คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Love Shuffle : Chapter 11
Chapter 11
“เรามาลองคบกันดูไหม”
ประโยคเดียวของแทมิน ทำให้คีย์รู้สึกใจเต้นวูบวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่จงฮยอนพูดอย่างนี้กับตัวเอง คีย์อาจจะคิดอยู่หน่อยๆว่าจงฮยอนแฝงอะไรไว้หรือเปล่า แต่ก็คิดว่าจงฮยอนแค่พูดล้อเล่นตามประสาจงฮยอน
แต่ตอนที่แทมินพูดประโยคนี้.. ความรู้สึกมันต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“แทมิน..ล้อพี่เล่นใช่ไหม” คีย์ถามดักแทมิน เพราะคิดว่าแทมินก็คงจะพูดล้อเล่นกับตัวเอง
“ทำไมพี่คีย์ไม่เห็นยิ้มเลยอ่า ผมก็พูดเหมือนที่พี่จงฮยอนพูดนี่นา” แทมินทำหน้าเศร้าทันที เมื่อพูดไปแล้วไม่เห็นคีย์จะยิ้มเหมือนที่เล่าให้ฟังว่าจงฮยอนก็พูดอย่างนี้กับคีย์
คีย์น่ะโกรธแทมินได้ไหม ที่ล้อเล่นอย่างรุนแรงกับหัวใจตัวเองอย่างนี้
“พี่น่ะฟังจากพี่จงฮยอนจนชินแล้วล่ะนะ แทมิน” คีย์ไม่สามารถจะพูดหรือแสดงออกกับแทมินได้ว่ารู้สึกโกรธที่แทมินพูดล้อเล่นแบบเมื่อกี๊
หรือว่าความจริงคีย์อยากจะให้มันเป็นเรื่องจริง?
“แต่พี่คีย์อย่าหวั่นไหวกับคำพูดของพี่จงฮยอนนะ” อยู่ๆแทมินก็เกิดพูดห้ามคีย์ไม่ให้หวั่นไหว ถ้าจงฮยอนพูดบ่อยๆ คีย์อาจจะซึมซับมันเข้าไปในหัวใจก็ได้ คีย์ก็ไม่รู้จะพูดยังไงต่อกับแทมินดี
‘ที่แทมินพูดอย่างนี้ มันเพราะอะไรกัน’
“พี่คีย์ยังเหลือเครื่องเล่นอะไรที่ไม่ได้เล่นอีกไหม” แทมินถามคีย์หลังจากทั้งสองคนเงียบกันมาสักพัก
“ยังเหลือชิงช้าสวรรค์ที่ยังไม่ได้เล่นน่ะ พี่จงฮยอนบอกพี่ว่าชิงช้าสวรรค์ต้องนั่งตอนกลางคืน ก็เลยเก็บไว้อย่างสุดท้าย” คีย์แค่เชื่อคำพูดของจงฮยอนอย่างไม่คิดอะไร แต่คนฟังอย่างแทมินฟังก็รู้แล้ว
‘พี่คีย์ไม่รู้หรอ ว่าที่พี่จงฮยอนเก็บมันไว้อย่างสุดท้าย เพราะว่าถ้านั่งชิงช้าสวรรค์สองคนตอนกลางคืนน่ะ พี่จงฮยอนเขาจะทำให้พี่คีย์หวั่นไหวได้มากกว่าเดิมนะ รู้ไหม.. แต่ถ้าคนๆนั้นไม่ใช่พี่จงฮยอนล่ะ ถ้าเป็นเรา..!’
“พี่คีย์ ไปนั่งชิงช้าสวรรค์กันดีกว่า” แทมินก็ใช้สิ่งที่จงฮยอนคิดเนี่ยละ ให้มันเป็นของตัวเองกับคีย์
“แต่ว่า.. แล้วพี่จงฮยอนกับพี่มินโฮล่ะ” คีย์ลืมไปแล้วว่าจงฮยอนยังอยู่ที่บ้านผีสิง แล้วก็ยังมีมินโฮที่มากับแทมินอีกด้วย
“แล้วพี่จงฮยอนเขาไปไหนล่ะพี่คีย์”
“เขา.. อยู่ในบ้านผีสิงอยู่ละมั้ง”
“พี่มินโฮก็ยังคงอยู่ในนั้นเหมือนกัน เดี๋ยวเขาก็ไปกันสองคนเองนั่นแหละ ตอนนี้เราก็..ไปนั่งชมวิวสวยๆกันดีกว่า พี่คีย์” แทมินพูดจบก็ลุกขึ้นยื่นมือมาให้คีย์จับ คีย์ก็จับแล้วลุกขึ้นตามแรงดึงของแทมิน แล้วก็เดินไปยังชิงช้าสวรรค์ด้วยกัน
‘เรามาลองคบกันดูไหม.. ตอนนี้ผมแค่อยากจะรู้ว่าพี่คีย์คิดกับผมยังไง ผมถึงได้ลองถามไป แต่พี่คีย์กลับไม่รู้สึกเหมือนที่ผมรู้สึกเลย ถ้าพี่จงฮยอนจะทำให้พี่คีย์หวั่นไหวด้วยคำพูด พี่มินโฮจะทำให้พี่คีย์หวั่นไหวเพราะความใกล้ชิด
แล้วผมควรจะต้องทำยังไง ถึงจะทำให้พี่คีย์ไม่ได้แค่หวั่นไหวกับผม แต่ให้พี่คีย์ก็ชอบผม เหมือนที่ผมชอบพี่คีย์’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
จงฮยอนใช้เวลาเดินออกมาจากบ้านผีสิงประมาณสิบนาทีได้ เพราะเดินย้อนไปย้อนมาเพื่อหาคีย์ที่ไม่รู้วิ่งไปไหน แถมโทรไปก็ติดต่อไม่ได้อีกด้วย จงฮยอนเลยตัดสินใจเดินออกมาจากบ้านผีสิง เผื่อคีย์จะออกมาแล้ว แต่เดินวนไปวนมาแถวๆนั้นก็ไม่เจอคีย์
แต่ดันไปเจอกับไอ้คุณเพื่อนตัวสูงตาโตแทน
“ไอ้โฮเลี่ยน!” จงฮยอนทักมินโฮหลังจากที่ยืนรอคีย์อยู่ตรงทางออกบ้านผีสิง แต่กลับเจอมินโฮเดินออกมาแทน
“อ้าวไอ้เป็ดเตี้ย มึงมาทำอะไรที่นี่” มินโฮว่าจงฮยอนทันทีเมื่อเจอ แต่ก็เป็นปกติแหละที่มินโฮจะเรียกจงฮยอนอย่างนี้
“มึงว่ากูแรงมากอ่ะ! กูก็มาเที่ยวกับคีย์อ่ะดิ เออ มึงเจอคีย์ในบ้านผีสิงป่าววะ คีย์ไม่รู้วิ่งไปไหนอ่ะดิ” จงฮยอนถามหาคีย์ทันที เพราะมินโฮที่เพิ่งออกมาอาจจะบังเอิญเจอคีย์ที่หลงกันก็ได้
“ที่แท้ที่คีย์ติดธุระก็มาเที่ยวกับมึงหรอกหรอ กูไม่เห็นหรอก จะว่าไปแล้วมึงเห็นแทมินไหมอ่ะ เมื่อกี๊ยังเข้าไปด้วยกัน พอเจอไอ้พี่ผู้หญิงที่ชอบใส่ร้ายผู้ชายหล่อๆอย่างกูนั่นอ่ะ หายไปไหนก็ไม่รู้” มินโฮก็ถามหาแทมินเช่นกัน
“ไม่อยากจะเชื่อว่ามึงมากับแทมิน ไม่กัดกันตายห่าแล้วไง๊? ไม่เห็น กูสนใจจะหาคีย์คนเดียว.. จะว่าไปแล้วนะมึง ไอ้พี่ผู้หญิงที่เกลียดปู้ชายนั่นก็แม่งทำคีย์กูวิ่งไปไหนไม่รู้ว่ะ โทรหาก็ไม่รับสาย” ที่จงฮยอนพูดว่าไม่เชื่อว่ามินโฮมากับแทมิน เพราะเห็นอยู่กันทีไรก็กัดกันซะทุกที
“หรือกูกับมึง.. จะต้องไปด้วยกัน” เหลือแค่ทางเดียวถ้าจะไม่ต้องกลับบ้านคนเดียว ก็คือไปกับจงฮยอนนั่นแหละ
“ฮี่ฮี่ เราไปนั่งชิงช้าสวรรค์กันเถอะตัวเอง~” จงฮยอนพูดแล้วมากอดแขนมินโฮ มินโฮสั่นเป็นเจ้าเข้าทันที จงฮยอนเล่นอะไรได้แบบ..
“กูไม่ไปนั่งกับมึงหรอก”
“คิดว่ากูอยากนั่งกับมึงไงล่ะ! ที่กูชวนนี่คือถ้าเราขึ้นไปนั่งบนนั้นนะเว้ย เราอาจจะหาสองคนนั้นเจอก็ได้” จงฮยอนเสนอ มันก็ออกจะเป็นความคิดที่ดีล่ะ แต่ว่า.. ชิงช้าสวรรค์สูงมากกกก คีย์กับแทมินก็ตัวเล็กมากกก ไปนั่งบนนั้นเห็นวิวน่ะเห็น แต่ขึ้นไปหาคนนี่คิดได้ไง
“ใช่สิก็มึงเตี้ยนี่นะถึงจะใฝ่สูง 55”
“กู มึง แล้วก็ไอ้หู้คบกันมา กูคิดว่าเราจะคบกันไปตลอดชีวิต จนพอกูเริ่มหยุดสูง กูก็เริ่มคิดจะหยุดความสัมพันธ์ความเป็นเพื่อนของกูกับมึง!” จงฮยอนจะบ้าตายเพราะมินโฮพูดทุกครั้งว่าเตี้ย!!
“หยุดแค่เพื่อนก็ดีแล้ว เพราะกูจะไม่พัฒนาเป็นมากกว่าเพื่อนกับมึง”
“มึงแม่งหลงตัวเองสุดๆ คิดว่ากูอยากเป็นมากกว่าเพื่อนกับมึงหรอ แค่เพื่อนกูก็ไม่อยากเป็นแล้ว คือสรุปว่ามึงจะไปนั่งชิงช้าสวรรค์กับกูป่ะ” หลังจากเถียงกันมานาน จงฮยอนเลยถามมินโฮ เพื่อจะได้ไปสักที
“เออๆไปก็ไป กูจะได้หาแทมินเจอสักที”
“คีย์กูก็เหมือนกัน อ๊ายยย~~”
‘คีย์กงคีย์กูอะไรของมึง.. ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นคีย์!’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ตอนนี้แทมินกับคีย์นั่งอยู่บนกระเช้าของชิงช้าสวรรค์ที่สามารถมองวิวรอบๆสวนสนุกได้ รวมไปถึงยังมองเห็นวิวรอบๆเมืองอีกด้วย คีย์มองออกไปข้างนอกกระจกที่อยู่รอบๆกระเช้า แล้วยิ้มออกมา ทั้งๆที่วิวก็สวยคีย์ถึงได้มอง แต่แทมินกลับเอาแต่มองคีย์ไม่มองอะไรเลย
“ไม่น่าละ พี่จงฮยอนถึงได้บอกให้มานั่งตอนกลางคืน เพราะว่าจะได้เห็นวิวกับแสงไฟสวยๆอย่างนี้นี่เอง” คีย์ยังคงมองข้างนอกพร้อมกับพูดชมวิว
“พี่คีย์ไม่เคยนั่งชิงช้าสวรรค์หรอ”
“จะว่าไป.. รู้สึกว่าจะยังไม่เคยนะ นี่น่าจะเป็นครั้งแรก” คีย์อาจจะเคยมาสวนสนุกตอนเด็กมากครั้งนึงละมั้ง แต่ไม่รู้ว่าได้นั่งมันหรือเปล่า
“ถ้าพี่คีย์ชอบ มานั่งกับผมบ่อยๆนะ” แทมินพูดกับคีย์จบ คีย์ก็หันมายิ้มให้แทมิน
“แล้ว.. นั่งกับคนอื่นไม่ได้หรอแทมิน”
“พี่คีย์อยากจะนั่งกับพี่จงฮยอนทำไมไม่บอกละฮะ ผมจะได้ไม่มานั่งด้วย” คีย์ถามอย่างนั้น แทมินก็ตั้งเข้าใจว่าอย่างนี้แหละ
“พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะแทมิน พี่น่ะนั่งกับใครก็ได้ทั้งนั้นแหละ” คีย์พูดจบก็มองออกไปข้างนอกแล้วยิ้มเหมือนเด็กๆ
“แต่ว่าหัวใจของพี่คีย์น่ะ จะมีแต่ใครก็ได้ไม่ได้นะ” แทมินพูดออกมาตอนคีย์ไม่ตั้งตัว
“แทมิน..พูดว่าอะไรนะ” แต่ไม่ใช่ว่าคีย์ไม่ได้ยินนะ คีย์น่ะได้ยินชัดเจนที่สุด คีย์แค่อยากให้แทมินพูดให้มันชัดกว่านี้ว่าหมายความว่ายังไง
“พี่คีย์ ดูตรงนั้นสิ” แทมินเปลี่ยนเรื่องไปชี้ดาวดวงเดียวที่อยู่บนฟ้า ท่ามกลางแสงไฟในโซลอย่างนี้ ดาวไม่ได้มองเห็นได้ง่ายๆ
“อะไรหรอแทมิน ตรงไหนมันมีอะไรหรอ” คีย์ไม่รู้ว่าแทมินกำลังชี้อะไรอยู่ คีย์ไม่เห็นจะเห็นอะไรเลย
“ดาวดวงนั้นไงพี่คีย์” แทมินเลื่อนตัวไปใกล้ๆคีย์เพื่อจะชี้ให้คีย์ดู แต่คีย์ก็ยังทำหน้างง แทมินจึงจับมือคีย์แล้วชี้ให้ดู คีย์เห็นแล้วก็ยิ้มออกมาแล้วตั้งใจมอง
ดวงดาวดวงเดียวบนท้องฟ้าจะสวยขนาดไหน แต่พอแทมินหันกลับมาข้างๆ หน้าของคีย์ที่อยู่ใกล้ๆสายตากับใบหน้าของตัวเอง..
“สวยกว่าดาวซะอีก” ดวงดาวดวงนั้นมันอยู่ไกลเกินไป สวยไหมก็บอกไม่ได้ แทมินมองไม่เห็น แต่ดวงดาวที่อยู่ใกล้แทมินตอนนี้น่ะ.. มองเห็นชัดที่สุด ดูก็รู้ว่าสวยกว่าดาวดวงไหนๆ
คีย์หันกลับมามองหน้าแทมินเพราะคำพูดของแทมินเมื่อกี๊ คีย์รู้สึกอีกแล้ว.. ใจเต้นแรงอีกแล้ว! เพราะหน้าของแทมินน่ะอยู่ใกล้ตัวเอง ห่างกันไม่ถึงสิบเซนติเมตร แถมยังจ้องตัวเองอีก คีย์ตั้งสติได้ก็รีบหันหน้าหนีแทมินทันที
“อะไร..ที่ว่าสวยกว่าดาวหรอ แทมิน” คีย์ถามเพราะรู้สึกว่าควรจะทำอะไรเพื่อปกปิดอาการ..เขิน? ของตัวเอง
“ดาวคีย์น่ะ สวยกว่าดาวดวงนั้นซะอีก ดาวคินี่~~” แทมินพูดตรงเกินไปแล้ว! จะคีย์หรือคินี่ยังไงก็คนเดียวกันนั่นแหละ!
“ลืมคินี่ได้แล้วนะแทมิน” คีย์เขินจริงๆนะตอนนี้ ทั้งเรื่องที่แทมินชม แล้วก็เรื่องคินี่ ที่คีย์แต่งเป็นผู้หญิงน่ะ
“พี่คีย์รู้ไหม ว่ามีแค่ผมคนเดียวที่ได้เห็นคินี่นะ พี่จงฮยอน พี่มินโฮ แล้วก็พี่จินกิไม่ได้เห็น.. ถ้าพี่คีย์ลืม จะมีใครช่วยจดจำความทรงจำอย่างนั้นของพี่คีย์ล่ะ”
“ความทรงจำ ถ้าลืม ก็แสดงว่าคนๆนั้นเขาไม่อยากจำนะแทมิน”
“ถ้าคนๆนั้นไม่ลืม ก็แสดงว่าเขาอยากจะจำมันนะพี่คีย์ มีคนไว้ช่วยพี่คีย์เก็บความทรงจำดีๆข้างๆดีกว่า”
“ขอบใจที่จะช่วยหาแฟนให้พี่นะแทมิน.. หมดรอบแล้ว กลับบ้านกันดีกว่า” คีย์ไม่อยากคิดอะไรมาก เลยขอบคุณที่แทมินจะช่
ยหาแฟนให้ตัวเอง ก็ที่บอกว่า ‘มีคนไว้ช่วยเก็บความทรงจำ’ ก็คงจะหมายถึงจะช่วยหาแฟนนั่นแหละ
“เราไปเดินเล่นรอบนึงแล้วค่อยกลับนะ พี่คีย์” แทมินยังอยากใช้เวลาอีกไม่กี่ชั่วโมงที่เหลือในวันนี้ อยู่กับคีย์ก่อน จึงชวนคีย์ไปเดินเล่นรอบๆสวนสนุก คีย์ก็เดินเล่นกับแทมินไปเรื่อยๆ
‘คนที่จะช่วยเก็บความทรงจำของพี่คีย์น่ะ เป็นผมได้ไหม’
‘จงฮยอนกับแทมิน.. ทำไมสองคนนี้ถึงได้อันตรายกับเรานักนะ’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
มินโฮรู้สึกว่าเสียเวลาที่มานั่งชิงช้าสวรรค์กับจงฮยอน แน่นอนว่าหาแทมินกับคีย์ไม่เจอแล้ว ทั้งสองคนยังนั่งเถียงกันตั้งแต่ขึ้นยันหมดรอบต้องลงก็ยังนั่งทะเลาะกันอยู่ไม่เลิก รู้สึกตั้งแต่คบกับจงฮยอนมา วันที่จะได้อยู่อย่างสงบสุขมันมีน้อยมาก ถึงจะชอบเถียงกันด้วยเรื่องไร้สาระ แต่ก็ไม่เคยทะเลาะกันสักครั้ง
“เสียเวลาว่ะ มานั่งกับมึง” มินโฮบ่นหลังจากลงจากชิงช้าสวรรค์
“ใช่ไง เสียเวลาว่ะมานั่งกับมึง ก็ความจริงกูตั้งใจจะมานั่งกับคีย์ไง มานั่งกับมึงเลยรู้สึกเสียเวลามากกกกก” จงฮยอนก็บ่นเหมือนกัน
“นั่งกับแทมินคงไม่เสียเวลาเท่ากับมึง”
“นั่นแน่ๆๆ กูว่าอะไรมันแปลกๆนะเว้ย” หลังจากที่มินโฮพูดประโยคเมื่อกี๊ ทำให้จงฮยอนรู้สึกสงสัยและรู้สึกถึงอะไรบางอย่างในตัวมินโฮ มินโฮกำลังจะเถียงว่าอะไรที่มันแปลกๆ แต่อยู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาซะก่อน เลยเลือกจะรับโทรศัพท์
(สายเข้า : แทมิน)
“อยู่ไหนเนี่ยแทมิน ไปไหนทำไมไม่โทรมาบอก” มินโฮบ่นใส่แทมินทันทีเมื่อรับโทรศัพท์สายเข้าที่แทมินโทรมา
(“ก็ยังอยู่ที่นี่นั่นแหละ แต่ว่ากำลังจะกลับบ้านแล้ว”)
“เห้ยๆ อะไรเนี่ย จะกลับก่อนได้ไง แล้วพี่อ่ะ”
(“พี่ไม่ได้อยู่กับพี่จงฮยอนไง๊? ถ้าพี่อยู่กับพี่จงฮยอนก็กลับบ้านกับพี่จงฮยอนแล้วกัน ตอนนี้พี่คีย์อยู่กับผม เรากำลังจะกลับบ้านกันแล้ว.. ผมกำลังจะกลับบ้านกับพี่คีย์น้า~~~”) แทมินไม่ลืมจะเยาะเย้ยมินโฮที่ตัวเองจะได้กลับบ้านกับคีย์ แน่นอนว่ามินโฮเซ็งมาก!
“เออๆ จะกลับก็กลับไปเลย วันหลังจะไม่มาด้วยแล้ว” มินโฮพูดอย่างอารมณ์เสียแล้ววางสายลง
“อะไรกันไอ้คุณเพื่อน ทะเลาะกับแทมินหรอ” จงฮยอนฟังก็รู้แล้วว่ามินโฮไม่พอใจแทมิน
“มึงจะกลับยัง กูจะกลับแล้ว” มินโฮถามจงฮยอนที่ท่าทางจะไม่รู้เรื่องอะไร
“มึงอยากกลับก็กลับดิ กูต้องหาคีย์ก่อน”
“แทมินโทรมาบอกกูว่าจะกลับบ้านกับคีย์ กับคีย์ กูเลยจะถามมึงนี่ไงว่ามึงจะกลับกับกูไหม” มินโฮเน้นที่ชื่อคีย์ ให้จงฮยอนได้ฟังชัดๆ
“เป็นงี้ได้ไงว้า~~ เอามือถือมึงมาดิ๊ กูจะคุยกับแทมิน!!” จงฮยอนโวยวายไม่ยอม เพราะเรื่องอะไร ตัวเองอุตส่าห์ชวนมา อยู่ด้วยกันทั้งวัน แต่สุดท้ายกลับอยู่กับแทมินซะได้
“มึงจะคุยก็ใช้มือถือมึงดิ เรื่องไรต้องมามือถือกูอ่ะ”
“แบตจะหมดแล้วเว้ย เอามายืมหน่อย” จงฮยอนใช้มือล้วงมือถือที่กระเป๋ากางเกงมินโฮ ซึ่งแน่นอนว่ามินโฮไม่ให้ ยืนล้วงกันอยู่ตรงนั้นจนคนหันมามอง จงฮยอนรู้สึกตัวจึงยอมมินโฮ
“ขี้งกว่ะ แค่โทรศัพท์มึงจะหวงอะไรนักหนา มีความลับอะไรอยู่ไง๊?” จงฮยอนสงสัยว่าโทรศัพท์มินโฮมีอะไร ทำไมถึงไม่ยอมให้ยืม
‘มือถือกูมีค่ามากเกินกว่าจะให้มึงยืมแล้วกัน ไอ้เป็ด’
“ตอนกูทะเลาะกับมึงเนี่ยนะ แทมินกับคีย์คงจะกลับไปแล้วล่ะ เพราะฉะนั้นกูจะถามมึงครั้งสุดท้าย ว่าตกลงมึงจะกลับกับกูไหม” มินโฮเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
“เออ กลับก็กลับวะ” จงฮยอนตอบอย่างขอไปที นอกจากจะเซ็งที่สุดท้ายก็ต้องกลับบ้านกับมินโฮ แถมแผนการบนชิงช้าสวรรค์ก็ล้มไปเป็นท่า
‘กับไอ้แค่โทรศัพท์แม่งหวงอะไรนักหนาวะ หรือว่า..!! มันจะมีเบอร์สาวๆสวยๆที่แอบกั๊กไว้!!’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
หลังจากมาถึงป้ายรถเมล์ที่ต้องลง มินโฮก็ลงมาตามปกติ อยู่ๆมือถือก็ดังเตือนขึ้นจึงหยิบมือถือขึ้นมาดู
(10 กันยายน : สรุปว่าจำได้หรือยังเอ่ยว่าวันอะไร?.. วันเกิดเจ้าเด็กแทมินจอมกวนประสาทและหัวใจแกไง! บอกสุขสันต์วันเกิดเขาหรือยัง)
มินโฮตาโตขึ้นมาทันทีเมื่ออ่านข้อความที่ตัวเองเคยตั้งเตือนสนุกๆเอาไว้ (แต่ก็ตั้งได้ซะเหมือนรู้ว่าจะลืมเลยนะ : ไรเตอร์) มินโฮเก็บโทรศัพท์มือถือลง แล้วเดินไปยังร้านสะดวกซื้อที่อยู่ตรงหน้าปากซอย เพื่อซื้อของอะไรบางอย่าง
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
แทมินเดินกลับเข้ามาในซอยอย่างมีความสุข เพราะนอกจากจะบังเอิญได้เจอคีย์ ได้นั่งชิงช้าสวรรค์กับคีย์แล้ว ยังได้ไปส่งคีย์ที่บ้านอีกด้วย ถึงแม้ว่าจะต้องเสียเวลานั่งรถย้อนกลับมาเพราะบ้านตัวเองถึงก่อนก็ตาม
แทมินกำลังจะเข้าบ้าน แต่ก็บังเอิญเห็นถุงสีขาวใหญ่ๆห้อยอยู่ที่รั้ว แทมินหยิบมันขึ้นมาดูก็พบว่ามีลูกอมของโปรดตัวเองอยู่มากมาย แถมยังมีของหวานอีกสารพัด รวมไปถึงอย่างสุดท้ายที่อยู่ก้นถุง เป็นกล่องเค้กลายการ์ตูน แทมินยิ้มกว้างเพราะชอบใจกับของที่อยู่ในถุง แต่ก็สงสัยว่าใครเอามาแขวนเอาไว้ แล้วเอามาแขวนให้ใคร ทำไม แต่เห็นมันอยู่ที่หน้าบ้านตัวเองก็เลยเอาเข้าบ้านไป
แทมินเดินเข้าไปในบ้าน แล้วเปิดไฟในบ้าน เพราะไม่มีใครอยู่ แทมินนั่งลงที่โซฟา แล้วเอาของมากมายที่อยู่ในถุงออก แล้วเปิดกล่องเค้กลายการ์ตูนออก ข้างในก็มีเค้กปอนด์เล็กๆอยู่ ส่วนบนหน้าก็มีข้อความที่ดูท่าทางจะเขียนมันด้วยตัวเอง เพราะเหมือนจะเป็นช็อคโกแลตเหลวๆที่ละลายแล้ว เอามาบีบเป็นตัวอักษรบนเค้ก
“Happy Birthday to You” แทมินอ่านข้อความออกมา แล้วก็อ้าปากหวอออกมาเพราะเพิ่งนึกได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดตัวเอง
ขนาดตัวเองยังลืมเลยว่าวันนี้เป็นวันเกิดตัวเอง แต่ใครกันนะ.. ที่ยังจำได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดตัวเอง
(สายเข้า : เต้าหู้คนกลาง)
(“เซง-งิล-ชุก-ฮา-ฮัม-นิ-ดา เซง-งิล-ชุก-ฮา-ฮัม-นิ-ดา ซา-รัง-ฮา-นึน ’แทมิน’ ชี เซง-งิล-ชุก-ฮา-ฮัม-นิ-ดา~~~ สุขสันต์วันเกิดมักเน่บ้านลีนะ”) เสียงในสายโทรศัพท์เป็นเสียงเพลงวันเกิดที่มีหลายคนร้องพร้อมกับตะโกนบอกสุขสันต์วันเกิดแทมิน แทมินยิ้มออกมาหลังจากเพลงจบ
“พี่จินกิอยู่ไหนเนี่ย” แทมินถามทันที เพราะสงสัยว่าจินกิอยู่ไหน
(“อยู่ผับอ่ะดิ! แม่ลากมา เนี่ย คนในผับทุกคนร้องเพลงวันเกิดให้แทมินเลยนะเนี่ย ทุกคนครับ ขอเสียงหน่อยครับ!!!”) จินกิพูดจบก็ส่งโทรศัพท์ไปให้กับทุกคนที่อยู่ในผับช่วยกันส่งเสียงสุขสันต์วันเกิดให้แทมิน ยิ่งทำให้แทมินยิ้มไม่หยุด
“ฝากบอกทุกคนด้วยนะว่าขอบคุณมากพี่จินกิ.. แล้วนี่.. พี่กลับบ้านมายังอ่ะวันนี้” แทมินสงสัยเรื่องของขวัญที่แขวนอยู่หน้าบ้าน
(“ยังเลย ทำไมอ่ะ ไม่มีคนอยู่บ้านฉลองวันเกิดด้วยอ่ะเด่ะ 555 ไว้เดี๋ยวพี่ แม่แล้วก็พ่อกลับไปแล้วจะฉลองย้อนหลังให้ก็แล้วกัน ส่วนพี่ดงเฮก็ไปทวงเอาเองละกัน ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง วางสายก่อนล่ะ เปลืองค่าโทร”) จินกิพูดจบแทมินก็ลาแล้ววางสายลง
“ดูท่าทางว่าจะไม่ใช่ของแม่ ของพ่อ แล้วก็พี่จินกิ ของพี่ดงเฮ..คงไม่ใช่หรอกมั้ง ไอ้พี่มินโฮคงยิ่งไม่ใช่ พี่คีย์ก็คงไม่รู้ด้วย ช่างมันเหอะ ยังไงก็ขอบคุณสำหรับของขวัญวันเกิดแล้วกันนะ” แทมินพูดจบก็รีบวิ่งไปเอาช้อนในห้องครัวมาตักเค้กกินอย่างสบายใจ
พอแทมินกินเค้กไปได้สักสองสามคำโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีก แต่คราวนี้เป็นข้อความเข้า
(ข้อความเข้า : เต้าหู้คนกลาง) แทมินเห็นเลยเปิดดู
(‘เออ วันนี้ไปเที่ยวกับไอ้โฮมานี่ ถ้าไม่มีใครฉลองก็ไปชวนมาสิ จะได้ไม่เปล่าเปลี่ยวในคืนวันเกิด หรือว่าตอนนี้ก็อยู่กับมัน? ฮี่ฮี่’)
แทมินอ่านข้อความจบก็วางมือถือลงแล้วกำลังจะกินเค้กต่อ แต่ก็นะ คิดไปคิดมา อยู่ๆก็ทิ้งให้มินโฮกลับบ้านจงฮยอน แถมตัวเองก็อยู่คนเดียวซะด้วย ไปชวนมินโฮมาก็คงจะดีอยู่ละมั้ง ว่าแล้วแทมินก็เลยเดินออกไปนอกบ้านพร้อมกับช้อนเค้กที่ยังมีเค้กอยู่ แล้วปีนกำแพงที่คั่นระหว่างบ้านตัวเองกับมินโฮ
“เห้ยๆไอ้เด็กเห็ด จะขโมยของบ้านฉันเร๊อะ!” ระหว่างแทมินกำลังปีนจะกระโดดลงมาฝั่งบ้านมินโฮ ก็ถูกใครบางคนตะโกนโวยวายซะก่อน ด้วยความตกใจเลยทำให้ตกลงมาจากกำแพงฝั่งบ้านตัวเอง
“อ้าวนั่น เป็นอะไรไหมเด็กเห็ด” คนที่โวยวายอยู่เมื่อกี๊มองข้ามผ่านกำแพงลงมาที่ฝั่งบ้านแทมินที่ตกลงมา
“เจ็บนิดหน่อย.. พี่จงฮุนมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลย” แทมินค่อยๆลุกขึ้นพร้อมกับช้อนเค้กที่อยู่ในมือ
“จะหนีเที่ยวต้องเงียบๆดิ แล้วนี่สรุปจะมาขโมยของบ้านพี่หรือไงเนี่ย จะมาทั้งทีดึกกว่านี้หน่อยสิ!” จงฮุน พี่ชายของมินโฮสอนแทมิน
“จะบ้าไง บ้านผมไม่ได้จนขนาดต้องขโมยของบ้านพี่หรอก” ไม่ว่าจะลูกคนไหนของบ้านชเว ทั้งมินโฮและจงฮุน แทมินต่างก็ชอบเถียงกันด้วยเหตุผลไร้สาระอยู่เสมอ ตั้งแต่เด็กยันโต โดยเฉพาะพี่ชายคนโตอย่างจงฮุน เจอทีไรใส่ร้ายแทมินทุกที
“หรือว่า.. แทมินมีซัมติงกับพี่สุดหล่อจงฮุนละจ๊ะ” จงฮุนออกลายเจ้าชู้ ท่าทางคงจะคิดอะไรไม่ดีกับแทมินอยู่แน่ๆ = =’
“ผมจะฟ้องพี่ดงเฮ” ที่แทมินพูดอย่างนี้ก็เพราะจงฮุนพยายามจะจีบดงเฮอยู่ และก็ตามจีบมานานด้วย ที่สำคัญคือ จงฮุนยังไม่รู้ว่าดงเฮมีแฟนแล้ว เวลาจะแกล้งอะไรจงฮุนละก็ จะฟ้องพี่ดงเฮไว้ก่อนอย่างเดียวล่ะ
“ก็รักพี่เสียดายน้องนี่นา.. คนพี่ก็น่ารักได้ใจ ส่วนคนน้องก็ปากไวใจกล้าใช่เล่น คิดไปคิดมาคนกลางก็อวบน่ากินอยู่นะ แอร๊ยย ชอบหมดอ่ะ น่ารักอ่ะ!” ณ วินาทีนี้ แทมินอยากฆ่าปิดปากคนตรงหน้าซะจริงๆ
คิดไปคิดมาในมือแทมินตอนนี้ก็มีช้อนเค้กที่มีเค้ก..ตกพื้นอยู่นี่นะ
“พี่จงฮุนอยากกินเค้กป่ะ” แทมินยิ้มหวานๆใส่จงฮุน เพราะรู้ว่าจงฮุนเป็นพวกเจ้าชู้แพ้รอยยิ้มสาวๆ(ซึ่งตัวเองไม่ใช่ แต่ก็ทำไปเพราะจงฮุนสนใจ)
“ถ้าแทมินป้อนพี่ก็อยากกินนะ”
“อ้าปากสิ ผมลองทำเค้กดู..” แทมินบอกให้จงฮุนอ้าปากเพราะจะได้ป้อนเค้กตกพื้นใส่ปากจงฮุน จงฮุนไม่รู้เรื่องก็หลับตาแล้วอ้าปากเพื่อรอกินเค้กที่แทมินจะป้อน แทมินค่อยๆเอาช้อนเค้กใส่ปากจงฮุน
“อ้ำ~~” จงฮุนทำเสียงเพื่อให้ได้อารมณ์
“เห้ยๆๆๆ สองคนนั้นอะไรกันอ่ะ” อยู่ๆก็มีเสียงใครอีกคนพูดขึ้นมาระหว่างที่จงฮุนกำลังได้อารมณ์ ซึ่งก็คือมินโฮที่เดินออกมาจากบ้านเพราะได้ยินเสียงคนคุยกัน
“แทมินกำลังหว่านเสน่ห์พี่อยู่เว้ย!” จงฮุนหันไปโวยวายใส่มินโฮที่เดินตรงเข้ามาหาตัวเองกับแทมิน
‘เข้าใจอะไรไปใหญ่แล้ว ไอ้พี่จงฮุน!! เชิญคิดกับพี่ดงเฮไปคนเดียวเหอะ’
“เค้กอร่อยป่ะ” แทมินถามถึงผลทันที ซึ่งจงฮุนก็พยักหน้าพร้อมกับใช้มือบีบแก้มแทมิน ซึ่งมินโฮเห็นก็รีบปัดมือจงฮุนออกจากแก้มแทมิน.. ก็อารมณ์กับมือมันพาไปด้วยกัน
“เค้กอะไรอ่ะ ทำไมให้พี่จงฮุนกินคนเดียวอ่ะ” มินโฮพูดแบบงอนๆกับแทมินอีกแล้ว
“เค้กตกพื้นอ่ะ พี่จะกินด้วยไหมล่ะ” แทมินตอบเสร็จก็ขำออกมาทันที จงฮุนที่กำลังกลืนเค้กลงคอพอดีก็ถึงกับรีบกลืนน้ำลายตามไปหลายอึก
“เด็กเห็ด!!!” จงฮุนเปลี่ยนเป็นคนละคนกับเมื่อกี๊ทันที
“พี่จงฮุนไม่รักพี่ดงเฮเสียดายผมแล้วหรอ.. แล้วผมไม่น่ารักแล้วหรอ” แทมินแกล้งทำเป็นเสียใจที่จงฮุนจะว่าตัวเอง
“พี่เริ่มชอบคนปากไวใจกล้าอย่างแทมินเข้าซะแล้วสิเนี่ย แต่ว่าแทมินแกล้งพี่แรงไปหน่อย แต่พอคิดถึงตอนอ้ำ~~~ เมื่อกี๊พี่ก็พอจะให้อภัยได้”
“จะไปไหนก็รีบไปเลยพี่จงฮุน ไม่งั้นผมบอกแม่เรื่องพี่หนีเที่ยวแน่” มินโฮยืนดูและยืนฟังแทมินกับจงฮุนคุยกันแล้ว มันช่างเป็นบทสนทนาที่มินโฮทนเห็นและทนฟังไม่ได้จริงๆ เลยรีบให้จงฮุนไป
“เออๆ จำไว้เลยไอ้โฮ พี่ไปก่อนนะเห็ดน้อยของพี่ ฝากบอกพี่ดงเฮด้วยว่าพี่คิดถึง กลับบ้านมั่งนะ จุ๊บๆ” จงฮุนพูดจบก็เปิดประตูเดินออกจากบ้านไปทันที พอจงฮุนเดินออกไปแทมินก็มองตามไป แต่เป็นสายตาที่หมั่นไส้สุดๆ ไม่ใช่แววตาหวานซึ้งแต่อย่างใด
“เอ้าๆ มองเข้าไป ไม่เดินตามไปด้วยเลยล่ะ” มินโฮเห็นอย่างนั้นก็อดพูดไม่ได้
“ผมไม่ใช่ชาวนาต้องไปเดินตามควายนะ” แทมินพูดกลับแรงนะ แต่มันก็ถูกใจมินโฮจนอดขำออกมาไม่ได้
“คิดจะคบกับพี่จงฮุนคิดดีๆนะ จะหาว่าไม่เตือน ระวังจะเปลี่ยนจากเห็ดเป็นราซะล่ะ”
“ถ้าไม่อยากตายก็หุบปากไปเลยเหอะ อุตส่าห์ว่าจะเอาเค้กมาให้กิน พูดงี้ก็อย่ากินมันเลย” แทมินพูดจบก็ยัดช้อนเปล่าที่เมื่อกี๊มีเค้กอยู่ แต่จงฮุนกินไปแล้วยัดใส่ปากมินโฮ แล้วจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน แต่ถูกมินโฮใช้มือดึงคอเสื้อไว้ซะก่อน
“เค้กอะไรอ่ะ เค้กตกพื้น?”
“มีคนเอามาแขวนไว้หน้าบ้านอ่ะ ผมเห็นเลยเอามากิน สงสัยว่า.. นูน่าสวยๆที่ไหนเอามาให้ผมละมั้ง อิจฉาป่าวพี่มินโฮ ผมมีคนเอาเค้กมาให้ด้วยล่ะ” แทมินพูดอวดเรื่องของขวัญที่มีคนเอามาให้กับมินโฮ มินโฮแทบจะหลุดขำออกมา แต่ต้องเก็บอาการเอาไว้
ก็เพราะว่าถุงนั้นน่ะ ของมินโฮซื้อมาให้แทมิน แต่ไม่อยากให้แทมินรู้ ซึ่งแทมินไม่รู้น่ะดีแล้ว แกล้งให้เข้าใจผิดต่อไปก็แล้วกัน
“นูน่าคนนั้นเขาอาจจะแอบชอบแทมินก็ได้นะ” มินโฮพูดแกล้งแทมินเล่นๆ แต่สำหรับมินโฮมันแอบแฝงไปด้วยอะไรบางอย่างที่แทมินคงไม่คิดถึงมัน
“หวังว่าจะเป็นนูน่าคนนั้น..”
“คนไหนอ่ะ!” หลังจากแทมินพูดประโยคเมื่อกี๊จบ แน่นอนว่าทำให้มินโฮอยากรู้ แต่ว่ามินโฮก็อยากรู้ซะจนแทมินแปลกใจ
“ตะโกนทำไมเนี่ย! พี่อยากรู้เรื่องของผมมากหรือไง ผมไม่บอกพี่หรอก นูน่าคนนั้น สวยมากกก” แทมินยิ่งกระตุ้นต่อมอยากรู้ของมินโฮ
“ยังไงพี่ก็ไม่สนนูน่าคนนั้นของแทมินหรอก ไม่ต้องมาบอกให้พี่อิจฉาหรอก” บอกไม่อยากรู้ แต่ความจริงแทบอยากจะจับแทมินมาพูดความจริงซะให้ได้
“เออผมรู้แล้วล่ะน่า ว่าพี่น่ะสนใจแต่พวกฮยองอะไรอย่างนี้ รวมไปถึง.. เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่ออย่าง ’พี่คีย์’ น่ะ แต่ไม่แน่นะ ถ้าพี่รู้จักนูน่าของผมแล้วล่ะก็.. พี่จะยิ่งคลั่งเลยล่ะ”
“แทมินคลั่งเขามากแล้ว ก็ช่วยกรุณาอยู่ห่างๆพี่คีย์ด้วยก็แล้วกัน”
“ถ้าผมจะอยู่ใกล้พี่คีย์แล้วจะทำไม พี่คีย์เป็นของพี่หรือไง พี่ถึงต้องห้ามผมไม่ให้อยู่ใกล้พี่คีย์น่ะ”
“ถ้าพี่คีย์จะเป็นของพี่แล้วจะทำไม?” มินโฮถามแทมินอย่างนั้น ทำให้แทมินยิ่งรู้สึกกระวนกระวายใจ ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี เลยตัดสินใจจบบทสนทนาไปซะดื้อๆ โดยการเดินเข้าบ้านตัวเองไป
“สุขสันต์วันเกิดนะแทมิน” มินโฮพูดออกมาหลังจากที่แทมินเดินเข้าบ้านไปแล้ว
‘นูน่าคนสวยของผม.. พี่คินี่~~ ผมอยากให้พี่มินโฮรู้จักคินี่ เพราะพี่มินโฮจะได้ไม่มายุ่งกับพี่คีย์แล้วไปสนใจคินี่แทน แต่เพราะพี่คีย์กับคินี่เป็นคนเดียวกันนี่ไง ทำให้ผมต้องปิดเอาไว้’
‘แทมินน่ะคิดถึงแต่นูน่าคนสวยล่ะสิ! ไม่ได้คิดถึงฮยองหล่อๆข้างบ้านคนนี้มั่งเลยหรือไง!
ถ้าพี่คีย์จะเป็นของพี่? มันไม่มีทางจะเป็นไปได้หรอก เพราะพี่คงทำให้พี่คีย์รักพี่ไม่ได้
เพราะพี่ไม่ได้ชอบพี่คีย์อย่างที่แทมินเข้าใจ’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
วันก่อนสอบ แทมินกับมินโฮก็มาอ่านหนังสือบ้านคีย์อีกเช่นเคย ซึ่งก็ตั้งใจอ่านกันอย่างมาก ก็เพราะทั้งสองคนยังไม่ลืมที่พนันกันไว้ คีย์เห็นว่าทั้งสองคนคงจะเครียดกันน่าดู คีย์เลยออกไปหาอะไรให้ทั้งสองคนกิน
พอเลือกซื้อของเสร็จ คีย์ก็ไม่ลืมจะแวะเข้าร้านหนังสือที่ชอบเข้าอยู่เป็นประจำ ซึ่งแน่นอนว่าคีย์เลือกจะเดินไปที่มุมหนังสือเรียนเตรียมสอบอีกเช่นเคย
“สวัสดีจินกิ รบกวนหรือเปล่า” คีย์บังเอิญเจอจินกิกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่มุมอ่านหนังสือในร้าน
“อ้าวคีย์ ไม่รบกวนหรอก..มาซื้อหนังสือเตรียมสอบหรอ” จินกิหันไปคุยกับคีย์ ซึ่งสักพักคีย์ก็นั่งลงข้างๆ
“ก็ไม่เชิงหรอก แค่แวะมาดูเผื่อมินโฮกับแทมินน่ะ จินกิขยันดีจังเลยนะ ว่าแต่.. ไม่ชวนจงฮยอนมาด้วยหรอ จะแย่เอานะถ้าไม่ช่วยกัน” คีย์ถามถึงจงฮยอนถึงเป็นสมาชิกในกลุ่มเดียวกันกับจินกิ
“ความจริงมันก็มาอ่านหนังสือบ้านฉันเนี่ยแหละ แต่ว่ามันใช้ให้ฉันมาซื้อของกินให้มัน ฉันเลยหนีมาอ่านที่นี่สักพักน่ะ.. จะว่าไปการสอบปีนี้แทมินตั้งใจอ่านหนังสือมากกว่าปีอื่นๆนะ ไม่รู้ทำไม”
“มินโฮก็ตั้งใจอ่านเหมือนกัน แต่ว่ามันก็เป็นเรื่องดีนี่เนอะ” ไม่ต้องรู้เหตุผลที่ตั้งใจอ่าน แค่อ่านก็ถือว่าเป็นเรื่องดีแล้ว
“สอบเสร็จก็ปิดเทอม ปิดเทอมนี้คีย์จะทำอะไรหรอ”
“ไม่มีหรอก ก็คงจะอยู่บ้านเหมือนเดิม เตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยปีหน้าละมั้ง” คีย์ก็ไม่มีแพลนจะทำอะไรเป็นพิเศษ นอกจากเตรียมตัวสำหรับสอบเข้ามหาวิทยาลัยในปีหน้า
“อย่าเครียดมากสิ ถ้ายังไง.. ไปทำงานที่ผับอีกไหมล่ะ แม่ฉันเล่าให้ฟังว่าคีย์ป๊อปมากเลย แถมพี่วิคก็บอกว่าคิดถึงคีย์ด้วยล่ะ เอ.. คีย์แต่งเป็นผู้หญิงหรอ ฉันอยากจะเห็นจัง ไปทำอีกไหมคีย์ 55” จินกิพูดแกล้งคีย์เล่นๆ
“จินกิอ่า..” คีย์เกือบจะพลั้งมือตีจินกิเข้าแล้ว แต่ก็หยุดไว้ทัน แล้วก็เอามือลงแล้วยิ้มให้แทน
“คีย์ไม่ตีหรอ หยุดทำไมล่ะ”
“ไม่เอาหรอก รู้สึกว่าจะรุนแรงไปน่ะ” เพราะว่าไม่เคยทำร้ายร่างกายคนอื่น แค่ตีก็ถือว่ารุนแรงแล้ว
“ถ้าตีแล้วสบายใจก็ตีมาเถอะ ฉันจะเป็นที่รองรับให้เอง”
“เดี๋ยวจินกิจะกลายเป็นเต้าหู้ยี้ไปได้นะ คิคิ” คีย์ขำออกมาเล็กน้อยหลังจากพูดจบ ซึ่งมันก็เรียกเสียงหัวเราะและรอยยิ้มจากจินกิที่มองได้อยู่ทีเดียว
“คีย์อยู่กับมินโฮมากเกินไปแล้วนะเนี่ยฉันว่า”
“มินโฮเขาทำไมหรอ”
“ก็...ไม่มีอะไรหรอก ฉันว่าเป็นเพราะคีย์เริ่มจะเปลี่ยนแปลงตัวเองมากขึ้นแล้วต่างหาก” จินกิพูดถึงการเปลี่ยนแปลงของคีย์ที่เริ่มดีขึ้นทุกๆวัน แต่ก่อนเป็นคนเงียบๆไม่มั่นใจ เดี๋ยวนี้ก็เริ่มยิ้มและพูดคุยกับคนอื่นมากขึ้น ถึงแม้จะยังไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองอยู่ก็ตาม
“เราก็พูดมากกว่าปกติแค่ตอนอยู่กับจินกิเท่านั้นแหละนะ เพราะว่าจินกิน่ะอยู่ด้วยแล้วสบายใจ เราเลยกล้าที่จะคุยด้วยมากกว่าคนอื่นๆ คุยแล้วรู้สึกคลายเครียดดีจัง” คีย์พูดอย่างนี้ทำเอาจินกิแอบยิ้มอยู่ในใจไม่หยุด
‘เป็นอย่างนี้แค่กับฉันใช่ไหมคีย์ ฉันขอบคุณที่คีย์ให้ฉันเห็นมันแค่คนเดียวนะ’
“เพราะงั้นก็คุยกับฉันบ่อยๆอย่างที่สัญญาไว้นะ” คีย์พยักหน้าตอบจินกิเมื่อจินกิพูดจบ
“จินกิ คือ..เรามีเรื่องอยากจะถาม แต่ว่าคงจะรบกวนที่จินกิอ่านหนังสือ วันนี้เราจะถามจินกิอย่างนึงก็แล้วกันนะ”
“อื้ม ถามมาสิคีย์ ได้วันละหลายๆคำถามเลย”
“จงฮยอนกับแทมินน่ะ ปกติเขานิสัยเป็นยังไงหรอ”
คีย์คิดว่าถามจินกิคงจะดีที่สุด เพราะเป็นทั้งเพื่อนสนิทแล้วก็พี่ชายแท้ๆ หลังจากไปสวนสนุกมา คีย์สงสัยว่าจริงๆแล้วจงฮยอนกับแทมินเป็นคนยังไงกันแน่ ก็จงฮยอนชอบพูดอะไรที่ทำให้คีย์คิดมากกับหัวใจ ส่วนแทมินก็ชอบพูดอะไรให้ใจเต้นแรง ตอนนี้คีย์สับสนกับทั้งสองคนจริงๆ
“จงฮยอนมันก็เป็นคนตลกเฮฮาบ้าไปเรื่อยนั่นแหละ มันก็ดูออกจะเจ้าชู้ เลื้อยไปเรื่อย แต่ความจริงมันก็คงทำไปเพราะเป็นสีสันของชีวิตมันละมั้ง เพราะถ้ามันจะชอบใครจริงๆสักคน มันคงจะตามตื้อจนมีแฟนไปแล้วล่ะ ส่วนแทมินก็เป็นเด็กอารมณ์ดีนั่นแหละคีย์ บางทีก็มีความคิดเป็นผู้ใหญ่บ้าง บางทีก็มีความคิดเหมือนเด็ก ก็ดื้อเงียบนะ ที่สำคัญคือต้องระวังอย่าให้แทมินโกรธ ไม่งั้นแทมินจะกลายเป็นคนซึมไปเลย เพราะว่าหายยากมากเลยคีย์”
จินกิเล่าจบคีย์ก็พยักหน้าช้าๆเพื่อตอบรับ คิดๆดูแล้วสองคนนี้.. ช่างเป็นคนที่มีจิตและความคิดที่ซับซ้อนอยู่เหมือนกัน
“ขอบใจนะจินกิ งั้นเราไม่กวนแล้วนะ กลับบ้านก่อนดีกว่า สอบพรุ่งนี้สู้ๆนะ” คีย์ชูมือขึ้นมากำแล้วทำท่าสู้ๆกับจินกิ จินกิก็ทำตอบมาให้คีย์ ก่อนที่คีย์จะเดินไปดูอะไรในร้านสักพักแล้วก็ออกจากร้านไป
‘ทำไมถึงถามแค่จงฮยอนกับแทมินนะ.. แต่ว่าสำหรับสอบพรุ่งนี้ ฉันมีแรงใจที่ดีจากคีย์แล้ว ฉันจะตั้งใจสอบเต็มที่เลย!’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“น่าเบื่ออ่ะ ปิดเทอม”
หลังจากปิดเทอมไปได้แค่หนึ่งสัปดาห์ แทมินก็บ่นซะแล้ว เพราะหลังจากสอบเสร็จก็ไม่มีอะไรทำขึ้นมาซะงั้น แล้วก็เป็นเพราะปิดเทอมนี้จะไม่ได้เจอคีย์อีกด้วย จะไปหาที่บ้านก็ไม่มีเหตุผลอะไรสักเท่าไหร่
“ทำไม ไม่ได้เจอนูน่าคนสวยล่ะซี๊ ถึงได้น่าเบื่อน่ะ” มินโฮพูดประชด เพราะรู้ว่าแทมินเอาแต่คิดถึงนูน่าคนสวยที่โม้เอาไว้เมื่อตอนวันเกิด
“เอาไว้ผลสอบตอนเปิดเทอมออกมาก่อนเหอะ ถ้าผมชนะ ทั้งนูน่าคนสวย แล้วก็..”
“แทมิน!” มินโฮรู้ว่าต่อจากนั้นแทมินจะพูดคำว่าอะไร มินโฮเลยพูดชื่อแทมินเพื่อห้ามไว้ซะก่อน
เพราะคำต่อไปคือคำว่า 'พี่คีย์'
มินโฮก็แค่ไม่อยากจะให้แทมินมั่นใจมาก เพราะเดี๋ยวจะเสียใจมาก
“พูดเรื่องอะไรกันวะ นูน่าคนสวย? แล้วผลสอบ? ทำไมวะ” จินกิที่ไม่รู้เรื่องที่มินโฮกับแทมินพูดกันถามขึ้น
“ผมลืมเล่าให้พี่จินกิฟังอ่ะดิเนี่ย ก็เมื่อวันเกิดใครก็ไม่รู้เอาของขวัญวันเกิดมาแขวนไว้ให้ผมที่หน้าบ้าน สงสัยคงจะต้องเป็นนูน่าคนสวยแน่ๆเลยพี่จินกิ ขนาดผมยังจำวันเกิดตัวเองไม่ได้เลย แต่ว่าคนๆนั้นน่ะกลับจำได้ เขาต้องแอบชอบผมแน่ๆ”
แทมินเล่าให้จินกิฟังพร้อมกับแอบเพ้อปนไปเล็กน้อย มินโฮฟังก็เกือบสำลักเครื่องดื่มที่กำลังดื่มอยู่
‘ถ้าแทมินรู้ว่าเป็นเรา จะคิดอย่างนี้อยู่ไหมเนี่ย’
“แล้วผลสอบอ่ะ เกี่ยวอะไร” ยังเหลืออีกประเด็นที่แทมินยังไม่ได้พูด
“ก็... ไม่บอกหรอก ผมรู้กับพี่มินโฮแค่สองคนก็พอ มันเป็นศึกแห่งศักดิ์ศรี!” แทมินพูดซะเอาจริงเอาจัง มินโฮก็เอาจริงอยู่บ้าง แต่พอเห็นแทมินมุ่งมั่นขนาดนี้แล้วก็อยากยอมแพ้ให้อยู่เหมือนกัน แต่ก็คงยอมให้ไม่ได้
“เออๆ ไม่บอกก็ไม่บอก อย่าฆ่ากันตายก็พอแล้ว” จินกิพูดจบก็ตักไอติมใส่ปาก มินโฮก็นั่งกินไอติมต่อเหมือนกัน สักพักโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
(สายเข้า : 0xx-xxxxxxxxxx)
“สวัสดีครับ” มินโฮรับโทรศัพท์จากเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่รู้จัก
(“สวัสดีมินโฮ นี่พี่ คิบอม พี่ของคีย์นะ”)
“อ๋อ สวัสดีครับพี่คิบอม” มินโฮรู้ว่าเป็นพี่ชายของคีย์โทรมา เลยออกไปคุยข้างนอกร้าน เพราะเดาว่าคงจะเป็นเรื่องของคีย์ ไม่งั้นแทมินแอบฟังมินโฮก็แย่น่ะสิ
(“วันนี้มินโฮว่างหรือเปล่า”)
“ว่างครับ มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าครับ หรือว่าคีย์ไปไหนอีกแล้ว”
(“ไม่ใช่หรอก คือวันนี้น่ะเป็นวันเกิดของคีย์ แล้วพี่ติดทำงานที่มหาลัยคงจะกลับบ้านช้า หรือไม่ก็ไม่ได้กลับ พี่เลยอยากให้มินโฮช่วยจัดงานเซอร์ไพรส์วันเกิดคีย์ให้พี่หน่อยน่ะ ปีนี้พี่อยากจะทำอะไรพิเศษๆให้คีย์หน่อย คิดว่ามินโฮคงทำแทนให้พี่ได้นะ”)
มินโฮเพิ่งจะรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคีย์ เพราะคีย์ไม่เคยบอกอะไรที่เกี่ยวกับตัวเองสักเท่าไหร่ และเห็นว่าวันเกิดตัวเองคงไม่ต้องบอกให้ใครรู้ด้วย
“ได้ครับพี่คิบอม ไม่ต้องห่วงนะครับ” คิบอมอุตส่าห์โทรมาขอขนาดนี้ จะให้มินโฮปฏิเสธได้ยังไง อีกอย่างก็เป็นปีแรกที่มินโฮจะได้จัดงานวันเกิดให้คีย์ด้วย
(“งั้นฝากด้วยนะ ไว้ออกเงินไปเท่าไหร่เดี๋ยวพี่จ่ายคืนให้ทีหลัง ซื้อมาให้เต็มที่เลย”) คิบอมพูดอะไรต่อกับมินโฮสักพักก็วางสายไป มินโฮจึงเดินกลับเข้ามาในร้านไอติมที่นั่งอยู่กับจินกิและแทมิน
“ไอ้หู้ แทมิน รู้หรือเปล่าวันนี้วันอะไร” มินโฮลองถามแทมินกับจินกิดูว่ารู้หรือเปล่าว่าวันนี้เป็นวันเกิดคีย์
“วันอะไรของมึง วันครบรอบที่มึงได้มาอยู่บนดาวโลก?”
“วันที่พี่แข่งฟุตบอลแพ้ทุกนัดใช่ป่ะ” จากคำตอบที่ดูไม่ค่อยจะมีความคิดของทั้งสองคน สมกับเป็นพี่น้องกันจริงๆ = =’ ท่าทางคงจะไม่รู้ว่าเป็นวันเกิดคีย์จริงๆ
“แล้วสรุปวันอะไรของมึง” จินกิทวงคำตอบจากคำถามของมินโฮ
“วัน... วันที่ชเวมินโฮหล่อที่สุดตั้งแต่เกิดมา” มินโฮตอบแบบไปแบบกวนๆ เพราะไม่มีทางจะบอกว่าเป็นวันเกิดคีย์แน่ๆ บอกไปมินโฮก็แย่น่ะสิ ถ้าแทมินไปน่ะ
“ว๊าวว วันนี้พี่มินโฮหล่อจริงๆด้วย” แทมินพูดชมมินโฮ ซึ่งแน่นอนว่าทำให้มินโฮแปลกใจ แต่มินโฮก็บ้ายอกับคำพูดของแทมิน มินโฮชอบที่สุด!
“พี่หล่อทุกวัน แทมินไม่สังเกตเองแหละ”
“เพราะงั้น.. จ่ายเงินค่าไอติมด้วยนะ พี่จินกิไปกันเหอะ เดี๋ยวมื้อนี้คนหล่อ(น้อย)เลี้ยง” แทมินพูดจบก็ดื่มน้ำแล้วชวนจินกิที่ดื่มน้ำอยู่เดินออกไป
มินโฮว่าแล้วว่ามันต้องมีอะไร!!
ระหว่างรอมินโฮจ่ายตังค์ค่าไอติมที่นั่งกินกันเมื่อสักครู่ แทมินกับจินกิก็ออกมายืนอยู่ตรงราวที่มองลงไปสู่ชั้นล่างได้ อยู่ๆโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
(สายเข้า : ปลายิ้มคนโต)
“สวัสดี พี่ด๊อง” แทมินทักทายด้วยคำง่ายๆที่ทักทายบ่อยๆเมื่อรับโทรศัพท์จากดงเฮ
(“แทมินจ๋า วันนี้ว่างไหมเอ่ย”) ดงเฮพูดอย่างนี้ คงต้องอ้อนอะไรแทมินอีกแน่ๆ
“พูดอย่างนี้กับพี่จงฮุนดีกว่านะ พี่ด๊อง 555”
(“เดี๋ยวเจอกันละคอยดูเหอะ ทั้งแทมินแล้วก็อิตาจงฮุนเลย แทมินรู้จักพี่คีย์ใช่ไหม น้องชายมายบวมของพี่น่ะ”)
“พี่คีย์ทำไมหรอพี่ด๊อง”
(“ก็ไอ้พี่บวมเขาโทรมาบ่นกับพี่น่ะสิ ว่าวันนี้วันเกิดพี่คีย์เขา แต่ว่าวันนี้เขาดันไม่ว่างไงแทมิน เขาก็คิดว่าพี่ว่าง อยากให้พี่ไปจัดงานวันเกิดให้พี่คีย์เขาหน่อย แต่ว่าพี่ก็ไม่ว่างเหมือนกันอ่ะดิ พี่อ่ะไม่ได้รับปากกับไอ้พี่บวมเขาหรอกว่าจะทำให้ แต่ว่าพี่ก็อยากจะเซอร์ไพรส์วันเกิดให้พี่คีย์เขาเหมือนกัน...”)
‘วันนี้..เป็นวันเกิดพี่คีย์หรอ’
“เพราะงั้นพี่ด๊องก็เลยจะขอให้ผมไปทำแทนให้ใช่ไหม” แทมินรู้ทันดงเฮ
(“ก็พี่เห็นว่าแทมินรู้จักกับพี่คีย์ แล้วจินกิก็เป็นเพื่อนพี่คีย์ด้วยนี่นา”)
“โอเคเลย! เดี๋ยวผมจัดการให้” แทมินตอบตกลงทันที
(“ฮี่ฮี่ สมแล้วที่แทมินเป็นน้องที่น่ารักของพี่~~ เพราะงั้นฝากด้วยนะ เอาให้พี่คีย์ประทับใจด้วยนะ อาจจะไปแจมทีหลัง อ้อใช่ ฝากบอกพี่จินกิด้วยว่ามีมือถือหัดรับซะมั่ง บ๊ายบายย ไว้เจอกันนะ”) ดงเฮพูดจบก็วางสายไป แทมินมองมือถือแล้วก็ยิ้มออกมาแล้วเก็บมือถือเข้ากระเป๋า พอคุยเสร็จมินโฮก็ออกมาจากร้านพอดี แทมินนึกได้ก็จ้องมินโฮตาเขม็ง
‘ไอ้พี่มินโฮนะ ที่ถามว่าวันนี้วันอะไร.. ไม่ยอมบอกความจริงนะ กลัวผมจะรู้แล้วทำอะไรที่พิเศษกว่าหรือไง?’
“แทมินเป็นอะไร มองพี่อย่างนั้น.. พี่หล่อจริงๆใช่ไหมวันนี้น่ะ” มินโฮเห็นแทมินจ้องตัวเองตาไม่กะพริบเลยถาม
“พี่จินกิ พี่ด๊องฝากมาบอกว่า มีมือถือหัดรับซะมั่ง พี่ด๊องโทรหาพี่ไม่ติดอ่ะ” แทมินเลือกที่จะหันไปคุยกับจินกิแทน
“อ้าวหรอ แล้วโทรมามีอะไรป่าวอ่ะ บอกแทมินไว้ป่ะ”
“พี่ด๊องฝากมาบอกว่า... วันนี้วันเกิดพี่คีย์ พี่ชายพี่คีย์ไม่ว่าง อยากให้เราไปช่วยจัดงานวันเกิดให้พี่คีย์น่ะ พี่คีย์น่าจะอยู่บ้านคนเดียว” แทมินเน้นที่คำว่า ‘วันนี้วันเกิดพี่คีย์’ แล้วส่งสายตาอำมหิตใส่มินโฮ
“อ้าวหรอ ไม่เห็นเคยเลยว่าวันนี้เป็นวันเกิด.. แล้วมึงก็ไม่เคยบอกกูนะ ไอ้โฮเลี่ยน” จินกิหันไปโวยใส่มินโฮเล็กน้อย
“กูก็เพิ่งจะรู้วันนี้เหมือนกันแหละ อย่าว่าแต่มึงเหอะ” มินโฮพูดความจริง ถึงแม้จะรู้ก่อนแค่แปปเดียว แต่ก็รู้วันนี้เหมือนกัน
“ไปซื้อของไปทำปาร์ตี้ให้พี่คีย์กันเถอะ!!” แทมินชวนทั้งสองคน ความจริงแล้วอยากจะชวนจินกิไปคนเดียว แต่มินโฮก็รู้เรื่องแล้วนี่นะ ยังไงมินโฮก็เป็นเพื่อนกับคีย์
‘พี่ดงเฮ.. พี่ทำให้ผมเสียใจ พี่จะบอกแทมินทำไม TOT’
‘วันเกิดพี่คีย์ปีนี้.. ผมจะทำให้พี่คีย์ประทับใจ’
‘ทำไมคีย์ถึงไม่บอกมั่งละว่าวันนี้เป็นวันเกิดของคีย์น่ะ’
To be continue...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ตอนหน้าเรามาอ่านอะไรที่ทำให้กรี๊ดกันเถอะค่ะ.. ฮี่ฮี่
11.11.11 - Lighteli
ป.ล. วันนี้เลขสวยนะคะ :)
ความคิดเห็น