“จงฮยอนจะคุยด้วยน่ะ” มินโฮรับโทรศัพท์จากมือคีย์มาแล้วก็พูดอะไรกันนิดหน่อยก็ยื่นโทรศัพท์กลับไปให้คีย์
(“เจอกันที่ห้าง xx นะคีย์ รีบมานะ ฉันรออยู่ที่หน้าห้างล่ะ”) ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อจงฮยอนก็วางสายลง คีย์เลยเก็บโทรศัพท์ลงอย่างงๆแล้วหันคุยกับมินโฮ
“คีย์ก็ไปสิ จงฮยอนอุตส่าห์ชวน จะว่าไปคีย์ก็ยังใส่เสื้อเชยๆอยู่เหมือนเดิมนะเนี่ย จะเปลี่ยนแค่แว่นกับทรงผมไม่ได้หรอกนะ”
“มินโฮพูดเหมือนจะไม่ไปกับเราเลย แล้วก็เรื่องที่มาหาเราวันนี้ล่ะ”
“อ้อ เรื่องนั้น.. พี่คิบอมเรียนบริหารนี่ ฉันก็ว่าจะเรียนต่อบริหาร ฉันขอรอคุยกับพี่คิบอมที่นี่ได้ไหม ฉันไม่ทำบ้านคีย์พังหรือว่ารกแน่นอน” วันนี้มินโฮรู้สึกว่าตัวเองฉลาดที่สุดตั้งแต่เกิดมา หาเรื่องแถไปได้เรื่อยๆ
“งั้นก็ได้ งั้นก็ฝากบ้านด้วยนะ” คีย์พูดจบก็ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าข้างบน แล้วก็ออกไปข้างนอก พอมินโฮแน่ใจว่าคีย์ออกไปแล้วก็รีบโทรหาจินกิกับแทมินให้มาที่บ้านคีย์ทันที
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“เห้ยๆ ต่อจากสีเขียวก็ต้องสีส้มดิ ไม่รู้หรือไงว่าสีรุ้งมันเรียงยังไงอ่ะ” มินโฮว่าแทมินที่ติดลูกโป่งผิดสี เพราะมินโฮจะให้มันเรียงเป็นสีรุ้งจะได้สวยๆ แต่แทมินอยากติดสีไหนก็ติดไปเรื่อย
“เป่าไปเถอะน่าพูดมากจริงๆเลย เอาแบบพี่จินกิดิ๊ ขยันเป่าสุดๆ” แทมินบ่นมินโฮที่พูดมาก ต่างกับจินกิที่นั่งเป่าลูกโป่งจนตัวจะพองโตเป็นลูกโป่งอยู่แล้ว
“งั้นแทมินก็มาเป่าดิ เดี๋ยวพี่ขึ้นไปติดลูกโป่งเอง”
“เป่าๆไปเลย พูดมาก! หาเรื่องอู้อ่ะดิเนี่ย เป่าไปๆ” แทมินพูดจบก็เอาลูกโป่งที่ติดผิดออก แล้วเอาสีใหม่ที่มินโฮบอกไปติดแทนเพราะรำคาญเสียงบ่นของมินโฮ ไม่ใช่แค่แทมินที่รำคาญ แต่จินกิที่นั่งฟังอยู่รำคาญมากกว่าซะอีก เพราะฟังเสียงตั้งสองคนทะเลาะกัน
‘ทำไมสองคนนี้ต้องเถียงกันด้วยเรื่องไร้สาระตั้งแต่เด็กยันโตเลยวะ!!’
พอติดลูกโป่งเสร็จ คราวนี้ก็เลยเปลี่ยนไปติดสายรุ้งบ้าง ซึ่งคราวนี้จินกิก็ขอตัวไปเตรียมอาหารในครัวเพราะเบื่อเสียงมินโฮกับแทมินที่เถียงกัน ซึ่งแน่นอนว่าที่จินกิสันนิษฐานเป็นจริง
“แทมิน หยิบสายรุ้งสีฟ้าให้พี่หน่อย” มินโฮเตรียมจะติดสายรุ้งอันต่อไปอยู่บนเก้าอี้ เลยให้แทมินหยิบให้
“ตอนผมติดลูกโป่งผมยังต้องลงมาเอาลูกโป่งเองเลยอ่ะ พี่ก็ลงมาเอาสายรุ้งเองดิ”
“แทมินที่น่ารักของพี่คร๊าบบ ช่วยหยิบให้หน่อยนะคร๊าบบบ” มินโฮเปลี่ยนไปพูดน่ารักๆกับแทมินแทน เพราะคิดว่าแทมินคงต้องชอบแน่ๆ
“ใครเป็นของพี่ อยากตกเก้าอี้หรือไง” ถึงแม้แทมินจะบ่นแต่ก็ยอมหยิบให้
“ใช่สิ แทมินก็อยากเป็นของพี่จงฮุนคนเดียว อ้อ ไม่ใช่สินะ ยังนูน่าคนสวยคนนั้นอีกนี่” มินโฮพูดระหว่างกำลังติดสายรุ้งอยู่ที่ต้นไม้ริมสระ
“พี่มินโฮเลิกพูดถึงนูน่าคนนั้นสักทีเหอะ ยิ่งพูดผมก็ยิ่งคิดถึงเขา” ยิ่งมินโฮพูดถึงนูน่าคนสวยที่แทมินหมายถึง ซึ่งก็คือคีย์ที่แต่งตัวเป็นผู้หญิง แทมินก็ยิ่งคิดถึงคีย์ที่สวยแบบนั้น
ยิ่งแทมินพูด มินโฮก็ยิ่งรู้สึก... แปลกๆ
“ถ้าคิดถึงทำไมไม่ไปหาเขาล่ะ”
“เขาไม่อยู่บนโลกนี้แล้วพี่มินโฮ เขาไม่มีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว” แทมินพูดอย่างนั้นก็เพราะว่าคีย์จะไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว แทมินจึงไม่มีโอกาสจะได้เห็นอีก แล้วคีย์ที่เป็นคินี่คนนั้น.. ก็ไม่มีตัวตนอยู่แล้วจริงๆล่ะ แทมินไม่ได้โกหก
แต่มินโฮน่ะนิ่งไปแล้ว เพราะคิดว่านูน่าคนสวยของแทมิน.. ตายแล้ว
“แทมินคงรักหรือว่าชอบเขามากสินะเนี่ย ขนาดเขาไม่อยู่แล้วแทมินก็ยังรักแล้วก็คิดถึงเขาอยู่”
“เขายังอยู่ใกล้ตัวผมเสมอนั่นแหละ.. พี่มินโฮอยากรู้ไหม ว่านูน่าคนนั้นเป็นใคร”
“อยากเล่าก็เล่ามาดิ” มินโฮก็ทำเป็นไม่สนใจแล้วติดสายรุ้งต่อ
“นูน่าคนนั้น.. คือพี่คีย์” พอแทมินพูดจบมินโฮก็หันไปมองหน้าแทมินที่กำลังยิ้มอยู่
ปกติตาก็โตอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้มินโฮยิ่งจะเป็นกบตาแตกอยู่แล้ว
“โกหกพี่มาตลอดเลยใช่ไหมเนี่ย!!” มินโฮพอจะเข้าใจที่แทมินพูดแล้ว ว่าที่แท้แทมินก็โกหกตัวเองมาตลอดเรื่องนูน่าคนสวยอะไรนั่น ความจริงแล้วคือคีย์...
หืม.. คีย์?
“555 ผมไม่ได้โกหกสักหน่อย ก็ความจริงตอนพี่คีย์ไปทำงานที่ผับอ่ะ พี่ที่ร้านเขาจับพี่คีย์แต่งเป็นผู้หญิง แถมตั้งชื่อใหม่ด้วยว่าคินี่ ตอนนั้นพี่คีย์น่ะสวยมากเลย ผมยังจำติดตาอยู่เลยนะเนี่ย แล้วผมก็ได้เห็นวันนั้นเป็นวันสุดท้าย ก่อนที่คินี่ จะอาบน้ำ เข้านอน แล้วกลายเป็นพี่คีย์คนเดิม แล้วหลังจากนั้นคินี่ก็หายไปเลย เหลือแต่พี่คีย์คนเดิมไว้ให้เรา”
มินโฮรู้ความจริงแล้วแทบจะอยากจับแทมินมาจัดการซะจริงๆ แต่ก็นะ มินโฮก็ทำได้แค่คิดว่าตัวเองเข้าใจผิดไปคนเดียวนั่นแหละ อยากโกรธแทมิน แต่มันโกรธไม่ลง
“แทมินชอบพี่คีย์ตอนที่เป็นผู้หญิง เพราะฉะนั้นตอนนี้พี่คีย์คนเดิม..”
“ทำไม จะบอกอีกใช่ไหมว่า ’ตอนนี้พี่คีย์คนเดิม แทมินห้ามชอบ เพราะพี่ชอบ’ ” แทมินคิดไปแล้วว่าประโยคต่อไปที่มินโฮเว้นว่างเอาไว้คืออะไร
“แล้วทำไมพี่จะชอบไม่ได้ล่ะ” มินโฮก็พูดประโยคเดิมๆที่ชอบพูดนั่นแหละ
เรื่องอะไรจะพูดล่ะ ว่า ’พี่ชอบพี่คีย์’
“ก็..ก็ไม่ไงนี่ อยากชอบก็ชอบไปสิ ถ้าพี่คีย์เขาจะชอบพี่ตอบอ่ะ”
แล้วเรื่องอะไรแทมินจะต้องบอกมินโฮด้วยว่า ‘พี่มินโฮชอบพี่คีย์ไม่ได้!’
“อื้ม มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นแหละ”
แล้วถ้าวันนึงคีย์เกิดชอบมินโฮขึ้นมา ทั้งมินโฮและแทมินควรจะรู้สึกยังไง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ความจริงแล้วคีย์น่ะใส่อะไรก็ดูดีหมดเลยนะ อยากใส่ตัวไหนก็ได้เลย”
หลังจากจงฮยอนพาคีย์เดินเข้าร้านนู้น ออกร้านนี้ ไปร้านนั้นเพื่อดูเสื้อหลายๆที่ ซึ่งจะให้คีย์ลองอะไร ก็ดูดีหมด ทำให้เลือกยากจริงๆว่าควรจะเอาตัวไหน แต่สำหรับคีย์ที่ไม่ชอบอะไรหวือหวามากมาย จงฮยอนเลยเลือกแบบที่วัยรุ่นทั่วๆไปใส่กัน
ความจริงไม่ได้ตั้งใจจะเดินซื้ออะไรเท่าไหร่เลยนะ กะจะเดินฆ่าเวลา แต่ได้มาตั้งหลายถุงแหนะ
“ไม่หรอก ใส่พอดูได้ก็พอแล้ว”
“ไม่ใช่ใส่แค่พอดูได้ แต่ใส่แล้วต้องดูดีนะคีย์ ฉันอุตส่าห์พยายามช่วยคีย์ขนาดนี้แล้ว มันต้องดูดี ไม่ใช่แค่ดูได้” จงฮยอนพูดย้ำกับคีย์ เพื่อให้คีย์เปลี่ยนทัศนคติกับการแต่งตัวใหม่ ถ้าจะเปลี่ยนตัวเองแล้ว ต้องเปลี่ยนให้หมด
“ขอบใจนะ ที่บอกว่าพยายามน่ะ เราก็จะพยายามให้มากขึ้นนะ”
“จับมือไว้แล้วไปด้วยกัน~ เพราะงั้นเราก็มาจับมือแล้วก้าวไปด้วยกันเถอะ!” จงฮยอนอยู่ๆก็จับมือคีย์อีกแล้ว
“แค่เดินไปด้วยกันก็พอแล้วละมั้ง ไม่ต้องจับมือก็ได้นี่นา”
“เดี๋ยวคีย์จะหนีฉันไปเหมือนตอนไปเที่ยวสวนสนุกอีก คีย์น่ะทิ้งฉันได้ลง TT” จงฮยอนพูดถึงเรื่องตอนไปสวนสนุกที่คีย์กลับมากับแทมิน ให้ตัวเองกลับกับมินโฮ
“ตอนนั้นน่ะขอโทษนะ ก็จงฮยอนน่ะแกล้งพาเราเข้าบ้านผีสิงทำไมล่ะ เรากลัวก็เลยวิ่งหนีออกมา เลยหลงกับจงฮยอนเลย แต่ว่า.. เราจะไม่ทิ้งจงฮยอนอีกแล้วนะ” คีย์ยกนิ้วก้อยขึ้นมาเพื่อจะสัญญากับจงฮยอน จงฮยอนก็ยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวเพื่อรับคำสัญญา
“อีกหน่อยเราสวมแหวนกันเลยนะคีย์”
“จงฮยอนชอบพูดเล่นอย่างนี้อยู่เรื่อยเลยนะ” คีย์พูดจบก็ถอนนิ้วก้อยของตัวเองที่เกี่ยวกับนิ้วก้อยของจงฮยอนออก
‘แล้วถ้ามันจะเป็นเรื่องจริง คีย์จะว่าไงน้า~’
Honey, you are my valentine~~
(สายเข้า : โฮเลี่ยนอ๊อด)
“ขอโทษนะคีย์ ขอรับโทรศัพท์หน่อย” จงฮยอนพูดกับคีย์พร้อมกับหันไปคุยโทรศัพท์อีกด้าน
(“พาคีย์กลับมาที่บ้านได้แล้วเว้ย เรียบร้อยหมดแล้ว พาคีย์เดินมาที่สระว่ายน้ำหลังบ้านนะเว้ย พอเข้าประตูทางเข้าบ้านมา เลี้ยวขวาเดินตรงมา จะเจอสระว่ายน้ำ”)
“ว๊าวว ปาร์ตี้ริมสระ! ว่าแต่ มีสาวๆสวยๆใส่บิกินี่กระโดดลงน้ำป่าววะ”
(“ไม่ใช่วันเกิดมึงนะไอ้เป็ดลามก มึงก็บอกคีย์ว่าเดี๋ยวมึงไปส่งอะไร บอกว่าขอเข้ามาหากูอะไรงี้”)
“เออๆ เข้าใจแล้ว แล้วเดี๋ยวเจอกัน” จงฮยอนพูดจบก็วางสายลง
“คีย์ เดี๋ยวฉันไปส่งที่บ้านนะ” จงฮยอนเริ่มแผนการที่มินโฮบอก
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเรากลับเอง”
“คือฉันจะไปหาไอ้โฮด้วยอ่ะ ไอ้โฮมันยังอยู่บ้านคีย์อยู่เลย มันโทรมาบอกเมื่อกี๊”
“อื้ม งั้นก็กลับกันเถอะนะ” พูดจบทั้งสองคนก็ลุกขึ้นจากม้านั่งที่ไว้สำหรับนั่งพัก แล้วออกจากห้างเพื่อขึ้นรถเมล์ไปบ้านคีย์
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ว๊าวว บ้านคีย์สวยจังเลยนะเนี่ย” จงฮยอนที่เพิ่งมาบ้านคีย์เป็นครั้งแรกชมทันทีเมื่อเดินมาถึงหน้าบ้าน ยิ่งพอเดินเข้าไปในบ้านที่มีสวนก็ยิ่งชอบใหญ่
“ขอบใจนะ”
“เอ่อคีย์ รองเท้าต้องถอดหรือเปล่า” จงฮยอนถามขณะกำลังจะเดินเข้าไปในบ้าน
“ถอดวางไว้ริมๆนะ.. ทำไมบ้านมืดจัง มินโฮกลับไปแล้วหรอเนี่ย” คีย์พูดกับจงฮยอนจบก็เดินเข้าไปในบ้าน ซึ่งก็พบว่าในตัวบ้านปิดไฟไว้หมด มินโฮที่บอกว่าอยู่ที่นี่ก็ไม่เจอ
“งั้นเราก็ไปเล่นตามหามินโฮกันเถอะ” จงฮยอนใช้โอกาสนี้ทำเป็นเล่นซ่อนแอบกับคีย์ จงฮยอนใช้มือปิดตาทั้งสองข้างคีย์แล้วพาเดินไปตามทางที่มินโฮบอก
“จะพาเราไปไหน จงฮยอน” คีย์ไม่รู้เรื่องราวอะไรก็สงสัยว่าจงฮยอนกำลังทำอะไร พอจงฮยอนพาคีย์เดินมาที่สระว่ายน้ำก็ส่งสัญญาณบอกมินโฮ
“ไอ้โฮ มึงอยู่ไหนเนี่ย ออกมาได้แล้วนะเว้ย กูจะนับถอยหลังแล้วนะ.. 5… 4….3….2….1!!” จงฮยอนทำเป็นเล่นซ่อนหากับมินโฮโดยการตะโกนบอกให้ออกมาเซอร์ไพรส์คีย์ได้เลย พอนับจบจงฮยอนก็เปิดตาคีย์ออก
พอคีย์ลืมตาก็พบกับสระว่ายน้ำถูกตกแต่งไปด้วยลูกโป่งและสายรุ้งเต็มไปหมด แถมยังมีไฟสีสันสวยงามอยู่รอบๆสระว่ายน้ำอีกด้วย
“Happy Birthday to Key~” จงฮยอนเริ่มร้องเพลงอวยพรวันเกิดเป็นภาษาอังกฤษ ก่อนที่สักพักไฟรอบๆสระว่ายน้ำจะดับลง แล้วมีแสงเทียนสว่างขึ้นแทน
“เซง-งิล-ชุก-ฮา-ฮัม-นิ-ดา เซง-งิล-ชุก-ฮา-ฮัม-นิ-ดา ซา-รัง-ฮา-นึน ‘คิม คีย์’ เซง-งิล-ชุก-ฮา-ฮัม-นิ-ดา~ วู๊ววว” เสียงเพลงอวยพรวันเกิดดังขึ้น พร้อมกับเค้กที่มีเทียนสิบกว่าเล่มปักอยู่ คีย์ที่ไม่รู้เรื่องอะไรก็ถึงกับงง
“เป่าเค้กเลยคีย์” มินโฮที่ถือเค้กอยู่บอกคีย์ให้เป่าเทียนที่อยู่บนเค้กที่กำลังจะดับลง คีย์ก็หลับตาลงครู่หนึ่ง แล้วลืมตาพร้อมกับเป่าเค้ก แล้วเทียนก็ดับลงพร้อมกับเสียงปรบมือ แล้วไฟรอบๆสระว่ายน้ำก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง
“สุขสันต์วันเกิดนะพี่คีย์” แทมินอวยพรวันเกิดคีย์ด้วยประโยคง่ายๆ
“สุขสันต์วันเกิดนะคีย์” จินกิก็อวยพรวันเกิดให้คีย์ด้วยเช่นกัน
“ทุกคน..รู้ได้ยังไงว่าวันนี้..”
“คีย์น่ะไม่บอกเลยนะว่าวันนี้วันเกิด ถ้าพี่คิบอมไม่โทรมาบอกก็คงไม่รู้นะเนี่ย” มินโฮบ่นกับคีย์
“พี่คิบอมนะ.. ทำให้ทุกคนต้องลำบากมาทำอย่างนี้เลย แต่ว่ายังไงก็ขอบคุณทุกคนเลยนะ ปีนี้น่ะพิเศษกว่าปีอื่นๆเลย”
คีย์ยิ้มออกมาเพราะรู้สึกขอบคุณทุกคนจริงๆที่อุตส่าห์จัดงานวันเกิดให้ตัวเอง เพราะว่าไม่ได้จัดงานมาหลายปีแล้ว ปีอื่นๆก็เพียงแค่นั่งกินข้าวกับคิบอมสองคน คีย์อยากจะพูดคำอื่นอีกมากมาย แต่ตอนนี้ก็ให้ได้แค่คำว่า ขอบคุณ
“อ้าวนี่เป่าเค้กกันไปแล้วหรอเนี่ย” คิบอมที่เพิ่งกลับมาเดินเข้ามาพร้อมกับดงเฮ
“เห็นไหมล่ะบอมชักช้าจริงๆ ดูดิ มาไม่ทันเป่าเค้กเลย” ดงเฮบ่นกับคิบอมที่ขับรถชักช้ามาไม่ทันคีย์เป่าเค้กวันเกิด
“อ้าวพี่ด๊อง ไหนบอกว่าไม่ว่างไง” แทมินพูดกับดงเฮที่บอกว่าไม่ว่าง แต่กลับมากับคิบอม
“ฮี่ฮี่ เรื่องนั้นน่ะช่างมันเถอะ.. คีย์ นี่ของขวัญจากพี่กับพี่คิบอมนะ ไม่รู้จะถูกใจคีย์ไหม แต่ว่ายังไงก็สุขสันต์วันเกิดนะ” ดงเฮเดินเข้ามาแล้วยื่นถุงใหญ่พอสมควรให้กับคีย์ คีย์โน้มตัวเพื่อขอบคุณแล้วรับมาวางเอาไว้ที่โต๊ะข้างๆ
“ขอบคุณครับ พี่ดงเฮ พี่คิบอม”
“ตัดเค้กกันเถอะ เดี๋ยวกินตอนดึกจะอ้วนเอา 555” มินโฮพูดแล้วบอกให้แทมินไปเอามีดตัดเค้กมา
“เรามากินเค้กแบบหนุกๆกันดีกว่า” ก่อนจะตัดเค้กจงฮยอนก็เสนออะไรขึ้นมา
“ยังไงวะไอ้จง”
“เล่นเกมวิบากคู่ไง จับคู่แล้วก็เล่นเกมกัน ด่านแรกก็ให้ทำลูกโป่ง ด่านที่สองก็กินเค้ก ด่านสุดท้ายก็ให้ถ่ายรูปคู่กัน คู่ไหนทำสำเร็จก่อนก็ชนะ ได้เค้กเพิ่มอีกชิ้นนึงเป็นไง” จงฮยอนเสนอเกมคล้ายๆกินวิบากที่เล่นกันเป็นคู่ ซึ่งทุกคนก็ต่างเห็นด้วยเพราะว่าน่าสนุกดี
“วิธีจับคู่ก็ให้ออก ค้อน กรรไกร กระดาษ แล้วก็ชูนิ้วโป้ง ใครออกเหมือนกันก็คู่กัน” จินกิใช้วิธีนี้เพราะจะได้จับคู่ง่ายๆ ถ้าโอนอยออกหรือให้เลือกเองคงนาน
“โอ...จับ..คู่” พอสิ้นเสียงทุกคนก็ลงมือออกกัน ซึ่งเพียงแค่ครั้งเดียวก็ได้คู่ ซึ่งผลออกมาเป็นคิบอมกับดงเฮออกกรรไกรเหมือนกัน จงฮยอนกับคีย์ออกกระดาษเหมือนกัน และมินโฮกับแทมินออกค้อนเหมือนกัน
“ทำไมอีจินกิถึงไม่มีคู่” หลังจากผลออกมากลายเป็นว่าทุกคนมีคู่ยกเว้นก็แต่จินกิที่ออกชูนิ้วโป้งแต่กลับไม่มีใครทำเหมือน
“เพราะมึงไม่มีคู่ มึงไปเตรียมของเล่นเกมเลย” มินโฮพูดสั่งให้ไปเตรียมของเพื่อเล่นเกม ซึ่งจินกิที่น่าสงสารก็ต้องไปทำอย่างช่วยไม่ได้ ส่วนที่เหลือทุกคนก็ยืนดูคีย์ตัดเค้กวันเกิด เพราะจะได้เอาไปใช้เล่นเกมและจะได้เอาไว้กินอีกด้วย
สักพักหลังจากเตรียมของเสร็จ เกมก็กำลังจะเริ่ม โดยยืนกันเป็นคู่ตามที่ได้เอาไว้ ส่วนจินกิที่ไม่มีคู่ก็เป็นกรรมการไปโดยปริยาย
“จะขออธิบายกติกาอีกรอบนะครับทุกคน รอบๆสระว่ายน้ำจะมีด่านอยู่ ด่านแรกคือต้องให้เป่าลูกโป่งแล้วให้สองคนช่วยกันทำให้ลูกโป่งแตก ด่านต่อมาคือให้เป่าแป้งหาป๊อกกี้ แล้วคาบป๊อกกี้ไปให้อีกคนช่วยกันกินให้หมด ด่านต่อมาคือให้คนนึงป้อนเค้กให้อีกคนกินให้หมด แล้วด่านสุดท้ายรีบวิ่งไปถ่ายรูปคู่กัน พอถ่ายรูปเสร็จก็ให้กดตั้งเป็นภาพหน้าจอแล้วเอามาให้กรรมการดู คู่ไหนทำเสร็จก่อนคู่นั้นจะได้รับเค้กไปกินอีกหนึ่งชิ้นคร๊าบบ~!”
พอจินกิอธิบายจบก็ให้เวลาทุกคู่ช่วยกันปรึกษาก่อนจะเริ่มเล่นเกม
“เราต้องชนะให้ได้นะบวม ไม่งั้นอายเด็กนะ” ดงเฮบอกกับคิบอม
“โอเคครับ คุณลีดงเฮ” คิบอมตอบรับคำสั่งของดงเฮพร้อมกับหยิกแก้มดงเฮไปมา
“วันนี้วันเกิดคีย์ ฉันจะให้คีย์ชนะให้ได้เลย” จงฮยอนพูดเพื่อจะฮึดสู้ให้เป็นของขวัญวันเกิดสำหรับคีย์
“พยายามให้เต็มที่ก็พอแล้วนะ” สำหรับคีย์ไม่ต้องชนะก็ได้ แค่พยายามก็พอแล้ว
“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยแทมิน ทำหน้าให้พี่มีกำลังใจเล่นหน่อยสิ” มินโฮพูดพร้อมกับใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งวางลงที่มุมปากแทมินแล้วแยกออกเพื่อจะให้แทมินยิ้ม
“เข้าใจแล้วๆ ดูหน้าผมให้ดีๆนะ” แทมินเอามือมินโฮออกจากมุมปากตัวเอง แล้วยิ้มกว้างให้มินโฮดู มินโฮเห็นก็ยิ้มออกมา
“เอาล่ะๆให้เวลามาพอสมควรแล้ว นับถอยหลังแล้วเริ่มเลยนะ 3………… 2……..1 เริ่มได้!!” หลังจากสิ้นสุดเสียงของจินกิ ทุกคู่ก็รีบวิ่งไปยังยังด่านแรกซึ่งเป็นด่านที่ต้องเป่าลูกโป่งแล้วช่วยกันทำให้แตก
“สู้ๆนะบวม!”
ด้านของคิบอมกับดงเฮก็ให้คิบอมเป่า ซึ่งไม่นานนักก็เป่าได้แล้ว ทั้งสองคนก็วางลูกโป่งไว้ตรงกลางแล้วกอดกันเพื่อที่จะทำให้ลูกโป่งแตก
“จงฮยอนให้เราเป่าแทนดีไหม”
“ไม่ต้องหรอกคีย์ ฉันรับรองว่าแรงยังเหลืออีกเยอะ!”
ด้านของจงฮยอนกับคีย์ จงฮยอนเป็นคนเป่าแล้วก็ช่วยกันทำให้ลูกโป่งแตกโดยใช้วิธีเดียวกันกับคิบอมและดงเฮ แต่ก็ใช้เวลาอยู่นิดหน่อยเพราะจงฮยอนไม่ค่อยจะมีแรงเอาซะเลย ซึ่งคีย์ก็ขำออกมานิดหน่อยแต่ก็พยายามจนสำเร็จ
ส่วนด้านของมินโฮกับแทมิน ให้มินโฮเป็นคนเป่าลูกโป่ง พอมินโฮเป่าเสร็จก็พยายามจะทำแบบคู่คิบอมกับดงเฮที่กอดกันแล้วทำให้ลูกโป่งแตก แต่ติดตรงแทมินไม่เล่นด้วยน่ะสิ
“เร็วๆดิแทมิน เดี๋ยวก็ไม่ทันคู่อื่นหรอก”
“เอามาให้ผมดิ เดี๋ยวผมบีบมันแตกเอง”
“เขาบอกให้ช่วยกันทำให้แตก ต้องทำแบบคู่อื่นเขานะ” มินโฮว่าจบก็ใช้แขนไปกอดคอแทมินเพื่อจะกอดแล้วดันให้ลูกโป่งแตก แล้วก็สำเร็จไป แต่ก็ช้ากว่าคู่อื่นอยู่นิดหน่อย
“ว๊าวๆๆ คู่พี่คิบอมกับพี่ดงเฮหวานกันมดขึ้นแล้ว”
ด่านต่อไปคือเป่าแป้งในจานเพื่อหาป๊อกกี้แล้วให้คนหนึ่งคาบขึ้นมาแล้วให้อีกคนกัดที่ส่วนปลาย แล้วกัดเข้าหากันเรื่อยๆจนหมด ซึ่งไม่ยากสำหรับคู่คิบอมกับดงเฮที่เป็นแฟนกัน ทำสำเร็จก่อนคู่อื่นไปอย่างง่ายดาย
ของจงฮยอนกับคีย์ คีย์ค่อนข้างจะขี้อายเลยไม่กล้าเล่น ยิ่งคู่กับจงฮยอนที่ชอบล้อเล่นให้ตัวเองอายอยู่บ่อยๆยิ่งไม่กล้าเล่นใหญ่ ทำให้จงฮยอนต้องเป่าแป้งเพื่อหาป๊อกกี้แล้วเริ่ม จงฮยอนคาบปลายด้านหนึ่งเอาไว้แล้วไปหาคีย์ จงฮยอนเห็นว่าคีย์หน้าแดงมากแล้ว พอใกล้หมดเลยกัดป๊อกกี้ทิ้งแล้วพาวิ่งไปที่ด่านต่อไป
คู่ของมินโฮกับแทมิน มินโฮเป็นคนเป่าแป้งหาป๊อกกี้แล้วคาบขึ้นมาเพราะแทมินมัวแต่มองอะไรสักอย่างอยู่ มินโฮสะกิดแทมิน แทมินก็หันมาแล้วกัดป๊อกกี้ แทมินเห็นว่าคู่อื่นก้าวหน้ากว่าเลยรีบกัดป๊อกกี้..
รีบมากซะจนกัดป๊อกกี้หมด บังเอิญทำให้ริมฝีปากของแทมินไปโดนริมฝีปากของมินโฮเข้าพอดี
“เห้ย..อะ..ไอ้พี่มินโฮ” แทมินตกใจมากจึงโวยวายกับมินโฮแล้วเอาหัวโขกมินโฮให้เอาหน้าออกไปไกลๆ ทำให้มินโฮเซล้มแล้วใช้มือกุมตรงที่หัวของแทมินโขกเข้ามา
“เจ็บนะแทมิน!”
“เมื่อกี๊..มันหมายความว่าไงเนี่ย!”
“แทมินเป็นคนทำพี่ก่อนนะ ไม่ใช่พี่ไปทำแทมินก่อนสักหน่อย” แทมินเริ่มสติหลุดแล้วเมื่อมินโฮพูด คนพูดอย่างมินโฮยังแทบคลั่งเลย
“คิดว่าผมตั้งใจหรือไงกันล่ะ”
“อ้าวๆคู่สองมินครับเร่งหน่อยครับ คู่อื่นเขากินเค้กกันอร่อยแล้วครับ” จินกิเห็นแทมินกับมินโฮนั่งทะเลาะกันอยู่ในขณะที่คู่อื่นกำลังเล่นเกมต่อ เลยตะโกนบอกให้ทั้งสองคนเลิกทะเลาะกัน มินโฮกับแทมินเลยรีบวิ่งไปด่านต่อไป ซึ่งพอไปถึงคู่อื่นก็กินกันจะหมดแล้ว
ด่านนี้ก็เป็นด่านกินเค้ก คู่คิบอมกับดงเฮที่นำอยู่ก็ค่อยๆกินกันเรื่อยๆแบบหวานๆ โดยคิบอมเป็นคนป้อนดงเฮ คู่จงฮยอนกับคีย์ จงฮยอนก็ป้อนให้คีย์กินเพราะคีย์จะได้กินเค้กก่อนในวันเกิด
“คีย์อ้าปากนะ อ้ำ~” จงฮยอนพูดกับคีย์แบบนุ่มนวล คีย์ก็อ้าปากแบบกล้าๆกลัวๆเพราะจงฮยอนพูดอย่างนั้นนั่นแหละ แล้วก็กินไปเรื่อยๆ
“เขาให้ป้อนกันกิน ป้อนพี่เร็วๆ เดี๋ยวก็แพ้หรอก” มินโฮเลือกที่จะเป็นคนกินเค้ก เพราะนึกถึงตอนที่แทมินป้อนเค้กจงฮุน พี่ชายของตัวเอง ซึ่งแทมินก็จัดให้ตามคำขอของมินโฮ
ป้อนเค้กคำโตให้มินโฮ.. ป้อนเต็มๆหน้า
“แทมินทำอะไรเนี่ย” มินโฮโวยวายหลังจากแทมินใช้เค้กที่ถูกตัดเป็นชิ้นนึง โปะเข้าที่หน้าของมินโฮ
“ก็เขาให้ป้อนเค้กนี่นา ผมก็เลยจัดชุดใหญ่ให้เลย” แทมินไม่อยากมองหน้ามินโฮก็เพราะเรื่องด่านเมื่อกี๊นั่นแหละ เลยใช้เค้กปิดหน้าซะเลย
“เขินพี่เรื่องเมื่อกี๊สินะเนี่ย” มินโฮพยายามมองโลกในแง่บวกสุดๆ แต่บวกแค่ไหนก็ยอมไม่ได้ เลยใช้มือของตัวเองขึ้นมาปาดเค้กที่เลอะที่หน้าไปป้ายหน้าแทมินให้เลอะด้วย ซึ่งไม่ได้ป้ายเล็กๆ แต่ป้ายแบบลากยาวเลอะทั้งหน้า
อย่าว่าแต่แทมินไม่กล้ามองหน้ามินโฮเลย มินโฮก็พอๆกันนั่นแหละ เรียกว่าเขินเลยดีกว่า
“หน้าผมอ่ะพี่มินโฮ!”
“แล้วหน้าหล่อๆของพี่ล่ะแทมิน ก็เลอะเหมือนกันนี่ไง เกมนี้ให้เล่นเป็นคู่นะ ถ้าจะเลอะ...ก็ต้องเลอะด้วยกัน โอเค๊” มินโฮพูดจบก็รีบวิ่งไปด่านสุดท้าย ซึ่งคู่ของตัวเองมาเป็นคู่สุดท้าย
คู่ของคิบอมกับดงเฮก็มาเป็นที่หนึ่ง ก็เลือกจะโพสต์ท่าถ่ายรูปคู่ด้วยการอมลมไว้ในปากให้แก้มป่องๆทั้งสองคน แล้วรีบตั้งเป็นรูปหน้าจอมือถือแล้ววิ่งไปให้จินกิที่เป็นกรรมการเป็นคู่แรก คู่ของจงฮยอนกับคีย์ จงฮยอนก็เลือกที่จะชูสองนิ้วอย่างที่ชอบทำ ส่วนคีย์ก็ไม่รู้จะโพสต์ท่าไหนเลยทำตามจงฮยอน แล้วตั้งเป็นภาพหน้าจอแล้ววิ่งไปหากรรมการเป็นที่สอง เหลือคู่สุดท้ายของมินโฮกับแทมินที่หน้าเลอะเค้กทั้งคู่ จินกิและคู่อื่นๆที่ทำภารกิจเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ยืนมองแล้วขำกับทั้งสองคนที่นอกจากจะแพ้ด้วยสภาพที่ดูไม่ได้แล้ว ยังยืนเลือกเถียงท่าที่จะใช้ถ่ายรูปกันอีกด้วย แต่เพราะทั้งสองคนยืนหันหลังให้กับคนอื่น เลยไม่รู้ว่ารูปที่ออกมาเป็นยังไง พอถ่ายเสร็จก็รู้ตัวว่าแพ้แล้วทั้งคู่ แทมินกับมินโฮจึงเดินกลับมาที่ทุกคนยืนอยู่ แล้วก็ยังเถียงอยู่นิดหน่อยอีกด้วย
“555 เขาให้กินเค้กนะแทมิน มินโฮ ไม่ใช่ให้ฆ่ากันด้วยเค้ก” ดงเฮหัวเราะออกมากับหน้าของแทมินกับมินโฮที่เปื้อนเค้กเละเต็มหน้า พอดงเฮพูดจบคนอื่นก็ขำออกมาด้วยเช่นกัน
“เอาล่ะครับ สรุปผล ผู้ชนะได้แก่.. คู่พี่คิบอมกับพี่ดงเฮ คู่คิเฮนั่นเอง!! ขอเชิญเจ้าของวันเกิดมอบเค้กหนึ่งชิ้นสำหรับคู่คิเฮด้วยนะครับ” จินกิพูดจบก็หยิบเค้กที่ใส่จานอยู่ให้กับคีย์เพื่อจะให้คิบอมกับดงเฮที่ชนะเพิ่มอีกชิ้น
“ที่สองได้แก่คู่จงฮยอนกับคีย์ และที่โหล่ก็คือคู่มินโฮกับแทมิน” หลังประกาศผลจงฮยอนก็หันไปยิ้มให้คีย์ คีย์ก็ยิ้มตอบไปให้จงฮยอน
“คู่ที่ชนะก็มีรางวัล คู่ที่แพ้ก็มีบทลงโทษเล็กๆน้อยๆ นั่นก็คือ.. ช่วยกันเช็ดหน้าที่เลอะเค้กออกให้หมด” เป็นบทลงโทษที่จินกิเพิ่งคิดได้เมื่อกี๊ สำหรับคนอื่นอาจจะไม่เห็นว่าเป็นบทลงโทษ แต่สำหรับจินกิ แค่คิดก็รู้แล้วว่านี่คือบทลงโทษของทั้งสองคนที่ชอบแกล้งกัน
“ไม่ต้องหรอกมั้งจินกิ เดี๋ยวเราพาสองคนไปล้างหน้าก็ได้” คีย์กลัวว่าทั้งสองคนจะยิ่งหนักกว่าเดิม
“คีย์ไปกินเค้กกันดีกว่า สองคนนี้ปล่อยเขาจัดการกันเองเถอะ” ดงเฮพูดบอกกับคีย์ที่เป็นเจ้าของวันเกิด แล้วก็พากันไปนั่งกินอาหารที่ถูกเตรียมไว้แล้ว ยกเว้นก็แต่มินโฮกับแทมินที่ต้องจัดการกับหน้าตัวเองตามที่จินกิบอก มินโฮกับแทมินก็เดินไปห้องน้ำแล้วก็จัดการล้างหน้าของตัวเองกัน
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
พอนั่งกินอาหารกับกินเค้กกันอย่างสนุกสนาน ก็ถึงเวลาเลิกงาน โดยที่ทุกคนก็ช่วยเก็บกวาดทำความสะอาดกัน โดยที่ดงเฮไปล้างจานกับคีย์ จินกิ จงฮยอนแล้วก็แทมินช่วยกันเก็บขยะ ส่วนคิบอมกับมินโฮก็จัดการเอาลูกโป่งกับสายรุ้งออก
“ขอบใจมินโฮมากนะ ทำได้ดีมาก บ้านเราน่ะไม่ได้จัดงานอย่างนี้กันมาตั้งนานแล้ว โดยเฉพาะวันเกิดคีย์น่ะ” คิบอมพูดระหว่างยืนปล่อยลมออกจากลูกโป่ง โดยที่มินโฮก็ยืนเก็บสายรุ้งอยู่
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมชอบงานอย่างนี้อยู่แล้ว สนุกดีครับ” มินโฮพูดอย่างถ่อมตัว
“เออใช่ ที่คีย์น่ะเขาเปลี่ยนมาใส่คอนแทคเลนส์ แล้วก็ไปตัดผมมาใหม่ พี่เดาว่ามินโฮพาไปใช่ไหม คีย์คงไม่คิดทำอะไรอย่างนี้แน่ๆ”
“ผมกับจงฮยอนช่วยคีย์น่ะครับ คีย์บอกผมว่าเขาอยากจะลองเปลี่ยนตัวเองดู” คิบอมฟังจบก็ยิ้มออกมา
หรือว่าที่คีย์อยากจะเปลี่ยนตัวเอง... ก็เพื่อใครสักคน
แล้วคนๆนั้น อาจจะเป็นมินโฮก็ได้
“ถ้าคีย์เป็นผู้หญิง พี่คงเชียร์ให้คีย์กับมินโฮเป็นแฟนกันนะเนี่ย” คิบอมเดินเข้ามาช่วยมินโฮเก็บสายรุ้ง พร้อมกับพูดประโยคที่ทำให้มินโฮยิ้มแล้วก็หัวเราะออกมา
“ทำไมล่ะครับ”
“ก็มินโฮออกจะดีกับคีย์ขนาดนี้ ถ้าพี่เป็นคีย์คงรักมินโฮไปแล้ว”
“ผมไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้นหรอกครับ แต่พี่คิบอมก็อย่านอกใจพี่ดงเฮมาชอบผมเข้านะครับ 55” มินโฮแซวคิบอมที่ชมตัวเอง
“55 อืม.. ถ้ามีมินโฮคอยดูแลคีย์อย่างนี้ พี่ก็หายห่วง.. ถ้ามินโฮจะจีบคีย์ พี่เชียร์เต็มที่นะ” คิบอมเดินเข้ามากอดคอมินโฮ มินโฮได้ฟังคำพูดคิบอมก็ได้แต่ยิ้มเพราะเขินที่พูดเชียร์ขนาดนี้
แต่มินโฮก็คงทำได้แค่ยิ้มเขินกับคำพูดของคิบอมเท่านั้นแหละ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
คีย์เดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากเข้าไปอาบน้ำหลังจากงานวันเกิดเลิก ก่อนจะนอนคีย์ก็เดินไปที่โต๊ะอ่านหนังสือที่มีถุงของขวัญวางอยู่เพื่อจะเปิดดู ซึ่งจะว่าไปปีนี้เป็นปีแรกที่คีย์ต้องนั่งเปิดของขวัญก่อนนอน เพราะไม่เคยได้ของขวัญเยอะขนาดนี้มาก่อน
ถุงแรกที่คีย์เปิดออกมาก็มีของขวัญอยู่สองอย่าง อย่างหนึ่งเป็นของคิบอม ส่วนอีกอย่างก็คงเป็นของดงเฮ ซึ่งก็ถูกห่อเอาไว้ คีย์เปิดดูอย่างแรกก็พบว่าเป็น ipad รุ่นใหม่ที่เพิ่งออกมา ซึ่งที่หน้าจอก็มีข้อความเขียนไว้
‘สุขสันต์วันเกิดน้องชายคนเดียวของพี่ ‘คิม คีย์’ ความจริงนี่เป็นของขวัญที่พ่อกับแม่อยากจะให้คีย์ต่างหาก แต่ว่าพ่อกับแม่น่ะกลับมาในวันเกิดของคีย์ไม่ได้ เลยฝากพี่มาให้แทน หวังว่าปีนี้คีย์จะมีความสุขมากขึ้นกว่าทุกปีนะ จากครอบครัวคิมของคีย์’
คีย์อ่านจบก็ยิ้มออกมา ถึงแม้ว่าปีนี้พ่อกับแม่ของตัวเองจะไม่ว่างกลับมาเหมือนทุกปี แต่พ่อกับแม่ก็มักจะให้ของขวัญวันเกิดได้ตรงกับวันเกิดคีย์ทุกปีผ่านคิบอม คีย์แกะกล่องของขวัญกล่องต่อไปเป็นของดงเฮ ซึ่งก็เป็นโน้ตบุ๊คกับแว่นตากันแดด(?) ซึ่งมันมาด้วยกันได้ยังไง
‘สุขสันต์วันเกิดนะน้องคีย์ เรียกอย่างนี้น่ารักดีเนอะ ฮี่ฮี่ ของขวัญพี่มันมีค่ามากเลยนะคีย์ เพราะว่าไอ้พี่บวมพี่ชายคีย์เขาตื๊อให้พี่ซื้อมันให้คีย์ แล้วพี่ก็ใจอ่อนซื้อให้ล่ะ จะว่าพี่ซื้อคนเดียวก็คงไม่ใช่ละ เพราะว่าพี่ชายคีย์ก็ช่วยพี่ออกเงินซื้อ(ทั้งๆที่เป็นคนตื้อให้พี่ซื้อ แต่ก็ช่วยพี่ออกเงิน ประสาทกลับแน่ๆ!) คีย์คงจะสงสัยว่าแว่นตากันแดดมันมาด้วยได้ยังไง ความจริงอันนี้ล่ะของขวัญที่แท้จริงที่พี่จะให้คีย์ คีย์จะได้ใส่เท่ๆไง! คีย์ก็เป็นเหมือนน้องชายคนนึงของพี่ มีอะไรก็ปรึกษาพี่ได้เหมือนกันนะ ;D’
สมกับเป็นพี่ชายของจินกิกับแทมินจริงๆ เพราะว่าเขียนการ์ดทำให้คีย์ยิ้มออกมาได้ และอ่านแล้วก็มีความสุขมากด้วยสำหรับคีย์ แล้วก็มีอีกกล่องนึง เป็นกล่องสีเขียวที่ผูกโบว์เอาไว้ของจินกิ คีย์เปิดมาก็เจอโปสการ์ดเป็นภาพของขวดโหลดาว ข้างหลังก็มีข้อความ
‘Happy Birthday to Key กุญแจดอกสำคัญ! ปีนี้เป็นปีแรกที่ฉันได้ให้ของขวัญกับคีย์ เพราะคีย์น่ะไม่ยอมบอกฉันว่าวันนี้เป็นวันเกิด ฉันก็เลยมีให้คีย์ได้เพียงแค่โปสการ์ดในกล่องสีเขียวเท่านั้นเองล่ะ อย่าน้อยใจฉันนะ.. ฉันอยากขอบคุณคุณพ่อกับคุณแม่คีย์ที่ทำให้คีย์ได้เกิดมา แล้วก็ทำให้ฉันได้รู้จักกับคีย์นะ ฉันดีใจที่ได้รู้จักคีย์ แล้วก็ดีใจที่คีย์บอกว่าคุยกับฉันแล้วสบายใจ ฉันมีความสุขมากเลยนะคีย์รู้ไหม? ฉันให้คีย์เป็นกุญแจดอกสำคัญแล้วนะ เพราะงั้นคีย์ก็ให้ฉันเป็นคนสำคัญด้วยล่ะ สุขสันต์วันเกิดนะ
ป.ล. ขอโทษสำหรับความผิดพลาดตอนนั้นนะ ตอนที่คีย์ต้องไปทำงานน่ะ’
พอคีย์อ่านจบก็เก็บมันเข้าใส่ไว้ในกล่องอย่างเดิม แล้วเก็บไว้ในลิ้นชักอย่างดี ส่วนถุงอีกหลายถุงก็เป็นเสื้อผ้าที่จงฮยอนชวนไปซื้อ ซึ่งก็คาดว่าที่จงฮยอนชวนก็เพราะจะให้เป็นของขวัญวันเกิดไปเลย วันเกิดปีนี้สำหรับคีย์น่ะดีจริงๆ คีย์ได้รับของขวัญมากมาย แล้วก็ยังมีงานวันเกิดเซอร์ไพรส์ของมินโฮอีกด้วย
หลังจากดูของขวัญเสร็จคีย์ก็เดินไปปิดไฟแล้วจะเข้านอน แต่ก็เห็นกล่องอีกใบวางอยู่ข้างๆหมอน คีย์จึงเปิดโคมไฟเพื่อดูว่าเป็นกล่องอะไร เพราะจำได้ว่าไม่เคยมีกล่องอย่างนี้ แล้วก็ไม่เคยวางอยู่ตรงนี้ด้วย
คีย์เปิดกล่องออกดูก็พบว่าเป็นกรอบรูปดิจิตอลอย่างดี ซึ่งก็ยังคงแปลกใจอยู่ดีว่าเป็นของใคร
ครืดดด ครืดดด
(ข้อความเข้า : แทมิน)
(‘ตอนนี้ 11:30 PM. ของวันที่ 23 กันยายน คนที่กำลังอ่านอยู่นอนหรือยังนะ..’)
ข้อความสั้นๆของแทมินทำให้คีย์แปลกใจ สงสัยว่าแทมินคงจะอยากให้คีย์ตอบกลับละมั้ง คีย์เลยกำลังจะตอบกลับ แต่ก็มีความใหม่จากแทมินส่งเข้ามาอีก
(‘กำลังจะตอบกลับล่ะสิฮะ ไม่ต้องตอบกลับมานะฮะ นี่เป็นระบบอัตโนมัติจากคนส่งมา(หาววว ง่วงจัง รีบนั่งพิมพ์อยู่นะเนี่ย)’)
“ถ้าง่วงแล้วทำไมไม่นอนซะล่ะ” คีย์อ่านแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ หลังจากนั้นก็มีข้อความส่งเข้ามาอีกจากแทมินคนเดิม
(‘ถ้าอยากคุยใจจะขาดล่ะก็ เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหลังจากอ่านจบดีกว่า’)
“ไม่ได้อยากคุยด้วยสักหน่อย หลงตัวเองไปแล้วนะ แทมิน” คีย์นั่งพูดกับข้อความ เพราะคงต้องนั่งเล่นกับข้อความมือถือที่ถูกส่งเข้ามาต่อ
(‘เปิดกล่องปริศนาข้างๆหมอนคนอ่านดูหรือยังนะ..’)
“ที่แท้ก็ของแทมินนี่เอง” พอคีย์พูดจบข้อความก็เข้ามาอีก
(‘ที่แท้ก็ของแทมินนี่เอง.. พูดอย่างนี้อยู่ล่ะสิฮะ รู้หรอก 55 อยากรู้ไหมว่าทำไมผมถึงให้มัน’)
“เพราะว่า..มันเป็นวันเกิดของพี่หรอ” พอคีย์ตอบผ่านข้อความไป ข้อความก็ตอบกลับมา
(‘พี่คีย์จำได้ไหมก็ไม่รู้นะ แต่ว่าตอนที่เราไปนั่งชิงช้าสวรรค์กัน ผมบอกว่าควรจะมีคนไว้ช่วยเก็บความทรงจำ ผมไม่ได้หมายความว่าจะหาแฟนให้พี่คีย์สักหน่อย รูปถ่ายก็ช่วยเก็บความทรงจำได้เหมือนกันนะฮะ’)
“อ่า ที่แท้ก็หมายถึงอย่างนี้เองหรอกหรอ” คีย์เพิ่งจะเข้าใจความหมายที่แทมินพูด แล้วก็ข้อความก็ถูกส่งเข้ามาต่อ
(‘แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแค่กรอบรูปที่ผมให้ไปจะช่วยเก็บได้หมดนะ ยังไงก็ควรมีคนไว้ช่วยเก็บด้วยนั่นแหละ สักวันพี่คีย์ก็คงจะมีคนนั้น คงเป็นใครสักคนที่รักพี่คีย์’)
“แทมินน่ะคิดแทนพี่ไปหมดเลยนะ” คีย์รู้สึกดีจริงๆ ที่มีใครสักคนมาช่วยคิดอะไรให้
(‘พี่คีย์อย่าลืมเปิดมันดูด้วยนะ ในกรอบรูปนั้นน่ะ มีอะไรบางอย่างอยู่ล่ะ..’)
“จะทำให้พี่สนใจมันสินะ โอเค พี่สนใจมันนะ ไว้พี่จะเปิดดู”
(‘อีก 10 นาทีก็จะผ่านพ้นวันเกิดพี่คีย์แล้วนะ แล้วผมก็ง่วงนอนจะแย่อยู่แล้ว แต่ว่าผมยังมีอะไรจะบอกอีก เฮ้อ~ เอาเป็นว่าสุดท้ายแล้ว ผมจะบอกพี่คีย์ว่า.....’)
หลังจากข้อความนี้ส่งมา ดูเหมือนแทมินคงจะหลับไปแล้ว เพราะอยู่ๆก็หยุดส่งข้อความมา ทั้งๆที่ยังไม่ได้บอกเลยว่าจะบอกอะไร แต่คีย์ก็ยังนั่งรอ แต่เพราะ 7 นาทีแล้วแทมินก็ยังไม่ส่งมา คีย์เลยนั่งถอดคอนแทคเลนส์แล้วปิดโคมไฟเพื่อจะเข้านอน แต่โทรศัพท์ก็สั่นอีกครั้ง
(‘นั่นแน่ รู้ว่านั่งรอใช่ไหมฮะ คิคิ.. อ่าๆ ผมจะบอกพี่คีย์ว่า สุขสันต์วันเกิดนะฮะ มีความสุขมากๆ.... จบละ หลับฝันดีนะฮะ บ๊ายบายย~’)
“ขอบคุณนะแทมิน แทมินก็มีความสุขด้วยนะ” พอคีย์อ่านจบก็ยิ้ม แล้ววางโทรศัพท์ลงแล้วหลับตา ซึ่งก็หลับทันทีเพราะรู้สึกเหนื่อยล้ากับวันที่มีความสุขอย่างนี้
‘ข้อความของแทมิน เป็นของขวัญที่ทำให้พี่มีความสุขที่สุดเลยนะ ไม่รู้ทำไม’
ครืดด... ครืด...
(’11.59 PM. วันที่ 23 กันยายน.. ผมหวังว่าผมคงเป็นคนสุดท้ายที่บอกสุขสันต์วันเกิดพี่คีย์นะฮะ’)
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ในที่สุดก็เปิดเทอมแล้ว กูอยากมาโรงเรียนนะ แต่กูไม่อยากเรียนเลย!! แล้ววันนี้แม่งก็ประกาศผลสอบด้วย ผลการเรียนกูตกกูไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้หู้มันต้องมาร่วมทุกข์ยากซ่อมกับกูด้วย แล้วมันเอากูตายแน่ ว๊ากกก Stress!!!”
จงฮยอนนั่งบ่นให้มินโฮฟังขณะที่มินโฮกำลังนั่งทานอาหารเช้าอยู่ เพราะคีย์ยังไม่มา ส่วนจินกิกับแทมินก็กำลังกลับจากต่างจังหวัด คาดว่าคงจะมาสายนิดหน่อย
“เออใช่ วันนี้ประกาศผลสอบนี่หว่า” มินโฮเพิ่งนึกได้เมื่อจงฮยอนพูด วันนี้จะได้รู้สักทีว่าผลจะเป็นยังไง ที่แทมินกับมินโฮพนันกันไว้
“เดี๋ยวกูไปเก็บจานก่อนละกัน” มินโฮกินข้าวเสร็จพอดีก็พูดกับจงฮยอนแล้วลุกไปเก็บจาน จงฮยอนก็นั่งจัดทรงผมที่ถูกพัดลมปลิวใส่หัว
“ไอ้พัดลมบ้า ทำผมเสียทรงหมด เสียเวลาไปห้องน้ำจริงๆ” จงฮยอนบ่นแล้วกำลังจะลุกไปห้องน้ำ แต่บังเอิญเห็นมือถือของมินโฮวางทิ้งไว้อยู่บนโต๊ะ เลยเปลี่ยนใจเอามือถือมาส่องแทนกระจก
“มือถือมันแหล่มดีว่ะ มองเห็นหน้าหล่อๆชัดดี” จงฮยอนพูดพร้อมกับใช้มือข้างนึงถือโทรศัพท์ ส่วนมืออีกข้างก็จัดทรงผม บังเอิญมือของจงฮยอนข้างที่ถือโทรศัพท์ลื่นไปโดนปุ่มกดหน้าจอพอดี
จงฮยอนก็ได้พบบางอย่างที่ทำให้แปลกใจ
“นี่มันภาพตอนเล่นเกมวันเกิดคีย์ป่าววะ เค้กเต็มหน้าเลย 55 รูปมันก็น่ารักดีนะ แต่ว่ามัน...” จงฮยอนขำออกมาเมื่อเห็นภาพหน้าจอมือถือของมินโฮซึ่งเป็นภาพคนสองคนหน้าเละเค้ก ซึ่งก็คือมินโฮกับแทมินที่ได้คู่กันตอนเล่นเกมงานวันเกิดคีย์นั่นเอง เป็นท่าโพสที่ทั้งสองคนจ้องหน้ากัน
แทมินจ้องหน้ามินโฮเหมือนจะเอาเรื่อง แต่ว่ามินโฮนี่สิ จ้องแทมินเหมือนพวกพระเอกมองนางเอกซะมากกว่า
ถึงจงฮยอนจะคิดอย่างนั้นแต่ก็คงต้องเลิกคิด เพราะทั้งสองคนออกจะทะเลาะกันบ่อย แถมรู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก คงไม่มีอะไรมากกว่าพี่ชายกับน้องชาย เลยเปลี่ยนมาใช้มือถือมินโฮถ่ายรูปแทน ซึ่งก็ทำท่าชูสองนิ้วเหมือนที่ชอบทำเช่นเคย
“คนหล่อ ถ่ายยังไงก็ดูดีจริงๆ” หลังจากถ่ายรูปเสร็จ จงฮยอนก็ดูรูปที่ถ่ายไว้เมื่อครู่แล้วชมตัวเอง พอดูรูปตัวเองเสร็จจงฮยอนเลยถือโอกาสดูรูปในมือถือมินโฮต่อซะเลย
“มันถ่ายอะไรของมันไว้บ้างเนี่ย” จงฮยอนกดดูรูปต่อไป ก็เจอแต่ภาพที่ทำให้ตัวเองหัวเราะออกมาอยู่ไม่น้อย
ไม่ว่าจะเป็นภาพมินโฮกับแทมินตอนเล่นเกมวันเกิดคีย์ที่เป็นภาพหน้าจอมือถือมินโฮในตอนนี้
ภาพตอนที่ไปสวนสนุกที่มินโฮกับแทมินถ่ายคู่กันในสแตนด์ดิสเพลย์ของเรื่อง Playful Kiss
ภาพแสตนด์ดิสเพลย์เกิร์ลส เจเนอเรชั่นเต้นเพลง Genie แต่เป็นใบหน้าของแทมิน
ตอนแรกๆจงฮยอนนั่งดูก็ขำ แต่พอดูไปดูมาจงฮยอนเริ่มหน้านิ่ง เพราะภาพในแกลอรี่มือถือมินโฮ ไม่ว่าจะเปิดมากี่ภาพก็มีแต่ภาพของแทมิน ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นภาพที่แทมินไม่ได้มองกล้อง คาดว่ามินโฮน่าจะแอบถ่าย จงฮยอนนั่งดูอยู่นานก็ไม่หมดสักที ภาพของแทมินที่อยู่ในมือถือมินโฮมันมีมากซะจนจงฮยอนแปลกใจ จนมาเจอภาพที่ทำให้จงฮยอนสะดุดที่สุด
คือภาพที่มินโฮกับแทมินกำลังนอนหลับ ที่คีย์เคยแอบถ่ายเอาไว้
ตอนนี้จงฮยอนน่ะ.. ไม่คิดไม่ได้แล้ว
“อ้าวมึงทำอะไรกับมือถือกู” มินโฮเดินกลับมาจากเก็บจานก็เห็นจงฮยอนนั่งกดมือถือตัวเองอยู่
“ไอ้ชเวมินโฮ..” จงฮยอนเงยหน้ามาเรียกชื่อมินโฮนิ่งๆ
“เรียกชื่อกูซะเต็มยศเลย มีอะไร”
“มึงชอบแทมินใช่ไหม”
To be continue...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
สงสารจินกิไม่มีคู่เล่นเกม TT (มาคู่กับไรเตอร์ดีกว่านะ ฮี่ฮี่)
เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปน้า~
ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์นะคะ
11.11.16 - Lighteli
ความคิดเห็น